Ανθολόγιον 120: Γέρων Σωφρόνιος του Essex

[...] Στὸ μικρὸ μας μοναστήρι εἴμαστε ὅλοι ἀπὸ διάφορες χῶρες, γλῶσσες καὶ κουλτοῦρες∙ δὲν ἔχουμε κοινὴ καταγωγή. Θέλουμε ὅμως νὰ ζήσουμε χριστιανικὰ πέρα ἀπὸ τὶς ἐθνικὲς συνειδήσεις, τοὺς "βιολογικοὺς πατριωτισμοὺς" καὶ τοὺς ἄλλους παρόμοιους περιορισμούς∙ καὶ αὐτὸ χωρὶς ἀπόρριψη ἤ καταφρόνηση πρὸς τὶς πραγματικότητες τῆς πρόσκαιρης ὑπάρξεως. Κάνουμε ἀγώνα νὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλον τὸν κόσμο, γιὰ ὅλο τὸν Ἀδάμ. Σὲ αὐτὸ συνεργεῖ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι βρισκόμαστε ἔξω ἀπὸ τὶς περιοχὲς τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπου οἱ κοινωνικὲς συνθῆκες τῆς ἐποχῆς μας στὸν ἕνα ἤ στὸν ἄλλο βαθμὸ ὁδηγοῦν στὴν ἀπομόνωση ἀπὸ τὶς ἄλλες, ἔστω καὶ ἀδελφὲς Ἐκκλησίες, καὶ ἀναγκάζονται "νὰ μαρτυροῦν τὴν ἀφοσίωση τους στὰ πατριωτικὰ ἰδεώδη", γιὰ νὰ μὴν προκαλοῦν τὶς κρατικὲς ἀρχὲς μὲ τὴ διαφορετικὴ πορεία ποὺ ἐπιλέγουν. Ἐμεῖς, ὡς ἀσήμαντη μειονότητα ἐδῶ στὴν Ἀγγλία, εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπὸ πιέσεις ποὺ ὑποβιβάζουν τὸ ἐπίπεδο τῆς χριστιανικῆς ἐλευθερίας. Ἔστω καὶ σὲ πολὺ περιορισμένες περιπτώσεις, μᾶς ἐπιτρέπεται ὡστόσο νὰ ἀνάψουμε στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τὸ πῦρ ποὺ ἔφερε ὁ Χριστός∙ νὰ μαρτυρήσουμε γιὰ τὸ ἀσύγκριτο προνόμιο νὰ εἶναι κάποιος χριστιανός[...].

Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Essex, Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Τιμίου Προδρόμου, Essex 2010, σελ.64.