Νοέμβριος 2009: Μνήμη δυο αληθινών χριστιανών

 [πηγή: amen]

Το Νοέμβρη του 2009 έφυγαν από την επίγεια ζωή δύο σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες της Ορθοδοξίας. Με μερικά φτωχά λόγια, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αγάπη μου γι’ αυτούς…

Πατριάρχης Σερβίας Παύλος

Στις 15 Νοεμβρίου 2009 κοιμήθηκε ο αγιασμένος πατριάρχης Σερβίας Παύλος, που είχε αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία του λαού του. Ο γέροντας αρχιερέας, που είχε εκλεγεί το 1990 με κλήρωση και χωρίς ο ίδιος να το επιδιώξει, πριν γίνει πατριάρχης ήταν επίσκοπος στο μαρτυρικό Κόσοβο και είχε ζήσει από κοντά τη βία του αυτονομιστικού κινήματος που κατέληξε σε τρομερή αιματοχυσία. Στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας δήλωσε: «Είμεθα όλοι υπεύθυνοι: και οι Σέρβοι και οι Κροάτες και οι Μουσουλμάνοι. Και οι κυβερνήσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών έχουν επίσης ευθύνες σ’ αυτήν την τραγωδία». «Η Εκκλησία μας δεν θα δεχόταν ποτέ, ούτε στο όνομα Μεγάλης ούτε στο όνομα Μικρής Σερβίας να εγκατασταθούν στρατόπεδα εξοντώσεως ανθρώπων».

Ως πατριάρχης, όχι μόνο δεν είχε αυτοκίνητο και ταξίδευε με το λεωφορείο, αλλά και αρνούνταν να εξυπηρετηθεί στη μεταφορά του από ιερείς, αν έβλεπε ότι έχουν πολυτελές αυτοκίνητο! «Εάν μπορούσα να προφθάσω», είχε δηλώσει, «μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα στεκόμουν ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και των πολυτελών χώρων για τις δεξιώσεις και τις επιδείξεις μόδας, και προσωπικά θα ζητούσα ελεημοσύνη για τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε από εμάς θα έπρεπε, με ενεργό τρόπο, να ντροπιάσει όλες εκείνες τις επιδεικτικές πλεονεξίες, οι οποίες υπάρχουν σε τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνο απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας».

Νεομάρτυρας π. Δανιήλ Συσόεφ

Ο φλογερός ιεραπόστολος π. Δανιήλ Συσόεφ δολοφονήθηκε μέσα στο ναό του Αγίου Θωμά, στη Μόσχα, στις 20 Νοεμβρίου 2009.

Ήταν μια αγιασμένη και ηρωική μορφή, έγγαμος και πατέρας δύο κοριτσιών, που αφιέρωσε τη ζωή του στη μετάδοση του λόγου του ευαγγελίου στις μη χριστιανικές ομάδες που κατοικούν στη Ρωσία. Ιδιαίτερα έδρασε ανάμεσα στους μουσουλμάνους – και μάλιστα τους Τάταρους, από τους οποίους καταγόταν – και τους προτεστάντες και έφερε στην Ορθοδοξία δεκάδες από αυτούς, αλλά διαλεγόταν και με ομάδες νεοπαγανιστών (δηλ. οπαδών ειδωλολατρικών θρησκειών της αρχαίας Ρωσίας) και με κάθε είδους ανθρώπους απομακρυσμένους από το Θεό.

[Άραγε ποιος απ’ όλους αυτούς τον σκότωσε; Κύριοι ύποπτοι θεωρήθηκαν οι μουσουλμάνοι, αλλά και από νεοπαγανιστές έχουν γίνει τουλάχιστον τέσσερις δολοφονίες ιερέων στη Ρωσία – μόνο που εκείνοι σκοτώνουν τελετουργικά με μαχαίρι, ενώ ο π. Δανιήλ πυροβολήθηκε εν ψυχρώ. Οι νεοπαγανιστές της Ελλάδας (που λατρεύουν το 12θεο) δε φαίνεται να σκοτώνουν, αλλά κάποιος αρρωστημένος νους θα βρεθεί κι εδώ. Σημειωτέον, ότι η θρησκεία τους δεν το απαγορεύει, ενώ και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν ορισμένες λατρείες με ανθρωποθυσίες (π.χ. στο Λύκαιον Όρος της Αρκαδίας). Φυσικά, οι λατρείες αυτές δεν έχουν σχέση με τους μεγάλους αρχαίους φιλοσόφους, που έτσι κι αλλιώς δεν πίστευαν στο 12θεο…]

Ο π. Δανιήλ είχε δεχτεί αρκετές απειλές και ήταν προετοιμασμένος για το μαρτύριο. Είχε υποδείξει μάλιστα στη σύζυγό του ποια άμφια να του φορέσουν σε ενδεχόμενη κηδεία του.

Ο θάνατός του συγκλόνισε και ευαισθητοποίησε πολλούς ορθόδοξους (ήδη από ιδιώτες έχουν φιλοτεχνηθεί εικόνες του). Απέδειξε ότι υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τη σωτηρία του πλησίον. Έλεγε: «Θα είμαστε απάνθρωποι αν δεν κηρύξουμε την αλήθεια του Χριστού στους αλλόθρησκους και τους αιρετικούς».

Ο π. Δανιήλ τους αγάπησε πιο πολύ από τη ζωή του, αφού δε σταμάτησε την πολύπλευρη δράση του παρά τις απειλές που δεχόταν από επικίνδυνες ομάδες. Τον ένθεο ζήλο του τον πλήρωσε με τη ζωή του, κερδίζοντας όμως «τον της δικαιοσύνης στέφανον».

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Θεολόγος