ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
(για τους χριστιανούς φίλους, κάθε παράδοσης)
Απορία μεγάλη έχω στα «εκκλησιαστικά πράγματα». Πολύς θεσμός, τυπολατρία, ιεροπρέπεια, βυζαντινή μεγαλοπρέπεια ή άλλη (ανάλογα με την παράδοση, ανατολική ή δυτική), πολλά πνευματικά, ασκητικά και "Χριστός"; Άντε βρες τον!
Εννοώ "Χριστός σε προσωπική σχέση μαζί του". Όχι απλά τυπικά, αξιωματικά "Χριστός", όπως λέμε στις εικόνες που τις λιβανίζουμε και στα τέμπλα (ή στα αγάλματα).
Εδώ νομίζω ότι κάναμε ένα λάθος, χοντρό λάθος. Ξεχάσαμε ότι το Πνεύμα του Αναστημένου κατέρχεται επάνω στον καθένα μας (επί πάσαν σάρκα) και με τον τρόπο αυτό ο Παράκλητος εσωτερικεύει στον καθένα μας προσωπικά τον Αναστημένο Χριστό. Έτσι η σχέση μας με τον Χριστό είναι εσωτερική και άμεση (εν Πνεύματι Αγίω - δηλ. «ενοίκηση-inhabitatio» του Αναστημένου εν ημίν) - και βεβαίως δεν χρειάζεται κανενός είδους Μεσιτεία.
Και ακριβώς λοιπόν επειδή είναι τέτοια, δηλ. "αγιοπνευματική ενοίκηση του Αναστημένου εν ημίν" συγκροτούμε με τη σειρά μας μεταξύ μας "κοινωνία και κοινότητα Χριστού" δηλ. αυτό που θα πει "Εκκλησία".
Η "εκκλησία" είναι το αποτέλεσμα της αγιοπνευματικής "ενοίκησής" Του σε μας. Δεν είναι το προαπαιτούμενο μέσον για την "ενοίκηση" αυτή. Εμείς φοβάμαι πως τα έχουμε αντιστρέψει.
Πρώτα λοιπόν είναι η αγιοπνευματική εσωτερίκευση του Αναστημένου μέσα μας (ενοίκηση) και σαν συνέπεια αυτού είναι η μεταξύ των πιστών του Χριστού κοινωνία.
Μήπως να σκεφτούμε λίγο περισσότερο;
Μακάρι ο καθένας μας να νοιώσει βαθιά ότι ο πιο κοντινός του, ο πιο εσωτερικός του, ο πιο δικός του, είναι ο αναστημένος Χριστός!
[πηγή]
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου