φωτογραφήματα 316

Παραλία Γουβών Ηρακλείου Κρήτης
φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 315

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 314

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 313

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

π. Ευάγγελος Παπανικολάου, "Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι"

πηγή: Ι. Ν. Αναλήψεως του Κυρίου, Διασταύρωση Ραφήνας

π. Ευάγγελος Παπανικολάου, "Ανέβη ο Θεός εν αλλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος"

πηγή: Ι. Ν. Αναλήψεως του Κυρίου, Διασταύρωση Ραφήνας

Παναγιώτης Γεννηματάς: «Η ζημία στην οικονομία είναι 20 με 25 δις Ευρώ…Τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν δυσανάλογα σε σχέση με την οικονομική καταστάση της χώρας»

https://www.youtube.com/watch?v=Z6URajMCNKs&t=1264s

Συνέντευξη του Παναγιώτη Γεννηματά στο δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984, 21/5/2020)

Γιώργος Κοντογιώργης, Από την Ελληνική Επανάσταση στον 21ο αιώνα (Κρήτη TV, 22-5-2020)

https://www.youtube.com/watch?v=5PjGL-3ZWhY

Συνέντευξη του Ομότιμου  Καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη στο δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη (Κρήτη TV, 22-5-2020)

Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος: ''Η γη είναι τετράγωνη!''

πηγή-φωτό: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ

Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Tου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Νεκταρίου

Πέρασαν δύο ολόκληροι μήνες από τότε που άρχισαν να ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα στην χώρα μας από τα οποία δεν εξαιρέθηκε η εκκλησία μας.

Αν για όλους τους χριστιανούς ήταν μια περίοδος οδύνης για την στέρηση των ιερών ακολουθιών και ιδιαίτερα της θείας Λειτουργίας, για τους κληρικούς ήταν πολύ πιο οδυνηρή η περίοδος αυτή.

Αναγκαστήκαμε να λειτουργούμε χωρίς το λαό, με άδειες εκκλησίες, με ό,τι αυτό σημαίνει. Αυτός όμως ο πόνος και η οδύνη έγινε αφόρητη από τις συνεχείς επιθέσεις, όχι τόσο των εκτός εκκλησίας, αλλά των μελών της εκκλησίας.

Κυκλοφόρησαν αμέτρητα κείμενα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δυστυχώς με τους περισσότερους συντάκτες να παραμένουν στο σκοτάδι της ανωνυμίας. (Αναρωτιέμαι γιατί άραγε; Τί φοβούνται; Τόσο δειλοί είναι; Δεν τους λέει τίποτα ο λόγος του Χριστού στο δικαστήριο: «Ἐγώ παρρησία ἐλάλησα;»).

Δεν υπήρξε μέτρο στις φωνές και στο θορυβώδη τρόπο με τον οποίο πολλοί νόμισαν ότι έπρεπε να υπερασπίσουν την εκκλησία.

Είναι αξιοσημείωτο ότι κάποιες μέρες είχαμε ένα καταιγισμό μηνυμάτων – διαμαρτυριών με τα ίδια περίπου λόγια. Φως φανάρι βέβαια ότι ήταν κατευθυνόμενα από κάποιον «γέροντα». Είναι σαν τα ψηφίσματα.

Γίνεται μια εκδήλωση διαμαρτυρίας για κάποιο θέμα και στο τέλος όλοι εγκρίνουν το κείμενο που είναι έτοιμο από τις προηγούμενες μέρες. Δημοκρατικές διαδικασίες…

Μέσα λοιπόν στα μηνύματα αυτά επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο: «Είστε προδότες. Αρνηθήκατε τον Χριστό. Σχίζετε την Εκκλησία. Θα χάσετε την ψυχή σας. Παραιτηθείτε. Είσαστε αφορισμένοι. Για να μην χάσετε την καρέκλα υποκύψατε στην άθεη κυβέρνηση κ.λπ. κ.λπ.».

Έζησα και το χειρότερο: Τηλεφώνησε κάποιος και ουρλιάζοντας, άρχισε να με βρίζει με λεξιλόγιο του υποκόσμου. Με διαολόστειλε τρεις φορές κιόλας. Γιατί; Του στερώ τον Χριστό και δεν τον αφήνω να κοινωνήσει! Αυτός λοιπόν ο μαινόμενος άνθρωπος και πόσοι παρόμοιοι, αισθανόταν ότι ήταν έτοιμος να κοινωνήσει!

Από την άλλη πλευρά η οδύνη μας γινόταν αφόρητη από την πολυλογία και κενολογία του κλήρου και ιδιαίτερα γνωστών ροπαλοφόρων υπερασπιστών της εκκλησίας, με την κατακεραύνωση των πάντων.

Μεγάλη Παρασκευή πρωί, την ώρα που ο Χριστός «περί ἡμῶν ὀδυνᾶται», κληρικοί να αστράφτουν και να βροντάνε εναντίον των επισκόπων και της Συνόδου.

Και αυτοί οι κληρικοί, σα να μη συμβαίνει τίποτα, την άλλη μέρα να λειτουργούν και να λένε «ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν…» και να λειτουργούν στο αντιμήνσιο με την υπογραφή του επισκόπου! Ειλικρινά, δεν μπορώ να τα καταλάβω.

Αφήνω δε τη «διδασκαλία, τις παραινέσεις, τις οδηγίες» λαϊκών μελών της εκκλησίας προς τη Σύνοδο, τους επισκόπους, τους κληρικούς.

Άνθρωποι που δεν έχουν ανοίξει ούτε την Αγία Γραφή και η μόνη «πνευματική» τροφή τους είναι τα χαμηλού επιπέδου θρησκευτικά περιοδικά και εφημερίδες, έχουν την απαίτηση από κατηχούμενοι να γίνουν κατηχητές, από μαθητές να γίνουν δάσκαλοι.

Το είχε επισημάνει 1700 χρόνια πριν ο Μ. Βασίλειος, όταν έβλεπε τον οικοδόμο, τον μανάβη και τον μπακάλη της εποχής του να «θεολογούν» πάνω σε δύσκολα θεολογικά θέματα, όπως το δόγμα της Αγίας Τριάδος.

Θέματα που απασχόλησαν πολύ καιρό τις τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους, όπου έγιναν ατέρμονες συζητήσεις και αντιδικίες, ο βοσκός ή ο ξυλουργός τα είχαν λυμένα και θα έπρεπε ο Μ. Βασίλειος από ποιμένας να γίνει αγόμενο και φερόμενο πρόβατο, να ακολουθήσει τον ποιμαινόμενο!

Το ερώτημα του φίλου και συνασκητού του, αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρο και το απευθύνω σε όλους τους αργόσχολους «θεολογούντες» του internet, που θέλουν στανικά να επιβάλουν τις απόψεις τους: «Τί στρατηγεῖν ἐπιχειρείς, ἐνταγμένος ἐν στρατιώταις;»

Πώς να το κάνουμε αδελφοί μου; Οι αγνοούντες χρειάζονται διδασκαλία. Όχι προβιβασμό στη θέση του δασκάλου.

Δεν υποτιμώ, προς Θεού, το λαϊκό στοιχείο. Υπάρχουν λαϊκοί (καθηγητές θεολόγοι, ιεροκήρυκες, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι) που προσφέρουν μεγάλο έργο στην εκκλησία.

Έχοντας εντρυφήσει στην Αγία Γραφή, στους πατέρες, στην ορθόδοξη παράδοση, ο λόγος τους είναι πολύτιμος. Νομίζω πως κανείς επίσκοπος ούτε η ίδια η Σύνοδος αρνήθηκε τη συνεργασία, ούτε υποτίμησε τη συμβολή τους σε δύσκολα θεολογικά και ποιμαντικά προβλήματα.

Τά περί τῆς Θείας Κοινωνίας ἤ Μετάληψης ἐπιλεγόμενα

Τά περί τῆς Θείας Κοινωνίας ἤ Μετάληψης ἐπιλεγόμενα

(ἤ, μιὰ συνειδητὴ μαρτυρία ἑνὸς ἀκόμα ἐπαρχιώτη παπᾶ μὲ 40-χρονη καὶ πλέον διακονία)

πηγή: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΠΟΔΗΜΙΑΣ

Εἰλικρινὰ τὸ λέω: Δὲν ἔχω καμμία, μὰ ἀπολύτως καμμία ἀπαίτηση νὰ μὲ πιστέψουν ὅσοι μέσα τους ἔχουν ἴχνη ἀμφιβολίας ἤ φόβου, ἀλλὰ καὶ «καλῆς ἀπιστίας». Γιατὶ αὐτὰ ποὺ γράφω, δὲν τὰ λέω ἐγὼ γιὰ νὰ φανῶ μονάχα, ἀλλὰ ἡ μέσα μου παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία 41 χρόνια μὲ στηρίζει, μὲ διατηρεῖ ἀκόμα διάκονο τῶν Μυστηρίων Του καὶ συνάμα μοῦ γεμίζει τὴν καρδιὰ ἀγαλλίαση, ὅταν -μετὰ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας- καταλύω τὰ ἱερὰ περισσεύματα. 

Ὅμως τελευταῖα πολὺ λόγος ἔγινε γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία -ἄν μολύνει, ἄν πρέπει νὰ λαμβάνεται μὲ τὸν ἀπ’ αἰώνων διοριζόμενο τρόπο ἤ ν᾿ ἀντικατασταθεῖ αὐτός, κι ἄλλα πολλά. Πολλὰ καὶ παράξενα ὄντως, γιατὶ ἔχουν σκοτιστεῖ ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ μοναδικοῦ φωτός: Τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου «Φῶς ἐκ φωτὸς ἔλαμψεν τῷ κόσμῳ Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν...». Κι αὐτὸ τὸ φῶς εἶναι ποὺ καταυγάζει τὰ στοτεινά μονοπάτια τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ νοῦ μας κι ἔτσι μποροῦμε πιὰ νὰ ξερουμε τί κάνουμε καὶ ποῦ ἔχουμε ἀναθέσει «πᾶσαν τὴν ζωήν ἡμῶν».

Ὡστόσο, δὲ μπορῶ νὰ μὴν πῶ καὶ τὸ δικό μου, τὸν ἔστω φτωχό, ἄτεχνο καὶ χωρὶς περγαμηνὲς ἐπίσημες βιωματικό μου λόγο, ποὺ γιὰ 41 χρόνια καρποφορεῖ μέσα μου καὶ μοῦ χάρισε, ἀλλὰ καὶ συνεχίζει νὰ μοῦ χαρίζει, θεῖες εὐλογίες κι ἐμπειρίες μοναδικές.

Λέω, λοιπόν, σὲ ὄσους τὸν τελευταῖο καιρὸ ἀναφέρονται στὴ Θεία Μετάληψη καὶ μάλιστα μὲ κάποια, προσωπικά τους ἐντελῶς ἐπιχειρήματα, προσπαθοῦν νὰ μᾶς ποὺν τίς ἀπόψεις τους, ὅτι καλῶς πράττουν. Γιατὶ ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι καθαρὰ θέμα πίστεως κι ὄχι ἐργαστηριακῆς ἀναλύσης συμπέρασμα. Καὶ λέω καλῶς ἀσχολοῦνται, ἐπειδή, ποιὸς ξέρει -μόνο ὁ Θεὸς καὶ ἡ ψυχή τους-γιατὶ οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν νοιώσει τὴν ἀνείπωτη εὐλογία ποὺ σοῦ προσφέρετει μὲ τὰ θεῖα ἐκεῖνα Δῶρα. Κι αὐτὸ γιατί, ἀπαιτεῖται προετοιμασία γιὰ νὰ δεχτεῖς, ἀσκηση, προσευχή, μετάνοια καὶ προπάντων ἐξαγόρευση τῶν ὅσων σκοτεινῶν λογισμῶν ἤ πράξεων κρύβει βαθειά ἡ ψυχή μας. Κι ἀλήθεια, πόσο δύσκολο εἶναι γιὰ κάποιους νὰ ταπεινωθοῦν στὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, νὰ καταθέσσουν δάκρυα μετανοίας, νὰ μεριμνήσουν ὥστε νὰ ὁμολογήσουν: «Πιστεύω, Κύριε, καὶ ὁμολογῶ ὅτι Σὺ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ...».

Καὶ νομίζω ὄτι αὐτὴ ἡ ἐγκάρδια ὁμολογία εἶναι ἀδιαμφισβήτητα τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴ θύρα εἰσόδου στὸ Ὑπερῶον, ὅπου τελεῖται «ὁ Δεῖπνος Του ὁ Μυστικὸς εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν μας καὶ ζωὴν τὴν αἰώνιον».

Ἀλήθεια, πόσοι τὸ ἔχουν σκεφθεῖ, ἀλλὰ καὶ βιώσει αὐτό;

π. Κ.Ν. Καλλιανός

http://anastasiosds.blogspot.com/2020/05/blog-post_18.html

Γιώργος Κοντογιώργης, Τομές στην επικαιρότητα (17/5/2020, βίντεο)

Τομές στην επικαιρότητα

Με τον δημοσιογράφο Παντελή Σαββίδη

17/5/2020

https://www.youtube.com/watch?v=gWx5N8Jm-rs

Προσκεκλημένος της εκπομπής ο Ομότιμος Καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης

Ανάλυση των σημαντικοτέρων γεγονότων εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής από τους: 

ΝΙΚΟ ΚΑΝΕΛΛΟ, Πρέσβη ε.τ. 

ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΪΛΑ, υποναύαρχο ε.α. 

Γ. Κοντογιώργης, Ο Καποδίστριας, η Επιτροπή του 1821 και η Δημοκρατία της «Κοσμόπολης» (ΡΑΔΙΟ 984, 15/5/2020)

πηγή: Ιστολόγιο Καθηγητού Γ. Κοντογιώργη
&
https://www.youtube.com/watch?v=rNIOJHBAkgE&t=130s

Ο Giorgio Agamben συζητά με τη Βαβυλωνία (Κυριακή 17/5/2020 στις 19:00)

[Η συζήτηση μεταφέρθηκε για αύριο 17/5/2020 λόγω ανυπέρβλητων τεχνικών προβλημάτων]

Την Κυριακή 17 Μαΐου, στις 19:00, η Βαβυλωνία συζητά ζωντανά με τον Ιταλό φιλόσοφο Τζόρτζιο Αγκάμπεν.

– Ο κόσμος που σχηματίζεται και έρχεται μετά την πανδημία.

– Παλιές και νέες κανονικότητες.

– Η δυνατότητα για μια πολιτική της αντίστασης.

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί ζωντανά και θα προβληθεί στο κανάλι της Βαβυλωνίας στο Youtube: youtube.com/ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΒΑΒΥΛΩΝΙΑ

https://www.facebook.com/events/647635432484243/

O Agamben τώρα δικαιώνεται! (σχόλιο στην επικαιρότητα)

Σκέψεις γύρω από την στέρηση της Θείας Κοινωνίας στην Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας

πηγή-φωτό: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Του Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! Οι ναοί μας άνοιξαν και τηρώντας κάποια μέτρα, τα οποία, αλήθεια, δεν είναι ευχάριστα, μπορούν πλέον οι πιστοί να τους επισκέπτονται να ανάβουν κερί και να προσεύχονται. Με την συμμετοχή μικρού αριθμού προσώπων μπορούν να γίνονται και κάποιες ακολουθίες. Αυτή η τακτική αφορά όλους τους χριστιανικούς ναούς κι επομένως και τους δικούς μας τους Ορθόδοξους.

Σίγουρα το άνοιγμα των ναών μας μετά από την θλιμμένη Μεγαλοβδομάδα που περάσαμε μακρυά τους αποτελεί ευχάριστη είδηση, όσο κι αν είναι ασυνήθιστη η εικόνα που παρουσιάζουν με την εφαρμογή των μέτρων λόγω της κορωναϊκής πανδημίας. Για να ξαναντικρίσουμε τις προ κορωνοϊού εικόνες στους ναούς μας, όπως φαίνεται θα περάσει μάλλον πολύς καιρός ακόμη! 

Στο σταδιακό άνοιγμα που επιχειρείται όπως είναι φυσικό δημιουργούνται κάποια άλλα δεδομένα, διαφορετικά σε σχέση με αυτά που ίσχυαν. Αυτό που μας καίει περισσότερο είναι η μη δυνατότητα συμμετοχής των πιστών στην Θεία Κοινωνία. 

Άλλο πάλι και τούτο, θα σκεφθούν ορισμένοι. Τι σόι Λειτουργίες θα γίνονται χωρίς Θεία Κοινωνία, είναι δυνατόν! Δυστυχώς, ναι! Θα τελείται η Θεία Λειτουργία χωρίς να κοινωνούν οι πιστοί. 

Τι! Θα το επιτρέψουμε; Να ξεσηκωθούμε και να αγνοήσουμε τις κρατικές απαγορεύσεις! 

Ψυχραιμία! Δεν είναι κάτι που το επιλέξαμε εμείς, ως πολίτες όμως αυτού του τόπου πρέπει να το υποστούμε! 

Τι δηλαδή να αρνηθούμε την πίστη μας, να προδώσουμε το Χριστό; 

Μη γένοιτο! Ακριβώς για το αντίθετο πρέπει να αγωνιστούμε. Εμείς την πίστη μας δεν την αλλάζουμε. Έχουμε την ατυχία να αποτελούμε μειοψηφία εδώ που ζούμε. Τα αυτονόητα για εμάς και ιδιαίτερα αυτά που αφορούν στη σημασία της Θείας Κοινωνίας στην ζωή των Ορθοδόξων, αυτοί που δεν είναι Ορθόδοξοι δεν μπορούν να τα καταλάβουν. Και οι κρατούντες εδώ, δεν είναι Ορθόδοξοι. 

Αν στην Ελλάδα που είναι κατ' εξοχήν χώρα Ορθοδόξων υπάρχουν τόσες δυσκολίες αυτό το διάστημα της πανδημίας, φαντασθείτε εδώ, πόσο μεγαλύτερες γίνονται, μια και οι Ορθόδοξοι αποτελούμε μειοψηφία. Αυτές είναι δικαιολογίες θα σκεφτούν ίσως κάποιοι. 

Όχι, δεν είναι δικαιολογίες, είναι η πραγματικότητα. Και λοιπόν, τι κάνουμε τώρα; 

Ως υπεύθυνοι πολίτες και συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί το σίγουρο είναι ότι δεν προβαίνουμε σε ακρότητες. 

Ο Ποιμενάρχης μας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος μας εξηγεί με την εγκύκλιό του τι πρέπει να γίνει. Με απλά λόγια λέει τι! 

- Δεν μας επιτρέπετε την Θεία Κοινωνία; Κι εμείς δεν θα το δεχτούμε ασυζητητί, ούτε μπαίνουμε στην διαδικασία της εφαρμογής άλλων τρόπων για την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας. Περιμένουμε, υπομένουμε και προσπαθούμε να σας πείσουμε (τις γερμανικές αρχές), τι είναι για εμάς η Θεία Κοινωνία. Θέση τίμια, ξεκάθαρη και εκκλησιαστική και πλήρως ταυτισμένη με την καθοδήγηση του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου. 

Επομένως, δεν πρόκειται για κατάργηση της Θείας Κοινωνίας όπως έσπευσαν κάποιοι να πουν και να γράψουν, αλλά πρόκειται για ξεκάθαρη αντίσταση στην οποιαδήποτε ενέργεια θα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και της παράδοσης της Εκκλησίας μας, όσον αφορά την μετάδοσή Της. 

Το πρόβλημα που έχει ανακύψει σίγουρα είναι σοβαρότατο και όσο διάστημα διαρκέσει μέχρι της επιλύσεώς του, θα είμαστε εμπερίστατοι. Τι μπορούμε να κάνουμε; Πρώτα απ’ όλα να αναλογιστούμε γιατί ο Θεός επιτρέπει να γίνεται αυτό και να προσευχηθούμε ζητώντας την συγχώρηση και το έλεος Του. 

Στην Θεία Λειτουργία ο πιστός τρία πράγματα μπορεί να λάβει: τον ίδιο το Χριστό διά της Θείας Κοινωνίας, την χάρη του αγιασμού του και το αντίδωρο. 

Προς το παρόν το πρώτο το στερούμεθα, ας περιοριστούμε στα άλλα δύο και σίγουρα, όσος καιρός κι αν χρειαστεί λύση θα υπάρξει. Ούτε ο Θεός, ούτε η Εκκλησία θα αφήσουν έτσι τα παιδιά τους. 

Γι’ αυτό «είπωμεν και υπέρ εαυτών το Κύριε ελέησον!». 

Χριστός Ανέστη!

https://fanarion.blogspot.com/2020/05/blog-post_98.html

Ωμή παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας στη Γερμανία: Απαγορεύουν τη Θεία Κοινωνία στους πιστούς! Η Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου

Οι πιστοί στη Γερμανία επιστρέφουν στις εκκλησίες αλλά δεν θα μπορούν να μεταλαμβάνουν, όπως ανακοίνωσε σε εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος. Παραθέτουμε την Εγκύκλιο:

***

Δείτε και:

• Μητροπολίτης Γερμανίας: Επεμβαίνουν στην ελευθερία της θρησκείας. Αν δεν υπακούσουμε στους νόμους, θα μας κλείσουν τις Εκκλησίες
• Αποκλεισμός των πιστών από την Θεία Κοινωνία στην Ι.Μ. Γερμανίας
• Ο Αυστρίας Αρσένιος στην Romfea.gr για το θέμα της Θείας Κοινωνίας

Eίμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε στις Εκκλησίες;

Γράφει ο π. Σπυρίδων Σκουτής

πηγή: ΕΥΧΗ

Την Κυριακή οι Εκκλησίες, έστω με κάποιους όρους σχετικά με τον συνωστισμό, ανοίγουν τις πύλες τους. Εμείς είμαστε έτοιμοι να επιστρέψουμε ;

Είμαστε έτοιμοι όχι μόνο να επιστρέψουμε στους Ναούς αλλά και στον Χριστό;

Τι καταλάβαμε τελικά;. . . 

Είμαστε έτοιμοι να δούμε την ενορία μας, τον Ιερέα, τον Χριστό, τα Ιερά Μυστήρια, την ενοριακή ζωή γενικότερα με άλλη ματιά; Δηλαδή με την πραγματική και πνευματική διάσταση των πραγμάτων ή θα παραμείνουμε στην ίδια πνευματική νωθρότητα;;

Θα εκτιμήσουμε αυτό που χάσαμε; Το καταλάβαμε ότι πλέον τίποτα δεν είναι σίγουρο; Ακόμα και η καμπάνα που χτυπάει δεν είναι δεδομένη στην εποχή που ζούμε.

Πώς βλέπουμε την επιστροφή μας; Ότι, επιτέλους, μας άνοιξε η κυβέρνηση τις Εκκλησίες θα πούμε κάποιοι. Άλλοι θα πουν ότι ο Κύριος επέτρεψε να κλείσουν οι θύρες και τώρα που τελείωσε ο κανόνας επιστρέφουμε ώστε να δούμε κάποια πράγματα διαφορετικά, για να πάψουμε να Τον βλέπουμε πλέον ως είδωλο αλλά να Τον βιώσουμε ως σχέση ζωής.

Στερηθήκαμε Εκείνον για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τα πράγματα καλύτερα. Τόσα χρόνια τυπικότητα και καμία αλλαγή. Χιλιάδες στόματα άνοιγαν το Πάσχα για τη Θεία Κοινωνία αλλά ταυτοχρόνως πολλές καρδιές έμεναν θεληματικά κλειστές διότι έβλεπαν το Ιερό Μυστήριο που ο Χριστός προσφέρει τον εαυτό Του σαν έθιμο και όχι ως ζωή.

Τουλάχιστον ένα καλό από τον εγκλεισμό ήταν ότι δεν μπορούσαμε να κουτσομπολεύσουμε αυτούς που μπαίνανε μέσα στον Ναό για την ενδυμασία τους. Εύχομαι τώρα που θα επιστρέψουμε να αφήσουμε και αυτό το χούι πίσω και να βλέπουμε στο πρόσωπο του αδερφού μας τον Χριστό και μόνο.

Χρόνια τώρα πάμε να κλείσουμε Ιερά Μυστήρια στις συναντήσεις μας με τους ιερείς αλλά ποτέ δεν ρωτήσαμε για τη Θεολογία και την ουσία του πράγματος. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν ο στολισμός της κολυμπήθρας και όχι η πνευματική κατάσταση του παιδιού μας. Μας ενδιέφερε το καλό νυφικό, τα όμορφα τούλια και τα bachelor parties άλλα όχι ο στολισμός της σχέσης μας με τον άνθρωπο που θα βαδίσουμε μαζί έχοντας συνοδοιπόρο τον Χριστό μέχρι θανάτου.

Απίστευτα χρηματικά ποσά σε λουλούδια, στολισμούς, φολκλόρ και ο Χριστός ήταν απλά το σύμβολο του concept που θέλουμε να κάνουμε.

Τι θα πει ο κόσμος! Το σόι! Το όνομα που θα δώσουμε στο παιδί για να μην στεναχωρηθεί ο παππούς ή η γιαγιά! Εκατοντάδες καλεσμένοι στον γάμο ακόμα και άγνωστοι για να μην στεναχωρήσουμε τα σόγια...

Πηγαίναμε να κλείσουμε το μνημόσυνο και ρωτούσαμε μόνο την ημερομηνία και την ακριβή ώρα που θα διαβαστούν τα ονόματα και φυσικά αν ο χώρος στο αρχονταρίκι του Ναού χωράει τους καλεσμένους μας. Για προετοιμασία, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία ούτε λόγος.

Φωνάζαμε τον Ιερέα για ”ιδιωτική” Θεία Λειτουργία και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν τα κεράσματα και όχι η Θεία Κοινωνία και ο προσφερόμενος Χριστός.

Πόσες φορές όταν λέγαμε ότι πανηγυρίζει ο τάδε Ναός, ο λογισμός μας ήταν στην χοροεσπερίδα και τα κοψίδια μετά τον Εσπερινό αντί στα τροπάρια ;

Πόσες φορές όταν γινόταν κάτι στην ενορία το πρώτο πράγμα που λέγαμε αμέσως ήταν "Ο Παπάς φταίει!!!" χωρίς καν να κουβεντιάσουμε το πρόβλημα μαζί του;

Πόσες φορές χτύπαγε η καμπάνα την Κυριακή και πολλοί έλεγαν μέσα τους “Έλεος ρε πάτερ! Μια Κυριακή μας έμεινε ! Και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε!”

Όταν όμως σίγησαν οι καμπάνες φωνάξαμε “Γιατί;”.

Οι συνομιλίες που κάνουμε με τους ανθρώπους που είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι και έρχονται να κάνουνε Μυστήρια έχουν 99% φολκλόρ και 1% Χριστό και όταν πας να μιλήσεις για αυτό το 1% σου λένε : “Πάτερ έχουμε δουλειά, λοιπόν τα λέμε την ημερομηνία που κλείσαμε για τον γάμο ή τη βάπτιση”.

Και ξαφνικά μας ενόχλησε η κλειστή πόρτα. Τόσα χρόνια όμως κλειστό ήταν το στόμα μας για τον Χριστό μόνο για τον χρυσό το ανοίγαμε.

Χρόνια τώρα με όλα αυτά κλειστή την είχαμε την πόρτα της καρδιάς μας στον Χριστό. Απλά τώρα μας ξίνισε...

Και ο Χριστός που είναι; 

Και ξαφνικά παραχωρεί και σου λέει;

Κάτσε σπίτι από τη μία από αγάπη προς τον αδερφό σου αλλά από την άλλη σκέψου και σύνελθε διότι η πορεία που έχεις χαράξει δεν πάει στον ουρανό αλλά στον γκρεμό.

Και έρχεται ένας ΙΟΣ (covid-19) και σε κάνει άνθρωπε αγνώριστο...

Έρχεται ένας ΙΟΣ (covid-19), ένας πειρασμός και σου λέει ότι τα δεδομένα ξέχασέ τα. Δεν είσαι βασιλιάς. Αντί να στηριχτούμε στον Θεάνθρωπο στηριχθήκαμε στον χωματένιο άνθρωπο και γευτήκαμε το αποτέλεσμα του σκότους και του θανάτου.

Δεν μας έκλεισε ο Κορονοϊός αλλά η κορώνα του εγωϊσμού μας που είχαμε ως δόξα και τιμή και αποδείχτηκε σκάρτη.

Ήρθε λοιπόν η ώρα μας...

Να ανοίξουν οι πόρτες στις Εκκλησίες αλλά ταυτόχρονα να ανοίξουμε την καρδιά μας στον Χριστό και να κλείσουμε μια για πάντα την πόρτα της κοσμικής ψευτο-πνευματικότητας, της μισαλλοδοξίας και των άκρων.

Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την καρδιά μας στον Χριστό και βασικά να σπάσουμε τους μεντεσέδες για να μην ξανακλείσει πότε.

Ήρθε ακόμα και η δική μας ώρα, των παπάδων. Να αφήσουμε τη γραφειοκρατία και τα μάρμαρα και να ασχοληθούμε περισσότερο με τις καρδιές των ανθρώπων και την κατήχηση του ποιμνίου.

Ήρθε η ώρα να μην βλέπουμε την Εκκλησία σαν κτήριο θρησκευτικών ή εθιμοτυπικών υποθέσεων αλλά ως δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών, ως το νοσοκομείο για να γιατρέψουμε τις πληγές μας.

Nα μην περιμένουμε να ανοίξουν οι Εκκλησίες όπως οι καφετέριες που θα πάμε εκεί όμορφα και ωραία να πιούμε τον καφέ μας, αλλά να περιμένουμε το άνοιγμα των Ιερών Ναών ως άνοιγμα της αγκαλιάς του Χριστού, που ως Πατέρας ανοίγει την αγκαλιά Του και εμείς τα παιδιά Του να τρέξουμε κοντά του με ανοιχτές καρδιές.

Ο συνειδητοποιημένος Ορθόδοξος Χριστιανός βλέπει πάντα το φως ακόμα και στα σκοτάδια. Για τον συνειδητοποιημένο πνευματικά άνθρωπο πλήρης κανονικότητα είναι όχι μόνο η επιστροφή στους Ναούς αλλά η επιστροφή στον στίβο της ασκήσεως και στο θέλημα του Κυρίου.

Ο μοναδικός εχθρός μας είναι ο κακός εαυτός μας, αυτός ο εαυτός που αρνούμαστε να αλλάξουμε, που έχει σχέση με το σκότος και όχι με τον Χριστό.

Αγαπητοί μου, καλό μας έκανε η κλεισούρα, αρκεί να κολυμπήσαμε βαθιά στην καρδιά μας και να συλλέξαμε τις πληγές που τώρα θα τις πάμε στην Εκκλησία ώστε τα καρφιά να γίνουν λουλούδια.

Με το καλό το άνοιγμα των Εκκλησιών και το άλλαγμα των καρδιών

ΑΜΗΝ

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

https://euxh.gr/theologia/orthodoxia/eimaste-etoimoi-na-epistrepsoume-stis-ekklisies

Giorgio Agamben, Η ιατρική ως θρησκεία

Giorgio Agamben

Η ιατρική ως θρησκεία

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ

Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος

Ότι η επιστήμη έχει γίνει η θρησκεία της εποχής μας, αυτό στο οποίο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πιστεύουν, είναι πρόδηλο εδώ και καιρό. Στη σύγχρονη Δύση, έχουν συνυπάρξει και, σε κάποιο βαθμό, συνυπάρχουν ακόμα,  τρία μεγάλα συστήματα πεποιθήσεων: ο χριστιανισμός, ο καπιταλισμός και η επιστήμη. Στη νεωτερική ιστορία, αυτές οι τρεις “θρησκείες” διασταυρώθηκαν αναγκαστικά κατ’ επανάληψη, ερχόμενες από καιρού εις καιρόν σε σύγκρουση και, στη συνέχεια, με διάφορους τρόπους, πάλι σε συμφιλίωση, έως ότου, προοδευτικά, να επιτευχθεί ένα είδος ειρηνικής και αρμονικά διαρθρωμένης συνύπαρξης, αν όχι πραγματικής συνεργασίας στο όνομα του κοινού συμφέροντος.

Το νέο γεγονός είναι ότι μεταξύ της επιστήμης και των άλλων δύο θρησκειών έχει αναζωπυρωθεί χωρίς να το αντιληφθούμε μια υπόγεια και αδυσώπητη σύγκρουση, της οποίας τα νικηφόρα αποτελέσματα για την πρώτη, την επιστήμη, εμφανίζονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας και καθορίζουν με τρόπο πρωτοφανή όλες τις πτυχές της ζωής και της ύπαρξής μας. Αυτή η σύγκρουση δεν αφορά, όπως στο παρελθόν, τη  θεωρία και τις γενικές αρχές, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, τη λειτουργική πρακτική. Ακόμα και η επιστήμη, στην πραγματικότητα, όπως κάθε θρησκεία, διακρίνεται σε διαφορετικά επίπεδα και μορφές, μέσω των οποίων ρυθμίζει και οργανώνει τη δική της δομή: στις λεπτές και ακριβείς διατυπώσεις μιας αυστηρής δογματικής αντιστοιχεί, στην πράξη, τo εξαιρετικά ευρύ και εκτενώς δικτυωμένo πεδίο λατρείας που συμπίπτει με αυτό που ονομάζουμε τεχνολογία.

Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ως πρωταγωνιστής αυτού του νέου θρησκευτικού πολέμου εμφανίζεται εκείνος ο κλάδος της επιστήμης του οποίου η δογματική είναι λιγότερο αυστηρή και η πραγματιστική πτυχή του υπερισχύει: η ιατρική, της οποίας άμεσο αντικείμενο είναι το ζωντανό σώμα των ανθρώπων. Ας προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της νικηφόρας πίστης με την οποία θα πρέπει να αναμετριόμαστε ολοένα και περισσότερο.

1) Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι η ιατρική, όπως και ο καπιταλισμός, δεν χρειάζεται ειδική δογματική, αλλά περιορίζεται στον δανεισμό των θεμελιωδών εννοιών της από τη βιολογία. Σε αντίθεση με τη βιολογία, ωστόσο, διατυπώνει αυτές τις έννοιες με τρόπο γνωστικο-μανιχαϊστικό, δηλαδή σύμφωνα με μίαν ακραία δυαλιστική αντίθεση. Υπάρχει ένας θεός ή μια κακοήθης αρχή, κατ’ ακρίβειαν η ασθένεια, της οποίας οι ειδικοί νοσογόνοι παράγοντες είναι τα βακτήρια και οι ιοί, και ένας θεός ή μια ευεργετική αρχή, που δεν είναι η υγεία, αλλά η ανάρρωση, της οποίας οι παράγοντες λατρείας είναι οι γιατροί και το σύστημα θεραπείας. Όπως και σε κάθε Γνωστική πίστη, οι δύο αρχές είναι σαφώς διαχωρισμένες, αλλά στην πράξη είναι δυνατόν να βεβηλωθούν η μία από την άλλη, εφόσον η ευεργετική αρχή, καθώς και ο γιατρός που την εκπροσωπεί, μπορούν να κάνουν λάθος και να συνεργαστούν ασυνείδητα με τον εχθρό τους, χωρίς αυτό βέβαια να καθιστά άκυρη την πραγματικότητα του δυαλισμού και την ανάγκη της λατρείας, μέσω της οποίας η ευεργετική αρχή δίνει τη μάχη της. Και είναι σημαντικό ότι οι θεολόγοι που πρέπει να καθορίσουν τη στρατηγική της είναι οι εκπρόσωποι μιας επιστήμης, της ιολογίας, η οποία δεν έχει τον δικό της χώρο, αλλά βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ βιολογίας και ιατρικής.

2) Αν η λατρευτική πρακτική ήταν έως τώρα, όπως κάθε λειτουργία, επεισοδιακή και περιορισμένη στο χρόνο, το αναπάντεχο φαινόμενο του οποίου γινόμαστε σήμερα μάρτυρες είναι ότι αυτή έχει καταστεί μόνιμη και πανταχού παρούσα. Δεν τίθεται πλέον ζήτημα λήψης φαρμάκων ή υποβολής, όταν είναι απαραίτητο, σε ιατρική εξέταση ή χειρουργική επέμβαση: ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων πρέπει να γίνεται κάθε στιγμή,  ο τόπος μιας αδιάκοπης λατρευτικής τελετουργίας. Ο εχθρός, ο ιός, είναι πάντα παρών και πρέπει να καταπολεμείται ακατάπαυστα και χωρίς ανακωχή. Ακόμα και η χριστιανική θρησκεία γνώρισε παρόμοιες ολοκληρωτικές τάσεις, οι οποίες όμως αφορούσαν μόνο σε ορισμένα  άτομα —ιδίως τους μοναχούς— που επέλεξαν ως έμβλημα ολόκληρης της ύπαρξής τους το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Η ιατρική ως θρησκεία υιοθετεί το παράγγελμα του Παύλου και, ταυτόχρονα, το αντιστρέφει: η λατρεία πρέπει να ασκείται σήμερα με την ίδια επιμέλεια με την οποία οι μοναχοί συγκεντρώνονταν στα μοναστήρια για να προσευχηθούν, πλην όμως με τον όρο ότι θα παραμένουμε χωρισμένοι και σε απόσταση.

3) Η πρακτική λατρείας δεν είναι πλέον ελεύθερη και εθελοντική, εκτιθέμενη μόνο σε κυρώσεις πνευματικής τάξεως, αλλά πρέπει να καταστεί υποχρεωτική με κανονιστικές ρυθμίσεις. Η συμπαιγνία μεταξύ θρησκείας και μη ειδήμονος εξουσίας δεν είναι ασφαλώς κάτι νέο· εντελώς νέο, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι αυτή δεν αφορά πλέον τη διακήρυξη των δογμάτων, όπως συνέβαινε για τις αιρέσεις, αλλά αποκλειστικά την  τέλεση της λατρείας. Η μη ειδήμων εξουσία οφείλει να επαγρυπνεί ώστε η λειτουργία της θρησκείας της ιατρικής, η οποία συμπίπτει πλέον με ολόκληρη τη ζωή, να τελείται πράγματι με ακρίβεια και χωρίς καμία παρέκκλιση. Ότι πρόκειται εν προκειμένω για μια λατρευτική πρακτική και όχι για μια ορθολογική επιστημονική απαίτηση είναι εξόφθαλμο. Οι καρδιοαγγειακές παθήσεις αποτελούν μακράν την πιο συχνή αιτία θνησιμότητας στη χώρα μας και είναι γνωστό ότι αυτές θα μπορούσαν να μειωθούν εάν εφαρμοζόταν ένας πιο υγιεινός τρόπος ζωής και εάν ακολουθούσαμε μια συγκεκριμένη δίαιτα. Αλλά δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό κανενός γιατρού ότι ο τρόπος ζωής και δίαιτας που συμβούλευε στους ασθενείς του, θα αποτελούσε αντικείμενο νομικών ρυθμίσεων, που θα επέβαλαν ex lege τι θα πρέπει να τρώμε και πώς θα πρέπει να ζούμε, μεταμορφώνοντας ολόκληρη την ύπαρξη σε υγειονομική υποχρέωση. Ακριβώς αυτό έγινε και, τουλάχιστον προς το παρόν, οι άνθρωποι έχουν αποδεχθεί, σαν να ήταν αυτονόητο, να παραιτηθούν από την ελευθερία των κινήσεών τους, από την εργασία, τις φιλίες, τους έρωτες, τις κοινωνικές σχέσεις, τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις τους.

Παρατηρούμε εδώ σε ποιο βαθμό οι δύο άλλες θρησκείες της Δύσης, η θρησκεία του Χριστού και η θρησκεία του χρήματος, παραχώρησαν την πρωτοκαθεδρία, καταφανώς χωρίς μάχη, στην ιατρική και την επιστήμη. Η Εκκλησία αρνήθηκε τις αρχές της ξεκάθαρα και απερίφραστα, ξεχνώντας ότι ο άγιος, του οποίου το όνομα φέρει ο σημερινός ποντίφηκας, αγκάλιαζε τους λεπρούς, ότι ένα από τα έργα του ελέους ήταν η επίσκεψη στους αρρώστους, ότι τα ιερά μυστήρια τελούνται μόνο με φυσική παρουσία. Ο καπιταλισμός από την πλευρά του, αν και με κάποιες διαμαρτυρίες, δέχτηκε απώλειες παραγωγικότητας που ποτέ δεν είχε τολμήσει να υπολογίσει, ίσως ευελπιστώντας ότι  αργότερα θα επιτύχει κάποια συμφωνία διακονισμού με τη νέα θρησκεία, η οποία, ως προς τούτο, φαίνεται διατεθειμένη να συμβιβαστεί.

4) Η θρησκεία της ιατρικής έχει αρυσθεί χωρίς επιφύλαξη από τον Χριστιανισμό την εναγώνια εσχατολογική προοπτική του που ο ίδιος άφησε να εκπέσει στο περιθώριο. Ήδη ο καπιταλισμός, εκκοσμικεύοντας το θεολογικό παράδειγμα της σωτηρίας, είχε εξαλείψει την ιδέα του τέλους του χρόνου, υποκαθιστώντας την με μια κατάσταση μόνιμης κρίσης, χωρίς λύτρωση ή τέλος. Η λέξη  «Κρίσις» έχει αρχικά, εκ προελεύσεως, μία ιατρική έννοια, η οποία προσδιορίζει, στον Ιπποκράτειο Κώδικα, τη στιγμή που ο γιατρός αποφαινόταν εάν ο ασθενής θα ανέκαμπτε από την ασθένεια. Οι θεολόγοι έχουν προσλάβει τον όρο αυτό για να υποδηλώσουν την τελική κρίση που λαμβάνει χώρα την τελευταία ημέρα του κόσμου. Εάν παρατηρήσουμε την κατάσταση εξαίρεσης που βιώνουμε σήμερα, φαίνεται ότι η θρησκεία της ιατρικής συνδυάζει τη διαρκή κρίση του καπιταλισμού με τη χριστιανική ιδέα ενός τέλους του χρόνου, με το «έσχατον», κατά το οποίο η οριστική απόφαση είναι πάντα σε εξέλιξη και το τέλος καταπίπτει και αναβάλλεται ταυτόχρονα, σε μια ακατάπαυστη προσπάθεια να μπορέσει να το διαχειριστεί και να το ελέγξει, χωρίς ποτέ, ωστόσο, να το αντιμετωπίσει ουσιαστικά και να κατορθώσει να το αποτρέψει άπαξ και δια παντός. Είναι η θρησκεία ενός κόσμου που αισθάνεται ότι έχει φθάσει στο τέλος του και όμως δεν είναι σε θέση, όπως ο ιπποκρατικός γιατρός, να αποφασίσει εάν θα επιβιώσει ή θα πεθάνει.

