Κυριακή 28 Μαρτίου 2021

"Φιλελεύθερη Δημοκρατία και χριστιανική πίστη": το νέο βιβλίο του Χαράλαμπου Βέντη


Χ. Βέντης, Φιλελεύθερη Δημοκρατία και χριστιανική πίστη, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-615-354-9.

Το 1966, σε συνέντευξή του η οποία δημοσιεύθηκε μετά θάνατον μια δεκαετία αργότερα, ο Martin Heidegger εξέφρασε την απελπισία του για την πορεία και το μέλλον της ανθρωπότητας, διατεινόμενος ότι πλέον, «μόνο ένας Θεός δύναται να μας σώσει», εκεί που απέτυχαν η φωνή του Είναι, ο ναζιστικός μεσσιανισμός και η ποίηση (οι ματαιόπονες διαδοχικές ελπίδες του φιλοσόφου του Μέλανα Δρυμού).

Η δήλωση αυτή, μολονότι ακούγεται «ευλαβής» στα ώτα πολλών θρησκευομένων και υπονοείται ή εκστομίζεται ευθαρσώς από πλείστους όσους θρησκευτικούς ταγούς, κρίνεται όχι απλά ως προβληματική αλλά ως μια ανίερη τοποθέτηση, τόσο από τη βιβλική οπτική της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης όσο και υπό το βλέμμα μιας πολιτικά εγγράμματης και δημοκρατικά εγρήγορης συνείδησης, θρεμμένης με το νεωτερικό πνεύμα της προσωπικής ευθύνης εκάστου πολίτη για την τύχη του κόσμου. Στην καλύτερη περίπτωση, η χαϊντεγγεριανή κραυγή είναι μονοφυσιτική (συνεπεία τούτου, ολέθρια απολιτική), καθώς αναμένει τα πάντα από τον Θεό, παραμερίζοντας την ανθρώπινη πρωτοβουλία και συμβολή ενάντια στη βαρβαρότητα και το χάος.

Στην ανά χείρας μελέτη υποστηρίζουμε ότι η πολιτική εκκινεί επέκεινα της «μεταφυσικής απελπισίας» και του Μεσσιανισμού, αφ’ ης στιγμής δηλαδή αφήσουμε πίσω μας τη μοιρολατρεία, μαζί με την ανεξέταστη αναπαραγωγή των παραδοσιακών ιεραρχήσεων και αποφασίζουμε ότι οι ζωές μας και τα κοινά μπορούν και πρέπει να αλλάζουν επί τα βελτίω και μάλιστα ατέρμονα, στο διηνεκές. Η χριστιανική πίστη, δοθέντος του οικουμενικού της χαρακτήρα αλλά και της μη αιτιοκρατικής εσχατολογικής της δυναμικής, δύναται να σταθεί αρωγός στο όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης που διέπει τη φιλελεύθερη Δημοκρατία, αρκεί να παραμένει πιστή στο πνεύμα του Χριστού και όχι των ευσεβοφανών αλλά μισάνθρωπων Φαρισαίων: ήγουν, στη λογική που εστιάζει απαρέγκλιτα και ανυποχώρητα στον άνθρωπο και τις ανάγκες του, μακριά από κάθε πορνική διαπλοκή με τον εκάστοτε Καίσαρα.

Βασική ορίζουσα του πονήματός μας είναι ότι η χριστιανική πνευματικότητα δεν προσφέρεται για απόπειρες «κατανυκτικής απόδρασης» από τον κόσμο και την ιστορία, εν όψει του Ευαγγελίου της Κρίσης, που καθιστά σαφές ότι η σχέση κάθε υποψήφιου «ουρανοπολίτη» με τον Θεό περνά οπωσδήποτε διαμέσου της έγνοιας για τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του επίγειου συνανθρώπου (σύμφωνα και με το «ποῦ ἔστιν ῎Αβελ ὁ ἀδελφός σου»;)∙ γι’ αυτό και ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ μας υπενθύμιζε ακάματα ότι όποιος αδιαφορεί για την Ιστορία, δεν μπορεί ποτέ να είναι ένας καλός χριστιανός.




Σάββατο 27 Μαρτίου 2021

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γ. Κοντογιώργη "Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος - Δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021" την Τετάρτη 31/3/2021 στις 18:00


 

Οι Εκδόσεις Ποιότητα και το Βιβλιοπωλείο Ιανός διοργανώνουν την Τετάρτη 31 Μαρτίου 2021 και ώρα 18.00 διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη, Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος - Δύο αιώνες αντιμαχίας, 1821-2021.

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:
- Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, Διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (Ι.ΔΙ.Σ.), Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων & Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Παν/μιο
- Στάθης Σταυρόπουλος, ΣΤΑΘΗΣ, Σκιτσογράφος
- Γιώργος Κοντογιώργης, Ομότιμος Καθηγητής, πρώην Πρύτανης στο Πάντειο Παν/μιο
- Συντονιστής: Βαγγέλης Γεωργίου, Δημοσιογράφος

Ο σύνδεσμος της εκδήλωσης είναι:


Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021

Κλεῖσε μέσα στὴν ψυχή σου τὴν Ἑλλάδα

 

Ἔργο: Χρῆστος Μποκόρος, Ἐθνικὴ μνήμη ΙΙ (2011)
https://www.bokoros.gr/index.php?t=recent_work_detail&id=29


Κλεῖσε μέσα στὴν ψυχή σου τὴν Ἑλλάδα -o altra cosa- [ἤ κάτι ἄλλο] καὶ θὰ αἰσθανθεῖς μέσα σου νὰ λαχταρίζει κάθε εἶδος μεγαλείου.

Διονύσιος Σολωμός



Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021

«Βαρετοί» ήρωες – Συναρπαστικοί υπερήρωες!


Γράφει ο Θ. Ι. Ρηγινιώτης 



Πρόσφατα ένας φίλος μου δάνεισε το εικονογραφημένο μυθιστόρημα Civil War II, ένα δίτομο κόμικ που εκδόθηκε από τη Marvel Comics, τη δημοφιλέστερη αμερικάνικη εκδοτική εταιρία δημιουργίας κόμικς με περιπέτειες υπερηρώων, όπως ο Σπάιντερμαν, ο Κάπτεν Αμέρικα, ο Γούλβεριν, οι Εκδικητές κ.λ.π. (η άλλη δημοφιλέστερη εκδοτική εταιρία κόμικς με περιπέτειες υπερηρώων – προγενέστερη της Marvel – είναι η DC, στην Αμερική πάντα, με ήρωες όπως ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν κ.π.ά.). Διαβάζοντάς το, διαπίστωσα ότι στις περιπέτειες αυτές δεν παρουσιάζονται πλέον μεμονωμένοι υπερήρωες ή ομάδες, αλλά ολόκληρες κοινότητες και έθνη υπερηρώων, με τις εσωτερικές υποθέσεις και την ιστορία τους – ηρώων εφοδιασμένων με υπερδυνάμεις ή υπερεξελιγμένη τεχνολογία, που αντιμετωπίζουν αντίστοιχους σκοτεινούς, ή και δαιμονικούς αντιπάλους.

Βεβαίως είναι γνωστό ότι εδώ και δεκαετίες οι ιστορίες αυτής της εντυπωσιακής σύγχρονης μυθολογίας διαδραματίζονται σε «πολυσύμπαντα» (κόσμους παράλληλων συμπάντων, που υποτίθεται ότι συγκοινωνούν μεταξύ τους με «πύλες») και περιλαμβάνουν και «κοσμικές οντότητες» – δηλαδή, ουσιαστικά, «θεούς» – που εποπτεύουν και μπορούν να επηρεάσουν ολόκληρο το σύμπαν. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα παράγονται σωρηδόν κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, αλλά και πολλές τηλεοπτικές σειρές με περιπέτειες των ίδιων ηρώων, οι οποίες εξελίσσονται σε ολοένα και περισσότερο βίαιες και σκοτεινές, καθώς και «μυστικιστικές», αναμιγνύοντας μάγους και δαίμονες.

Οι μορφές αυτών των υπερηρώων βρίσκονται πλέον και σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως κούπες, μπλούζες, παζλ και ένα σωρό άλλα, και φυσικά σε παιχνίδια υπολογιστών κ.τ.λ.

Έχοντας λοιπόν οι νέοι της εποχής μας (από την παιδική ακόμη ηλικία τους) εθιστεί σε μια τέτοια ψυχαγωγία, που συναρπάζει τη φαντασία και την οδηγεί σε εντυπωσιακές αποδράσεις από την πεζή και συχνά δυσάρεστη πραγματικότητα, είναι επόμενο ότι αισθάνονται πλήξη όταν κάποιος φέρνει μπροστά τους ακόμη και τους ήρωες ή υπερήρωες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, όπως ο Ιάσων, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Αχιλλέας, ο Έκτορας ή ο Οδυσσέας, παρότι πολλοί από αυτούς (όπως ο Ηρακλής και οι Αμαζόνες) έχουν χρησιμοποιηθεί ως υπερήρωες στα αμερικάνικα κόμικς ή έχουν προσφέρει έμπνευση για σχετικές ιστορίες, όπως στα μυθιστορήματα – και κόμικς και ταινίες – του Ρικ Ρίορνταν με κεντρικό ήρωα έναν έφηβο «γιο του Ποσειδώνα» στη σύγχρονη Αμερική, τον Πέρσι Τζάκσον. Εξάλλου και ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, αλλά και ο Οδυσσέας έχουν γίνει χαρακτήρες αμερικανικών κόμικς, με δημοφιλέστερο το «300», που έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο.

Πολύ περισσότερο τα παιδιά και οι έφηβοι νιώθουν πλήξη όταν γίνονται αναφορές στους ιστορικούς ήρωες των νεώτερων χρόνων, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Ανδρούτσος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Μιαούλης, ο Παπαφλέσσας, ο Αθανάσιος Διάκος και οι λοιποί ήρωες του 1821 ή οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης κατά των ναζί (από τους οποίους είναι βέβαιο ότι δε γνωρίζουν ούτε ένα όνομα). Οι παραπάνω, για τα παιδιά μας, είναι μόνον ονόματα που το σχολείο τα καταπιέζει να αποστηθίζουν κι εκείνα αντιστέκονται αρνούμενα και υπερασπίζονται με σθένος το δικαίωμά τους στην ιστορική άγνοια. Ο Δασκαλογιάννης, ο Καντανολέων, ο Σήφης Βλαστός (τραγικοί επαναστάτες κατά των Ενετών οι δύο τελευταίοι) και οι λοιποί αγωνιστές της ιστορίας μας, καθώς και οι πρωτεργάτες των κοινωνικών αγώνων, είναι ανύπαρκτοι στη σκέψη μας ακόμη και ως ονόματα…

Φυσικά, θα μπορούσε να πει κάποιος πολλά για τις αδυναμίες του λεγόμενου «εκπαιδευτικού συστήματος» και ημών των ίδιων των εκπαιδευτικών που εμποδίζουν τους μαθητές να κατανοήσουν την ομορφιά και την αξία της ιστορικής γνώσης και σχεδόν κάθε γνώσης. Έχει λεχθεί επίσης ότι οι άνθρωποι αγαπούν περισσότερο τις ιστορίες φαντασίας από τις αληθινές ιστορίες, επειδή η φαντασία είναι κομμάτι μας, συνεπώς μια φανταστική ιστορία προέρχεται από μέσα μας, γι’ αυτό την αισθανόμαστε περισσότερο δική μας από τη διήγηση μιας αληθινής ιστορίας. Αν όμως μαθαίναμε κάτι περισσότερο για τη ζωή και τη δράση, και συχνά για το θάνατο, αυτών των ηρώων, νομίζω ότι θα διαπιστώναμε πως δεν υστερούν σε τίποτε από τους φανταστικούς υπερήρωες.

Για του λόγου το αληθές, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το άρθρο του δασκάλου Δημήτρη Νατσιού «Να φτιάξουμε “Φροντιστήρια Ελληνισμού”», που δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο, εδώ:


«Όταν έφτασε στην γυναίκα του Μάρκου Μπότσαρη, το πικρό μαντάτο για τον ηρωικό θάνατο του άνδρα της, έτυχε να χτενίζει τον γιο της, τον Δημήτριο, αγόρι έντεκα ετών. Άρχισε να μοιρολογεί. Ο μικρός Σουλιώτης δεν την άφηνε να κλαίει. Ο πατέρας, της έλεγε, σκοτώθηκε για την πατρίδα και η ψυχή του θα πάει στον παράδεισο. Μην κλαις! Να μην φορέσεις μαύρα και να με αφήσεις να πάω στον θείο μου (τον Νότη Μπότσαρη), να πολεμήσω μαζί του. Να μου δώσεις άρματα και άλογο, μπορώ να τα κρατώ. Θέλω να πάρω εκδίκηση για το αίμα του πατέρα μου…

…Τον Απρίλιο του 1804 στο Μοναστήρι του Σέλτσου, έγινε ο ξακουσμένος “χαλασμός των Μποτσαραίων”. Σκοτώθηκαν πολλοί, μεταξύ αυτών και η περίφημη κόρη του Νότη, Λένω (Ελένη) Μπότσαρη. Διαβάζω: “Ο Νότης κείτεται στο πεδίο της μάχης, διάτρητος από τις πληγές, πνιγμένος στο αίμα, κατάμαυρος από το μπαρούτι. Εφτά πληγές είχε και την σοβαρότερη στο δεξί μάτι. Την ώρα εκείνη η κόρη του η Λένω, λεβεντοκόριτσο 22 χρονών, λυγερή, ξανθή, ήρθε μετά τον ηρωικό θάνατο του θείου της Νίκηζα, με τον οποίο συμπολεμούσε, και βρήκε τον πατέρα της μισοπεθαμένο. Με το ματωμένο γιαταγάνι στο χέρι, έσκυψε και τον ρώτησε:
-Τι να κάνω πατέρα;
-Παιδί μου ήρθε η ώρα σου. Σκοτώσου! Της αποκρίθηκε ψιθυριστά”. Χίμηξε η Λένω με το γιαταγάνι, αναμέρισε τους εχθρούς και πνίγηκε στον Αχελώο, για να μην την μαγαρίσουν, κατά το “λαμπρό” τους συνήθειο, οι αντίχριστοι Μωχαμετάνοι».


Αναζητώντας αυτό το απόσπασμα, συνάντησα άλλα δύο, σε άρθρα του ίδιου, στον ίδιο ιστότοπο, που αξίζει να τα παραθέσω. Το πρώτο είναι από του άρθρο του με τίτλο «Αν είχαμε υπουργείο εθνικής, ελληνικής και όχι νεοταξικής παιδείας και λέει»:

«Ένα μεγαλειώδες γεγονός, για παράδειγμα, που θα μείνει ανεξίτηλο στα παιδιά και θα τροφοδοτεί την εθνική μας υπερηφάνεια, που τόσο έχουμε ανάγκη. Περιέχεται στα άπαντα του εθνικού μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (εκδ, “Μέρμηγκας”, σελ.155), του “φυλάκτορα του Γένους”, όπως τον ονομάζει ο Παλαμάς σ’ ένα ποίημά του. Είναι γράμμα που έστειλε στις 31 Μαρτίου του 1860 στον Ανδρέα Λασκαράτο. Το γεγονός το χαρακτηρίζει “ανέγδοτο”.

Το 1822 ο Οδυσσέας [Ανδρούτσος] πολιορκεί την Ακρόπολη των Αθηνών “όπου ευρίσκοντο κλεισμένοι οι Τούρκοι και την υπερασπίζοντο με μεγάλη καρτεροψυχία… και δεν ήτο σπάνιον κάπου να βλέπεις τα ενάντια μέρη να στέκονται με τα χέρια σταυρωμένα και άνεργα δια έλλειψιν από πολεμοφόδια. Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε βέβαια και την ημέρα όπου έτυχε το ακόλουθο συμβάν”:

“Εξύπνησαν κάποια παλληκάρια του Οδυσσέως, πρωί πρωί και από το πρώτο γλυκοχάραμα έμειναν εκστατικά, βλέποντας τους Τούρκους ανεβασμένους επάνω εις τον Παρθενώνα και εργαζόμενους με μεγάλη βία να χαλούν τα ωραία εκείνα μνημεία. Τόσο παράξενη και ακατανόητη τους εφάνη τέτοια ανωφελής βαρβαρότης, οπού έτρεξαν αμέσως να ειδοποιήσουν τον Οδυσσέα. Αφού ο στρατηγός εβεβαιώθηκε με τα μάτια του απόλυσε τρία τέσσερα από τα παλληκάρια του να πλησιάσουν εις την Ακρόπολη και να ερωτήσουν του Τούρκους διατί έδειχναν τέτοια αγριότητα με μάρμαρα, τα οποία δεν τους επροξενούσαν καμμία βλάβη. Επέταξαν με μιας οι γενναίοι και ύστερα από λίγη ώρα έφεραν εις το στρατηγό την απόκριση ότι οι Τούρκοι μην έχοντας άλλο μολύβι διά να χύσουν βόλια και ξανοίξαντες ότι μέσα εις εκείνα τα μάρμαρα ευρίσκεται τούτο το μέταλλο, χυμένο επίτηδες διά να δίδη δύναμη και σταθερότητα, είχαν αποφασίσει να προστρέξουνε εις εκείνο το χαλασμό διά να δυνηθούνε να εξακολουθήσουνε τον πόλεμο.

Τέτοια απόκρισι επροξένησε μεγάλη απελπισία εις τους Έλληνες και αφού εστοχάστηκαν τι να πράξουν διά να σώσουν από τον όλεθρο τα μνημεία του μεγαλείου των, όλοι με μια φωνή αποφάσισαν να μηνύσουν εις τους αποκλεισμένους να παύσουν την καταστροφή και ήσαν έτοιμοι να τους προμηθεύσουν όσο μολύβι τους εχρειάζετο για την υπεράσπισή τους. Ούτω και εγένετο. Έστρεξαν οι Τούρκοι, και οι Έλληνες εξαγόρασαν με το αίμα τους -δίδοντες εις τους εχθρούς βόλια διά να τους σκοτώσουν- τα πολύτιμα εκείνα μάρμαρα, τα οποία ήσαν προωρισμένα να ζήσουν διά να ίδουν πάλιν αναστημένο ολόγυρά τους εκείνο το έθνος, το οποίο από τόσους αιώνας εφαίνετο βυθισμένο εις λήθαργο. Αξιοθαύμαστο παράδειγμα αρετής, γενναιότητος και ζήλου προς την πατρίδα!”».

Το τρίτο είναι από το άρθρο του «Είμαστε τα παιδιά της Παναγίας», όπου συγκρίνει τις μάνες των Ελλήνων στρατιωτών του 1940 με τη Μπουμπουλίνα γράφοντας:

«Έλεγε η αθάνατη καπετάνισσα του Αιγαίου: “Έχασα τον σύζυγό μου. Ευλογητός ο Θεός! Ο μεγαλύτερος γιος μου σκοτώθηκε με το όπλο στο χέρι. Ευλογητός ο Θεός! Ο δεύτερος γιος μου, δεκατετραετής την ηλικία, μάχεται μαζί με τους Έλληνες και πιθανώς να βρει ένδοξο θάνατο. Ευλογητός ο Θεός! Υπό την σκιά του Σταυρού θα χυθεί επίσης το αίμα μου. Ευλογητός ο Θεός! Αλλά θα νικήσουμε ή θα παύσουμε να ζούμε. Θα έχουμε όμως την παρηγοριά ότι δεν αφήσαμε πίσω μας δούλους Έλληνες”.

Στην τότε εφημερίδα “Πρωϊα”, δημοσιεύτηκε μια επιστολή, μάνας χήρας από τα Μέγαρα, που μόλις είχε λάβει τον πολεμικό σταυρό ανδρείας του σκοτωμένου γιου της. Έγραφε η νέα Μπουμπουλίνα: “Ο Δημητρός μου, ο μοναχογιός μου, προστάτης των τριών κοριτσιών μου, έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Χαλάλι της πατρίδος ο Δημητρός μου. Ας ήταν να πέθαινα κι εγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω η Ελλάς”».




***

Η Επανάσταση του ’21 δεν ήταν κάποια «αγιασμένη επανάσταση», όπως τη χαρακτηρίζει – μυθοποιώντας την, νομίζω, κατά τις συνθήκες της εποχής του όμως – ο πολυσέβαστός μου συγγραφέας, ζωγράφος και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου. Εκτός από ανείπωτη βία από πλευράς πολλών Ελλήνων επαναστατών, περιείχε άφθονες προδοσίες και αδελφομαχίες, ενώ η κατάληξή της, με ένα μικροσκοπικό βασίλειο σχεδιασμένο και εξαρτημένο από της δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις, πολύ απείχε από την ελευθερία που ονειρεύονταν όλους τους αιώνες της Τουρκοκρατίας οι υπόδουλοι ορθόδοξοι χριστιανοί. Περιείχε εξίσου και γενναιότητα, περιπτώσεις λαμπρού ήθους και έντονο, σε βαθμό ρομαντισμού, πόθο για ελευθερία. Από όλα αυτά, και τα θετικά και τα αρνητικά, έχουμε να διδαχτούμε πολλά.

Σίγουρα όλοι οι αγώνες του έθνους και του λαού μας έχουν να μας προσφέρουν πολλά πρότυπα προς μίμησιν. Όπως γράφει στη βάση του αγάλματος του Κολοκοτρώνη στην Αθήνα, πρότυπα που «διδάσκουν τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι». Γενικά η γνώση της ιστορίας αποτελεί μία από τις σημαντικότερες γνώσεις για κάθε γενιά, αφενός επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, αφετέρου επειδή μας βοηθά στην κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τρίτον επειδή το παρελθόν είναι εκείνο που έχει διαμορφώσει το παρόν – έτσι, η γνώση του παρελθόντος μπορεί να βοηθήσει και στην κατανόηση του παρόντος, αλλά και στη βελτίωση του μέλλοντος.

Η φετινή χρονιά 2021, με την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, μας προσφέρει μια ιδιαίτερη ευκαιρία, όπως και η επόμενη χρονιά, το 2022, με τη μαύρη επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ας μην αφήσουμε τις ευκαιρίες αυτές να περάσουν αναξιοποίητες.

Ως υστερόγραφο θα υπενθυμίσω ότι η 25η Μαρτίου δεν είναι μόνο εθνική εορτή, αλλά και μεγάλη εκκλησιαστική εορτή της Ορθοδοξίας, η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Γι’ αυτό μάλιστα οι πρωτεργάτες της Επανάστασης είχαν αποφασίσει να ξεκινήσει αυτή την ημέρα (αν και ξεκίνησε λίγο νωρίτερα) και το ελληνικό κράτος, αργότερα, τοποθέτησε σε αυτήν τον εορτασμό της Επανάστασης, επειδή στη συνείδηση των πατέρων και των προγόνων μας πίστη και πατρίδα περίπου ταυτίζονταν, η δε Ορθοδοξία περιέχει πολλαπλά μηνύματα για την ελευθερία του ανθρώπου.

Καλή Μεγάλη Σαρακοστή – Καλή Ανάσταση.


Δευτέρα 22 Μαρτίου 2021

"ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ": ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. Γ. ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗ


Μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του π. Γεωργίου Δορμπαράκη από τις εκδόσεις «ἀκολουθεῖν» με τίτλο: «ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ - τό φαεινότατον νέφος τῆς Ἐκκλησίας».

Όπως δηλώνεται στο οπισθόφυλλο:

«Ἐξ αφορμῆς τῆς ἐπετείου τῶν διακοσίων χρόνων ἀπό τήν Ἐλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἡ ἐπιθυμία μας ἀπό παλιά να ἀσχοληθοῦμε μέ τούς νεομάρτυρες παίρνει σάρκα καί ὀστᾶ μέ τήν ἔκδοση τοῦ μετά χεῖρας συγκεκριμένου βιβλίου, τό ὁποῖο ἀναφέρεται στούς νεοφανεῖς αὐτούς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται στήν ἴδια γραμμή μέ τούς παλαιούς μεγάλους μάρτυρες καί ἀπολαμβάνουν τήν ἴση δόξα μέ αὐτούς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου στή Βασιλεία Του.

Ποῦ ἔγκειται ἡ ἰδιοτυπία τοῦ παρόντος πονήματος; Στό γεγονός ὅτι θελήσαμε νά δοῦμε τούς νεομάρτυρες ὄχι μόνο μέσα ἀπό τό συναξάρι τους, σύντομο ἤ ἐκτεταμένο, ἀλλά μέσα κυρίως ἀπό τή «ματιά» τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μέσα ἀπό τήν ὑμνογραφία της γι’ αὐτούς.

Ἡ θεολογία τοῦ μαρτυρίου, οἱ μορφές τῶν ἁγίων Γρηγορίου Ε΄, Σεραφείμ Νεοχωρίου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἐφραίμ τοῦ νεοφανοῦς, Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας, Κωνσταντίνου τοῦ Ὑδραίου, Γεωργίου τοῦ ἐξ Ἰωαννίνων, Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου καί ἄλλων νεομαρτύρων, τό φαινόμενο τῶν ἀλειπτῶν τῶν νεομαρτύρων, ἡ συγκλονιστική προσευχή τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, εἶναι τά κεντρικά θέματα πού ἐξετάζουμε στό βιβλίο μας».


Το βιβλίο κοσμείται, τόσο στο εξώφυλλο όσο και στο εσωτερικό του, με πρωτότυπες συνθέσεις του αγιογράφου-ζωγράφου Νεκτάριου Σταματέλου.





Βιβλιοπαρουσίαση: Βασίλης Ταβουλάρης, «Ο κατά φαντασίαν… ποιητής»

 



Βιβλιοπαρουσίαση 

Βασίλης Ταβουλάρης, «Ο κατά φαντασίαν… ποιητής» 




Γράφει ο Θ. Ι. Ρηγινιώτης 




Ένας νέος Ποιητής ανέτειλε στο λογοτεχνικό στερέωμα του τόπου μας. Ένας Ποιητής που ταξιδεύει μέσα στους δρόμους φυτεύοντας τους σπόρους της ψυχής του, για να φυτρώσουν άστρα. 

Ο Ποιητής αυτός ταξιδεύει μόνος, σαν ιππότης. Υψώνει σαν λάβαρο την καρδιά του και, κάτω από τη σκιά της, δίνει τις μάχες του. Συμμάχους, ακόλουθους ή ιπποκόμους δεν έχει – είναι μόνο εκείνος και η καρδιά του. Ο ίδιος αυτοτιτλοφορείται ως «κατά φαντασίαν ποιητής» και αυτός είναι ο τίτλος του πρώτου πονήματός του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Λεξίτυπον» (Αθήνα, τηλ. 2103832117, www.lexitipon.gr). 

Ανάμεσα στους πολλούς λογοτέχνες του τόπου μας και στους ακόμη περισσότερους φίλους της λογοτεχνίας, πότε ενώνεται με όλους και πότε ξεχωρίζει απ’ όλους. 

Ένα δείγμα της φωνής του («Μπλε ματωμένο ρόδο»): 

«Ένα αποκύημα της φαντασίας, 

ήσουν εσύ, 

ω θεϊκό μου ρόδο, 

εσύ ήσουν εκείνο το μπλε ματωμένο μου ρόδο, 

που μέσα στο χρώμα των φιλήδονων ματιών σου, 

ένοιωθα να χάνομαι, 

ως άστρο μιας άλλης θλιμμένης εποχής. 

Κι αυτός ο θνητός, 

ο θνητός ο έρωτας μου, 

μέσα σε χαμένες πατρίδες τριγυρνούσε και έψαχνε να βρει καμένη γη, 

μια γη χωρίς ελπίδα, 

μίας απρόσωπης και χαρωπής και ευαίσθητης ψυχής. 

Και ζωγράφιζα με το άδειο μου κορμί, 

την δική σου μορφή ω μπλε ματωμένο μου ρόδο, 

πάνω σε ανεξίτηλο πάγο, με ένα φλόγιστρο καταπιεστικό. 

Και ένοιωθα πως η κάθε στιγμή που πέρναγε, 

την σάρκα ράγιζε και ναι, την έσπαζε, 

σαν δακρυσμένο μαντεμένιο γυαλί. 

Σπαθιά φωτιάς, 

στο δέρμα μπήγονταν, 

το πνεύμα ανάσταιναν και το διόριζαν πονηρό κριτή. 

Νύχτες διόρασης, 

κρυφής ενόρασης, 

ήταν το δικό σου το άχραντο φιλί, 

φιλί συμπάθειας μα και απέχθειας, 

φιλί απόλυτης ενοχής. 

Και το αεράκι, 

αυτό το γελαστό αεράκι, 

εκείνης της παράξενης μα και ιδιαίτερης βραδιάς, 

θυμάμαι έλουζε την δική σου χρυσοπελέκητη κι απαστράπτουσα μορφή». 



*** 

Η δεξαμενή που αρδεύει την ποίηση είναι η ψυχή. Και η πηγή, που τροφοδοτεί την ψυχή, είναι η ζωή. Αληθινός Ποιητής είναι εκείνος που έχει ζήσει. Μετατρέπει σε ποίηση τη ζωή του κι έτσι, ώς ένα βαθμό, μεταμορφώνει τις ζωές των άλλων σε ποιητικές ζωές. 

Η ποίηση είν’ ένα ποτάμι, που ποτίζει έναν κήπο με δέντρα. Εμείς είμαστε αυτά τα δέντρα. Και περιμένουμε το νερό του, για ν’ ανθίσουμε και να γίνουμε οπωροφόρα. 

Κάθε Ποιητής είναι ένας Προμηθέας, που πυρπολεί με φλόγες ελευθερίας τις ψυχές μας. Και αντροκαλιέται με τον αετό, πάνω στον Καύκασο της μοναξιάς του. Ένας «επαναστάτης της ζωής από μικρός», που «διεκδικεί την ευτυχία με τα τζίγκινά του ζάρια», «με όνειρο να κάνει τον κόσμο χιονισμένο λουλουδότοπο». 

Εσύ, αναγνώστη μου, γίνε ένας Ηρακλής· και λευτέρωσέ τον από τον Καύκασο, συμμεριζόμενος την αγωνία του. 

Εκείνος «απλώνει το χέρι και σου δίνει πατρίδα». Κι εσύ χορεύεις μαζί του, σε μιαν ερωτική αντιπαράθεση «τόσο όμορφη, σαν μελωδία ενός χαμένου τραγουδιού». Ενός τραγουδιού που νοηματοδοτεί τα σύμπαντα. 

Ας ετοιμαστούμε λοιπόν. Η αυλαία άνοιξε. Ας πάρουμε βαθιά ανάσα και ας εισέλθουμε στη φαντασία… του κατά φαντασίαν Ποιητή μας. 



Σάββατο 20 Μαρτίου 2021

π. Γ. ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ, ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)




Τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἀκοῦμε τήν Α΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἐκφράζει τήν πεποίθηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὅτι ἡ ἴδια βρίσκεται στόν κόσμο ὄχι σάν ἕνας κλῶνος στό δένδρο τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως πιστεύουν διάφοροι αἱρετικοί, ἀλλά σάν τό ἴδιο τό δένδρο, ἡ προέκταση κατ’ ἀλήθειαν τοῦ Κυρίου, «ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας» (ἱερός Αὐγουστίνος).

«Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν… ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν. Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν…». «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».

1. Ἡ πεποίθηση αὐτή σημαίνει πρῶτα ἀπό ὅλα ὅτι ἄν θέλει κανείς νά ἔχει ὀρθή σχέση μέ τόν Χριστό, ἄν θέλει νά Τόν δεῖ ἀνόθευτα καί γνήσια, πρέπει νά ἐνταχτεῖ στό σῶμα της, νά γίνει μέλος της, νά βαπτιστεῖ ὀρθόδοξος χριστιανός. Διότι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κρατάει στέρεη, μέ ἱστορικά στοιχεῖα καί ἀποδείξεις ἀλλά καί χαρισματικά μέ τό πλῆθος τῶν ἁγίων της, τήν ἀληθινή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τήν φανερώνει στόν κόσμο μέ σύνολη τή ζωή της. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χριστιανός δέν ἔχει δική του πίστη καί κοσμοθεωρία. Ἡ πίστη του εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος (πρέπει νά) εἶναι συνειδητό μέλος. Ἄν ἐνδεχομένως διαφοροποιηθεῖ καί θελήσει νά ἔχει δική του πίστη, τότε παύει αὐτομάτως νά ἀνήκει καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἔθεσε τόν ἑαυτό του ὑπεράνω τοῦ ὅλου, τοῦ σώματος - στήν πραγματικότητα κινήθηκε στόν δρόμο τῆς «αὐτοθεοποίησης», ἐπιλέγοντας τό ἐγώ του ὡς κριτήριο πάντων. 

2. Ἔτσι τό βασικό γνώρισμα τοῦ ὀρθοδόξου πιστοῦ εἶναι ἡ ὑπακοή («ἐλάβομεν χάριν καί ἀποστολήν εἰς ὑπακοήν πίστεως» (Ρωμ.1,5) θά ἐπισημάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος), ἄρα καί ἡ ταπείνωση – ταπείνωση καί ὑπακοή πάντοτε συνυπάρχουν. Γι’ αὐτό καί ἐπανειλημμένως τονίζεται ὅτι ὀρθόδοξος δέν εἶναι τόσο ὁ ἐνάρετος (κι ἴσως ὑπερήφανος), ὅσο ὁ ταπεινός. Κι ἡ ταπείνωση αὐτή κρίνει καί τή γνησιότητα τῆς ὅποιας νομιζομένης ἁγιότητας. Μέ ἄλλα λόγια ὁ θεωρούμενος ἅγιος εἶναι τόσο πιό πολύ ἅγιος, ὅσο εἶναι ἕτοιμος νά ὑπακούει στήν Ἐκκλησία, μέ τήν ὑπάρχουσα ἁγιοπνευματική συνοδική δομή της καί τούς κανονικούς ποιμένες της. Ποτέ κανείς πραγματικά ἅγιος ἄλλωστε δέν ἔθεσε τή δική του ἁγιότητα ὑπεράνω τῆς ἁγιότητας τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καί δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι οἱ μεγάλοι σύγχρονοι ἅγιοι Γέροντες, σάν τούς ὁσίους Πορφύριο, Παΐσιο, Ἰάκωβο, Σωφρόνιο, εἶχαν ἔντονο ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί παρέπεμπαν πάντοτε τούς ἀνθρώπους νά ἐνταχτοῦν στήν κανονική ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέλη τίμια τῆς ὁποίας ἦσαν καί εἶναι καί οἱ ἴδιοι.

(Ἄς ἀκούσουμε γιά παράδειγμα τόν συγκλονιστικό λόγο τοῦ ὁσίου Πορφυρίου, ἐπαναλαμβάνοντας παρόμοιο λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «προτιμῶ νά πλανῶμαι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας παρά νά εἶμαι ἅγιος ἐκτός αὐτῆς», ἤ αὐτά πού γράφει ἐκτεταμένα ἐπ’ αὐτοῦ σέ μιά ἐπιστολή του ὁ ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ: «Πιστεύω στόν Χριστό. Πιστεύω τόν Χριστό. Εἶμαι δεμένος μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἐμπιστεύομαι μόνον τόν Χριστό πού γνώρισα στήν Ἐκκλησία… Ὁ Χριστός, τόν Ὁποῖο μοῦ ἔδωσε ἡ Ἐκκλησία! Δέν καταφρονῶ κανένα μέσο πού συντελεῖ στήν ἕνωσή μου μέ τόν Χριστό. Ἀλλά εἶναι ἄραγε δυνατό νά βροῦμε κάπου ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία σέ μεγαλύτερη ἀφθονία αὐτά τά μέσα; Στήν Ἐκκλησία ἔχω τόν ἐνσαρκωθέντα Θεό μέ τρόπο, ὥστε νά τρῶμε καί νά πίνουμε τόν Θεό, νά ἀναπνέουμε τόν Λόγο Του. Μέ τό ὄνομά Του, τόν Λόγο Του, τή δύναμή Του τελοῦμε τά μυστήρια. Καί τά μυστήρια αὐτά δέν ἀποτελοῦν κάποια ἁπλά μόνο σύμβολα, ἀλλά ἀληθινή πραγματικότητα. Καί ὅλη ἡ πεῖρα αὐτό μαρτυρεῖ τόσο ὁλοφάνερα». Καί σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς σημειώνει τά ἑξῆς καταπληκτικά: «Ὁ χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι ἐκκλησιαστικός, ἄν ἐξετάσουμε προσεκτικά τήν Ἐκκλησία ὡς σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἤ ὡς ἱστορικό φαινόμενο, ὡς κοινότητα τῶν χριστιανῶν… Τί εἶναι λοιπόν αὐτό πού μοῦ δίνει ἡ Ἐκκλησία; Τό βάπτισμα, τή μετάνοια, τήν κοινωνία, τήν ἱερωσύνη κλπ. Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, σύμφωνα πάντα μέ τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μου, γίνομαι κληρονόμος τῆς πιό μεγαλειώδους παραδόσεως πού ὑπάρχει στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας καί μέσα στήν Ἐκκλησία ζῶ συνεχῶς τήν πιό ζωντανή σχέση μέ τόν Ἰωάννη τόν Θεολόγο καί τόν Παῦλο καί τούς Ἀποστόλους, μέ τόν Ἀθανάσιο, τόν Βασίλειο καί τούς ἄλλους Πατέρες, μέ τόν Ἀντώνιο καί τον Σισώη, μέ τόν Μακάριο καί τόν Ἰσαάκ, μέ τόν Μάξιμο καί τόν Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, μέ τόν Γρηγόριο Παλαμᾶ, τόν Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Αὐτοί εἶναι οἱ οἰκεῖοι μου, οἱ συγγενεῖς μου. Τούς παρέλαβα ὅμως στήν ἐκκλησιαστική τάξη. Ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία ὁ σύνδεσμος μαζί τους ἐξασθενεῖ. Ἔστω καί σέ μικρότερο μέτρο, ζῶ ὅμως τήν ἴδια ζωή μέ αὐτούς. Διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας διαμορφώνω στή συνείδησή μου τήν εἰκόνα τοῦ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη Ἐσταυρωμένου γιά τίς ἁμαρτίες μας Χριστοῦ. Εἰκόνα πού πάντοτε μέ πρᾶο, ἀλλά ἔντονο τρόπο, ἑλκύει τήν ψυχή μου! Καί νά, ὅλα αὐτά μοῦ δίνουν τή δύναμη νά ὑπομένω πολλά ἀνόητα διεστραμμένα, πού συναντᾶμε στό ἐκκλησιαστικό περιβάλλον»).

3. Εἶναι αὐτονόητο βεβαίως ἔτσι ὅτι ὀρθόδοξος δέν εἶναι ὁ ἁπλῶς ὀρθοδοξολογῶν, ἀλλά ἐκεῖνος πού ζεῖ τήν ὀρθόδοξη πίστη, πού τηρεῖ τό θέλημα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, ἐκεῖνος δηλαδή πού κ α ί πιστεύει στόν Χριστό, ἀλλά κ α ί ἀγαπᾶ τόν συνάνθρωπό του κατά τήν ἐντολή τοῦ Ἴδιου. Μία ὀρθοδοξολογία χωρίς τήν ἐμψύχωσή της ἀπό τήν ἴδια τή ζωή συνιστᾶ τόν ὁρισμό τῆς ὑποκρισίας καί τῆς πνευματικῆς νέκρας! «Ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν» (Ἰακ. 2, 26). «Πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. 5, 6). Ἡ ἐνεργοποίηση αὐτή τῆς πίστεως διά τῆς ἐν Χριστῶ ἀγάπης καθιστᾶ βεβαίως τόν ἄνθρωπο προέκταση τοῦ Χριστοῦ - ἕνας ἄλλος Χριστός ἐπί τῆς γῆς! Ὄπως τό ἀπεκάλυψε καί τό ὑποσχέθηκε ὁ Ἴδιος: «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα» (Ἰωάν. 15, 5). Κι ὅπως τό κήρυσσαν καί οἱ Ἀπόστολοι: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20).

4. Κι ἔτσι οἱ ἅγιοί μας πού ἔζησαν καί ζοῦν τήν πίστη δείχνουν τό βάθος τῆς σημασίας καί τῆς ἀποκατάστασης τῶν εἰκόνων - ὅ,τι ἑορτάζουμε ἱστορικά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας: ἀποκατέστησαν μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τή ζοφωμένη ἀπό τήν ἁμαρτία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μέσα τους, γι’ αὐτό καί τιμώντας αὐτούς τόν Χριστό στήν πραγματικότητα τιμοῦμε καί δοξάζουμε. «…Τόν μέν (Χριστόν) ὡς Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ (ἁγίους) διά τόν κοινόν Δεσπότην, ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες, καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες» κατά τή διατύπωση καί πάλι τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ ἑορτή ὄχι γιά θριαμβολογίες ἀλλά γιά πρόκληση προβληματισμοῦ πάνω στήν ποιότητα καί τῆς δικῆς μας πίστεως: ἄν πορευόμαστε μέ γνώμονα τήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ ἤ ἄν τήν ἀλλοιώνουμε μέ ξένα πρός αὐτήν στοιχεῖα. Κι ὁ Κύριος ὑπῆρξε ἀπόλυτος στό σημεῖο αὐτό: «ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ. 12, 30). Ἤ μαζί Του ἤ δυστυχῶς ἐναντίον Του!




"Χριστιανικός Αντιδικτατορικός Τύπος": Το νέο βιβλίο του Ανδρέα Αργυρόπουλου

 



Λίγο μετά το οριστικό «λουκέτο» της εφημερίδας «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», στα τέλη του 1973, θα κυκλοφορήσουν, τον Μάρτη του 1974, από τους Χριστιανοδημοκράτες που ζούσαν στον Καναδά το έντυπο οι «ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ». Το συγκεκριμένο έντυπο θα κατορθώσει να λειτουργήσει ως μέσο συσπείρωσης και επικοινωνίας για τους εκτός της Ελλάδας Χριστιανοδημοκράτες, αναδεικνύοντας με εμφατικό τρόπο τον καθοριστικό ρόλο των ριζοσπαστικοποιημένων πολιτικά χριστιανών, των οποίων η δυναμική παρουσία και η πλούσια δράση τους διαχρονικά ελάχιστα έχει μελετηθεί. Η δημοσιοποίηση του συνόλου των φύλλων των «ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ» στην παρούσα έκδοση συμβάλλει στην ουσιαστική πληροφόρηση, για μια δύσκολη ιστορικά εποχή, αλλά και στη βαθύτερη μελέτη της σχέσης ανάμεσα στην Εκκλησία και στην Πολιτική.



Παρασκευή 19 Μαρτίου 2021

π. Γ. ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ, A΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ





«Ἀνοίξω τό στόμα μου καί πληρωθήσεται Πνεύματος καί λόγον ἐρεύξομαι τῇ βασιλίδι Μητρί, καί ὀφθήσομαι φαιδρῶς πανηγυρίζων καί ἄσω γηθόμενος ταύτης τά θαύματα» (εἰρμός ὠδῆς α΄ κανόνος Ἀκαθίστου Ὕμνου). 

(Θά ἀνοίξω τό στόμα μου καί θά γεμίσει ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καί θά πῶ λόγο γιά τή βασίλισσα Μητέρα, καί θά φανῶ φαιδρός πανηγυριστής καί θά τραγουδήσω μέ χαρά τά θαύματά της).

Ὁ ἅγιος ὑμνωδός, ὡς στόμα τῆς Ἐκκλησίας καί δικό μας, μᾶς λέει ὅτι θά μιλήσει, θά φωνάξει γιά τήν Παναγία, πού εἶναι ἡ βασίλισσα Μητέρα, πού σημαίνει καταρχάς ὅτι ὁ λόγος του δέν ἐκφράζει μόνο τά δικά του συναισθήματα καί τήν προσωπική του πίστη, ἀλλά τήν πίστη καί τά συναισθήματα ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας – στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλωστε ἀτομικό.

Καί τί θά πεῖ γιά τήν Παναγία; Τί λόγο θά ἐκφράσει τό στόμα του πού ’ναι καί λόγος δικός μας; Ὄχι βέβαια κάποιον πρόχειρο λόγο - ὅ,τι συνήθως ταιριάζει στίς πονηρίες τοῦ κόσμου τούτου τοῦ ἀπατεώνα. Ἀλλ’ οὔτε καί κάποιον ἀνθρώπινο στοχασμό, ὅσο σοφός κι ἄν εἶναι αὐτός - ὅ,τι διατυπώνει μία φιλοσοφία ἤ μία ἰδεολογία, τίς ὁποῖες κατήργησε ὁ ἀποκαλυμμένος λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος του, σημειώνει, θά εἶναι λόγος τοῦ ἁγίου Πνεύματος. «᾽Ανοίξω τό στόμα μου καί πληρωθήσεται Πνεύματος». Αὐτό πού ἐν Πνεύματι λέει ὁ προφητάναξ Δαβίδ: «Κύριε τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου» (Κύριε θά ἀνοίξεις τά χείλη μου και τό στόμα μου θά Σέ δοξολογήσει), τό ἴδιο ἐν Πνεύματι ἐκφράζει καί ὁ ἅγιος ὑμνογράφος. Διότι κανένα πρόσωπο δέν εἶναι περισσότερο αἰνετό ἀπό τούς ἁγίους μας πέραν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι μόνον ὁ ἐμφορούμενος ἀπό τό ἅγιον Πνεῦμα μπορεῖ νά δεῖ ὀρθά καί νά μιλήσει σωστά γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Θά ἔλεγε κανείς ὅτι μόνον ἕνας προφήτης ἤ ἕνας ἀπόστολος ἔχει τό δικαίωμα νά ἐκφέρει λόγο γιά τήν Παναγία.

Αἰτία γι’ αὐτό εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ Παναγία, μόνη Αυτή ὡς τό ὡραιότερο ἄνθος ἀπό ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, χαριτώθηκε ἀπό τόν Θεό νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ὁπότε ἡ θέα της ἀποκαλύπτει καί τήν πίστη γιά τόν Υἱό καί Θεό της – συνθεωρούνται πάντοτε ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, γι’ αὐτό καί μόνο τά μετασκευασμένα ἀπό τό Ἄγιον Πνεῦμα μάτια τήν βλέπουν σωστά, ὅπως παρομοίως συνέβη καί μέ τήν ἐξαδέλφη της Ἐλισάβετ, μητέρα τοῦ Προδρόμου, μετά τόν Εὐαγγελισμό Της. «Ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καί εἶπε: Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί». Πρέπει νά εἶσαι πνευματοφόρος πιά γιά νά δεῖς τήν Παναγία ὡς Παναγία.

Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή μπροστά στή Μοναδική κρίνεται ἡ ποιότητα τῆς χριστιανικῆς μας συνειδήσεως - ἀποκαλυπτόμαστε ὀρθόδοξοι ἤ αἱρετικοί. Η Παναγία συνιστᾶ κριτήριο ὀρθοδοξίας. Ὅσοι λοιπόν τήν παραθεωροῦν ἤ πολύ περισσότερο τήν ὑβρίζουν(!), σάν τούς Γιεχωβάδες γιά παράδειγμα, δέν ἀπέχουν πολύ ἀπό τή θέση τῶν ᾽Ιουδαίων τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου: κι ἐκεῖνοι τήν ἔκριναν μέ τίς πιό ἀκατανόμαστες ὕβρεις. Ἀλλά κι αὐτοί πού ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι μιά ἁπλή γυναίκα, ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες, φανερώνουν τήν αἵρεσή τους, σάν τούς αἱρετικούς Προτεστάντες. Αὐτοί πού ὑπερτιμοῦν ἀπό τήν ἄλλη τήν Παναγία ἀναβιβάζοντάς την στό ἐπίπεδο τῆς θεότητος, σάν τούς Ρωμαιοκαθολικούς, φανερώνουν τή δεξιά ἀπόκλιση τῆς πλάνης. Γιά τούς ᾽Ορθοδόξους ὅμως ἡ Παναγία εἶναι αὐτό πού δηλώνει τό ὄνομά της: Παν-αγία, δηλ. ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, μά ἄνθρωπος. Γεμάτη ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, χωρίς ὅμως νά ξεφεύγει ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια. Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας βλέπουμε τήν ἀνθρώπινη προοπτική: νά θεωθοῦμε, ἐννοώντας ὡς θέωση τήν ἕνωσή μας μέ τόν Κύριο, παραμένοντας ὅμως πάντοτε ἄνθρωποι.

Κι ὁ ὑμνογράφος καταλήγει: σ᾽ αὐτήν τήν κατάσταση, πού τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνει λόγο γιά νά μιλήσουμε γιά τήν Παναγία, χαιρόμαστε καί πανηγυρίζουμε. Δέν μποροῦμε νά θυμηθοῦμε τήν Παναγία καί νά μή φαιδρύνει ἡ ψυχή μας, νά μήν πλησθοῦμε εὐφροσύνης. Γιατί βλέπουμε σ᾽ Αὐτήν τήν περίσσεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ πού εἶναι περίσσεια Ἀγάπης δικῆς Του καί δικῆς της, μορφοποιούμενης στίς θαυμαστές ἀδιάκοπα πρός χάριν μας ἐπεμβάσεις της. Κι ἡ χάρη εἶναι πάντοτε χαρά. Μόνον ὁ διάβολος σκυθρωπάζει καί καίγεται ἀπό τήν ἀναφορά καί μόνο τοῦ ὀνόματός της.

Οἱ συνάξεις μας κάθε φορά ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς Παναγίας ἀποδεικνύουν ὅτι κι ἐμεῖς ἐμφορούμαστε ἀπό Πνεῦμα Θεοῦ. Λίγο ἤ πολύ ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος μᾶς ἱκανώνει ἐν Ἐκκλησίᾳ καί πνευματικά ἑνωμένοι νά ἀτενίζουμε τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Ἡ εὐθύνη μας εἶναι διπλή: νά κρατᾶμε τή χάρη αὐτή, δηλαδή νά βρισκόμαστε σέ ἑτοιμότητα πάντοτε τιμῆς της, καί νά ἀγωνιζόμαστε νά τήν αὐξάνουμε. Καί διακράτηση καί αὔξηση τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, πού πλούσια εἶχε καί ἔχει ἡ Παναγία, σημαίνει: νά ὑποτασσόμαστε κάθε φορά στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου» τῆς Παναγίας νά γίνεται καί ἡ δική μας ἀπάντηση στήν ὅποια πρόσκληση τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἀπευθύνει τήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας.


Πώς να ξεριζώσεις την Ελλάδα από τον Έλληνα;

 


Του Μανώλη Κοττάκη


πηγή: ΕΣΤΙΑ 13-14/3/2021 & Newsbreak.gr

Τα στοιχεία της πανελλαδικής έρευνας που πραγματοποίησε η εταιρία δημοσκοπήσεων Marc για το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) με θέμα πώς βλέπουν οι νεότεροι Έλληνες την Επανάσταση του 1821 ήσαν πράγματι εντυπωσιακά. Γιατί από τα ευρήματά της προκύπτει πως πέφτει στο κενό η πολυετής προσπάθεια μιας ομάδος αναθεωρητών της ελληνικής Ιστορίας να αλλάξουν τα γεγονότα. Να τα φέρουν στα γεωπολιτικά μέτρα τους. Να ισχυριστούν ότι όλα ήταν μύθος. Ότι οι ήρωες δεν ήταν και τόσο ήρωες. Το Κρυφό Σχολειό δεν ήταν και τόσο Κρυφό. Η Εκκλησία δεν ήταν και τόσο παρούσα. Η Επανάσταση δεν ήταν και τόσο εθνική.
Ο Καποδίστριας δεν ήταν και τόσο δημοκράτης. Η Ρωσία δεν βοήθησε και τόσο. Τα αποτελέσματα τους διέψευσαν όλους οικτρά. Ήταν ένα μεγάλο χαστούκι.

Θα παρακάμψω το γεγονός ότι οι αγαπητοί φίλοι του ΚΕΦΙΜ παρουσίασαν ως «νέα» μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2019, όπως φαίνεται από μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο. Γι’ αυτό στην ταυτότητά της διαβάζω ότι διεξήχθη αορίστως στις 10-17 Δεκεμβρίου. Ποιας χρονιάς, άγνωστο! Υποθέτω ότι θα ήταν δοκιμασία για κάποιους από τους επιτελείς του κέντρου να επιβεβαιώσουν τα προ διετίας ευρήματά τους ξανά κατά τη διάρκεια της επετείου-ορόσημο.

Τα ποσοστά που, ούτως ή άλλως, τους εξέπληξαν θα ανέβαιναν κι άλλο. Αυτό που μου προκάλεσε τεραστία εντύπωση όμως μελετώντας τις τοποθετήσεις τους κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου είναι ότι, με εξαίρεση την καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου και τον μετριοπαθή γενικό διευθυντή Αλέξανδρο Σκούρα, οι λοιποί διανοούμενοι, με επικεφαλής τον πασίγνωστο Αριστείδη Χατζή, έκαναν πως δεν κατάλαβαν τι διάβασαν!

Η άρνηση πραγματικότητας πρέπει να ερμηνευτεί και με άλλους όρους, ιατρικούς! Ενώ οι Έλληνες στην έρευνα -θεωρούν την επανάσταση «εθνική» σε ποσοστό 90% και κατά 54% κοινωνική (απορρίπτοντας την αριστερή ιστοριογραφία). Εξαίρουν τον ρόλο της Φιλικής Εταιρείας στο ξέσπασμά της σε ποσοστό 90%, αναγνωρίζοντας τον ρόλο του (ξεχασμένου) Υψηλάντη και τον ρόλο της (συκοφαντημένης) Εκκλησίας σε ποσοστό 72% - η μέτρηση είχε προβοκατόρικο ερώτημα έως και για τον ήρωα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄. Δοξάζουν τον επίσης συκοφαντημένο (από τα ντοκιμαντέρ των γνωστών απάτριδων) Κολοκοτρώνη σε ποσοστό 92%, τον Καραϊσκάκη σε ποσοστό 63% και την Μπουμπουλίνα σε ποσοστό 34%. Απορρίπτουν τις εκσυγχρονιστικές-αριστερές θεωρίες αμφισβήτησης για το Κρυφό Σχολειό, το οποίο θεωρούν ότι υπήρξε σε ποσοστό 70% (δεν το θεωρούν μύθο όπως η Αριστερά). αναγνωρίζουν τον ρόλο της Ρωσίας στη θετική έκβαση της Επανάστασης σε ποσοστό 42,5%, της Γαλλίας 18,5% και της Αγγλίας μόλις σε 17,1% ενώ, λοιπόν, όλα αυτά, οι κύριοι καθηγητές είπαν στη συνέντευξη ότι «υπάρχει πέπλο σύγχυσης και αμάθειας στον ελληνικό λαό», ότι «αδικείται ο ρόλος της Δύσεως» (που όλοι ξέρουμε ότι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του Καποδίστρια) και ότι «ναι, επιτέλους, η Επανάσταση ήταν και φιλελεύθερη» (ο καημός τους καθώς οι Έλληνες αδιαφορούν για τις αγιογραφίες του Κοραή και του Μαυροκορδάτου). Φιλελεύθερη με τον ορισμό που δίνουν, βεβαίως, εκείνοι.

Γιατί προφανώς μία επανάσταση που έχει στόχο την ελευθερία είναι… εξ ορισμού φιλελεύθερη. Πρέπει να το πάρουν κάποτε απόφαση όλοι αυτοί οι αγαπητοί. Παρά τον διαρκή βομβαρδισμό των Ελλήνων από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, παρά τις αλλαγές στα σχολικά βιβλία και με έξωθεν υποδείξεις, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να μη φωτιστούν οι ήρωες αλλά οι ιδέες τάχα, παρά τις συκοφαντίες προς ηγετικά πρόσωπα της Επανάστασης με βασικό κριτήριο αξιολόγησης ότι δεν ήταν αγγλόφιλα, η κυρία ελίτ ηττήθηκε με τα τσαρούχια. Θα σας το πούμε όπως αισθανόμαστε!

Με ερώτηση απευθυνόμενη προς όλους σας, μα και προς τον καθένα ξεχωριστά: Πώς να ξεριζώσεις, μωρέ, την Ελλάδα από τον Έλληνα; Γίνεται; Δεν γίνεται. Αδύνατον. Τρέχουν χιλιάδες χρόνια μέσα στον Έλληνα για να έρχεται ένας φιλόδοξος Χατζής, μία συμπαθής κατά τα λοιπά ως μέλος του Κοινοβουλίου Ρεπούση, ένας Βερέμης που έχει το θράσος να χλευάζει και ανθρώπους που δεν γνωρίζει, και να νομίζουν ότι διά της κανοναρχήσεως και του σφυροκοπήματος από τα στασίδια του συστήματος θα του κάνουν λοβοτομή και θα του αλλάξουν εγκέφαλο! Να νομίζουν ότι θα τον κάνουν άλλο και θα τον πείσουν ότι έρχεται από αλλού. Ε, λοιπόν, δεν έρχεται. Ματαιότης. Γι’ αυτό, αγαπητοί, παραδώσατε τα όπλα όσο είναι καιρός.

Σε λίγες ημέρες που όλα τα μέσα μεταφοράς θα γεμίσουν με πορτρέτα των ηρώων του 1821 με απόφαση της Αγγελοπούλου θα το εμπεδώσετε. Τα έθνη δεν αναθεωρούν την Ιστορία τους επειδή κάποιοι μέσα ή έξω από την Ελλάδα το θέλουν. Η παραχάραξη και η διαστρέβλωση απορρίπτονται.



Μανώλης Κοττάκης, Ο Κυμπουρόπουλος δεν είναι γλάστρα!

 πηγή: ΕΣΤΙΑ, 18/3/2021 & Newsbreak.gr



Η υποψηφιότητα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου στις ευρωεκλογές του 2019 προβλήθηκε ως μία πρωτοποριακή και ανατρεπτική απόφαση του κόμματος της Ν.Δ.

