[...] Ενώ οι παραδοσιακοί πολιτισμοί χαρακτηρίζονται από την έμφαση στη συλλογικότητα, την προτεραιότητα στην κοινωνικότητα, την έντονη αίσθηση του κοινοτικού πνεύματος και την εμφανή παρουσία του δημοσίου αισθητηρίου, ο σύγχρονος πολιτισμός διακρίνεται για την ατομικότητα, τον εγωκεντρισμό, τον υποκειμενισμό και την ιδιώτευση του ανθρώπου. Στόν παραδοσιακό τρόπο ζωής προέχει η κοινότητα, και το άτομο εντάσσεται σε αυτήν, ενώ στο σύγχρονο τρόπο ζωής το ανθρώπινο άτομο προηγείται της κοινότητας, η οποία σταδιακά χάνει τη συνοχή της.
Ακριβώς εκεί μπορεί κανεις να ψηλαφίσει τις πρωταρχές της εκκοσμίκευσης: η θρησκεία είναι μια κατεξοχήν κοινωνική, υπερατομική, διαπροσωπική οντότητα, συνεπώς δεν έχει θέση μέσα στα όρια ενός εγωκεντρικού, ατομοκεντρικού πολιτισμού. Η χαλάρωση των οριζόντιων σχέσεων του ατόμου με τη φύση και την κοινωνία έχει ως αποτέλεσμα την εξασθένιση των κατακόρυφων σχέσεων του με το υπερβατικό στοιχείο της πραγματικότητας, όπου πρωταγωνιστεί η θρησκεία. Γι' αυτό ο θρησκευτικός αποχρωματισμός της κοινωνίας συμβαδίζει με τον πολιτιστικό της εκσυγχρονισμό στη διαδικασία μετάβασης από την κοινωνικότητα στην ατομικότητα, από τη θεσμοποίηση στην αυτονόμηση και από την υπερβατικότητα στην ενδοσκοσμικότητα.
Μάριος Π. Μπέγζος, Ελευθερία ή θρησκεία: Οι απαρχές της εκκοσμίκευσης στη φιλοσοφία του δυτικού Μεσαίωνα, εκδ. Μ.Π. Γρηγόρης, Αθήνα 1991,ISBN:960-333-003-5, σελ. 55.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου