Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Νεο-πατερική σύνθεση ή «Μετα-πατερική» Θεολογία;

Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος
ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
(με ταυτόχρονη μετάφραση στα ελληνικά / αγγλικά)
ΜΕ ΘΕΜΑ:
Νεο-πατερική σύνθεση ή «Μετα-πατερική» Θεολογία:
Το αίτημα της θεολογίας της συνάφειας στην Ορθοδοξία

3-6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010, ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ (ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΑ)

Το συνέδριο οργανώνεται σε συνεργασία με το Πρόγραμμα Ορθοδόξων Σπουδών
του Fordham University (Νέα Υόρκη),
την Έδρα Ορθοδόξου Θεολογίας του
Πανεπιστημίου του Münster (Γερμανία)
και το Ρουμανικό Ινστιτούτο
Διορθοδόξου, Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Διαλόγου (INTER) Cluj-
Napoca

Δείτε το πρόγραμμα του συνεδρίου στον παρακάτω σύνδεσμο:

Δείτε και:


(ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ): ”Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας”

Την Τετάρτη 2 Ιουνίου στην εκπομπή Ανιχνεύσεις του Π. Σαββίδη (ΕΤ3) οι Παναγιώτης Ήφαιστος, Χρήστος Γιανναράς, Νεοκλής Σαρρής και Σάββας Καλεντερίδης θα μιλήσουν για το  βιβλίο Στρατηγικό Βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου.
Όπως μας ενημερώνει το site της εκπομπής:
Για το βιβλίο του τούρκου υπουργού εξωτερικών: “Το στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας” θα μιλήσουμε την Τετάρτη 2 Ιουνίου. Το βιβλίο εκδόθηκε στα ελληνικά απο τις εκδόσεις ”Ποιότητα” και οι βασικοί συνετελεστές της εκδοσής του θα αποτελέσουν το πάνελ της εκπομπής.
Παναγιώτης Ήφαιστος, Χρήστος Γιανναράς, Νεοκλής Σαρρής και Σάββας Καλεντερίδης θα είναι οι τους συνομιλητές μας.

Η βασική σύλληψη του βιβλίου αποτελεί το νέο τουρκικό γεωπολιτικό δόγμα του νεοοθωμανισμού για το οποίο γράφηκαν ήδη αρκετά. Θα εξετάσουμε, μεταξύ άλλων, το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο προβάλλει τη σκέψη του ο κ. Νταβούτογλου.
 Περισσότερα στο:



Σκληρή δήλωση καταδίκης της ισραηλινής επίθεσης από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραίως κ. Σεραφείμ

Με σκληρότατη γλώσσα ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ καταδίκασε τη σημερινή ισραηλινή επίθεση εναντίον των ακτιβιστών που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους κατοίκους της Γάζας. Μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος τονίζει:

Αποδεκνύεται πασιδήλως δυστυχώς, ότι το Σιωνιστικό Εβραϊκό  Κράτος ακυρώνει εμπράκτως την τιμή και τον σεβασμό που οφείλει η διεθνής κοινότης στην μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, εφ’ όσον μιμείται και εφαρμόζει απολύτως τις εγκληματικές, κακουργηματικές και άθλιες πρακτικές του Γερμανικού φασιστικού τέρατος.

Ολόκληρη η δήλωση του Σεβασμιωτάτου στην Εξαγόρευση.Κλίκ εδώ για να την διαβάσετε.



Διεθνείς αντιδράσεις για την ισραηλινή επίθεση



Αυτόπτης μάρτυρας στο newstime.gr:"Η ισραηλινή επίθεση ήταν εξαιρετικά βίαιη"



Αιματηρή επίθεση ισραηλινού στρατού στα πλοία για τη Γάζα

ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ;
ΓΙΑΤΙ;

Από το tvxs:
Αιματηρή επίθεση από την θάλασσα καθώς και από ελικόπτερα δέχτηκαν τα έξι πλοία του «Στόλου της Ελευθερίας», ενώ έπλεαν στα διεθνή ύδατα 65 μίλια μακριά από το Ισραήλ. Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ οι νεκροί ξεπερνούν τους 10 κι ενδέχεται να έχουν φτάσει τους 16, ενώ περισσότεροι από 60 επιβαίνοντες στα πλοία του "Στόλου της Ελευθερίας" έχουν τραυματιστεί. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ταυτότητα των θυμάτων, ωστόσο το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων επικαλούμενο τουρκικές πηγές αλλά και τους επικεφαλής επικεφαλής της τουρκικής ανθρωπιστικής οργάνωσης ΙΗΗ που συμμετείχε στην ανθρωπιστική επιχείρηση, μετέδωσε ότι ότι τα θύματα στην πλειοψηφία τους είναι Τούρκοι υπήκοοι.

Ολόκληρο εδώ.


Δείτε και: 



Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Άγιοι Κινέζοι Μάρτυρες

Την αυγή του 20ού αιώνα (ή μάλλον το σούρουπο του 19ου), το καλοκαίρι του 1900, ξεσπάει στην Κίνα η Επανάσταση των Μπόξερς, με σκοπό την εκθεμελίωση κάθε ευρωπαϊκής και ρωσικής επιρροής στη μεγάλη και βασανισμένη αυτή χώρα. Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια της επανάστασης το μίσος και η βία ξεχειλίζουν, με αποτέλεσμα τη θανάτωση 222 ορθόδοξων Κινέζων, που, με πνευματικό τους πατέρα τον ιερέα Μητροφάν Τσι Τσουνγκ, φόρεσαν το «χιτώνα του αίματος», προτιμώντας το θάνατο και τα βασανιστήρια από το να αρνηθούν τη χριστιανική τους πίστη. Είναι οι άγιοι μάρτυρες οι εν Κίνα, ανάμεσά τους ηλικιωμένοι, γυναίκες και μικρά παιδιά, που θανατώθηκαν χωρίς έλεος, μιμούμενοι το παράδειγμα των αρχαίων χριστιανών μαρτύρων και ανοίγοντας τον 20ό αιώνα με χριστιανικό αίμα (αργότερα θα ακολουθούσε κι άλλο, σε πολλές χώρες, αποδεικνύοντας ότι η Εκκλησία, όταν είναι γνήσια, είναι Εκκλησία μαρτύρων και όχι εξουσίας)· και τιμώνται δίκαια, στις 11/24 Ιουνίου κάθε χρόνο[lii], από την Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Χονγκ Κονγκ και Νοτιοανατολικής Ασίας, με ολονύκτια αγρυπνία και λειτουργία προς τιμήν τους[liii]. Αναφέρουμε ονομαστικά τους αγίους Κλήμη Κούυ Κιν, Ματθαίο και Βιτ Χάι Τσουάν, Ιβάν Τσι Τσουνγκ (7 ετών, τον ακρωτηρίασαν, και κατόπιν δήλωσε: «δεν είναι σκληρό να πονάς για το Χριστό»· τελικά αποκεφαλίστηκε και το σώμα του κάηκε) και Ησαΐα Τσι Τσουνγκ (ο Ησαΐας και ο Ιβάν παιδιά του αγ. Μητροφάν Τσι Τσουνγκ), καθώς και τις αγίες Τατιάνα (σύζυγο του αγ. Μητροφάν), Μαρία (μνηστή του αγ. Ησαΐα Τσι Τσουνγκ), Άννα Τσούι, Ία Ουέν (δασκάλα, που βασανίστηκε δύο φορές, τη δεύτερη μέχρι θανάτου), ενώ είναι ακόμη καταγεγραμμένο πλήθος ονομάτων.

--------------------------
[lii] Η διπλή αυτή ημερομηνία δηλώνει 11 Ιουνίου με το παλαιό ημερολόγιο και 24 Ιουνίου με το νέο ημερολόγιο. Υπ’ όψιν ότι πολλές ορθόδοξες Εκκλησίες στον κόσμο (όπως της Ρωσίας –η Ιερά Σύνοδος της οποίας τίμησε πρώτη τους Κινέζους νεομάρτυρες– των Ιεροσολύμων κ.ά.) ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, αλλά είναι ενωμένες με τη δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία και δεν ανήκουν στους λεγόμενους «Παλαιοημερολογίτες» της Ελλάδας, που έχουν αποκοπεί από το σύνολο των Ορθοδόξων Εκκλησιών και θεωρούν ότι μόνοι αυτοί διασώζουν το γνήσιο χριστιανικό φρόνημα.
[liii]Βλ. Γεωργίου Εμμ. Πιπεράκη, Ο Χριστός στην Ασία, ό.π., σελ. 173-206, 244-253 και 289-297, και Διαδίκτυο, ιστοσελίδα της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Χονγκ Κονγκ και ΝΑ Ασίας, απ’ όπου ζητήσαμε και μας έστειλαν πλήρη στοιχεία για τους Κινέζους αγίους, καθώς και την εικόνα τους. Ευχαριστούμε γι’ αυτό.  

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, Τα αλεξικέραυνα του θανάτου  Σύγχρονοι άγιοι και όσιοι  στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Ανάπτυξη εισήγησης σε ημερίδα του Ομίλου Ουνέσκο Ρεθύμνου, Αύγουστος 2004(απόσπασμα)

Ολόκληρο εδώ:

Δείτε επίσης:


The Holy Chinese Martyrs

The Boxer Rebellion of 1898 - 1900, an anti-Western and anti-missionary uprising in China, saw violent attacks on Chinese converts to Christianity.  The Orthodox Chinese were among those put to the sword, and in June every year we commemorate the 222 Chinese Orthodox, including Father Mitrophan, who died for their faith in 1900 during the upheavals.
Read more :


(ΝΟCTOC): Αμφίβολοι Άγιοι της Πάφου - Disputable Saints of Paphos




Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ο π. Φιλόθεος Φάρος απόψε στο Ηράκλειο

Το Σάββατο 29 Μαΐου 19:30 το απόγευμα,  το νέο διεθνές βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ, διοργανώνει  διάλεξη-παρουσίαση του βιβλίου,  «ΤΑΞΙΔΙ ΑΥΤΟΑΝΑΚΑΛΥΨΗΣ» που θα πραγματοποιηθεί από τον Πατέρα Φιλόθεο Φάρο.
Θα έχουμε την τιμή  να ακούσουμε τον ίδιο τον π. Φιλόθεο Φάρο, που θα μιλήσει για το βιβλίο και θα απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού.

Περισσότερες λεπτομέρειες στο:

Πολλοί από εμάς τους ανθρώπους νομίζουμε ότι είμεθα ευτυχισμένοι και πλήρεις, αλλά πολύ λίγοι αποκτούμε αυτό το είδος της πληρότητας που επιτυγχάνεται με μια σε βάθος εξερεύνηση του εαυτού μας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι πραγματικός άνθρωπος αν δεν γνωρίζει ποιος και τι είναι· και επιτυγχάνει αυτή την αυτογνωσία όχι μόνο όταν γνωρίζει τον εαυτό του ως άγγελο αλλά και όταν τον γνωρίζει σαν ζώο... ... ο άνθρωπος όσο και όλα τα ανθρώπινα είναι και θα είναι πάντα ένα πακέτο μεγαλείου και φρίκης. Αυτή είναι μια κραυγαλέα πραγματικότητα που όλοι έχουμε μικρότερη ή μεγαλύτερη δυσκολία να δεχθούμε και γι' αυτό βασανιζόμεθα και βασανίζουμε... ... Η ανθρωπιά, η καλωσύνη, η ευαισθησία και η συμπόνια για τον άλλο, η κοινωνία με τον άλλο και η προσφορά, κάνουν έναν άνθρωπο πολιτισμένο και τον κόσμο μας καλύτερο. Χωρίς αυτά η ομορφιά της τέχνης, η εφευρετικότητα της επιστήμης, η βιβλιογραφική σοφία και οι βαθυστόχαστοι λόγοι των φιλοσόφων όχι μόνο δεν βελτιώνουν την κατάσταση του κόσμου, αλλά συχνά στηρίζουν την κτηνωδία του.


(ΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΠΛΕΙΝ ΕΣ ΠΟΝΤΟΝ): Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς (Χ. Αλεξίου)


:

Ναι, μιλάμε για τον "μαρμαρωμένο βασιλιά" μας, όπως μιλάμε για τον "Μεγαλέξαντρό" μας, κι όπως μιλάμε για τον "Λεωνίδα" μας... 
Ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς, δεν είναι σύμβολο καμιάς εθνικιστικής βασιλόφρονας φαντασίωσης. Δεν είναι το σύμβολο κάποιου μισαλλόδοξου εθνικισμού.. 
Ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς, είναι το σύμβολο μιας χαμένης Οικουμένης. Της Ανατολικής Ρωμαϊκής Οικουμένης. 
Είναι το άκρως αντίθετο, από αυτό στο οποίο κατέληξε η εθνική μας επανάσταση..Τό εκ γενετής, δηλαδή, καταχρεωμένο προτεκτοράτο που άγεται και φέρεται.. 
Είναι αυτό το οποίο αποτυπωνόταν στην Χάρτα του Ρήγα... 
Είναι αυτό που θα ξαναγεννούσε ο Υψηλάντης αν κατάφερνε να κατέβει νικηφόρος πρός την Πόλη... 
Είναι αυτό που παραλίγο να καταφέρει ο Βενιζέλος, αν δεν έχανε τίς εκλογές του 20.. 
Είναι το όραμα της ανασύστασης μιας Οικουμένης, πολυεθνικής, που δεν φοβάται τον άλλον, τον διαφορετικό, γιατί έχει την αυτοπεποίθηση του μέχρι σήμερα ανυπέρβλητου πολιτισμού της. 
Τού μοναδικού πολιτισμού Ελευθέρων ανθρώπων, που ήκμασε, αρχικά στις πόλεις-κράτη, έπειτα στις οικουμενικές κοσμοπόλεις του Αλέξανδρου και της Ρώμης, ακόμη και μέσα στην Τουρκοκρατία, ενάντια στην βαρβαρότητα του κατσαπλιά κατακτητή.. 
Ενός πολιτισμού που δεν είχε ανάγκη να βασιστεί σε φυλετικές καθαρότητες, γιατί βασίζονταν στην πνευματική παραγωγή διανοούμενων που επέλυαν τα προβλήματα μιας πολύ προχωρημένης Ελεύθερης κοινωνίας, έναντι της οποίας το νεωτερικό Δυτικό κράτος ωχριά.. 
Είναι το σύμβολο της Ρωμανίας, που τόσο θρηνήσαμε εμείς οι Πόντιοι και όλοι οι Ελληνες.... 
"Και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και που πηγαίνει...."


Τι γράφουν τα blog για την Άλωση


Μικρή (φυσικά όχι εξαντλητική) αναφορά σε αξιόλογα πόστ περί της Αλώσεως:

1. Η Άλωση (Ινφογνώμων Πολιτικά), στο λίνκ:

2. Η Άλωση και ο "φιλοτουρκισμός" των Ανθενωτικών (Αποικία Ορεινών Μανιταριών/Porta Aurea), στο λίνκ:

3. Μνήμες Βυζαντίου: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΜΑΪΟΥ, μέρα θλίψης  γιατί «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ...»(ΑΠΟΙΚΙΑ ΟΡΕΙΝΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ/ users.sch.gr/ailiadi), Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, στο λίνκ:
4. ΠΑΡΘΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ (ΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΠΛΕΙΝ ΕΣ ΠΟΝΤΟΝ), στο λίνκ: 

Βλ. και: 

     5. Η Άλωση της Πόλης: Ανάμνησις και Αυτοκριτική (Αγιορείτικες Μνήμες), στο λίνκ:
     6. ΕΝΑΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ (ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ), στο λίνκ:

    7. ΧΡΟΝΗΣ ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ: ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ), στο λίνκ: 

    8. 29 Μαΐου 1453 - Η Πόλις Εάλω(ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΠΟΔΗΜΙΑΣ)

    9. Γεώργιος Φραντζής, Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΩΣΗ   ΤΗΣ
    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ), στο λίνκ:

    10.ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ/ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΕΩΣ), στα λίνκ: 

    Δείτε επίσης: 