Ως απόδειξη ότι ένα φιλελεύθερο κόμμα δίδει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, νέους επιστήμονες, άτομα με ειδικές δεξιότητες, εις τρόπον ώστε να εκτεθούν στη λαϊκή ετυμηγορία, να επιδοκιμαστούν από τους πολίτες και να αποδείξουν με τη δράση τους ότι αξίζουν τις ίσες ευκαιρίες και τα ίσα δικαιώματα. Αν και οι παραδοσιακώς παροικούντες καχύποπτοι τη (νεοδημοκρατική) Ιερουσαλήμ είδαν πίσω από την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη την πρόθεση να υποβαθμιστεί η υποψηφιότητα του πρώην προέδρου του κόμματος Ευάγγελου Μεϊμαράκη -ο οποίος πράγματι κατετάγη δεύτερος σε ψήφους σε εθνικό επίπεδο-, το επιχείρημα των ίσων δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών συγκίνησε το εκλογικό σώμα. Σε σημείο που ο κ. Μητσοτάκης -πέραν των δημόσιων προτροπών στη βάση της Ν.Δ. υπέρ της ψήφισης του νεαρού επιστήμονα- να υποβάλει έως και πρόταση μομφής κατά του τότε υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη για απρεπές σχόλιο κατά του υποψηφίου του.

«Δεν είναι γλάστρα ο Κυμπουρόπουλος» σχολίασε με οργή εκείνη την ημέρα ο Κυριάκος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ζήτησε τον λόγο από τον συριζαίο υπουργό «επειδή προσέβαλε έναν άξιο άνθρωπο». Το αποτέλεσμα της κάλπης δικαίωσε απολύτως την επιλογή του. Ο γενναίος Στέλιος Κυμπουρόπουλος, με μυϊκή ατροφία από τα δεκατέσσερά του, σημαιοφόρος σε παρέλαση του 1999 με το αμαξίδιό του, αριστούχος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, επιμελητής στο Νοσοκομείο Αττικόν, εξελέγη πρώτος σε ψήφους ευρωβουλευτής της Ν.Δ. με 577.114 ψήφους. Μετά τις ευρωεκλογές ορκίζεται, εντάσσεται στην ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και δραστηριοποιείται σε πλήθος θεμάτων. Ώσπου προχθές, σχεδόν δύο χρόνια μετά τις ευρωεκλογές του 2019, γίνεται ξανά το επίκεντρο της δημοσιότητας, με αφορμή την αρνητική ψήφο του για τις αμβλώσεις σε ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Δεν θα σταθώ ιδιαιτέρως στο γεγονός ότι όλα άρχισαν μετά τη λυσσαλέα επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του η Αριστερά και ειδικώς ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ο Στέλιος τόλμησε να εκφράσει ανοιχτά τις απόψεις του. Από αυτούς αυτά περιμένουμε, δεν περιμένουμε άλλα. Αναγνωρίζουν την εσωκομματική δημοκρατία για τις συνιστώσες τους αλλά όχι για τους αντιπάλους τους. Θα επικεντρωθώ όμως στη στάση της Ν.Δ. έναντι του Κυμπουρόπουλου.

Και επειδή είναι η δεύτερη φορά που προκύπτει ζήτημα για τις αμβλώσεις και κατ’ επέκτασιν για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών -όποιες και είναι αυτές-, θα κάνω και ένα γενικότερο σχόλιο. Θυμίζω ότι το 2019 επί Ν.Δ. αποκαθηλώθηκαν από το Μετρό των Αθηνών ως «ακροδεξιές» διαφημίσεις οικογενειακών οργανώσεων κατά των αμβλώσεων. Ως προς το πρώτο είναι εντυπωσιακό και το καταγράφω με λύπη πόσο εύκολα «αδειάζει» και αποδοκιμάζει ο πρωθυπουργός ανθρώπους οι οποίοι έδωσαν τα πάντα για να γίνει πρωθυπουργός.

Τις προάλλες «άδειασε» στεγνά από το βήμα του Κοινοβουλίου έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα του, όταν δεν ήταν άλλος κανείς στα πέτρινα χρόνια του, επειδή εξέφρασε με ένταση την αρνητική του άποψη για την ομοφυλοφιλία: τον σημερινό βουλευτή Καβάλας Μακάριο Λαζαρίδη. Κάτι που θα μπορούσε να είχε πράξει -αν ήταν τόσο κομβικό για την ομάδα που έχει γύρω του- με ηπιότερο τρόπο. Μια ανάρτηση στο twitter π.χ., όχι ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας, ενώπιον των παγωμένων συναδέλφων του οι οποίοι σχημάτισαν την εντύπωση ότι το αυτό μπορεί να συμβεί για άλλο θέμα και στους ίδιους στο μέλλον.

Αντιπροχθές άφησε ακάλυπτο τον βουλευτή Κυρανάκη για τις πρόσφατες δηλώσεις του, όταν και οι πέτρες στο Μαξίμου γνωρίζουν ότι το λάθος να αναφέρει στο κομματικό non paper «γραμμής» το όνομα του ξυλοκοπηθέντος διαδηλωτή και να παραβιάσει προσωπικά δεδομένα το διέπραξε πασοκογενής συνεργάτης του γραφείου Τύπου. Προχθές, μετά την επιβεβαίωση ότι ο Κυμπουρόπουλος δεν ψήφισε «εκ παραδρομής» για τις αμβλώσεις (έδειξε ότι έχει νεφρά και δεν υποχώρησε στη σύσταση για επανόρθωση), η Ν.Δ. εξέδωσε ανακοίνωση για να διακηρύξει ότι «η ψήφος του ευρωβουλευτή Στέλιου Κυμπουρόπουλου δεν εκφράζει το κόμμα και τον πρόεδρό του».

Η ερώτηση που προκύπτει μετά ταύτα είναι μονολεκτική: Αλήθεια; Σοβαρά; Έτσι συμπεριφέρεται «το κόμμα» σε ανθρώπους που έφεραν προίκα στην παράταξη τη διαδρομή τους για να νικήσει στις ευρωεκλογές και να ανοίξει ο δρόμος του προς την εξουσία και του Κυριάκου για την πρωθυπουργία; Με μια δημόσια ξερή ανακοίνωση αποδοκιμασίας; Αλήθεια; Εμείς γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες ότι η Ν.Δ. είναι φιλελεύθερο κόμμα. Όχι μονολιθικό. Γνωρίζουμε ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι το σήμα κατατεθέν της Ν.Δ. και όταν προκύπτουν διαφορετικές προσεγγίσεις, όπως αυτή για το «λελυμένο» ζήτημα των αμβλώσεων με νόμο του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1983, τότε η εκάστοτε ηγεσία της εκφράζει τη διαφωνία της με μια ηχηρή διαρροή κύκλων. Δεν πετά τους ανθρώπους της στα σκυλιά.

Και εν πάση περιπτώσει, λελυμένο ζήτημα είναι οι αμβλώσεις για εσάς, για εμένα ίσως, για άλλους. Για το 37% του ελληνικού λαού όμως σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις («Αthens Voice» 3/1/2020 ) δεν είναι λελυμένο. Η δε άποψη που διατύπωσε ο ευρωβουλευτής πως αν η μητέρα του ήξερε ότι ήταν ανάπηρος ίσως είχε κάνει άμβλωση και να μη ζούσε σήμερα αξίζει την προσοχή μας.

Για την Εκκλησία μας, τέλος, το ζήτημα αυτό από δογματικής απόψεως δεν είναι λελυμένο. Επειδή λοιπόν μία γκρούπα αξιωματούχων του Μαξίμου θεωρεί λελυμένο το ένα, λελυμένο το άλλο, λελυμένο το τρίτο, τι θα κάνει η Ν.Δ.; Θα αποδοκιμάζει κάθε μέρα έναν ευρωβουλευτή της, έναν βουλευτή της, την Εκκλησία ίσως αύριο, επειδή διατυπώνουν διαφορετική άποψη για ζητήματα υπαρξιακά, επειδή αυτό λέει η συνείδησή τους; Θα τσακώνεται κάθε μέρα η Ν.Δ. με το 35% του κορμού της για να ικανοποιεί το 5%; Αφήστε που για ανθρώπους μη δογματικούς (και σε αυτούς κατατάσσω με άνεση τον Κυριάκο, γιατί έχει αποδείξει ότι ξέρει να ακούει και να σέβεται τον συνομιλητή του) δεν υπάρχει στη ζωή κάτι που να μην υπόκειται σε αναθεώρηση. Και αυτό ισχύει για όλους μας.

Ο ίδιος όταν τον αδίκησα κάποτε το παραδέχθηκα δημοσίως. Τι πάει να πει λοιπόν «λελυμένο»; Και η παρενόχληση ήταν κάποτε «λελυμένη», σήμερα δεν είναι όμως, τα ήθη άλλαξαν! Αν είναι λελυμένο, για παράδειγμα, και το ζήτημα του γάμου των ομοφυλοφίλων -η θέση μου είναι γνωστή και διατυπωμένη-, τότε γιατί ο Πάπας και η Καθολική Εκκλησία τον θεωρούν «αμαρτία» και δεν τον αναγνωρίζουν; Και τι θα γίνει αν κάνουν το αυτό με τον Πάπα σε κάποια στροφή της επικαιρότητος η ελλαδική Εκκλησία και ο Αρχιεπίσκοπος; Θα τον αφορίσει και αυτόν το γνωστόν ιερατείο, το φιλελευθεράτο του Μαξίμου, που παρασύρει το κόμμα σε λάθος αποφάσεις; Θα εκδώσει ανακοίνωση η Ν.Δ. ότι «η στάση του Αρχιεπισκόπου δεν εκφράζει το κόμμα και τον πρόεδρό του»; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Κλείνω: Πράγματι, έχει δίκαιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σωστά το είχε πει απευθυνόμενος προς τους Τσίπρα – Πολάκη: «Ο Κυμπουρόπουλος δεν είναι γλάστρα».

Τώρα που το αποδεικνύει όμως στην πράξη ότι δεν είναι γλάστρα, ας τον σεβαστούν και ας τον αφήσουν να ανθίσει. Όχι να τον κλαδεύουν από τις ρίζες επειδή το ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ. Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον. Το να «αδειάζεις» τους συνεργάτες σου δεν εκτιμάται. Ούτε από τους δικούς σου ούτε και από τους άλλους. Ο αρχηγός είναι η μάνα του λόχου. Κανών.




Τάκης Θεοδωρόπουλος, Ο Κυμπουρόπουλος απέναντι στις μαινάδες

πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ





«Αν η μητέρα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος, θα με σκότωνε ή όχι»; Ετσι αιτιολόγησε ο κ. Κυμπουρόπουλος την ψήφο του. Και τον βρίσκω αφοπλιστικό. Τόσο απλά. Πριν ανοίξουμε τη στοματάρα μας για να εκφέρουμε τις αβρόχοις ποσί απόψεις μας, οφείλουμε να μπούμε στη θέση του κ. Κυμπουρόπουλου. Πριν αρχίσουμε τις ηθικολογίες, ας προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε. Οφείλω να τον συγχαρώ και για τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Αν κάποιος τρίτος τον είχε χαρακτηρίσει ανάπηρο, οι μαινάδες της πολιτικής ορθότητας θα τον είχαν κατασπαράξει. Ο ίδιος έχει το θάρρος να αντικρίσει την ανθρώπινη κατάστασή του. Και η δήλωσή του μας υπενθυμίζει ότι και αυτή η ανθρώπινη κατάσταση έχει δικαίωμα στη ζωή, χωρίς ευφημισμούς. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Κυμπουρόπουλος, ευρωβουλευτής της Ν.Δ., υπερψήφισε τα δικαιώματα που έχει το παιδί από τη σύλληψη. Δεν ζήτησε να καταργηθούν διά νόμου οι αμβλώσεις. Αλλά ακόμη και αν το έκανε αυτό, ποιο είναι το πρόβλημα; Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι στο δημοψήφισμα στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70 είχε κάνει εκστρατεία κατά των αμβλώσεων. Οι αμβλώσεις είναι νόμιμες στη χώρα μας, και ευτυχώς. Ο κ. Κυμπουρόπουλος, όμως, έθεσε ένα ηθικό δίλημμα που το βιώνει ο ίδιος. Οι μαινάδες της πολιτικής ορθότητας δεν έχουν ηθικά διλήμματα. Ούτε οι ιεροεξεταστές είχαν.

Δεν αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι να συζητήσεις τώρα με κάποιον σαν τον Κούλογλου, που καταγγέλλει βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ; Αναφέρομαι όμως στη Ν.Δ. Έσπευσε να διαχωρίσει τη θέση της από την ψήφο του ευρωβουλευτή της. Κοινώς, να απολογηθεί όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στις μαινάδες της πολιτικής ορθότητας που τη βασανίζουν. Πριν από καιρό, θυμάμαι ότι οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. δεν είχαν υποστηρίξει ψήφισμα για την καταδίκη του κομμουνισμού. Με μόνη εξαίρεση την κ. Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου. Δεν θυμάμαι, αντιθέτως, κάποια ανακοίνωση με την οποία η Ν.Δ. να διαχωρίζει τη θέση της από την ψήφο των ευρωβουλευτών της. Θεωρεί το μεγάλο κόμμα ότι ο κομμουνισμός είναι το ήσσον και οι αμβλώσεις το μείζον; Αν ναι, το πρόβλημα είναι βαθύτερο από ό,τι φαίνεται.

Μια μειοψηφική ομάδα δογματικών του φιλελευθερισμού συμπεριφέρεται σαν να έχει κερδίσει την εξουσία. Ξεχνούν ότι η επιρροή τους συγκαταλέγεται στα λοιπά των δημοσκοπήσεων. Τις εκλογές δεν τις κέρδισαν αυτοί. Τις κέρδισε η Ν.Δ., χάρη στον Μητσοτάκη και στο επιτελείο του. Έχουν απόψεις, δημοκρατικό τους δικαίωμα, μπορείς να τις συζητήσεις, να τις διαπραγματευθείς, όμως κανείς δεν τους ανέθεσε τον ρόλο του κριτή της ηθικής μας. Μία από τις ασθένειες της Μεταπολίτευσης είναι ότι η Δεξιά πολιτευόταν απολογούμενη σε μια Αριστερά που επιστράτευε τα φαντάσματα του παρελθόντος. Η σημερινή Κεντροδεξιά δεν έχει κανένα λόγο να αντιμετωπίζει ενοχικά τη μετάλλαξη της Αριστεράς στον δογματικό φιλελευθερισμό της πολιτικής ορθότητας.



Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021

Αρχιμανδρίτης Βασίλειος (Γοντικάκης), Ἡ Μεγάλη Ἰδέα ἑνὸς μικροῦ λαοῦ

 πηγή: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ


Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῶν διακοσίων χρόνων ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι


Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Ἰβηρίτης

Ὑπάρχουν δύο παραδόσεις στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία: Οἱ πρῶτοι εἶναι «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν» ποὺ θέλουν νὰ ἐπικρατήσουν καὶ νὰ ὑποτάξουν τοὺς ἄλλους. Καὶ αὐτοὶ ποὺ ζητοῦν νὰ γίνη τὸ θέλημα τοῦ Ἑνός.
Οἱ πρῶτοι σταδιοδρομοῦν πρόσκαιρα καὶ βασανίζουν τὸν κόσμο. Οἱ δεύτεροι ἀναδεικνύονται «κλέος ἀέναον θνητῶν». Ἀνατέλλει ἀπὸ μέσα τους μιὰ αἴγλη ποὺ δὲν δύει ἀλλὰ φωτίζει καὶ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους.
Οἱ Ἕλληνες εἶναι μικρὸς λαὸς μὲ μεγάλες ἀπαιτήσεις. Ὁ Δημόκριτος ζητᾶ νὰ βρῆ τὴ μία αἰτιολογία τῆς ζωῆς καὶ ὄχι τὴν τῶν Περσῶν βασιλείαν. «Ἔλεγε βούλεσθαι μᾶλλον μίαν εὑρεῖν αἰτιολογίαν ἢ τὴν τῶν Περσῶν οἱ βασιλείαν γενέσθαι». Οἱ ἀπαιτήσεις καὶ ἡ σταδιοδρομία τους ξεπερνοῦν τὴν ἱστορία.
Ὁ Ἡράκλειτος ζητᾶ τὸν τρόπο τῆς τοῦ παντὸς διοικήσεως. Τὰ θυσιάζει ὅλα γιὰ τὸ ἕνα καὶ τοῦ χαρίζεται ἡ γνῶσι τῶν πάντων. Κάνει διάγνωσι ὅτι ὑπάρχει νόμος ποὺ ἐπιβάλλει νὰ ὑπακούωμε στὴ θέλησι τοῦ ἑνός, ὄχι τοῦ ὁποιουδήποτε, ἀλλὰ τοῦ κοινοῦ καὶ θείου Λόγου, τοῦ Λόγου καὶ Θεοῦ ποὺ διοικεῖ τὰ πάντα διὰ πάντων.
Ὅταν ὑπακούωμε στὴ θέλησι τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀληθεύομε. Ὅταν ἰδιάζωμε (θεωροῦμε τὸν ἑαυτόν μας τὴν αὐθεντία) ψευδόμεθα. Στὴ βάσι αὐτῆς τῆς ὑπακοῆς στηρίζονται οἱ ἄριστοι. Καὶ ὁ ἕνας εἶναι τρισμύριοι, οἱ δὲ ἀναρίθμητοι κανείς.
Ὁ Ἡράκλειτος εἶναι ἕνας ἄριστος, γεννημένος μὲ μιὰ ἄσβεστη δίψα καὶ ἀναζήτησι γιὰ τὸ ἕνα καὶ μακρινό. Ὁ ἴδιος δὲν τὸ γνωρίζει ἀλλὰ εἶναι βέβαιος ὅτι ὑπάρχει καὶ τὸν συγκλονίζει. Αὐτὸς ὁ συγκλονισμὸς τὸν κάνει μιὰ αἴσθησι ποὺ κρίνει καὶ ἀπορρίπτει ὅσα βλέπει καὶ ἀκούει νὰ γίνωνται ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του.
Δὲν ἀντιπαραβάλλει τὴ δική του ἄποψι μὲ ἐκείνη τῶν ἄλλων. Νοιώθει τὴν ἀδυναμία τοῦ μεμονωμένου ἀνθρώπου. Ἀποφαίνεται «μὴ εἶναι λογικὸν τὸν ἄνθρωπον, μόνον δ’ ὑπάρχειν φρενῆρες τὸ περιέχον». Δὲν εἶναι ἀπὸ μόνος του λογικὸς ὁ ἄνθρωπος [«χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. 15, 5)]. Εἶναι ὅμως πλῆρες φρονήσεως αὐτὸ ποὺ τὸν περιβάλλει στὸ ὁποῖο τὰ πάντα κυβερνῶνται διὰ πάντων ἀπὸ τὸν Ἕνα.
Δὲν θέλει νὰ πρωτεύση στὴ φθορὰ καὶ νὰ διαπρέψη στὸ χρόνο ἀτομικά. Δὲν κλείνονται ἐκεῖ οἱ φιλοδοξίες καὶ οἱ δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου.
Δὲν τὸν καταλαβαίνουν οἱ συμπατριῶτες του. Τὸν χαρακτηρίζουν σκοτεινό, ὑπερόπτη καὶ ὀχλολοίδορο. Αὐτὰ δὲν τὸν ἀγγίζουν γιατὶ δὲν ἔχουν σχέσι μὲ τὴν πραγματικότητα. Φεύγει μόνος του στὸ βουνό. Συνεχίζει τὸν ἀγῶνα. Ἑρευνᾶ τὸν ἑαυτό του. Πλησιάζει καὶ γνωρίζει «εὖ μάλα» ὅλους τοὺς φιλοσόφους καὶ ποιητές, τοὺς παλαιοὺς καὶ τοὺς νέους. Βλέπει πῶς ἀντιδρᾶ τὸ φορτισμένο εἶναι του μὲ αὐτὸ τὸ πλησίασμα καὶ τὴ γνῶσι.


ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ

 


Δὲν ἔχουμε μόνο θεολογία τάσεων στὴ χώρα μας. Ἔχουμε ἐνίοτε καὶ σύγχυση θεολογίας καὶ ἰδεολογίας.




17/3/2021

Γ. Μ. Βαρδαβᾶς

[πηγή]


***

Δείτε και:




Διαδικτυακή συζήτηση για τον Παύλο Μελά με αφορμή το βιβλίο "Κάποτε σ' έκλαιγε ο λαός" την Τετάρτη 17/3/2021 στις 19:15

 



Ο Χρήστος Γιανναράς και οι συγγραφείς Αντώνης Παπαβασιλείου και Θεόδωρος Παντούλας συζητούν την Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021 στις 7:15μ.μ. για τον Παύλο Μελά με αφορμή το βιβλίο "Κάποτε σ' έκλαιγε ο λαός".

Η εκδήλωση είναι διαδικτυακή και μπορείτε να την παρακολουθήσετε ελεύθερα ζωντανά μέσω :
1)της πλατφόρμας zoom με invite link : https://us02web.zoom.us/j/89344449705...
zoom pass code : 791276

Η συμμετοχή στην συζήτηση θα γίνει αποκλειστικά και μόνο μέσω της σύνδεσης στην πλατφόρμα ZOOM.



Τρίτη 16 Μαρτίου 2021

Διαδικτυακή παρουσίαση του νέου βιβλίου του Χ. Σταμούλη "Φάγαμε ήττα!" (16/3/2021-βίντεο)

https://www.youtube.com/watch?v=eOmDClbcunU

Διαδικτυακή συζήτηση για το νέο βιβλίο του Χρυσόστομου Σταμούλη: "Φάγαμε Ήττα! - Κείμενα για τον αυτοεγκλωβισμό της Ορθοδοξίας" (Τρίτη 16/3/2021)

Για το βιβλίο μίλησαν: 
Μητροπολίτης Νιγηρίας κ. Αλέξανδρος 
Παντελής Μπουκάλας, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας 
Νικόλας Σεβαστάκης, Συγγραφέας, Καθηγητής Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ 
Στέλιος Τσομπανίδης, Καθηγητής Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ 
και ο συγγραφέας του βιβλίου Χρυσόστομος Σταμούλης 
Την εκδήλωση συντόνισε o Σπύρος Ζωνάκης, Δημοσιογράφος του περιοδικού "Σχεδία".



"ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ": ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ

Σταύρος Γιαγκάζογλου, Μαθήματα δογματικής θεολογίας, εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-353-211-8.




Tὸ ἔργο τῶν Ἑλλήνων Πατέρων οὐδέποτε ὑπῆρξε αὐτόνομο καὶ ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὴν εὐχαριστιακὴ καὶ δοξολογικὴ λατρεία καὶ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἕνας σχολαῖος στοχασμὸς μεμονωμένων λογίων ἢ φιλοσόφων ποὺ μελετοῦσαν γραμματολογικὰ τὰ βιβλικά, πατερικὰ ἢ τὰ ὅποια ἄλλα κείμενα καὶ μνημεῖα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης. Ἡ θεολογία στὴν πατερικὴ σκέψη ὑπῆρξε ἀλληλένδετη μὲ τὴ δοξολογική της διάσταση καὶ τὴ συνοδική της ἔκφραση, σαρκώνοντας ἐκ νέου κάθε φορὰ ἕνα ἑρμηνευτικὸ σχόλιο στὴν κοινωνία καὶ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ ζωὴ τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀποκαλύπτεται ἐν Χριστῷ στὴν κτίση καὶ στὴν ἱστορία.

