Πηγή: Εφημερίδα Ο ΧΡΟΝΟΣ, 17/10/2009
γράφει η Μελαχροινή Μαρτίδου
Με πίστη και κατάνυξη παρακολούθησαν οι Κομοτηναίοι την αφιερωματική εκδήλωση στον Άγιο Λουκά που έγινε στην μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής με προβολή βίντεο, ομιλίες και μαρτυρίες ειδικών προσκεκλημένων που ήρθαν από την Ουκρανία. Ο συγγραφέας της βιογραφίας του Αγίου, Νεκτάριος Αντωνόπουλος είναι απόλυτα περιγραφικός.
Πατέρα Νεκτάριε, υποδεχόμαστε τα λείψανα του Αγίου Λουκά θα θέλαμε να μας μιλήσετε για το έργο του νεότερου Αγίου της χριστιανικής πίστης του σπουδαιότερου χειρουργού του 20ου αιώνα.
-Υποδεχόσαστε πράγματι στην Κομοτηνή τα λείψανα του Αγίου Λουκά από την Ρωσία. Πρόκειται για μια μεγάλη εκκλησιαστική και επιστημονική μορφή, ήταν Ρώσος στην καταγωγή, ξεκίνησε ως γιατρός, τελείωσε την ιατρική σχολή του Κιέβου, ειδικεύτηκε στην χειρουργική και εξελίχθηκε στον σπουδαιότερο χειρουργό του 20ου αιώνα στην Ρωσία.
Έκανε πολύ σημαντικές επιστημονικές μελέτες για την γενική αναισθησία και την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων. Το 1919 πέθανε η γυναίκα του, έμεινε χήρος με τέσσερα παιδιά, ενώ τότε είχε εκλεγεί καθηγητής πανεπιστημίου. Το 1921 χειροτονήθηκε ιερέας πάνω στην περίοδο των διωγμών και το 1923 επίσκοπος Τασκένδης. Μέσα στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και πριν χειρουργήσει προσευχόταν, άναβε το καντήλι και με βαμβάκι και ιώδιο σχημάτιζε τον σταυρό στο μέρος της τομής, εκεί που θα έκανε εγχείρηση, γι’ αυτό και δεν είχε -με την βοήθεια του Θεού- ποτέ αποτυχίες.
Το 1923 συνελήφθη από το καθεστώς, συνολικά συνελήφθη τέσσερις φορές και πέρασε 11 ολόκληρα χρόνια στην εξορία και στην φυλακή και στα στρατόπεδα στο Γκουλάγκ και όπου πήγαινε όμως δεν σταματούσε να χειρουργεί και να ευεργετεί τους ανθρώπους. Το 1924 στην εξορία, με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε εγχείρισε την πρώτη παγκοσμίως μεταμόσχευση νεφρού από ζώο σε άνθρωπο και από το 1934 έως το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του για την χειρουργική των πυωδών λοιμώξεων και έκανε σημαντικές μελέτες και ανακάλυψε την πενικιλίνη παράλληλα με τον Φλέμινγκ. Το 1937 συνελήφθη για τέταρτη φορά και υπέστη φοβερά βασανιστήρια. Το 1941 λόγω του πολέμου ο ίδιος ο Στάλιν τον διόρισε αρχίατρο των στρατιωτικών νοσοκομείων της Σιβηρίας και έσωσε χιλιάδες στρατιώτες από τα τραύματά τους που πέθαιναν αβοήθητοι… Το 1946 βραβεύτηκε από το ίδιο το καθεστώς που τον δίωξε με το μεγαλύτερο κρατικό βραβείο και διορίστηκε την ίδια χρονιά αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε εκεί στην Κριμαία. Ως αρχιεπίσκοπος σιγά-σιγά έχασε το φως του και το 1961 κοιμήθηκε στην Σιδηρούπολή με εύθυμη Αγίου και ετάφη με μεγάλες τιμές από την πλευρά του λαού που τον αγαπούσε πάρα πολύ. Το 1996 η Ρωσική εκκλησία ανακήρυξε την αγιότητα του και έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του που βρίσκονται σήμερα στην Συμφερούπολη. Στην ανακομιδή βρέθηκε άφθαρτη η καρδιά του, τα μάτια του και ο εγκέφαλος. Την ίδια χρονιά γράψαμε τον βίο του και σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση να είμαστε στην Κομοτηνή, φέραμε τεμάχιο της καρδιάς του, ένα κομμάτι από τα λείψανα του και γίνεται αυτή η εκδήλωση. Έχουμε την χαρά να έχουμε μαζί μας την δισέγγονη του Αγίου Λουκά την οποία βάφτισε ο ίδιος πριν κοιμηθεί, η κυρία Τατιάνα η οποία είναι και αναισθησιολόγος γιατρός στο νοσοκομείο της Οδησσού της Ουκρανίας. Μαζί μας έχουμε και τον Ναζάρ ο οποίος είναι μουσικός και έχει ζήσει ένα μεγάλο θαύμα του Αγίου, του είχαν κοπεί τα δάχτυλα, οι ονυχοφόροι φάλαγγες και από την χάρη του Αγίου ξαναβγήκαν, ξαναφύτρωσαν και σήμερα είναι αριστούχος πιανίστας στην Μόσχα. Τα θαύματα συνεχίζονται, είναι πάρα πολλά, θα χρειαζόταν πολλές συνεντεύξεις για να τα πούμε, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Αγιος δεν σταμάτησε να χειρουργεί, μέχρι και σήμερα εμφανίζεται μέσα στα νοσοκομεία, στους αρρώστους, χειρουργεί, βρίσκουν πάνω τους οι άνθρωποι τομή από εγχείρηση ή αίμα και πολλές φορές ο ίδιος ζητάει να βοηθήσει τους ανθρώπους, έχουμε όμως πολλές εμφανίσεις και θα χρειαστεί πάρα πολύ χρόνος για να τις αναφέρουμε».
Ναζάρ Στανιντσένκοφ: Κόπηκαν τα δάκτυλά μου, με προσευχή στον Άγιο …ξαναφύτρωσαν και συνέχισα ως πιανίστας
Πατέρα Νεκτάριε, υποδεχόμαστε τα λείψανα του Αγίου Λουκά θα θέλαμε να μας μιλήσετε για το έργο του νεότερου Αγίου της χριστιανικής πίστης του σπουδαιότερου χειρουργού του 20ου αιώνα.
-Υποδεχόσαστε πράγματι στην Κομοτηνή τα λείψανα του Αγίου Λουκά από την Ρωσία. Πρόκειται για μια μεγάλη εκκλησιαστική και επιστημονική μορφή, ήταν Ρώσος στην καταγωγή, ξεκίνησε ως γιατρός, τελείωσε την ιατρική σχολή του Κιέβου, ειδικεύτηκε στην χειρουργική και εξελίχθηκε στον σπουδαιότερο χειρουργό του 20ου αιώνα στην Ρωσία.
Έκανε πολύ σημαντικές επιστημονικές μελέτες για την γενική αναισθησία και την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων. Το 1919 πέθανε η γυναίκα του, έμεινε χήρος με τέσσερα παιδιά, ενώ τότε είχε εκλεγεί καθηγητής πανεπιστημίου. Το 1921 χειροτονήθηκε ιερέας πάνω στην περίοδο των διωγμών και το 1923 επίσκοπος Τασκένδης. Μέσα στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και πριν χειρουργήσει προσευχόταν, άναβε το καντήλι και με βαμβάκι και ιώδιο σχημάτιζε τον σταυρό στο μέρος της τομής, εκεί που θα έκανε εγχείρηση, γι’ αυτό και δεν είχε -με την βοήθεια του Θεού- ποτέ αποτυχίες.
Το 1923 συνελήφθη από το καθεστώς, συνολικά συνελήφθη τέσσερις φορές και πέρασε 11 ολόκληρα χρόνια στην εξορία και στην φυλακή και στα στρατόπεδα στο Γκουλάγκ και όπου πήγαινε όμως δεν σταματούσε να χειρουργεί και να ευεργετεί τους ανθρώπους. Το 1924 στην εξορία, με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε εγχείρισε την πρώτη παγκοσμίως μεταμόσχευση νεφρού από ζώο σε άνθρωπο και από το 1934 έως το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του για την χειρουργική των πυωδών λοιμώξεων και έκανε σημαντικές μελέτες και ανακάλυψε την πενικιλίνη παράλληλα με τον Φλέμινγκ. Το 1937 συνελήφθη για τέταρτη φορά και υπέστη φοβερά βασανιστήρια. Το 1941 λόγω του πολέμου ο ίδιος ο Στάλιν τον διόρισε αρχίατρο των στρατιωτικών νοσοκομείων της Σιβηρίας και έσωσε χιλιάδες στρατιώτες από τα τραύματά τους που πέθαιναν αβοήθητοι… Το 1946 βραβεύτηκε από το ίδιο το καθεστώς που τον δίωξε με το μεγαλύτερο κρατικό βραβείο και διορίστηκε την ίδια χρονιά αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε εκεί στην Κριμαία. Ως αρχιεπίσκοπος σιγά-σιγά έχασε το φως του και το 1961 κοιμήθηκε στην Σιδηρούπολή με εύθυμη Αγίου και ετάφη με μεγάλες τιμές από την πλευρά του λαού που τον αγαπούσε πάρα πολύ. Το 1996 η Ρωσική εκκλησία ανακήρυξε την αγιότητα του και έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του που βρίσκονται σήμερα στην Συμφερούπολη. Στην ανακομιδή βρέθηκε άφθαρτη η καρδιά του, τα μάτια του και ο εγκέφαλος. Την ίδια χρονιά γράψαμε τον βίο του και σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση να είμαστε στην Κομοτηνή, φέραμε τεμάχιο της καρδιάς του, ένα κομμάτι από τα λείψανα του και γίνεται αυτή η εκδήλωση. Έχουμε την χαρά να έχουμε μαζί μας την δισέγγονη του Αγίου Λουκά την οποία βάφτισε ο ίδιος πριν κοιμηθεί, η κυρία Τατιάνα η οποία είναι και αναισθησιολόγος γιατρός στο νοσοκομείο της Οδησσού της Ουκρανίας. Μαζί μας έχουμε και τον Ναζάρ ο οποίος είναι μουσικός και έχει ζήσει ένα μεγάλο θαύμα του Αγίου, του είχαν κοπεί τα δάχτυλα, οι ονυχοφόροι φάλαγγες και από την χάρη του Αγίου ξαναβγήκαν, ξαναφύτρωσαν και σήμερα είναι αριστούχος πιανίστας στην Μόσχα. Τα θαύματα συνεχίζονται, είναι πάρα πολλά, θα χρειαζόταν πολλές συνεντεύξεις για να τα πούμε, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Αγιος δεν σταμάτησε να χειρουργεί, μέχρι και σήμερα εμφανίζεται μέσα στα νοσοκομεία, στους αρρώστους, χειρουργεί, βρίσκουν πάνω τους οι άνθρωποι τομή από εγχείρηση ή αίμα και πολλές φορές ο ίδιος ζητάει να βοηθήσει τους ανθρώπους, έχουμε όμως πολλές εμφανίσεις και θα χρειαστεί πάρα πολύ χρόνος για να τις αναφέρουμε».
Ναζάρ Στανιντσένκοφ: Κόπηκαν τα δάκτυλά μου, με προσευχή στον Άγιο …ξαναφύτρωσαν και συνέχισα ως πιανίστας
φωτό: www.xronos.gr
Το ενδιαφέρον στρέφεται στον διακεκριμένο πιανίστα Ναζάρ Στανιντσένκοφ που περιγράφει την βιωματική του περιπέτεια και το θαύμα που έζησε.
«Πριν από επτά χρόνια πήγα στην θάλασσα για να παραθερίσω στην γιαγιά μου και κάποια μέρα βγήκα από το σπίτι για να παίξω, δεν πρόσεξα και η πόρτα έκλεισε και μου έπιασε μέσα τα δάχτυλα. Μου κόπηκαν οι ονυχοφόροι φάλαγγες. Εγώ έκλαιγα και φώναζα μου «κόπηκαν τα δάχτυλα, πως θα ξαναπαίξω πιάνο»; Πήγαμε στο νοσοκομείο και ο γιατρός δεν μπορούσε να κάνει κάτι, απλώς έραψε τα τραύματα. Μετά από λίγες μέρες μια γιαγιά μας μίλησε για τον Άγιο Λουκά. Πήγαμε στην Συμφερούπολη προσκυνήσαμε τα λείψανα του Αγίου, εγώ πήρα λάδι και εικόνα του Αγίου και κάθε βράδυ προσευχόμουν, άγιε Λουκά δεν ξέρω τι θα κάνεις, εγώ θέλω να ξαναπαίξω πιάνο, εσύ γιατρός θα ξέρεις. Έβαζα κάθε βράδυ την εικόνα και το λάδι στο χέρι μου. Έπειτα από ένα μήνα τα δάχτυλα ξαναφύτρωσαν, βγήκαν και τα νύχια, άρχισα πάλι το πιάνο. Σε πέντε μήνες έδωσα εξετάσεις στο πιάνο και πήρα το πρώτο βραβείο. Ευχαριστώ τον Άγιο Λουκά για το μεγάλο αυτό δώρο που καθόρισε την ζωή μου».
«Πριν από επτά χρόνια πήγα στην θάλασσα για να παραθερίσω στην γιαγιά μου και κάποια μέρα βγήκα από το σπίτι για να παίξω, δεν πρόσεξα και η πόρτα έκλεισε και μου έπιασε μέσα τα δάχτυλα. Μου κόπηκαν οι ονυχοφόροι φάλαγγες. Εγώ έκλαιγα και φώναζα μου «κόπηκαν τα δάχτυλα, πως θα ξαναπαίξω πιάνο»; Πήγαμε στο νοσοκομείο και ο γιατρός δεν μπορούσε να κάνει κάτι, απλώς έραψε τα τραύματα. Μετά από λίγες μέρες μια γιαγιά μας μίλησε για τον Άγιο Λουκά. Πήγαμε στην Συμφερούπολη προσκυνήσαμε τα λείψανα του Αγίου, εγώ πήρα λάδι και εικόνα του Αγίου και κάθε βράδυ προσευχόμουν, άγιε Λουκά δεν ξέρω τι θα κάνεις, εγώ θέλω να ξαναπαίξω πιάνο, εσύ γιατρός θα ξέρεις. Έβαζα κάθε βράδυ την εικόνα και το λάδι στο χέρι μου. Έπειτα από ένα μήνα τα δάχτυλα ξαναφύτρωσαν, βγήκαν και τα νύχια, άρχισα πάλι το πιάνο. Σε πέντε μήνες έδωσα εξετάσεις στο πιάνο και πήρα το πρώτο βραβείο. Ευχαριστώ τον Άγιο Λουκά για το μεγάλο αυτό δώρο που καθόρισε την ζωή μου».
Η εγγονή του Αγίου Λουκά Τατιάνα μιλά για το πώς τον γνώρισε: «Ονομάζομαι Τατιάνα, είμαι η εγγονή του μικρότερου γιού του Αγίου Λουκά, ταξιδεύαμε πάρα πολύ στην Ελλάδα αλλά πρώτη φορά ταξιδεύουμε στην άκρη και θα θέλαμε πάρα πολύ να βοηθήσει και εδώ τον κόσμο ο Άγιος Λουκάς. Θα θέλαμε πάρα πολύ αν γίνει κάποιο θαύμα εδώ πέρα να τους ενημερώναμε και θα χαρούνε πάρα πολύ. Θέλω να πω ότι είμαι μοναδική στην οικογένεια η οποία αξιώθηκα να με βαφτίσει ο Άγιος Λουκάς. Η μητέρα μου ήθελε να με ονομάσουν Ελένη, αλλά ο ίδιος την ώρα της βάφτισης την ονόμασε Τατιάνα. Η μητέρα της στεναχωριόταν, ωστόσο ο Άγιος Λουκάς είπε ότι είχε κάποιο σκοπό και ήθελε να την ονομάζουν Τατιάνα». Η ίδια δουλεύει ως αναισθησιολόγος και συνήθως υπάρχουν αρκετές δυσκολίες και ενώ παλαιότερα οι συνάδελφοι δεν την εμπιστεύονταν πολύ και δεν είχαν ιδιαίτερη πίστη, τώρα που βλέπουν ότι πηγαίνει πολύ καλά της λένε πολλές φορές να πηγαίνει και να ζητάει βοήθεια από τον παππού της που βοηθάει πάρα πολύ. Λέει ότι όσοι θέλουν κάποια βοήθεια να πηγαίνουν στην Συμφερούπολη και εκεί οι γιατροί οι οποίοι κάνουν κάποια χειρουργική εργασία ακουμπάνε τα χέρια τους πάνω του και τους βοηθάει αυτό πάρα πολύ στην δουλειά τους.
Κατάμεστη ήταν η αίθουσα της μητρόπολης από τον κόσμο που συνέρευσε να ακούσει από κοντά τις αυθεντικές μαρτυρίες και να γνωρίσει το βίο του Αγίου σε μια εκδήλωση που απόλαυσε το κοινό της Κομοτηνής και οι ιερωμένοι που παρίσταντο.
Κατάμεστη ήταν η αίθουσα της μητρόπολης από τον κόσμο που συνέρευσε να ακούσει από κοντά τις αυθεντικές μαρτυρίες και να γνωρίσει το βίο του Αγίου σε μια εκδήλωση που απόλαυσε το κοινό της Κομοτηνής και οι ιερωμένοι που παρίσταντο.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου