Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020

Φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις (σχόλιο στην επικαιρότητα)

https://www.youtube.com/watch?v=_-rJ5Bo236U


Η γνωστή νεαρά ξαναχτύπησε: Σχεδόν επιτίμησε χτες την Υπουργό Παιδείας επειδή δεν επέβαλε... τις μάσκες στις Εκκλησίες. Για όλα λοιπόν σε αυτή τη χώρα φταίει η Εκκλησία! Τσιμουδιά βεβαίως για το άνοιγμα των συνόρων και τις συνέπειες αυτής της απόφασης στο ζήτημα του κορονοϊού.
Είπαμε: Για όλα τα κακά της μοίρας μας σε αυτή τη χώρα φταίει η Εκκλησία! Dixi id.

Δείτε και: 


Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

Σας ευχαριστούμε, κ. Ερντογάν, που μας αφυπνίσατε!


Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη


Η τρέχουσα ελληνοτουρκική κρίση, όπως κάθε κρίση, μπορεί να έχει και μερικές θετικές συνέπειες, απροσδόκητες από την τουρκική πλευρά. Μπορεί να βοηθήσει την κοινωνία μας και το λαό μας να θυμηθεί την ταυτότητά του, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του (που κοιμούνται) και – με την ορμή του θυμού από τις αναίτιες προκλήσεις του γείτονα – να ξεκινήσει να ανασυντάσσεται για ένα καλύτερο αύριο. 

Να ξαναβρεί την αξιοπρέπεια και την ελπίδα του και ίσως, ποιος ξέρει, μερικές σταγόνες από την ελευθερία του, που του την έχουν στερήσει, όχι οι Τούρκοι πλέον, αλλά οι σύγχρονοι οικονομικοί και πολιτικοί αποικιοκράτες και κοσμοκράτορες. 

Ποιος θυμόταν την Αγία Σοφία πριν ο Τούρκος ανακοινώσει πως θα την ξανακάνει τζαμί; Τώρα, η Αγία Σοφία είναι στη σκέψη και στα χείλη όλων και ξαναμπήκε στις καρδιές των περισσότερων από μας. 

Ίσως αυτό, αν απομακρυνθούμε από επιφανειακούς συναισθηματισμούς, γίνει αφορμή να μελετήσουμε λίγο και να γνωρίσουμε τον βυζαντινό μας πολιτισμό, που αποτελεί μια κληρονομιά εφάμιλλη με την αρχαία ελληνική και πολύ πιο κοντινή στη σημερινή πραγματικότητα, επειδή δεν πέθανε ποτέ εντελώς, αλλά ζει ακόμη μέσα από τις υπέροχες βυζαντινές εκκλησιές μας, τις γεμάτες αθάνατες εξαιρετικές τοιχογραφίες, μέσα από τα αριστουργήματα της υμνογραφίας, που ψάλλονται όλο το χρόνο στις εκκλησίες ακριβώς όπως γράφτηκαν (μεταφέροντας υψηλά και διαχρονικά μηνύματα και νοήματα) και μέσα από τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας, τους χορούς και τα τραγούδια μας, πολλά από τα οποία έχουν τις ρίζες τους στην ελεύθερη και υπερήφανη βυζαντινή εποχή. 

Όλα αυτά δεν τα γράφω εθνικιστικά, γιατί βυζαντινοί δεν είμαστε μόνον εμείς, οι Έλληνες, αλλά εν πολλοίς όλοι οι βαλκανικοί λαοί, με τους οποίους μας συνδέει και η Ορθοδοξία (με τους μισούς τουλάχιστον, ενώ και οι υπόλοιποι ήταν κάποτε ορθόδοξοι, πριν τους μεταμορφώσει η Τουρκοκρατία και η δυτικοευρωπαϊκή καταπίεση) και η κοινή ιστορία, καθώς και πολλά κοινά ή παρόμοια ήθη και έθιμα, ο παρόμοιος τρόπος ζωής (στην παραδοσιακή κοινωνία εννοώ) και φυσικά η ανάμιξη των πληθυσμών, που για την ηπειρωτική Ελλάδα και ολόκληρη τη Βαλκανική Χερσόνησο είναι έντονη. 

Βέβαια και η συμβολή των μορφωμένων Ελλήνων («λογίων»), καθώς και των εμπόρων, στην πνευματική και κοινωνική ζωή των Βαλκανίων κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν καθοριστική – όσο καθοριστική απέβη παλαιότερα για την ευρωπαϊκή Αναγέννηση. Κάποτε «κατακτούσαμε» με τον πολιτισμό (ευεργετώντας τους άλλους), όχι μόνο τους Ρωμαίους, αλλά και τους Σλάβους, ακόμη και τους Άραβες και άλλα έθνη. Τώρα, ταπεινωμένοι και εξευτελισμένοι, άνεργοι και ιστορικά και πολιτισμικά αναλφάβητοι, παραπατάμε ανάμεσα στο Facebook και τις τουρκικές σαπουνόπερες… 

Όμως (για να επανέλθω) Βυζαντινοί ήταν και οι Κόπτες της Αιγύπτου και οι Παλαιστίνιοι, ακόμη και οι Σύριοι κ.π.ά, πριν κατακτηθούν όλοι από τους Άραβες – και κάποιοι από αυτούς αντιστέκονται ακόμη και σήμερα. 

Έχουμε πλέον την αφορμή να μάθουμε ότι το Βυζάντιο δεν ήταν ένα άθλιο, σκοταδιστικό και θεοκρατικό κράτος (όπως το παρερμήνευσαν οι Ευρωπαίοι και πολλοί νεότεροι Έλληνες), αλλά μια κοινωνία με πολύ υψηλό πολιτισμό, στην οποία οι πιο ισχυροί διανοούμενοι (που ήταν και άγιοι, αυτοί που ονομάζουμε «Πατέρες της Εκκλησίας») μίλησαν αναλυτικά για την ισοτιμία και την αδελφότητα των ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) και εξέφρασαν το αίτημα για ελευθερία, μόρφωση και κοινωνική δικαιοσύνη ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ., αλλά και αντιστάθηκαν στη διεφθαρμένη εξουσία της εποχής τους μέχρι θανάτου! Και όλα τούτα, τουλάχιστον χίλια χρόνια πριν τις αντίστοιχες φωνές στη δυτική Ευρώπη, τις οποίες γνωρίζουμε και θαυμάζουμε, ενώ αγνοούμε τις δικές μας ρίζες. 