Τὰ δόγματα τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας χρειάζεται ὄχι ἁπλῶς νὰ ὁμολογοῦνται ἢ νὰ ἐπαναλαμβάνονται σύμφωνα μὲ τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο γένεσης καὶ διατύπωσής τους, ἀλλὰ κυρίως νὰ προσλαμβάνονται ἐκ νέου, νὰ ἑρμηνεύονται ὑπαρξιακὰ καὶ σωτηριολογικὰ καὶ νὰ φωτίζονται πάντοτε ἐντὸς τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς καὶ διαχρονικῆς παράδοσης καὶ ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας σὲ διαρκὴ διάλογο μὲ τὶς ἑκάστοτε πολιτισμικὲς συνθῆκες.

Στὰ Μαθήματα Δογματικῆς Θεολογίας ἐπιχειροῦμε νὰ ἐκθέσουμε τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀνατέμνοντας τὸ σωτηριολογικὸ καὶ ἄκρως ὑπαρξιακὸ νόημα τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας γιὰ τὴν ἐποχή μας καὶ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ἀκολουθώντας ὄχι ἁπλῶς μία συστηματικὴ σὲ αὐτόνομα κεφάλαια ἔκθεση τῶν δογμάτων, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴ δομὴ τοῦ «Συμβόλου τῆς Πίστεως», ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ μόνη ὀρθὴ δομὴ τῆς δογματικῆς ἔκφρασης τῆς Ἐκκλησίας. κάθε ἑνότητα συνδέεται ὀργανικὰ καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ μία ἐκτεταμένη καὶ πλούσια παράθεση βιβλικῶν, πατερικῶν, συνοδικῶν καὶ λειτουργικῶν πηγῶν καὶ συνάμα ὑποστηρίζεται ἀπὸ μία ἐνδεικτικὴ βιβλιογραφία γιὰ περαιτέρω μελέτη καὶ ἐμβάθυνση.




Δευτέρα 15 Μαρτίου 2021

"Ευνοεί το έξω"



Κάτι για "όχλο" είπε ο προφέσορας εξ Ελβετίας σχετικά με τις συγκεντρώσεις. Είπε επίσης ότι ευνοεί το "έξω". Ας ανοίξουν λοιπόν οι εκκλησίες με μέτρα και με όριο ατόμων κι ας κάθεται ο κόσμος έξω.


Παρασκευή 12 Μαρτίου 2021

Διαδικτυακή συζήτηση για το νέο βιβλίο του Χρυσόστομου Σταμούλη: "Φάγαμε Ήττα! - Κείμενα για τον αυτοεγκλωβισμό της Ορθοδοξίας" την Τρίτη 16/3/2021 στις 18:00

 


Διαδικτυακή συζήτηση για το νέο βιβλίο του Χρυσόστομου Σταμούλη: "Φάγαμε Ήττα! - Κείμενα για τον αυτοεγκλωβισμό της Ορθοδοξίας"

Την Τρίτη 16 Μαρτίου 2021 στις 6 το απόγευμα

Θα μιλήσουν:
- Μητροπολίτης Νιγηρίας κ. Αλέξανδρος
- Παντελής Μπουκάλας, Συγγραφέας
- Νικόλας Σεβαστάκης, Συγγραφέας, Καθηγητής Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ
- Στέλιος Τσομπανίδης, Καθηγητής Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ
  
και ο συγγραφέας του βιβλίου Χρυσόστομος Σταμούλης

 Συντονίζει o Σπύρος Ζωνάκης, Δημοσιογράφος του περιοδικού “Σχεδία”.


Την εκδήλωση μπορείτε να την παρακολουθήσετε ζωντανά μέσω Youtube εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=eOmDClbcunU




Πέμπτη 11 Μαρτίου 2021

Giorgio Agamben, Πόλεμος και ειρήνη

Κράσι Ηρακλείου
φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ


πηγή: ΦΡΕΑΡ

[άρθρο του Giorgio Agamben στο Quodlibet]

Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος

Είναι ανάγκη να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τη θέση, που επαναλαμβάνεται πολλές φορές από τις κυβερνήσεις, σύμφωνα με την οποία η ανθρωπότητα και κάθε έθνος βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια θέση χρησιμεύει για να νομιμοποιήσει την κατάσταση της εξαίρεσης με τους δραστικούς περιορισμούς της στην ελεύθερη κυκλοφορία και τις παράλογες εκφράσεις όπως «απαγόρευση της κυκλοφορίας», η οποία, διαφορετικά, δύσκολα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Ο δεσμός που συνδέει τις δυνάμεις της κυβέρνησης και του πολέμου είναι, ωστόσο, πιο βαθύς και εγγενής. Είναι γεγονός ότι ο πόλεμος συνιστά κάτι χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν την ύπαρξή τους. Στο μυθιστόρημά του, ο Τολστόι αντιπαραβάλλει την ειρήνη –κατά την οποία οι άνθρωποι ακολουθούν τις επιθυμίες τους, τα συναισθήματά τους και τις σκέψεις τους περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερα–, που τη θεωρεί ως τη μόνη πραγματικότητα, με την αφηρημένη ατμόσφαιρα και το ψέμα του πολέμου, στο οποίο φαίνεται ότι όλα παρασύρονται βίαια από μια αδυσώπητη αναγκαιότητα. Και στην τοιχογραφία του στο δημόσιο παλάτι της Σιένα, ο Λορεντζέτι αναπαριστά μια πόλη εν ειρήνη, της οποίας οι κάτοικοι κινούνται ελεύθερα, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ασχολίες και τις απολαύσεις τους, ενώ στο προσκήνιο μερικά κορίτσια χορεύουν πιασμένα χέρι-χέρι. Αν και η τοιχογραφία έχει παραδοσιακά τον τίτλο «η χρηστή διακυβέρνηση», μια τέτοια κατάσταση, υφασμένη από τα μικρά καθημερινά γεγονότα της κοινής ζωής και από τις επιθυμίες του καθενός, είναι, στην πραγματικότητα, για την εξουσία, ακυβέρνητη μακροπρόθεσμα. Αν και είναι δυνατό να υπόκειται σε όρια και ελέγχους κάθε είδους, τείνει από τη φύση της να διαφεύγει τους υπολογισμούς, τα σχέδια και τους κανόνες –ή, τουλάχιστον, αυτός είναι ο μυστικός φόβος της εξουσίας. Το ίδιο εκφράζει με άλλα λόγια και ο ισχυρισμός ότι η ιστορία, χωρίς την οποία η εξουσία είναι τελικά αδιανόητη, είναι αυστηρά αλληλέγγυα με τον πόλεμο, ενώ η ζωή εν ειρήνη είναι εξ ορισμού χωρίς ιστορία. Τιτλοφορώντας το μυθιστόρημά της Η Ιστορία, στο οποίο όσα διαδραματίζονται στην προσωπική ζωή μερικών απλών πλασμάτων έρχονται σε αντίθεση με τους πολέμους και τα καταστροφικά γεγονότα που σηματοδοτούν τα δημόσια γεγονότα του εικοστού αιώνα, η Έλσα Μοράντε είχε κατά νου κάτι τέτοιο.

Γι’ αυτό οι δυνάμεις που θέλουν να κυβερνήσουν τον κόσμο πρέπει αργά ή γρήγορα να καταφύγουν σε έναν πόλεμο, χωρίς να έχει σημασία αν αυτός είναι πραγματικός ή προσεκτικά προσομοιωμένος. Και αφού, στην κατάσταση της ειρήνης, η ζωή των ανθρώπων τείνει να ξεπερνά κάθε ιστορική διάσταση, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις σήμερα δεν κουράζονται να θυμούνται ότι ο πόλεμος κατά του ιού σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, κατά την οποία τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Και πολλοί μεταξύ εκείνων που κλείνουν δένοντας τα μάτια τους για να μη βλέπουν την κατάσταση της μη ελευθερίας στην οποία έχουν περιπέσει, το αποδέχονται αυτό, ακριβώς επειδή είναι πεπεισμένοι, όχι χωρίς ένδειξη περηφάνειας, ότι εισέρχονται –μετά από σχεδόν εβδομήντα χρόνια ειρηνικής ζωής, δηλαδή χωρίς ιστορία– σε μια νέα εποχή.

Ακόμα και αν, όπως είναι πολύ προφανές, διαγράφεται η προοπτική μιας εποχής δουλείας και θυσιών, στην οποία ό,τι καθιστά τη ζωή άξια να τη ζήσει κάποιος θα πρέπει να υποστεί θανατώσεις και περιορισμούς, αυτοί τίθενται υπό οποιονδήποτε ζυγό πρόθυμα, επειδή πιστεύουν σταθερά πως έχουν βρει με αυτόν τον τρόπο εκείνο το νόημα της ζωής τους, που είχαν χάσει, χωρίς να το αντιληφθούν, κατά την περίοδο της ειρήνης.

Είναι πιθανό, ωστόσο, ότι ο πόλεμος κατά του ιού, που φαινόταν ένας ιδανικός μηχανισμός, τον οποίο οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να διαχειριστούν και να κατευθύνουν, σύμφωνα με τις ανάγκες τους, πολύ πιο εύκολα από έναν πραγματικό πόλεμο, καταλήγει, όπως κάθε πόλεμος, να ξεφεύγει από τον έλεγχό τους. Και, ίσως, τότε, εάν δεν είναι πολύ αργά, οι άνθρωποι, θα αναζητήσουν πάλι εκείνη την ακυβέρνητη ειρήνη, την οποία έχουν εγκαταλείψει τόσο αβασάνιστα.

23 Φεβρουαρίου 2021

Giorgio Agamben




ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

1. Οι ενυπόγραφες αναρτήσεις (άρθρα, ομιλίες, κριτικές βιβλίων, επιφυλλίδες, δοκίμια, μελετήματα κλπ) που φιλοξενούνται ή αναδημοσιεύονται στο ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν κατά κύριο λόγο τους συγγραφείς τους και όχι απαραίτητα το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ».

2. Τα σχόλια των αναγνωστών του ιστολογίου «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν τους ίδιους προσωπικά και όχι το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ». Σχόλια άσχετα με το περιεχόμενο των αναρτήσεων δεν θα δημοσιεύονται.

3. Υπάρχουν στο ιστολόγιο μας πολλές προτάσεις (σύνδεσμοι, links) προς άλλους δικτυακούς τόπους. Το ιστολόγιο μας δε φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των αναρτήσεων ή των σχολίων που γίνονται εκεί.

Αρχείο

Φίλοι κι αδελφοί

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

ΣΥΝ-ΙΣΤΟΛΟΓΕΙΝ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται...

Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δὲν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε.

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός, Διδαχὴ Γ' (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας, ζ' ἔκδοση, Ἀθήνα 2004, σελ.154)

Επισκέπτες από 17/9/2009

Free counters!

ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Περί θεολογίας

Περί θεολόγων και Θρησκευτικών

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ. Ι. ΡΗΓΙΝΙΩΤΗ «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΑΘΕΟ»

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, ΠΕΡΙ "ΕΙΔΙΚΩΝ"

Τοῦτο εἶναι τὸ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας: ὅτι ἡ πρόοδος της δὲν βρίσκεται στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τῶν εἰδικῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πνευματικοὶ ἄνθρωποι.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ἀφορισμοὶ καὶ διαλογισμοί, τέταρτη σειρά, εκδ. Βιβλ. τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα 1972, σελ. 92.

台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Μετεωρίτικη Βιβλιοθήκη

ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ

ΕΛΛΟΠΟΣ

Αξίζει να διαβάσετε

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