διαΚρητικά 64: Αλέξανδρος Παπαδάκης

https://www.youtube.com/watch?v=7DNHv-3mFpc&t=350s

Αλέξανδρος Παπαδάκης, Κοντυλιές

Δίσκος: Νιόσπαρτο (ΑΕΡΑΚΗΣ, 2023)

Εξήλωσεν ο ύπνος μου από την στόρησή σου

 και δε μπορώ να κοιμηθώ και φταίει η γι απατή σου. 

Στην περασά μου το ‘στεσες την ταχινή το βρόχι 

κι έπεσα σαν τον ποντικό εις την αλευροδόχη.

Για να ‘ρθω πάλε το ‘φηκες το παραθύρι φόρα 

και δε σε γνοιάζει κι αν εργάς κι ανέ βρέχει η μπόρα. 

Δω μου σκιάς, μπάρε μου, καιρό να φύγω αγάλια αγάλια 

γιατί εσύ μ’ επόδωκες σε τούτανέ τα χάλια.

 

Χιαχίρντισα σαν έκουσα πως σε παντρολογούνε 

κι εκαταράστηκα γιαμιάς να μην τ’ αξιωθούνε.

Σαρνίτσι μοιάζει η αγάπη σου που πάτο δεν ‘ποτάσσει 

κι όσο νερό κι αν κουβαλιώ μια μέρα θα το χάσει. 

Με τσ’ όρνιθες κοιτάσσουνε όσοι δεν αγαπούνε 

μα όσοι αγαπούνε θέτουνε, μα που να κοιμηθούνε…

Τα ενοίκια και η ανθρωπιά μας

πηγή: Rethemnos.gr

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Ο Σεπτέμβριος έρχεται και χιλιάδες φοιτητές, αλλά και εκπαιδευτικοί (δάσκαλοι και καθηγητές), άνδρες και γυναίκες, ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους και ξενιτεύονται μαζί με τα χελιδόνια, για τον τόπο, όπου πρέπει να ζήσουν και να εργαστούν για το παρόν και το μέλλον.

Οι φοιτητές εργάζονται (κάνοντας τις σπουδές τους – αυτή είναι η αποστολή τους ως φοιτητών και πρέπει να είναι η κύρια εργασία τους) για το δικό τους το μέλλον. Οι εκπαιδευτικοί εργάζονται για το μέλλον των δικών μας παιδιών. Και οι δύο αυτές ομάδες συγχρόνως εργάζονται και για το αύριο ολόκληρης της κοινωνίας και το μέλλον της πατρίδας μας.

Όμως τα χελιδόνια είναι τυχερά, γιατί εκεί που πηγαίνουν θα βρουν τις φωλιές τους από πέρυσι, σε σημεία που τους έχει παραχωρήσει ο Θεός δωρεάν. Ενώ οι άνθρωποι, που έρχονται στην πόρτα μας αναζητώντας κατοικία, και φυσικά είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για να μείνουν, σε πάρα πολλές περιπτώσεις πέφτουν θύματα ανελέητης εκμετάλλευσης και γίνονται αντικείμενα εξευτελισμού, μερικές φορές μάλιστα και εξαπάτησης!

Γι’ αυτό, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα έχει ανατείλει ένα νέο κοινωνικό πρόβλημα, αναπάντεχο, αδιανόητο: της στέγασης των εκπαιδευτικών και των φοιτητών!

Αν είσαι ιδιοκτήτης που νοικιάζεις χώρους και το θέμα σε αφορά άμεσα, να ξέρεις ότι δεν είμαι δικαστής, για να σε κρίνω. Θα σου πω μόνο πώς βλέπω τα πράγματα και, αν αγγίξω το φιλότιμό σου και σε προβληματίσω, θα είμαστε όλοι από αύριο (ακόμη κι εσύ ο ίδιος και τα παιδιά σου) σε καλύτερη μοίρα.

Τι συμβαίνει;

Το πρόβλημα είναι γνωστό: ιδιοκτήτες ζητούν υπέρογκα ποσά ως ενοίκια, πολλές φορές για κατοικίες όπου οι ίδιοι δεν θα καταδέχονταν να μείνουν με τίποτα, συχνά απαιτούν να λαμβάνουν αυτά τα χρήματα χωρίς μισθωτήριο (αφορολόγητα δηλαδή), πράγμα που εμποδίζει τους ενοικιαστές να λαμβάνουν το επίδομα ενοικίου που πιθανώς δικαιούνται, και επίσης δεν είναι σπάνια η αγενής συμπεριφορά, λες και ο άνθρωπος που έρχεται στην πόρτα μας είναι αναξιοπρεπής και μπορούμε να τον προσβάλλουμε κατά βούλησιν.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, αυξάνονται οι καλοί ιδιοκτήτες που έχουν την απαίτηση να «ελευθερώνουν» οι ενοικιαστές τους το σπίτι μόλις μπαίνει η άνοιξη, γιατί εκείνοι έχουν βρει κι άλλη φάμπρικα που γεννάει χρήματα, τη μετατροπή του σε τουριστικό δωμάτιο ή διαμέρισμα [μέσω Airbnb (*)]! «Σήκω φύγε λοιπόν, κ. ενοικιαστή, μαζί με όλα τα πράγματά σου, και πήγαινε όπου θέλεις», σου λέει ο ιδιοκτήτης (ή, για την ακρίβεια, όπου δ… θέλεις!). «ΑΝ σου αρέσει. Αν δεν σου αρέσει, μη βρεις σπίτι (επειδή γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεις κάτι καλύτερο, ηθικότερο και αξιοπρεπέστερο) και κοιμήσου κάτω από τ’ άστρα! Εγώ το σπίτι θα το νοικιάσω, γιατί περιμένουν ουρά μετά από σένα. Δεν σε έχω ανάγκη!».

Βεβαίως όλο αυτό το σκηνικό είναι από μόνο του εξευτελιστικό για ένα νέο ή μία νέα που έρχεται να σπουδάσει, για μια οικογένεια που προσπαθεί (συχνά με χίλιες στερήσεις) να σπουδάσει το παιδί της και για έναν δάσκαλο ή καθηγητή, που έρχεται στην πόλη μας να διδάξει τα παιδιά μας τις γνώσεις του. Το σωστό θα ήταν όλοι αυτοί να εύρισκαν φιλοξενία στα σπίτια μας, χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν καθόλου! Όχι να προσπαθούμε να τους εκμεταλλευτούμε και να αδιαφορούμε αν θα βρουν τελικά ένα κρεβάτι να γείρουν το ζαλισμένο κεφάλι τους!

Εντάξει, δεν ζητάω τα πάντα, δεν έχω την απαίτηση να καταργηθούν τα ενοίκια (σημειώνω ότι κι εγώ νοικιάζω χώρους, αλλά, συγχωρέστε με, με ανθρώπινους όρους). Όμως έχω την επιθυμία οι άνθρωποι, που έρχονται να μάθουν γράμματα στα παιδιά μας, και οι νέοι, που έρχονται να σπουδάσουν για ένα καλύτερο μέλλον, να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι κι όχι ως κινούμενα πορτοφόλια. Και να ήταν και «παχυλά» πορτοφόλια, να το καταλάβω – χωρίς να το δικαιολογώ – αλλά κατά κανόνα μιλάμε για εντελώς ισχνά πορτοφόλια, ανθρώπους που τους ζητούν το μισό τους μηνιάτικο (ή και περισσότερο!) για να τους προσφέρουν έναν χώρο κατοικίας, που μπορεί, όπως ξαναγράψαμε παραπάνω, να μην ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στις απαιτήσεις αυτές.

Εκπαιδευτικοί διανυκτερεύουν στο αυτοκίνητό τους επί πολύ καιρό, γιατί δε βρίσκουν σπίτι. Άλλοι στήνουν αντίσκηνα. Άλλοι απορρίπτουν το διορισμό (για τον οποίο τόσο περίμεναν, σπούδασαν οι ίδιοι κ.τ.λ.) και γυρίζουν στο σπίτι τους, άνεργοι ξανά, τουλάχιστον διασώζοντας κάποια αξιοπρέπεια, και διασώζοντας επίσης ό,τι έχει απομείνει από το ισχνό τους βαλάντιο (ισχνό = αδύνατο, αν δεν το ξέρουμε).

Θύματα αυτής της απανθρωπιάς και της απληστίας είναι και εργαζόμενοι και οικογένειες, αλλά οι «ξενομπάτες», που βρίσκονται σε ανάγκη (εκπαιδευτικοί και φοιτητές), αφενός είναι τα υπ’ αριθμ. 1 θύματα και αφετέρου θα έπρεπε να περιβάλλονται με σεβασμό και στοργή από όλη την κοινωνία, αντί να ταπεινώνονται, να ταλαιπωρούνται και τελικά να τους μαδούν σαν κοτόπουλα!

Αναζητώντας τη χαμένη μας ανθρωπιά;

«Ξένος περνά απ’ την πόρτα μας ογρός και χιονισμένος» λέει το τραγούδι. «Μάνα μου, κι ας τ’ ανοίξομε του ξένου να ’ρθει μέσα, και στρώσ’ του τάβλα να γευτεί…». Ας μιλήσουμε ειλικρινά. Η κάποτε διάσημη «κρητική φιλοξενία» έχει δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τους ίδιους τους Κρητικούς. Η τραγουδισμένη από τον Όμηρο, πανάρχαια ελληνική φιλοξενία έχει δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τους ίδιους τους Έλληνες της εποχής μας, όχι παντού ευτυχώς, αλλά σε αρκετές πόλεις και νησιά της πατρίδας μας!…

Τι με νοιάζει εμένα; Δηλαδή πρέπει να έχω προσωπικό συμφέρον για να με νοιάξει; Με νοιάζει γιατί είμαι άνθρωπος και, στο κάτω κάτω, ό,τι υφίστανται οι συνάνθρωποί μου (όχι μόνο το συγκεκριμένο πρόβλημα) έχει αντίκτυπο σε ολόκληρη την κοινωνία και σε μένα και στα παιδιά μου. Πρέπει να έχει αντίκτυπο, αλλιώς, κυρίες μου και κύριοι, δεν είμαι πλέον άνθρωπος. Και από τους γονείς και τους προγόνους μου (εδώ και πολλές γενιές) έμαθα ότι η ανθρωπιά έχει ανεκτίμητη αξία. Εσείς το μάθατε; Το διδάξατε ή θα το διδάξετε στα παιδιά σας;

Οι παλιοί Κρητικοί έλεγαν: «Να μη χάσομε την αθρωπιά μας». «Να είσαι πάνω απ’ όλα άθρωπος», «να φέρεσαι σαν τον άθρωπο». Στην Κρήτη η λέξη ανθρωπιά («αθρωπιά», χωρίς ν) σημαίνει αξιοπρέπεια. Αν λοιπόν δεν είσαι άνθρωπος, δεν είσαι αξιο-πρεπής, δηλαδή δεν σου πρέπει αξία – δεν σου πρέπει σεβασμός. Εσύ χάνεις την αξιοπρέπειά σου, επειδή προσπαθείς να στερήσεις από τον άλλο τη δική του.

Το χρήμα δεν είναι το παν (άλλωστε, δε νομίζω να έγινες σκληρός σπιτονοικοκύρης επειδή «πεινάνε τα παιδιά σου»). Οι παλιοί έλεγαν και κάτι ακόμη: «Διαβολομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». «Τα σάβανα δεν έχουνε τσέπες!». «Λίγα φάε, λίγα πιες, θέσε, καλά κοιμήσου». «Όσο θέλεις δούλευε, όσο θέλει ο Θεός θα σου δώσει». Πρέπει να το ευλογήσει κι ο Θεός αυτό που έχεις. Και θα το ευλογήσει, όταν νοιάζεσαι και για τις ανάγκες του πελάτη σου (εν προκειμένω του ενοικιαστή σου), και μάλιστα όταν νοιάζεσαι πρωτίστως για αυτές τις ανάγκες και έπειτα για το στενό, μικρόψυχο συμφέρον σου.

