π. Δ. ΜΠΟΚΟΣ, Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙ

Τέσσερις ἄνθρωποι κουβαλοῦν στὸ κρεβάτι του ἕναν παράλυτο. Εἶναι συγγενεῖς ἢ φίλοι του. Τὸν πηγαίνουν στὸν Χριστό, ἀλλὰ τὸ πλῆθος εἶναι τόσο πολύ, ποὺ ἀναγκάζονται νὰ ἀνεβοῦν στὴ σκεπὴ τοῦ σπιτιοῦ, νὰ βγάλουν τὰ κεραμίδια καὶ μὲ σχοινιὰ νὰ τὸν κατεβάσουν μπροστὰ στὸν Χριστὸ ποὺ διδάσκει. Ἡ πίστη τῶν συνοδῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀρρώστου, ὑπερπηδᾶ κάθε ἐμπόδιο. Ὁ Χριστὸς τὴ θαυμάζει καὶ θεραπεύει τὸν παραλυτικό, ἀφοῦ θεωρεῖ ἀπολύτως ἀπαραίτητο νὰ τοῦ δώσει πρῶτα ἄφεση ἁμαρτιῶν, ὑπονοώντας εὐθέως ὅτι ἡ ἁμαρτία ἔχει πρωτεύοντα ρόλο στὴν ὅλη πορεία φθορᾶς καὶ ἐκφυλισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου (Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν).

«Ἔχετε πίστιν Θεοῦ», τόνιζε ὁ Χριστός. Ζητοῦσε πάντα τὴν πίστη καὶ ὅπου τὴν εὕρισκε, τὴν ἐπαινοῦσε καὶ τὴν ἐκθείαζε. Οἱ ἀπόστολοι κατάλαβαν κάποτε τὴ μεγάλη της ἀξία καὶ εἶπαν στὸν Χριστό: «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν». Ὁ Χριστὸς τοὺς βεβαίωσε πὼς ἡ πίστη μετακινεῖ ἀκόμα καὶ βουνά. Ὑπερνικάει ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια. «‘‘Ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως’’, μπορεῖτε νὰ πεῖτε σ’ αὐτὸ τὸ βουνό, σήκω καὶ πέσε στὴ θάλασσα, καὶ θὰ γίνει. Ἀρκεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει δισταγμὸς ἀμφιβολίας καὶ ἀπιστίας». Ἡ πίστη εἶναι βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ἐξυγίανση θὰ στηριχτεῖ πάνω στὴ ραχοκοκκαλιὰ τῆς πίστης. «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Λουκ. 17, 5. Ματθ. 17, 20. 21, 21. Μάρκ. 11, 22-23. 9, 23).

Ἐξ ἴσου ριζοσπαστικὰ ἀποφαίνεται καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Φανερώθηκε, λέει, ἕνας τρόπος δικαίωσης, σωτηρίας, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ προφητεύεται ἀπὸ τοὺς προφῆτες καὶ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Πῶς γίνεται ἡ δικαίωση αὐτή; «Διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας». Χάρη στὴν ἀπολυτρωτικὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Θεὸς δικαιώνει δωρεάν, χωρὶς καμμιὰ ἐξαίρεση, «τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦ». Κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔχει μέσα του ὡς κινητήρια δύναμη τὴν πίστη στὸν Χριστό. Ἡ σωτηρία πλέον εἶναι πολὺ κοντά μας. «Ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν». Εἶναι κοντά σου ὁ λόγος, κοντὰ στὸ στόμα καὶ στὴν καρδιά σου. Ποιὸς λόγος; «Τὸ ρῆμα τῆς πίστεως», δηλαδὴ ὁ λόγος ποὺ πρέπει νὰ πιστέψεις: (α) Ἂν ὁμολογήσεις μὲ τὸ στόμα σου «Κύριον Ἰησοῦν», ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ (ἕνας καὶ μοναδικός) Κύριος, καὶ (β) ἂν πιστέψεις στὴν καρδιά σου ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε «ἐκ νεκρῶν», θὰ σωθεῖς. Μὲ τὴν καρδιά του πιστεύει κανεὶς καὶ δικαιώνεται, μὲ τὸ στόμα του ὁμολογεῖ τὴν πίστη του αὐτὴ καὶ σώζεται. Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Γραφή: Ὅποιος πιστεύει σ΄αὐτὸν «οὐ καταισχυνθήσεται» (Ρωμ. 3, 21-26. 10, 8-11).

Μόνο μὲ τὸ ἐφόδιο τῆς πίστης μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ διαπλεύσει τὸ πολυκύμαντο τοῦ βίου του πέλαγος. Καὶ ἐπὶ πλέον νὰ πορευθεῖ «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου» χωρὶς φόβο κανένα. Τὴν πίστη αὐτὴ ἔχουν ἀνάγκη ἰδιαίτερα οἱ νέοι ἄνθρωποι, ποὺ μὲ ζωντάνια, ἐλπίδα καὶ ἐνθουσιασμὸ στέκονται μπροστὰ στὴ ζωή, «γεμάτοι ἰδέες, ὄνειρα καὶ στόχους. Τί θὰ παραλάβουν ἀπὸ μᾶς ποὺ θὰ τοὺς καταστήσει ἱκανοὺς νὰ γίνουν οἱ ἡγέτες τοῦ μέλλοντος; Τὸ σημαντικότερο ποὺ μποροῦμε νὰ τοὺς προσφέρουμε εἶναι ἡ πίστη. Καὶ ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ τοὺς τὴ μεταλαμπαδεύσουμε εἶναι νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε, νὰ τοὺς σεβόμαστε καί, τὸ σπουδαιότερο, νὰ τοὺς δείχνουμε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστης μας μὲ τὰ ἔργα μας» (Γέροντας Τρύφωνας τοῦ Βάσον, Μικρὰ Ἑωθινά, σ. 70).