ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

 Πηγή: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Μ Η Ν Υ Μ Α

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

(5 Ἰουνίου 2010)

Ἐπί ἔτη πολλά ἀσχολουμένη ἡ ἡμετέρα Μετριότης περί τά προβλήματα τά σχέσιν ἔχοντα πρός τόν περιβάλλοντα ἡμᾶς κόσμον, διεπίστωσεν ὅτι βασικόν αἴτιον πασῶν τῶν καταστροφῶν ἐν τῇ δημιουργίᾳ εἶναι ἡ πλεονεξία καί ἡ συνεχής τάσις ἀκράτου πλουτισμοῦ τῶν κατοίκων τῶν λεγομένων «ἀνεπτυγμένων» χωρῶν.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Πατέρες ἐδίδαξαν ἀλλά καί ἔζησαν τόν Παύλειον λόγον «ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α’ Τιμ. 6, 8) ἀκολουθοῦντες ἐν ταυτῷ τήν Σολομώντειον προσευχήν «πλοῦτον καί πενίαν μή μοι δῷς, σύνταξόν δέ μοι τά δέοντα καί αὐτάρκη» (Παροιμίαι ΚΔ’). Τά περαιτέρω τούτων «εἰς τήν ἀπηγορευμένην περπερίαν ἐκπίπτουσιn», ὡς διδάσκει ὁ φωστήρ τῆς Καισαρείας, ὁ μέγας Βασίλειος.

Καθά δέ λέγει ὁ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος προκάτοχος, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος Ἰωάννης, «φεύγωμεν ἐν ἅπασι τοῖς πράγμασι τήν πλεονεξίαν καί τό τήν χρείαν ὑπερβαῖνον» (ὁμιλία ΛΖ’ εἰς τήν Γένεσιν), διότι αὕτη «πρός ἐσχάτην ὠμότητα καί ἀπανθρωπίαν γυμνάζει τούς ἁλόντας» (Ὁμιλία ΠΓ’ εἰς Ματθαῖον) καί «οὐκ ἀφίησιν ἀνθρώπους εἶναι τούς ἀνθρώπους, ἀλλά θηρία καί δαίμονας» (Ὁμιλία ΛΘ’ εἰς Α’ Κορινθίους).

Ἔχοντες λοιπόν κατά νοῦν ὅτι Ὀρθοδοξία σημαίνει τήν ἀπόρριψιν παντός περιττοῦ καί ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός εἶναι «οἰκονόμος καλός ποικίλης χάριτος Θεοῦ» (Α’ Πέτρου 4, 10), περαίνομεν τό ἁπλοῦν τοῦτο μήνυμα διά τινος παλαιᾶς μικρᾶς ἱστορίας, ἐξ ἧς πᾶς νοήμων δύναται νά ἀντιληφθῇ πῶς οἱ παλαιοί, ἄνευ πτυχίων, ἀλλ᾿ ἐν θερμῇ πίστει καί σεβασμῷ πρός τήν δημιουργίαν, ἀντελαμβάνοντο τήν οὐσίαν τοῦ τί ἐστι περιβάλλον καί πῶς διατηρεῖται ἀνέπαφον καί ἀεί ἀκμάζον:

Ἐκ τοῦ Γεροντικοῦ τοῦ Σινᾶ, «περί Γεωργίου˙ Τούτῳ τῷ δικαίῳ Γεωργίῳ παρέβαλόν ποτε ὀκτώ Σαρακηνοί πεινῶντες, καί μηδέν τό σύνολον τοῦ αἰῶνος τούτου ἐσχηκώς δοῦναι αὐτοῖς, τήν γάρ κάππαριν τήν ἀγρίαν ἥν ὠμήν ἤσθιε, δυναμένην καί κάμηλον ἀποκτεῖναι τῇ πικρότητι, οὐκ ἠδύναντο ἐσθίειν. Ὁρῶν οὖν αὐτούς δεινῶς λιμώττοντας, λέγει ἑνί ἐξ αὐτῶν˙ Λαβέ τό τόξον καί πέρασον τόν βουνόν τοῦτον˙ εὑρήσεις ἀγέλην αἰγαγρίων καί τόξευσον ἕν ἐξ αὐτῶν, οἷον θέλεις καί μή δοκιμάσῃς τοξεῦσαι ἄλλο. Ἀπελθών οὖν ὁ Σαρακηνός καθώς εἶπεν αὐτῷ ὁ γέρων καί τοξεύσας καί σφάξας τό ἕν, ἐδοκίμασε τοξεῦσαι καί ἕτερον, καί εὐθέως ἐκλάσθη τό τόξον αὐτοῦ. Ἐλθών οὖν καί ἐνέγκας τό κρέας διηγήσατο τοῖς ἑταίροις αὐτοῦ τό γεγονός εἰς αὐτόν».