(…)Είναι κακό η φυλακή και μάλιστα να είσαι μέσα άδικα κρατούμενος. Είναι κακό η ξενιτειά, διότι δεν έχεις κανέναν, δεν νοιώθεις στήριγμα, αισθάνεσαι μόνος. Και ακόμα, η αρρώστια και η ανημποριά και η κατάκλιση στο κρεβάτι είναι από τα πιο σοβαρά. Νομίζεις πως πεθαίνεις, πως χάνεσαι, πως φεύγεις. Κι αν έλθει κάποιος να σε δει, σου φέρνει τη ζωή, σου δίνει την ευχή να γίνεις καλά. Και τότε παίρνεις τα πάνω σου, παίρνεις δύναμη. Και σημειώνουν οι πατέρες και οι ερμηνευτές ότι ο Κύριος δεν θα μας πει «γιατί δεν αναστήσατε και δεν κάματε καλά τον πεθαμένο, γιατί δεν βγάλατε από τη φυλακή τον φυλακισμένο-δεν είναι κι εύκολο- και γιατί δεν δώσατε τα πάντα στον ξένο…» αλλά «γιατί δεν τον επισκεφθήκατε;». Είχαμε πάει κάποτε στη φυλακή μ’ ένα συνάδελφο, να ιδούμε έναν ανθρωπάκο του λαού, που έλεγε πως ήταν άδικα κρατούμενος. Μόλις μας είδε, πηδούσε απ’ τη χαρά του λες και του προσφέραμε τον Παράδεισο. Και είπαμε με τον παπά φεύγοντας-και νιώθαμε μεγάλη χαρά- πως πήγαμε και είδαμε τον Χριστό στη φυλακή και πήραμε απ’ τη χαρά του Χριστού.
Είναι σημαντικά αυτά. Με απλά πράγματα, με απλές κινήσεις, με απλές πράξεις και με τα ποδαράκια και τα χεράκια μας μπορούμε να κάνουμε τόσα καλά στους εν Χριστώ αδελφούς μας και στα υπόλοιπα ανθρωπάκια. Μπορούμε να κάνουμε. Αλλά τι κάνουμε; Αμελούμε. Αμελούμε και μας ξεφεύγει το καλό από τα χέρια.(…)
π. Ανανίας Κουστένης (απόσπασμα από το κήρυγμα της Κυριακής των Αποκρέω), εφημ. «Πρώτο Θέμα», 19-2-2012, σελ. 55).
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου