Ανθολόγιον 177: Στάθης Γκοτσίνας (Πολεμώντας στην Αλβανία)

15-12-1940

Κυριακή σήμερα, 15/12 του Αγίου Ελευθερίου. Για φαντάσου, 10 ημέρες μας μένουν ώς τα Χριστούγεννα. Εδώ πάνου, κάπου πιο μπροστά θα βρισκόμαστε. Εσείς εκεί κάτω θάχετε την ζέστα σας και την συζητησούλα σας. Χιονίζει πάλι σήμερα. Χιονίζει απ’ τη νύχτα. Ούτε το νοιώθω. Μ’ αρέσει μπορώ να σας πω. Τουλάχιστον εγώ το βράδυ –γιά την ώρα– θάχω στέγη. Μ’ αυτοί οι άλλοι, ο κόσμος ο πολύς πάνου στα υψώματα με την μια κουβέρτα –την χιονισμένη τώρα κι’ αυτή και με τα σιδερικά τα κρύα στο χέρι, τι θα γίνουν ξέρω– θα μαργώσουν, θα κρυσταλλώσουν οι μύξες στα γένεια, θ’ ανάψουν τα μάτια, θα φουσκώσουν τα πόδια ώς τα γόνατα και θα υποφέρουν, θα υποφέρουν δυνατά και σιωπηλά. Μπορεί ν’ αρρωστήσουν κι’ όλας και να πέσουν. Πώς να το ειπούν όμως; Δεν ξέρετε ότι το «είμαι άρρωστος» είναι φράση άγνωστη εδώ. Μόνο την προτεραία του θανάτου σου «δικαιούσαι» να την εκστομίσης. Λοιπόν χιόνι και χιόνι. Κάτασπρα όλα γύρω, ο κάμπος, τα υψώματα. (...)

Στάθης Γκοτσίνας, Από χιόνι...Πολεμώντας στην Αλβανία, εκδ. ΑΣΚΙ/ΑΥΓΗ, Αθήνα 2014, σελ. 50 (απόσπασμα) [Η α' έκδοση του βιβλίου έγινε από τις εκδόσεις Βιβλιόραμα]