    Αυτοκρατορίας κατάρρευση: το βυζαντινό μάθημα

    Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς



    Μου ζητήθηκε να προλογίσω την ελληνική έκδοση του σεναρίου της ταινίας Αυτοκρατορίας κατάρρευση: το βυζαντινό μάθημα, του ρώσου αρχιμανδρίτη Τύχωνα Σεβκουνόφ.
    Δεν είμαι ιστορικός ούτε κριτικός του κινηματογράφου. Αλλά και ο στόχος της ταινίας δεν είναι να υπηρετήσει απλώς την ιστορική έρευνα η την κινηματογραφική τέχνη. Από τις επανειλημμένες προβολές της στα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα και τις καταιγιστικές αντιδράσεις και συζητήσεις που προκάλεσε, έγινε φανερός ο σκοπός της ταινίας: Να προβάλει την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και ειδικά τις αιτίες της κατάρρευσής της, ως άξονα αναφοράς για τη συναγωγή πολιτικών συμπερασμάτων χρήσιμων στην προοπτική του ρόλου που οραματίζονται για τη Ρωσία σήμερα οι ηγέτες της.
    Σε αυτή τη συζήτηση, για τον ρόλο της Ρωσίας σήμερα στη διεθνή πολιτική σκηνή, θα ήθελα να καταθέσω ελάχιστα, προλογικά στην ταινία σχόλια:
    Ούτε ο Μέγας Πέτρος, με τον ριζοσπαστικό εκδυτικισμό της Ρωσίας που επιχείρησε, ούτε ο Λένιν με τον «κομμουνιστικό» ολοκληρωτισμό των Μπολσεβίκων, απομακρύνθηκαν από το βαθειά ριζωμένο στη λαϊκή ρωσική «ψυχή» όραμα της αυτοκρατορίας. Ο Γιέλτσιν κατόρθωσε να σμπαραλιάσει εξευτελιστικά το όραμα παραδίδοντας τη ρωσική αυτοκρατορία της Σοβιετικής Ένωσης στη χλεύη της Δύσης και στις ορέξεις υπάνθρωπων μαφιόζων. Αλλά ήταν παρένθεση. Σήμερα η Ρωσία ξαναβρίσκει τη θέση της και αποκαθιστά το κύρος της στον διεθνή στίβο σταθερά και εντυπωσιακά. Την προσοχή στη διαχείριση της αποκατάστασης του οράματος της αυτοκρατορίας στη Ρωσία σήμερα καταλαβαίνω ότι θέλει να επιστήσει η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ.
    Όταν μιλάμε για «αυτοκρατορία» αναφερόμαστε σε πολιτειακό σχήμα ριζικά διάφορο του εθνικού η του νεώτερου «αστικού» κράτους. Η αυτοκρατορία δεν είναι καθεστώς εξουσίας ενός έθνους πάνω σε περισσότερους από έναν λαούς. Είναι τάξη πραγμάτων (ordo rerum), δηλαδή τρόπος ειρηνικής συνοχής και πολιτικής συνύπαρξης λαών και εθνών, τρόπος που τον εγγυάται (τον εξασφαλίζει) μια ισχυρή σε πολεμική ισχύ και διοικητική οργάνωση εθνότητα. Όμως ως άξονας συνοχής του πολυεθνικού σχήματος προϋποτίθεται ένας κοινός πολιτισμός, ένα κοινό νόημα βίου που το παράγει μία κοινή μεταφυσική παράδοση (απόδοση αιτίας και σκοπού στην ύπαρξη) η μία κοινή θρησκεία (religio imperii).
    Αυτό το περιεχόμενο της λέξης «αυτοκρατορία» το καθόρισε και το πραγμάτωσε η Παλαιά Ρώμη, με την pax romana, Και η Νέα Ρώμη–Κωνσταντινούπολη, με την pax christiana. Επί χίλια εξακόσια χρόνια (από τον 2ο π.Χ. ως τον 15ο μ.Χ. αιώνα, περίπου) η ρωμαϊκή Οικουμένη ταυτιζόταν με τον «πολιτισμένο» κόσμο σε αντιδιαστολή προς τα «βαρβαρικά» έθνη της ανθρωπότητας.
    Με βάση μια γενική (αναπόφευκτα σχηματική) θεώρηση της Ιστορίας, θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι κάθε απόπειρα απομίμησης του ρωμαϊκού πρωτοτύπου της αυτοκρατορίας κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Ίσως ο Καρλομάγνος να είναι η εξαίρεση: Απέτυχε μεν βραχυπρόθεσμα (η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους επιβίωσε για ελάχιστα χρόνια), μπόλιασε όμως ολόκληρη τη μετα-ρωμαϊκή Δύση των επήλυδων στην Ευρώπη βαρβαρικών φύλων και φυλών με ανίατη αντιπαλότητα προς την εξελληνισμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Nova Roma στην Ανατολή. Είχε κατανοήσει με την πολιτική του ιδιοφυΐα ο Καρλομάγνος ότι δεύτερη αυτοκρατορία με την ίδια religio imperii της υπάρχουσας ρωμαϊκής, δεν ήταν δυνατό να συγκροτηθεί. Γι’αυτό και οδήγησε τη Δυτική Χριστιανοσύνη στην αποκοπή της από το σώμα της Καθολικής Εκκλησίας: στη δημιουργία ενός διαφορετικού Χριστιανισμού, θρησκειοποιημένου και ατομοκεντρικού, άσχετου με τον ευαγγελισμό της σωτηρίας ως μετοχής στο εκκλησιαστικό απήχημα του Τριαδικού τρόπου της υπάρξεως.
    Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ επιμένει διαφωτιστικά στο απύθμενο μένος, μίσος και πάθος με το οποίο μπόλιασε η πολιτική του Καρλομάγνου τους τραγικά υπανάπτυκτους λαούς της μεσαιωνικής Δύσης ενάντια στον ελληνορωμαϊκό κόσμο της Ανατολής. Η κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συντελέστηκε ουσιαστικά το 1204 μ.Χ., με την άλωση και φρικώδη σφαγή και σύληση της Νέας Ρώμης από τις βαρβαρικές ορδές της Τέταρτης Σταυροφορίας. Η οθωμανική κατάκτηση, δύο αιώνες αργότερα, τρύγησε εύκολα τους καρπούς του ιστορικού εγκλήματος των Σταυροφόρων. Και ισοδύναμο έγκλημα αργότερα, αντιστάσεως μη ούσης, στον 16ο αιώνα, ήταν η χλευαστική μετονομασία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε «Βυζάντιο». Ώστε να επιβιώνει ιστορικά σαν δήθεν συνέχεια της Παλαιάς και Νέας Ρώμης μόνο η πλαστογράφηση της αυτοκρατορίας από τον Καρλομάγνο.
    Η χρήση του όρου «αυτοκρατορία» από τον βούλγαρο βασιλέα Συμεών και τον σέρβο βασιλέα Στέφανο Ντουσάν δεν ξεπέρασε τα χρονικά όρια του βίου των δύο φιλόδοξων ηγεμόνων. Και οι δύο άφησαν όμως στην Ιστορία ένα επικίνδυνο κατάλοιπο του οράματός τους: Τη σύνδεση της αυτοκρατορικής φιλοδοξίας με την αυθαιρεσία της απαίτησης να αναγνωριστεί η εθνική τους Εκκλησία ως Πατριαρχείο. Νόμιζαν οι άσχετοι ότι ο τίτλος και οι ευθύνες του Πατριαρχείου αντιπροσωπεύουν εξουσιαστικό θεσμό διοικητικής υπεροχής που συνάδει στην πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας – δεν υποψιάζονταν τί αντιπροσωπεύει για την ενότητα της «κατά την οικουμένην» Καθολικής Εκκλησίας το Συνοδικό Σύστημα και η θεσμική ραχοκοκαλιά του: η Πενταρχία των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων.
    Δυστυχώς την υποταγή της έννοιας της αυτοκρατορίας και του θεσμού του Πατριαρχείου σε εθνικιστικές φιλοδοξίες την πέτυχε η Ρωσία μετά την άλωση της Νέας Ρώμης από τους Τούρκους. Στο βιβλίο του Οι δρόμοι της ρωσικής θεολογίας ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ περιγράφει τις συνθήκες υπό τις οποίες η Μόσχα, με κατάφορο εκβιασμό, πέτυχε, το 1589 μ.Χ., την προσωρινή αναγνώρισή της ως «πατριαρχείου», συμπληρώματος των οραμάτων της να διαδραματίσει ρόλο «Τρίτης Ρώμης». Έτσι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την έμπρακτη ακύρωση της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας: Η κατά την οικουμένην ενότητα της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, βασισμένη στη συνοδικότητα της πρεσβυγενούς Πενταρχίας, κατατεμαχίστηκε τον 19ο αιώνα σε αυτοκέφαλα εθνικά Πατριαρχεία κατά το πρότυπο του εθνικιστικού κρατισμού των προτεσταντικών ομολογιών. Το εκκλησιαστικό γεγονός αλλοτριώθηκε σε «κρατική θρησκεία», υπηρετική πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων, η συνέχεια της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αναιρέθηκε από την αποτελεσματικότερη των αιρέσεων, τον εθνικισμό.
    Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ μοιάζει να προσβλέπει στο όραμα της αυτοκρατορίας σαν σε σταυρική διαχείριση ευθύνης και όχι εξουσιαστικού προνομίου. Είναι η μόνη ρεαλιστική βάση για να διακριθεί η ανατολική εκδοχή της αυτοκρατορίας, ως επιτεύγματος πολιτισμού, από τον δυτικό ιμπεριαλισμό η από το αποικιοκρατικό σύστημα της κοινοπολιτείας.
    Με απλά λόγια: Για να λειτουργήσει σήμερα η πολιτική της Ρωσίας σε προοπτική και με στρατηγικές αυτοκρατορίας στον διεθνή στίβο, χρειάζεται να καλλιεργήσει τη συνεπή παραίτηση από το τυπικά δυτικό προϊόν του εθνικισμού.: Να προσλάβει ενεργά την ελληνική εκδοχή του πολιτισμού και την εκκλησιαστική αλήθεια της κένωσης, της διακονίας. Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση της προτεραιότητας του εθνικισμού τα τελευταία διακόσια πενήντα χρόνια, οι ιστορικές συγκυρίες ή η Πρόνοια του Θεού οδήγησαν τον σημερινό φορέα της ευθύνης για την ενότητα της κατά την οικουμένην Εκκλησίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Νέας Ρώμης–Κωνσταντινουπόλεως, σε τέλεια απογύμνωση από κάθε εξουσιαστική ισχύ. Δεν διαθέτει ούτε πληθυσμική υπεροχή, ούτε στήριξη μηχανισμών εθνικού κράτους, ούτε οικονομική άνεση, ούτε δυνατότητα επαρκούς στελέχωσης, Έχει επομένως όλα τα ευαγγελικά προσόντα για να διακονήσει ως η έσχατη όλων Εκκλησία και πάντων δούλη το «πρωτείο» του «εσχάτου», που τον αναδεικνύει «πρώτον» η κένωσή του. Και το πρωτείο έγκειται στη σταυρική ευθύνη διαχείρισης δύο διακονημάτων: Να συγκαλεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οικουμενικές η γενικές τοπικές συνόδους. Και να προεδρεύει σε αυτές.
    Αν συμβεί και εξαφανιστεί ιστορικά αυτός ο άξονας ενότητας της Μιάς Καθολικής Εκκλησίας, τότε το συνοδικό σύστημα καθεαυτό, ως προέκταση της λειτουργικής καθολικότητας της Ευχαριστίας, θα οδηγήσει σε εκκλησιαστική (όχι εξουσίας και ποσοτικής δύναμης) επανιεράρχηση των «πρωτείων». Πάντως, το να λειτουργήσει τόσο ένα πολιτειακό σχήμα ως αυτοκρατορία όσο και μια τοπική εκκλησία ως πατριαρχείο, εξαρτάται από παράγοντες ποιότητας, όχι ποσότητας, διακονίας και όχι εξουσιαστικής υπεροχής. Τα ποσοτικά και εξουσιαστικά κριτήρια οδηγούν σε βατικάνεια διαστροφή της Εκκλησίας σε θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, όπως ανεπανάληπτα τον ζωγράφισε στον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» ο Ντοστογέφσκυ.
    Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μοιάζει να έχει μία διορατική επικαιρότητα: Η Ρωσική Εκκλησία βγαίνει σήμερα από μιά μαρτυρική δοκιμασία εβδομήντα χρόνων διωγμού και έσχατης ταπείνωσης. Και όπως πάντα η ταπείνωση, ατομική ή συλλογική, εκούσια ή ακούσια, έδωσε μίαν απρόσμενη, πανανθρώπινης εμβέλειας πνευματική καρποφορία στη Ρωσική Εκκλησία: την έκπληξη της ρωσικής θεολογίας της διασποράς, αυτό το μέγιστο δώρο του Θεού στην Εκκλησία Του κατά τον 20ο αιώνα.
    Αυτή την αγιαστική καρποφορία της ταπείνωσης και του διωγμού, οι απελεύθεροι σήμερα και θωρακισμένοι με την ισχύ κρατικής εξουσίας Ρώσοι δεν μοιάζει να την εκτιμούν. Ορέγονται το τσαρικό παρελθόν της κοσμικής μεγαλειότητας, που είχε αλλοτριώσει το εκκλησιαστικό γεγονός σε θρησκευτικό θεσμό κοσμικής κυριαρχίας. Το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων ανέκοψε βίαια μιάν αδυσώπητη φορά, που από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, παγίδευε στα αχνάρια των Φράγκων και της πορείας τους προς την τραγωδία του Σχίσματος (1054 μ.Χ.) τη Ρωσική Εκκλησία.
    Το Σχίσμα, που απέκοψε τους Φράγκους από τη λατινική και ελληνική Ορθοδοξία, δεν ήταν γέννημα ιδεολογικών διαφορών, όσο έμπρακτης προσπάθειας να αυτονομηθεί η Δύση σε κάθε πρακτική λεπτομέρεια (επειδή την πρακτική του βίου και τη διαφορά των συμβόλων καταλαβαίνει ο λαός), σαφώς να διαφοροποιηθεί από την ελληνική τότε Ανατολή. Έφτιαξαν δικό τους σταυροκόπημα με τα πέντε δάχτυλα, ξυρισμένους κληρικούς, άζυμο άρτο και καθόλου κοινωνία οίνου στην Ευχαριστία, δική τους αρχιτεκτονική των ναών, αγάλματα στις εκκλησίες, νατουραλίστικη ζωγραφική , άλλαξαν τη μουσική. Σε ανάλογη πορεία είχε παγιδευτεί και η ρωσική Χριστιανοσύνη: Ρώσικο σχήμα του σταυρού, ρώσικο ένδυμα και κάλυμμα κεφαλής των κληρικών, ρώσικη κρεμυδόσχημη αρχιτεκτονική, νατουραλίστικη ζωγραφική, κοσμική μουσική μελωδία συνόδευαν την επιθετική αξίωση για το πρωτείο της Τρίτης Ρώμης.
    Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μας θυμίζει τις αληθινές προϋποθέσεις της αυτοκρατορίας και τον σεβασμό στα αινίγματα της Ιστορίας, Πολύτιμο μάθημα.


    Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

    Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός

       Ο παράδεισος ήταν όλο φως, αλλά φως προτόγνωρο και πολύ λαμπρό, που, καθώς ακτινοβολούσαν τα λουλούδια, έπαιρνε ένα απαλό ρόδινο χρώμα. Μια θεική ευωδία με διαδοχικές παραλλαγές πλησίαζε την όσφρηση μου και με μεθούσε. Πίστεψε με, σου λέω αυτά και φρίττω.
      Μέσα στον κήπο του Θεού ήμουν σαν βασιλιάς. Χαιρόμουν πολύ να βλέπω τον εαυτό μου να κατοικεί σε τέτοιο παράδεισο. Εκεί ο Θεός έκανε να φυτρώνουν πολλά δέντρα. Δεν έμοιζαν όμως με του φθαρτού κόσμου. Ήσαν πάντοτε θαλερά, ευωδιαστά και φουντωτά. Ήσαν ψηλά, πολύφυλλα και απολαυστικά. Τα κλαδιά τους έγερναν και, καθώς κυμάτιζαν μεταξύ τους, γέμιζαν ευωδία την ατμόσφαιρα και σχημάτιζαν ουράνιο τόξο. Όλα αυτά τα απολαμβάνουν οι μακάριοι, και η ψυχή τους αλλοιώνεται από την ηδονή εκείνη, την ευφροσύνη και την αγαλλίαση.

    Όσιος  Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου , εικοστή πρώτη έκδοση, Ωρωπός Αττικής 2008, σελ. 48-49.



    Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

    (ΑΠΟΙΚΙΑ ΟΡΕΙΝΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ): Συνέντευξη με τον π.Συμεών Γρηγοριάτη -Περουβιανό

    Απόσπασμα από τη συνέντευξη του π.Συμεών Γρηγοριάτη (εκ Περού) στο CaptainBook.gr.
    Ερώτηση: Οι συναντήσεις σου με τον μακαρίτη, τον Πεντζίκη, έχουν περάσει πια στη σφαίρα του θρύλου. Πες μας κάτι γι' αυτόν, αν θέλεις. Ίσως κάποιο περιστατικό που σου έκανε εντύπωση από την εποχή της φιλίας σας.

    Απάντηση: Ο Πεντζίκης ήταν ένας άρχοντας, ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος και έξυπνος, ήταν ένας γίγαντας που ανακεφαλαίωνε όλον τον ελληνισμό και κατείχε, επίσης, τη σύγχρονη κουλτούρα. Είχε πολλή αγάπη και ήξερε να γράφει. Με πρόσεξε μόλις έφθασα στην Ελλάδα και παρέμεινα στενός του φίλος μέχρι τον θάνατό του. Μου είπε πριν πεθάνει: «Θέλω να ξέρεις ότι σ' αγαπάμε πολύ, οικογενειακώς σε αγαπάμε», ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα απ' αυτόν. Μου παρέδωσε κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω: ένα πυρ...
    Ολόκληρη η συνέντευξη στα παρακάτω λίνκ: 


    Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

    Διορθόδοξο Μοναστικό Συνέδριο με θέμα: «Μοναστική ζωή και παράδοση»



    Διορθόδοξο Μοναστικό Συνέδριο με θέμα: «Μοναστική ζωή και παράδοση»
    διοργανώνεται από την Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Χανίων, υπό την αιγίδα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης.
    Το συνέδριο είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Γερόντισσας Θεοσέμνης (+2000) και θα πραγματοποιηθεί από 27 έως 29 Μαΐου. Στο συνέδριο θα συμμετέχουν Επίσκοποι, Ηγούμενοι, μοναχοί, μοναχές και λαϊκοί άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και από πολλές άλλες χώρες του κόσμου.
    Οι εργασίες του συνεδρίου θα γίνουν στο συνεδριακό χώρο της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, στην Αγία Κυριακή.
    Στο συνέδριο θα αναφερθούν θέματα σχετικά με τη μοναστική ζωή και παράδοση, όπως αυτή βιώθηκε δια μέσου των αιώνων στο Βυζάντιο, στο Άγιον Όρος, στο Σινά, στη Σερβία, στην Κρήτη, αλλά και σε μη γνωστές Ορθόδοξες παραδόσεις, όπως η Κελτική.
    Θα γίνουν επίσης εισηγήσεις για την ιερότητα των εκκλησιαστικών μνημείων, την ανάγκη διαφύλαξης και προστασίας τους και τη συνειδητοποίηση της σχέσης μοναστικού μνημείου με την ασκητική παράδοση και το αυθεντικό μοναχικό ήθος.
    Επίσης θα υπάρξουν εισηγήσεις που αφορούν τη σχέση μοναχισμού και προστασίας του περιβάλλοντος, με παρουσίαση επιστημονικών μελετών για τις σύγχρονες κλιματικές αλλαγές.
    Την έναρξη του Συνεδρίου θα κηρύξει  ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, την Πέμπτη 27 Μαΐου, στις 5.30 το απόγευμα. Το Συνέδριο θα χαιρετήσουν εκπρόσωποι:
    -της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου
    -του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου
    -του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου
    -της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους καθώς και άλλοι επίσημοι.


    (amen.gr):110 χρόνια Ορθόδοξης Μαρτυρίας στην Κορέα




    Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ὁ Νεομάρτυρας ὁ Δερβίσης

    Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀλέξανδρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔμενε στὴν περιοχὴ τῆς Λαοδηγίας ἢ Λαγωδιανῆς (σημερινὴ Λαοδηγήτρια). Οἱ γονεῖς του, θέλοντας νὰ διαφυλάξουν τὴν σωφροσύνη τοῦ υἱοῦ τους ἀπὸ τὶς κακόβουλες ἐπιθυμίες κάποιου Τούρκου, ἀναγκάστηκαν νὰ τὸν φυγαδεύσουν στὴ Σμύρνη. Ἐκεῖ ὁ Ἀλέξανδρος βρῆκε ἐργασία στὸ σπίτι ἑνὸς Τούρκου πασᾶ, ὁ ὁποῖος εἴτε δι’ ἀπάτης εἴτε διὰ τῆς βίας, κατόρθωσε νὰ τὸν πείσει νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, ὁ Ἀλέξανδρος ἐγκατέλειψε τὴ Σμύρνη καί, ἀφοῦ περιπλανήθηκε σὲ διάφορα μέρη, ἔφθασε στὴ Μέκκα, ὅπου προσκύνησε τὸν τάφο τοῦ Μωάμεθ καὶ ἔλαβε τὸ σχῆμα τοῦ δερβίση.
    Ὡς δερβίσης πλέον περόδευσε πόλεις καὶ χωριὰ τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας κηρύττοντας τὴ μωαμεθανικὴ θρησκεία. Ἡ συνείδησή του ὅμως, ποὺ δὲν εἶχε νεκρωθεῖ τελείως, ἄρχισε νὰ τὸν ἐλέγχει γιὰ τὸ ἁμάρτημά του, ὥσπου τέλος μετανόησε καὶ ἄρχισε νὰ καλλιεργεῖ μέσα του τὴν πραγματικότητα τοῦ μαρτυρίου. Ἔτσι ὁ Ἀλέξανδρος, ἔχοντας ἐξωτερικὰ τὸ σχῆμα τοῦ δερβίση, ἐσωτερικὰ ὅμως νιώθοντας Χριστιανός, ζοῦσε ὡς διὰ Χριστὸν σαλὸς καὶ ἔλεγχε μὲ σκληρὰ λόγια τοὺς Τούρκους.
    Αὐτὴ ἡ συμπεριφορά του προβλημάτισε καὶ ἐξόργισε τόσο πολὺ τοὺς Τούρκους στὸ Ραχήτι τῆς Αἰγύπτου, ὥστε ἀποφάσισαν νὰ τὸν φονεύσουν, κάτι τὸ ὁποῖο θὰ ἔκαναν, ἂν ὁ Ἀλέξανδρος δὲν ἐπληροφορεῖτο τὸ γεγονὸς ἔγκαιρα καὶ δὲν ἔφευγε ἀπὸ ἐκεῖ.
    Τὸ 1784 ἦλθε στὴ Θεσσαλονίκη, χωρὶς ὅμως νὰ δώσει σημεῖα ἀναγνωρίσεως. Ἐκεῖ παρέμεινε γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα καὶ κατόπιν συνέχισε τὴν περιπλάνησή του σὲ διάφορα μέρη. Δέκα χρόνια ἀργότερα, τὸ 1794, κατὰ την περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ Ἀλέξανδρος ἔφθασε στὴ Χίο καὶ πῆγε σὲ κάποια ἐκκλησία, γιὰ νὰ συμμετάσχει σὲ μία Ἀκολουθία. Ἔχοντας τὸ σχῆμα τοῦ δερβίση περιφερόταν ἄνετα ἀνάμεσα στοὺς Τούρκους, τοὺς ὁποίους ἔλεγχε γιὰ τὴν σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη συμπεριφορά τους, ἐνῶ συγχρόνως τοὺς κήρυττε τὴ φιλανθρωπία, τὴ σωφροσύνη καὶ τὴν ἀρετή. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πάλι φερόταν μὲ πολλὴ γλυκύτητα καὶ πραότητα ἀπέναντι στοὺς Χριστιανοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ἐρχόταν σὲ ἐπαφή.
    Στὴ Χίο δὲν παρέμεινε γιὰ πολύ. Πέρασε ἀπέναντι στὴ Σμύρνη μὲ σκοπό, στὸν τόπο ὅπου ἀρνήθηκε τὴν πίστη του, ἐκεῖ νὰ ἀποπλύνει τὸ ἁμάρτημά του μὲ τὴν ὁμολογία του. Μία ἑβδομάδα πρὶν ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ ἡμέρα Τρίτη, παρουσιάστηκε μπροστὰ στὸν κριτὴ τῆς πόλεως, ὅπου ὁμολόγησε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ κατόπιν πέταξε τὸ δερβίσικο κάλυμμα τῆς κεφαλῆς του καὶ φόρεσε τὸ Χριστιανικό. Τὸ θέαμα αὐτὸ προκάλεσε τὴν ἔκπληξη καὶ συνάμα τὴν ὀργὴ τῶν παρισταμένων Τούρκων, οἱ ὁποίοι στὴν ἀρχὴ ἐξέλεξαν τὸν Ἀλέξανδρο ὡς τρελὸ καὶ προσπάθησαν μὲ τὰ λόγια νὰ τὸν μεταπείσουν. Ὅταν ὅμως εἶδαν τὴν ἐμμονή του, διέτεξαν τὴν φυλάκισή του. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ Ἀλέξανδρος ὁδηγήθηκε γιὰ δεύτερη φορὰ στὸ κριτήριο, ὅπου παρ’ ὅλες τὶς ἀπειλὲς τῶν Τούρκων χλεύασε καὶ πάλι τὴν πίστη στὸ Μωάμεθ καί, ἐπειδὴ οὔτε μὲ τὶς κολακεῖες μπόρεσαν νὰ τὸν δελεάσουν, τὸν ξαναοδήγησαν στὴ φυλακή.
    Ἡ ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς Τούρκους ὡς ἐπίσημη καὶ σεβάσμια ἡμέρα, γι’ αὐτὸ καὶ συγκεντρώνονταν ὅλοι οἱ προύχοντες στὸν κριτὴ τῆς πόλεως καὶ μετέβαιναν ὅλοι μαζὶ στὸ τζαμί, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα λοιπὸν διάλεξαν γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὸν Ἅγιο Ἀλέξανδρο καὶ πάλι στὸ κριτήριο, γιὰ νὰ τὸν ἀνακρίνουν. Ὁ Ἅγιος γιὰ τρίτη φορὰ ὁμολόγησε ἐνώπιον ὅλων τὴν πίστη του καὶ τὴ διάθεσή του νὰ μείνει σταθερὸς σὲ αὐτήν.Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἀποφασίσθηκε ἡ θανάτωσή του. Τὸ 1794 ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἀποκεφαλίσθηκε καὶ εἰσῆλθε μὲ τὸν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου του.

    Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.Ἐν ἀθλήσει νομίμως Μάρτυς ἠρίστευσας, καὶ τὸν σὲ τρώσαντα πρῲην κατηγωνίσω ἐχθρὸν, καὶ Μαρτύρων κοινωνὸς ὤφθης Ἀλέξανδρε. Ὅθεν ὡς ἅγιον βλαστόν, Θεσσαλονίκη σε τιμᾷ, καὶ πόθῳ σοι ἀνακράζει· Μὴ διαλίπῃς πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τοὺς τιμῶντάς σε.

    Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.Ἑορτάζει σήμερον, Θεσσαλονίκη ἡ πόλις, τὴν ἁγίαν μνήμην σου, Ἀλέξανδρε Νεομάρτυς· ταύτης γὰρ, γόνος καὶ βλάστημα θεῖον πέλων, ἤθλησας, ἐν Σμύρνῃ γνώμῃ ἀνδρειοτάτῃ, δι’ ἀγάπην τοῦ Κυρίου· ὅν ἐκδυσώπει σώζεσθαι ἅπαντας.

    Μεγαλυνάριον.Ἤθλησας νομίμως ὑπὲρ Χριστοῦ, Ἀλέξανδρε Μάρτυς, καὶ καθεῖλες τὸν δυσμενῆ· ὅθεν σου τὴν μνήμην, Θεσσαλονίκη ἄγει, τιμῶσα τοὺς ἀγῶνας, τῆς σῆς ἀθλήσεως.

    Πηγή: http://synaxarion.gr/gr/sid/3403/sxsaintinfo.aspx



    Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

    Πατριαρχικό Συλλείτουργο στη Μόσχα

    Από το amen.gr
    Με ένα μεγαλειώδες και λαμπρό συλλείτουργο στον επιβλητικό Ιερό Ναό του Σωτήρος Χριστού οι προκαθήμενοι του Οικουμενικού Θρόνου και της Εκκλησίας της Ρωσίας έστειλαν μήνυμα ενότητας και συνεργασίας. Πλήθος πιστών και κληρικών κατέκλυσαν το ναό, καθώς σήμερα είναι εορτή του Αγίου Πνεύματος κατά την οποία άγει τα ονομαστήρια  ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος.
    Ολόκληρο εδώ .
     
    Εκτενές φωτορεπορτάζ στο amen  και στη Ρομφαία.
    φωτό: С. Власов/ Ρομφαία



    Το νέο βιβλίο του καθηγητή Γ. Κοντογιώργη: "Οικονομικά συστήματα και ελευθερία"


    «Οικονομικά συστήματα και ελευθερία» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Σιδέρη». Η Ελευθεροτυπία στις 22-5-2010 προδημοσίευσε αποσπάσματα του βιβλίου. Κάντε κλίκ εδώ, για να τα διαβάσετε.


    (ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ):Συνομιλώντας με την μητέρα του Αγίου Νεομάρτυρος Ευγένιου Ροντιόνωφ




    Το μνημόσυνο του Κώστα Ηλιάκη στην Κάρπαθο





    Λεωνίδας Κλάδος: ο μεγάλος δάσκαλος της λύρας

    Λεωνίδας Κλάδος: ένας μεγάλος δάσκαλος της Κρητικής μουσικής. Παίξιμο της λύρας ζωντανό, απλό, παραδοσιακό, χωρίς φιοριτούρες. Ας ελπίσουμε ότι κάποιοι από τους νέους λυράρηδες θα λάβουν υπόψη τους την παρακαταθήκη του μεγάλου δασκάλου...Περισσότερα στο cretan music.
     
    uploader: eklados


    Κυριακή 23 Μαΐου 2010

    Κυριακή της Πεντηκοστής

    Εικόνα:
    Θεοφάνους του Κρητός, Η πεντηκοστή (1546), Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος


    Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι .

    (ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς)

    τοῦ Πνεύματος πηγή, ἐπιδημοῦσα τοῖς ἐν γῇ, εἰς πυρφόρους ποταμούς, μεριζομένη νοητῶς, τοὺς Ἀποστόλους ἐδρόσιζε φωταγωγοῦσα, καὶ γέγονεν αὐτοῖς, νέφος δροσῶδες τὸ πῦρ, φωτίζουσα αὐτούς, καὶ ὑετίζουσα φλόξ, δι' ὧν ἡμεῖς ἐλάβομεν τὴν χάριν, διὰ πυρός τε καὶ ὕδατος, Τὸ φῶς ἐπέστη, τοῦ Παρακλήτου, καὶ τόν κόσμον ἐφώτισε. 
    (Κάθισμα Ὄρθρου τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς)

    Τὸ πανάγιον Πνεῦμα, τὸ προϊὸν ἐκ τοῦ Πατρός, καὶ δι' Υἱοῦ ἐνδημῆσαν, τοῖς ἀγραμμάτοις Μαθηταῖς, τοὺς σὲ Θεὸν ἐπιγνόντας, σῶσον, ἁγίασον πάντας.
    (Ἐξαποστειλάριον τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς)

    Παράδοξα σήμερον εἶδον τὰ ἔθνη πάντα ἐν πόλει Δαυΐδ, ὅτε τὸ Πνεῦμα κατῆλθε τὸ ἅγιον ἐν πυρίναις γλώσσαις, καθὼς ὁ θεηγόρος Λουκᾶς ἀπεφθέγξατο, Φησὶ γάρ, Συνηγμένων τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐγένετο ἦχος καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς, καὶ ἐπλήρωσε τὸν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, καὶ πάντες ἤρξαντο φθέγγεσθαι, ξένοις ῥήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι, τῆς ἁγίας Τριάδος. 

    (Αἶνοι Πεντηκοστῆς)

    Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἦν μὲν ἀεί, καὶ ἔστι καὶ ἔσται, οὐτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ' ἀεὶ Πατρὶ καὶ Υἱῷ συντεταγμένον, καὶ συναριθμούμενον, ζωή, καὶ ζωοποιοῦν, φῶς, καὶ φωτὸς χορηγόν,  αὐτάγαθον, καὶ πηγὴ ἀγαθότητος, δι' οὗ Πατὴρ γνωρίζεται, καὶ Υἱὸς δοξάζεται, καὶ παρὰ πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος. 

    (Αἶνοι Πεντηκοστῆς)


    Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, φῶς, καὶ ζωή, καὶ ζῶσα πηγὴ νοερά, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον καθαῖρον τὰ πταίσματα, Θεὸς καὶ θεοποιοῦν, πῦρ, ἐκ πυρὸς προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τὰ χαρίσματα, δι' οὗ Προφῆται ἅπαντες, καὶ Θεοῦ Ἀπόστολοι, μετὰ Μαρτύρων ἐστέφθησαν, Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα, πῦρ διαιρούμενον εἰς νομὰς χαρισμάτων. 

    (Αἶνοι Πεντηκοστῆς)

    Ἄχραντε, ἀμίαντε, ἄναρχε, ἀόρατε, ἀκατάληπτε, ἀνεξιχνίαστε, ἀναλλοίωτε, ἀνυπέρβλητε, ἀμέτρητε, ἀνεξίκακε Κύριε, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ ποιήσας τὸν οὐρανόν, καὶ τὴν γῆν, καὶ τὴν θάλασσαν, καὶ πάντα τὰ δημιουργηθέντα ἐν αὐτοῖς, ὁ πρὸ τοῦ αἰτεῖσθαι τοῖς πᾶσι τὰς αἰτήσεις παρέχων. Σοῦ δεόμεθα, καὶ σὲ παρακαλοῦμεν, Δέσποτα φιλάνθρωπε, τὸν Πατέρα τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ, καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντος ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ σαρκωθέντος ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου, καὶ ἐνδόξου, Θεοτόκου. ὃς πρότερον μὲν λόγοις διδάσκων, ὕστερον δὲ καὶ ἔργοις ὑποδεικνύς, ἡνίκα τὸ σωτήριον ὑφίστατο πάθος, παρέσχεν ἡμῖν ὑπογραμμὸν τοῖς ταπεινοῖς, καὶ ἁμαρτωλοῖς, καὶ ἀναξίοις δούλοις σου, δεήσεις προσφέρειν, ἐν αὐχένος καὶ γονάτων κλίσεσιν, ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων, καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων. Αὐτὸς οὖν, πολυέλεε καὶ φιλάνθρωπε, ἐπάκουσον ἡμῶν, ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐπικαλεσώμεθά σε ἐξαιρέτως δέ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ τῆς Πεντηκοστῆς, ἐν ᾗ, μετὰ τὸ ἀναληφθῆναι τὸν Κύριον ἡμῶν, Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ καθεσθῆναι ἐν δεξιᾷ σοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, κατέπεμψε τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἐπὶ τοὺς ἁγίους αὐτοῦ μαθητὰς καὶ Ἀποστόλους, ὃ καὶ ἐκάθισεν ἐφ' ἕνα ἕκαστον αὐτῶν καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες τῆς ἀκενώτου χάριτος αὐτοῦ, καὶ ἐλάλησαν ἑτέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ προεφήτευσαν. Νῦν οὖν δεομένων ἐπάκουσον ἡμῶν, καὶ μνήσθητι ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, καὶ κατακρίτων, καὶ ἐπίστρεψον τὴν αἰχμαλωσίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τὴν οἰκείαν συμπάθειαν ἔχων ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύουσαν. Δέξαι ἡμᾶς προσπίπτοντάς σοι, καὶ βοῶντας τό, Ἡμάρτομεν. Ἐπὶ σὲ ἐπεῤῥίφημεν ἐκ μήτρας, ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς ἡμῶν, Θεὸς ἡμῶν σὺ εἶ, ἀλλ' ὅτι ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι αἱ ἡμέραι ἡμῶν, γεγυμνώμεθα τῆς σῆς βοηθείας, ἐστερήμεθα ἀπὸ πάσης ἀπολογίας. Ἀλλὰ θαῤῥοῦντες τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, κράζομεν. Ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, καὶ ἀγνοίας μὴ μνησθῇς, καὶ ἐκ τῶν κρυφίων ἡμῶν καθάρισον ἡμᾶς. Μὴ ἀποῤῥίψῃς ἡμᾶς εἰς καιρὸν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τὴν ἰσχὺν ἡμῶν, μὴ ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς, πρίν ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρὸς σὲ ἐπιστρέψαι, καὶ πρόσχες ἡμῖν ἐν εὐμενείᾳ καὶ χάριτι. Ἐπιμέτρησον τὰς ἀνομίας ἡμῶν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, ἀντίθες τὴν ἄβυσσον τῶν οἰκτιρμῶν σου, τῷ πλήθει τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν. Ἐπίβλεψον ἐξ ὕψους ἁγίου σου, Κύριε, ἐπὶ τὸν λαόν σου τὸν περιεστῶτα, καὶ ἀπεκδεχόμενον τὸ παρὰ σοῦ πλούσιον ἔλεος, ἐπίσκεψαι ἡμᾶς ἐν τῇ χρηστότητί σου, ῥῦσαι ἡμᾶς ἐκ τῆς καταδυναστείας τοῦ Διαβόλου, ἀσφάλισαι τὴν ζωὴν ἡμῶν τοῖς ἁγίοις καὶ ἱεροῖς νόμοις σου, Ἀγγέλῳ πιστῷ φύλακι παρακατάθου τὸν λαόν σου, πάντας ἡμᾶς συνάγαγε εἰς τὴν Βασιλείαν σου, δὸς συγγνώμην τοῖς ἐλπίζουσιν ἐπὶ σέ, ἄφες αὐτοῖς καὶ ὑμῖν τὰ ἁμαρτήματα, καθάρισον ἡμᾶς τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ ἁγίου σου Πνεύματος, διάλυσον τὰς καθ’ἡμῶν μηχανὰς τοῦ ἐχθροῦ. 
    (εὐχὴ τοῦ ἐσπερινοῦ τῆς γονυκλισίας)

    Δεῦτε λαοί, τὴν τρισυπόστατον θεότητα προσκυνήσωμεν, Υἱὸν ἐν τῷ Πατρί, σὺν ἁγίῳ Πνεύματι, Πατὴρ γὰρ ἀχρόνως ἐγέννησεν Υἱόν, συναΐδιον καὶ σύνθρονον, καὶ Πνεῦμα ἅγιον ἦν ἐν τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ δοξαζόμενον, μία δύναμις, μία οὐσία, μία θεότης, ἣν προσκυνοῦντες πάντες λέγομεν, Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ τὰ πάντα δημιουργήσας δι' Υἱοῦ, συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἅγιος ἰσχυρός, δι' οὗ τὸν Πατέρα ἐγνώκαμεν, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ. Ἅγιος ἀθάνατος, τὸ Παράκλητον Πνεῦμα, τὸ ἐκ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον, Τριὰς ἁγία, δόξα σοι.
    (Ἰδιόμελον τοῦ ἐσπερινοῦ τῆς γονυκλισίας)

    Πηγές ἀκολουθιῶν:



    Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

    Παρουσίαση του έργου του φωτογράφου Λ. Βασιλικού στην αιθ. Ανδρόγεω

    Στο πλαίσιο του "Just for your eyes festival 2010" του Πολιτιστικού Συλλόγου του Πανεπιστημίου Κρήτης, η Φωτογραφική Ομάδα του Πανεπιστημίου Κρήτης διοργανώνει την προσεχή Πέμπτη 27 Μαΐου 2010 και ώρα 8:00μμ στη δημοτική αίθουσα Ανδρόγεω του δήμου Ηρακλείου,    παρουσιάση του φωτογραφικού έργου του Λουκά Βασιλικού. Τον  κ. Λ. Βασιλικό θα προλογίσει ο κ. Ζαχαρίας  Κατσακός,κριτικός λογοτεχνίας.
     
     


    Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

    Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικολάου: Περί της καύσεως των νεκρών

    Πηγή: Ι.Ν. ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

    Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το δικό της τέλος, τον μηδενισμό της. Μια κοινωνία που δεν αντέχει τον άνθρωπο ούτε στην ασθένειά του, ούτε στην αδυναμία του, ούτε στον θάνατό του, μια κοινωνία που καίει τους νεκρούς της, μια κοινωνία που καταστρέφει και την ανάμνηση της ζωής και την ενθύμηση των μελών της -αυτό είναι τα λείψανα- μια κοινωνία που κάνει την αρχή του ανθρώπου τεχνητή και μηχανική και το τέλος του οριστικό και αμετάκλητο, μια κοινωνία που αρνείται την πνοή του αιώνιου και εγκλωβίζεται στην ασφυξία του εφήμερου, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η κοινωνία με τη ζωή; Ακόμη και οι άθεοι υπογράμμιζαν την ανάμνηση των επίγειων θεών τους με ταριχεύσεις των σωμάτων τους (περίπτωση Λένιν) ή όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν με κατασκευές αγαλμάτων και ψεύτικων ομοιωμάτων.

    Κατόπιν τούτων, δεν είναι ότι δεν της επιτρέπεται, αλλά η Εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί μια απλά χρηστική και καθόλου πειστική λύση ελάσσονος πρακτικής βαρύτητος και να θυσιάσει το βίωμα του σεβασμού της στη θεϊκότητα του προσώπου του κάθε ανθρώπου, πολλώ μάλλον του ανθρώπου που αυτή βάφτισε στη κολυμβήθρα της τιμώντας ταυτόχρονα και την ψυχή και το σώμα του. Το μείζον δεν μπορεί να υποταχθεί στο έλασσον. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζει την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ' όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.

    ***
    Δείτε του ιδίου:

    Η κοινωνία με την καύση των νεκρών προσυπογράφει το τέλος της (ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ).



    (ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ): Saint Olga of Alaska




    Θεόδωρος Ι. Ζιάκας: Ο σύγχρονος μηδενισμός και οι ανθρωπολογικές του συνέπειες


    Θ. Ζιάκας : O Σύγχρονος Μηδενισμός και οι ανθρωπολογικές του συνέπειες from antifono.gr on Vimeo.
    Πηγή: Αντίφωνο /LoMak
    Στα πλαίσια συγκέντρωσης των μελών του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου με την ευκαιρία του 36ου Πανελλήνιου Ιατρικού Συνεδρίου, που πραγματοποιηθήκε στο Κέντρο Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας στις 9 Μαΐου 2010, ο Θεόδωρος Ζιάκας μίλησε με θέμα "Ο σύγχρονος μηδενισμός και οι ανθρωπολογικές του συνέπειες".
    Πηγή: http://lomak.blogspot.com/2010/05/9-10_17.html.

    ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ Θ. Ι. ΖΙΑΚΑ
    1. Ο μηδενισμός ως διαπολιτισμικό φαινόμενο.
    Η Ιστορία  είναι νεκροταφείο πολιτισμών. Γεννήθηκαν, ήκμασαν, παρήκμασαν, καταστράφηκαν. Συνήθως τον θάνατο του ενός ακολουθεί η γένεση ενός άλλου.
    Ονομάζω το ιστορικό αυτό σημείο (που έχει διάρκεια) «κατάσταση μηδέν», για να αναρωτηθώ τι είναι αυτό που συμβαίνει κατά τη διάρκειά της; Τι την χαρακτηρίζει;
    Δέχομαι τον ορισμό του Ηράκλειτου που λέει ότι «Πόλεμος πάντων πατήρ».
    Ότι αυτός γεννά τη διάκριση α) θεών και ανθρώπων και β) ελεύθερων και δούλων. Σ’ αυτές θεμελιώνονται οι πολιτισμοί, οπότε η ισοπέδωσή τους μπορεί να θεωρηθεί ως το εσωτερικό αίτιο της πτώσης στην κατάσταση μηδέν.
    Πόρισμα: Μηδενισμός είναι (σ’ αυτό το μακροϊστορικό επίπεδο) η κατάσταση όπου η διάκριση θείου/ανθρωπίνου και ελεύθερου/δούλου ισοπεδώνεται. Και ο αντίστοιχος τύπος ανθρώπου διαλύεται.
    Μυθικά  συμβολοποιημένες μορφές της κατάστασης μηδέν, εξαιρετικά πρόσφορες για στοχασμό, έχουμε στη Βίβλο:
    1. Η Πτώση - η μητέρα και ορίζοντας όλων  (απώλεια του Παραδείσου).
    2. Ο κατακλυσμός του Νώε (καταστροφή - σώζονται αξίες - πολιτισμική μετάλλαξη).
    3. Η καταστροφή Σοδόμων και Γομόρων (σώζονται μόνο άτομα - αρκεί να φύγουν τρέχοντας χωρίς να κοιτούνε πίσω).
    4. Ο πύργος της Βαβέλ (ήπια κατάσταση μηδέν - κατάρρευση και διάσπαση σε πολλές πολιτισμικές ομάδες).
    5. Οι δέκα πληγές του Φαραώ (με διπλή διάσωση: τόσο των Αιγυπτίων όσο και των Εβραίων).
    6. Η παραλίγο καταστροφή της Νινευή (μετάνοια - αποδοχή της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής που πρότεινε ο Ιωνάς).  Ιωνάς (ο αρνούμενος την ιστορική αποστολή του λαός - πετιέται στη θάλασσα - τον καταπίνει το κήτος - έρχεται εις εαυτόν - το κήτοςτον ξερνάει στην ακτή της Νινευή....)
    7. Ανάλογες, αλλά λιγότερο γνωστές μορφές δίνουν και οι ελληνικές Γραφές από τον Όμηρο, ως τους Τραγικούς και τον Θουκυδίδη.
    2. Η εξέλιξη του νεωτερικού ατόμου από τον οντολογικό στον κοινωνικό- υπαρξιακό μηδενισμό.
    Ο σύγχρονος πολιτισμός γεννήθηκε στη Δύση με τον Διαφωτισμό και τις αστικές επαναστάσεις. Ανθρωπολογικός φορέας του είναι το νεωτερικό Άτομο.
    Μιλάμε  για «νεωτερικό» Άτομο και όχι για Άτομο γενικά, επειδή έχουμε και την αρχαιοελληνική μορφή εξατομίκευσης που είναι βέβαια διαφορετική.
    Η καμπύλη εξελίξεως του νεωτερικού Ατόμου χαρακτηρίζεται από τέσσερις φάσεις.
    Η πρώτη φάση αντιστοιχεί στον Διαφωτισμό (18ος αιώνας). Ο νοηματισμός του ανθρώπου ορίζεται εδώ από τρεις κοινωνιο-οντολογικές εξισώσεις:
    • Θεός = 0 (δηλαδή ανύπαρκτος ή εκτός ενεργού υπηρεσίας).
    • Ομάδα = 0 (Συμβόλαιο - συνεταιρισμός Ατόμων).
    • Άτομο = Άπειρο. Κέντρο του Ατόμου: η λογική και η παρατήρηση.
    Η δεύτερη  φάση αντιστοιχεί στον Ρομαντισμό: Ο άνθρωπος είναι Άτομο, αλλά οι μηδενιστικές εξισώσεις του Διαφωτισμού υποβαθμίζονται. Η πίστη στη λογική και την παρατήρηση μετριάζεται με την παραδοχή απεριόριστης συναισθηματικής «ψυχικής ενδοχώρας» μέσα στο Άτομο.
    Η τρίτη  φάση είναι ο Μοντερνισμός (μέσα 19ου αι. – δεκαετία του ’60 του 20ου αιώνα). Το μοντέρνο Άτομο αντιπροσωπεύει την ωριμότητα του νεωτερικού Ατόμου, την ολοκλήρωσή του. Είναι η μηχανόμορφη ατομικότητα, που χαρακτηρίζει την εποχή της μεγάλης βιομηχανίας και των μεγάλων ιδεολογιών. Το μοντέρνο Άτομο θα καταποντιστεί στη δίνη των δύο παγκοσμίων πολέμων και των επαναστάσεων του 20ου αιώνα, ανοίγοντας τον δρόμο στην τέταρτη και τελευταία φάση: τον Μεταμοντερνισμό.
    Αν  στην Ευρώπη η κατάρρευση του μοντέρνου Ατόμου, έγινε μέσω της υποστροφής στον άγριο κολεκτιβισμό του μεσοπολέμου, στην Αμερική η κατάρρευση έγινε με «ευφρόσυνο» τρόπο, περνώντας από τον δρόμο της μαζικής καταναλωτικής κουλτούρας. Το βασίλειο του Καταναλωτή συμπίπτει με το τέλος του Ατόμου.
    [Τη διαφορά μοντέρνου και μεταμοντέρνου ατόμου μας τη δίνει ο Ντέϊβιντ Ρίσμαν με μια χαρακτηριστική μεταφορά: από το γυροσκόπιο στο ραντάρ. Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο ο τυπικός Αμερικανός ήταν «ενδοκατευθυνόμενος». Κάποιες απλές αλλά σταθερές εγωιστικές αξίες ήταν ο άξονας περιστροφής της προσωπικότητάς του. Σαν να είχε μέσα στο κεφάλι του ένα γυροσκόπιο. Έπειτα όμως από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο αρχίζει να επικρατεί ένας «εξω-κατευθυνόμενος» τύπος, που αγωνιά να «προσαρμοσθεί» στο κοινωνικό περιβάλλον. Σαν να έχει ένα ραντάρ στο κεφάλι του, που του υπαγορεύει συνεχώς τις προσδοκίες των άλλων. Πρόκειται για τη μετάβαση της Αμερικής και όλης της Δύσης από το αγέρωχο «προμηθεϊκό» Άτομο στη δικτατορία της «Κοινής Γνώμης».]
    3. Χαρακτηριστικo του σύγχρονου μηδενισμού η διάσπαση του ατόμου: α) σε Λεγεώνα και β) σε χρονοανταλλακτικά συστημάτων. Το ζωτικό υπαρξιακό υπόλοιπο τείνει στο μηδέν.
    Το  Άτομο «διαλύεται». Γίνεται «κομμάτια». Οι εκφράσεις αυτές αναφέρονται στην προσωπικότητά του, στο αυτορρυθμιστικό του σύστημα, στην «ταυτότητά» του. Η προσωπικότητα εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά ως όχλος επιθυμιών και παθών. Ως «ψηφιδωτή προσωπικότητα». Είναι ο άνθρωπος με τα «πολλά εγώ». Ο άνθρωπος-Λεγεώνα του Ευαγγελίου.
    «Κομμάτιασμα» του Ατόμου σημαίνει, από κοινωνική άποψη, κομμάτιασμα του υπαρξιακού του χρόνου και κατάσχεση των χρονο-κομματιών από τα διάφορα συστήματα.
    «Κομμάτι  χρόνου» θα πει τρέξιμο μιας επαναληπτικής  ακολουθίας ενεργειών ενσωματωμένης δίκην ανταλλακτικού, σε μια κοινωνική μηχανή. Είναι υπαρξιακός χρόνος, που έχει παγώσει σε «ρουτίνα». Ο χρόνος αυτός ανήκει στο Σύστημα. Ο χρόνος που πραγματικά ανήκει στο άτομο μπορεί να βρεθεί αν από την ηλικία του αφαιρέσουμε τον χρόνο ζωής που του έχουν κατάσχει τα συστήματα. Όσο προοδεύουμε σε συστημοποίηση, τόσο μικραίνει το προσδόκιμο ζωτικό υπόλοιπο, τείνοντας στο μηδέν.
    Όσο περισσότερο  η κοινωνία γίνεται κοινωνία συστημάτων, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος δεν  ορίζει τον χρόνο του. «Δεν βρίσκει χρόνο». «Δεν έχει καθόλου χρόνο». Ως σώμα ο άνθρωπος υπάρχει βεβαίως μέσα στον χρόνο. Το σώμα «έχει χρόνο», γιατί έχει ενότητα-ταυτότητα. Η άναρχη όμως προσωπικότητα «δεν έχει χρόνο». Δεν ζει στον χρόνο του σώματος, στον πραγματικό χρόνο.
    Το άτομο το διασπασμένο σε χρονοανταλλακτικά συστημάτων, διατηρεί μια παρουσία ατομικότητας, αλλά η ζωή του «δεν έχει νόημα». Έχει «εκλείψει» μέσα του. Είναι «νεκρή ψυχή». «Κούφιος άνθρωπος».
    4. Τι  είναι τα συστήματα: διαμεσολάβηση σχέσεων με αλγοριθμικά τυποποιημένα υποκατάσταστα - μηχανές. Μεταφυσικός κινητήρας: ο τεχνολογικός μεσσιανισμός. Όραμα: α) Επιβίβαση στην τεχνόσφαιρα, β) Ανθρωποθεός. Αποτέλεσμα: γενική υποδούλωση. Καλό βέβαια για τον Κυρίαρχο. Πρόβλημα για τη Μάζα, λόγω α) ελλείμματος οικουμενικότητας και β) κρίσεων.
    Η αυτονομία από τον «ανθρώπινο παράγοντα» είναι η κατασκευαστική εντελέχεια του Συστήματος. «Ουδείς αναντικατάστατος».
    Το  ιδεώδες της νεωτερικότητας ήταν εξ αρχής να μετατρέψει την κοινωνία σε Σύστημα. Ο λόγος είναι ότι στο νεωτερικό φαντασιακό η μηχανή είναι το υποκατάστατο του δούλου. Ο δυτικός άνθρωπος ποτέ δεν μπόρεσε να χειραφετηθεί από την ανάγκη του να έχει δούλους. Γι’ αυτό άλλωστε και καθιέρωσε την προσαγόρευση όλων ως «κυρίων». Ταύτισε το Άτομο με τον Κύριο. Την ατομική ελευθερία με την κυριαρχία.
    Αν  ανασκοπήσουμε την ως τώρα εξέλιξη του εν λόγω «Κυρίου», θα δούμε ότι το νεωτερικό «όραμα» έχει ενσαρκωθεί, αλλά μόνο στο πρώτο σκέλος. Το Σύστημα έχει πλέον κατασκευαστεί. Έχει χωνέψει μάλιστα στα σπλάχνα του ολόκληρο τον πλανήτη. Αλλά φεύ. Στο δεύτερο σκέλος το όραμα έχει πλήρως διαψευστεί. Αντί να είναι το Σύστημα δούλος του Ατόμου έγινε το Άτομο δούλος του Συστήματος.
    Αυτό  βέβαια δεν ενοχλεί την κυρίαρχη μειονότητα, αφού της δίνει τα μέσα να καλύψει όλα της τα πάθη. Πρόβλημα είναι μόνο για τη μεγάλη μάζα, για την οποία δεν προβλέπεται ανάλογη εύνοια. Το πρόβλημα είναι, ειδικότερα, οι «κρίσεις» της απρόβλεπτης αυτής θεότητας, οι οποίες θερίζουν τους πιστούς της κατά εκατομμύρια. Γιατί αν το Σύστημα μπορούσε να εξασφαλίσει μια στοιχειώδη έστω μετοχή των μαζών στην καταναλωτική ευωχία, αυτές δεν θα λογάριαζαν καθόλου την υποδούλωσή τους.
    5. Η κρίση: εκφόρτιση χαοτικού δυναμικό. Βάση η διάλυση υποκειμένου. Δεν επιδέχεται ούτε συστημική ούτε προσυστημική λύση.
    Η λέξη «κρίση» παραπέμπει στις βίαιες εκφορτίσεις του χαοτικού δυναμικού, του συσσωρευμένου στις διασυνδέσεις των συστημάτων.
    Τα συστήματα μοιάζουν με τις αντλίες θερμότητας. Αντλούν το «χάος», που εμπεριέχεται στις κοινωνικές σχέσεις, για να τις υπαγάγουν σε μια τεχνητή αλγοριθμική τάξη. Το αντλούμενο χαοτικό δυναμικό δεν εξαλείφεται. Παροχετεύεται στο «περιβάλλον» του συστήματος. Όμως το περιβάλλον δεν είναι πλέον ένας απεριόριστος «βιόκοσμος». Είναι περιβάλλον συστημάτων. Έτσι το μετακυλιόμενο χαοτικό δυναμικό, «μη έχοντας πού να πάει», εγκλωβίζεται στις διασυνδέσεις των συστημάτων, ώσπου να ξεσπάσει στον «πιο αδύνατο κρίκο».
    Το  χάος δεν είναι μια δεδομένη ποσότητα, που αντλήσαμε, μετακυλίσαμε, τελειώσαμε. Η αλγοριθμική τάξη δεν καταργεί το χάος, αλλά το προϋποθέτει και το αναπαράγει. Δεν είναι ότι η αποφόρτιση, καταστρέφοντας τα «αναχρονιστικά» (ή «διεφθαρμένα») συστήματα, «δημιουργεί χάος». Είναι το γεγονός ότι η ίδια η ύπαρξη του συστήματος είναι μια επαναληπτική διαδικασία η οποία αναδημιουργεί το χαοτικό της υπόβαθρο, διαλύοντας τα υποκείμενα που αποτελούν τους φορείς του. Όσο περισσότερη τάξη εγκαθιδρύεται με τη συστημοποίηση, τόσο ισχυρότερο είναι το χαοτικό δυναμικό που συσσωρεύεται στο σύνολο του Συστήματος.
    Το  θέμα είναι ότι το πρόβλημα δεν  μπορεί να λυθεί με συστημικές μεθόδους, διότι δεν μπορεί να υπάρξει σύστημα που να ελέγχει όλα τα συστήματα. Το θέμα είναι επίσης ότι δεν μπορούμε πλέον να «απαλλαγούμε» από τα συστήματα, να τα «καταργήσουμε».
    6. Ανθρωπολογική συνέπεια: H Χίμαιρα. Το θέμα είναι η υπέρβαση του διπόλου κολεκτιβισμού/ατομικισμού και η μετάλλαξη του Ατόμου σε Πρόσωπο.
    Θα κλείσω την ομιλία μου με τρεις διατυπώσεις που τα λένε όλα σε σχέση με το μηδενισμό και με μια αρχετυπική επιτομή των ανθρωπολογικών συνεπειών του. Οι τρεις διατυπώσεις είναι οι εξής:
    1. Ο μοντέρνος μηδενισμός ήταν αυτό που έλεγε ο Νίτσε: «ότι οι υψηλότερες αξίες χάνουν την αξία τους». Ανώτερη αξία γίνεται η καταστροφή τους.
    2. Ο μεταμοντέρνος (ο σύγχρονος) μηδενισμός είναι αυτό που έλεγε ο Κονδύλης: «η κατανάλωση έγινε αξία και οι αξίες καταναλωτικά αγαθά».
    3. Το μηδενιστικό πεπρωμένο της νεωτερικότητας το προδιέγραψε ο Σωτ. Κυριαζόπουλος από το 1922: «Η Γαλλική Επανάστασις μετά του Μπολσεβικισμού επί του μηδενός επιστηριχθείσαι εξήντλησαν και το μηδέν».
    Το  αρχέτυπο των ανθρωπολογικών συνεπειών του «εξαντλημένου μηδενός» είναι η Χίμαιρα, το θηρίο που μας περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα: «Δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός, στη μέσην αίγα, κι ήσαν τα σπλάχνα της φωτιά και φλόγες η πνοή της».
    Αναφέρεται στον συναισθηματικά καχεκτικό ανθρωπολογικό τύπο, τον πολωμένο μεταξύ διανοητικού και επιθυμητικού ενστίκτου.
    Αν  λάβετε υπόψη ότι η αυτορρύθμιση εδράζεται στη δύναμη του θυμικού και των αξιών του αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει η μετάβαση των χιμαιρικών αυτών όντων στη μηδενιστική τους φάση.
    Επιπροσθέτως  πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι σε αντίθεση με όλες τις προνεωτερικές καταστάσεις  μηδέν, όπου η χίμαιρα ήταν από κάθε άποψη ένα ζώο, στην προκειμένη περίπτωση είναι κάτι χειρότερο: μηχανή.
    ***
    Οι  έρευνές μας, συνυπολογίζοντας την  εμπειρία της αρχαιοελληνικής εξατομίκευσης, συγκλίνουν στο γενικότερο συμπέρασμα ότι το Άτομο, άπαξ και εμφανιστεί στην ιστορία, έχει ημερομηνία λήξης. Ότι είναι μια ανθρωπολογική διαδρομή, που όταν ολοκληρωθεί, εκβάλλει στην κατάρρευση-διάσπαση του Ατόμου και  την επακόλουθη υποστροφή στον κολεκτιβισμό της μιας ή της άλλης μορφής.
    Η ανάκαμψη συνδέεται με την υπέρβαση της  πόλωσης ατομικισμού / κολεκτιβισμού  και τη μετάλλαξη του Ατόμου σε Πρόσωπο, όπως παραδειγματικά έγινε με το βάπτισμα του Ελληνισμού και τη μετάβασή του στον βυζαντινό πολιτισμό. Ώσπου κι αυτός να εξαντλήσει το ιδρυτικό του δυναμικό.
    (Για περισσότερα βλ. Θ.Ι.Ζιάκας, Ο σύγχρονος μηδενισμός, Αρμός 2008).


    ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

    1. Οι ενυπόγραφες αναρτήσεις (άρθρα, ομιλίες, κριτικές βιβλίων, επιφυλλίδες, δοκίμια, μελετήματα κλπ) που φιλοξενούνται ή αναδημοσιεύονται στο ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν κατά κύριο λόγο τους συγγραφείς τους και όχι απαραίτητα το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ».

    2. Τα σχόλια των αναγνωστών του ιστολογίου «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν τους ίδιους προσωπικά και όχι το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ». Σχόλια άσχετα με το περιεχόμενο των αναρτήσεων δεν θα δημοσιεύονται.

    3. Υπάρχουν στο ιστολόγιο μας πολλές προτάσεις (σύνδεσμοι, links) προς άλλους δικτυακούς τόπους. Το ιστολόγιο μας δε φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των αναρτήσεων ή των σχολίων που γίνονται εκεί.

    Αρχείο

    Φίλοι κι αδελφοί

    Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

    Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

    ΣΥΝ-ΙΣΤΟΛΟΓΕΙΝ

    ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

    ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
    Ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας

    ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ

    Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται...

    Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δὲν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε.

    Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός, Διδαχὴ Γ' (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας, ζ' ἔκδοση, Ἀθήνα 2004, σελ.154)

    Επισκέπτες από 17/9/2009

    Free counters!

    ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

    Περί θεολογίας

    Περί θεολόγων και Θρησκευτικών

    ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ

    ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
    ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ. Ι. ΡΗΓΙΝΙΩΤΗ «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΑΘΕΟ»

    Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, ΠΕΡΙ "ΕΙΔΙΚΩΝ"

    Τοῦτο εἶναι τὸ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας: ὅτι ἡ πρόοδος της δὲν βρίσκεται στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τῶν εἰδικῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πνευματικοὶ ἄνθρωποι.

    Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ἀφορισμοὶ καὶ διαλογισμοί, τέταρτη σειρά, εκδ. Βιβλ. τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα 1972, σελ. 92.

    台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan

    ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

    ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

    Μετεωρίτικη Βιβλιοθήκη

    ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ

    ΕΛΛΟΠΟΣ

    Αξίζει να διαβάσετε

    9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

    ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