Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

Ανθολόγιον 226: π. Β. Θερμός (περί φιλαυτίας)

(...) Υπάρχει ένας ορισμός στην Φιλοκαλία για το τι είναι φιλαυτία. Ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός λέει ότι η φιλαυτία δεν είναι το να αγαπάς τον εαυτό σου, αυτό είναι απαραίτητο· δεν είναι υγιές να μην αγαπάμε τον εαυτό μας ("να αγαπήσεις τον άλλον σαν τον εαυτό σου" ζήτησε ο Θεός), αλλά να αγαπάς τις σκέψεις σου και τις επιθυμίες σου. (...)




Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Στιγμὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῶν Tριῶν Ἱεραρχῶν

https://www.youtube.com/watch?time_continue=156&v=K06lSKnr-rE
Στιγμὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῶν Tριῶν Ἱεραρχῶν. Γιὰ τὸ βίντεο χρησιμοποιήθηκαν ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ σειρὰ «Δὲν εἶσαι μόνος» τῆς Μαρίας Χατζημιχάλη – Παπαλιοῦ καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὰ ἐπεισόδια «Συνάντηση ἑλληνισμοῦ-χριστιανισμοῦ», «Μ. Βασίλειος, τὸ λιοντάρι τοῦ Χριστοῦ» καὶ «Ἡ οὐτοπία τῆς ἐξουσίας». Ἐπίσης ἀκούγεται μουσικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Χρήστου Τσιαμούλη «Ἄθως ὁ ἑμός».

http://samakos9.blogspot.com/2019/01/blog-post_23.html

***
Δείτε και:


Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019

π. Ν. Λουδοβίκος: «Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: ένας άγιος που επιθυμεί να κάνει τον άλλον να χαρεί με την αλήθεια»


Ομιλία του πρωτοπρεσβυτέρου π. Νικολάου Λουδοβίκου, Καθηγητού της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών, στη παρουσίαση της νέας έκδοσης της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, υπό τον τίτλο «Δογματική – Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αληθείας» του Σέρβου Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς) του Τσέλιε, η οποία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019 στο θέατρο Παλλάς στην Αθήνα.


Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019

Ομιλία του Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγενίου με τίτλο: «Η Παναγία της Κρήτης στην Βενετία» την Τετάρτη 30/1/2019 στο Ρέθυμνο


ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ
ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
30 Ιανουαρίου 2019

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019, Ημέρα των Αγίων Τριών Ιεραρχών, και ώρα 7:30μ.μ. ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιος θα ομιλήσει στην αίθουσα του Λυκείου των Ελληνίδων στην Προκυμαία, με θέμα:

«Η Παναγία της Κρήτης στην Βενετία»

Παρεμβάσεις σχετικές με το θέμα αυτό θα γίνουν από:
Την κα Ασπασία Παπαδάκη, φιλόλογο, πρώην υπεύθυνη Γενικού Αρχείου του Κράτους στο Ρέθυμνο και τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Νήφωνα Βασιλάκη.

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου σε συνεργασία με το Λύκειο των Ελληνίδων Ρεθύμνης, του οποίου οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες είναι προστάτες.

Από το Λύκειο των Ελληνίδων-Παράρτημα Ρεθύμνης


Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Γιώργος Κοντογιώργης, Η συνθηκολόγηση των Πρεσπών και η λέσχη των προθύμων

1.    Η συμφωνία των Πρεσπών ως συνθηκολόγηση
Η λεγόμενη συμφωνία των Πρεσπών είναι στην πραγματικότητα μια συνθήκη συνθηκολόγησης που μια χώρα υπογράφει μόνο μετά από μια ολική πολεμική ήττα. Όντως, η κυβέρνηση της Ελλάδας εκχωρώντας αμαχητί το σύνολο των απαιτήσεων που προέβαλε ο πιο ακραίος εθνικισμός της γείτονος έγινε οργανικός φορέας του. Παρέδωσε περισσότερα από όσα είχε αξιώσει ο Κίρο Γκλιγκόροφ.
Στο παρελθόν το ελληνικό κράτος γνώρισε πολλές ήττες οι οποίες ουσιαστικά οργανώθηκαν όλες στην Αθήνα. Η εθνική της ταυτότητα όμως, όσο και αν συρρικνωνόταν ο ελληνισμός, δεν ετέθη ποτέ υπό αμφισβήτηση. Με τη συνθηκολόγηση των Πρεσπών για πρώτη φορά εκχωρείται σε τρίτη χώρα ελληνική εθνική ταυτότητα. Διότι, η Μακεδονία δεν είναι πια μια απλή γεωγραφία, που μπορεί κανείς να την μοιράσει χωρίς πρόβλημα μεταξύ διαφόρων χωρών που κατοικούνται από τους λαούς τους. Με το να αναγνωρίζεται εθνικό πρόσημο στη γεωγραφία της Μακεδονίας, το οποίο το μονοπωλεί μια μόνο εθνότητα, η οποία επιπλέον διεκδικεί τα ιμάτια του ελληνικού εθνικού κορμού, η εθνότητα αυτή μεταβάλλεται σε όχημα διαμοιρασμού του ελληνικού πολιτισμού, δηλαδή της εθνικής ταυτοτικής βάσης του ελληνισμού. Ο διαμοιρασμός αυτός δεν αφορά όπως νομίζεται μόνο την αρχαία ιστορία, αλλά το σύνολό της, αδιάπτωτα μέχρι τον 20ο αιώνα.