Μήπως όμως κάνεις και το σταυρό σου πότε πότε; Μήπως ανάβεις και κανένα κερί, για να έχει ο Θεός καλά εσένα και τα παιδιά σου; Τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο αδιανόητο. Ο Χριστός, πολύ περισσότερο από τα κεριά μας, ζήτησε αγάπη και έλεος για όλο τον κόσμο, ακόμη και για κείνους που «δεν το αξίζουν» – όμως εμείς πολλές φορές ακόμη και τους σωστούς και έντιμους ανθρώπους, που έρχονται μπροστά μας, τους βλέπουμε σαν κότες με χρυσά αβγά, που βιαζόμαστε να τις «σφάξουμε» για να τους τα πάρουμε (νομίζουμε ότι τα έχουν αποθηκευμένα μέσα τους).

Ο Χριστός, λοιπόν, όπως αναφέρεται στο ευαγγέλιο, ανάμεσα στα άλλα, είπε: «Μη μαζεύετε θησαυρούς στη Γη, όπου φθείρονται και κλέβονται. Μαζέψτε θησαυρούς στον ουρανό, που ούτε φθείρονται, ούτε τους κλέβουν. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί είναι και η καρδιά σου». Είπε επίσης: «Ευκολότερα μπαίνει μια καμήλα (σχοινί) από την τρύπα μιας βελόνας, παρά πλούσιος στη βασιλεία του Θεού» (κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 6, στίχοι 19-21, κεφ. 19, στ. 16-26).

Μπορείς λοιπόν να διαλέξεις, αν θα είσαι άξιος σεβασμού, αν επιθυμείς να κερδίσεις και την αιωνιότητα, τι άποψη θέλεις να έχει και ο Χριστός για σένα, ποιος είναι ο θησαυρός που θα σε συνοδεύει μετά από εδώ, ποιο το όνομα που θέλεις ν’ αφήσεις και η κοινωνία που θέλεις να παραδώσεις στα παιδιά σου… Καλό Φθινόπωρο.

Σημείωση

(*) «Η ονομασία Airbnb είναι ακρωνύμιο του αρχικού ονόματος Airbedandbreakfast (δηλ. Air, bed and breakfast = αέρας, κρεβάτι και πρωινό). Η αρχική ιδέα γεννήθηκε, όταν τον Οκτώβριο του 2007 έλαβε χώρα στο Σαν Φρανσίσκο ένα διεθνές συνέδριο σχεδιαστών. Οι τότε συγκάτοικοι Gebbia και Chesky, καθώς δεν μπορούσαν να πληρώσουν το ενοίκιο του διαμερίσματός τους, αποφάσισαν να μετατρέψουν το σαλόνι τους σε ξενώνα bed and breakfast, προσφέροντας σε τρεις συμμετέχοντες του συνεδρίου στέγη, φουσκωτά στρώματα (αέρα) και σπιτικό πρωινό έναντι πληρωμής» (από τη Βικιπαίδεια, λ. «Airbnb»).

https://rethemnos.gr/ta-enoikia-kai-i-anthropia-mas/

"Μην σπρώχνεστε!" ή Περί απροϋπόθετων απαλλαγών από τα Θρησκευτικά

Άντε πάλι τα ίδια και τα ίδια με τις απροϋπόθετες απαλλαγές από τα Θρησκευτικά.

Τι εμμονή είναι αυτή;

Ας το καταλάβουν ορισμένοι: όχι μόνον οι αποφάσεις των ανεξάρτητων αρχών αλλά ενίοτε ακόμη και οι αποφάσεις του ΣτΕ (καταφαίνεται εκ του αποτελέσματος) δεν δεσμεύουν τη διοίκηση.-

Ηράκλειο Κρήτης, 29 Αυγούστου 2023

Γ. Μ. Βαρδαβάς

Το αντίδοτο στην απόγνωση

Κράτα τὸ νοῦ σου στὸν ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι.

Ἅγιος Σιλουανὸς

Η βιοτική μέριμνα είναι αμείλικτη ενίοτε. Δεν χρειάζεται όμως ούτε απελπισία, ούτε απόγνωση. Ο Θεός οικονομεί για όλους, δίκαιους και αδίκους, αρκεί να υπάρχει θέληση, ελπίδα, πίστη και αγάπη.

Ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. Ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη. 

(A' Πρὸς Κορινθίους  13, 9-13)

Adieu Τόλη!

Πέθανε ο τραγουδιστής Τόλης Τσιμογιάννης

https://www.youtube.com/watch?v=sSE1CaLcUVc

Ανθολόγιον 301: J. Roth

(…) Εἶδα ἀνθρώπους εἰλικρινεῖς καὶ πιστοὺς τῆς ἀλήθειας νὰ καταντοῦν ἀπατεῶνες, Καμιὰ ἀνθρώπινη ἀρετὴ δὲν εἶναι αἰώνια σὲ τοῦτον τὸν κόσμο, μία μόνο: ἡ ἀληθινὴ εὐλάβεια. Ὁ πιστὸς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπογοητεύσει, ἀφοῦ τίποτα ἐγκόσμιο, τίποτα ἐπίγειο δὲν μᾶς ὑπόσχεται. Ὁ ἀληθινὸς πιστὸς δὲν μᾶς ἀπογοητεύει, ἐπειδὴ δὲν γυρεύει ἐδῶ στὴ γῆ τὸ συμφἐρον καὶ τὸ κέρδος του. (…)

Joseph Roth, Ὁ θρίαμβος τῆς ὀμορφιᾶς / Ἡ προτομὴ τοῦ αὐτοκράτορα, μετάφραση: Μαρία Ἀγγελίδου – Ἄγγελος Ἀγγελίδης, ἐκδόσεις Ἄγρα, Ἀθήνα 2022, σελ. 114-115.

Ανθολόγιον 300: Κώστας Αγόρας [Περί αλήθειας]

Είναι επίπονο αλλά τιμημένο να αγωνίζεσαι για όλο και μεγαλύτερη αλήθεια.

Κώστας Αγόρας

***

Δεν λέω να αγωνίζεσαι για την "αλήθεια" έτσι απλά. Διότι η αλήθεια για μας, ιστορικά όντα, είναι "ορίζοντας", εσχατολογικός μάλιστα. Προτιμώ λοιπόν να λέω να αγωνίζεσαι για "όλο και μεγαλύτερη αλήθεια". Ο αγώνας αυτός είναι μια "δυναμική" στην Ιστορία (μια δυναμική ζωής κατά τη γνώμη μου).

Κώστας Αγόρας

[πηγή]

Ο ιερός ναός του αγίου Τίτου στο Ηράκλειο και η παράδοση για τον αρχικό τάφο του αγίου στο Νευς Αμάρι

πηγή: Χρυσένια

επιμέλεια: Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Ο ναός του Αγίου Τίτου είναι ορθόδοξη εκκλησία στο Ηράκλειο, Κρήτη, αφιερωμένη στον άγιο απόστολο Τίτο, τον πρώτο επίσκοπο Κρήτης, μαθητή και συνεργάτη του αποστόλου Παύλου. Πιθανότατα είναι ο παλαιότερος ναός στο Ηράκλειο. Είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία στο κέντρο της πόλης, στην οδό 25ης Αυγούστου. Με μια όμορφη πλατεία να απλώνεται γύρω του, την πλατεία Αγίου Τίτου.

Ο Άγιος Τίτος ήταν μαθητής του Αποστόλου Παύλου και πρώτος επίσκοπος Κρήτης, στον οποίο ο δάσκαλός του (ο «απόστολος των εθνών») απευθύνει και την περίφημη Προς Τίτον επιστολή, που περιλαμβάνεται στην Καινή Διαθήκη. Η πρώτη εκκλησία αφιερωμένη στο όνομά του ήταν η βασιλική του Αγίου Τίτου, που σώζεται στη ρωμαϊκή πρωτεύουσα της Κρήτης Γόρτυνα (όπου και η τάφος του). Ο ναός αυτός στέγαζε και τη μητρόπολη του νησιού μέχρι την καταστροφή της από σεισμό και τη μεταφορά της πρωτεύουσας από τους Άραβες (828) στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο).

Η παράδοση για τον άγιο Τίτο στο Νευς Αμάρι

Στο χωριό Νευς Αμάρι, πρωτεύουσα παλαιότερα της επαρχίας Αμαρίου του νομού Ρεθύμνης, υπάρχει ιστορικό εξωκλήσι του αγίου Τίτου (φωτο), δίπλα στο οποίο μέχρι πριν λίγα χρόνια διασωζόταν υπόγειος χώρος, που η τοπική παράδοση θεωρούσε ως τον αρχικό τάφο του αγίου και οι χριστιανοί της περιοχής τον περιέβαλλαν με μεγάλη ευσέβεια. Κατά την παράδοση, ο άγιος Τίτος κοιμήθηκε ειρηνικά στο σημείο εκείνο, όπου και ετάφη, κατά τη διάρκεια ιεραποστολικής ή ποιμαντικής περιοδείας του στην περιοχή.

Παρότι δεν είναι ο καθεδρικός ναός του χωριού, η εορτή του αγίου Τίτου θεωρείται από τους κατοίκους ως το σημαντικότερο πανηγύρι τους και πολλοί χριστιανοί καταγόμενοι από το Νευς Αμάρι, όπου και αν είναι η μόνιμη κατοικία τους, φροντίζουν να έρχονται στο χωριό για να συμμετέχουν στον εορτασμό της μνήμης του κάθε χρόνο στις 25 Αυγούστου.

Σημειώνουμε ότι, λίγα χρόνια πριν, όταν ο μητροπολίτης Λάμπης, Σιβρύτου και Σφακίων Ειρηναίος (στα όρια της μητρόπολης του οποίου ανήκει το Νευς Αμάρι) περιόδευσε όλη την επαρχία μεταφέροντας ως ευλογία την τιμία κάρα του αγίου Τίτου (δηλ. το κρανίο του), το ιερό λείψανο ευωδίασε πάρα πολύ έντονα όταν η συνοδεία του εισήλθε στα όρια του χωριού. Αυτό θεωρήθηκε σοβαρή ένδειξη ότι η περιοχή έχει όντως μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον άγιο.

Ο ναός του Αγίου Τίτου

Το 961 ο Νικηφόρος Φωκάς έδιωξε τους Άραβες πειρατές από την Κρήτη κάνοντάς την εκ νέου τμήμα της κραταιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την ανακατάληψη του νησιού (και ενώ βρισκόμαστε στη β΄ βυζαντινή περίοδος), η έδρα της επισκοπής μεταφέρθηκε από τη Γόρτυνα στον Χάνδακα. Εκεί κατασκευάστηκε ο νέος μητροπολιτικός ναός, αφιερωμένος στον απόστολο Τίτο, ώστε να αναζωπυρωθεί η χριστιανική πίστη και πνευματική παράδοση στην Κρήτη.

Ο ναός ήταν μονόχωρος δρομικός. Είχε μορφή τρίκλιτης βασιλικής, με μήκος που ξεπερνούσε τα 170 μ., ώστε να κατατάσσεται ανάμεσα στις μακρύτερες βασιλικές του ελλαδικού χώρου. Στο νέο ναό μετέφεραν την τιμία κάρα του αγίου Τίτου, τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μεσοπαντίτισσας και άλλα ιερά κειμήλια από το ναό της Γόρτυνας. Όλα αυτά λίγο πριν την πτώση του Ηρακλείου στους Τούρκους μεταφέρθηκαν από τον Φραντσέσκο Μοροζίνι στη Βενετία, όπου υπάρχουν και σήμερα, με εξαίρεση την κάρα του αγίου Τίτου που επιστράφηκε στο Ηράκλειο και βρίσκεται σήμερα στο ναό.

Στον περίβολο του ναού θάβονταν εξέχοντα πρόσωπα της πόλης, από τη βυζαντινή, την ενετική, μέχρι και την οθωμανική περίοδο.

Ενετοκρατία

Η ιερή εικόνα της Παναγίας Μεσοπαντίτισσας, η οποία μεταφέρθηκε στη Βενετία, "αν και τοποθετήθηκε αρχικά στον Ναό του Αγίου Μάρκου με ειδικό διάταγμα της Γερουσίας μεταφέρθηκε και βρίσκεται οριστικά στο Ναό της Santa Maria Della Salute (Παναγία της Υγείας) στο Μεγάλο Κανάλι της Βενετιάς" (από εδώ).

Το 1210 η Κρήτη πέρασε στην κατοχή των Ενετών και στο ναό εγκαταστάθηκε ο λατίνος (ρωμαιοκαθολικός) αρχιεπίσκοπος. Ο ναός υπέστη ορισμένες τροποποιήσεις, όπως τη διάνοιξη κυκλικού φεγγίτη και την κατασκευή κωδωνοστασίου.

Αυτός ο πρώτος ναός καταστράφηκε πριν τα μέσα του 15ου αιώνα, όμως ξαναχτίστηκε σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής και εγκαινιάστηκε από τον αρχιεπίσκοπο Κρήτης Φαντίνο Ντάντολο στις 3 Ιανουαρίου 1446, συνεχίζοντας να λειτουργεί ως η κεντρική ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Χάνδακα (ο καθεδρικός ναός – Duomo). Αν και υπέστη ελαφρές ζημιές από τον σεισμό του 1508, καταστράφηκε από πυρκαγιά στις 3 Απριλίου 1544, από την οποία όμως διασώθηκαν τα ιερά κειμήλια και λείψανα του ναού. Έτσι επανακατασκευάστηκε στον ίδιο ρυθμό το 1557.

Ο απόστολος Τίτος ήταν για τους Βενετούς ένα πολύτιμο συμβολικό «όπλο» στα πλαίσια της αφομοίωσης του πληθυσμού του νησιού. Ακόμα και μετά την υιοθέτηση του Αγίου Μάρκου ως προστάτη της Candia (Κρήτης), ο άγιος Τίτος παρέμενε ο προστάτης του νησιού.

Για τη μεγάλη σημασία που αποδιδόταν από τη Γαληνοτάτη (τη Βενετία) στον άγιο Τίτο και άρα στην προσπάθεια σωτηρίας της κάρας του, μετά την πτώση της πόλης στα 1669, είναι εξόχως χαρακτηριστική η υπόσχεση του Πάπα Ιννοκέντιου ΙΙΙ στα 1209, ότι όποιος μετέβαινε στην Κρήτη για προσκυνηματικό ταξίδι στην εκκλησία του αποστόλου Τίτου θα είχε άφεση αμαρτιών.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι ίσως το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μοροζίνι επέλεξε ώστε στο λάβαρό του, το οποίο σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο Κορέρ της Βενετίας, να εικονίζεται τόσο ο απόστολος Τίτος, όσο και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μεσοπαντίτισσας.

Τοιχογραφία που απεικονίζει την επιστροφή της κάρας του αγίου Τίτου στο Ηράκλειο στις 15 Μαΐου 1966. Είναι έργο του αγιογράφου Εμμανουήλ Σαριδάκη και βρίσκεται στο παρεκκλήσιο του αγίου Ανδρέα, αρχιεπισκόπου Κρήτης, εντός του αρχιεπισκοπικού μεγάρου στο Ηράκλειο (από εδώ).

Τουρκοκρατία

Μετά την κατάκτηση του Χάνδακα από τους Τούρκους το 1669, τα κειμήλιά του φυγαδεύτηκαν στην Βενετία (όπως είπαμε) και ο ναός παραχωρήθηκε στον βεζίρη Ζαδέ Φαζίλ Αχμέτ Κιοπρουλή, πορθητή του Χάνδακα, ο οποίος τον μετέτρεψε σε σε μουσουλμανικό τέμενος (τζαμί), γνωστό με το όνομα Βεζίρ Τζαμί. Το κτίριο καταστράφηκε από τον σεισμό του 1856.

Το σημερινό κτίριο άρχισε να κατασκευάζεται το 1869 σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Αθανασίου Μούση, ο οποίος έχει σχεδιάσει επίσης, μεταξύ άλλων, τον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά και τους στρατώνες στην πλατεία Ελευθερίας. Το νέο τέμενος έγινε γνωστό ως Γενί Τζαμί (νέο τζαμί), αν και διατηρούσε το παλιό του όνομα. Ολοκληρώθηκε στα 1872 και πρόκειται για κτίσμα νεοκλασικού χαρακτήρα, με έντονο εκλεκτικισμό αλλά και πολλά ανατολίτικα χαρακτηριστικά, λόγω του ότι προοριζόταν για μουσουλμανικό τέμενος. Είναι τετρακιόνιος ναός με τρούλο. Στην εξωτερική πλευρά του κυριαρχούν τα κατακόρυφα στοιχεία, ενώ στην κορυφή του υπάρχει λιθόγλυπτη επίστεψη.

Το εσωτερικό του σημερινού ναού του αγίου Τίτου (από εδώ)

Ελεύθερη Κρήτη

Μετά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και την ανταλλαγή των πληθυσμών, το κτίριο επισκευάστηκε από την Εκκλησία της Κρήτης (εργασίες ανάπλασης) και αποδόθηκε στην ορθόδοξη χριστιανική λατρεία στις 3 Μαΐου 1925. Ο μιναρές του τεμένους κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1920, όταν αποχώρησαν από το Ηράκλειο οι τελευταίοι μουσουλμάνοι.

Φωτό από εδώ

Στις 15 Μαΐου 1966 επεστράφη στο ναό η κάρα του αγίου Τίτου από τη Βενετία και φυλάσσεται, μέσα σε επισκοπική μίτρα, σε μικρό παρεκκλήσιο, στη βόρεια πλευρά του νάρθηκα (του πρόναου, δηλ. του πρώτου χώρου του ναού στον οποίο εισέρχεται ο επισκέπτης). Εκεί είναι αναρτημένες αποκλειστικά φορητές εικόνες Κρητών αγίων διαφόρων εποχών, έργα της αγιογράφου Μαρίας Πολιτάκη.

Από το 1974 μέχρι το 1988 πραγματοποιήθηκαν εργασίες στερέωσης και αποκατάστασης του ναού. Το 2013 ο ναός ανακηρύχθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο καθεδρικός ναός.

Στον πρόναο βρίσκεται σε προσκυνητάρι και εικόνα του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος τιμάται ως άγιος λόγω της μεγάλης ευσέβειας και της ασκητικής βιωτής του, με την επιγραφή «Ο εν αγίοις βασιλεύς Νικηφόρος ο Φωκάς ο Κτήτωρ».

Οι Παναγίες του Αγίου Τίτου

Η γνωστή ξεναγός και συγγραφέας Αθηνά Κυριακάκη – Σφακάκη στο βιβλίο της «Παναγίες του Αγίου Τίτου» παραθέτει πολύτιμες πληροφορίες για τις 10 μοναδικές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου, που φυλάσσονται στον ιερό ναό, αλλά και για την εποχή κατά την οποία εικονογραφήθηκαν. Το βιβλίο μπορούμε να προμηθευτούμε από τον ιερό ναό του Αγίου Τίτου και μόνο. Τα έσοδα θα διατεθούν για την κάλυψη της δαπάνης επιδιόρθωσης της λίθινης διάτρητης διακόσμησης της άνω κατάληξης των τοίχων του ναού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγγραφή του βιβλίου έγινε με προσφορά της συγγραφέως και από τη διάθεσή του η ίδια δεν έχει κανένα οικονομικό όφελος.

Οι δέκα ιστορικές εικόνες της Παναγίας που υπάρχουν στο Ναό του Αγίου Τίτου στο Ηράκλειο είναι οι εξής:

Αρχαιότερη είναι η εικόνα της Γαλακτοτροφούσας (1854), ενώ μετά από επτά χρόνια (1861) ιστορήθηκε η Στεφόμενη Βρεφοκρατούσα.

Οι εικόνες "Παρήλθεν η σκιά του νόμου" (1877) και "Χαίρε" (1864) αγιογραφήθηκαν, όπως και οι προηγούμενες, κατά την ύστερη Τουρκοκρατία, όταν ακόμη ο ναός του Αγίου Τίτου δεν είχε καθιερωθεί και στην θέση του λειτουργούσε το Βεζίρ Τζαμί.

"Παρήλθεν η σκιά του νόμου" (στίχος από εκκλησιαστικό τροπάριο, "θεοτοκίο", που αναφέρεται στην αλλαγή της πνευματικής κατάστασης των ανθρώπων, από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, με την καθοριστική συμβολή της Υπεραγίας Θεοτόκου)

Η Πορταΐτισσα ιστορήθηκε το 1906 κατά την περίοδο της αυτονομίας της Κρήτης και προ της Ενώσεως με την Ελλάδα. Η Μυρτιδιώτισσα ιστορήθηκε το 1926, ένα χρόνο μετά την αποκατάσταση του οικοδομήματος του Αγίου Τίτου από την Εκκλησία της Κρήτης και την καθιέρωση του Ναού.

Οι εικόνες Μυρτιδιώτισσα και Οδηγήτρια, αμφότερες έργα του Ευαγγέλου Μαρκογιαννάκη, είναι νεότερες, χρονολογούμενες αντιστοίχως το 1926 και το 1961. Διαφορά 35 χρόνων, αποκαλυπτική διαφοροποίησης της καλλιτεχνικής εκφράσεως του ζωγράφου.

Στην εικόνα "Η Οδηγήτρια", έργο Δημ. Σαριδάκη, δεν υπάρχει χρονολογία ιστορήσεως παραπλεύρως της υπογραφής του αγιογράφου, ως είθισται. Αναγράφεται όμως ο χρόνος αφιερώσεως (Δέησις Ευαγγελίας Γεωρ. Καστρινάκη 1965)".

Επίσης, στο ναό φυλάσσονται άλλες δύο σημαντικές εικόνες, της Κυράς Μεσοπαντίτισσας και η Μήτηρ Θεού. Στην Μεσοπαντίτισσα δεν μπορεί να διαβαστεί η χρονολογία αγιογράφησης, ενώ στην "Μήτηρ Θεού" δεν υπάρχει επιγραφή ταυτότητας (χρόνος ιστόρησης, όνομα ζωγράφου, αφιέρωση). Ίσως η σχετική γραφή να υπάρχει επί του ξύλινου σώματος της εικόνας και έχει επικαλυφθεί από το μέταλλο.

Πηγές

• Βικιπαίδεια, λήμμα «Ναός του Αγίου Τίτου (Ηράκλειο)»,
• Σταύρος Μουντουφάρης, Η Κάρα του Αγ. Τίτου γύρισε στην γενέτειρα Κρήτη
• Άγιος Τίτος στο Ηράκλειο
• Άγιος Τίτος, Ηράκλειο
• Ναός του Αγίου Τίτου
• Οι 10 Παναγίες του Αγίου Τίτου
• Μαρία Καναβά, Στα εκκλησάκια του Αγίου Τίτου, στις πλαγιές του Ψηλορείτη

ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

(για τους χριστιανούς φίλους, κάθε παράδοσης)

Απορία μεγάλη έχω στα «εκκλησιαστικά πράγματα». Πολύς θεσμός, τυπολατρία, ιεροπρέπεια, βυζαντινή μεγαλοπρέπεια ή άλλη (ανάλογα με την παράδοση, ανατολική ή δυτική), πολλά πνευματικά, ασκητικά και "Χριστός"; Άντε βρες τον!

Εννοώ "Χριστός σε προσωπική σχέση μαζί του". Όχι απλά τυπικά, αξιωματικά "Χριστός", όπως λέμε στις εικόνες που τις λιβανίζουμε και στα τέμπλα (ή στα αγάλματα).

Εδώ νομίζω ότι κάναμε ένα λάθος, χοντρό λάθος. Ξεχάσαμε ότι το Πνεύμα του Αναστημένου κατέρχεται επάνω στον καθένα μας (επί πάσαν σάρκα) και με τον τρόπο αυτό ο Παράκλητος εσωτερικεύει στον καθένα μας προσωπικά τον Αναστημένο Χριστό. Έτσι η σχέση μας με τον Χριστό είναι εσωτερική και άμεση (εν Πνεύματι Αγίω - δηλ. «ενοίκηση-inhabitatio» του Αναστημένου εν ημίν) - και βεβαίως δεν χρειάζεται κανενός είδους Μεσιτεία.

Και ακριβώς λοιπόν επειδή είναι τέτοια, δηλ. "αγιοπνευματική ενοίκηση του Αναστημένου εν ημίν" συγκροτούμε με τη σειρά μας μεταξύ μας "κοινωνία και κοινότητα Χριστού" δηλ. αυτό που θα πει "Εκκλησία".

Η "εκκλησία" είναι το αποτέλεσμα της αγιοπνευματικής "ενοίκησής" Του σε μας. Δεν είναι το προαπαιτούμενο μέσον για την "ενοίκηση" αυτή. Εμείς φοβάμαι πως τα έχουμε αντιστρέψει.

Πρώτα λοιπόν είναι η αγιοπνευματική εσωτερίκευση του Αναστημένου μέσα μας (ενοίκηση) και σαν συνέπεια αυτού είναι η μεταξύ των πιστών του Χριστού κοινωνία.

Μήπως να σκεφτούμε λίγο περισσότερο;

Μακάρι ο καθένας μας να νοιώσει βαθιά ότι ο πιο κοντινός του, ο πιο εσωτερικός του, ο πιο δικός του, είναι ο αναστημένος Χριστός!

Κώστας Αγόρας

[πηγή]

Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, Η αυτοδικία και η ασφάλεια ως δημόσιο αγαθό

πηγή: Liberal, 24/8/2023

Το πρόσφατο βιβλίο του Δ. Τριανταφυλλίδη Ρωσία: Ο μεγάλος εχθρός της Δύσης, εκδόσεις Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2022

Η απεχθής εικόνα που έκανε το γύρο του διαδικτύου, με το τρομοκρατημένο βλέμμα ενός ανθρώπου να ξεπροβάλει από τη μισάνοιχτη πόρτα ενός συρόμενου τρέιλερ και η φωνή πίσω από το κάδρο «εικοσιπέντε κομμάτια», αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμό μας.

Οι κοινωνίες, από τα πρώτα βήματα κιόλας που έκαναν, ένα από πρώτα πράγματα που ρύθμισαν ήταν ο τρόπος άσκησης της βίας εντός της κοινότητας των ανθρώπων. Αποφάσισαν πως δεν μπορεί ο καθένας να εφαρμόζει τον «νόμο» έτσι όπως αυτός τον αντιλαμβάνεται, αλλά πως θα υπάρχουν κοινοί κανόνες, υποχρεωτικοί για όλους και πως για την εφαρμογή τους θα υπάρχει ειδικός μηχανισμός.

Έκτοτε, με διαρκείς αναθεωρήσεις και βελτιώσεις, καταλήξαμε πως δικαίωμα άσκησης νόμιμης βίας έχει μόνο το κράτος και οι εντεταλμένοι προς αυτό μηχανισμοί, δηλαδή τα σώματα ασφαλείας.

Η αυτοδικία με τη μορφή της αντιποίησης αρχής, είναι ένα από τα πιο αντικοινωνικά αδικήματα. Επιβάλλεται το δίκαιο του ισχυροτέρου και καταλύεται κάθε έννοια νομιμότητας, δικαιοσύνης, ισονομίας και ισηγορίας.

Η αυτοδικία, οι «ομάδες πολιτοφυλακής», τα διάφορα επηρμένα «κομάντο», είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα του χάους και της κατάρρευσης της κοινωνίας. Είναι η αποτυχία, η κατάρρευση του πολιτισμού. Ως εκ τούτου η καθολική και απερίφραστη καταδίκη τέτοιων φαινομένων, είναι χρέος και καθήκον καθενός που θεωρεί πως ανήκει σε μια ανοιχτή, δημοκρατική κοινωνία.

Ωστόσο, θα πρέπει να σημειώσουμε πως εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, καλλιεργήθηκε συστηματικά στη χώρα μας μια γενικευμένη άρνηση εφαρμογής των νόμων με το πρόσχημα της «αντίστασης στο σύστημα», «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του σπουδαστή, του αγρότη, του...», στη «αντίστασης στη βία των μνημονίων», στους «ξένους που έρχονται να μας κλέψουν τον ήλιο και το τσίπουρο». Για να μην αναφερθούμε στην οπαδική βία, στη βία των ανηλίκων, στην ενδοοικογενειακή βία, τομείς όπου αντιμετωπίζουμε ραγδαία αύξηση περιστατικών, συχνά με θανατηφόρα κατάληξη.

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν ατομικές και κοινωνικές συμπεριφορές, οι οποίες προκλητικά, επιδεικνύουν αδιαφορία για την τήρηση των κανόνων της κοινωνικής συμβίωσης και μένουν ατιμώρητες ή τιμωρούνται με ποινές - χάδια και αυτές με αναστολή.

Παράλληλα, είναι κοινός τόπος η διαπίστωση πως ο επαγγελματισμός και η αποτελεσματικότητα των επιφορτισμένων με την τήρηση της τάξης και εντεταλμένων οργάνων της πολιτείας, δεν είναι στο επίπεδο που θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις των πολιτών, οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα να απολαμβάνουν την ασφάλεια ως δημόσιο αγαθό.

Εκεί όπου απουσιάζει η οργανωμένη πολιτεία, εκεί όπου η ασφάλεια ως δημόσιο αγαθό δεν προστατεύεται, εκεί ξεπροβάλλουν τα άνθη του Κακού και σαν ζιζάνια μολύνουν τον κατά τα άλλα εύφορο λειμώνα που λέγεται κοινωνία και διψά για πρόοδο και προκοπή.

Συνδυαζόμενοι οι τρεις αυτοί παράγοντες, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο αν προς το παρόν μας δίνει μικρές, αλλά απεχθείς εκρήξεις, τίποτα δεν προδικάζει πως στο μέλλον δεν θα αντιμετωπίσουμε μία μεγάλη, καταστροφική έκρηξη.

Το προχθεσινό επεισόδιο δεν επιδέχεται καμίας δικαιολογίας. Πρόκειται για ένα περιστατικό που πρέπει να αφυπνίσει πριν απ’ όλα την ίδια την κυβέρνηση και να ξαναδεί το θέμα της ασφάλειας και του κολασμού της παραβατικής συμπεριφοράς τόσο στην κοινωνία γενικότερα, όσο και στις παραμεθόριες περιοχές της χώρας, οι κάτοικοι των οποίων δοκιμάζονται σκληρά από τις επιπτώσεις της παράτυπης μετανάστευσης. Είναι παρήγορο το γεγονός πως, τουλάχιστον, ήταν άμεση η αντίδραση της αστυνομίας και της εισαγγελίας, οι οποίες έσπευσαν να συλλάβουν τους υπαίτιους και να τους παραπέμψουν στη δικαιοσύνη. Έγινε, όμως, εκ των υστέρων, ενώ το θέμα είναι η πρόληψη.

Οι αιτιάσεις προς την κυβέρνηση προέρχονται από ανθρώπους που την ψήφισαν δύο φορές στις τελευταίες εκλογές. Διαφέρουν όμως ποιοτικά, γιατί δεν ανήκουν στη γνωστή συνομοταξία των κομματόσκυλων, τα οποία είναι πρόθυμα να δικαιολογήσουν ή να βρουν ελαφρυντικά για τα πάντα.

Απεναντίας, πρόκειται για ανθρώπους που έχουν επενδύσει τις ελπίδες και τους κόπους τους, στις ίδιες τους τις δυνάμεις, δεν ονειρεύονται διορισμούς των παιδιών τους στο δημόσιο, ούτε έχουν αλισβερίσια με αυτό, εκτός της εφορίας, στην οποία καταβάλουν τους φόρους τους.

Είναι προφανές πως θα πρέπει να επανεξεταστεί εκ βάθρων το ζήτημα της ασφάλειας, είτε αφορά στη φύλαξη των συνόρων, είτε τη δημόσια. Χωρίς ασφάλεια, η οποία θα τηρείται με βάση την αποδοχή της αρχής εκχώρησης του δικαιώματος νόμιμης βίας στο κράτος με παράλληλο και ταυτόχρονο έλεγχο του από θεσμοθετημένα όργανα, δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατικό πολίτευμα, δεν μπορεί να υπάρξει κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει χώρα.

https://www.liberal.gr/d-triantafyllidis/i-aytodikia-kai-i-asfaleia-os-dimosio-agatho

Μανώλης Κοττάκης, Ἡ Kυβέρνηση «ἀγαπᾶ» τήν Μακεδονία: Ἑτοιμάζεται νά βάλει λουκέτο στήν ΕΤ3!

Πηγή: ΕΣΤΙΑ, 23/8/2023

H Aπόφαση τῆς διοίκησης τῆς ΕΡΤ νά πάψει ἡ ἑλληνική τηλεόραση νά παράγει καί νά μεταδίδει εἰδησεογραφικές ἐκπομπές δέν εἶναι μόνον ἁπλῶς μία προσβολή στό ἔργο τῶν δημοσιογράφων τῆς Θεσσαλονίκης, γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά διαμαρτυρηθεῖ ὅλη ἡ κοινοβουλευτική ὁμάδα τῆς Νέας Δημοκρατίας στήν περιοχή τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης, καθώς καί ἡ τοπική Ἕνωση Συντακτῶν.

Εἶναι κάτι πολύ βαθύτερο. Ἀποκαλύπτει τίς βαθύτερες σκέψεις ὑποτιμήσεως τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας γιά τήν περιοχή τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Στήν προκειμένη περίπτωση, τοῦ προέδρου τῆς ΕΡΤ, Κωσταντίνου Ζούλα, καί τοῦ τοπικοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς Ἑλληνικῆς Τηλεοράσεως 3, Φίλιου Στάγκου. Διότι στήν πραγματικότητα ἀποτελεῖ τόν προάγγελο τοῦ λουκέτου στό τρίτο κανάλι τῆς ἑλληνικῆς τηλεοράσεως.

Μία ΕΤ3 πού δέν παράγει εἰδησεογραφικό περιεχόμενο, πού οἱ δημοσιογράφοι, οἱ τεχνικοί καί οἱ κάμεραμέν της μένουν ἄπραγοι καί ἄνεργοι χωρίς νά προσφέρουν τίποτε, εἰσπράττοντας ἁπλᾶ τούς μισθούς τους, θά εἶναι ἁπλῶς θέμα χρόνου νά γίνει στόχος διατεταγμένων ἐπικοινωνιακῶν ἐπιθέσεων ἀπό τήν Ἀθήνα. Μία ἑλληνική τηλεόραση πού θά μεταδίδει ἐφ’ ἑξῆς μόνο ντοκιμαντέρ καί ταινίες καί ὄχι ἐκπομπές πού ἔχουν σχέση μέ τήν Βόρειο Ἑλλάδα, δέν ἔχει κανένα λόγο νά ἔχει ἕδρα τήν Θεσσαλονίκη. Ἀργά ἤ γρήγορα θά τεθεῖ θέμα καταργήσεώς της, στήν καλύτερη περίπτωση τῆς μετατροπῆς της σέ μία ἁπλῆ διεύθυνση τῆς γενικῆς διευθύνσεως εἰδήσεων καί ἐνημερώσεως τῆς κεντρικῆς ΕΡΤ.

Ἡ ἀπόφαση αὐτή τῆς διοικήσεως Ζούλα – Στάγκου δέν περιορίζεται, ὅμως, μόνον σέ αὐτό. Θά ἦταν λάθος ἄν τό πιστεύαμε. Ἔχει ὡς στόχο τήν Μακεδονία καί τήν «ἀνορθολογική» σκέψη πού παράγεται στήν Μακεδονία. Ἡ διοίκηση αὐτή ἔδειξε ἀμέσως τίς διαθέσεις της, ὅταν ἀπαγόρευσε ἀπό τήν ἀρχή στό δημοσιογραφικό προσωπικό τῆς ΕΡΤ3 νά καλεῖ βουλευτές καί ὑπουργούς τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Μακεδονίας – Θράκης στίς ἐκπομπές. Ἔπειτα ἀπαγόρευσε τήν τοπική παραγωγή δημοσιογραφικοῦ περιεχομένου, μέ συνέπεια ὅλα τά κείμενα τῶν δελτίων εἰδήσεων πού ἐκφωνοῦνται ἀπό τήν Θεσσαλονίκη νά γράφονται στήν Ἀθήνα! Ἡ ἀπαξίωση τοῦ δημοσιογραφικοῦ ἔργου ἔφτασε σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε σατιρικές ἐκπομπές τῶν Ἀθηνῶν νά ἀντιπαραβάλλουν τά δελτία εἰδήσεων πού μεταδίδονται ἀπό τήν Ἀθήνα καί τήν Θεσσαλονίκη μέ τό αὐτό ἀκριβῶς περιεχόμενο, γιά νά σχολιάσουν τό κωμικοτραγικό τοῦ πράγματος.

Τώρα ἔρχεται καί ἡ χαριστική βολή. Καταργοῦνται καί οἱ ἐνημερωτικές ἐκπομπές. Τό κτήριο τῆς λεωφόρου Στρατοῦ σέ λίγο θά καταστεῖ ἄδειο κέλυφος. Στήν πραγματικότητα, τό μεγάλο εἰδησεογραφικό κανάλι τῆς Βορείου Ἑλλάδος, τό ὁποῖο μετρᾶ 35 χρόνια λειτουργίας, φαίνεται ὅτι θά ἔχει τήν τύχη τοῦ Ὑπουργείου Μακεδονίας – Θράκης. Ὅπως αὐτό μετατράπηκε ἀπό Ὑπουργεῖο σέ Ὑφυπουργεῖο, χωρίς νά ξεσηκωθεῖ κανένας στήν πόλη, ἔτσι τώρα καί ἡ ΕΡΤ3 θά μετατραπεῖ ἀπό ξεχωριστό κανάλι σέ ἁπλῆ διεύθυνση μέχρι νά φθαρεῖ, νά γίνει στόχος ἐπικρίσεων καί στό τέλος νά καταργηθεῖ. Οἱ λόγοι πού γίνεται αὐτό, εἶναι συνολικότεροι. Ὁ πρῶτος εἶναι ὅτι ἡ Κυβέρνηση ἐπιτίθεται σέ ὁτιδήποτε φέρει τό ὄνομα Μακεδονία ἤ παράγει σκέψη ἀπό τήν Μακεδονία.

Ὅλοι οἱ κρατικοί λειτουργοί, στήν συγκεκριμένη περίπτωση ἡ διοίκηση Ζούλα – Στάγκου, ὑποβαθμίζουν ἐθνικῆς σημασίας δημόσιες ὑπηρεσίες πού παράγουν κοινωνικό ἔργο, γιά νά διευκολύνουν τήν ἐφαρμογή τῆς Συνθήκης τῶν Πρεσπῶν πρός ὄφελος τῶν γειτονικῶν Σκοπίων. Μέ στόχο νά ἀτονίσει ἡ διαρκής χρήση τοῦ ὅρου «Μακεδονία» σέ τοπικό ἐπίπεδο. Ὅπως, βεβαίως, νά περιοριστοῦν πολιτιστικές ἐκπομπές ἐθνικοῦ περιεχομένου, πού συνδέονται μέ αὐτήν. Ἡ Βεργίνα, ἡ Ἀμφίπολη, τό Ἀρχαῖο Θέατρο Φιλίππων, ὁτιδήποτε συνδέεται μέ τήν Μακεδονία, θά περάσουν σταδιακά, ἄν δέν ἔχουν ἤδη περάσει, στήν λήθη τῆς τηλεοπτικῆς ἱστορίας. Ὅπως πρόσφατα πέρασε καί ἡ Παναγία Σουμελᾶ στήν Τραπεζοῦντα, τήν Θεία Λειτουργία τῆς ὁποίας ἡ ἑλληνική τηλεόραση δέν μετέδωσε, γράφοντας στά παλιά της τά ὑποδήματα τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη! Τόν ὁποῖο ἡ Ἑλλάς πασχίζει νά στερεώσει.

Ἄν, πράγματι, ἡ Κυβέρνηση ἐννοοῦσε ὅτι εἶναι ἡ Ἑλλάς ἡγετική χώρα στήν περιοχή τῶν Βαλκανίων, τότε θά ἔπρεπε νά ἔχει καί ἕναν ἡγετικό τηλεοπτικό σταθμό στήν περιοχή τῶν Βαλκανίων. Ὄχι μόνον δέν τό θέλει ἀλλά τόν καταργεῖ. Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι ἡ περιοχή τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης, ὅπως ἔδειξαν τά πρόσφατα ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν, εἶναι μία ξεχωριστή ἐπικράτεια πολιτικῆς σκέψεως. Μία ἐπικράτεια στήν ὁποία δέν ἀρέσει αὐτή ἡ Κυβέρνηση. Μία ἐπικράτεια στήν ὁποία οὔτε ἡ Κυβέρνηση ἐνδιαφέρεται νά γίνει δημοφιλής. Τήν γράφει στά παλιά της τά παπούτσια. Ἄν μποροῦσε νά καταργήσει καί τήν Διεθνῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης ὡς ξεπερασμένο κατάλοιπο, θά τό ἔκανε! Φάνηκε καί ἀπό τήν καταφανῆ ἀδιαφορία της στήν κατάσβεση τῆς φωτιᾶς τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι γιά τήν Ἀθήνα… κεῖται μακράν. Τό μόνο πού κάνει ὁ κύριος Μητσοτάκης, γιά νά διατηρεῖ τά προσχήματα, εἶναι νά διορίζει ὑφυπουργούς χωρίς ἁρμοδιότητες σέ κάθε νομό τῆς Μακεδονίας, ὅπου τά λεγόμενα μικρά δεξιά κόμματα ἔχουν πολύ μεγάλο ποσοστό.

Ὑπάρχει, τέλος, καί κάτι εὐρύτερο: ὁ ὁλοκληρωτισμός τῆς πληροφορίας. Ἄν ὅσα μεταδίδονται εἶναι σωστά καί τό δημοσιογραφικό ἔργο τῆς ΕΤ3 θεωρεῖται περιττό, καθώς τό ἔργο αὐτό θά τό παράγουν οἱ στρατιές τῶν ἡμετέρων πού ἔχουν διοριστεῖ στήν ΕRTNEWS στήν Ἀθήνα, αὐτό δείχνει ὅτι στό ἐσωτερικό τῆς δημόσιας τηλεόρασης δέν γίνεται ἀνεκτή ἡ ἐλάχιστη παρέκκλιση στήν προσέγγιση ἀπό τούς δημοσιογράφους πού ὑπηρετοῦν σέ αὐτήν. Θά ὑπάρχει πάντοτε κεντρική γραμμή… BBC!

Τό πολιτικό προσωπικό τοῦ Βορρᾶ θά πρέπει προφανῶς νά διαμαρτυρηθεῖ γιά ὅλα ὅσα συμβαίνουν στήν ΕΡΤ3, πού εἶναι κατά πολύ εὐρύτερα ἀπό τήν κατάργηση ὁρισμένων ἐκπομπῶν, καθώς ἀποκαλύπτονται οἱ μύχιες σκέψεις τῆς Ἀθήνας γιά ὅλον τόν Βορρᾶ. Ὡστόσο, αὐταπάτες δέν πρέπει νά ὑπάρχουν. Οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται σέ ἀποστολή.

Γι’ αὐτό, ἀπό τώρα ὁ ἑπόμενος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ὅποιος κι ἄν εἶναι αὐτός, θά πρέπει νά ἀφιερώσει πόρους γιά τήν μετατροπή τῆς TV 100 σέ ἕνα μεγάλο κανάλι πού νά καλύπτει ὁλόκληρη τήν περιοχή τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης. Μέ κεραῖες παντοῦ. Καί ὅποιος τολμήσει ἄς πάει νά τίς ρίξει. Περιθώριο συνεννόησης μέ αὐτούς, δυστυχῶς, δέν ὑπάρχουν. Οἱ ἄνθρωποι μισοῦν τήν Μακεδονία καί δέν τό κρύβουν. Πᾶμε ἀπ’ τήν ἀρχή.

https://www.estianews.gr/apopseis/%e1%bc%a1-kyvernisi-%e1%bc%80gap%e1%be%b6-tin-makedonia-%e1%bc%91toimazetai-na-valei-louketo-stin-et3/

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ, ΤΟ 666, ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ - ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ" ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

πηγή: ΒΗΜΑΤΑ

& 

ΑΝΤΙΦΩΝΟ

Πανικό σε πολλούς χριστιανούς προκάλεσε η είδηση ότι στην Ελλάδα πρόκειται να κυκλοφορηθούν νέες ταυτότητες, οι οποίες από το 2026 θα αντικαταστήσουν υποχρεωτικά (?) τις αστυνομικές (αυτές για τις οποίες πάλι πολλοί χριστιανοί δεν έπαιρναν διότι δεν ανέγραφε το θρήσκευμα και τις θεωρούσαν προπομπό του σφραγίσματος του Αντιχρίστου), καθώς υπάρχει σχετική ευρωπαϊκή εντολή και οδηγία. Στην Κέρκυρα, μάλιστα, πρωί του Δεκαπενταυγούστου, στα καντούνια της παλιάς πόλης, πετάχτηκαν φέιγ βολάν, με τα οποία τονίζονταν ότι όποιος πάρει την νέα ταυτότητα θα πάει στην κόλαση (!!!), ότι βρισκόμαστε στα έσχατα χρόνια, ότι πρέπει να εορτάζουμε τους αγίους με το πάτριο εορτολόγιο (το παλαιό ημερολόγιο) και ότι το σφράγισμα με το 666 είναι δεδομένο. Ωραίος τρόπος, στ' αλήθεια, να τιμηθεί η Παναγία μας! Αντί να έχουμε την χαρά της ζωής που δίνει η μετάσταση της Παναγίας, να πανηγυρίσουμε διότι δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο, αλλά η Παναγία μας προσεύχεται για όλους μας, μεσιτεύει, μας αγαπά, μας στηρίζει και είναι για όλους μας, κάποιοι που θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς και, μάλιστα, αυθεντικούς, δηλητηριάζουν τις καρδιές των πολλών με το λιγότερο ανόητες ερμηνείες του 27ου βιβλίου της Καινής Διαθήκης, της "Αποκαλύψεως" του Ιωάννη.

Γεμάτη η Ιστορία του κόσμου από τέτοιες αφελείς και ανόητες ερμηνείες. Με αφορμή το 13ο κεφάλαιο της "Αποκαλύψεως", στο οποίο προλέγεται η εμφάνιση του Αντίχριστου στο τέλος της Ιστορίας, ο οποίος θα χαρακτηρίζεται από έναν αριθμό, που θα είναι αριθμός ανθρώπου, ο αρχαιοελληνικός "χξστ" (προσοχή, όχι ο αραβικός που χρησιμοποιούμε εμείς, αλλά ο αρχαιοελληνικός), "υπήρξε από πολύ νωρίς ο πειρασμός (τέλη 2ου αι.) να ψηφαριθμηθεί ο αριθμός 666, είτε ακολουθώντας το ελληνικό αλφάβητο, είτε το λατινικό, είτε ακόμη και το εβραϊκό, για να προσδιορισθεί ένα όνομα που έπραξε κακουργήματα εναντίον ανθρώπων, ιδιαίτερα εναντίον της Εκκλησίας. Πέραν του ότι οι περισσότεροι πρώιμοι εκκλησιαστικοί ερμηνευτές αντιλαμβάνονται τον αριθμό ότι αναφέρεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, είτε ως σύνολο είτε υπό το όνομα Ρωμαίων αυτοκρατόρων, υπάρχουν και ερμηνείες που αναφέρουν τα ονόματα Λατείνος (με ει), Τειτάν (προσωνύμιο του Απόλλωνα), Νέρων, Διοκλητιανός, Τίτος, Μωάμεθ, ή, σε νεώτερους χρόνους, τα ονόματα κάποιου πάπα (εκ μέρους προτεσταντών) ή του Λούθηρου (εκ μέρους ρωμαιοκαθολικών). Σε ακόμη νεώτερους χρόνους επιχειρήθηκε να αναγνωρισθεί πίσω από τον αριθμό το όνομα του Ναπολέοντα, ή του κάιζερ Γουλιέλμου Β', ή του Χίτλερ ή του Στάλιν. Χώρια η ανόητη ή αφελής ταύτιση του αριθμού με το bar code που αναγράφεται στα προϊόντα, ή τον αριθμό του ΑΜΚΑ ή του ΕΚΑΜ, ή με τις ταυτότητες. Το 1981 μια προτεστάντισσα της Αμερικής, η Mary Stewart Relfe, ισχυρίστηκε, κατά αποκάλυψη που της έγινε δήθεν άνωθεν, ότι το bar code που αποτυπώνεται στα προϊόντα κρύβει τον αριθμό του θηρίου της Αποκαλύψεως. Έγραψε λοιπόν ένα βιβλίο, που έγινε best seller στον προτεσταντικό χώρο της Αμερικής, και φούντωσε μια συζήτηση για τους αριθμούς του θηρίου και για τα σφραγίσματα [Mary Stewart Relfe, When your money fails (the 666 System is here), 1981]. Το 1983 ένας ζηλωτής μοναχός του Αγίου Όρους, ο Ιερομόναχος Παρθένιος, διάβασε το βιβλίο αυτό, και έγραψε ένα φυλλάδιο καταγγέλλοντας τους έσχατους καιρούς που ήρθαν και τον αριθμό του θηρίου που υπάρχει στο bar code ή τους κινδύνους που θα προέλθουν από τις ταυτότητες, και όλα αυτά (Μοναχός Παρθένιος, Ανησυχητικά σημεία των καιρών, Το χάραγμα της Αποκαλύψεως, Άγιον Όρος 1983)".

Τα παραπάνω περιλαμβάνονται (σ. 253) σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, υπό τύπον υπομνήματος στην "Αποκάλυψη του Ιωάννη", που έχει γράψει ένας σπουδαίος θεολόγος, εκδότης του Παπαδιαμάντη, και άλλων συγγραφέων που έφεραν την θεολογία μας από την μια σε επαφή με την αυθεντική μας πνευματική παράδοση, την οποία είχαμε λησμονήσει σε ένα πνεύμα αλλοτρίωσης, εκδυτικισμού και συνήθειας, και από την άλλη σε επαφή με την σύγχρονη πραγματικότητα. Πρόκειται για τον Δημήτρη Μαυρόπουλο, που έγινε γνωστός σε μας και στους μεγαλύτερους από εμάς μέσω της εκπομπής "Σήμερα είναι Κυριακή", που μας συντρόφευε με εξαίρετους θεολογικούς διαλόγους μέχρι τα μέσα τις δεκαετίας του 1980 από την τότε ΕΡΤ. Το βιβλίο επιγράφεται "Σχόλια στην Αποκάλυψη του Ιωάννη" (εκδόσεις ΔΟΜΟΣ) και είναι καταγραφή σειράς διαλέξεων που ο συγγραφέας έδωσε πάνω σ' αυτό το κομβικής σημασίας μοναδικό προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης.

Το βιβλίο εντρυφά στο περιεχόμενο της "Αποκαλύψεως" και επισημαίνει μερικές σπουδαίες αλήθειες, τις οποίες οι συνωμοσιολόγοι, τερατολόγοι και "αυθεντικοί" χριστιανοί δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαβάσουν:

α. Ότι "για να κατανοηθεί το περιεχόμενο της Αποκάλυψης, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τις ιδιοτυπίες της γλώσσας της, την οποία ονομάζουμε αποκαλυπτική. Πρόκειται για γλώσσα που ήταν οικεία στους ανθρώπους της ελληνιστικής περιόδου. Χρησιμοποιώντας εικόνες με υπερβολή, προσπαθεί να περιγράψει καταστάσεις εσωτερικές του ανθρώπου τις οποίες είναι δύσκολο ή αδύνατο να αναλύσει λογικά ένας συγγραφέας. Εάν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι το βιβλίο της Αποκάλυψης είναι γραμμένο σε ποιητικό μέτρο (εβραϊκό ποιητικό μέτρο, γι' αυτό και είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε στα ελληνικά), καταλαβαίνετε ότι η αποκαλυπτική γλώσσα βγαίνει μέσα από την ποιητική γλώσσα, τον πρώτο πυρήνα και την πρώτη μάνα που γεννάει την εικόνα για να περιγράψει μια κατάσταση, μια πραγματικότητα, την ίδια την ιστορία, κυρίως όμως τις ενδιάθετες καταστάσεις του ανθρώπου" (σσ. 363-364)

β. 'Όσα περιγράφονται στην Αποκάλυψη δεν είναι μόνο πράγματα που θα συμβούν κάποτε, αλλά επίσης είναι πράγματα που συμβαίνουν συνεχώς. Ο πόλεμος, ο διαρκής πόλεμος των εχθρών του Χριστού εναντίον του, συμβαίνει διαρκώς. Ο Πόλεμος αυτός ξεκινάει και πριν την ενανθρώπηση του Κυρίου. Είναι ο διαρκής πόλεμος ανάμεσα σ' αυτά που ονομάζει ο απόστολος Παύλος "ο κόσμος τούτος" και "ο κόσμος του Θεού" (σ. 364).

γ. "Ο καιρός των εσχάτων δεν μετράει με τους χρονικούς προσδιορισμούς που μετράμε εμείς τη φθορά μας και τον θάνατό μας. Δεν είναι ο καιρός του κόσμου τούτου. Το μέρος, ή μάλλον ο τόπος στον οποίο ψηλαφούμε αυτή την πραγματικότητα της Εκκλησίας είναι η θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία μας βοηθάει, όπως μας την εκτυλίσσουν οι πατέρες μας, να καταλάβουμε τι συμβαίνει αυτό το "εδώ και τώρα και όχι ακόμα". Αυτή η Β' Παρουσία του Κυρίου συμβαίνει τώρα, αλλά επίσης δεν έχει συμβεί ακόμα. Αυτό ψηλαφούμε σε κάθε θεία Λειτουργία" (σ. 364)

Αν σταθούμε εδώ, θα διαπιστώσουμε τις πολλές λειτουργικές εικόνες από την ουράνια λειτουργία που εκτυλίσσονται μπροστά μας στο όραμα του ευαγγελιστή Ιωάννη. Τα έσχατα βιώνονται στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, από την οποία συχνά οι ανησυχούντες απουσιάζουν ή δεν βιώνουν την χάρη και τη χαρά της. Έτσι, ασχολούνται με τα ελάσσονα που είναι και ο Αντίχριστος. Ελάσσονα διότι πρόκειται για καταστάσεις που μένουν στο εδώ και τώρα, δεν αναφέρονται στην συνάντηση της Εκκλησίας, έχουν να κάνουν μόνο με την επιβίωση στο παρόν και την λατρεία του διαβόλου ως θεού, που κανείς αληθινά πιστός δεν θα αποδεχτεί ποτέ. Το όποιο σφράγισμα δεν θα είναι εξαπάτηση των πιστών, αλλά ομολογία πίστης των ανθρώπων στον άνθρωπο του διαβόλου. Όποιος το αποδεχτεί θα γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει και δεν θα έχει καμία δικαιολογία.

δ. "Ο πόλεμος των ουράνιων δυνάμεων του φωτός, με επικεφαλής τον Ιησού Χριστό, εναντίον των δυνάμεων του σκότους, του κακού και της αδικίας που εκπροσωπούν ο Σατανάς, ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης νοείται ότι συμβαίνει στο έσχατο μέλλον, κατ' ουσίαν όμως περιγράφει έναν διαρκή πόλεμο που συμβαίνει εντός της ιστορίας, και μάλιστα λογίζεται ως ενδιάθετος πόλεμος εντός εκάστου πιστού, που προεκτείνεται στο σώμα της Εκκλησίας… Ο διαρκής αυτός πόλεμος έχει δύο σκέλη: είναι ιστορικός, αλλά είναι και πνευματικός. Έχει εξωτερικά στοιχεία, αλλά έχει και εσωτερικά. Τα εξωτερικά στοιχεία ήδη τα ζουν οι πρώτοι χριστιανοί. Οι συνέπειες αυτού του πολέμου, που περιγράφει η Αποκάλυψη, είναι η θλίψη, το μαρτύριο, ο θάνατος. Έχει συνέπειες αυτός ο πόλεμος. Αλλά επειδή έχει συνέπειες, ο Ιωάννης σπεύδει να καταθέσει τη μαρτυρία που ονομάζεται "στέφανος δόξης". Όπου περιγράφει μαρτύριο, θλίψη, θάνατο, έρχεται να συμπληρώσει με την παρουσία του "στεφάνου δόξης" (σσ. 365-366).

Τα λεγόμενα αυτά μάς δείχνουν ότι δεν πρέπει να πιστέψουμε πως ο πόλεμος εναντίον του διαβόλου είναι πόλεμος εσχατολογικός μόνο. Είναι πόλεμος κάθε στιγμής. Έχει να κάνει με την ελευθερία μας. Το κακό δεν θα εγκατασταθεί στον κόσμο στο τέλος της ιστορίας και θα θελήσει να μας πλανήσει ή να μας υποτάξει. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, μέχρις ότου καταργηθεί ο πνευματικός θάνατος, ο δεύτερος θάνατος, μαζί με τον σωματικό, κάτι που θα γίνει με την ανάσταση των νεκρών. Αντί λοιπόν να τρομοκρατούμαστε με το τέλος του κόσμου, ας γυρίσουμε εντός μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους, ας δούμε το ευαγγέλιο και τις εντολές του, την ζωή μας ή την απουσία της ζωής μας εντός της Εκκλησίας, την άρνηση ή την αδιαφορία ή το έλλειμμα να αγαπούμε και ας κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας εν μετανοία γι' αυτά που έχουμε μπροστά μας και μέσα μας.

ε. Όλη η Αποκάλυψη στην πραγματικότητα είναι μια υπενθύμιση της σχέσης μας με τον Χριστό. "Στο πρώτο μέρος της (κεφάλαια 1-6) είναι ολοφάνερο ότι "η Αποκάλυψη αποτελεί έναν υπομνηματισμό της εμπειρίας της πρώτης Εκκλησίας που ζει το πλήρωμά της στην τέλεση της θείας Ευχαριστίας… Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου κατέχουν οι επτά επιστολές προς ισάριθμες τοπικές εκκλησίες της Μικράς Ασίας, που το περιεχόμενό τους διαμορφώνεται κατ' εντολήν του Χριστού και ως εκ μέρους του. Περιγράφουν, άλλοτε αμέσως και άλλοτε εμμέσως, την κατάσταση της Εκκλησίας στα τέλη του 1ου αι. Επισημαίνουν τον κίνδυνο αλλοιώσεων της πίστεως από την παρείσφρηση αιρέσεων, αλλά επίσης προειδοποιούν για τα δεινά που θα αντιμετωπίσουν οι πιστοί από τους διωγμούς της ρωμαϊκής εξουσίας, οι οποίοι έχουν ήδη αρχίσει. Ελέγχουν, επικρίνουν, επιβραβεύουν το ήθος και τη διαγωγή των πιστών, αποδίδοντας ευθύνες στους επικεφαλής επισκόπους. Συγχρόνως, καταθέτουν τη μεγάλη ελπίδα για τελικά δικαίωση όσων εξέρχονται νικητές εναντίον των πειρασμών και του κακού… Το τρίτο μάλιστα μέρος της Αποκάλυψης (κεφάλαια 21 και 22) προβάλλει και περιγράφει την ένωση του Χριστού και Εκκλησίας που περιγράφεται ως γάμος, ιερός γάμος, όχι με την έννοια τη θρησκειολογική που έχουμε στις μυστικές θρησκείες, αλλά εικονολογική, ένωση φύσεων. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού ενώνεται με την ανθρώπινη φύση του ανθρώπου στην ενανθρώπηση…Έτσι τελειώνει η Αποκάλυψη: με την τέλεση του μυστικού γάμου μεταξύ της γυναίκας- Εκκλησίας και του Νυμφίου- Χριστού, ο οποίος μάλιστα χαρακτηρίζεται "εσφαγμένον Αρνίον", δηλαδή εκείνον τον Νυμφίο που μαρτύρησε για την Νύμφη.. Γι' αυτό γράφτηκε η Αποκάλυψη, για να μας πει ότι ταχύτατα, εν τάχει, μπορούμε όλοι να πραγματοποιήσουμε αυτή την ένωση Χριστού και Εκκλησίας, ο καθένας ως μέλος του σώματος του Χριστού, ως μέλος της Εκκλησίας του, η οποία δεν είναι αφηρημένη κατάσταση αλλά σύνολο προσώπων, εξαιτίας ακριβώς της σχέσης αγάπης που τα χαρακτηρίζει" (σσ. 365-366).

Αυτά τα στοιχεία κάνουν την Αποκάλυψη ένα βιβλίο αισιόδοξο, ένα βιβλίο προσδοκίας. Δεν είναι βιβλίο φόβου για όποιον πιστεύει, για όποιον μετέχει στη ζωή της Εκκλησίας, για όποιον κάνει αγώνα μετανοίας. Τώρα, γιατί στα καθ' ημάς μεταφέρονται οι εκ του προτεσταντισμού και της δυτικής παράδοσης "τρομοκρατικές" αντιλήψεις, αυτό ας το εξετάσουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ομνύουν στην "ορθοδοξότατη" ταυτότητά τους, καταδικάζουν την δυτική παράδοση μεθ' όρκου και εισάγουν, εντούτοις, τα πιο φοβικά της στοιχεία , τρομοκρατώντας τους χριστιανούς που δεν μπορούν εύκολα να κρίνουν και να γνωρίζουν.

Και κάτι τελευταίο για τον αριθμό του θηρίου. Ο αριθμός αυτός υπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο "Γ' Βασιλειών". Ο βασιλιάς Σολομώντας, από άνθρωπος αγάπης για τον Θεό, δίκαιος, πιστός και ευσεβής, γίνεται ειδωλολάτρης εξαιτίας του πλούτου και της ματαιοδοξίας του. "Ἦν ὁ σταθμός τοῦ χρυσίου τοῦ ἐληληθότος τῷ Σαλωμών ἐν ἐνιαυτῷ ἑνί ἑξακόσια και ἑξηκονταέξ τάλαντα χρυσίου" (Βασιλειών Γ', 10,14). Όπως ο Σολομώντας προτίμησε τον πλούτο και την απομάκρυνση από τον Θεό χάριν της ιδιοτέλειας και της αυτοθέωσης, έτσι και όσοι διαλέξουν να ακολουθήσουν τον Αντίχριστο, θα το πράξουν εν πλήρει επιγνώσει, ότι ακολουθούν την οδό της δικής τους επιβίωσης, του πλούτου τους, της απουσίας του θεού και της θεοποίησης εκείνου που τους υπόσχεται ή θα τους δώσει τα αγαθά. Ας κρίνουμε αν υπάρχει κάτι τέτοιο σε συνολικό βαθμό στους καιρούς μας. Πτώσεις ανθρώπων έχουμε. Οράματα πλουτισμού έχουμε. Συνολική κατάσταση όμως, που να προέρχεται από την εμφάνιση του προσώπου εκείνου που θα θέσει ένα τέτοιο δίλημμα δεν έχουμε. Αντί λοιπόν να ελέγξουμε τους εαυτούς μας κατά τον λόγο του Χριστού "ὅπου ὁ θησαυρός ὑμῶν ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν" (Ματθ. 6, 21), δηλαδή να δούμε που είναι δοσμένη η καρδιά μας, εμείς παρασυρόμαστε από σαλπίσματα αγώνα εναντίον ενός Αντιχρίστου και ενός σφραγίσματος που δεν έχει έρθει και που δεν πρέπει να μας αφορά.

Ας αναρωτηθούμε βέβαια αν τεχνικά με τον πολιτισμό και τους υπολογιστές μία τέτοια σφράγιση είναι εφικτή. Το τσιπάκι λένε πολλοί. Θα είναι στις ταυτότητες. Θα είμαστε σφραγισμένοι. Χωρίς να το ξέρουμε; Χωρίς να έχουμε αρνηθεί τον Χριστό; Και το τσιπάκι της κάρτας συναλλαγών; Το τσιπάκι του κινητού τηλεφώνου; Η καταγραφή στους υπολογιστές της υγείας μας, της εργασιακής μας κατάστασης, των παρουσιών των παιδιών μας στα σχολεία κ.ο.κ.; Αν επιχειρήσουμε να συζητήσουμε συνολικά, θα παρανοήσουμε. Η τεχνολογία δεν είναι το πρόβλημα. Η χρήση της είναι. Κανένα προσωπικό μας δεδομένο στην πραγματικότητα δεν είναι προσωπικό μας. Μόνο οι λογισμοί μας και ό,τι αφορά στον ιδιωτικό μας βίο και εκεί σχετικά είναι αυτά. Έχει ο χριστιανός να φοβηθεί κάτι; Αυτός που πιστεύει και παλεύει, απολύτως τίποτα. Είμαστε πλειονοψηφία οι χριστιανοί στην κοινωνία; Ας ξυπνήσουμε από τον ύπνο μας. Ας διαβάσουμε πάλι κείμενα της πρώτης Εκκλησίας, όπως η "Προς Διόγνητον" επιστολή και ας θυμηθούμε γιατί υπάρχουμε. Θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε πολιτικά για αποφάσεις των κυβερνήσεων; Έχουμε τις εκλογές. Μόνο που λησμονούμε ότι ούτε ήμασταν ούτε θα είμαστε πλειονοψηφία. Δεν θέλουμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό ποτέ; Κανένα πρόβλημα. Ας ρωτήσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας αν συμφωνούνε μαζί μας. Αν θέλουμε να γίνουμε παρίες μιας κοινωνίας, στην οποία κληθήκαμε να είμαστε το άλας της γης, σιωπηλά, υπομονετικά, με αγάπη και συγχωρητικότητα όποτε και όπως κληθούμε να δώσουμε την μαρτυρία μας. Ας μη γινόμαστε υποχείρια θρησκειοποιημένων και στη πράξη εκπροτεσταντισμένων προσώπων και ομάδων, τα οποία επικαλούνται ακόμη και αγίους (σαν να είναι οι άγιοι αλάθητοι ή παντογνώστες των κοσμικών πραγμάτων, ενώ οι ίδιοι είτε δεν έγραψαν βιβλία είτε στα βιβλία που έγραψαν δεν κάνουν τις αναφορές που οι πιθανώς διαστρεβλωτές των απόψεών τους ή οι κάπηλοί τους, αυτοί που παραθεωρούν συνειδητά το πλήθος των πνευματικών διδασκαλιών των αγίων για να κάνουν χρήση όσων τους βολεύουν, επικαλούνται). Ας θυμηθούμε ότι οι μεγάλοι Πατέρες και άγιοι της Εκκλησίας μας (Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μάξιμος Ομολογητής, Γρηγόριος Παλαμάς) δεν έγραψαν υπομνήματα ούτε μίλησαν για την Αποκάλυψη, διότι ήξεραν καλά ότι δεν ήταν καιρός ούτε χρειαζόταν κάτι τέτοιο, καθώς μόνο αποπροσανατολισμός των πιστών θα επέρχετο. Ήδη από την αρχή της ιεραποστολής της Εκκλησίας ο μαραναθανισμός (η προσδοκία της Δευτέρας Παρουσίας) έκανε χριστιανούς να εγκαταλείπουν τον κόσμο και την ζωή, σαν τις σημερινές προτεσταντικές σέκτες, από φόβο για το τέλος του κόσμου. Ας διαβάσουμε τις επιστολές προς Θεσσαλονικείς του αποστόλου Παύλου, για να δούμε ότι η Εκκλησία μας διδάσκει να παλεύουμε μέσα στην ζωή να γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί, ενώ ο μοναχισμός είναι αγώνας αγάπης και προσευχής και αυταπάρνησης εν Χριστώ, όχι τρομοκράτησης των ανθρώπων.

Η Αποκάλυψη μάς κάνει να χαιρόμαστε γιατί ο Χριστός ήταν, είναι και θα είναι για πάντα κοντά μας. Όταν είναι να έρθει το τέλος του κόσμου, καλώς να έλθει. Μέχρι τότε, ας ισχύει για όλους μας ο υπέροχος λόγος του μαθητής της αγάπης: "ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ῥυπαρός ῥυπαρευθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι" (Αποκ. 22,11). Και ας έχουμε εμπιστοσύνη στην Εκκλησία. Όταν θα είναι τα έσχατα, θα μας προφυλάξει. Η Εκκλησία όμως, όχι οι αυτόκλητοι σωτήρες.

Σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα το βιβλίο αυτό.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

16 Αυγούστου 2023

https://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2023/08/666.html

Πεθαίνω σαν χώρα*

 

Είχε απόλυτο δίκιο ο ποιητής:

Η χώρα μας καίγεται

φύσει και θέσει.

Απείρανθος Νάξου, 24 Αυγούστου 2023

Γ. Μ. Βαρδαβάς

_______________________________

*[Ο τίτλος Πεθαίνω σαν χώρα ανήκει στο ομώνυμο εμβληματικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη]

[πηγή]

Ανθολόγιον 299: Κώστας Αγόρας

Το "θρησκεύειν" είναι ταυτοτικό ή και ψυχολογικό. Το "πιστεύειν" στον Ιησού Χριστό είναι υπαρξιακό.

Κώστας Αγόρας

[πηγή]

Μανώλης Κοττάκης, Τά θελήματα τῶν ἄλλων

Πηγή: ΕΣΤΙΑ, 22/8/2023

Η ΕΛΛΑΣ, ἡγέτιδα χώρα τῶν Βαλκανίων. Τόν ἔχουμε ξαναδοκιμάσει αὐτόν τόν ρόλο τοῦ 2003. Πράγματι. Ἐπί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη.

Πρόκειται γιά ἐξωτερική πολιτική βενιζελικῆς ἐμπνεύσεως: Μπαίνουμε μπροστά γιά νά ἐξυπηρετήσουμε ὡς περιφερειακοί ἀτζέντηδες τά συμφέροντα τῶν συμμάχων καί δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θεωροῦμε ὅτι ἐξυπηρετοῦμε καί τά δικά μας συμφέροντα. Ἦταν μία πολιτική πού ἄρεσε πάρα πολύ καί στόν Γεώργιο Παπανδρέου, ἀλλά διαφωνοῦσε μέ αὐτήν, μολονότι λεηλάτησε τήν λοιπή βενιζελική πολιτική κληρονομιά στίς προεκλογικές περιόδους ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. (Αὐτό προκύπτει ἀπό τίς διηγήσεις του στόν Θανάση Λάλα). Τό νά ἡγεῖται ἡ Ἑλλάς ὅταν μπορεῖ καί νά διευρύνει ντέ φάκτο τά σύνορά της μέ ὅπλο τήν οἰκονομική ἰσχύ, καί θεμιτό εἶναι καί σκόπιμο. Γιά τόν ἑαυτό της ὅμως.

Τό ζήτημα πού προκύπτει, ἄν κάνουμε μιά πρόχειρη ἀναδρομή στήν ἐξωτερική μας πολιτική, εἶναι τί κατάφερε νά κερδίσει ἡ Ἑλλάς κάθε φορά πού ἡγήθηκε στήν εὐρύτερη περιοχή μας γιά λογαριασμό ἄλλων. Ὡς λαγός ἄλλων. Τό 2003, πράγματι, ὁ Κώστας Σημίτης μέ τήν σύνοδο τῆς Χαλκιδικῆς θέλησε νά τεθεῖ ἐπί κεφαλῆς τῆς προσπάθειας διευρύνσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως στά Βαλκάνια. Πρόκειται γιά μία τεράστια λωρίδα γῆς πού ξεκινᾶ δυτικά ἀπό τήν Ἀδριατική, καταλήγει ἀνατολικά στόν Βόσπορο καί τήν Μαύρη Θάλασσα καί πάντοτε ἐνδιαφέρει γεωπολιτικά τόσο τήν Ἀμερική ὅσο καί τήν Γερμανία. Τήν Ἀμερική, γιατί τά Βαλκάνια εἶναι τό προγεφύρωμά της ἀπό τόν βορρᾶ πρός τόν νότο, πρός τήν Μέση Ἀνατολή, ἀλλά καί ἀνάποδα. Ἀπό τόν νότο πρός τόν βορρᾶ πρός τήν Ἀνατολική Εὐρώπη. Τήν Οὐκρανία καί τίς λοιπές βαλτικές χῶρες πού βρίσκονται στήν αὐλή τῆς Ρωσσίας. Τήν Γερμανία τήν ἐνδιαφέρουν τά Βαλκάνια, γιατί ἀποτελοῦν ζωτικό οἰκονομικό χῶρο γιά τήν διεύρυνση τῆς κυκλοφορίας τοῦ εὐρώ καί γιά τίς ἐμπορικές ἐξαγωγές της. Βεβαίως καί τήν Ἰταλία (καί τό Βατικανό) ὅπως ἔδειξαν οἱ διακοπές πού ἔκανε στήν Αὐλῶνα ἡ Πρωθυπουργός τῆς γείτονος Τζώρτζια Μελόνι.

Σέ κάθε περίπτωση, ἡ περιοχή αὐτή εἶναι στρατηγικῆς σημασίας γιά τήν Δύση, γιατί σέ αὐτήν ἀνακόπτεται παραδοσιακά ἡ ἐπιρροή τῆς Ρωσσίας πρός τόν Νότο. Ἡ Ἑλλάδα λίγο πρίν ἀπό τήν εἴσοδό της στήν ΟΝΕ, ἔπαιξε ὅλα της τά χαρτιά ὑπέρ τῆς ἀμερικανικῆς καί τῆς γερμανικῆς πολιτικῆς στά Βαλκάνια. Τά στρατεύματα τοῦ ΝΑΤΟ πρός τήν Γιουγκοσλαβία χρησιμοποίησαν τό ἑλληνικό ἔδαφος γιά τήν εἰσβολή τους σέ αὐτήν, κατά παράβαση τοῦ ἑλληνικοῦ Συντάγματος. Χωρίς ἄδεια τῆς ἑλληνικῆς Βουλῆς. Μετά τούς βομβαρδισμούς ἡ Ἑλλάδα ἀνέλαβε γιά λογαριασμό τῶν Ἀμερικανῶν νά προωθήσει τά συμφέροντα τῆς Δύσεως στά Βαλκάνια. Μεγαλοπιανόμασταν τότε ὅτι ἐμεῖς ἤμασταν ἡ κυρίαρχη χώρα στήν περιοχή. Καί ἤμασταν. Ἀλλά πῶς ἤμασταν! Φτάσαμε νά ἀναμειγνυόμαστε γιά λογαριασμό τῶν ΗΠΑ στά ἐσωτερικά βαλκανικῶν κρατῶν καί νά μετέχουμε ἀκόμα καί σέ ἀνατροπές κυβερνήσεων, ὅπως στήν Σερβία! Νά μή θυμηθοῦμε ποιός συνεργάτης τοῦ Γιώργου Παπανδρέου πρωταγωνίστησε σέ αὐτά.

Στό πλαίσιο αὐτό διεξήχθη καί ἡ «ἱστορική» σύνοδος τῆς Θεσσαλονίκης, τά γενέθλια τῆς ὁποίας ἑόρτασε χθές μέ ἡγεσίες γειτονικῶν χωρῶν ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης. Τό ἐπίμονο ἐρώτημα πού θέτουμε κάθε φορά πού πᾶμε νά κάνουμε πάνω στήν σκακιέρα τίς βρωμοδουλειές τῶν ἄλλων, εἶναι τί ἀνταλλάγματα κερδίζουμε ἐμεῖς. Τό τί ἀνταλλάγματα κερδίσαμε στήν μικρασιατική ἐκστρατεία ὅταν ἀναλάβαμε τίς βρωμοδουλειές τῶν Ἄγγλων, τό γνωρίζουμε. Ἀκόμη τά συζητᾶμε μέχρι τίς μέρες μας. Ὁ πόνος τῆς προσφυγιᾶς διαρκεῖ, καί οἱ ἀναμνήσεις δέν φεύγουν.

Τό νά εἶσαι αὐτοφωράκιας στήν ἐξωτερική πολιτική, στήν ἀρχή δοξάζεται, ἀλλά στό τέλος πληρώνεται. Τό τί ἀνταλλάγματα ἐπίσης κερδίσαμε ἀπό τήν πρωτοβουλία Σημίτη τό 2003, ἐπίσης γνωρίζουμε. Ἡ πρώτη δουλειά πού ἔκαναν οἱ Γερμανοί καί οἱ Αὐστριακοί ἐκεῖ ἀμέσως μετά τήν ὑπαγωγή τῆς χώρας μας στά μνημόνια τό 2010 ἦταν νά μᾶς ἐξαναγκάσουν νά ἐκποιήσουμε ὅλο τό τραπεζικό δίκτυο τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ τομέα πού εἶχαν στήσει οἱ τράπεζες Alpha, Eurobank, Πειραιῶς, καί Ἐθνική στά Βαλκάνια καί σέ ὅλη τήν ἀνατολική Εὐρώπη. Ἀκόμη καί στήν Τουρκία ὅπου ἡ κυβέρνηση Καραμανλῆ εἶχε ἐπιτύχει τό πρωτοφανές, τήν ἐξαγορά τῆς τράπεζας Finansbank ἀπό τήν Ἐθνική Τράπεζα τόν καιρό πού αὐτῆς ἡγεῖτο ὁ διοικητής Τάκης Ἀράπογλου. Καί τό ἐκποίησαν γιά νά τό ἀγοράσουν τράπεζες αὐστριακῶν καί γερμανικῶν συμφερόντων. Ἡ πρώτη δουλειά πού ἔκαναν ἀμέσως μόλις ἡ χώρα βρέθηκε στά δύσκολα ἦταν νά ἐπιδιώξουν τήν πάσῃ θυσίᾳ ἀποβολή μεγάλων ἑλληνικῶν κρατικῶν ὁμίλων ἰδιαίτερα στίς τηλεπικοινωνίες καί τήν ἐνέργεια ἀπό τά Βαλκάνια. Ζήτησαν καί πέτυχαν ἀριστοτεχνικά τήν ἔξωση τότε τοῦ ΟΤΕ ἀπό τήν Σερβία, τήν Ρουμανία, τήν Βουλγαρία καί ἀλλοῦ. Αὐτή ἦταν ἡ ἀνταμοιβή! Ἡ κατίσχυσή μας στά Βαλκάνια ἦταν εἰκονική.

Θά σᾶς πῶ καί ἕνα μυστικό: ὁ βασικός λόγος πού παρέμεινε ἡ Ἑλλάδα στό εὐρώ ἦταν βασικά γεωπολιτικός καί συνδεόταν μέ τά Βαλκάνια. Γερμανοί κατάλαβαν ἐγκαίρως πώς μιά Ἑλλάδα τῆς δραχμῆς σπαρασσόμενη, διχασμένη, σέ ἐμφύλια κατάσταση, θά γινόταν εὔκολα βορά ἐθνικισμῶν καί ἀλυτρωτικῶν εἰσβολῶν ἀπό γείτονες στά βόρεια σύνορά της. Κυρίως Ἀλβανούς, Βούλγαρους καί ὑπό προϋποθέσεις ἀκόμη καί Σκοπιανούς. Ἡ ἔξοδος τῆς Ἑλλάδας ἀπό τό εὐρώ θά προκαλοῦσε βαλκανικό πόλεμο, θά ἄλλαζε τά σύνορα ξανά στά Βαλκάνια καί θά ἄναβε τό φιτίλι στήν πυριτιδαποθήκη τῆς Εὐρώπης, τήν ὁποία ἔκαναν ἀμάν Βερολῖνο καί Οὐάσιγκτων γιά νά ἐλέγξουν καί νά σταθεροποιήσουν ὡς προγεφύρωμά τους. Σέ περίπτωση πού αὐτό συνέβαινε, τό κόστος ἐπιστροφῆς στήν εἰρήνη γιά τό Βερολῖνο θά ἦταν ἀπείρως πολλαπλάσιο ἀπό τά 86 δισ. εὐρώ πού προέβλεπε τό τρίτο μνημόνιο Τσίπρα, τά ὁποῖα μάλιστα δέν χρησιμοποιήθηκαν στό σύνολό τους.

Στήν πραγματικότητα, λοιπόν, κάθε φορά πού παίζουμε παιχνίδια γιά λογαριασμό ἄλλων καί ὄχι αὐθεντικά γιά δικό μας λογαριασμό, ἱστορικά, μέχρι στιγμῆς, βγαίνουμε χαμένοι. Καί στήν Μικρασία βγῆκε χαμένος ὁ Βενιζέλος, καί στήν Κύπρο μέ τό πραξικόπημα Σαμψών βγῆκαν χαμένοι οἱ «ὅταν λέμε ἰσόβια, ἐννοοῦμε ἰσόβια» δικτάτορες καί στά Βαλκάνια βγῆκε χαμένος ὁ Σημίτης.

Ὁ ὁποῖος ἕναν χρόνο μετά τό 2003, στίς ἀρχές τοῦ 2004, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά δρέψει τούς καρπούς τῆς ἡγεσίας του στά Βαλκάνια (γιά λογαριασμό τῶν ΗΠΑ) στά ἑλληνοτουρκικά καί ἀποδέχθηκε τήν γεωγραφική διαφοροποίηση τῶν χωρικῶν ὑδάτων, οἱ Τοῦρκοι ἀρνήθηκαν στίς διερευνητικές νά τοῦ δεσμευτοῦν ὅτι δέν θά ἐγείρουν ποτέ ξανά θέμα κυριαρχίας στό Αἰγαῖο.

Καί οἱ σύμμαχοι γιά χάρη τῶν ὁποίων «ἡγηθήκαμε», σιώπησαν. Μέ συνέπεια αὐτός ὁ μέγας Σημίτης πού συνεχῶς ἐγκαλεῖ τήν Νέα Δημοκρατία ἐπειδή δέν συνέχισε τήν πολιτική του στά ἑλληνοτουρκικά, νά ἐγκαταλείψει –αὐτός– τήν προσπάθεια τῆς ὑπογραφῆς συνυποσχετικοῦ καί παραπομπῆς τῆς διαφορᾶς στήν Χάγη. Γιατί ἤξερε πώς ἄν ὑπέγραφε, θά τόν κυνηγοῦσαν γιά καιρό πολύ οἱ Ἐρινύες. Ὅπως τόν κυνηγοῦν καί τώρα καθώς μετά τό ταξίδι του στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τήν Ἄνοιξη τοῦ 1996 (καί ἀφοῦ εἶχαν προηγηθεῖ τά Ἴμια) ὑπέγραψε τήν Μαδρίτη (1997) καί ἀκολούθως τό Ἑλσίνκι (1999). Κείμενα πάνω στά ὁποῖα, κυρίως στήν Μαδρίτη, «πάτησαν» οἱ Τοῦρκοι γιά νά ἀναπτύξουν τήν πολιτική τῆς Γαλάζιας Πατρίδας. Γαλάζια Πατρίδα χωρίς τήν Μαδρίτη πού ἀναγνώριζε «νόμιμα καί ζωτικά συμφέροντα γιά τήν Τουρκία στό Αἰγαῖο», δέν θά μποροῦσε ποτέ νά ὑπάρξει. Παρέλκει βεβαίως νά ἐπισημάνουμε τί κερδίσαμε πού «ἡγηθήκαμε» στά Βαλκάνια ἐπί Σημίτῃ. Οὔτε τά Σκόπια ἔκαναν ὑποχωρήσεις γιά τό ὄνομα, οὔτε οἱ Ἀλβανοί γιά τούς Τσάμηδες καί γιά τίς περιουσίες πού διεκδικοῦν στήν Ἑλλάδα.

Κατά συνέπεια, ὡραῖοι οἱ ἐντυπωσιασμοί μέ τόν ἡγετικό ρόλο πού ἀναλαμβάνει ἡ Ἑλλάδα στά Βαλκάνια, ὡραῖες οἱ φωτογραφίες, ὡραῖα τά φλάς, ὡραία καί ἡ «ἐμβάθυνση» τῆς συμμετοχῆς μας στόν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας, κάποια στιγμή ὅμως θά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ λογαριασμοῦ. Καί τότε θά δοῦμε τί κερδίσαμε καί τί χάσαμε.

Ὅταν πάντως κάνεις τά θελήματα τῶν ἄλλων καί ὄχι τήν δική σου θέληση, στό τέλος, τήν πληρώνεις… Ἡ ἴδια ἡ ζωή μᾶς τό λέει!

https://www.estianews.gr/apopseis/ta-thelimata-t%e1%bf%b6n-%e1%bc%84llon/