Χριστιανισμός, εθνικισμός και ρατσισμός

Ο επίσκοπος του Μπουρούντι και της Ρουάντα (Αφρικής) Ιννοκέντιος σε προσκύνημα Αφρικανών ορθοδόξων χριστιανών στα βουνά του Καυκάσου, προς τιμήν της αγίας Νίνας, που τον 4ο αιώνα έφερε το χριστιανισμό στη χώρα της Γεωργίας (από ορθόδοξο ιστολόγιο για την υπεράσπιση της Αφρικής: http://grforafrica.blogspot.com/2018/06/he-sunday-of-all-saints-sunday-after.html

πηγή-φωτό: rethemnos.gr

Του Θ. Ι. Ρηγινιώτη

Η εποχή μας είναι μια εποχή πανικού. Οικονομική κρίση που πλήττει ολοένα και περισσότερο τους ασθενέστερους, ψυχική πίεση (την οποία επιτείνει η – με ή χωρίς εισαγωγικά – πανδημία), σοβαρό έλλειμμα παρουσίας του κράτους στην υποστήριξη του πολίτη, εξωτερικές απειλές (Τουρκία) και ένα σωρό άλλα ακανθώδη ζητήματα δοκιμάζουν την υπομονή και τις αντοχές μας, κουρελιάζοντας την αξιοπρέπεια όλων μας και θέτοντας σε κίνδυνο το αίσθημα ασφάλειας που θα έπρεπε να αισθάνεται ο καθένας, όχι απλώς μέσα στην ίδια τη χώρα του αλλά ακόμη και ως μετανάστης σε κάθε «ελεύθερη» (τι είναι αυτό;) και ευνομούμενη χώρα.

Όπως σε κάθε εποχή πανικού, έτσι και σήμερα, οι συνθήκες ευνοούν την ανάδειξη των ακραίων πολιτικών τάσεων, που υπόσχονται στους ανθρώπους απελευθέρωση από τα επώδυνα δεσμά τους. Γι’ αυτό και βλέπουμε ναζιστικές ομάδες και ακροδεξιά κόμματα να μπαίνουν στη Βουλή και οι ιδέες τους να βρίσκουν οπαδούς ακόμη και ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν τα ψηφίζουν.

Μεταξύ των άλλων, σε στοιχείο πολιτικής ιδεολογίας μετατρέπεται και ο χριστιανισμός. Είναι φυσικό, επειδή ο χριστιανισμός έχει κοινωνικό μήνυμα (που είναι αυτόματα και πολιτικό μήνυμα), αλλά και επειδή στο παρελθόν η χριστιανική πίστη έχει εμπνεύσει πολλές φορές τις απελευθερωτικές επαναστάσεις του λαού μας, όπως και άλλων λαών.

Γινόμαστε λοιπόν πολιτικοποιημένοι ως χριστιανοί. Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο χριστιανισμός είναι πρωτίστως πνευματική υπόθεση και ότι στο παρελθόν μετατράπηκε σε δεκανίκι της δικτατορίας, όπως και στο Μεσαίωνα παραμορφώθηκε σε μέσο τρομοκρατίας και καταπίεσης των δυτικοευρωπαϊκών λαών από τη λεγόμενη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, καθώς και από τους Ευρωπαίους βασιλείς. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και επίγνωση ότι ο χριστιανισμός δεν μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική παράταξη, αλλά επίσης επίγνωση ότι οφείλει να εμπνέει πολιτική στάση, προς όφελος των ανθρώπων. Η άποψη ότι ο χριστιανισμός δεν πρέπει να εκφράζεται δημόσια, είναι όχι μόνο εσφαλμένη, αλλά και ύποπτη, γιατί ο χριστιανισμός είναι επαναστατικός και απελευθερωτικός.

Η πολιτική στάση που εμπνέει ο αυθεντικός χριστιανισμός χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, φιλανθρωπία προς όλους (ακόμη και προς τους εγκληματίες), σεβασμό προς κάθε άνθρωπο, ανιδιοτέλεια και διάθεση αυτοθυσίας και αυτοπροσφοράς.

Βεβαίως ένας χριστιανός (πολιτικοποιημένος ή μη) δεν μπορεί να μείνει απαθής απέναντι σε ζητήματα όπως η κοινωνική αδικία, η οικονομική εξαθλίωση, η εκμετάλλευση των εργαζομένων (σε αυτά άσκησαν σφοδρή κριτική ακόμη και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως οι Τρεις Ιεράρχες, που συγκρούστηκαν με την εξουσία της εποχής τους διακινδυνεύοντας τη ζωή τους!), αλλά και ζητήματα που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται πολιτικά, όπως ο διασυρμός του ανθρώπινου σώματος, με τη μετατροπή του σε σεξουαλικό αντικείμενο, και η ομοβροντία μηνυμάτων βίας και αλλοφροσύνης που υφίσταται ιδίως η γενιά των εφήβων (αλλά και των παιδιών) μέσω μιας «ψυχαγωγίας» που περιλαμβάνει σκηνές φόνων και βασανιστηρίων, ιστορίες τρόμου και κανιβαλισμού, τερατόμορφους και δαιμονικούς «ήρωες» κ.τ.λ. Τα στοιχεία αυτά – όπως και πολλά άλλα δυστυχώς! – ήδη έχουν δείξει τους πικρούς καρπούς τους στη ζωή νέων ανθρώπων αλλά και ολόκληρων οικογενειών και της κοινωνίας συνολικότερα.

Εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μανώλη Γλέζου την Κυριακή 7/8/2022 στην Απείρανθο

 

Ανθολόγιον 272: Χρήστος Γιανναράς

(...) Την ψυχολογική "πίστη" σε νοητά είδωλα προσπαθεί να αποφύγει η μαρτυρία της εκκλησιαστικής εμπειρίας μιλώντας γλώσσα αποφατική: γλώσσα εικόνων, συμβόλων, ποιητικής (έμμεσης) σημαντικής. Γλώσσα που να ιδρύει αμεσότητα και εμπειρία σχέσης, όχι πλασματικές βεβαιότητες που λειτουργούν ως νοητά είδωλα. Μια τέτοια γλώσσα ιδρύει στάση απέναντι στα σημαινόμενα, μιάν ετοιμότητα μετοχής, μέθεξης - όχι κυριαρχία χρηστική των σημαινομένων. (...)

Χρήστος Γιανναράς, Γρίφος θάνατος, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2021, σελ. 62

Χ. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ "12"

 

Δρ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Μ. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ

To ζήτημα των «12» 

Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση του προβλήματος των εκπτώτων Μητροπολιτών από την Επταετία (1967-1974) έως και τη Μεταπολίτευση (1990-1996), εκδ. Αιακός, Πειραιάς, 2022, σσ. 196.

[Διάθεση του e-Book μέσω της "Χριστιανικής".  Δωρεάν στους συνδρομητές της εφημερίδας]

Στην παρούσα μελέτη του Δρος Εκκλησιαστικής Ιστορίας του ΑΠΘ Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Στερεάς Ελλάδος Χαραλάμπους Μ. Ανδρεοπούλου αναπτύσσεται το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε το εκκλησιαστικό πρόβλημα, το οποίο ταλάνισε την ελλαδική διοικούσα Εκκλησία εσωτερικά, αλλά και δημιούργησε τριβές στις σχέσεις της με την Πολιτεία, σχεδόν επί μια 30ετία. Συγκεκριμένα πρόκειται για την περίοδο από το 1967 (με τo διορισμό από τη δικτατορία – και σε αντικατάσταση της κανονικής 56μελούς Ιεραρχίας – της λεγομένης 8μελούς «Αριστίνδην» Συνόδου εκ της οποίας εξελέγησαν ο νέος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης και 29 νέοι Μητροπολίτες) μέχρι το 1996 (οπότε το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας απέρριψε τις προσφυγές των λεγομένων «ιερωνυμικών» Mητροπολιτών, εκείνων που διεκδικούσαν την επάνοδό τους στις έδρες απ’ τις οποίες εξέπεσαν το 1974, μετά τη πτώση του Aρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Κοτσώνη και την ανάρρηση στην Αρχιεπισκοπή του από Ιωαννίνων Μητροπολίτου Σεραφείμ Τίκα). Εξετάζονται και αναλύονται οι πολιτικές και εκκλησιαστικές συνθήκες που το προκάλεσαν. Παράλληλα με την ιστορική παράθεση των γεγονότων εξετάζονται υπό το πρίσμα των ιερών κανόνων και των νόμων οι πράξεις της κεντρικής (Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας) εκκλησιαστικής διοίκησης της επίμαχης περιόδου, χωριζομένης με αντίστοιχα κεφάλαια σε τρία διαστήματα:

α) από το 1967 – έτος κατά το οποίο δημιουργήθηκε το πρόβλημα με την ανάρρηση σε επισκοπικούς θρόνους υποψηφίων, όχι από κανονική Ιεραρχία, αλλά από τη λεγόμενη «Aριστίνδην» Ιερά Σύνοδο – μέχρι και το 1974, οπότε οι ούτω πως εκλεγέντες αρχιερείς (οι δέκα τον αριθμό «ιερωνυμικοί», απολέσαντες μαζί με τους δύο, επίσης, κηρυχθέντες εκπτώτους προϊερωνυμικούς Μητροπολίτες, την λεγόμενη ομάδα των «12») κηρύχθηκαν έκπτωτοι,

β) από το 1974 μέχρι το 1989, οπότε το πρόβλημα είχει μπεί στο αρχείο και, ουσιαστικά, τελούσε σε «λήθαργο», παρά τις παρασκηνιακές κινήσεις για επανεξέτασή του, η οποία επιδιώχθηκε μέσω επαφών των εκπτώτων – σχολαζόντων αρχιερέων με πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, επί σκοπώ την επάνοδό τους στην ενεργό δράση και

γ) από το 1989 μέχρι το 1996, διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου παραχωρήθηκε το δικαίωμα προσφυγής των εκπτώτων στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) και εκδόθηκε απόφαση που τους δικαίωνε (1990), ωστόσο, το 1996 εκδόθηκε (μέσω νομικών ελιγμών εκ μέρους της πολιτείας, συνεργούσης της τότε διοικήσεως της Εκκλησίας) νέα, καταδικαστική απόφαση από το ίδιο το δικαστήριο (ΣτΕ), που σήμανε ουσιαστικά την λήξη του ζητήματος από νομικής, τουλάχιστον, πλευράς, και την οριστικοποίηση της αρχικώς επιβληθείσας ποινής της έκπτωσης από το θρόνο των «12» (δύο «προ – ιερωνυμικών» και δέκα υπό της λεγομένης «Aριστίνδην» Συνόδου εκλεγέντων – επί Αρχιεπισκοπείας Ιερωνύμου) Μητροπολιτών.

Στη μελέτη έχουν περιληφθεί (μετά σχολιασμού και κριτικών παρατηρήσεων) και οι κύριες αποφάσεις των εκκλησιαστικών πειθαρχικών οργάνων της Εκκλησίας της Ελλάδος καθώς και του ανωτάτου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας (ΣτΕ), οι οποίες εκδόθηκαν μ’ αφορμή το «πρόβλημα των δώδεκα» (1967 και εντεύθεν) και αποτελούν τη σύγχρονη νομολογία σε θέματα εκλογής, αναγνώρισης και κατάστασης αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος. Aποτελεί, ουσιαστικά, πρόεκταση του σχετικού Κεφαλαίου 3 του βιβλίου Χαρ. Ανδρεόπουλου "H Eκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974", Θεσσαλονίκη, 2017, εκδ. Επίκεντρο (σσ. 424), καθώς στη νέα αυτή έκδοση (e-Book) καταγράφεται και η πλέον πρόσφατη περίοδος 1990-1996 του Ζητήματος που ταλαιπώρησε εκ νέου την διοικούσα Εκκλησία και δοκίμασε τις σχέσεις της με την Πολιτεία.

To βιβλίο (σσ.196) έχει κυκλοφορήσει (Απρίλιος 2022) από τις Εκδόσεις «ΑΙΑΚΟΣ», οδ. Σουρή Γ. 20 – 18547 Πειραιάς. ISBN: 978-618-5666-48-4. Με την άδεια του συγγραφέα προσφέρεται σε ψηφιακή μορφή (e-Book), μέσω της εφημερίδας «Χριστιανική» («Χ»), δωρεάν στους συνδρομητές της εφημερίδας ενώ στους φίλους αναγνώστες της διατίθεται στη συμβολική τιμή των 5 ευρώ ως έσοδο-ενίσχυση για τη «Χ». Η προσφορά-διάθεση γίνεται σε μορφή CD-ROM. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με τα Γραφεία της «Χ», στο τηλ.: 210-3806863 ή στο e-mail: efim.xristianiki@gmail.com

xristianiki.gr

Χρήστος Γιανναράς, Όλοι ίδιοι είναι;

πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/7/2022

φωτογραφία: Β. Γόνης / frear.gr

Πόσο αφορά τον Έλληνα σήμερα η πολιτική; Πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα της ζωής του, με τα πραγματικά του προβλήματα;

Ο ιδιωτικός βίος συναντιέται με την πολιτική σε δύο επίπεδα: του συμφέροντος ή του οράματος. Κάποτε το όραμα λειτουργεί ως πρόσχημα για το συμφέρον, ίσως και το συμφέρον να γίνεται έναυσμα για το όραμα.

Σήμερα δεν υπάρχουν πια περιθώρια να εξυπηρετηθούν συμφέροντα από την πολιτική, ούτε να ενεργοποιηθούν οράματα. Μιλάμε για την πραγματικότητα ζωής της πλειονότητας των ψηφοφόρων, όχι για τους λίγους «διαπλεκόμενους» με την εξουσία.

Ως πριν από λίγα χρόνια, ο ισχυρός δεσμός του ιδιωτικού βίου με την πολιτική ήταν το ρουσφέτι: Τα γραφεία των πολιτευτών κατακλύζονταν από ψηφοφόρους που επαιτούσαν ή εκβίαζαν διορισμό στο δημόσιο, δάνειο από Τράπεζα ή οργανισμό του δημοσίου, ποικίλες διευκολυντικές παρακάμψεις του γραφειοκρατικού πολύποδα. Σήμερα, εκ των πραγμάτων, τα περιθώρια για ρουσφέτι έχουν, ίσως, μειωθεί, η εκτεταμένη διαφθορά και καταλήστευση του δημόσιου χρήματος πέρασε σε κυκλώματα, που είναι αδύνατο πια να ελεγχθούν.

Το χαράτσι που πρέπει να πληρώσει ο πολίτης (σε χρήμα ή σε κομματική υποτέλεια) για να διοριστεί το παιδί του σε θέση δημόσιου υπαλλήλου, το καταβάλλει με προηγμένες μεθόδους μαφίας σε μεσολαβητές φαινομενικά ασύνδετους με το κύκλωμα. Κομματικό χαρακτήρα απροκάλυπτο διατηρούν οι παροχές προνομιακών δανείων και οι καμουφλαρισμένοι διορισμοί. Εύκολο ρουσφέτι παραμένει η μετάθεση στρατευμένων ή φυλακισμένων.

Ο ιδιωτικός βίος έχει πάψει προ πολλού να συναντιέται με την πολιτική και σε επίπεδο «οράματος» κοινωνικού, πατριωτικού αυθορμητισμού. Δεν κυκλοφορούν πια ιδέες πολιτικές, που να εγγίζουν τον υπαρξιακό προβληματισμό των ανθρώπων, την κοινωνική τους ευαισθησία, κίνητρα προσφοράς και θυσιών για τα κοινά. Το πιο τραγικό: δεν υπάρχουν πια ελπίδες κοινωνικής αλλαγής. Ο σημερινός Έλληνας πιστεύει ότι όσο ζει, όποιο κόμμα κι αν ψηφίσει, όποιον αρχηγό, δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει στη ζωή του. Αν κάτι βελτιωθεί, θα οφείλεται σε συγκυρίες, όχι στην πολιτική.

Ούτε περιθώρια πολιτικών επιλογών υπάρχουν. Ο ψηφοφόρος πολίτης δεν έχει δίλημμα ανάμεσα σε πολιτικές που ειλικρινά πιστεύουν στη γονιμότητα προστασίας των ατομικών συμφερόντων και σε πολιτικές που μάχονται για κοινωνικές προτεραιότητες. Ξέρει καλά ο ψηφοφόρος σήμερα ότι κοινωνικά αγαθά (το συλλογικό συμφέρον, η κοινή ανάγκη, η κοινωνία της χρείας) δεν υπάρχουν πια, όλα είναι εμπορεύσιμα, ατομικά δικαιώματα εκβιάζονται ή αγοράζονται. Οι «σοσιαλιστές» ασκούν θατσερική πολιτική, η «Δεξιά» πιθηκίζει την καπατσοσύνη των «σοσιαλιστών».

Ο απλός άνθρωπος ξέρει ότι, όποιος κι αν νέμεται την εξουσία στη χώρα, τίποτα στη δική του ζωή δεν αλλάζει. Θα πεθάνει με την πίκρα, τουλάχιστον ο ασυμβίβαστος με την καπατσοσύνη. Η πίκρα κατασταλάζει κάθε μέρα στην ψυχή του: για την αναιδή ανισότητα, τον προκλητικό αμοραλισμό, τον άνομο πλούτο, την κλοπή του φορολογημένου ιδρώτα.

Η πολιτική δεν αφορά τον σημερινό άνθρωπο, δεν αγγίζει την πραγματικότητα της ζωής του ούτε στο επίπεδο του συμφέροντος ούτε στο επίπεδο του οράματος. Στην πιστοποίηση συνεργούν τα τηλεοπτικά μέσα προσδίδοντας στην πολιτική την «ελκυστικότητα» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ή του κουτσομπολιού της γειτονιάς. Ξέρουν καλά οι έμποροι της «πληροφόρησης» ότι στα ενδιαφέροντα της «πλεμπάγιας» προηγούνται οι ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου, οι ερωτικές ή υγείας περιπέτειες λαϊκών τραγουδιστών και δημοφιλών ηθοποιών και ακολουθεί σε απόσταση το ενδιαφέρον για τα εσωκομματικά παρασκήνια και συντροφικά αλληλομαχαιρώματα δελφίνων.

Το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική γίνεται αγεφύρωτο, όταν μια κρίσιμη μάζα πολιτών πεισθεί πως οι πολιτικοί «όλοι ίδιοι είναι». Η κρίση, ισοπεδωτική, απαξιώνει τους πάντες, δίχως περιθώρια ελπίδας στην εξαίρεση. Οι επαγγελματίες της πολιτικής, φυσικοί αυτουργοί του χάσματος ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική, εξοργίζονται με τον απαξιωτικό αφορισμό στη γενικότητά του. Τον καταγγέλλουν σαν προάγγελο φασιστικών υπονομεύσεων της δημοκρατίας.

Δεν καταλαβαίνουν το ρεαλιστικό γνωμάτευμα του λαού. Το «όλοι ίδιοι είναι» δεν σημαίνει ότι όλοι οι πολιτικοί «διαπλέκονται», όλοι ψευδολογούν, υποκρίνονται, καλύπτουν ατιμίες με τη βουλευτική ασυλία τους. Ο λαός απλώς εκφράζει αυτό που βλέπει: Βλέπει ανθρώπους, ακόμα και σπάνιας ποιότητας, μόρφωσης, εξαίρετων ικανοτήτων. Που μόλις «κατέβουν» στην πολιτική αποκόβονται καισαρικά από την πραγματικότητα της κοινής ανθρώπινης ζωής. Μιλάνε για τη ζωή, αλλά αναφέρονται πια σε φαντάσματα. Μοναδική πραγματικότητα γι’ αυτούς είναι η εκλογή ή επανεκλογή τους.

Σε αυτή τη μοναδική πραγματικότητα και επιδίωξη εξομοιώνονται όλοι. Η Κίρκη της εκλογής ή επανεκλογής τούς κάνει όλους ίδιους. Εκτός πραγματικότητας.

https://www.kathimerini.gr/opinion/561937951/oloi-idioi-einai-2/