Περί εκπαιδευτικών και μνησικακίας

Απείρανθος Νάξου (2019) / φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Για πολλοστή φορά πιστοποιείται μια μεγάλη αλήθεια: στους ζοφερούς καιρούς μας οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζονται είτε ως "παρκαδόροι" είτε ως αναλώσιμοι. Συνάδελφοι κουράγιο!

Η επικαιρότητα δυστυχώς είναι θλιβερή!

Δεν μας φτάνει η επερχόμενη αβεβαιότητα και διακινδύνευση έχουμε να παλέψουμε και του κάθε ουτιδανού την αδολεσχία και μνησικακία. 

Δεν μας έφθαναν οι ανοησίες του Τέλλογλου  περί... διακοπών  των εκπαιδευτικών (άκουσον, άκουσον!), τώρα έχουμε και την κακοήθεια κάποιων πολιτευτών (που δεν τους ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Γιώργος Κατσιφάρας) που ζητούν την περικοπή των μισθών των  "τεμπέληδων" εκπαιδευτικών! 

Λες και οι εκπαιδευτικοί δεν υλοποιούν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση (σύγχρονη και ασύγχρονη). 

Λες και δεν έχουν θυσιάσει χρόνο από τα παιδιά και την οικογένεια τους για να την πραγματώσουν, ει δυνατόν, αποτελεσματικά. 

Δεν είναι όλα αυτόματα, κύριοι!

Τις πρώτες μέρες το eclass και το ΠΣΔ "σέρνονταν" ενώ η πρόσβαση στο Webex προϋπέθετε activation μέσω Υπουργείου. 

Όλα θέλουν το χρόνο τους, κύριοι!

Έλεος κάπου με τη μνησικακία και τον κοινωνικό αυτοματισμό! Αφού λοιπόν είναι όλα τόσο εύκολα γιατί δεν γίνατε εκπαιδευτικοί όσοι με τόσο μένος κατηγορείτε το εκπαιδευτικό λειτούργημα; 

Ρητορικόν βεβαίως το ερώτημα. 

Θα το επαναλάβω και ας γίνομαι κουραστικός: κοινωνία που δεν σέβεται τους λειτουργούς της δεν είναι απλά καταδικασμένη σε παρακμή. Συμβαίνει εν προκειμένω κάτι χειρότερο: υπογράφει με ακρίβεια μαθηματική την κατάρρευση της.-