Ο παράδεισος ήταν όλο φως, αλλά φως προτόγνωρο και πολύ λαμπρό, που, καθώς ακτινοβολούσαν τα λουλούδια, έπαιρνε ένα απαλό ρόδινο χρώμα. Μια θεική ευωδία με διαδοχικές παραλλαγές πλησίαζε την όσφρηση μου και με μεθούσε. Πίστεψε με, σου λέω αυτά και φρίττω.
Μέσα στον κήπο του Θεού ήμουν σαν βασιλιάς. Χαιρόμουν πολύ να βλέπω τον εαυτό μου να κατοικεί σε τέτοιο παράδεισο. Εκεί ο Θεός έκανε να φυτρώνουν πολλά δέντρα. Δεν έμοιζαν όμως με του φθαρτού κόσμου. Ήσαν πάντοτε θαλερά, ευωδιαστά και φουντωτά. Ήσαν ψηλά, πολύφυλλα και απολαυστικά. Τα κλαδιά τους έγερναν και, καθώς κυμάτιζαν μεταξύ τους, γέμιζαν ευωδία την ατμόσφαιρα και σχημάτιζαν ουράνιο τόξο. Όλα αυτά τα απολαμβάνουν οι μακάριοι, και η ψυχή τους αλλοιώνεται από την ηδονή εκείνη, την ευφροσύνη και την αγαλλίαση.
Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου , εικοστή πρώτη έκδοση, Ωρωπός Αττικής 2008, σελ. 48-49.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου