Το (υποτιθέμενο) νέο Λύκειο της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου
Παιδείας απευθύνεται και πάλι μόνο στο μυαλό και στις διανοητικές
δεξιότητες του μαθητή. Αυθαίρετα και αυταρχικά, χωρίς ουσιαστικό
διάλογο, το δίκαιο κοινωνικό αίτημα για γενική και ανθρωπιστική παιδεία
πάει περίπατο. Μια ματιά να ρίξεις στο «νέο» πρόγραμμα σπουδών θα το
καταλάβεις αμέσως.
Η υποτίμηση της ανθρωπιστικής παιδείας περιλάμβανε και την υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών, τουλάχιστον σε επίπεδο ωρών. Στην Α΄ Λυκείου έμεινε ως έχει, αλλά στη Β΄ Λυκείου μειώθηκε στη μία ώρα και στη Γ΄ Λυκείου έγινε δίωρο επιλεγόμενο. Σχετικά με τη Β΄ Λυκείου, το μονόωρο μάθημα των Θρησκευτικών έρχεται σε αντίθεση με τις δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου πως δεν θα υπάρχει μονόωρη διδασκαλία στο νέο Λύκειο. Αβλεψία; Υποκρισία; Κοροϊδία; Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του, καθώς το μάθημα των Θρησκευτικών είναι το μόνο από όλα τα μαθήματα όλων των τάξεων και κατευθύνσεων που είχε αυτή τη μεταχείριση. Επίσης, αυτή η υποβάθμιση αντίκειται στις παιδαγωγικές και επιστημονικές αρχές περί διδακτικής γνωστικών αντικειμένων. Στη Γ΄ Λυκείου καθίσταται ουσιαστικά ανύπαρκτο, καθώς και ο πλέον συνειδητοποιημένος μαθητής θα αναγκαστεί να το παρακάμψει, προκειμένου να επιλέξει άλλα μαθήματα που θα του είναι απαραίτητα για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Επειδή η δήθεν αθώα απορία που εκτοξεύεται συχνά «τι θέση έχουν τα Θρησκευτικά σε ένα σύγχρονο σχολείο» έχει καταντήσει γελοία στράτευση, οφείλουν να μάθουν οι κομιστές της το περιεχόμενο του μαθήματος στις δύο τάξεις, ως έχει τώρα. Στην ύλη της Β΄ Λυκείου περιλαμβάνονται γενικά θέματα περί Χριστιανισμού, δικαιοσύνης, ελευθερίας και πολιτικής, καθώς και γνωριμία με άλλα θρησκεύματα του κόσμου. Το μάθημα στη Γ΄ Λυκείου αναφέρεται στην ειρήνη, τη συνείδηση, την αγάπη, σε υπαρξιακά, ηθικά και βιοηθικά ζητήματα, καθώς και σε σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (ναρκωτικά, φτώχεια, οικολογική καταστροφή). Αυτά δεν χρειάζονται στο σύγχρονο σχολείο; Πάρτε το είδηση ότι η φυσιογνωμία των Θρησκευτικών καλύπτει με τον καλύτερο τρόπο τις απαιτήσεις και παραμέτρους της ανθρωπιστικής παιδείας.
Αυτή η φαρσοκωμωδία με την καπήλευση της δημοκρατίας από αυτούς που θα έπρεπε να την υπηρετούν (κυρίως πολιτικούς και δημοσιογράφους) ήδη έχει αρχίσει να έχει τραγικά αποτελέσματα. Το θέμα με το μάθημα των Θρησκευτικών δεν έχει συντεχνιακή λογική. Είναι η κορυφή του παγόβουνου που αναδεικνύει ζητήματα πολιτικά και ιδεολογικά.
Βάσει του Συντάγματος, η Πολιτεία έχει υποχρέωση να παρέχει θρησκευτική παιδεία στο σχολείο, καθώς και ηθική και πνευματική αγωγή. Το περιεχόμενό τους θα καθοριστεί από επιστημονικό και σοβαρό διάλογο. Πονηρά τερτίπια, άκομψες διαρροές για μέτρηση αντιδράσεων, αυταρχικοί μονόλογοι, αυθαίρετες μεθοδεύσεις, μισόλογα και κρυφτούλι, συνοδευόμενα από αμφιλεγόμενες δημοσκοπήσεις είναι καταδικαστέες, αντιδημοκρατικές και αντιδεοντολογικές ενέργειες από όποιον κι αν προέρχονται. Επίσης, η ενίσχυση της ανθρωπιστικής παιδείας είναι κοινωνική επιταγή και αναγκαιότητα, γιατί «πρώτα ο μαθητής» δεν έχει μόνο μυαλό, αλλά και ψυχή, καρδιά, συνείδηση, χαρακτήρα, υπαρξιακά ερωτήματα. Και δεν είναι μόνο η υποτίμηση των Θρησκευτικών, αλλά και άλλα μαθήματα, όπως η Ψυχολογία, που βρήκαν την πόρτα πάλι κλειστή.
Όσοι μιλάνε για ευρωπαϊκή προοπτική της παιδείας (με πρώτη την κυρία Υπουργό) ας κάνουν τον κόπο να μελετήσουν τι γίνεται με το μάθημα των Θρησκευτικών στην Ευρώπη και πώς ακόμη και οι χώρες που το είχαν καταργήσει σταδιακά το επαναφέρουν.
Γι᾿ αυτό και για άλλα θέματα, πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν δημοψήφισμα, που είναι η βάση της δημοκρατίας. Για να τελειώνουμε με τις αυθαιρεσίες του καθενός. Γιατί άραγε δεν τολμούν οι πολιτικοί ούτε να σκεφτούν την προοπτική του δημοψηφίσματος, αλλά ούτε και λένε σταράτες και ειλικρινείς κουβέντες για αυτά τα θέματα;
Το ερώτημα ποιος θα είναι ο αυριανός πολίτης που θα ζήσει στην Ελλάδα και στον κόσμο είναι θεμελιώδες πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα και το σχολείο έχει πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό. Εκπαιδευτικοί, πνευματικοί φορείς και άνθρωποι, Εκκλησία και κόμματα οφείλουν να πάρουν θέση σχετικά με την ανθρωπιστική παιδεία, γιατί οι μαθητές θα συνεχίσουν (και στο «νέο»Λύκειο) να γράφουν πάνω σε θρανία και τοίχους (εκτός και πρόκειται για σκονάκι σε διαγώνισμα) στίχους από τραγούδια και φράσεις που αποκαλύπτουν έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και υπαρξιακά ερωτήματα.
Η υποτίμηση της ανθρωπιστικής παιδείας περιλάμβανε και την υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών, τουλάχιστον σε επίπεδο ωρών. Στην Α΄ Λυκείου έμεινε ως έχει, αλλά στη Β΄ Λυκείου μειώθηκε στη μία ώρα και στη Γ΄ Λυκείου έγινε δίωρο επιλεγόμενο. Σχετικά με τη Β΄ Λυκείου, το μονόωρο μάθημα των Θρησκευτικών έρχεται σε αντίθεση με τις δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου πως δεν θα υπάρχει μονόωρη διδασκαλία στο νέο Λύκειο. Αβλεψία; Υποκρισία; Κοροϊδία; Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του, καθώς το μάθημα των Θρησκευτικών είναι το μόνο από όλα τα μαθήματα όλων των τάξεων και κατευθύνσεων που είχε αυτή τη μεταχείριση. Επίσης, αυτή η υποβάθμιση αντίκειται στις παιδαγωγικές και επιστημονικές αρχές περί διδακτικής γνωστικών αντικειμένων. Στη Γ΄ Λυκείου καθίσταται ουσιαστικά ανύπαρκτο, καθώς και ο πλέον συνειδητοποιημένος μαθητής θα αναγκαστεί να το παρακάμψει, προκειμένου να επιλέξει άλλα μαθήματα που θα του είναι απαραίτητα για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Επειδή η δήθεν αθώα απορία που εκτοξεύεται συχνά «τι θέση έχουν τα Θρησκευτικά σε ένα σύγχρονο σχολείο» έχει καταντήσει γελοία στράτευση, οφείλουν να μάθουν οι κομιστές της το περιεχόμενο του μαθήματος στις δύο τάξεις, ως έχει τώρα. Στην ύλη της Β΄ Λυκείου περιλαμβάνονται γενικά θέματα περί Χριστιανισμού, δικαιοσύνης, ελευθερίας και πολιτικής, καθώς και γνωριμία με άλλα θρησκεύματα του κόσμου. Το μάθημα στη Γ΄ Λυκείου αναφέρεται στην ειρήνη, τη συνείδηση, την αγάπη, σε υπαρξιακά, ηθικά και βιοηθικά ζητήματα, καθώς και σε σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (ναρκωτικά, φτώχεια, οικολογική καταστροφή). Αυτά δεν χρειάζονται στο σύγχρονο σχολείο; Πάρτε το είδηση ότι η φυσιογνωμία των Θρησκευτικών καλύπτει με τον καλύτερο τρόπο τις απαιτήσεις και παραμέτρους της ανθρωπιστικής παιδείας.
Αυτή η φαρσοκωμωδία με την καπήλευση της δημοκρατίας από αυτούς που θα έπρεπε να την υπηρετούν (κυρίως πολιτικούς και δημοσιογράφους) ήδη έχει αρχίσει να έχει τραγικά αποτελέσματα. Το θέμα με το μάθημα των Θρησκευτικών δεν έχει συντεχνιακή λογική. Είναι η κορυφή του παγόβουνου που αναδεικνύει ζητήματα πολιτικά και ιδεολογικά.
Βάσει του Συντάγματος, η Πολιτεία έχει υποχρέωση να παρέχει θρησκευτική παιδεία στο σχολείο, καθώς και ηθική και πνευματική αγωγή. Το περιεχόμενό τους θα καθοριστεί από επιστημονικό και σοβαρό διάλογο. Πονηρά τερτίπια, άκομψες διαρροές για μέτρηση αντιδράσεων, αυταρχικοί μονόλογοι, αυθαίρετες μεθοδεύσεις, μισόλογα και κρυφτούλι, συνοδευόμενα από αμφιλεγόμενες δημοσκοπήσεις είναι καταδικαστέες, αντιδημοκρατικές και αντιδεοντολογικές ενέργειες από όποιον κι αν προέρχονται. Επίσης, η ενίσχυση της ανθρωπιστικής παιδείας είναι κοινωνική επιταγή και αναγκαιότητα, γιατί «πρώτα ο μαθητής» δεν έχει μόνο μυαλό, αλλά και ψυχή, καρδιά, συνείδηση, χαρακτήρα, υπαρξιακά ερωτήματα. Και δεν είναι μόνο η υποτίμηση των Θρησκευτικών, αλλά και άλλα μαθήματα, όπως η Ψυχολογία, που βρήκαν την πόρτα πάλι κλειστή.
Όσοι μιλάνε για ευρωπαϊκή προοπτική της παιδείας (με πρώτη την κυρία Υπουργό) ας κάνουν τον κόπο να μελετήσουν τι γίνεται με το μάθημα των Θρησκευτικών στην Ευρώπη και πώς ακόμη και οι χώρες που το είχαν καταργήσει σταδιακά το επαναφέρουν.
Γι᾿ αυτό και για άλλα θέματα, πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν δημοψήφισμα, που είναι η βάση της δημοκρατίας. Για να τελειώνουμε με τις αυθαιρεσίες του καθενός. Γιατί άραγε δεν τολμούν οι πολιτικοί ούτε να σκεφτούν την προοπτική του δημοψηφίσματος, αλλά ούτε και λένε σταράτες και ειλικρινείς κουβέντες για αυτά τα θέματα;
Το ερώτημα ποιος θα είναι ο αυριανός πολίτης που θα ζήσει στην Ελλάδα και στον κόσμο είναι θεμελιώδες πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα και το σχολείο έχει πρωτεύοντα ρόλο σε αυτό. Εκπαιδευτικοί, πνευματικοί φορείς και άνθρωποι, Εκκλησία και κόμματα οφείλουν να πάρουν θέση σχετικά με την ανθρωπιστική παιδεία, γιατί οι μαθητές θα συνεχίσουν (και στο «νέο»Λύκειο) να γράφουν πάνω σε θρανία και τοίχους (εκτός και πρόκειται για σκονάκι σε διαγώνισμα) στίχους από τραγούδια και φράσεις που αποκαλύπτουν έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και υπαρξιακά ερωτήματα.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου