[...] Οι απαντήσεις στο οντολογικό ερώτημα διασώζουν την ετοιμότητα κριτικής επαλήθευσης ή και διάψευσης (και κατά συνέπεια μιας πληρέστερης πάντοτε κατανόησης), αν δεχθούμε τη γνωστική πρόσβαση στο υπαρκτικό γεγονός ως εμπειρία σχέσης. Αυτό σημαίνει ότι μια οντολογική πρόταση αληθεύει, όχι όταν υπακούει σε οποιονδήποτε κανόνα νοηματικής ορθότητας (που είναι εξ ορισμού συμβατικός), αλλά όταν κατορθώνει τον μέγιστο (σε σύγκριση με άλλες προτάσεις) διυποκειμενικό συντονισμό των εμπειριών σχέσης (αντιληπτικής, αισθητής ή όποιας άλλης) με τις πραγματικές φανερώσεις του υπαρκτικού γεγονότος. Και το κατόρθωμα του συντονισμού δεν μπορεί ποτέ να είναι οριστικό: Χαρακτηρίζουμε ως μέγιστο το δεδομένο κατόρθωμα, αλλά μιλάμε για "κατόρθωμα", που σημαίνει: δεν αποκλείουμε τη δυνατότητα πληρέστερου διυποκειμενικού συντονισμού της υπαρκτικής εμπειρίας. [...]
Χρήστος Γιανναράς, Προτάσεις κριτικής οντολογίας, εκδόσεις Δόμος, β' έκδοση, Αθήνα 1991, σελ. 22-23.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου