π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, "Για ακόμη μια φορά στοχοποιήθηκε η Εκκλησία και οι χριστιανοί"

πηγή: π.Χ.Παπαδόπουλος

Για ακόμη μια φορά στοχοποιήθηκε η Εκκλησία και οι χριστιανοί. Παρουσιάστηκαν ως ανεύθυνοι και επικίνδυνοι στο δημόσιο χώρο. Κι όμως δεν χρειάστηκε παρά μια με δυο ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου και των κατά τόπους μητροπόλεων ώστε άμεσα οι ναοί να αδειάσουν κατά 95% . Αυτό φανερώνει το αντίθετο της εικόνας που θέλησαν να περάσουν για τους χριστιανούς που εκκλησιάζονται, ως μια κοινωνικά ανεύθυνη ομάδα. Κάθε άλλο παρά αυτό φάνηκε. Χριστιανός σημαίνει ευθύνη για τον άλλον. Δε μπορώ να ζω δίχως να διακονώ την χαρά του άλλου.

Ενώ όμως οι πιστοί δεχόντουσαν την κοινωνική λοιδορία τι συνέβαινε στο υπόλοιπο δημόσιο βίο;

Οι παραλίες, οι πλατείες, οι καφετέριες, παιδότοποι, και τόσοι άλλοι δημόσιοι χώροι μαζικών συναθροίσεων άδειασαν; Γιατί όσο γινόταν αυτή η χλευαστική και απαξιωτική επίθεση στην εκκλησία, όλοι αυτοί οι χώροι ήταν και είναι κατάμεστοι με ό,τι αυτό συνεπάγεται εν καιρώ επιδημίας για την δημόσια υγεία. Ακόμη και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος μόλις εχθές συναθροιζόταν σε ταβέρνες αδιαφορώντας για την πρωθυπουργική παραίνεση να μείνουμε στα σπίτια μας. Αλλά εκεί βλέπετε δεν είναι εκκλησία να τους ενοχλεί. "Έξω από την εκκλησία υπάρχουν μονάχα υπεύθυνοι και προοδευτικοί πολίτες...." Μόνο που αυτό δεν φάνηκε σε καμία των περιπτώσεων.

Θα πει κάποιος, από αυτούς που πήγαν στις παραλίες και τις καφετέριες δεν ήταν και άνθρωποι της εκκλησίας; Βεβαίως και μπορεί να ήταν. Εκείνο όμως που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι την ίδια στιγμή που η εκκλησία δεχόταν τα πυρά ως σκοταδιστική και επιζήμια για την δημόσια υγεία, άλλοι δημόσιοι χώροι κοινών συναθροίσεων -σαφέστατα πολυπληθέστερων- ήταν δίχως κανέναν έλεγχο. Αυτό κάτι λέει ως προς τις αγαθές και αμερόληπτες προθέσεις πολλών επικριτών της εκκλησίας.

Καλό λοιπόν είναι πριν κουνήσουν άπαντες το δάκτυλο στην εκκλησία ως τον μεσαίωνα[1] της ελληνικής κοινωνίας, να αναζητήσουν τον δικό τους μεσαίωνα που κυοφορείται σε αντικληρικαστικά και αντιεκκλησιαστικά στερεότυπα σκέψης.

Σε περιόδους ανθρωπιστικών κρίσεων καλό είναι αντί να υψώνουμε τα χέρια με προφανή διάθεση αντιπαράθεσης και διχόνοιας να ανοίξουμε τα χέρια μας, σε συνεργασία και ενότητα. Κι ας καταλάβουμε ότι στο αγώνα για την ζωή δεν χωράνε θανατηφόρες διαιρέσεις. «Μένουμε μακριά σήμερα για να μπορούμε να αγκαλιαστούμε σφιχτά αύριο…»

------------------------------------

[1]. Αυτό με το μεσαίωνα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει αιτία συζητήσεως, γιατί ο κάθε άσχετος αναφέρεται στο μεσαίωνα μην γνωρίζοντας ποια ιστορική περίοδο περιγράφει.

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

[πηγή]