2. Η ιδεολογία της συνθηκολόγησης, πίσω από τη συμφωνία
Το επιχείρημα της συνθηκολόγησης και του διαμοιρασμού του έθνους διατυπώθηκε στη Βουλή: «δεν μας ενοχλεί, είπε βουλευτής του Σύριζα, ο εθνικισμός των γειτόνων αλλά ο εθνικισμός των Ελλήνων». Πρέπει να κοντύνουμε λοιπόν το εθνικό μέγεθος των Ελλήνων για να μην ενοχλούν την «πολιτική ορθότητα» των εξωνημένων της ελλαδικής πολιτικής νομενκλατούρας.
Το επιχείρημα αυτό, που εκφράσθηκε συγκεκριμένα από την Συριζαία Αριστερά στην πράξη ("να αναγνωρισθούν τα Σκόπια ως Μακεδονία" ακόμη και χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, με επισκέψεις υποστήριξης στη γειτονική χώρα, κλπ), συνοδεύεται από την άποψη που διατύπωσε σε μια αποστροφή του λόγου του ο Τσιπραίος πρωθυπουργός, ότι δεν δικαιούται να στερήσει από τον «άλλον» το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Ως ιδεολογικά προδιατεθειμένος να αποτελέσει το όχημα στην υπηρεσία του εθνικισμού των γειτόνων, και μετά βεβαιότητος ως αμαθής, συγχέει το καθόλα εύλογο αυτό δικαίωμα με το εγχείρημα των Σκοπιανών όχι να αυτοπροσδιορισθούν με βάση το δικό τους εθνοτικό/ταυτοτικό ιδίωμα (λχ ως Σλαβομακεδόνες), αλλά με γνώμονα την ταυτότητα του γείτονά του, δηλαδή με την υφαρπαγή της δικής του ταυτότητας. Εν προκειμένω η υφαρπαγή αυτή αφορά ένα σημαίνον μέρος της ελληνικής εθνικής ταυτότητας που ενσαρκώνει ο ιστορικός βίος των Ελλήνων της Μακεδονίας από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Με άλλα λόγια, οι Σκοπιανοί δεν αρκούνται στο δικό τους εθνοτικό/πολιτισμικό ιδίωμα, ουδέ καν σε εκείνο το μέρος του που βιώθηκε επί μακεδονικού εδάφους, ώστε να αυτοπροσδιορισθούν έστω ως Σλαβομακεδόνες. Διεκδικούν το σύνολο του πολιτισμικού κεκτημένου που εμπραγματώθηκε επί του μακεδονικού εδάφους. Το διεκδικούν με τρόπο άμεσο, ιδιοποιούμενοι το μέρος του ελληνικού πολιτισμού που παρήχθη από τον ελληνισμό της Μακεδονίας, από την αρχαιότητα έως σήμερα (και όχι μόνο στην εποχή του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου). Το διεκδικούν όμως και κατά τρόπο έμμεσο, πλην όμως απολύτως σαφή, με την οικειοποίηση του όλου της Μακεδονίας ως θεμελίου του εθνικού τους ιδιώματος.
Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι τι διεκδικούν αυτοί. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αφενός εκχωρεί την αρχαία ελληνική μακεδονική ιστορία με την επισήμανση ότι οι Σκοπιανοί δεν πρέπει να επιδεικνύουν «λαιμαργία» και να την διεκδικούν ολόκληρη («να αποδεχθούν ότι ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος δεν είναι μόνο δικοί τους» sic). Και αφετέρου, δεν δείχνει ότι ενοχλείται από το γεγονός ότι η βυζαντινή και η νεότερη ελληνική ιστορία της Μακεδονίας η σκοπιανή πλευρά θεωρεί ότι της ανήκει εξ ολοκλήρου. 

3. Η πολυσημία της εθνικής ταυτότητας και η άρνησή της ως πολιτισμικής «συνείδησης κοινωνίας»
Οι πρόθυμοι θεράποντες του εθνικισμού των γειτόνων με πρώτους τους χρήσιμους ηλίθιους της Αριστεράς, προσποιούνται ότι αγνοούν πως η σύνολη εθνική ταυτότητα συντίθεται από πλήθος επιμέρους ταυτοτικές/πολιτισμικές συλλογικότητες, τις οποίες εάν αρνηθείς είναι σαν να ακρωτηριάζεις το όλον του εθνικού σώματος. Ο Μακεδόνας Έλληνας, όπως ο Ηπειρώτης, ο Πελοποννήσιος, ο Κρητικός Έλληνας ανήκει στο έθνος των Ελλήνων ως Μακεδόνας Έλληνας κλπ. Δεν είναι απλώς Έλληνας.
Συγχρόνως, οι χρήσιμοι αυτοί ηλίθιοι της Αριστεράς, εμποτισμένοι με τα ιδεολογήματα της άλλοτε ολιγαρχικής και εφεξής βαθιά αντιδραστικής νεοτερικότητας (του Διαφωτισμού), αρνούνται να προσλάβουν το έθνος ως κοινωνικό φαινόμενο, συμφυές με τις κοινωνίες που συγκροτούνται με όρους ελευθερίας (οι ανθρωποκεντρικές κοινωνίες). Εμφανίζοντάς το ως «επινόηση» του κράτους, το στοχοποιούν ως μείζονα εχθρό τους, και μαζί του τον φυσικό του φορέα, την κοινωνία. Η στοχοποίηση αυτή του έθνους και της κοινωνίας, αποκτά πολιτικές διαστάσεις στο μέτρο που η εθνική συλλογικότητα λειτουργεί ως η μήτρα της πολιτισμικής/πολιτικής συνοχής μιας κοινωνίας και επομένως ως η βάση της αντίστασής της ενάντια σε εκείνους που αξιώνουν την ηγεμονία της, την δήωσή της, εντέλει την ιδίω δικαιώματι νομή του κράτους.
Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί η άρχουσα σήμερα Αριστερά εκδηλώνει τόσο μένος και τόση απέχθεια απέναντι σε μια κοινωνία που διεκδικεί ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Η τσιπραία Αριστερά, όντας εθισμένη να διαχειρίζεται τον δημόσιο ως ιδιωτικό της χώρο, αλλεργιάζεται με την ιδέα ότι είναι δυνατόν η κοινωνία να μην συντάσσεται ως αγέλη πίσω από την ηγεσία της, δηλαδή τις αποφάσεις της. Η κοινωνία ούτε δικαιούται ούτε είναι ικανή να έχει άποψη. Και στο ζύγι της αξιολόγησης η άποψη της κοινωνίας είναι εξ αντικειμένου αντιδραστική, οπισθοδρομική και επικίνδυνη. Την πρόοδο τη γνωρίζει εξ αποκαλύψεως και την εκφράζει αυθεντικά μόνο η κομματική νομενκλατούρα! Ακόμη και στα ζητήματα που αγγίζουν τον πυρήνα του αξιακού συστήματος της κοινωνίας, η τελευταία δεν δικαιούται να έχει άποψη. Μόνο να ακολουθεί τους καθοδηγητές της (όπως η εθνική της ταυτότητα, αξιοπρέπεια ή ελευθερία κλπ).
Τούτο εξηγεί την οργή της τσιπραίας Αριστεράς απέναντι σε μια κοινωνία που ορθώνει το ανάστημά της στην ιδεολογική της εθελοδουλεία και στην αναίδεια της να βαφτίζει ως αριστερή πολιτική την φτωχοποίησή της, τον φασιστικό τρόπο του φέρεσθαι και την αλαζονική προσέγγιση της άρνησης της κοινωνίας να λειτουργήσει συντεταγμένη στο μαντρί της κομματοκρατίας («ετερόκλητος όχλος» κ.α.) .

4. Το γεωπολιτικό διακύβευμα της συνθηκολόγησης
Η συνθηκολόγηση των Πρεσπών, θα έχει επίσης ολέθριες συνέπειες στη σταθερότητα της περιοχής και ιδίως για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας. Διότι ως έθνος των Μακεδόνων που κατοικεί στο Βόρειο τμήμα της Μακεδονίας, δεν θα μπορεί κανείς να εμποδίσει τους Σκοπιανούς να εγείρουν διεκδικήσεις επί του συνόλου της Μακεδονίας, να ονειρεύονται την απελευθέρωση και των άλλων Μακεδόνων αδελφών. Το ανασφαλές και μικρό του κράτους αυτού δεν ακυρώνει τους κινδύνους, όπως νομίζεται. Αντιθέτως, θα ενθαρρύνει όσους αντλούν συμφέρονται από την περιοχή να διατηρούν ή να επαναφέρουν το ζήτημα αυτό. Μακάρι δε να μην γίνει το διακύβευμα αυτό μέρος της υφέρπουσας αντίθεσης μεταξύ βορείων και νοτίων στην εσωτερική πολιτική ζωή της Ελλάδας.

5. Το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, η νεοτερική ολιγαρχική δυστροπία και η ελληνική κακοδαιμονία
Από τη συνθηκολόγηση των Πρεσπών αναδεικνύεται τέλος η ενδημική αντίθεση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που δημιουργεί το φύσει αναντίστοιχο προς την πολιτική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας. Μια αιρετή μοναρχία που ταυτοποιείται με το κράτος και τους κατόχους του, ενώ η κοινωνία διατηρείται εγκιβωτισμένη στην ιδιωτεία. Το σύστημα αυτό, καλεί να το λειτουργήσει ένα πολιτικό προσωπικό, το οποίο όπως μαρτυρεί η νεοελληνική ιστορία αποτελεί ξένο σώμα προς την κοινωνική συλλογικότητα. Που επειδή η νομιμοποίησή του στα μάτια της κοινωνίας παραμένει μηδαμινή, έχει γαλουχηθεί με ιδεολογίες εθελοδουλείας, διαπλοκής και ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού. Που ακριβώς γι’αυτό αναζητεί νομιμοποίηση έξωθεν, για να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση της κοινωνίας. Την οποία κοινωνία σπεύδει να ενοχοποιήσει για τα δικά του πεπραγμένα. Προς την οποία ωστόσο τρέφει μια υψηλή περιφρόνηση, την διαχειρίζεται ως «ετερόκλητο όχλο» δηλαδή ως αγέλη. Το νέο της Συριζαίας Αριστεράς είναι ότι θεωρεί πως κατέχει ως μύστης της αυθεντίας την απόλυτη αλήθεια και ως «Μέγας Ιεροεξεταστής» το δικαίωμα να ταξινομεί ό,τι αντιτείνει στις αποφάσεις της έξω από τη δημοκρατική έννομη τάξη, ως κατ’ελάχιστον ακροδεξιό.

6. Ο φασισμός είναι τρόπος, πριν γίνει σύστημα
Η διαχείριση της λαϊκής αντίθεσης στη συνθηκολόγηση από τον πρωθυπουργό με την προβολή από αυτόν του δόγματος ότι το «έθνος είμαι εγώ», συνομολογεί ότι η ελληνική χώρα ζει την καθόλα εκφυλισμένη εκδοχή της αιρετής μοναρχίας με τον πολιτικό τρόπο του φασισμού. Πριν από λίγες εβδομάδες, συνεκτιμώντας τον πολιτικό τρόπο της τσιπραίας διακυβέρνησης είχα πει ότι ο φασισμός είναι πρώτα τρόπος και μετά σύστημα. Ο τρόπος που διαχειρίσθηκε το προχθεσινό συλλαλητήριο (αλλά και τα προηγούμενα), αν αθροισθεί με άλλες πολιτικές, όπως στο πεδίο της επιλεκτικής εφαρμογής του νόμου, της εκκόλαψης του αυγού του φιδιού της ανομίας, της στοχευμένης φτωχοποίησης ευρέων κοινωνικών στρωμάτων και της μεταβολής τους σε (επιδοματούχους)διακονιάρηδες της ζωής, η μεταβολή της πολιτικής ευτέλειας σε πολιτική κανονικότητα κατά τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων, οι σκοτεινές διαδρομές της με το παρακράτος του κράτους και των δυνάμεων του περιθωρίου, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα που λίγο απέχει από του να γίνει ο φασισμός από τρόπος σύστημα.

7. Η εφιαλτική θεμελίωση της λογικής του πολιτικού συστήματος. Η ανάγκη αλλαγής πολιτείας
Η συνθηκολόγηση στο μείζον μακεδονικό ζήτημα δεν αποκάλυψε απλώς το χαοτικό χάσμα που χωρίζει το ουσιώδες της άρχουσας πολιτικής τάξης από τη κοινωνία και το κοινό συμφέρον. Χάσμα που διασφαλίζει η λογική του πολιτεύματος που καθιερώνει το ίδιο το Σύνταγμα. Άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, τις συνέπειες του οποίου, η απλή εναλλαγή στην εξουσία δεν δύναται να θεραπεύσει.
Στον πυρήνα της, η κρίση που διέρχεται η ελληνική χώρα σήμερα, περισσότερο από ποτέ, δεν είναι ανατάξιμη, χωρίς μια αλλαγή πολιτείας. Μια αλλαγή, που θα υποχρεώνει θεσμικά την πολιτική τάξη να ακολουθεί εκ του σύνεγγυς την βούληση της κοινωνίας. Που θα μεταφέρει τη συνάντηση της κοινωνία με την πολιτική εντός της πολιτείας και όχι στους δρόμους και στις πλατείες. Που θα μεταβάλει εν ολίγοις το πολιτικό σύστημα, από αιρετή μοναρχία σε αντιπροσωπευτική πολιτεία.
Είναι πια καιρός η ελληνική κοινωνία να δραπετεύσει από τα ιδεολογικά δεσμά που ύφαναν από κοινού στο μυαλό της οι εντόπιοι και οι ξένοι κατακτητές της. Να αναλογισθεί την σημασία της διερώτησης, αντί να διαδηλώνει στους δρόμους για να εμποδίσει την κυβέρνηση να βλάψει την ίδια και τη χώρα, να αξίωνε να συναινεί κατ’ελάχιστον για τις μείζονες αποφάσεις της. Πιστεύει άραγε ότι το μίγμα της συμφωνίας για το μακεδονικό ζήτημα θα ήταν το ίδιο εάν έπρεπε να ερωτηθεί γι’αυτό; Διερωτώμαι με τη σειρά μου γιατί δεν βρίσκει εξ ορισμού εφιαλτικό να εμπιστεύεται τις τύχες της, τις τύχες της χώρας, σε ένα άτομο, παραιτούμενη συγχρόνως από το ελάχιστο δικαίωμα του ελέγχου, της ανάκλησης, της συναίνεσής της στην καθημερινή πολιτική διαδικασία, να λειτουργεί εντέλει ως εντολέας.
Εάν η συνθηκολόγηση την οποία υπέγραψε η τσιπραία διακυβέρνηση, δεν την οδηγήσει στη συνειδητοποίηση ότι το πρόβλημα της χώρας είναι θεμελιωδώς πολιτικό, θα συνεχίσει μετά βεβαιότητος να απορεί για τα κοινωνικά απόβλητα που θα καλούνται να ορίσουν το μέλλον της, κυρίως όμως για τις επερχόμενες σε τελική ανάλυση καταστροφές που θα συσσωρεύουν στη χώρα οι νομείς της. 
21.1.2019
&


Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

Κώστας Κουτσουρέλης, Η αναντίστρεπτη ήττα της Ελλάδας στις Πρέσπες

πηγή: slpress.gr

Η Συμφωνία που οι δύο χώρες υπέγραψαν στις Πρέσπες θεσμοθετεί εκ των πραγμάτων τη διπλή ονομασία. Η γειτονική χώρα ναι μεν προσδιορίζεται γεωγραφικά ως μέρος του όλου, αλλά ο λαός που την κατοικεί παραμένει νέτα σκέτα το όλον: Μακεδόνες. Μένει να δούμε, αν η ασυμμετρία των όρων δημιουργήσει διεθνώς και στην πράξη το εθνικό «Βορειομακεδόνες» και το επίθετο «βορειομακεδονικός», πράγμα που θα αμβλύνει τις εντυπώσεις.

Αλλιώς, αν θα συμβεί το αντίθετο, όπερ και πιθανότερο, εμπρός στη χρήση του επιθέτου το ουσιαστικό Βόρεια Μακεδονία θα ξεθωριάσει και θα περιοριστεί στα καρτελάκια των συνόδων και τα εξώφυλλα των διαβατηρίων. Παρά την τεράστια πολιτική και οικονομική υπεροπλία της Ελλάδας, για να επιτευχθεί και αυτό το ελάχιστο και να καμφθεί η γείτων χρειάστηκαν τριάντα χρόνια διαρκούς αγώνα, κήρυξη εμπάργκο, βέτο σε διεθνείς οργανισμούς κ.ο.κ. Το γεγονός καταδεικνύει την πλήρη ανεπάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού.

Δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι ο αγώνας αυτός υπονομεύτηκε παντοιοτρόπως από την εκάστοτε αντιπολίτευση. Είναι ειρωνικό δε ότι η παράταξη που τώρα πανηγυρίζει για την «ευτυχή» του κατάληξη, πρωτοστάτησε στην ιδεολογική αμφισβήτηση ακόμη και του δικαιώματος της χώρας να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, για μια ακόμη φορά σε ένα μείζον θέμα, η χώρα απέτυχε να συνταχθεί πολιτικά και ψυχικά πίσω από μια ενιαία εθνική γραμμή.

Εξίσου δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι, έστω κι έτσι, η παρούσα Συμφωνία είναι καλύτερη από αυτές που συζητούσαν ως τώρα οι κυβερνήσεις μας. Πλην Λακεδαιμονίων, οι αντιδράσεις μεγάλου μέρους της αντιπολίτευσης είναι υποκριτικές. Ο πατέρας και η αδελφή του νυν προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, λόγου χάρη, επί των ημερών τους θα προσυπέγραφαν ασμένως τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δικαίωμα κριτικής έχουν μόνον όσοι εξαρχής αρνούνταν κάθε χρήση του όρου Μακεδονία, ή επέμειναν στην ενιαία ονοματοδοσία, τόσο του κράτους όσο και της εθνότητας και της γλώσσας του βόρειου γείτονά μας.

Οι Πρέσπες και η αθεμελίωτη προσδοκία

Η προσδοκία ότι δια της τωρινής Συμφωνίας θα ανασχεθεί ο αλυτρωτισμός της γείτονος είναι υπεραισιόδοξη και πάντως αθεμελίωτη. Αν οι συνθήκες σταθούν ευνοϊκές για τους Γκρουέφσκι του μέλλοντος, ούτε η συμμετοχή στην ΕΕ ή το ΝΑΤΟ θα τους εμποδίσουν να επαναθέσουν τις διεκδικήσεις τους -ακριβώς όπως η συμμετοχή της Τουρκίας στην Ατλαντική Συμμαχία δεν στάθηκε ικανή να ανακόψει την εισβολή στην Κύπρο- ή την αμφισβήτηση του καθεστώτος στο Αιγαίο. Αυτή δε τη φορά θα μπορούν να επικαλούνται και τη δική μας υπογραφή για να υπογραμμίσουν το εύλογο των αξιώσεών τους.

Ακόμη κι αν η Συμφωνία δεν κυρωθεί από την Ελλάδα, δημιουργεί προηγούμενο πολιτικό και διπλωματικό. Κυρίως, όμως, δηλώνει μια αναντίστρεπτη ήττα. Η Ελλάδα δέχτηκε, συμμερίστηκε μάλιστα, με τον επισημότερο τρόπο την αυτοκατανόηση της γείτονος σαν έθνους μακεδονικού. Από αυτό δεν γίνεται πλέον να υποχωρήσουμε. Ακόμη και αν η Συμφωνία των Πρεσπών δεν κυρωθεί ή καταγγελθεί αργότερα, η συμβολική και πολιτική αυτή αναγνώριση θα ισχύει εις το διηνεκές.

Σε ό,τι αφορά τους εξ ανατολών μας γείτονες, η συνομολόγηση της Συμφωνίας τούς στερεί ίσως πρόσκαιρα από ένα μέσο έμμεσης πιέσεως επί της Ελλάδος. Στη μακρά προοπτική, όμως, τους ανάβει το πράσινο φως για τις δικές τους διεκδικήσεις. Στη μακρά προοπτική (και στα Βαλκάνια όλα είναι μακρά, αιώνων, προοπτική) η Αθήνα αποδεικνύεται ευένδοτη στις επιθετικές διεκδικήσεις εναντίον των συμφερόντων της και απρόθυμη να προτάξει αντίσταση διαρκείας για να τα προασπιστεί.

Σε ό,τι αφορά το εσωτερικό, παρά τις τωρινές αντιδράσεις μεσομακροπρόθεσμα η Συμφωνία θα ενισχύσει την ανιστόρητη εκείνη ψευδαίσθηση της πλειονότητας ότι η χώρα και η Ευρώπη βαίνουν προς μέλλον ευοίωνο και ειρηνοφόρο. Αντί, έστω, να εκμεταλλευτούμε αυτήν την ακριβά αγορασμένη ανακωχή για να ενισχύσουμε την άμυνα και τη διπλωματία μας, το πολιτικό σύστημα θα την επικαλεστεί για να υποβαθμίσει τους κινδύνους, να αποκοιμίσει τους Έλληνες και να δικαιολογήσει τη στρατηγική του αδράνεια.



Χρ. Γιανναράς, Oλοταχώς προς τη συμφορά


Η ​τραγωδία μας των Ελλήνων σήμερα είναι ότι αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν όχι με τη λογική μας, την κριτική λειτουργία του νου μας, αλλά με την παθητική κατανάλωση εντυπώσεων. Αυτή η απλή φρασούλα, που μπορεί να την εκλάβει κανείς σαν «σχήμα λόγου» ή έκφραση ρητορική, συνοψίζει μια συλλογική συμφορά.

Όσοι αναλαμβάνουν, χρυσοπληρωμένοι, να μετασκευάσουν αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε τεχνουργημένες «εντυπώσεις», με αντεστραμμένη την εικόνα της πραγματικότητας, είναι σπουδαγμένοι παραχαράκτες, περιζήτητοι στην «αγορά» –χάρη σε αυτούς οι παραγωγικές και ανταλλακτικές σχέσεις έχουν μετασχηματιστεί σε αρένα πολυμήχανης πανουργίας και απατεωνίας.

Έχουν την ικανότητα (και τις τεχνικές) να παρουσιάζουν το «αρνητικό» της φωτογραφίας σαν να είναι το θετικό: το άσπρο μαύρο, το μαύρο άσπρο. Εξουσιάζουν οι απατεώνες τις τηλεοπτικές οθόνες παραμυθιάζοντας με τερατώδη καμουφλαρισμένα ψεύδη, εκατομμύρια πολιτών, έγκαιρα ευνουχισμένων από τη σχολική τους «παιδεία». Οι τηλεοπτικές εντυπώσεις «μεταβολίζονται» άσκεπτα, άκριτα, παθητικά, σε «πολιτικές πεποιθήσεις».

Έτσι, η πιο χοντροκομμένη αναλήθεια παγιώνεται στις συνειδήσεις σαν ραφινάτη αλήθεια. Ακούνε οι Έλληνες τον κυρίως αυτουργό της πρόσφατης ιεροσυλίας (ασέλγειας στην ελληνικότητα της Μακεδονίας), πρωθυπουργό Τσίπρα, ή τους νηπιακά μωρόπιστους, προσήλυτους στην ιεροσυλία, βουλευτές (των ΑΝΕΛ ή του «ποτάμιου» αλαλούμ), τους ακούνε να αγλαΐζουν, με διθυραμβικές κενολογίες, την καθοδηγούμενη αυτοχειρία του Ελληνισμού. Και είναι σαν να διαβάζουν την Ιστορία τους με αντεστραμμένους τους ρόλους των ηρώων της: 
Είναι σαν να ακούει ο πολίτης τον Κολοκοτρώνη «να τα βρίσκει» με τον Δράμαλη ή τον Ιμπραΐμ κερδίζοντας τον δόλιο έπαινο της Ιερής Συμμαχίας και την «καλή γειτονία» με τους αδίστακτους Οθωμανούς. Σαν να ακούει τον Ιωάννη Μεταξά να λέει ευπροσήγορο «ναι» στον Μουσολίνι και η Ελλάδα να αυτοπροσφέρεται στον «Άξονα» για να είναι αρεστή στους επικαιρικά ισχυρούς κερδίζοντας αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Ή σαν να ακούει ο Έλληνας σήμερα, ακόμα πιο πίσω, τον μακρινό Λεωνίδα να χλευάζει κάθε ενδεχόμενο αντίστασης στις Θερμοπύλες, αφού το ΝΑΤΟ και το Βερολίνο «επιτέλους θα διαβούνε».

Δεν είναι ρομαντική εικονολογία όλα αυτά – η συλλογική αξιοπρέπεια δεν προσφέρεται για ψυχολογική κατανάλωση. Ζούμε για πολλοστή φορά, τα ψηλαφητά συμπτώματα αρρώστιας μολυσματικής, σωστής λοιμικής, που τη λέμε αρχομανία, εξουσιολαγνεία. Προσοντούχοι συνάνθρωποι, αλλά και αδικημένες από τη φύση μετριότητες, κερδίζουν στη λοταρία της εμπορευματοποιημένης «δημοκρατίας» το λαχείο των εντυπώσεων και καταλαμβάνουν πόστο εξουσίας. Γεύονται την ηδονή και τη μέθη της δημοσιότητας, των τιμών, του πλούτου. Και υπερ-φρονούν ή παρα-φρονούν: αρρωσταίνουν βαρειά. Δέσμιοι εξάρτησης από τα παραισθησιογόνα της ανεξέλεγκτης ισχύος, δεν συστέλλονται όταν αυτοδιασύρονται με εξευτελιστικές παλινωδίες, βδελυρές ασυνέπειες, σαρδανάπαλες αλλαξοπιστίες.

Τιτλοφορούνται «ριζοσπαστικοί» Αριστεριστές, αλλά δεν διστάζουν ούτε στιγμή «να γλείψουν εκεί που έφτυναν»: Να ξεπουλήσουν ιδεολογίες, δόγματα και επαναστατικές παντιέρες, να αλλάξουν πολιτική ταυτότητα μέσα σε μια νύχτα, να αγνοήσουν λαϊκό δημοψήφισμα που οι ίδιοι προκάλεσαν, να μεταμορφωθούν, με ιλιγγιώδη αδιαντροπιά, σε χαμερπείς λακέδες των «Αγορών» και του ΝΑΤΟ, σε «φιλαράκια» της Μέρκελ. Και όλος αυτός ο αυτεξευτελισμός, μόνο για την ηδονή της εξουσίας.

Θα μπορούσαν να έχουν τον οίκτο μας, τη συμπόνια που γεννάει ένα τέτοιο κατάντημα συνανθρώπων μας. Αλλά, όταν για το αλκοολίκι τους και μόνο ξεπουλάνε με άθλια τεχνάσματα πατρώα γη και προγονική ιστορία, όταν ατιμάζουν ένα πανανθρώπινο θησαύρισμα πολιτισμού, η όποια ανοχή μας γίνεται συνενοχή. Είναι λογικά ξεκάθαρο, κραυγαλέα πρόδηλο: Αν «αναγνωρίζουμε» την ύπαρξη «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας, αναγνωρίζουμε αυτονόητα τη Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των «Μακεδόνων» και τα σύνορα του σλαβο-αλβανικού κρατικού συμπιλήματος, στη Μελούνα. Αναγνωρίζουμε αυτονόητο κρατικό σύμβολο το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων και το αστέρι της Βεργίνας στη σημαία τους.

Στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου σήμερα πολιτισμού των «προκάτ» εντυπώσεων, η Ιστορία γράφεται όχι από συνεχιστές του Θουκυδίδη, αλλά από «οργανικούς διανοούμενους» μισθωμένους μανδαρίνους των «Αγορών» και του ΝΑΤΟ. Οι Ελλαδικοί, ανίατα εθελότυφλοι, παθιαζόμαστε μανιασμένοι, για να επανεκλεγεί ο επιδεικτικά εξαγορασμένος Τσίπρας ή ο κραυγαλέα ανεπαρκής Κυριάκος. Φώφη, Σταύρος, Χρυσαυγίτες και ανίατοι σταλινικοί συμπληρώνουν το σκηνικό της νεκροπομπής.

Περίπου ανάλογο ήταν το σκηνικό και όταν παραδίδαμε την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους (μάλλον χωρίς να μας ζητηθεί), τη Βόρεια Ήπειρο στους Αλβανούς, την Ανατολική Ρωμυλία στους Βουλγάρους, τη Βόρεια Κύπρο στους Τούρκους. Πάντοτε έντεχνα πολωμένοι σε «ενδοτικούς» και «συνεπείς πατριώτες», πάντοτε παθιασμένοι από τη φανατισμένη πίστη μας σε «προκάτ» εντυπώσεις.

Η διακυβέρνησή μας από συμπολίτες μας με αρρωστημένο ψυχισμό ήταν συχνά προφανής. Σήμερα εξόφθαλμη.



Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2019

Ανθολόγιον 225: Χρήστος Γιανναράς

Ἄν ὁ Θεὸς ὁριζόταν μὲ τοὺς κανόνες τῆς συλλογιστικῆς τῶν Σχολαστικῶν, μὲ τὶς ἐπιταγὲς ἀναγκαιότητας τοῦ νευτώνειου κοσμοειδώλου, μὲ τὶς κανονιστικὲς ἀπαιτήσεις ἤ ἠθικὲς σκοπιμότητες τῶν Διαφωτιστῶν, θὰ ἦταν "θεὸς" ὑποδεέστερος καὶ τῆς ἔκπληξης τοῦ ὑποατομικοῦ πεδίου. Τὸ συμπαντικὸ θαῦμα καὶ δράμα τῆς ἐλευθερίας μεταγραμμένο σὲ ψευδαισθήσεις εἰδωλοποιημένης αὐτάρκειας. Κι ὁ ἔρωτας κενὸ στολισμένο αἰσθήματα.






Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2019

Χρήστος Γιανναράς, Norman Russell: Η μεταφυσική ως πρόκληση επικαιρική


Από την ιστοσελίδα του εκδότη:

Ένας ζωντανός διάλογος ανάμεσα στον δημοφιλή Έλληνα στοχαστή και φιλόσοφο Χρήστο Γιανναρά και τον κύριο μεταφραστή των έργων του στα αγγλικά, Norman Russell. Το βιβλίο αποτελεί μία εξαιρετική εισαγωγή στην θεωρία του Χρήστου Γιανναρά και μια ευκαιρία για τους γνώστες του έργου του, να ερευνήσουν σε βάθος τη σκέψη του.

Ο Χρήστος Γιανναράς αναφέρει για την έκδοση:

Αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε για τη μετάφραση και δικών μου βιβλίων στα αγγλικά — έχουν ως τώρα εκδοθεί οκτώ ολοκληρωμένες μεταφράσεις. Στη διάρκεια αυτής της συνεργασίας (δώδεκα χρόνων περίπου) πολλές φορές εκτιμούσα και δεχόμουν ως πρόκληση ουσιωδών διασαφήσεων τις μεταφραστικές ερωτήσεις και απορίες που μου έστελνε ο Norman. Έτσι προέκυψε η ιδέα, να επιχειρήσουμε, παράλληλα με την εργασία της μετάφρασης, έναν ανυπότακτο σε άλλη σκοπιμότητα διάλογο, που να γονιμοποιείται από τις μεταφραστικές αφορμές-προκλήσεις, αλλά και να τις υπερβαίνει. Να γονιμοποιεί ο διάλογος τα όσα ουσιώδη αντιπαρερχόμαστε συχνά σαν αυτονόητα ή χωρίς να υποψιαζόμαστε επαρκώς τη δυναμική τους. Ο Norman μού έστελνε τις ερωτήσεις του στα αγγλικά και έπαιρνε τις απαντήσεις μου στα ελληνικά. Τις μετέφραζε έγκαιρα, γι’ αυτό και η αγγλική έκδοση του κοινού μας βιβλίου προηγήθηκε.


***
Δείτε και:


Βασίλης Καραποστόλης, Από την αεργία στα έργα: Tο πρόβλημα της δημιουργικότητας στον σύγχρονο κόσμο



Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019

Ομιλία του Πέτρου Θεοδωρίδη με θέμα "Εθνικισμός-Εθνολαϊκισμός: κάποιες παρατηρήσεις" την Παρασκευή 18/1/2019 στη Θεσσαλονίκη




Πέθανε ο Σαράντος Καργάκος

πηγή-φωτό: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/1/2019

Έφυγε σήμερα από την ζωή, σε ηλικία 82 ετών, ο μεγάλος ιστορικός, φιλόλογος και δοκιμιογράφος Σαράντος Ι. Καργάκος. Ο σπουδαίος φιλολόγος έχει δημοσιεύσει 75 βιβλία ιστορικού κυρίως περιεχομένου και αρκετές γλωσσικές μελέτες, ενώ έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα σε διάφορα περιοδικά.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Τετάρτη 16 Ιανουαρίου, στις 2 το μεσημέρι από τον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου.

Ο Σαράντος Ι. Καργάκος, γεννήθηκε το 1937 στο Γύθειο Λακωνίας και σπούδασε Κλασσική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ πρωταγωνίστησε στο φοιτητικό κίνημα των ετών 1961-1963. Υπήρξε εισηγητής του 15% για την Παιδεία και εργάστηκε επί 35 έτη στα μεγαλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια των Αθηνών και στους μεγαλύτερους φροντιστηριακούς οργανισμούς, στους οποίους υπήρξε ιδρυτικό μέλος («Ηράκλειτος», «Αριστοτέλης»).

Το στρατιωτικό καθεστώς έβαλε δύο φορές λουκέτο στον φροντιστηριακό οργανισμό «Ηράκλειτος». Για μερικά χρόνια επανήλθε στην ιδιωτική εκπαίδευση (Σχολή «Ζηρίδη»), χωρίς νά ζητήσει «αναγνώριση» για τα έτη της αναγκαστικής απουσίας του, αλλά και πάλι παραιτήθηκε, όπως αναφέρεται στη βιογραφία του. Παρόλο που το στρατιωτικό καθεστώς του είχε αρνηθεί έκδοση διαβατηρίου, ο Σαράντος Καργάκος δεν δίστασε μετά το 1991 να διδάξει στη Σχολή Πολέμου του Ελληνικού Ναυτικού, στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ) και στη Διακλαδική Σχολή της Θεσσαλονίκης.

Από τα φοιτητικά χρόνια του άρχισε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Υπήρξε συνεργάτης των περιοδικών «Πανσπουδαστική», «Πολιτικά Θέματα», «Οικονομικός Ταχυδρόμος», «Πειραϊκή Εκκλησία», «Ερυθρός Σταυρός», «Κοινωνικές Τομές», «Ιχνευτής», «Ελλοπία», «Αρδην», «Ἐθνικές Ἐπάλξεις» καί «4 Τροχοί». Συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Ευθύνη» και «Νέμεσις» καί τις εφημερίδες «Ἑστία» και η «Σφήνα». Επί τετραετία υπήρξε αρθρογράφος και λογοτεχνικός κριτικός της εφημερίδας «Ἐλεύθερος Τύπος» και «Τύπος της Κυριακής».

Παρά τις δελεαστικές προτάσεις που του έγιναν από πολιτικούς αρχηγούς να πολιτευθεί αρνήθηκε την «αρένα» της πολιτικής.

Διαβάστε περισσότερα εδώ:

http://www.kathimerini.gr/1004664/article/epikairothta/ellada/sygkinhsh-gia-thn-apwleia-toy-sarantoy-kargakoy---thn-tetarth-h-khdeia


Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος


Εκοιμήθη στις 13/1/2019 ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος (1947-2019)

Διαβάστε περισσότερα στους παρακάτω συνδέσμους:



Παρουσίαση του τόμου του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς «Δογματική – Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αληθείας» τη Δευτέρα 21/1/2019 στην Αθήνα



Με την ευκαιρία της νέας εκδόσεως της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου του Σέρβου Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς) του Τσέλιε, «Δογματική – Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αληθείας», η Ιερά Μονή διοργανώνει εκδήλωση για την παρουσίαση του τόμου, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα την Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019 και ώρα 7:00 μ.μ.στο θέατρο Παλλάς (επί της οδού Βουκουρεστίου).


Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είναι ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, πνευματικός πατέρας της Εκκλησίας της Σερβίας και όλης της Ορθοδοξίας, ομολογητής της πίστεως και φιλόσοφος του Αγίου Πνεύματος. Γεννήθηκε το 1894 ανήμερα του Ευαγγελισμού στην κωμόπολη Βράνιε της Νοτίου Σερβίας από ιερατική οικογένεια. Από την φύση του είχε φιλοσοφικό πνεύμα και διψούσε για την θεία και την ανθρώπινη γνώση. Σπούδασε στο Βελιγράδι, στην Αγία Πετρούπολη, στην Οξφόρδη, στην Αθήνα. Γνώριζε πολύ καλά οκτώ γλώσσες. Χρημάτισε καθηγητής του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου. Διώχθηκε από το Πανεπιστήμιο το 1945 από το αθεϊστικό, ολοκληρωτικό καθεστώς που τότε κυβερνούσε στην Γιουγκοσλαβία. Στα συγγράμματά του που ανέρχονται σε 40 τόμους διακρίνεται έντονα η αγάπη του προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, η Χριστοκεντρικότητα της διδασκαλίας του και η αγάπη και αφοσίωσή του στους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Κοιμήθηκε το 1979 ανήμερα του Ευαγγελισμού στην Μονή Τσέλιε, κλείνοντας με τον Ευαγγελισμό αυτόν τον επί γης βίο του, όπως και τον άρχισε. Στην Μονή Τσέλιε έζησε τα τελευταία συνεχή 28 χρόνια της ζωής του, ο τάφος του εκεί έχει γίνει τόπος προσκυνήματος για τους Ορθοδόξους από όλο τον κόσμο. Το Πατριαρχείο Σερβίας τον Μάιο του 2010 κατάταξε επίσημα τον π. Ιουστίνο στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Η Δογματική του Αγίου Ιουστίνου, μολονότι χρησιμοποιήθηκε ως πανεπιστημιακό σύγγραμμα, είναι στην πραγματικότητα μία εμπειρική Δογματική, η οποία δείχνει στον πιστό την οργανική σχέση πίστεως και ζωής, πράξεως και θεωρίας. Είναι, όπως γράφει ο ίδιος, το «βιωμένο Ευαγγέλιο», το οποίο μπορεί να βιωθεί από κάθε πιστό, από την πιο απλή αμόρφωτη κατά κόσμον γριούλα έως και τον πιο ευφυή επιστήμονα. Η Δογματική αυτή αποτελεί ένα πολύ σημαντικό έργο για την καθολική και οικουμενική Ορθοδοξία.

Για τον Άγιο Ιουστίνο θα μιλήσουν ο Επίσκοπος πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιος Γιέφτιτς, μαθητής του Αγίου Ιουστίνου, και ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ. Η παρουσίαση του τόμου της Δογματικής θα πραγματοποιηθεί από τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο, καθηγητή της Δογματικής της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης. Η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία υπό την διεύθυνση του κ. Γεωργίου Ν. Κωνσταντίνου θα ψάλλει ύμνους προς τιμήν του Αγίου Ιουστίνου. Η εκδήλωση θα περατωθεί με την προβολή ντοκιμαντέρ για την ζωή και το πρόσωπο του Αγίου Ιουστίνου.

Είσοδος ελεύθερη. 
Δελτία εισόδου θα μοιράζονται Σάββατο 19 Ιανουαρίου (ώρες 10:00-14:00) και Δευτέρα 21 Ιανουαρίου (ώρες 10:00-14:00) από το ταμείο του Θεάτρου Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.



φωτογραφήματα 258

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ



Οι ΑΝΕΛ αποχωρούν από την κυβέρνηση



ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

1. Οι ενυπόγραφες αναρτήσεις (άρθρα, ομιλίες, κριτικές βιβλίων, επιφυλλίδες, δοκίμια, μελετήματα κλπ) που φιλοξενούνται ή αναδημοσιεύονται στο ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν κατά κύριο λόγο τους συγγραφείς τους και όχι απαραίτητα το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ».

2. Τα σχόλια των αναγνωστών του ιστολογίου «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν τους ίδιους προσωπικά και όχι το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ». Σχόλια άσχετα με το περιεχόμενο των αναρτήσεων δεν θα δημοσιεύονται.

3. Υπάρχουν στο ιστολόγιο μας πολλές προτάσεις (σύνδεσμοι, links) προς άλλους δικτυακούς τόπους. Το ιστολόγιο μας δε φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των αναρτήσεων ή των σχολίων που γίνονται εκεί.

Αρχείο

Φίλοι κι αδελφοί

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

ΣΥΝ-ΙΣΤΟΛΟΓΕΙΝ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται...

Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δὲν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε.

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός, Διδαχὴ Γ' (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας, ζ' ἔκδοση, Ἀθήνα 2004, σελ.154)

Επισκέπτες από 17/9/2009

Free counters!

ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Περί θεολογίας

Περί θεολόγων και Θρησκευτικών

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ. Ι. ΡΗΓΙΝΙΩΤΗ «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΑΘΕΟ»

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, ΠΕΡΙ "ΕΙΔΙΚΩΝ"

Τοῦτο εἶναι τὸ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας: ὅτι ἡ πρόοδος της δὲν βρίσκεται στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τῶν εἰδικῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πνευματικοὶ ἄνθρωποι.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ἀφορισμοὶ καὶ διαλογισμοί, τέταρτη σειρά, εκδ. Βιβλ. τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα 1972, σελ. 92.

台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Μετεωρίτικη Βιβλιοθήκη

ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ

ΕΛΛΟΠΟΣ

Αξίζει να διαβάσετε

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