5) Όμοια με τον καπιταλισμό και ανόμοια με τον Χριστιανισμό, η θρησκεία της ιατρικής δεν προσφέρει καμία προοπτική σωτηρίας και λύτρωσης. Αντίθετα, η ανάρρωση στην οποία στοχεύει μπορεί να είναι μόνο προσωρινή, εφόσον ο κακοήθης Θεός, ο ιός, δεν μπορεί να εξαλειφθεί οριστικά, αλλά αλλάζει συνεχώς και λαμβάνει πάντα νέες μορφές, ενδεχομένως πιο επικίνδυνες. Η επιδημία, όπως υποδεικνύει η ετυμολογία του όρου («δήμος» είναι στην ελληνική  ο λαός ως πολιτικό σώμα και «πόλεμος επιδήμιος» είναι στον Όμηρο η ονομασία του εμφύλιου πολέμου) είναι προπαντός μία πολιτική έννοια, η οποία προετοιμάζεται να γίνει το νέο έδαφος της πολιτικής — ή της μη πολιτικής—παγκοσμίως. Είναι πιθανό, μάλιστα, η επιδημία που βιώνουμε να είναι η πραγματοποίηση του παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου που, σύμφωνα με τους πιο προσεκτικούς πολιτικούς επιστήμονες, έχει υποκαταστήσει τους παραδοσιακούς παγκόσμιους πολέμους. Όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί είναι τώρα σε διηνεκή πόλεμο με τον εαυτό τους, γιατί ο αόρατος και ασύλληπτος εχθρός με τον οποίο πολεμούν βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς.

Όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας, οι φιλόσοφοι θα πρέπει και πάλι να έρθουν σε σύγκρουση με τη θρησκεία, η οποία δεν είναι πλέον ο Χριστιανισμός, αλλά η επιστήμη ή ο επιμέρους κλάδος της που έχει λάβει τη μορφή θρησκείας. Δεν ξέρω εάν θα επανέλθουν οι πυρές  και εάν κάποια βιβλία θα περιληφθούν σε λίστα απαγορευμένων, αλλά η σκέψη εκείνων που συνεχίζουν να αναζητούν την αλήθεια και να αρνούνται το κυρίαρχο ψέμα, θα είναι, σαφώς, όπως συμβαίνει ήδη μπροστά στα μάτια μας, περιθωριοποιημένη και θα κατηγορείται ότι διασπείρει ειδήσεις ψευδείς —ειδήσεις, όχι ιδέες, επειδή η είδηση είναι πιο σημαντική από την πραγματικότητα! Όπως σε όλες τις περιόδους έκτακτης ανάγκης, είτε αυτές είναι πραγματικές είτε είναι προσομοιωμένες, θα ξαναδούμε ανίδεους να συκοφαντούν τους φιλόσοφους και απατεώνες να γυρεύουν τρόπο να επωφεληθούν από τις συμφορές που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει. Όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, αλλά εκείνοι που μαρτυρούν για την αλήθεια, δεν θα σταματήσουν να το κάνουν, γιατί κανένας δεν μπορεί να μαρτυρήσει για τον μάρτυρα.

2 Μαΐου 2020

Giorgio Agamben

https://www.quodlibet.it/giorgio-agamben-la-medicina-come-religione

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας, H ταυτότητα του Έλληνα: Πού βρισκόμαστε και πού θα έπρεπε να πάμε για να αποφύγουμε τον αφανισμό (Λωζάννη, 24/11/2019-βίντεο)

πηγή: LOMAK

&

https://www.youtube.com/watch?v=lL1adXlqUpw&t=198s

Διάλεξη του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα  με θέμα: "H ταυτότητα του Έλληνα. Πού βρισκόμαστε και πού θα έπρεπε να πάμε για να αποφύγουμε τον αφανισμό".
Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019, Ξενοδοχείο Continental, place de la Gare 2, Λωζάννη.
Διοργάνωση: Μέλισσα του Ελληνισμού.
Με την υποστήριξη του Συλλόγου Ελλήνων Λωζάννης “Εστία”.

Το ΦΕΚ που περιλαμβάνει την ΚΥΑ για τους χώρους λατρείας (12/5/2020)

Δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 1816 τ.Β'/12-5-2020 η Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργείων Παιδείας και Υγείας Αριθμ. Δ1α/ΓΠ.οικ. 29519 με θέμα: "Επιβολή προσωρινών μέτρων στους θρησκευτικούς χώρους λατρείας για την προστασία της δημόσιας υγείας έναντι του κορωνοϊού COVID-19, για το χρονικό διάστημα από 17.5.2020 έως και 5.6.2020".

Διαβάστε παρακάτω την Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργείων Παιδείας και Υγείας:

ΚΥΑ ΓΙΑ ΧΩΡΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ (12... by Georgios Peran on Scribd

ΕΡΤ αλήστου μνήμης

Όταν, επί Σαμαρά, ολόκληρος σχεδόν ο κλάδος των εκπαιδευτικών έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη του στην ΕΡΤ σίγουρα δεν περίμενε ότι η ΕΡΤ θα καθίστατο φερέφωνο της εκάστοτε εξουσίας, αναξιόπιστη και αναίσχυντη! Θυμίζει η ΕΡΤ την αλήστου μνήμης μονότροπη, προπαγανδιστική και πασοκική κρατική τηλεόραση της δεκαετίας του '80! Κρίμα!

Τάκης Θεοδωρόπουλος, Ήταν δικτάτορας ο Καποδίστριας;

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/5/2020

Είδαμε και πάθαμε να απαλλαγούμε από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις μιας Αριστεράς η οποία καταδυνάστευε τον δημόσιο χώρο από το σχολείο και το πανεπιστήμιο ώς τις εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά μέσα. Δεν απηλλάγημεν ακριβώς, όμως μπορούμε να παραδεχθούμε ότι στα χρόνια της κρίσης η κυριαρχία της απομειώθηκε κυρίως γιατί αποδείχθηκε πως δεν ήταν σε θέση να διατυπώσει μια πρόταση που θα μπορούσε να μας βγάλει από τα αδιέξοδα. Είδαμε και πάθαμε αφού η διάδοσή της συνεργαζόταν αποτελεσματικά με την ανάγκη της ήσσονος προσπάθειας που σημάδεψε την παιδεία μας, και κατά συνέπεια τον δημόσιο λόγο, στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Η ιδεολογία της Αριστεράς πρόσφερε σε οικονομική συσκευασία μια ερμηνεία του κόσμου που σάρωνε και το παρελθόν, εξηγούσε με εύπεπτο τρόπο το παρόν και οδηγούσε με συνοπτικές διαδικασίες στο μέλλον. Ολα μπορούσαν να εξηγηθούν με κοινωνικές συγκρούσεις, οι οποίες «σε τελευταία ανάλυση» ήσαν οικονομικές, και ό,τι δεν μπορούσε να εξηγηθεί απλώς δεν υπήρχε. Εξ ου και η υποβάθμιση της κλασικής παιδείας και η ταύτισή της με την ελληνολατρία. Ομως αυτό είναι άλλο θέμα.

Αυτό που με απασχολεί σήμερα είναι ο θόρυβος που ξέσπασε με αφορμή τον χαρακτηρισμό του Ιωάννη Καποδίστρια ως δικτάτορα από ένα μέλος της Επιτροπής για το 2021, ο οποίος είναι και μέλος του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών. Πρόκειται για τον κ. Αριστείδη Χατζή, συνεργάτη της «Κ». Αν με απασχολεί είναι γιατί με προβλημάτισε ως προς τη λειτουργία της λεγόμενης «φιλελεύθερης» σκέψης. Αναρωτιέμαι δηλαδή μήπως ορισμένοι αναζητούν στον φιλελευθερισμό την ίδια ασφάλεια που παρείχε η ιδεολογία της Αριστεράς σε όσους τη χρησιμοποιούσαν ως αντικλείδι της πραγματικότητας. Εφάρμοζαν μερικές γενικές αρχές βιάζοντας τα φαινόμενα και καταλύοντας τις ιστορικές αποστάσεις, άρα τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές.

Κατ’ αρχάς να θυμίσω ότι ακόμη και ο Κοραής αποκαλούσε τον Καποδίστρια τύραννο. Οσο για τον «δικτάτορα», απ’ τη στιγμή που δεν τον έχω πάνω από το κεφάλι μου και τον βλέπω με την απόσταση του χρόνου που μας χωρίζει δεν τον θεωρώ απαραιτήτως καταδικαστέο. Και ο Ιούλιος Καίσαρ υπήρξε δικτάτωρ για να βοηθήσει τη γερασμένη δημοκρατία να ορθοποδήσει και να αλλάξει τον κόσμο και την Ιστορία. Και για να πάμε λίγο πιο πίσω ο Θουκυδίδης κρίνει τη δημοκρατία του Περικλή ως «ενός ανδρός αρχή».

Θέλω να πω ότι αν εντάξεις τον χαρακτηρισμό στα συμφραζόμενα της εποχής του μπορείς και να τον κρίνεις χωρίς ιδεολογικό πρόσημο, αρνητικό ή θετικό. Ο Καποδίστριας προσπάθησε να οργανώσει σε κράτος το χάος. Του οφείλουμε, πέρα από την αυτοθυσία του και τον πατριωτισμό του, την πρώτη αντίληψη περί κρατικής υπόστασης. Η ιδεολογική αποτίμηση εμφανίζεται από τη στιγμή που κατηγορείς αυτόν τον «δικτάτορα» ότι αντιμετώπισε το Σύνταγμα της εν δυνάμει χώρας σαν «ξυράφι στα χέρια μικρού παιδιού», το αγνόησε με αποτέλεσμα να συγκρουσθεί με το «φιλελεύθερο» αίσθημα όσων απαιτούσαν σύνταγμα.

«Και ακαρτέρει και ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά». Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τους ιδεολόγους του φιλελευθερισμού, αλλά υποψιάζομαι ότι όταν ο Διονύσιος Σολωμός χρησιμοποιεί τη λέξη δεν εννοεί ακριβώς το ίδιο με το σημερινό liberalism, liberal και τα συναφή. Με ακόμη περισσότερη έκπληξη διάβασα –αν δεν κάνω λάθος στην απάντηση της Επιτροπής 2021– ότι η σύγκρουση κατέληξε με την επιβολή Συντάγματος από τους φιλελεύθερους το 1843. Φιλελεύθερος ο Μακρυγιάννης που έναν χρόνο μετά αγόρευε στη Συνέλευση κατά των «ετεροχθόνων», των ομοεθνών εκτός του μικροχώραφου της επικρατείας; Ποια είναι η σημασία της λέξης «ελευθερία» για την οποία έχυσαν το αίμα τους οι Ελληνες του καιρού εκείνου;

Η «φιλελεύθερη» ανάγνωση της Επανάστασης του 1821 παραμορφώνει την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο που την παραμορφώνει και η ανάγνωση του αγώνα ως «ταξικού» αγώνα. Οπως έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης, γλίτωσε αρκετά νωρίς απ’ την ιδεολογία της Αριστεράς και κατάφερε να μην πέσει στη μεθαδόνη της, την ιδεολογία του φιλελευθερισμού. Είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε. Οχι μόνον η ταλαίπωρος Ελλάς, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη. Προκειμένου να απαλλαγούμε από τους περιορισμούς της μιας ιδεολογίας ανοίγουμε την αγκαλιά μας στο αντίθετό της.

Οι ερευνητές είναι ελεύθεροι να ερευνούν. Και πειράματα να κάνουν και εκρήξεις να προκαλούν σε περίπτωση αποτυχίας. Αν τα πειράματα του κ. Χατζή καταλήξουν ότι ο Καποδίστριας ήταν δικτάτορας, και παρέβη βασικές φιλελεύθερες αρχές του Χάγιεκ, δικαιούται να τον καταδικάσει στο πειραματικό του εργαστήριο.

Απλώς, ας του υπενθυμίσουμε ότι η Επιτροπή για το 2021 δεν είναι επιστημονικό εργαστήριο.

https://www.kathimerini.gr/1077482/opinion/epikairothta/politikh/htan-diktatoras-o-kapodistrias

Χρήστος Γιανναράς, Θέλουμε φιλόδοξο πρωθυπουργό

πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/5/2020

Σε ποιες χρονικές συγκυρίες ή πλέγμα συνθηκών δέχθηκε ο πλανήτης μας (ο μόνος έμβιος μέσα στο αχανές σύμπαν) την επίθεση του κορωνοϊού; Και η αριθμητικά ασήμαντη ελλαδική κοινωνία με ποιες προϋποθέσεις «συναντήθηκε» μαζί του;

Στην Ελλάδα, χρόνια τώρα, βιώνουμε, με εκπλήσσουσα ανεμελιά, συμπτώματα ιστορικού τέλους. Σε κάθε μέρα που περνάει, κάτι πολύτιμο μοιάζει να έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα. Εχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε την απώλεια, τη λογαριάζουμε φυσιολογική – είναι «το γραφτό μας», «η μοίρα μας», το εποχικά αναπότρεπτο.

Ηδονικά ξιπασμένοι, λ.χ., με την πληκτρολόγηση, το τέλος της ιδιόχειρης γραφής. Ωσάν να μας κολακεύει η παραίτηση από την υπαρκτική μοναδικότητα, τον «γραφικό χαρακτήρα», όπως και από το ερώτημα για την αιτία και τον σκοπό. Στη θέση της ταυτότητας που τη βεβαιώνει η ετερότητα της «υπογραφής», υιοθετούμε τον «κωδικό πρόσβασης» (PIN), δηλαδή τη συμβατικότητα της αριθμητικής διαφοράς. Παθητικοί δέκτες του οτιδήποτε.

Με χαμένη την εκτίμηση της μοναδικότητας, η συλλογικότητα υποτάσσεται, «ανεπαισθήτως», μόνο σε λειτουργίες χρήσης, αποφεύγει τη διακινδύνευση των σχέσεων. Περιττεύει η μετοχή, η συνύπαρξη, η κοινωνία των αναγκών και της ζωής, με αποτέλεσμα εμφατικό η πολιτική να αλλοτριώνεται σε ηδονική εθελοδουλεία και ο φιλαθλητισμός σε ψυχοπάθεια.

Σε τέτοιες συνθήκες βίου σπάρθηκε αοράτως (χωρίς καν «ψεκασμό») η άμεση απειλή θανάτου, ο κορωνοϊός. Θάνατος χωρίς λογική φθοράς ή δυστυχήματος, θάνατος που μοιάζει να ξεπηδάει σαν τερατογένεση. Δύσπνοια ή και πνιγμός, βασανιστικό ξεψύχισμα μέσα σε ολόσωμη πλαστική σακούλα, ανάμεσα σε αναρίθμητα ασυνόδευτα φορεία ή μόνο με μάσκες ολόγυρα που αποκλείουν αποχαιρετιστήριο χαμόγελο.

Ολόκληρος ο πλανήτης, ο έμβιος και νοήμων, με ηπείρους αχανείς και ωκεάνιες θάλασσες, από πόλο σε πόλο (κόσμος μικρός και απειλητικά μέγας) όλος έρμαιο και φέουδο ιού αόρατου με γυμνό μάτι. Ο ιός ερημώνει μεγαλουπόλεις, ουρανοξύστες αχαλίνωτης υπεροψίας, ατελεύτητα και πολυπλόκαμα οδικά δίκτυα.

Νεκρώνει μυθικές σε μέγεθος εργοστασιακές τεχνουργίες, αδειάζει τους ουρανούς από τη σιδερένια ακρίδα, τα θηριώδη μηχανικά πετούμενα. Κλείνει και τις αγορές ο ιός, σφραγίζει το εμπόριο, σταματάει τη ροή του χρήματος, τις ανταλλακτικές σχέσεις που συντηρούν το ανθρώπινο είδος στον πλανήτη.

Πώς να αντιδράσουν, πώς να διαχειριστούν τέτοιον εφιάλτη οι ηγεσίες των ανθρώπινων κοινωνιών; Προβλέψεις δεν πρόλαβαν να λειτουργήσουν, ο αιφνιδιασμός επιτρέπει μόνο σπασμωδικά αντανακλαστικά. Ευτυχώς κάποια αντανακλαστικά σώζουν (ακόμα) απροσποίητη την ανθρώπινη ποιότητα – και στην εδώ, ελλαδική περίπτωση, αυτή η ποιότητα ξάφνιασε. Το απρόβλεπτο και αναπάντεχο θανατικό σκόρπισε και εξαφάνισε τα αηδιαστικά φρόκαλα που επιπλέουν στην παρακμιακή σηπεδόνα – ποιος να ακούσει πληροφόρηση και καθοδήγηση για την εφιαλτική συμφορά από τους επαγγελματίες της διαστροφής και της ψευτιάς: κανάλια, κόμματα, εμπόρους και φαμπρικαδόρους εντυπώσεων;

Σίγουρα, έχουμε μπροστά μας πολλές μεγάλες, ίσως και απρόβλεπτες οικονομικές δυσκολίες, που θα τις προσθέσει η πανδημία στην παθογένεια της κρατικής μας οικονομίας. Ομως τώρα έχουμε και την κοινή εμπειρική πιστοποίηση (ζωντανή εικόνα) ότι πίσω από τη δραματική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας, σώζεται ακόμα ανθρώπινη ποιότητα και αξιοπρέπεια στην ελληνική κοινωνία, ικανή να μεταγγίσει σιγουριά. Κάθε απόγευμα στις 6, η ημίωρη σφήνα ενημέρωσης για την πανδημία από τον ΕΟΔΥ, βεβαιώνει ψηλαφητά πως η Ελλάδα δεν τελειώνει στο θλιβερό μείγμα μικρόνοιας, απληστίας και αμοραλισμού των επαγγελματιών της εξουσίας.

Η αναπάντεχη έκπληξη που μας κόμισε, μαζί με τον τρόμο, ο κορωνοϊός, είναι η ξαφνική ανάδυση στο προσκήνιο της δημοσιότητας άλλης γλώσσας, άλλου ήθους, άλλης νοοτροπίας, άλλων αντανακλαστικών. Οχι άλλων «απόψεων», άλλων «προτάσεων», άλλης ρητορικής παπαρδέλας. Το δίδυμο Τσιόδρα - Χαρδαλιά, συμβολική έκφανση της κοινωνικής μας απελευθέρωσης από τη λοιμική της κομματοκρατίας, μιλάνε για να ενημερώσουν τίμια και ρεαλιστικά τον πολίτη, όχι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Ο λόγος τους είναι κοινωνικό λειτούργημα, γι’ αυτό κυριολεκτεί και γι’ αυτό πείθει.

Διαφορά αβυσσαλέα, όχι μόνο σε σύγκριση με την εκφραστική της επαγγελματικής εξουσιολαγνείας, αλλά και σε σύγκριση με τις «ιδεολογικές» συντεχνίες που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια, την εφιαλτική αγραμματοσύνη και κωμική αυτάρκεια της πλειονότητας των επισκόπων, την αυτονόητη αβελτηρία των επικεφαλής σε θεσμούς και λειτουργήματα. Η εικόνα αληθινών ηγητόρων σε στιγμές κινδύνου για ενδεχόμενο καθολικευμένου πανικού, θα συνοδεύει τουλάχιστον τη μνήμη μας. Μακάρι και την κρίση μας.

Πάγκοινη, ας ελπίσουμε η ευχή: Να αντιλήφθηκε την πρόκληση ο πρωθυπουργός. Και να ξαναφτιάξει εξ υπαρχής την κυβέρνησή του με μέτρο το υπόδειγμα των «αρχηγετών» του αντι-κορωναϊκού αγώνα. Με ανθρώπους που θα αρνηθούν έστω και την πιο παραμικρή παραχώρηση στις «εντυπώσεις». Να τολμήσει πανεκστρατεία για τη διακονία του συγκεκριμένου και χειροπιαστού. Για την προτεραιότητα της ποιότητας.

Θα κερδίσει μια θέση στην Ιστορία ευκλεή, όχι πρωθυπουργία μιας χρήσης.

https://www.kathimerini.gr/1077484/opinion/epikairothta/politikh/8eloyme-filodo3o-prw8ypoyrgo

Γιώργος Θαλάσσης, Όχι στη μαγνητοσκόπηση του μαθήματος

Απόσπασμα από το εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Θαλάσση:

[…] Η αίθουσα διδασκαλίας και το μάθημα δεν πρέπει να παραβιάζονται από κανένα μάτι, κανένα αυτί, καμιά παρουσία τρίτου προσώπου. Και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα μάτια και τα αυτιά των τρίτων είναι στην πλειοψηφία τους κακόβουλα.[…]

Γιώργος Θαλάσσης, Όχι στη μαγνητοσκόπηση του μαθήματος

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.

Ώστε έτσι λοιπόν… κάθονται οι δάσκαλοι και οι καθηγητές!

πηγή: ΕΝΔΟΤΟΠΟΣ

Γράφει ο Αθανάσιος Ι. Καλαμάτας

Κάποιες αξίες ζωής είναι διαρκείς κι αξίζει να σταματούμε σ’ αυτές για να ανασαίνουμε! Τέτοια είναι η αξία του δασκάλου – παιδαγωγού και της σχέσης-του με τους μαθητές-του. Δυστυχώς, όμως, ετούτες τις ημέρες της πανδημίας, που τα σχολειά και τα πανεπιστήμια ήταν κλειστά, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να λοιδορήσουν και να καταστρέψουν αυτή τη σχέση. Πρώτοι και καλύτεροι οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών ΜΜΕ, που με κουτοπόνηρο τρόπο κατάφεραν να περάσουν στην κοινή γνώμη ότι οι «εκπαιδευτικοί κάθονται και πληρώνονται». Ίχνος ντροπής για τους δασκάλους των παιδιών-τους, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τα σπίτια-τους σε σχολικές τάξεις, προετοιμάζοντας και κάνοντας τα μαθήματά τους μέσω τηλεδιασκέψεων και Νέων Τεχνολογιών (σύγχρονης και ασύγχρονης εκπαίδευσης). 

Ας σκεφτούν καλά όλοι ετούτοι οι προπαγανδιστές απαξίωσης της αξίας του παιδαγωγού – δασκάλου ότι, η δουλειά που κάνει αυτούς τους δύο μήνες του εγκλεισμού-του στο σπίτι είναι περισσότερη απ’ εκείνη του εξάωρου και επτάωρου στο σχολείο. Είναι δεκάωρα και κάτι ακόμη παραπάνω, αν σ’ αυτά ενταχθούν και τα επιμορφωτικά σεμινάρια, τόσο στις Νέες Τεχνολογίες (με το στραβά και ανάποδα ως προς την οργάνωσή τους), όσο και οι διαδικτυακές συναντήσεις με τους ανά ειδικότητα Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου. Προς τι, λοιπόν, ο ψόγος των εκπαιδευτικών από τους δημοσιογράφους των ιδιωτικών ΜΜΕ; 

Μα καλά, τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε το εξής απλό και σταράτο: «Μήπως, λοιπόν, είναι τελικά ένα (και όχι δύο) μαθητής και δάσκαλος, χθεσινός μαθητής, σημερινός δάσκαλος, αυριανός δάσκαλος, σημερινός μαθητής – μια συνέχεια; Νόμος της τέχνης», κατά Ζήσιμο Λορεντζάτο. 

Και σαν να μην φτάνει η παραπάνω απαξίωση του διδακτικού και παιδαγωγικού έργου των δασκάλων – καθηγητών, το καθ’ όλα σεβαστό Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, τώρα που σταδιακά επανερχόμαστε στην «κανονικότητα» - τι λέξη κι αυτή - πέφτει στην παγίδα ότι τα πάντα σε ετούτον τον βίο μπορούμε να τα ελέγχουμε. Προτείνουν ζωντανά βιντεοσκοπημένα μαθήματα. Ο Αρμαγεδδών της τεχνολογίας, δια μέσου του Κράτους, στο προσκήνιο: να ελέγξει αν ο κάθε εκπαιδευτικός βρίσκεται στη σχολική τάξη και κάνει σωστά τη δουλειά του. Εδώ φτάσαμε για να λέμε πως είμαστε καινοτόμοι στη διδασκαλία μας: «μηδείς ακαινοτόμητος εισίτω»… 

Για τη βιντεοσκόπηση των μαθημάτων απαντώ, αντιγράφοντας αυτούσια όσα γράφει ο Ακροβολιστής στην Ευθύνη, φυλλάδιο νεοελληνικού προβληματισμού, ελευθερίας και γλώσσας, πρωτοποριακό εδώ και τριάντα χρόνια, που σε τεύχος του στα 1986, γράφει τα εξής σημαντικά, κι ας τα λάβουν υπ’ όψιν οι αετονύχηδες ελέγχου του ιδιωτικού βίου μας: «Τώρα που αποκαλύφθηκε ο κατάφωρος κρατικός βιασμός θείων και ανθρωπίνων νόμων και διεθνών Διακηρύξεων για τον σεβασμό της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου, τώρα ίσως το Κράτος, ανακόψει την ανίερη μανία-του να εισχωρεί εκεί που του είναι απαγορευμένο ακόμη και να βλέπει όσα μόνο ο Θεός δικαιούται να δει. Ανάμεσα, λοιπόν, σε τόσα βλακώδη συνθήματα που επιπολάζουν στην καθημερινή-μας ζωή, καιρός είναι να υψωθεί κι ένα υγιές σύνθημα: Αντισταθείτε στο Κράτος την ανάμειξη στην ιδιωτική-σας ζωή! Αντισταθείτε όταν οι Κρατικές υπηρεσίες παραβιάζουν, με βρώμικη, αναιδή περιέργεια τον ιερό χώρο της λειτουργίας του προσώπου-σας! Αντισταθείτε! Αντισταθείτε! Όλοι μαζί αντισταθείτε!» 

Και μην μου πουν οι αετονύχηδες της τεχνολογίας που την έχουν κάνει ένα από τα φετίχ τους, ότι η συνάντηση δασκάλου και μαθητή στη σχολική τάξη δεν είναι ιδιωτικός βίος. Είναι και παραείναι· από τη στιγμή που κλείνει η πόρτα της σχολικής τάξης, υπάρχω μόνο εγώ με τους μαθητές-μου, κάνοντας με αξιοπρέπεια και αυταπάρνηση το διδακτικό-μου έργο, σεβόμενος τον κάθε μαθητή-μου, ως προσωπικότητα, που έχει άποψη, στόχους, όνειρα, που ξέρει να διαλέγεται με τους συμμαθητές-του, με το δάσκαλό του. 

H σχέση δασκάλου – μαθητή είναι σχέση αμφίδρομη. Παιδαγωγός και παιδαγωγούμενος ενσαρκώνουν εκείνη την παιδαγωγική σχέση, εκείνη την παιδαγωγική αγάπη, εκείνο το παιδαγωγικό ήθος, που ο Αλέξανδρος Δελμούζος ονόμαζε χρέος αλύγιστο και πλατιά διάχυτη αγάπη. «Το είναι-του (εννοεί του δασκάλου) είναι αλύγιστο στο χρέος-του, μα και ανάλαφρο σαν την παιδιάστικη ζωή. Απάνω όμως απ’ όλα το βύθισμα στους άλλους, η εκμηδένιση, η διάχυση του εγώ-του, μια πλατιά διάχυτη αγάπη. Όχι κάτι που πιέζει, που πνίγει την ατομικότητα και τη χαρά της ζωής, παρά κάτι που υψώνει».

http://endotopos.blogspot.com/2020/05/blog-post_8.html

Είναι ασφαλές να κοινωνούμε;

πηγή: Rethemnos.gr

&

ΕΥΧΗ

Του Θ. Ι. Ρηγινιώτη

Ανθολογούμε εδώ ορισμένα κείμενα, που, κατά τη γνώμη μας, τεκμηριώνουν και επιστημονικά αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά οι χριστιανοί: ότι δεν μεταδίδονται ασθένειες μέσω της θείας κοινωνίας, δηλαδή της θείας μετάληψης.

Υπενθυμίζουμε ότι, όταν επιμένουμε σ’ αυτό, το κάνουμε επειδή αποδεικνύεται από την εμπειρία όλων των αιώνων. Αν είχαμε δει το αντίθετο (περιπτώσεις μετάδοσης ασθενειών μέσω της θείας κοινωνίας), η ίδια η Εκκλησία θα είχε αλλάξει τον τρόπο που κοινωνούμε, εδώ και αιώνες.

Αντίθετα, εκείνοι που φοβούνται ότι μέσω της θείας κοινωνίας μπορεί να μεταδοθούν ασθένειες, το φοβούνται αυτό λόγω των δικών τους θρησκευτικών ή ιδεολογικών πεποιθήσεων, χωρίς να το έχουν δει να συμβαίνει. Άρα, η εγκυρότερη άποψη, από επιστημονικής πλευράς (δηλ. εκείνη που βασίζεται σε δεδομένα), είναι ότι η θεία κοινωνία είναι απολύτως ασφαλής.

Μνήμη Γέροντος Αιμιλιανού του γλυκυθύμου (+ 9 Μαΐου 2019)

πηγή-φωτό: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Παρήλθε ακριβώς ένα έτος από την οσιακή έξοδο του αγιωτάτου πατρός μας Γέροντος Αιμιλιανού και εν κατακλυσμώ συναισθημάτων, αναμνήσεων και ιερών καταθυμίων, επιθυμώ ταπεινώς να εναγκαλιστώ εν πνεύματι την εκλογάδα των πνευματικών του γόνων, των φιλαγίων αναγνωστών ή ακροατών του έκπαλαι και νυν και συν πάσι τοις αγίοις και εν Χριστώ συναγωνιζομένοις μοι αδελφοίς να συνενώσω την ισχνή φωνή της ψυχής μου. Κάι να αναβοήσω εν στεναγμώ αλαλήτω «αββά, αιωνία σου η μνήμη και η ευχή σου είη μεθ’ημών»…

Ο στιβαρός ελευθερωτής και χαροποιός αναγεννητής των ψυχών μας, τελειωθείς εν ολίγω και πληρώσας εν βραχεί χρόνους ευσεβείας και νήψεως, εγκατέλιπε τα πρόσκαιρα και σκιώδη για τα χρηστότερα και θυμηδέστερα, προσδοκών τον Θεόν στα παρόντα και προς Αυτόν αείποτε ενδημών. Ο αρχοντικός Γέροντας, εξ απαλών ονύχων περιεπόλευε στα θεία και ουράνια, ώστε να πιστεύουμε ακραδάντως πως ελάχιστα ήταν μαζί μας εν πνεύματι. Ουσιαστικά η γη και οι εν γη συγκρατούσαν ζηλότυπα και με κόπο το πολυβασανισμένο ασκητικό σώμα ενός επιγείου αγγέλου και ουρανίου ανθρώπου. Τα άνω εφρόνει, τα άνω επόθει, τα άνω εζήτει μονότροπα και θεοερωτικά. Βυθιζόταν στην Θεία αγκάλη, με την Οποία άλλοτε ευλογητικώς πάλευε όπως ο πατριάρχης Ιακώβ και άλλοτε αγκιστρωνόταν απολαμβάνοντας τη θεία στοργή του ευσπλάχνου Πατρός. Κατέχοντας ως τιμαλφές της ψυχής του το «εν Θεώ είναι», εδονείτο στη θέα του Θηρευτού της ψυχής του και ως εθελούσιο θήραμα παραδινόταν στην άβυσσο των θεοτρόπων ηδονών. Στο πρόσωπο του Γέροντος έβρισκες συμπεπυκνωμένη την εμπειρία όλων των αγίων, οι οποίοι αν και πολυμερώς και πολυτρόπως ευαρέστησαν τον Θεόν, εντέλει την ίδια αγκαλιά της αγάπης Του και το χάδι της στοργής Του χόρταιναν αχόρταγα. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, ταπεινώς φρονώ , ότι ο Θεός τον εκάλεσε εν πλήρη δόξη την 9η Μαΐου 2019 , κατά την οποία η Εκκλησία, εν η , δι’ης και υπέρ ης ο Γέροντας ήδιστα εδαπανήθη, τιμούσε τη μνήμη ενός προφήτου, ενός μάρτυρος κι ενός οσίου, των οποίων τις αρετές και τα χαρίσματα ανέμαξε ο πολυσέβαστος πατήρ.

Ο αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός υπήρξε πάντοτε ο εκφαντορικώς διαγγέλων το πρόσταγμα Κυρίου, ο ομαλίζων τις σκολιές καρδιές μας και αντιφωνών υπέρ ημών προς τον Θεόν. Ήταν ο μάρτυς ο πιστός, που μετέδιδε γνησία, βιωματική εμπειρία θεώσεως, αγιασμού αλλά και ο αναιμάκτως μαρτυρήσας την εν Σταυρώ αλήθεια πάσχων και πολλάκις ως αγιόλεκτον σφάγιον θανατούμενος καθ’ημέραν κατά την τελευταία πονεμένη τριακονταετία. Όσιος, αγνός, παρθενικός, κεχωρισμένος από των καθημερινών παθών και αμαρτιών, υψωνόταν και υπεδείκνυε υψοποιό μετεωροπορεία, ημίν καταλιμπάνων υπογραμμόν ίνα τοις ίχνεσιν αυτού ακολουθήσωμεν. Και όλα τούτα μέσα στην αέναη πανήγυρη των πρωτοτόκων, κροτών Πάσχα αιώνιον , λουσμένος μέσα στο αναστάσιμο φως της αιωνιότητος, με το αιδιο «Χριστός Ανέστη» στα χείλη και την καρδιά, τηκόμενος από τον πόθο να μη μείνει κανένα τέκνο του «νεκρόν επί μνήματος».

Ασφαλώς και δεν διεκδικώ την τιμή να συγκαταλέγομαι στην εκλεκτή χορεία όλων των αξίων και ευλογημένων τέκνων του πατρός Αιμιλιανού… Επιτρέψτε μου όμως το «θράσος» να θεωρώ το άγγιγμά του στην αθλία ψυχή μου και την ευτελή ζωή μου τόσο ευεργετικό, τόσο καθοριστικό, τόσο ιερό και μεγάλο. Ο Γέροντας ήταν από τους ανθρώπους -και το γνωρίζουν πολύ καλά τα δωροφορούντα τας αρετάς τέκνα του- που βλέπεις μία ή ελάχιστες φορές αλλά σε σφραγίζει εις το διηνεκές. Δοξάζω το Θεό που με αξίωσε να λάβω αρκετές φορές – σίγουρα όχι όσες θα επιθυμούσα – την αγία ευχή του, να σταθώ σαν ευτελές μειράκιον της ιερωσύνης ξοπίσω από την λειτουργική του ευπρέπεια και μεγαλοπρέπεια. Τον αισθάνομαι, κοιτάζοντας ολόισια στα γλυκά του και ειρηνοφόρα μάτια του , που αναβλύζουν χαρμολύπη , αεί παρόντα και ενθαρρύνοντά με στην πορεία μου. Του καταθέτω τον άπειρο σεβασμό μου, την ευγνωμοσύνη μου για ο,τι ανεπίγνωστα ή ηθελημένα μου προσέφερε, την ισόβια και κραταιά αγάπη μου στο τετιμημένο πρόσωπό του… Και τον παρακαλώ, μέσω των οίκείων της πίστεως, να με θεωρεί αφοσιωμένο τέκνο του εκ των μακράν , μεσιτεύων υπέρ της αναξιότητός μου…

Αλησμόνητε και γλυκύθυμε Γέροντα Αιμιλιανέ

Περιπόλευε στην οδόν της καταπαύσεώς Σου και της απολαύσεως των αγαθών α Σοι ητοίμασται !

Ίστει εν ευρυοδεία της άνω εν Ιερουσαλήμ των τέκνων του Θεού ύμνει ακαταπαύστως τον Ποθούμενον, που ηγάπησας εις τέλος, προσάγων εν αγάπη τελεία λιτάς υπέρ ημών…

Ως έχων παρρησίαν πολλήν μη διαλείπης πρεσβεύων δι’ένα έκαστον εξ ημών !

Ετοίμασέ μας τόπον εν τω Φωτί, συγκοιταζόμενος και συνανιστάμενος στις περιστάσεις του βίου μας, ευφραίνων και γλυκαίνων τις καρδιές μας !

Και μείς τα ταπεινά και κεγχριαία τέκνα Σου θα αναπαυόμαστε στις βαθύσκιες διδαχές Σου, θα ξεδιψούμε στα ουρανόβατα βιώματά Σου !

Είθε με τις θεοπειθείς ευχές σου να αναδειχθούμε τέκνα ευπειθή και χαροποιά προς τον πατέρα και να σε αναπαύουμε εν υπακοή και αφοσιώσει υιική…

Πρωτοπρεσβύτερος Χαρίλαος Παπαγεωργίου

Βόλος 9 Μαΐου 2020

Λη Σαράφη, Το ανεκπλήρωτο υλικά και ηθικά αίτημα για τις Γερμανικές Επανορθώσεις (ΡΑΔΙΟ 984, 8/5/2020)

https://www.youtube.com/watch?v=4iNNURpceL8

Συνέντευξη της ιστορικού Λη Σαράφη στο δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984, 8/5/2020)

Γιώργος Καραμπελιάς: Γιατί «βαφτίζουν» δικτάτορα τον Καποδίστρια

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στο δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984, 8/5/2020)
https://www.youtube.com/watch?v=-lF9Hz55rwQ&t=234s

Τα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό μετά την καραντίνα (8/5/2020-βίντεο)

πηγή: Livemedia

Τα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό μετά την καραντίνα (8/5/2020)
Στην διαδικτυακή συζήτηση μίλησαν οι:

• Γιώργος Καραμπελιάς, Άρδην.
• Σάββας Καλεντερίδης, γεωπολιτικός αναλυτής.
• Πάρις Καρβουνόπουλος, δημοσιογράφος.
• Άγγελος Συρίγος, βουλευτής, αν. καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής.

Giorgio Agamben, Περί του αληθούς και του ψευδούς

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ

Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος

Όπως ήταν ήδη αναμενόμενο και προεξοφλημένο, η Φάση 2 επιβεβαιώνει με υπουργικό διάταγμα τις ίδιες -λίγο ή πολύ- περικοπές των συνταγματικών ελευθεριών που μπορούν να περιοριστούν κανονικά μόνο με νόμο. Αλλά δεν είναι λιγότερο σημαντικός ο περιορισμός ενός ανθρώπινου δικαιώματος που δεν κατοχυρώνεται από κανένα Σύνταγμα: το δικαίωμα στην αλήθεια, η ανάγκη για μια λέξη αλήθειας.

Αυτό που βιώνουμε, πριν ακόμα γίνει ανήκουστη χειραγώγηση των ελευθεριών του καθενός, είναι ουσιαστικά μία γιγαντιαία επιχείρηση παραποίησης της αλήθειας. Εάν οι άνθρωποι συγκατατίθενται να περιορίσουν τις προσωπικές τους ελευθερίες, τούτο συμβαίνει, στην πραγματικότητα, επειδή αποδέχονται, άνευ οιουδήποτε ελέγχου επαλήθευσης, τα δεδομένα και τις απόψεις που παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης. Η διαφήμιση μας είχε εθίσει για πολύ καιρό σε εκφορά λόγων που δρούσαν τόσο αποτελεσματικότερα όσο λιγότερο αξίωναν να έχουν αντίκρισμα αλήθειας. Και για μεγάλο, επίσης, χρονικό διάστημα, οι πολιτικοί παρείχαν τη συναίνεσή τους χωρίς βαθιά πεποίθηση, εκλαμβάνοντας ως -τρόπον τινά- δεδομένο ότι στις εκλογικές ομιλίες η αλήθεια δεν αμφισβητείται, καθότι αυτή η ίδια δεν τίθεται ως ζήτημα. Αυτό που ξετυλίγεται τώρα μπροστά στα μάτια μας είναι, ωστόσο, κάτι νέο, αν μη τι άλλο, γιατί από την αλήθεια ή το ψεύδος των λεγομένων που γίνονται παθητικά αποδεκτά, επηρεάζεται ή μάλλον εξαρτάται ο τρόπος της ζωής μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας, στην καθημερινότητά της. Για αυτόν τον λόγο, είναι επείγουσα ανάγκη να προσπαθήσει ο καθένας από εμάς να περάσει από την κρησάρα μίας τουλάχιστον στοιχειώδους επαλήθευσης ό, τι του υπαγορεύεται.

Δεν είμαι ο μόνος που παρατηρεί ότι τα δεδομένα για την επιδημία παρέχονται με γενικό τρόπο και χωρίς κανένα επιστημονικά κριτήριο. Από επιστημολογική άποψη, είναι προφανές, για παράδειγμα, ότι το να ανακοινώνεται ένας αριθμός εκλιπόντων, χωρίς να συσχετίζεται με την ετήσια θνησιμότητα κατά την αντίστοιχη περίοδο και χωρίς να προσδιορίζεται η πραγματική αιτία του θανάτου τους, δεν έχει νόημα. Και όμως, αυτό ακριβώς εξακολουθεί να γίνεται καθημερινά δίχως να φαίνεται ότι το αντιλαμβάνεται κανείς, πράγμα που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη διότι τα δεδομένα που επιτρέπουν την επαλήθευση είναι προσβάσιμα σε όλους. Έχω δε αναφέρει ήδη, σε αυτήν την ενότητα άρθρων, την έκθεση του Προέδρου της Ιταλικής Στατιστικής Υπηρεσίας, Δρ. Gian Carlo Blangiardo, στην οποία καταδεικνύεται ότι ο αριθμός των θανάτων από τον Covid-19  είναι μικρότερος από εκείνον που είχε καταγραφεί αναφορικά με τους θανάτους από αναπνευστικές ασθένειες κατά τα δύο προηγούμενα έτη. Εντούτοις, αν και δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, η εν λόγω έκθεση είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ, όπως επίσης δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός, μολονότι τούτο έχει δηλωθεί, ότι συναριθμείται στους νεκρούς από Covid-19 ακόμα και ο θετικός στον ιό ασθενής που πέθανε από καρδιακή προσβολή ή από οποιανδήποτε άλλη αιτία. Γιατί, ακόμα και αν τεκμηριώνεται το ψεύδος, εξακολουθούμε να το εμπιστευόμαστε; Φαίνεται ότι το ψέμα εκλαμβάνεται ως αλήθεια, ακριβώς επειδή, όπως η διαφήμιση, αδιαφορεί για την απόκρυψη του ψεύδους. Όπως συνέβη και με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πόλεμος κατά του ιού  είναι δυνατόν να έχει μόνο απατηλά κίνητρα.

Η ανθρωπότητα εισέρχεται σε μια φάση της ιστορίας της κατά την οποία η αλήθεια περιορίζεται στην στιγμιαία εκφορά του ψεύδους. Aληθινός είναι εκείνος ο ψευδής λόγος που πρέπει να εκλαμβάνεται ως αληθινός ακόμα και όταν δεν αποδεικνύεται η αλήθεια του. Αλλά με αυτόν τον τρόπο είναι η ίδια η γλώσσα των ανθρώπων που, ως τόπος εκδήλωσης της αλήθειας, κατάσχεται. Μπορούμε τώρα να παρατηρούμε βουβοί την -αληθινή καθότι πραγματική- εκφορά του ψεύδους. Για να σταματήσει, όμως, αυτή η ροή του ψεύδους, χρειάζεται ο καθένας από εμάς να έχει το θάρρος να αναζητήσει χωρίς συμβιβασμό το πιο πολύτιμο αγαθό: μια αληθινή λέξη.

28 Απριλίου 2020

Giorgio Agamben

https://www.quodlibet.it/giorgio-agamben-sul-vero-e-sul-falso