Όμως οι υπόδουλοι χριστιανοί της Ενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, που διαρκώς αγωνίζονταν για την ελευθερία, έμαθαν αυτόν τον αγώνα από το «νίκας τοις βασιλεύσι» που άκουγαν στην εκκλησία (όπου «βασιλείς» εννοούνταν οι δικοί μας Βυζαντινοί αυτοκράτορες και όχι οι Βενετοί δόγηδες ή οι Οθωμανοί σουλτάνοι), από το «Τη Υπερμάχω» και τα υπόλοιπα τροπάρια της Εκκλησίας που άκουγαν κάθε τόσο επί αιώνες ολόκληρους. 

Ας έχουμε υπόψιν ότι και η μελέτη της ανθρώπινης ψυχολογίας και συμπεριφοράς, της κοινωνίας, του φυσικού περιβάλλοντος (σε μια φιλοσοφία σχέσης με αυτό, που σήμερα την αναζητούμε), ακόμη και η εξάσκηση της ιατρικής, για τα δεδομένα της εποχής, στο Βυζάντιο ήταν πολύ μπροστά – και φυσικά το ανώτατο ιδεώδες, η ολόπλευρη τελειοποίηση του ανθρώπου, που γινόταν μέσω της ένωσής του με το Θεό εν Χριστώ, όπως συνέχισε να γίνεται μέχρι τις ημέρες μας σε πολλούς ορθόδοξους χριστιανούς, σε διαφορετικό βαθμό ανάλογα με τον αγώνα του καθενός, και οδηγεί τον άνθρωπο στην αγιότητα. 

Όλα αυτά συγκροτούν έναν διαφορετικό πολιτισμό (αυτόν που ψάχνει, χωρίς να το ξέρει, ο σύγχρονος άνθρωπος), ο οποίος υπέστη την πρώτη άλωση το 1204 από τον έναν αιώνιο εχθρό του (τον δυτικό επεκτατισμό) και τη δεύτερη άλωση το 1453 από τον άλλο (τον ισλαμικό επεκτατισμό), όμως και πάλι επιβίωσε εξουθενωμένος και καταπιεσμένος, υπό συνθήκες δουλείας τεσσάρων αιώνων, σε κάποιες μάλιστα περιοχές όπως η Κρήτη συνεχούς δουλείας επτά αιώνων (περίπου 1200 έως 1900: Ενετοκρατία και Τουρκοκρατία). Και αυτός ο πολιτισμός σήμερα, έχοντας αυτοτραυματιστεί σχεδόν θανάσιμα, πεθαίνει κάτω από τον οδοστρωτήρα του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού σαν πουλάκι πατημένο από αυτοκίνητο. 

Λοιπόν, αυτές τις μέρες άστραψε μια αστραπή στον σκοτεινό ουρανό της ιστορίας. Και αυτή η αστραπή ονομάζεται: θυμός για την Αγιά Σοφιά! Όσο κι αν την Αγιά Σοφιά τη χάσαμε το 1453 και όχι τώρα, είναι μια αφορμή και μια ευκαιρία να θεραπευτούμε από την ιστορική αμνησία, να θυμηθούμε, να κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας και να σηκωθούμε όρθιοι! 

Και τότε, ας έρθουν τα πλοία ή οι ορδές του κάθε Σουλτάνου – θα δουν αυτοί. Αλλά θ’ αρχίσουν ν’ ανησυχούν και οι από δυσμών «σύμμαχοι» και «εταίροι» μας, δηλ. αποικιοκράτες και καπιταλιστές. Αυτοί βέβαια προς το παρόν είναι ανίκητοι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. 

Η πολιτική μας ηγεσία δεν νομίζω ότι ενδιαφέρεται να μας βοηθήσει, αλλά η ιστορική μνήμη και η παιδεία ίσως μας βοηθήσει. Κατά τούτο, ευχαριστούμε, κ. Ερντογάν. Αν θέλετε, κοπιάστε να σας τρατάρουμε ένα τούρκικο καφεδάκι ή μια ρακή στην πατρίδα μας.



Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Χρήστος Γιανναράς, Όταν εκραγεί ο πανικός...


Όταν μια κοινωνία ζει με εντυπώσεις, όχι με πληροφόρηση, οι συνέπειες δεν είναι βλαβερές, δυσφορικές, ψιλοτυραννικές, είναι κυριολεκτικά ανθρωποφαγικές. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν και ακυρώνουν τις λειτουργίες της σκέψης, της κρίσης, του εμπειρικού ελέγχου, αλλοτριώνουν τον νοήμονα άνθρωπο σε μικρονοϊκό, άκρως βουλιμικό καταπότη. Ευκολότατα (και δολιότατα) οι εντυπώσεις κατασκευάζονται, προκειμένου να υπηρετηθούν ορέξεις, συμφέροντα, ναρκισσισμοί. Συνιστά η κατασκευή τους έντεχνη παραπληροφόρηση, α-νόητες «πεποιθήσεις», τυφλές «βεβαιότητες», σκληρυμένες εμμονές.

Για χάρη των εντυπώσεων η συλλογικότητα χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, γίνεται άθυρμα των επαγγελματιών κατασκευής ψευδαισθήσεων. Το εμπόριο, η πολιτική, οι δοσοληψίες, το Δίκαιο, οι θεσμοί, η θρησκευτικότητα υποτάσσονται στα επινοήματα και στις πρακτικές του εντυπωσιασμού. Την εξουσία σήμερα (πολιτική, οικονομική, ιδεολογική) τη μονοπωλούν οι ιδιοκτήτες «μέσων πληροφόρησης»: τους εξαγοράζει οποιαδήποτε κυβέρνηση (με 8 εκατομμύρια ευρώ, λ.χ., για επικαιρική ενημέρωση αυτοπροστασίας του πληθυσμού από τον «κορωνοϊό»)! Και οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ με τη σειρά τους αγοράζουν εξαθλιωμένη από την ανεργία νεολαία, ανατριχιαστικά αγράμματη, άγλωσση (άρα και άσκεφτη) που εναλλάσσει, αναγκασμένη από το φάσμα της πείνας, το «ντελίβερι» με τη δημοσιογραφία.


Από το νηπιαγωγείο και ώς το τέλος της ζωής μας, το τι «πρέπει» να πληροφορηθούμε και να εμπεδώσουμε, το αποφασίζουν κάποιοι μανιακοί της εξουσίας δικηγορίσκοι ή με όποιο άλλο συμβατικό πτυχίο λανσάρονται για πρόκληση εντυπώσεων και μόνο, φανερά απαίδευτοι, προκλητικά αμοραλιστές, αδιάντροπα μηδενιστές. Ομως επιδέξιοι στο να προκαλούν εντυπώσεις. Να εξαγγέλλουν διθυραμβικά «Ριζικές αλλαγές στα ΑΕΙ», «νέο τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση», «εισαγωγή νέων επιστημονικών πεδίων» – και ούτε λέξη για τον παγιωμένο αναχρονισμό «παραδόσεις-εξετάσεις», τα μηχανεύματα της κυρίαρχης αντιγραφής, τα κραυγαλέα σκάνδαλα αναξιοκρατίας στις καθηγητικές εκλογές.

Μια κοινωνία που ζει σαν μονόδρομο την παγίδευση στις εντυπώσεις, με έντεχνα κατασκευασμένη την «πληροφόρηση», χάνει «ανεπαισθήτως» την επαφή με την πραγματικότητα, τη συνείδηση-επίγνωση τι είναι πραγματικό και τι πλαστό και ψεύτικο. Διαβάζει δημόσιους κομπασμούς περιώνυμων διαχειριστών δοτής εξουσίας για τον εύδιο ομόφυλο γάμο τους – και λογαριάζει φυσικό το αφύσικο ονομάζοντάς το: «δικαίωμα». Απονέμει σωρηδόν βραβεία σε δήθεν ποιητές και τάχα λογοτέχνες, τους καταξιώνει στις «πανελλήνιες» εξετάσεις των εφήβων σαν πρότυπα σκέψης και έκφρασης, αλλ’ όταν ξεμπροστιάζονται οι «επιφανείς» ως λογοκλόποι παραχαράκτες, δεν παραιτείται κανένας, δεν λογοδοτεί κανένας δημόσιος λειτουργός.

Αλλο παράδειγμα («εικονικό» αυτό, κάθε συσχετισμός με υπαρκτά πρόσωπα και ενεργήματα αποκλείεται): Δήμαρχος μεγαλούπολης «πεζοδρομεί» αιφνίδια τις κεντρικές κυκλοφοριακές αρτηρίες της πόλης «του». Χωρίς δημοψήφισμα (γιατί να έχει γνώμη η πλεμπάγια;), αλλά και χωρίς στοιχειώδη προετοιμασία εναλλακτικών μέτρων προστασίας του κοινωνικού αγαθού της συγκοινωνίας. Τα ΜΜΕ θριαμβολογούν (συντεταγμένα) για την «επιτυχία» του δημάρχου, ενώ η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών γίνεται κόλαση. Ούτε που ξεμύτισε το ερώτημα ή ο καγχασμός για την επονομασία της τερατωδίας «μεγάλος περίπατος»: Ποιος δημότης, με σώας τας φρένας, θα επιλέξει για την αναψυχή του σαν «περίπατο» έναν μπογιατισμένο διάδρομο κεντρικής λεωφόρου, δίπλα σε εκατοντάδες φρακαρισμένα οχήματα, με κόλαση εξατμίσεων;

Είπαμε: οι εντυπώσεις υποκαθιστούν στεγανά την πραγματικότητα της ζωής μας. Είναι το πιο δυσδιάκριτο εφεύρημα επιβολής κάθε ολοκληρωτισμού. Ωχριούν οι πανηγυρισμοί και οι αυτοδιαφημιστικές επιδείξεις μικρονοϊκών στρατιωτικών δικτατόρων, σε σχέση με τους κρετινικούς κομπασμούς των χρυσοπληρωμένων ΜΜΕ που εξυμνούν τον «μεγάλο περίπατο» της τριτοκοσμικής ξιπασιάς. Από τότε που έγινε δεκτή και η Ελλάδα στην Ε.Ε., και ξεριζώθηκαν αναρίθμητα λιόδεντρα ή τεμαχίστηκαν εκατοντάδες υπέροχα ψαροκάικα για να «συντονιστούμε» με τον κεντρικό σχεδιασμό παραγωγικής πολιτικής των Βρυξελλών, από τότε οι ρεαλιστές διέβλεπαν ευκρινέστατα: «Σε είκοσι χρόνια οι Ελληνες θα ζουν μόνο από τον τουρισμό, Ελληνας θα σημαίνει γκαρσόνι: αυτόν που νοικιάζει και το κρεβάτι του, εκδίδει και τη γυναίκα του»!

Χρειάστηκαν τα διπλάσια χρόνια για να πεισθούμε οι μωροί και τυφλοί Ευρωμανιακοί ότι εκείνη η πρόβλεψη ήταν ένας στημένος σχεδιασμός. Σε χρόνο ρεκόρ έκλεισαν ή πουλήθηκαν σε ξένους όλες (και ήταν πολλές) οι βιομηχανίες και βιοτεχνίες της χώρας, όλα τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, το οδικό δίκτυο, τα τρένα – βάλαμε ενέχυρο για 99 χρόνια και όλα τα «τιμαλφή» της χώρας. Κρατήσαμε μια κωμική καύχηση για το απώτατο παρελθόν μας, εντελώς απρόσιτο στη δική μας καλλιέργεια και κωμικά περιθωριοποιημένο στα σχολειά μας.

Όταν εκραγεί ο πανικός, θα είναι πολύ αργά για οτιδήποτε.




διαΚρητικά 60: Αλέξανδρος Παπαδάκης

https://www.youtube.com/watch?v=nFnMwNvoGPw

Αλέξαντρος Παπαδάκης-Σερτά (οργανικά)
Λύρα: Παπαδάκης Αλέξαντρος 
Λαγούτα: Μυξάκης Αδαμάντιος- Φουντουλάκης Γιάννης 
Ηχογράφηση: Μαυράκης Μιχάλης




Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

«Θρησκεία και εκπαίδευση»: Θεματικό αφιέρωμα στο νέο τεύχος της επιστημονικής Επιθεώρησης “Νομοκανονικά”


Του Χάρη Ανδρεόπουλου * 


Aφιερωμένο στο θέμα «Θρησκεία και Εκπαίδευση» είναι το νέο τεύχος της Επιθεωρήσεως Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου (τα) «Νομοκανονικά» (τχ. 1/2020) το οποίο κυκλοφορήθηκε προσφάτως φιλοξενώντας μελέτες διακεκριμένων επιστημόνων από τους χώρους της νομικής, πολιτικής και θεολογικής επιστήμης, έτσι ώστε να εκδιπλώνεται, τελικώς, ολοκληρωμένος ένας γόνιμος διάλογος μεταξύ θεωρίας και νομολογίας. 

Τα «Νομοκανονικά» είναι η εξαμηνιαία Επιθεώρηση που επιδιώκει να καλύψει δύο σύνθετους και δυσχερείς επιστημονικούς κλάδους, το Εκκλησιαστικό και το Κανονικό Δίκαιο, τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και δικαστηριακής πράξεως. Αποτελούν το επιστημονικό όργανο της Εταιρείας Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου, διευθύνονται υπό του ομ. καθηγητού Εκκλησιαστικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών κ. Ιωαν. Μ. Κονιδάρη, εκδίδονται ανελλιπώς από το 2002 και κυκλοφορούν το Μάϊο και Νοέμβριο κάθε έτους από τις ευφήμως γνωστές εκδόσεις Σάκκουλα (https://www.sakkoulas.gr). Απευθύνονται σε δικηγόρους, δικαστές, θεολόγους και σε ερευνητές επιστήμονες από τον χώρο των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών (ιστορικούς, κοινωνιολόγους, κ.λ.π.) οι οποίοι είτε εντρυφούν στο πεδίο των σχέσεων Πολιτείας – Εκκλησίας / θρησκευτικών κοινοτήτων, είτε ασχολούνται με θέματα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας και δη της νεότερης. 

Στο νέο τεύχος περιλαμβάνονται οι ακόλουθες μελέτες / άρθρα: Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και π. Υπουργός κ. Ευ. Βενιζέλος με θέμα «Η αμφιθυμία της πρόσφατης νομολογίας γύρω από τη θρησκευτική ελευθερία και το μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ)» εστιάζει στις πρόσφατες αποφάσεις της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) 1749/2019 και 1759/2019 (οι οποίες και δημοσιεύονται στο αυτό τεύχος - η δεύτερη με σχόλιο του επικ. Καθηγητού της Νομικής ΕΚΠΑ κ. Γ. Ι. Ανδρουτσοπούλου). Με την πρώτη εξ αυτών κρίθηκε ότι το ΜτΘ θα πρέπει να έχει καθαρό ομολογιακά περιεχόμενο ορθοδόξου χριστιανικού χαρακτήρα, ενώ με τη δεύτερη κρίθηκε ότι όχι μόνο η υποχρεωτική, αλλά και η προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στα πιστοποιητικά σπουδών παραβιάζει την προστατευομένη από το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) θρησκευτική ελευθερία. Δηλαδή, απ΄ τη μία, κατά τα οριζόμενα στις εν λόγω δικαστικές αποφάσεις, θα (πρέπει να) έχουμε ένα σχολικό θρησκευτικό μάθημα ομολογιακό, απευθυνόμενο αποκλειστικά σε μαθητές που ακολουθούν το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, γενονός που de facto θ΄ αποτελεί (πιστοποιημένη!) φανέρωση του θρησκεύματός τους (καθόσον, μάλιστα, το ΜτΘ θα περιλαμβάνεται στο κατάλογο των περιλαμβανομένων στα πιστοποιητικά και τους τίτλους σπουδών μαθημάτων), κι από την άλλη, θα έχουμε πιστοποιητικά, τίτλους σπουδών, κλπ, στα οποία θα πρέπει ρητώς να παραλείπεται η καταγραφή (ακόμη και η προαιρετική) του θρησκεύματος καθόσον τούτο καταλέγεται στα ευαίσθητα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα. Τις καταφανώς διαφορετικής αντιλήψεως, ως προς την ερμηνεία των κρισίμων διατάξεων (αρθ. 3 και 13) του Συντάγματος, δύο αυτές αποφάσεις του ΣτΕ σχολιάζει ο κ. Βενιζέλος, θεωρώντας ότι το περιεχόμενό τους αφήνει ανοικτά πολλά κρίσιμα προβλήματα ερμηνείας των σχετικών συνταγματικών διατάξεων (3, 16, 16 § 2), υπό το πρίσμα της ΕΣΔΑ και του αρθ. 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου (ΠΠΠ) αυτής. Προσεγγίζοντας κριτικά το πνεύμα των αποφάσεων του ΣτΕ για το ΜτΘ ο κ. Βενιζέλος διατυπώνει τον προβληματισμό του υπό το εύλογο ερώτημα: τι άραγε θα συμβεί εάν το ΣτΕ θεωρήσει εαυτό αρμόδιο να κρίνει (όπως έπραξε ήδη για τα Θρησκευτικά) το περιεχόμενο σπουδών των μαθημάτων τα οποία συνδέονται με την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης που προβλέπεται, όπως η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης, ως σκοπός της εκπαίδευσης, στο αρθ. 16 § 2; Μπορεί άραγε – διερωτάται ρητορικώς – με αίτηση ακυρώσεως να προβληθούν λόγοι π.χ. περί υποβάθμισης ή εσφαλμένης προσέγγισης κεφαλαίων της ελληνικής ή ευρωπαϊκής Ιστορίας ή πτυχών του εθνικού αφηγήματος και να ζητηθεί η ακύρωση των σχετικών κανονιστικών πράξεων του Υπουργού Παιδείας; 

Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύονται λίαν ενδιαφέρουσες περί του ΜτΘ μελέτες: του ομ. καθηγητού Πολιτικής Επιστήμης του ΕΚΠΑ κ. Πασχ. Κιτρομηλίδη («Οι κίνδυνοι του θρησκευτικού αναλφαβητισμού»), του Αντιπροέδρου του ΣτΕ και αναπλ. καθηγητού Διοικητικού Δικαίου του ΑΠΘ κ. Μιχ. Πικραμένου («Το μάθημα των Θρησκευτικών σε μια σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία»), του ομ. Καθηγητού της Θεολογικής του ΕΚΠΑ Εμ. Περσελή («Το μάθημα των Θρησκευτικών υπό το φως των αποφάσεων του ΣτΕ των ετών 2018-2019. Παιδαγωγική προσέγγιση») και του επικ. καθηγητού της Θεολογικής του ΕΚΠΑ κ. Στ. Γιαγκάζογλου («Παλινωδίες και αδιέξοδα στη θρησκευτική εκπαίδευση»). O τελευταίος - εκ των βασικών συντελεστών των νέων προγραμμάτων σπουδών (Π.Σ.) που ακυρώθηκαν με τις προμνησθείσες αποφάσεις του ΣτΕ - παρουσιάζει τις περιπέτειες που πέρασαν τα νέα προγράμματα σπουδών στις δικαστικές αίθουσες (και ου μόνον) και περιγράφει τα προβλήματα που δημιουργεί το γεγονός ότι το μάθημα (μετά την ακύρωσή των νέων Π.Σ. και το προσανατολισμό του προς ομολογιακή κατεύθυνση) καθίσταται de facto προαιρετικό με τα όσα αρνητικά αυτό συνεπάγεται, αναφορικώς με την αξία και βαρύτητα του μαθήματος στο ωρολόγιο πρόγραμμα, αλλά και το ρόλο του θεολόγου καθηγητή στο σχολείο που μ΄ ένα μάθημα προαιρετικό σαφώς υποβαθμίζεται. Ο κ. Γιαγκάζογλου υποστηρίζει ότι η απόφαση του ΣτΕ χρειάζεται να συζητηθεί πιο πέρα από τη νομική θεώρησή της, διότι, κατά τη γνώμη του, σ΄ αυτή υπολανθάνει και ένα πλήθος άλλων ζητημάτων που δεν ανήκουν στο πεδίο της νομοθεσίας, αλλά αποτελούν αντικείμενο ευρυτέρου επιστημονικού διαλόγου της θεολογίας, της παιδαγωγικής και των άλλων ανθρωπιστικών, νομικών και κοινωνικών επιστημών που σχετίζονται με την εκπαιδευτική θεωρία και πράξη. 

Περαιτέρω παρουσιάζονται και αναλύονται σημαντικές δικαστικές αποφάσεις και αποφάσεις Ανεξαρτήτων Αρχών που άπτονται θεμάτων θρησκευτικής εκπαίδευσης, όπως το «ακανθώδες» ζήτημα της απαλλαγής από το ΜτΘ, το οποίο μέχρι σήμερα (παρά τη σωρεία των σχετικών αποφάσεων των Ανεξαρτήτων Αρχών, ήτοι του Συνηγόρου του Πολίτη και της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα [ΑΠΔΠΧ]) στασιάζεται, εν αναμονή λήψεως (πολιτικής) αποφάσεως από το Υπ. Παιδείας. Ειδικότερα παρουσιάζεται η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) επί της προσφυγών 4762 και 6140/2018 (“Παπαγεωργίου και άλλοι κατά Ελλάδος”) που αφορούσαν στο δικαίωμα απαλλαγής από το ΜτΘ και οι οποίες έγιναν δεκτές με την επισήμανση μάλιστα του δικαστηρίου ότι οι αιτούντες (οι γονείς αν πρόκειται για ανηλίκους μαθητές, ή οι ίδιοι οι μαθητές εάν είναι ενήλικοι) δεν υποχρεούνται στην αίτησή τους να επικαλούνται λόγους “θρησκευτικής συνειδήσεως” (δηλώνοντας ότι ότι δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι ώστε να τύχουν απαλλαγής, όπως προβλέπει η ισχύουσα “εγκύκλιος Λοβέρδου” του 2015), αλλ' απλώς λόγους “συνειδήσεως” χωρίς αναφορά της πίστεως ή της μη πίστεως σε συγκεκριμένο θρήσκευμα. Με την απόφαση αυτή του ΕΔΔΑ στοιχείται και η (παρομοίου περιεχομένου) υπ΄ αριθμ. 28/2019 απόφαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ) βάσει της οποίας η Αρχή απηύθυνε σύσταση - προειδοποίηση στο Υπ. Παιδείας καλώντας την πολιτική του ηγεσία να εκδώσει και αποστείλει στα σχολεία νέα εγκύκλιο – Οδηγία ώστε εφεξής για την απαλλαγή από το ΜτΘ να μην απαιτείται δήλωση ότι ο μαθητής δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος, αλλά το δικαίωμα αυτό να ασκείται κατ΄επίκληση αποκλειστικά και μόνο λόγων γενικοτέρων συνειδησιακών πεποιθήσεων και να μην επιβάλλεται οποιαδήποτε διευκρίνιση ως προς θρήσκευμα (αποκάλυψη των πραγματικών θρησκευτικών πεποιθήσεων του μαθητή), καθόσον τούτο, σύμφωνα με την απόφαση της ΑΠΔΠΧ, συνιστά προσβολή της αρνητικής θρησκευτικής ελευθερίας. To θέμα είναι ιδιατέρως “ακανθώδες” και υπό την έννοια αυτή, εν όψει της της νέας σχολικής χρονιάς η απόφαση την οποία καλείται να λάβει το Υπ. Παιδείας θα έχει ιδιαίτερο νομικό, εκπαιδευτικό, θεολογικό και, πρωτίστως, πολιτικό ενδιαφέρον. 

Τέλος, δημοσιεύονται: η 71/2019 ΣτΕ (Ολομ.) με την οποία κρίθηκε ότι η ανάρτηση θρησκευτικής εικόνας σε δικαστική αίθουσα αποτελεί, εν όψει και της συνταγματικής προβλέψεως για την επικρατούσα θρησκεία (αρθ. 3 § 1 Σ.), εθιμική πρακτική, η οποία δεν παραβιάζει αφ΄ εαυτής το δικαίωμα για δίκαιη δίκη (με σημείωση του Δρος Νομικής Ι. Ε. Καστανά), η 7/2019 του Αρείου Πάγου (Τμ. Γ΄) βάσει της οποίας τα διαχωριστικά διατάγματα της μοναστηριακής περιουσίας (αρθ. 8 Ν. 4684/1930) αποτελούν τίτλους εκ του νόμου για τα κτήματα των Μονών, δεν επιδέχονται αμφισβητήσεως, ισχύουν erga omnes και δεν απαιτείται μεταγραφή τους (με ενημερωτικό σημείωμα του Δρος Νομικής Α. Α. Κόντη). 

_________________________________________

* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι Θεολόγος καθηγητής Β/θμιας, Δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr ), μέλος της Εταιρείας Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου.







Σάββατο 18 Ιουλίου 2020

"Η ανοικτή ιστορία και οι εχθροί της": Το νέο βιβλίο του π. Νικολάου Λουδοβίκου




Ποιές εγγενείς αδυναμίες και αντιφάσεις ταλανίζουν την μετα-Διαφωτιστική νεωτερικότητα; Ούτε η φιλοσοφία του υποκειμένου, ούτε η ψυχολογία του ασυνειδήτου, ούτε η Μαρξιστική ή φιλελεύθερη οικονομία, ούτε η κοινωνιολογία των θεσμών, μαζί και μια θεολογία που έχει χάσει το χάρισμα της προφητείας, μπόρεσαν να προβλέψουν αυτό που παραταύτα εγκαθιδρύεται, θριαμβευτικά σχεδόν και αδιερώτητα, ως μετα-ανθρώπινη εποχή, στον Ελληνο-δυτικό κόσμο. Δεν μπόρεσαν δηλαδή να προβλέψουν πως δεν υπάρχουν όροι και όρια στην ανθρώπινη αποσυνδεμένη από την φύση και τον Θεό αυτο-επέκταση. Πως το άνοιγμα στις τρομερές δυνατότητες μπορεί να είναι κλείσιμο. Πως ο σκληρότερος Ολοκληρωτισμός είναι βελούδινος…

***

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
1. Η Ανοικτή Ιστορία και οι εχθροί της: Γρηγόριος Παλαμάς, Θωμάς Ακινάτης και Hegel
2. Φονταμενταλιστικός Εκσυγχρονισμός: Η περίκλειστη Ιστορία
3. Χριστιανισμός, Αναρχισμός και Κράτος. Ο Βελούδινος Ολοκληρωτισμός
4. Ποια Παράδοση; Με τον Horkheimer και παραπέρα
5.Εσχατολογοποίηση του παρόντος: Τα χαρακτηριστικά του Βελούδινου Ολοκληρωτισμού
6. Νέκρωση της ελευθερίας και ψυχική αδρανοποίηση: Η Ηθική του Βελούδινου Ολοκληρωτισμού
7.Παρένθεση: Νεοορθοδοξίες, νεοπροτεσταντισμοί και οι μεταπτώσεις του Νεοελληνικού εκσυγχρονισμού
8. Ανάμεσα στον Βελούδινο Ολοκληρωτισμό και τον Ισλαμοφασισμό;
9. ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Cyborgs, Ολοκληρωτισμοί, πολλαπλοί εκσυγχρονισμοί και η σύνθεση των εκσυγχρονισμών

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ
1. Φύλο και σεξουαλικότητα: Βιο/ψυχοτεχνολογίες του υποκειμένου στην εποχή του μετα-Διαφωτισμού
2. Χωρίς-εμείς-εγώ: Η ανάδυση του αυτοαναφορικού υποκειμένου στα νεώτερα χρόνια
3. Το πρόβλημα του Κακού: από τον Αυγουστίνο στην σύγχρονη Γενετική
4. Μεταλαμβάνοντας σε καιρούς πανδημίας, ή τα Χριστολογικά βάθη του εαυτού και η Θεία Κοινωνία




Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

Ανθολόγιον 251: Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης ("Στις δυσκολίες δίνει εξετάσεις ο άνθρωπος")


(...) Στις δυσκολίες δίνει εξετάσεις ο άνθρωπος. Εκεί φαίνεται αν έχει πραγματική αγάπη, θυσία. Και όταν λέμε ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτό του και σκέφτεται τους άλλους.(...)


Οσίου Παισΐου Αγιορείτου, Λόγοι Β' : Πνευματική αφύπνιση, εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", 7η έκδοση, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2007, σελ. 202 (απόσπασμα)


Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020

Ένα αχαρτογράφητο ταξίδι







Στο νέο του εμπεριστατωμένο δοκίμιο με τίτλο Ταξίδι στο άγνωστο: Φιλελεύθερη δημοκρατία και κρίση πολιτισμού (εκδόσεις Στερέωμα, Αθήνα 2020) ο Νικόλας Σεβαστάκης συνεχίζει και επεκτείνει την προβληματική που τον απασχόλησε στο δοκίμιο του με τίτλο Φαντάσματα του καιρού μας: Αριστερά, κριτική, φιλελεύθερη δημοκρατία (εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2017). Από την εξαιρετικά εκτεταμένη και απαιτητική πολιτική θεματική του βιβλίου σταχυολογούμε παρακάτω ελάχιστες ψηφίδες.

Ο συγγραφέας υπερασπίζεται με ψυχραιμία και αίσθημα ευθύνης τη φιλελεύθερη δημοκρατία, αναγνωρίζοντας προφανώς τη δυσκολία ενός τέτοιου εγχειρήματος, σε έναν κόσμο ρευστό, όπου κυριαρχεί ο πολιτικός σχετικισμός, η λαϊκιστική δυσφορία, ο αμοραλισμός, η αδολεσχία, η προχειρότητα, ο μαξιμαλισμός, η ανελαστικότητα και η επιφανειακή προσέγγιση τύπου social media. Είναι προφανές ότι ο συγγραφέας αναγνωρίζει την εγγενή, ενίοτε, αδυναμία της φιλελεύθερης δημοκρατίας να εξάγει συναισθήματα στοιχειώδους ενσυναίσθησης για καταστάσεις κοινωνικής οδύνης και παράλληλα να αντιμετωπίσει δυναμικά τον πολιτικό σχετικισμό, το λαϊκισμό και τους νέους εθνικισμούς. Αναφέρει χαρακτηριστικά: “Η φιλελεύθερη δημοκρατία θα συνδεθεί, αναπότρεπτα, στην ιστορία της με ένα πνεύμα απογοητευτικών αυτοπεριορισμών” (μν. έργ., σελ. 23). Και λίγο παρακάτω: “Η φιλελεύθερη δημοκρατία εμφανίστηκε λοιπόν ως κάτι ελλειμματικό απέναντι σε μια πληρότητα νοήματος που την ξεπερνούσε και, κατά κάποιον τρόπο την εξέθετε” (ό.π., σελ. 23-24). Και αλλού: “Μπορούμε να συμφωνήσουμε γενικά ότι είχαν και έχουν πάντα ένα δίκιο από παλιά κάποιοι τιμητές του φιλελεύθερου δημοκρατικού πνεύματος στον ισχυρισμό τους ότι από τον φιλελευθερισμό λείπει αρκετές φορές η μυρωδιά της αληθινής πικρίας και η αίσθηση των καταστάσεων πραγματικής, σπαρακτικής οδύνης. Συχνά -και όχι αδίκως- ένας φιλελευθερισμός των ηπίων ευχολογίων εμφανίζεται ως εκτός τόπου εκεί όπου μια κοινωνική διαμάχη αποκτά ένταση ή εκεί όπου οι σχέσεις εξουσίας χάνουν κάθε αναλογικότητα και ισορροπία ” (ό.π., σελ. 86).

Καίριο σημείο του βιβλίου συνιστά η επισήμανση του συγγραφέα ότι “η υπαρξιακή ασφάλεια και οι αυθεντικές συγκινήσεις συνδέονται όλο και περισσότερο με μη φιλελεύθερες αξίες και καταστάσεις” (ό.π., σελ. 98), γεγονός που εκβάλλει στον εθνορομαντισμό, την παραδοσιαρχία, την νοσταλγική “επίκληση μιας εντατικής κοινοτικής εμπειρίας” (αυτ.), αλλά ταυτόχρονα αναδεικύει εξαιρετικά περίεργα και ετερόκλητα αμαλγάματα και υβρίδια, που, πλέον, δεν προκαλούν καμία εντύπωση στον έμπειρο πολιτικό επιστήμονα και αναλυτή. Δείγματος χάριν, δεν προκαλεί καμία έκπληξη, κατά τον συγγραφέα, η συμπόρευση τμημάτων του νεοφεμινισμού με τους υπερασπιστές του πολιτικού Ισλάμ! (βλ. ό.π., σελ. 99).

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η πολιτική ερμηνεία του συγγραφέα στο φαινόμενο της έξαρσης των νέων εθνικισμών. Ο Νικόλας Σεβαστάκης συνδέει την ανάδυση των νέων εθνικισμών με την αναζήτηση της έντασης στην πολιτική. Γράφει χαρακτηριστικά: “[…] Πως είναι δυνατή η αντίσταση στην πρόζα της δημοκρατίας από τη σκοπιά της ποιητικής της, των δημιουργικών πράξεων που δεν θέλουν να αποδεχτούν την πτώση της δημοκρατίας σε αποστεωμένη ρουτίνα; Άν το πολιτικό ενδιαφέρον προορίζεται για εφήμερες εκλάμψεις σε μια θάλασσα πολιτικού χρόνου, πως μπορούμε να φανταστούμε μια πιο απαιτητική πολιτική λογική; Εδώ βρίσκουμε σήμερα τον ρόλο των κινημάτων ταυτότητας και τις πολιτισμικές διαμάχες που γεννούν συγκρούσεις. Αυτά τα κινήματα κληρονομούν την ιδέα της έντασης που έχουν οι σωτηριολογικές πολιτικές θρησκείες αλλά σε ένα ασταθές και υπονομευμένο πλαίσιο όπου έχει χαθεί η συνεκτικότητα των μεγάλων ιδεολογικών χώρων. Οι νέοι εθνικισμοί εμφανίζονται έτσι ως οι μοναδικές ενεργές πολιτικές συλλογικότητες. Γι’ αυτό τον λόγο και οι θιασώτες τους στρέφονται αυθόρμητα και στη συνέχεια συνειδητά εναντίον του ατομικισμού της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Δυσπιστούν τόσο απέναντι στη γλώσσα του ορθολογικού συμφέροντος στην κεντροδεξιά όσο και απέναντι στη ρητορική των δικαιωμάτων και του πολιτισμικού φιλελευθερισμού στην κεντροαριστερά.
Ο εθνικισμός, εντέλει, λειτουργεί αυτά τα τελευταία χρόνια όπως ο κομμουνισμός πριν από κάποιες δεκαετίες: ως υποδοχέας και χειριστής ποικίλων δυσαρεσκειών που δεν σχετίζονται πάντα με εθνικές διαμάχες και στερεότυπα, ούτε καν με τον φόβο για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, όπως προβάλλεται κατά κόρον στη συμβατική ευρωπαϊκή συζήτηση για τις νέες μορφές λαϊκιστικής δεξιάς. […]” (βλ. ό.π., σελ. 111-112).

Ιδιαίτερα σημαντικό θεωρούμε το κεφάλαιο με τίτλο “Περιθώρια της δημοκρατίας” (βλ. σελ. 115-140), στο οποίο ο συγγραφέας αναδεικνύει το φαινόμενο του τεχνολαϊκισμού, την πρόσμιξη δηλαδή τεχνοκρατίας και λαϊκισμού (βλ. σελ. 124 κ.ε.). Παράλληλα αναφέρεται στην υπονόμευση της φιλελεύθερης δημοκρατίας: “Πέρα από όλα τα άλλα, η φιλελεύθερη δημοκρατία υπονομεύεται από το γεγονός πως η έξοδος από τις δογματικές και μεσσιανικές εκδοχές πολιτικού πάθους παίρνει τη μορφή ενός οπορτουνισμού δίχως αρχές” (βλ. ό.π., σελ. 127). Μεγάλης σημασίας είναι η επισήμανση του συγγραφέα ότι ένα σοβαρό έλλειμμα του φιλελευθερισμού είναι “η αδυναμία να προσεγγίσει ικανοποιητικά το θέμα του γιγαντισμού της εξουσίας σε όλες του τις διαστάσεις” (ό.π., σελ. 130).

Ο συγγραφέας αναδεικνύει μια σημαντική αντινομία μεταξύ της συνέργειας σε διυποκειμενικό επίπεδο και στις μορφές πολιτειακής συγκρότησης: παρά τη φαινομενική τεχνολογική πρόοδο “πολιτικά βρισκόμαστε ακόμη κοντά στη διαίρεση σε κάστες(βλ. ό.π., σελ. 153).

Η προβληματική του συγγραφέα είναι πολυπρισματική και η διαπραγμάτευση του θέματος εξαντλητική. Στο πλαίσιο ενός σύντομου σημειώματος δεν είναι δυνατόν να αναδειχθούν όλες οι προκείμενες του σημαντικού αυτού έργου. Προτείνουμε την ενδελεχή μελέτη ολόκληρου του δοκιμίου, που προϋποθέτει σύσσωμη την προσοχή μας, χωρίς περισπάσεις.

Κλείνουμε με μία σημαντική επισήμανση του συγγραφέα περί τέχνης: “Η τέχνη μπορεί να υποδεχτεί το ναυάγιο του κόσμου και όλες τις ιστορικές καταστροφές. Συνεχίζει δημιουργικά ακόμα και σε συνθήκες πολιτικής ανελευθερίας και βαναυσότητας” (ό.π., σελ. 142).

Ηράκλειο, 3 Ιουλίου 2020



Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020

Χρ. Αρβανίτης, Ας με γεμίσουνε τα χείλη σου φιλιά




Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι οντολογικά ελεύθερος. Δεν είναι ελεύθερος από τον έρωτα ή ελεύθερος για τον έρωτα, αλλά ελεύθερος μέσω του έρωτα˙ γι αυτό, και η αποκλειστική ταύτιση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας με την αναπαραγωγή, και η ταύτιση του έρωτα με το fast-sex, αποτελούν διαστροφικές αποκλίσεις, που αρνούνται την ολοκληρωτική επιθυμία, σωματική και ψυχική, για τον άλλον. Στο Άσμα Ασμάτων, ο ερωτικός άνθρωπος απελευθερώνεται˙ καταφάσκει την ελευθερία του. Ελευθερώνεται υπαρξιακά στον έρωτα του άλλου. Ερωτεύομαι σημαίνει αγγίγματα, λόγια, ματιές, ελπίδες, μάχες, πόθους, όνειρα, αγρυπνίες, φόβους. Είναι η κατάκτηση της συνύπαρξης με τον άλλον.






Πέμπτη 2 Ιουλίου 2020

Ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος «Καιρός» για την κλήση στο Αστυνομικό Τμήμα Νάουσας των Διευθυντών-Διευθυντριών των Δημοτικών, Γυμνασίων, Λυκείων του Δήμου Νάουσας για ένορκη κατάθεση σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών


Ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος «Καιρός» έχει αποδοκιμάσει επανειλημμένα τις πρακτικές συκοφάντησης, εκφοβισμού και δίωξης των εκπαιδευτικών του μαθήματος των Θρησκευτικών, αλλά και όλων των εμπλεκομένων στη σχολική διαδικασία, από όπου και αν αυτές προέρχονται.
Πρόσφατα η Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Νάουσας κατέθεσε καταγγελία, για διάπραξη του αδικήματος της παράβασης καθήκοντος δημοσίου υπαλλήλου, στην εισαγγελία Βέροιας εναντίον των Διευθυντών των σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Νάουσας και κατ’ επέκταση και των καθηγητών θεολόγων και δασκάλων που διδάσκουν το μάθημα των Θρησκευτικών, οι οποίοι εφάρμοσαν το ισχύον αναλυτικό πρόγραμμα, κατά το σχ. έτος 2019-2020, όπως όριζαν οι εγκύκλιοι και οι οδηγίες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Εξ αιτίας της παραπάνω καταγγελίας κλήθηκαν για ένορκη κατάθεση στο Αστυνομικό Τμήμα Νάουσας όλοι οι Διευθυντές- Διευθύντριες των σχολείων του Δήμου Νάουσας, για να διερευνηθεί εάν στα σχολεία τους διδασκόταν το μάθημα των Θρησκευτικών σύμφωνα με τα “νέα αναλυτικά προγράμματα” και από τους φακέλους μαθήματος 2018-2019, οι οποίοι είχαν διανεμηθεί στους μαθητές από το Υπουργείο Παιδείας.
Οι εκφοβιστικές, διχαστικές και αντιπαιδαγωγικές τακτικές συνεχίζονται εδώ και μερικά χρόνια από διάφορους κύκλους, επίδοξους «σωτήρες» του μαθήματος των Θρησκευτικών, μην υπολογίζοντας όμως τους σοβαρούς κινδύνους που ελλοχεύουν οι πρακτικές αυτές για την εκπαιδευτική-σχολική κοινότητα, για το ίδιο το μάθημα, αλλά και για το συμφέρον των τελικών αποδεκτών της θρησκευτικής εκπαίδευσης, που είναι οι μαθητές και οι μαθήτριές μας.
Ύστερα από τις παραπάνω αρνητικές εξελίξεις, ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος «Καιρός» επανέρχεται στο θέμα αυτό για να δηλώσει και πάλι προς κάθε κατεύθυνση ότι:
1.Εκφράζει την απόλυτη διαφωνία του προς την προωθούμενη ποινικοποίηση των παιδαγωγικών απόψεων και ιδεών, αποδοκιμάζοντας και κάθε προσπάθεια εκφοβισμού των εκπαιδευτικών, από όπου και αν προέρχεται.
2.Συντάσσεται με τις Ομοσπονδίες Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στη θέση που πήραν για το πρόβλημα που έχει ανακύψει, να στηρίξουν όλους τους εκπαιδευτικούς που διώκονται επιτελώντας το έργο τους στο δημόσιο σχολείο.
3.Δηλώνει τη συμπαράστασή του προς τους θεολόγους εκπαιδευτικούς της τάξης, τους οποίους στηρίζει έμπρακτα στο εκπαιδευτικό έργο τους.
4.Αποδοκιμάζει τις τακτικές παραπληροφόρησης, καθώς επίσης και τις νοοτροπίες και τις πρακτικές πόλωσης που διχάζουν τόσο την εκπαιδευτική κοινότητα, όσο και ολόκληρη την κοινωνία.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Πρόεδρος
Χρήστος Καρακόλης
Καθηγητής Ε.Κ.Π.Α.

Ο Γεν. Γραμματέας
Γεώργιος Καπετανάκης
Δρ Θεολογίας




διαΚρητικά 59: Αλέξανδρος Παπαδάκης

Αλέξανδρος Παπαδάκης, Κοντυλές Γρηγορονικόλα



https://www.youtube.com/watch?v=7sUzjq0Uj2U

Αγιοβασιλιώτικες κοντυλές 
Στίχοι-μουσική: παραδοσιακά 
Λύρα-τραγούδι: Αλέξαντρος Παπαδάκης 
Λαγούτο: Μυλωνάκης Στέλιος, Φουντουλάκης Γιάννης 
Τραγούδι-αποπάρματα: Τρουλλινός Νικόλας, Περικλάκης Γιώργης 
Ηχογράφηση-μίξη: Μαυράκης Μιχάλης




Καλώς ήλθε το δολάριο!




ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

1. Οι ενυπόγραφες αναρτήσεις (άρθρα, ομιλίες, κριτικές βιβλίων, επιφυλλίδες, δοκίμια, μελετήματα κλπ) που φιλοξενούνται ή αναδημοσιεύονται στο ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν κατά κύριο λόγο τους συγγραφείς τους και όχι απαραίτητα το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ».

2. Τα σχόλια των αναγνωστών του ιστολογίου «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν τους ίδιους προσωπικά και όχι το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ». Σχόλια άσχετα με το περιεχόμενο των αναρτήσεων δεν θα δημοσιεύονται.

3. Υπάρχουν στο ιστολόγιο μας πολλές προτάσεις (σύνδεσμοι, links) προς άλλους δικτυακούς τόπους. Το ιστολόγιο μας δε φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των αναρτήσεων ή των σχολίων που γίνονται εκεί.

Αρχείο

Φίλοι κι αδελφοί

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

ΣΥΝ-ΙΣΤΟΛΟΓΕΙΝ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται...

Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δὲν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε.

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός, Διδαχὴ Γ' (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας, ζ' ἔκδοση, Ἀθήνα 2004, σελ.154)

Επισκέπτες από 17/9/2009

Free counters!

ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Περί θεολογίας

Περί θεολόγων και Θρησκευτικών

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ. Ι. ΡΗΓΙΝΙΩΤΗ «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΑΘΕΟ»

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, ΠΕΡΙ "ΕΙΔΙΚΩΝ"

Τοῦτο εἶναι τὸ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας: ὅτι ἡ πρόοδος της δὲν βρίσκεται στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τῶν εἰδικῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πνευματικοὶ ἄνθρωποι.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ἀφορισμοὶ καὶ διαλογισμοί, τέταρτη σειρά, εκδ. Βιβλ. τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα 1972, σελ. 92.

台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Μετεωρίτικη Βιβλιοθήκη

ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ

ΕΛΛΟΠΟΣ

Αξίζει να διαβάσετε

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