Ανθολόγιον 122: π. Γ.Φλορόφσκυ

[...]Θὰ λέγαμε,  λοιπὸν, μᾶλλον ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐγκαινιασμένη (inaugurée) ἐσχατολογία. Ἡ ἐσχατολογία δὲν ἐναντιώνεται πρὸς τὴν ἱστορία καὶ δὲν τὴν ἀποκλείει. Διότι ἡ ἴδια ἡ ἱστορία ἔγινε ἐσχατολογική, ἀφοῦ τὰ ἐσχατολογικὰ στοιχεῖα ἔχουν εἰσχωρήσει μέσα της. Βέβαια, γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὁλόκληρη ἡ ἱστορία εἶναι, κατὰ κάποιο τρόπο, ἐσχατολογικὴ πορεία, προσανατολισμένη ἐκ τῶν προτέρων πρὸς τοὺς σκοπούς, ποὺ ἔθεσε ὁ Δημιουργὸς Θεός. Ἀλλὰ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι "ἐσχατολογική", ὄχι μόνο μ' αὐτὴ τὴν πολὺ γενικὴ ἔννοια τοῦ προσανατολισμοῦ. Τὸ "προσωρινὸ καθεστώς" τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἤδη καθεστὼς σωτηρίας. Ἄς μὴ μειώνουμε λοιπὸν τὴ σημασία τῆς νίκης τοῦ Σταυροῦ, ποὺ εἶναι ἡ βάση ὅλης τῆς χριστιανικῆς ὕπαρξης: στὴν ζωὴ τῶν μυστηρίων ἡ νίκη αὐτὴ ὄχι μόνο μνημονεύεται, ἀλλ' ἀκριβῶς συνεχίζεται, ἀνα-παρ-ίσταται ("γίνεται ξανὰ παροῦσα") καὶ γίνεται ἐπίκαιρη. Ὁ Κύριος εἶναι ἤδη δοξασμένος. [...].

 

π. Γ. Φλορόφσκυ, Το σώμα του ζώντος Χριστού, εκδ. Αρμός, Αθήνα 1999, σελ. 64-65.