Ένα νέο ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Ένα νέα ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας ξεκίνησε το ταξίδι του στη μπλογκόσφαιρα.

Η γενική επιμέλεια ανήκει στον γνωστό ιερέα-μπλόγκερ "Προσκυνητή", π. Γεώργιο. 

Η διεύθυνση του νέου ιστολογίου είναι: 

http://www.agiosgeorgios57.blogspot.gr/

Ν. Λυγερός, ΑΟΖ ή ραγιαδισμός

[πηγή: ιστοσελίδα Ν.Λυγερού]

φωτό από εδώ

Δεν αρκεί που παλεύουμε όλοι μας για να αναδείξουμε το θέμα της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και να αποκτήσει επιτέλους η πατρίδα μας το δικαίωμα που της ανήκει, αλλά πρέπει επιπλέον να διαχειριστούμε και τον ραγιαδισμό. Δεν φτάνει που τόσα χρόνια θα έπρεπε να είχαμε ΑΟΖ και λόγω της απραξίας, της ανικανότητας και της αδράνειας, ο ελληνικός λαός περιμένει, αλλά θέλουν και να απολογηθούν με τεχνητά προσχήματα. Δεν αρκεί που δεν έχουν διαβάσει το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά προσπαθούν να τρομάξουν τους μη ειδικούς με αυθαιρεσίες. Η Κύπρος έχει θεσπίσει την ΑΟΖ από το 2004 χωρίς να προκαλέσει καμιά αντίδραση και στην πατρίδα μας έχουμε ακόμα ραγιάδες που φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ γίνεται πάντα μονομερώς και δεν προβλέπεται άλλος τρόπος. Θα το λέμε και θα το ξαναλέμε για να το μάθουν όλοι, έτσι ώστε να μην υπάρχει η δικαιολογία της ασχετοσύνης. Αυτοί που θα είναι εναντίον της ΑΟΖ δεν θα είναι πια οι άσχετοι, αλλά όντως οι αντίπαλοί της και βέβαια οι αντίπαλοι της πατρίδας μας. Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη ν’ ακούει κότες να φωνάζουν για τους κινδύνους, τις έχει βαρεθεί και βλέπει τα αποτελέσματα της δράσης τους. Πόσο πιο κάτω πρέπει να φτάσει το κράτος μας οικονομικά, για να αποδεχθούν τα λάθη τους. Δεν έχουν καν ανάγκη από εχθρό για να συμπεριφερθούν όπως κάνουν. Μας έχουν αγανακτήσει με το στρατηγικό βάθος ενός εκπροσώπου τύπου. Μας εξηγούν για την αξία ενός νέου δόγματος που υπάρχει εδώ και αιώνες. Μας δημιουργούν την αίσθηση ότι η ΑΟΖ είναι ένα κομματικό παίγνιο, ενώ η ουσία είναι ότι η ΑΟΖ είναι ένα εθνικό θέμα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το καπηλευτεί. Η οικονομική κατάσταση στη Ελλάδα δεν μας προσφέρει την πολυτέλεια να πεταλώνουμε άλλο τα τζιτζίκια. Αν θέλουμε οι ραγιάδες μας να έχουν αυτές τις συζητήσεις και μετά την θέσπιση για να ασχολούνται με κάτι, δεν θα μας πειράξει, αλλιώς ας διαβάσουν επιτέλους το Δίκαιο της Θάλασσας. Διότι η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ θα γίνει, θέλουν δεν θέλουν, κι εκτός αν τους ενοχλεί να ζουν σε μια χώρα με ΑΟΖ, η ΑΟΖ θα γίνει και γι' αυτούς, αλλά και για τους προδότες μας, δεν έχουμε θέμα με αυτό. Σημασία έχει μόνο να ξεφύγουμε από την γενιά της κρίσης, της κατάθλιψης και της ηττοπάθειας και να γίνουμε η γενιά της ΑΟΖ. Η γενιά που κατάφερε ν' αφήσει κάτι ουσιαστικό για το μέλλον των παιδιών. Διότι αυτό είναι το πρέπον. Να σταματήσουμε το μοιρολόι και ν' αναρωτιόμαστε συνεχώς «πώς καταντήσαμε Λοχία». Και ν' αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία, διότι θέλουμε δεν θέλουμε, «είναι πολλά τα λεφτά Άρη»! Μετά θα έχουν μισθό και οι ραγιάδες μας.

 http://lygeros.org/articles?n=9747&l=gr

Νικόλας Σεβαστάκης, ΘΕΡΙΝΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ: Πολιτική και Συναίσθημα

πηγή:  Ενθέματα Αυγής, 29-7-2012

H ανακύκλωση του «φιλελεύθερου Κέντρου». Διαρκής και λυπηρή απομάκρυνση της «μεταρρυθμιστικής» και «υπεύθυνης Αριστεράς» από την Αριστερά. Ήδη όμως από τις μέρες της κυβέρνησης Παπαδήμου, στα διαδικτυακά στέκια αυτού του χώρου, παρατηρούσε κανείς να νεκρανασταίνονται μια μια οι ευρεσιτεχνίες του μπλερισμού ή της «προοδευτικής» συνέχειας του θατσερισμού. Να, για παράδειγμα, οι προ εικοσαετίας αναλύσεις περί ύπαρξης δύο κοινωνιών, της καθυστερημένης και αργόστροφης και της άλλης, της κοινωνίας των παραγωγικών και ευφυών που δεν τους αφήνουν να διακριθούν και να ηγηθούν. Τώρα ωστόσο τα ίδια ξόρκια επαναλαμβάνονται σε συνθήκες μακάβριας πτώσης της μεσαίας τάξης και οικονομικής εξάντλησης για μεγάλα τμήματα του λαού. Και σε ένα περιβάλλον επανεμφάνισης των συσσιτίων και με 1.200.000 ανέργους ξενίζει ακόμη περισσότερο ο υπερβατικός οίστρος των οπαδών του «δυναμικού Κέντρου». Ενώ μαζί με αυτήν επιστρέφει και ο μύθος της ευεργετικής ιδιωτικοποίησης ως να μην υπήρξε καμιά μεγάλη κρίση, κανένας ισχυρός κλονισμός στα δόγματα και στις λειτουργίες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Η λύση του κοινωνικού προβλήματος επαφίεται στη φαντασίωση της ανεμπόδιστης ροής ιδιωτικών επενδύσεων πίσω από την οποία κρύβεται δυστυχώς αυτό που δήλωσε προ κάποιων εβδομάδων η Μέρκελ: ότι για τους αποτυχημένους της νότιας Ευρώπης το πρότυπο θα έπρεπε να είναι η… Ινδονησία! Έτσι λοιπόν ο όψιμος ευρωπαϊσμός φτάνει στο σημείο της θλιβερής του αυτοαναίρεσης. προτρέποντας στη γενική εκποίηση όλων όσων άξιζαν στην ευρωπαϊκή κληρονομιά.

Το νέο βιβλίο του Νικόλα Σεβαστάκη

Μπέρια με blackberry. Αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν οι ευρωπαϊκές ηγετικές κάστες είναι ότι συνεχίζοντας να βασανίζουν τον κόσμο, αδιαφορώντας δηλαδή σκανδαλωδώς για το υπερεθνικό κοινωνικό πρόβλημα, ενισχύουν τους υπόγειους ρατσισμούς και τη διασπορά εχθροτήτων. Όπως φαίνεται δεν υπολογίζουν καθόλου τις ηθικές και πολιτικές συνέπειες των όσων αποφασίζουν στο «δημοσιονομικό» επίπεδο. Αντιλαμβάνονται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τη διαχείριση της κρίσης ως υπόθεση στόχων και τυφλών χρονοδιαγραμμάτων επίτευξης. Δεν είναι ωστόσο λογιστές όπως έλεγαν κάποιοι παλαιότερα. Έχουν γίνει κάτι πολύ πιο ανησυχητικό: μικροί φανατικοί Λαβρέντι Μπέρια, Μπέρια της «ανοιχτής κοινωνίας».

Βαναυσότητα. Μια από τις πιο ευγενικές φωνές της προηγούμενης πεντηκονταετίας, η λετονικής καταγωγής Αμερικανίδα Τζούντιθ Σκλαρ, έλεγε ότι το πρώτο και βασικό μέλημα είναι η αντιμετώπιση της βαναυσότητας και της αδικίας. Όπου ωστόσο και αν κοιτάξεις στον ορίζοντα των επίσημων πολιτικών, έρχεσαι σε επαφή με ανενδοίαστη επίδειξη σκληρότητας, με ηθική αναισθησία για τα δεινά που αντιμετωπίζουν τα άτομα. Ακόμα και αν τα δεινά αυτά δεν αφορούν άμεσα την φυσική κακοποίηση των ανθρώπων, θίγουν παρόλα αυτά την αξιοπρέπεια των προσώπων υπονομεύοντας τα θεμέλια του αυτοσεβασμού τους. Ο φιλελευθερισμός της «αντίστασης στη βαναυσότητα», σαν κι αυτόν της Σκλαρ, έχει παραχωρήσει για τα καλά τη θέση του στο δογματισμό της νόρμας και των πλάνων συμμόρφωσης και εξυγίανσης. Η αποδοχή της ανθρώπινης ατέλειας φαντάζει τώρα αδύναμο ίχνος μιας σκέψης απροετοίμαστης να αντέξει τα κύματα παλιανθρωπιάς της «σύγχρονης διακυβέρνησης». Σε αυτήν τη διακυβέρνηση τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό προσήλωσης στο πρωτόκολλο της καπιταλιστικής θεραπευτικής. Και αυτό το πρωτόκολλο έχει γίνει ένας νέος κοσμικός φανατισμός, ένας ανελεύθερος ζηλωτισμός που απειλεί την εύθραυστη σφαίρα της ενδόμυχης ζωής όσο και το δημόσιο χώρο των θεσμών.

Χαλυβουργία. Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν κάποιοι που χαίρονται με την προοπτική της ήττας μιας απεργίας που άντεξε εννέα μήνες; Τι αντέχει άραγε τόσο καιρό στην εποχή της ολιγοπιστίας και της κόπωσης όλων με όλα; Τι διατηρείται στο χρόνο αν δεν φέρει μαζί του μια ιδιαίτερη αλήθεια, μια διακριτή ποιότητα που κανένας κομματικός ή συνδικαλιστικός μηχανισμός δεν θα μπορούσε να υποθάλψει ούτε βέβαια να εφεύρει; Φαίνεται όμως ότι ακόμα και μέσα σε εκείνον τον κόσμο που οργίζεται για τη σκληρότητα των εισοδηματικών του απωλειών φωλιάζει ένα είδος βουβού δέους για τη χαμένη «πυγμή του κράτους» έναντι της «ανομίας». Η αντίληψη άλλωστε ότι κάθε οργανωμένη συλλογική δράση είναι χυδαίος συντεχνιασμός ακόμα και αν τα αιτήματά της δεν έχουν τίποτα το συντεχνιακό είναι πολύ πιο βαθιά από τη φυσική απέχθεια  που αισθάνονται σχεδόν άπαντες για τη μείωση των εισοδημάτων τους. Πολλοί δείχνουν να απολαμβάνουν τη συντριβή του άλλου ως απόδειξη της καθολικής κακοδαιμονίας μέσα στην οποία δικαιολογείται η δική τους ηθική αναισθησία και η αδράνεια των συνειδήσεων. Αλλά για αυτούς τους μηχανισμούς ψυχικού ακρωτηριασμού, στο μεταίχμιο απόγνωσης και κυνισμού, καμιά Αριστερά, όσο επαρκής και αν γίνει πολιτικά, δεν θα μπορέσει να μιλήσει με ευθύτητα.

Ηθική της μικρότητας. Η κυρίαρχη ηθική συμπεραίνει από την κρίση ότι όλοι πρέπει να γίνουμε μικροί άνθρωποι. Επειδή τα ψεύτικα μεγαλεία του παρελθόντος γέννησαν άφθονα μοντέρνα τέρατα, πρέπει, λένε ουσιαστικά, να συνηθίσουμε στο τιποτένιο. Λες και επειδή υπήρξε η έλλειψη μέτρου πρέπει να υποταχτούμε στωικά στα πένθιμα «μέτρα τους».

Γιατί βέβαια η κρίση είναι, εκτός των άλλων, ένα μεγάλο εργαστήριο συναισθημάτων. Δεν αφήνει τα άτομα στην ησυχία τους καταργώντας τις αποστάσεις από τη σφαίρα των πολιτικών αποφάσεων. Μοιάζει έτσι με μια πορεία εξαναγκαστικής δήμευσης των ιδιωτικών μας στιγμών. Υπάρχουν άραγε αντίδοτα στην μετατροπή των ανθρώπων σε χρεωστικά υπόλοιπα στην υπηρεσία ενός ελάχιστα γενναιόδωρου χρόνου; Η τέχνη, ο έρωτας, η γραφή… Ίσως και το παιχνίδι των βλεμμάτων σε αυτή την απέραντη ύπαιθρο, ακόμα και στον καύσωνα της μεγάλης πόλης. Ή ακόμα και η πίστη έτσι όπως την υπερασπίζεται ανορθόδοξα ο Τέρρυ Ήγκλετον. Ο ποιητής πάντως έχει ήδη απαντήσει προ καιρού:

Να είμαστε κάπου συναρμοσμένοι: έτσι εκπληρωνόμαστε: συνεισφέροντας τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση.[1]

Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

---

[1] Η σοφία του Ρίλκε (μετάφραση Αλεξάνδρα Νικολακοπούλου, ανθολόγηση Ulrich Bauer), Αθήνα, Πατάκης 2009, σ. 131.

http://enthemata.wordpress.com/2012/07/29/sevastakis-37/

Ανθολόγιον 105: Γιάννης Κιουρτσάκης

Εκεί οδηγεί το υπαρξιακό μας ζάπινγκ: αναβάλλουμε συνεχώς να ζήσουμε τη ζωή μας, έτσι που ίσως να μην τη ζήσουμε ποτέ.

Γιάννης Κιουρτσάκης, Το ζητούμενο του ανθρώπου,εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2011, σελ.79.

Ανθολόγιον 104: π.Φ.Φάρος

(...) Το άνοιγμα στην έκπληξη είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σημάδια της κοινότητος που θεραπεύει.(...)Αυτό ακριβώς που μας κάνει ανθρώπους είναι η ικανότητα μας για το απρόσμενο. Αυτό που δείχνει ότι έχουμε κάπως εκπέσει από την ανθρωπιά μας είναι όταν το απρόσμενο μας ανατρέπει ή όταν δεν εκπλησσόμεθα πια απ' αυτά που λέμε. Το άνοιγμα στην έκπληξη είναι ο τρόπος να μιλάμε για ελαστικότητα στην κοινότητα. Σημαίνει ότι η κοινότητα δεν είναι στατική, καθηλωμένη(...) 

π.Φ.Φάρος, Ταξίδι αυτοανακάλυψης, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009, σελ. 200.

Ανθολόγιον 103: π.Φ.Φάρος

(...)Στην χριστιανική κοινότητα ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ενιαίος. Η κοινότητα συμπάσχει μ' αυτόν είτε πάσχει διανοητικά, είτε σωματικά, είτε πνευματικά. Οποιαδήποτε κι αν είναι η προέλευση τους, τα τραύματα του ατόμου είναι τραύματα της κοινότητος και η θεραπεία συγγνώμης και αποδοχής διαρκής.
Το μήνυμα της αρχαίας Εκκλησίας δεν ήταν ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι εξαιρετικά καλός, αλλά ότι θα μπορούσε να αγαπηθεί παρά την αποτυχία του να είναι καλός και ότι όσο περισσότερο ηγαπάτο τόσο οι δυνατότητες του να είναι καλός ηυξάνοντο(...) 

π.Φ.Φάρος, Ταξίδι αυτοανακάλυψης,εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009, σελ. 198.

Εσύ παιδί μου έχεις έναν καλό γείτονα...

Σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς δεν έχει λείψει η σοφία στους παλιούς, αυθεντικούς, απλούς ανθρώπους.

 Άκουσα σήμερα μια γιαγιά να λέει : "Εσύ παιδί μου έχεις έναν καλό γείτονα: Την Παναγία".

Μητρ. Αλεξανδρουπόλεως π. Ανθίμου: ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ Ο ΔΑΡΒΙΝΟΣ, ΤΩΡΑ ΤΟ ΜΠΟΖΟΝΙΟ! (οι θεολόγοι να μην ανακατευόμαστε εκεί που δεν μας σπέρνουν)

[πηγή-φωτό: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ]

Αν η Αγ. Γραφή ήταν επιστημονικό βιβλίο θα έπρεπε να κλείσουν όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου. Οι επιστήμες με παρατήρηση και πείραμα εξετάζουν το επιστητό. Στοχεύουν στο να μας αποκαλύψουν βασικά τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν όσα μας περιβάλουν ώστε έπειτα να βρούμε την σχέση που έχουν μαζύ μας.

Ο Μ.Βασίλειος αναφέρει: «Οὐ γὰρ ἐλαττοῦται ἡ ἐπὶ τοῖς μεγίστοις ἔκπληξις, ἐπειδὰν ὁ τρόπος καθ’ ὃν γίνεταί τι τῶν παραδόξων ἐξευρεθῇ·εἰ δὲ μὴ ἀλλὰ τό γε ἁπλοῦν τῆς πίστεως ἰσχυρότερον ἔστω τῶν λογικῶν ἀποδείξεων». (Εἰς τὴν Ἑξαήμερον PG 29, 25 A)

Εδώ εγείρεται το ερώτημα· η Αγ. Γραφή δεν μας αποκαλύπτει τον τρόπο της δημιουργίας των όντων; Ε! λοιπόν, όχι! Η Αγ. Γραφή μας δείχνει ξεκάθαρα, μόνο το "ποιός" δημιούργησε το σύμπαν. Για το "ποιός", οι επιστήμες δεν δικαιούνται να αποφαίνονται επειδή οποιαδήποτε σχετική άποψή τους είναι έξω από το επιστητό που μπορούν να ερευνήσουν.

Για το "πως" δημιουργήθηκε ο κόσμος, οι θεολόγοι ας μην ανακατευόμαστε. Είναι "αλλουνού παπά ευαγγέλιο"! Η Αγ. Γραφή περιγράφει δυο εκδοχές γένεσης, σύμφωνα πάντοτε με το κοσμοείδωλο της εποχής της και με τρόπο που μπορούσε να γίνει κατανοητός από τα επιστημονικώς απαίδευτα μυαλά των βεδουΐνων στη 2η προ Χριστού χιλιετία.

Χρειάζεται να εξασκήσουμε το μυαλό μας. Μας το ζητεί πάλι ο Μ. Βασίλειος: «(Ἡ Γραφὴ) πολλὰ ἀπεσιώπησεν... παρέλιπε δὲ ἡ ἱστορία τὸν ἡμέτερον νοῦν γυμνάζουσα... ἐξ ὀλίγων ἀφορμὴν παρεχομένη ἐπιλογίζεσθαι τὰ λειπόμενα» (Εἰς τὴν Ἑξαήμερον PG 29, 33 Β).

Όταν, λοιπόν, καθώς σκεπτόμαστε τα υπόλοιπα κάνουμε επιστήμη, έχουμε δικαίωμα να διαφωνούμε. Κάθε εποχή θα ξεπερνάει την προηγούμενη, θα την συμπληρώνει ή θα την διαψεύδει, αφού οι επιστήμες προοδεύουν ταχύτατα και η τεχνολογία εκλεπτύνεται. Έτσι διαπιστώνουμε να διαφωνεί ο Μ. Βασίλειος με τον Γρηγόριο Νύσσης σχετικά με το πώς δημιουργήθηκαν τα έμβια όντα. Ο πρώτος αποδέχεται την θεωρία της εξελίξεως: «Ἑκάστου γένους τὰς ἀπαρχὰς νῦν, οἰονεὶ σπέρματά τινα τῆς φύσεως προβληθῆναι κελεύει· τὸ δὲ πλῆθος αὐτῷ ἐν τῇ μετὰ ταῦτα διαδοχῇ ταμιεύεται, ὅταν αὐξάνεσθαι καὶ πληθύνεσθαι δέῃ...» (Εἰς τὴν Ἑξαήμερον PG 29, 149 C)

Αντίθετα ο δεύτερος, αποδέχεται την θεωρία του Big Bang.

«...ὅτι πάντων τῶν ὄντων τὰς ἀφορμὰς καὶ τὰς αἰτίας καὶ τὰς δυνάμεις συλλήβδην ὁ Θεὸς ἐν ἀκαρεῖ κατεβάλετο καὶ ἐν τῇ πρώτῃ τοῦ θελήματος ὁρμῇ ἡ ἑκάστου τῶν ὄντων οὐσία συνέδραμεν, οὐρανός, αἰθήρ, ἀστέρες, πῦρ, ἀήρ, θάλασσα, γῆ, ζῶα, φυτά...» (Γρηγορίου Νύσσης, Περὶ τῆς Ἑξαημέρου PG 44, 72 AB)

Λοιπόν, ας βγούμε από αυτό το δίχτυ μέσα στο οποίο βρισκόμαστε κι ας διδαχθούμε από τη διπλή μεθοδολογία των Ορθοδόξων Πατέρων μας. Οι οποίοι δεν αστυνόμευαν την επιστήμη, ούτε την δαιμονοποιούσαν αλλά την θεράπευαν αυτενεργούντες επιστημονικά και την έβλεπαν ως τον αναβατήρα προς το θρόνο του Θεού. Μόνο όταν θεολογούσαν για το "ποιός", μόνο τότε δεν μπορούσαν να διχογνωμούν. Πήγαιναν στις Οικουμενικές Συνόδους για να ξεκαθαρίσουν το Πρόσωπο που δημιούργησε τα πάντα, το "πρώτο κινούν ακίνητον", το "αυτο-κίνητον" που ζητούσε ο Αριστοτέλης.

Και μια ...προφητεία! Η εφημερίδα "Καθημερινή" είχε γράψει πριν χρόνια: "Στην υψηλή κορυφή που θα φτάσουν οι επιστήμονες ύστερα από εκατομμύρια χρόνια, θα βρουν εγκατεστημένη εκεί μια ομάδα θεολόγων, από αιώνες". Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν.

✥Ο Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ

 http://imalex.gr/761B93B9.el.aspx

Περί πιετισμού

Είναι υποκρισία να αγνοούμε την πραγματικότητα και να βολευόμαστε στη βακτηρία του πιετισμού (πολιτικού ή θρησκευτικού, αδιάφορον).

Κάθε πιετισμός υποκρύπτει μέσα του τη λήθη έναντι του πραγματικού, επενδύει σε μια φυγή από τα σοβούντα προβλήματα και εν τέλει το μόνο που αναπαράγει είναι ένας άκρατος βερμπαλισμός που μόνο από τους αφελείς μπορεί να χωνευθεί. Πέραν όμως της “κουφότητος” υπάρχει και η λογική…Πέραν ενός πρό πολλού ξεπερασμένου νεο-καντιανισμού υπάρχει η κυνική σκληρότητα της καθημερινότητας, που δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και στείρες  κοινοτοπίες αλλά με την αγωνιστική κατάφαση στο “ὑπάρχειν” και στο “ζῆν”. Ορισμένοι ίσως να επενδύουν σε νέα “όπια των λαών”  αλλά αυτό ουδόλως σημαίνει ότι δεν γίνονται αντιληπτοί (τουλάχιστον από τους υποψιασμένους…).

Γ.Μ.Β.

26/7/2012

[πηγή]

Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἡ Ὁσιομάρτυς (26 Ιουλίου)

εικόνα από εδώ

 ΚΛΙΚ:

• Μητρ. Ναυπάκτου π. Ιεροθέου, Η θαυματουργός Αγία Παρασκευή

•  + Μητρ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Η Αγία Παρασκευή

• ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ: Η Κομοτηνή τιμά την πολιούχο Αγία Παρασκευή(xronos.gr)

• Ἡ Ἁγία Παρασκευὴ ἡ Ὁσιομάρτυς

Μόλις κυκλοφόρησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο: π. Ευάγγελος Γκανάς, Η αναγκαιότητα της μαρτυρίας

π. Ευάγγελος Γκανάς, Η αναγκαιότητα της μαρτυρίας, εκδ. Βιβλ. της Εστίας, Αθήνα 2012,  ISBN:978-960-05-1541-1.

[Πηγή: Βιβλιονέτ] 

Τα κείμενα αυτού του τόμου αποτελούν μια απόπειρα να εξέλθουν οι χριστιανοί στο δημόσιο χώρο, να συνομιλήσουν με ποικίλους συγγραφείς και να συμμετάσχουν σε διαλόγους με ανθρώπους που δεν συμμερίζονται κατ' ανάγκην τις απόψεις τους ή και τις απορρίπτουν προγραμματικά, αλλά να το κάνουν αυτό ως χριστιανοί, δίχως δηλαδή να υιοθετήσουν συνειδητά ή, όπως γίνεται συνήθως, ασυνείδητα προϋποθέσεις ξένες προς τη χριστιανική παράδοση. Η απόπειρα αυτή δεν εμφορείται από την πεποίθηση ότι ο διάλογος μπορεί να φέρει την ποθούμενη κοινωνική αρμονία, το consensus που οραματίζονται ορισμένοι σύγχρονοι οραματιστές ενός οικουμενικού επικοινωνιακού Λόγου, αλλά εδράζεται στην πεποίθηση ότι η απόπειρα αυτή συνιστά την αναγκαία μαρτυρία που οι χριστιανοί οφείλουν προς τα έθνη. Γι' αυτό και η έννοια της μαρτυρίας διατρέχει, άλλοτε υπόγεια και άλλοτε φανερά, όλα τα κείμενα του τόμου αυτού και δίνει και τον τίτλο του βιβλίου. Την μαρτυρία αυτή την οφείλουν οι χριστιανοί προς τον κόσμο, μια που δίχως την εκκλησία ο κόσμος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι σημαίνει ότι είναι ο κόσμος και όχι η εκκλησία.

------------------------------------

Ο π. Ευάγγελος Γκανάς γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και πτυχιούχος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρετεί στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών ως εφημέριος στην ενορία του Οσίου Μελετίου Σεπολίων. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε περιοδικά ("Νέα Εστία", "Σύναξη", "Θεολογία", "Ίνδικτος", "Cogito") και σε συλλογικούς τόμους. Είναι έγγαμος και πατέρας έξι παιδιών.

 

Ν. Λυγερός, Περί Νόμου του 2012 για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

[πηγή: ιστότοπος Νίκου Λυγερού]

Ο Νόμος του 2012 για την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει ότι το εξωτερικό της όριο δεν εκτείνεται πέραν των 200 ναυτικών μιλίων – 1ΝΜ= 1852m – από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Αυτό, βέβαια, ως θεμελιακή αρχή. Στην συνέχεια είναι σημαντικό να εξετάσουμε το θέμα της επικάλυψης, αφού για την Ελλάδα θα έχουμε όντως 6 περιπτώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ο Νόμος πρέπει να εμπεριέχει την εξής διευκρίνιση. Σε περιπτώσεις όπου μέρος της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης επικαλύπτεται από μέρος της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης οποιουδήποτε άλλου κράτους με ακτές που κείτονται απέναντι από αυτές της ελληνικής Δημοκρατίας, η χάραξη μεταξύ της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της ελληνικής Δημοκρατίας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης του άλλου κράτους θα λάβει χώρα με συμφωνία μεταξύ των άμεσα ενδιαφερομένων κρατών. Σε αυτό το πεδίο, ακολουθούμε επί του πρακτέου τις συμφωνίες της Κύπρου με την Αίγυπτο το 2003, με το Λίβανο το 2007 και το Ισραήλ το 2010. Και σε περίπτωση έλλειψης κάποιας συμφωνίας, η χάραξη αυτής της ζώνης δεν θα εκτείνεται πέραν της μέσης γραμμής ή της γραμμής ίσης απόστασης ή της μεθόδου των μεγίστων κύκλων- όλες αυτές ταυτίζονται στην πράξη όπως το δείχνουν τα διαγράμματα Voronoi και η τριγωνοποίηση Delaunay- η οποία μετράται από τις αντίστοιχες γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας. Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι αυτός ο Νόμος δεν θα εμπεριέχει στοιχεία οριοθέτησης, αφού η διαδικασία που προβλέπεται από το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, που έχουμε κυρώσει το 1995, είναι μονομερής, ενώ οι οριοθετήσεις γίνονται σε διμερείς σχέσεις. Έτσι, ο Νόμος μας θα διευκρινίζει, όπως είναι το πρέπον, ότι τα ακριβή όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης οποτεδήποτε προσδιορίζονται, θα καθίστανται δημόσια με ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών που θα δημοσιεύεται στην επίσημη εφημερίδα της Κυβέρνησης, καθώς αυτά τα όρια θα διαμορφώνονται ανάλογα με τις συγκεκριμένες περιοχές και τις πιθανές συμφωνίες οριοθέτησης που υπογράφονται σύμφωνα με τις διατάξεις στις οποίες αναφερθήκαμε προηγουμένως. Θα πρέπει, επίσης, να περιγράφει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα για σκοπούς έρευνας και εκμετάλλευσης, συντήρησης και διαχείρισης των φυσικών πόρων είτε ζώντων είτε μη ζώντων, στα ύδατα που υπέρκεινται του βυθού της θάλασσας στον βυθό της θάλασσας και το υπέδαφος του, και ως προς άλλες δραστηριότητες για την οικονομική εκμετάλλευση και έρευνα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, όπως για την παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τον άνεμο. Αυτές οι διευκρινίσεις είναι βασικές και θα πρέπει στη συνέχεια να εξετάζονται με λεπτομέρεια από το Νόμο, έτσι ώστε η ερμηνεία του να είναι μοναδική και να φανεί σε όλα τα κράτη και όχι μόνο στους δικούς μας ότι ακολουθεί πιστά και νομικά το Δίκαιο της Θάλασσας.

Ι.ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ-Διανομή θρησκευτικού υλικού από Προτεστάντες στους κατοίκους της Μητροπόλεως

24/7/2012

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ενημερώνουμε τους Ορθοδόξους Χριστιανούς της Επαρχίας μας ότι οι Καινές Διαθήκες και ο ψηφιακός δίσκος (CD) με την ανάγνωση της Καινής Διαθήκης που διανέμονται δωρεάν αυτές τις ημέρες στην πόλη μας και στα χωριά μας, είναι το γνήσιο Ορθόδοξο Χριστιανικό κείμενο, εγκεκριμένο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τους προτρέπουμε να τα κρατήσουν. Η όλη προσπάθεια είναι προτεσταντικού ιεραποστολικού συλλόγου που θεωρεί έργο του να διανέμει την Ορθόδοξη Καινή Διαθήκη σε επαρχιακές ελληνικές πόλεις και αγροτικές περιοχές. Η διανομή των παραπάνω γίνεται από Προτεστάντες που ήρθαν στη Θράκη από διάφορες χώρες του κόσμου. Τα υπόλοιπα φυλλάδια που εμπεριέχονται στην πλαστική τσάντα, δεν ωφελούν πνευματικά.

Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος ενημερώθηκε αυτοπροσώπως από τους υπευθύνους της προσπάθειας αυτής και τους εξέφρασε τις απόψεις του για την συγκεκριμένη ιεραποστολική μέθοδο.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Αρχιμ. Σωφρόνιος Γκουτζίνης: «Eλληνική Ιεραποστολική Ένωση»

Η περιοχή μας δέχθηκε τις τελευταίες ημέρες την επίσκεψη της «Ελληνικής Ιεραποστολικής Ένωσης», μιας νέας προτεσταντικής ομάδας που δραστηριοποιείται στη χώρα μας με έδρα την Αθήνα. Το έντυπο υλικό που διένειμε η ομάδα αυτή μέσα σε ειδική συσκευασία, διανεμήθηκε από πολυκατοικία σε πολυκατοικία, από σπίτι σε σπίτι, τόσο στην πόλη της Ξάνθης, όσο και στα χωριά της Μητροπόλεώς μας. Ξεφυλλίζοντας το υλικό αυτό διαπιστώνουμε πως πρόκειται για την Καινή Διαθήκη της Βιβλικής Εταιρείας, για ένα DVD με ηχογραφημένο όλο το κείμενο της Καινής Διαθήκης το οποίο διαβάζει ο γνωστός στο πανελλήνιο Απόστολος Βαβύλης, ο οποίος κατά περίπτωση συστήνεται και ως μοναχός Ραφαήλ, καθώς και με έντυπο υλικό που προπαγανδίζει τους σκοπούς της ΕΙΕ και στο οποίο πλασάρονται έντεχνα οι έντυπες και ψηφιακές εκδόσεις τους με τη διδασκαλία τους (CD με ύμνους, μαθήματα Αγίας Γραφής, η γνωστή προτεσταντική ταινία «Ιησούς», η οποία παλαιότερα διανέμονταν από την προτεσταντική ομάδα «Χριστιανική Οργάνωση Αγάπης», καθώς επίσης και φυλλάδιο με τίτλο «Ελευθερώθηκα από τα πλοκάμια του τζόγου», όπου αναφέρεται σχετικό περιστατικό, με την υποσημείωση μάλιστα ότι ο πρωταγωνιστής του είναι ανεψιός αποθανόντος Μητροπολίτη Μητροπόλεως της Θράκης).

            Η εκστρατεία της ΕΙΕ στην περιοχή της Θράκης μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση για τρείς λόγους:

α. Ήταν ιδιαίτερα μαχητική αφού η ομάδα απευθύνθηκε τόσο σε χριστιανούς όσο και σε μουσουλμάνους, διανέμοντας το υλικό και σε περιοχές που κατοικούνται από μουσουλμάνους. Μάλιστα η μαχητικότητά τους, ή μάλλον το θράσος τους, φαίνεται και από το γεγονός ότι το υλικό διανεμήθηκε ακόμη και σε εισόδους ναών καθώς και σε άλλα εκκλησιαστικά οικήματα!!!

β. Κάνει ακόμη εντύπωση η εκστρατεία αυτή για το λόγο ότι γίνεται στην Ελλάδα, και μάλιστα στη Θράκη, η οποία είναι χριστιανική ήδη από τους αποστολικούς χρόνους, τον 1^ο αι. μ.Χ. και απορεί κανείς που υπάρχουν προτεσταντικές ομάδες που θεωρούν το χώρο της Ελλάδας ως χώρο ιεραποστολής, σαν να είμαστε κάποια απομονωμένη φυλή στα βάθη της ζούγκλας.

γ. Ο τρίτος και  κυριώτερος λόγος που εντυπωσιάζει η συγκεκριμένη εκστρατεία είναι ο ψευδεπίγραφος χαρακτήρας της. Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΤΙΚΗ. Ιεραποστολή σημαίνει ότι απευθύνομαι σε ένα μη χριστιανικό πληθυσμό δηλώνοντας σαφώς την θρησκευτική μου ταυτότητα. Η Μητρόπολή μας λ.χ. πραγματοποιεί ιεραποστολή στην Αφρική και μάλιστα στο Κογκό, ενισχύοντας τον εκεί επίσκοπο στην διάδοση του ευαγγελίου μεταξύ των ιθαγενών. Απευθύνεται σε μη χριστιανούς και δηλώνει σαφώς την θρησκευτική της ταυτότητα: είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και ειδικότερα η Μητρόπολη της Ξάνθης. Στην περίπτωση όμως της ΕΙΕ δεν ισχύει αυτή η διπλή δέσμευση: δηλαδή μη χριστιανικός πληθυσμός και ΣΑΦΗΣ ΔΗΛΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ. Απεναντίας μάλιστα έχουμε προσπάθεια διείσδυσης εντός χριστιανικού πληθυσμού και μάλιστα με απόκρυψη της πραγματικής ταυτότητας της ΕΙΕ που είναι σαφώς προτεσταντική. Η απόκρυψη γίνεται με φαιδρά τεχνάσματα όπως

·         ότι ο ήρωας που απεξαρτήθηκε από τον τζόγο είναι ανεψιός κεκοιμημένου μητροπολίτου (και τι μ’ αυτό;;;)

·         ότι η ομάδα δεν έχει σχέση με αιρέσεις όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ή οι Μορμόνοι (λες και αυτές είναι οι μοναδικές αιρετικές ομάδες και δεν υπάρχουν άλλες)

·         Διανέμοντας την Καινή Διαθήκη σε έντυπη και ηλεκτρονική ηχογραφημένη μορφή CD ,  μία έκδοση που παλαιότερα είχε την έγκριση της Εκκλησίας, σήμερα όμως τα εκδοτικά της δικαιώματα δεν ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος, και με ηχογράφηση που έγινε με πρωτοβουλία ενός προσώπου που είχε εμπλακεί σε σωρεία σκανδάλων στο παρελθόν και σήμερα φέρει το σχήμα του μοναχού κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Είναι προφανές ότι και τα τρία παραπάνω επιχειρήματα προσπαθούν να δημιουργήσουν στους αδαείς την εντύπωση ή και την πεποίθηση ότι η ΕΙΕ είναι ένα ορθόδοξο σωματείο. Αυτή ακριβώς η προσπάθεια ΑΠΟΚΡΥΨΗΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΙΕ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΡΑ ΟΠΑΔΩΝ, ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ.

 Συνοψίζοντας τα παραπάνω  επισημαίνουμε τα εξής:

1. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΝΕΟΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΣΟ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΠΡΟΣΥΛΗΤΙΣΜΟΥ, ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

2. Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΕΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ Η ΟΠΟΙΑ, ΕΞ ΑΛΛΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΥΝΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ Κ.Δ.

3. ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΈΩΣ ΚΑΙ ΜΑΪΟ ΣΤΙΣ ΕΝΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΑΠΟ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Αρχιμ. Σωφρόνιος Γκουτζίνης

                                                      

Βασίλης Καραποστόλης: Πώς θα μπει η ψυχή στη μηχανή μας;

Η κρίση, η εργασία, ο μύθος της τεμπελιάς και το αγεφύρωτο χάσμα στη φιλοσοφία μεταξύ Βορείων και Νοτίων στην Ευρώπη

[Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22-7-2012 & ΑΝΤΙΦΩΝΟ]

Να παράγετε περισσότερα! Να παράγετε ταχύτερα! Η εντολή από τον Βορρά φέρει μέσα της όλη τη βεβαιότητα του εντολέως σχετικά με το τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί προς τους οποίους απευθύνεται. Δείχνουν, πράγματι, ράθυμοι και φυγόπονοι οι Νότιοι στα μάτια εκείνου που βιάζεται πολύ να έχει οφέλη από την εργασία του. Αλλά τα οφέλη που θέλουν να αποκομίσουν οι Βόρειοι δεν είναι ακριβώς τα ίδια με εκείνα που θέλουν οι Νότιοι, κι εκεί είναι το πρόβλημα.

Για τον Γερμανό και τον Ολλανδό το βασικό προσωπικό του επίτευγμα είναι το προϊόν της εργασίας του. Για τον άνθρωπο της Μεσογείου είναι η πράξη του. Θέλει περισσότερο να πράττει, παρά να παράγει. Θέλει να έχει την ικανοποίηση ότι είναι αυτός που ρυθμίζει τη σχέση του με την αδρανή ύλη, αντί να ικανοποιείται με το να υπακούει στην ύλη ώστε να μπορεί να τη δαμάσει στη συνέχεια. Βαθιές διαφορές στο πνεύμα, στις στάσεις των λαών. Είναι βαθιές οι διαφορές, αλλά σήμερα που όλα θεωρείται ότι πρέπει επειγόντως να μπουν σε εύχρηστες φόρμουλες, οι διακρίσεις στα ήθη ξεχνιούνται, παραμερίζονται, εγκαταλείπονται για να ασχοληθούν με αυτές οι ιστορικοί και οι φιλόσοφοι - όχι όμως και οι αγέρωχοι μηχανοδηγοί της Ευρώπης. Μέσα στην πρεμούρα της αναδιοργάνωσης οι ιθύνοντες λησμονούν να αναρωτηθούν για τα μέσα τα οποία διαθέτουν. ΄Η μάλλον θεωρούν ότι όλα τα μέσα τους είναι μηχανικά. Να πατήσουν ένα κουμπί και αμέσως να γυρίσει ο τροχός. Να σηκώσουν τον μοχλό και να αρχίσει η πολυπόθητη ανάκαμψη. Ποιος όμως είναι αυτός που θα θελήσει να σηκώσει τον μοχλό;

Δούλοι του ωραρίου

Οι μηχανές περιμένουν, λαδώνονται, γυαλίζονται. Εκείνο το χέρι όμως που θα τις έβαζε μπροστά, κι εκείνο το μυαλό που θα παρακολουθούσε τη λειτουργία τους δείχνουν μουδιασμένα. Οι άνθρωποι του Νότου στέκουν λυπημένοι και δύσπιστοι πλέον μπροστά σ’ αυτά τα κατασκευάσματα τα οποία χρησιμοποίησαν για μερικές δεκαετίες, με μια προθυμία γεννημένη από τις προηγούμενες στερήσεις τους. Ζήτησαν να εργαστούν σύμφωνα με τη λογική της βιομηχανικής παραγωγής, προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτά που τους έλειπαν. Κοπίασαν, ίδρωσαν, μπήκαν σε μια ορισμένη ρουτίνα. Η αμοιβή τους ήταν: καλύτερη τροφή, καλύτερη κατοικία, καλύτερα ρούχα. Εως εκεί όμως. Δεν θα ’θελαν να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο και να ανταλλάσσουν την αφθονία των υλικών αγαθών με την όλο και μεγαλύτερη συμπίεση της ανεξαρτησίας τους. Το να είναι δούλος ενός ωραρίου που συνεχώς επεκτείνεται, το να κυριαρχεί ο χρόνος της εργασίας πάνω σ’ ένα χρόνο που θα τον ήθελε «δικό του», αυτό ήταν μια εξέλιξη που ο Νότιος δεν την περίμενε, και τελικά με τον τρόπο του την αρνήθηκε. Φυσικά, η άρνησή του δεν ήταν απολύτως συνειδητή. Πώς θα μπορούσε από τη μια να επιθυμεί να απολαμβάνει, και από την άλλη να μη δέχεται να δουλέψει σκληρά για τις απολαύσεις του; Η λύση την οποία εφηύρε αποτελούσε μια προσπάθεια συμβιβασμού. Ηταν σαν να έλεγε μέσα του: «Να απολαμβάνω, αλλά να μη γίνω υπηρέτης της απόλαυσής μου. Να δουλεύω, αλλά να μην ξεπατώνομαι στη δουλειά».

Ζήτημα ρυθμού

Για τον άτεγκτο θιασώτη της παραγωγικότητας, η στάση αυτή συνδυάζει την πονηριά, την υπεκφυγή και τη φιληδονία. Πάνω απ’ όλα φανερώνει την πανουργία της τεμπελιάς. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν είναι οκνηρία το να μη θέλει κάποιος να ενεργεί με έναν ρυθμό ο οποίος του επιβάλλεται. Είναι, πράγματι, ζήτημα ρυθμού η απόδοση της εργασίας, αλλά ποιος από τους υπουργούς Οικονομικών, τους τραπεζίτες και τους συμβούλους για την περιλάλητη ανάπτυξη σκοτίζεται γι’ αυτό; Λίγο περισσότερο όμως να σκεφτεί κανείς θα μπορέσει να δει τι σαλεύει κάτω από τους αριθμούς, τους δείκτες, τα μεγέθη. Θα δει ότι για κάτι άλλο πασχίζουν κυρίως οι άνθρωποι, για κάτι που δεν είναι προς αγορά ή προς πώληση, που δεν συσκευάζεται, που δεν τυποποιείται.

Φέρτε στον νου σας τις ταινίες του Ζακ Τατί. Ο ήρωας σκοντάφτει κάθε τόσο πάνω σε μια αλυσίδα συμβάντων και πραγμάτων που γυρίζει ασταμάτητα, κι εκείνος δεν καταφέρνει να βρει τον λόγο που γίνεται αυτό. Γυρίζουν τα γρανάζια του κόσμου συνεχώς, χωρίς διακοπή. Αυτό που πιο πολύ εντυπωσιάζει τον ήρωα είναι ότι οι άλλοι γύρω του βρίσκουν μια παράξενη ευχαρίστηση στο να γίνονται και οι ίδιοι γρανάζια, λες κι αυτό τους γλιτώνει από το να πρέπει να επιλέγουν και να αποφασίζουν. Ο κύριος Υλό γίνεται, έτσι, μάρτυρας της ηθελημένης μηχανοποίησης της ζωής, πράμα ριζικά αφύσικο. Διότι μηχανή ίσον επανάληψη, ενώ ζωή ίσον εναλλαγή, εξέλιξη. Μελαγχολεί ο ήρωας απ’ αυτή την ελάττωση της ορμητικής πλαστικότητας, της ζωικής φοράς, όπως θα ’λεγε ο Μπερξόν, απ’ αυτή την αναπηρία μες στη μονότονη δράση την οποία ο δυτικός άνθρωπος διαλέγει ώστε να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Σε άλλα κεφάλια όμως μια τέτοια ησυχία δεν έχει κανένα νόημα.

Το τέμπο της ζωής

Στην παλιά ελληνική κωμωδία ο ήρωας δεν στέκεται όπως ο κύριος Υλό απορημένος και θλιμμένος με όσα συμβαίνουν. Δεν είναι παρατηρητής ο ντόπιος πρωταγωνιστής, βρίσκεται ολόκληρος μέσα στην αναστάτωση που επικρατεί. Ο ρυθμός των κινήσεων του Χατζηχρήστου ή του Βέγγου είναι ο ρυθμός του ανθρώπου που μπαινοβγαίνει στον ρουν των πραγμάτων. Τον βλέπουμε να ανασκουμπώνεται, να πατάει γκάζι στις ενέργειές του, να στριφογυρίζει σαν σβούρα και ξαφνικά η σβούρα να σταματάει. Είναι επειδή το θέλησε αυτός. Δεν ήρθε ένας απόλυτος εξαναγκασμός απ’ έξω για να τον προστάξει. Το παν λοιπόν είναι να διαφοροποιεί κανείς το τέμπο με το οποίο πορεύεται στη ζωή. Όταν το απαιτεί η ανάγκη να ρίχνεται στη δράση, αλλά όταν παύει η ανάγκη να μην έχει γίνει θύμα της κεκτημένης του ταχύτητας. Η παλιά ελληνική συνταγή ήταν: δουλειά και ανάπαυλα, πορεία και στάση, στάση απαραίτητη για να θυμηθούμε τον λόγο για τον οποίο ξεκινήσαμε την πορεία. Και ακόμη τον σκοπό για τον οποίο αγκομαχάμε. Οι καιροί άλλαξαν βέβαια, το βλέπουμε σήμερα. Αλλά ότι πρέπει να ξέρει ένας λαός τον σκοπό για τον οποίο μοχθεί, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Και ίσως κάποτε στις πλατείες υψωθεί το πανό με το νέο αίτημα: «Ούτε παράσιτα θέλουμε να είμαστε, ούτε είλωτες».

------------------------------------------------------------------

 Ο κ. Βασίλης Καραποστόλης είναι καθηγητής Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Βασίλης Καραποστόλης, Η εποχή της όρεξης

[Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ]

Βασίλης Καραποστόλης, Η εποχή της όρεξης: Ακολουθώντας τα ίχνη του ’60,εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2012, ISBN: 978-960-16-4339-7.

Το καλύτερο αντίδοτο στην γενικευμένη γκρίνια της εποχής είναι το καλογραμμένο βιβλίο του Βασίλη Καραποστόλη Η εποχή της όρεξης: Ακολουθώντας τα ίχνη του ’60. Ο συγγραφέας αναφέρεται μεν στη δεκαετία του ’60 αλλά όχι με τον κοινότοπο εκείνο τρόπο μιας γλυκανάλατης νοσταλγίας για ένα εξιδανικευμένο χτές. Σκοπός του είναι να καταδείξει ότι σ εκείνες τις χαλεπές μέρες δεν έλειψε από τον Έλληνα ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό: η όρεξη. Όρεξη για ρήξεις, όρεξη για το νέο μέσα από τη δημιουργία και κυρίως όρεξη για αναμέτρηση με τις συνεχόμενες δυσκολίες της καθημερινότητας. Αγώνας επιβίωσης και σταδιακός εγκλιματισμός στις νέες προκλήσεις. Η μετάβαση δύσκολη, επίπονη. Η μια πτώση ακολουθούσε την άλλη. Όμως παρά τις δυσκολίες ο αγώνας συνεχιζόταν αδιάκοπα, οι αναποδιές δεν έκαμπταν την κοινωνία, που έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Άλλοι καιροί, άλλη αντίληψη, άλλη στάση ζωής, άλλη νοο-τροπία…

Όλα αυτά χάθηκαν σε σύντομο διάστημα όχι μόνο λόγω του γνωστού παρασιτισμού και της κρατικοδίαιτης “ανάπτυξης” αλλά κυρίως διότι η ευτυχία συνδέθηκε με το “κατέχειν”, την κατανάλωση, την κοινωνική δήθεν “καταξίωση”. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια  διατύπωσε με εξαιρετικό τρόπο  η γραφίδα του Παντελή Μπουκάλα:

«…ταυτίζουμε το βίο με το βιός μας, με την περιουσία μας, επειδή, φενακισμένοι, αλλοτριωμένοι, εκβιασμένοι ή υποταγμένοι στα κυρίαρχα και εξουθενωτικά προβαλλόμενα μοντέλα ζωής καταντήσαμε να εξισώνουμε το υπάρχειν με το έχειν» («Καθημερινή», 13 Ιανουαρίου 2008).

Το βιβλίο επιδιώκει να αναστοχαστούμε κριτικά μέσα από τον οιονεί  “δανεισμό” των παρακαταθηκών μιας άλλης γενιάς, που ταλαιπωρήθηκε, μετανάστευσε, είχε συνεχείς πτώσεις και αναβάσεις αλλά όπως τονίζει εμφατικά ο συγγραφέας σχεδόν ποτέ δεν σταμάτησε να αγωνίζεται, σχεδόν ποτέ δεν λιποτάκτησε.

Κλείνουμε με μια φράση  του βιβλίου:

Στην κοινωνία γινόμαστε διπλωμάτες, στην πολιτική χασάπηδες (Β. Καραποστόλης, Η εποχή της όρεξης, σελ. 185).

Σε κάθε περίπτωση το βιβλίο αξίζει την προσοχή μας. Καλή ανάγνωση!

Λαγονήσι 9/7/2012- Ηράκλειο 22/7/2012

Γ. Μ. Βαρδαβάς

H Iερά Κοινότητα του Αγίου Όρους στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη

[Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ]

«Διά του παρόντος ουν ιεροκοινοσφραγίστου ημών γράμματος επιθυμούμεν να εκφράσωμεν την ειλικρινή θλίψιν και συμπαράστασιν εκ μέρους πάντων των αγιορειτών τόσον εις Υμάς προσωπικώς, όσον και εις τα ως άνω χειμαζόμενα μέλη, κληρικούς τε και λαϊκούς, της Εκκλησίας Υμών». Με τα λόγια αυτά η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, με επιστολή της προς τον Επίσκοπο Στοβίων και Τοποτηρητή Στρωμνίτσης κ.Δαβίδ, εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή της προς τα διωκόμενα μέλη, κλήρο και λαό, της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος και ιδιαιτέρως προς τον φυλακισμένο Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και Μητροπολίτη Σκοπίων κ.Ιωάννη, τους Επισκόπους της τοπικής Εκκλησίας, την Καθηγουμένη Κυράννα και σε μοναχούς και μοναχές καθώς και συγγενείς τους που βρέθηκαν αντιμέτωποι με το μένος των Αρχών Ασφαλείας.

«Γνωρίζοντες, Πανιερώτατε, την δυσχερή κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκεται νυν η Ιερά Αρχιεπισκοπή και το πιστόν ποίμνιον Αυτής, μετά την εκ νέου φυλάκισιν του αρχιποίμενος αυτής Σεβασμιωτάτου κ.Ιωάννου, κατανοούμεν πλήρως το άλγος Υμων διά τας πραγματοποιούμενας αδίκους διώξεις, ταλαιπωρίας και αναιτίους επιθέσεις», σημειώνει, στο Γράμμα της, η  Ιερά Κοινότητα και συνεχίζει:

«Όμως, παρακαλούμεν, ενισχύσατε εαυτούς με την βεβαίαν πεποίθησιν, ότι αι διώξεις και αι θλίψεις τας οποίας υφίστασθε υπερ της ενότητος και της κανονικής τάξεως της Εκκλησίας πολλήν θα έχουν την αντιμισθίαν παρά του δικαιοκρίτου Κυρίου, όταν αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού. Βαστάζοντες ταύτας μεθ’ υπομονής και ευχαριστίας, “κομιείσθε τον αμαράντινον της δόξης στέφανον,  του Αρχιποιμένος”, ότι πιστός ο λόγος Του διά στόματος του Αποστόλου: “ει γαρ συναπεθάνομεν, και συζήσομεν, ει υπομένομεν, και συμβασιλεύσομεν”. Ούτω και Υμείς θα παραμείνητε διά τον κλήρον και λαόν της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, αλλά και δι’ άπασαν την Εκκλησίας, αξιομίμητον  υπόδειγμα αφοσιώσεως και μέχρι τέλους αυτοθυσίας υπέρ της εκκλησιαστικής ενότητος».

Οι Αντιπρόσωποι και οι Προϊστάμενοι των είκοσι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους διαβεβαιώνουν τον κλήρο και τον λαό της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος πως θα συνεχίσουν τις προσευχές τους κι τις δεήσεις τους «ενώπιον της εφεστίου εικόνος του “Άξιον Εστί”» για να τελειώσει η βαριά δοκιμασία τους και να επανέλθει η ειρήνη και η ενότητα στην ταραγμένη τοπική Εκκλησία.

Υπενθυμίζεται ότι τόσο ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, ο οποίος εξακολουθεί να βρίσκεται φυλακισμένος σε φυλακή των Σκοπίων, αλλά και Ιεράρχες, κληρικοί και απλοί πιστοί της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος – που την Κανονικότητά της αναγνωρίζουν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες - έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με πρωτοφανείς διώξεις της Κυβερνήσεως της FYROM. Πρόκειται για βάναυση καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από ένα Κράτος που ενδιαφέρεται να έχει ευρωπαϊκή προοπτική και συμμετάσχει σε διεθνείς οργανισμούς όπως η ΝΑΤΟΪΚΗ Συμμαχία.

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=9935

Ο Μέγας Αντώνιος και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος περί Θεού

 (...)Ὁ Μέγας Ἀντώνιος τονίζει ὅτι:

Ὁ Θεὸς ἀγαθὸς καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀμετάβλητος ἐστιν. Εἰ δὲ τις τὸν μὲν Θεὸν μὴ μεταβάλλεσθαι εὔλογον τε ἡγεῖται καὶ ἀληθές ∙ ἀπορεῖ δέ, πῶς ἀγαθοῖς μὲν χαίρει, κακούς δὲ ἀποστρέφεται  ∙  καὶ ἁμαρτάνουσι μὲν ὀργίζεται∙ θεραπευόμενος δὲ ἵλεως γίνεται; ῥητέον, ὡς  οὔτε χαίρει ὁ Θεὸς οὔτε ὀργίζεται∙ τὸ γὰρ χαίρειν καὶ λυπεῖσθαι πάθος∙ οὔτε δώροις θεραπεύεται∙ ἡδονῇ γὰρ ἄν ἡττηθείη∙ οὐ θέμις ἐκ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων εὖ ἤ κακῶς ἔχειν τὸ θεῖον. Ἀλλ’ ἐκεῖνος μὲν ἀγαθὸς ἐστι καὶ ὠφελεῖ μόνον, βλάπτει δὲ οὐδέποτε, κατὰ ταῦτα καὶ ὡσαύτως ἔχων∙ ἡμεῖς δὲ ἀγαθοὶ μένοντες δι’ ὁμοιότητα, Θεῷ συναπτόμεθα ∙ κακοὶ δὲ γενόμενοι δι’ ἀνομοιότητα χωριζόμεθα τοῦ Θεοῦ(...)

Καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμπληρώνει:

Οὐχ ὁ Θεὸς ἐστιν ὁ ἐχθραίνων ἀλλ' ἡμεῖς, Θεὸς γὰρ οὐδέποτε ἐχθραίνει.

π. Φιλόθεος Φάρος, Η διαχείριση της αγάπης, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2010, σελ. 19-20.

***

[update 23-7-2012]  ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π.Φ.ΦΑΡΟΥ  "Η διαχείριση της αγάπης", εκδ. Αρμός, σελ. 19-20.

Ο Θεός είναι αγαθός, απαθής και αμετάβλητος. Άν, λοιπόν, κάποιος θεωρεί εύλογο και αληθινό ότι ο Θεός δεν υπόκειται σε μεταβολή,όμως δεν καταλαβαίνει πώς χαίρεται με τους αγαθούς αλλά αποστρέφεται τους κακούς, οργίζεται με τους αμαρτωλούς και εξευμενίζεται με την λατρεία, απαντάμε ότι ο Θεός ούτε χαίρεται ούτε οργίζεται∙ η χαρά και η λύπη είναι πάθη∙ ούτε καλοπιάνεται με δώρα, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι η ευχαρίστηση που προκαλούν τα δώρα θα τον νικούσε∙δεν είναι σωστό να θεωρούμε ότι τα ανθρώπινα μεταβάλλουν την κατάσταση του Θεού πρός το καλύτερο ή το χειρότερο. Εκείνος, λοιπόν, είναι αγαθός και μόνο ωφελεί, ποτέ δεν βλάπτει, αφού αυτές είναι οι ιδιότητες Του∙εμείς πάλι, όταν μένουμε αγαθοί, ενωνόμεθα μαζί Του επειδή Του μοιάζουμε∙ όταν γινόμαστε κακοί, χωριζόμεθα από Εκείνον επειδή εκλείπει η ομοίωση (...).

[Θερμές ευχαριστίες στο φίλο του ιστολογίου μας Μ.Κ.]

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Ανθολόγιον 102: π. Φ.Φάρος("...όλα αυτά τα επιτεύγματα δεν λύνουν μόνο προβλήματα αλλά δημιουργούν και νέα, έτσι ώστε η πρόοδος να γίνεται με βήμα σημειωτόν και τα ανθρώπινα αδιέξοδα να παραμένουν αδιέξοδα")

Οι ανθρωπιστές σε όλες τις εποχές ενθουσιάζονται από τα ανθρώπινα επιτεύγματα με τα οποία πιστεύουν, έστω κι αν δεν το ομολογούν ευθέως, ότι ο άνθρωπος τελικά θα γίνη παντοδύναμος. Στις ημέρες μας η όντως εντυπωσιακή ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα θαύματα της νέας εποχής έχουν φέρει κάποιους ανθρώπους, που έχουν  την ανάγκη να πιστεύουν ότι επιτέλους θα ανακαλύψη ο άνθρωπος τη λυδία λίθο, για τους οποίους ο Παπαδιαμάντης θα έλεγε ότι "εψήλωσεν ο νους τους", σε μια κατάσταση υστερικής έξαρσης και παραληρούν, πιστεύοντας ότι αυτή τη φορά η λυδία λίθος ανεκαλύφθη και ότι αυτό που συμβαίνει τώρα αχρηστεύει όλα τα προηγούμενα ανθρώπινα επιτεύγματα. Αυτές οι αντιδράσεις δεν είναι βέβαια πρωτότυπες. Επαναλαμβάνονται διαρκώς και πανομοιότυπα. Οι άνθρωποι που ανακάλυψαν τον τροχό αντέδρασαν ασφαλώς με την ίδια υστερική έξαρση με την οποία αντιδρούν πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι στα επιτεύγματα της νέας εποχής και γι'  αυτό δεν παρατηρούν ότι όλα αυτά τα επιτεύγματα δεν λύνουν μόνο προβλήματα αλλά δημιουργούν και νέα, έτσι ώστε η πρόοδος να γίνεται με βήμα σημειωτόν και τα ανθρώπινα αδιέξοδα να παραμένουν αδιέξοδα. Τα νέα επιτεύγματα δεν αλλάζουν ούτε την ανθρώπινη φύση ούτε τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες και η ποιότητα της ανθρώπινης ζωής καθορίζεται, όπως πάντα, από τις ανθρώπινες σχέσεις και από τα ανθρώπινα πάθη που τις υπονομεύουν. Οι άνθρωποι, που τα προσωπικά τους αδιέξοδα δεν τους έχουν δημιουργήσει υστερική και παραληρηματική αναζήτηση μιας χωρίς προηγούμενο σωτηρίας, δεν είναι βέβαιοι ότι τα επιτεύγματα της νέας εποχής έχουν μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή του ανθρώπου από την ανακάλυψη του τροχού.

       Ενώ ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό δεν μπορεί να σώση τον εαυτό του, η αγάπη του Θεού για τον κόσμο ενεργεί  στον κόσμο, και ο Θεός έχει σχεδιάσει για τον άνθρωπο ένα ρόλο να διαδραματίση. Στη σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου χρειάζεται τόσο η μεγαλωσύνη του Θεού όσο και η μεγαλωσύνη του ανθρώπου.

π.Φιλόθεος Φάρος, Η διαχείριση της αγάπης, εκδ. Αρμός, σελ. 67-68.

Παναγιώτης Ασημακόπουλος: Θεολογικός λόγος, εθνική υπόσταση, κοινωνικός ιστός

Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι εθνικιστικές αντιλήψεις, φασιστικός κοινωνικός λόγος και φοβικές δοξασίες ήρθαν για να μείνουν αρκετά. Φάνηκε επίσης η πλήρης αδυναμία μεγάλης μερίδας του εκκλησιαστικού σώματος να λειτουργήσει πέρα από τα συνήθη όρια του «πάω στην Εκκλησία και ανάβω το κερί μου». Να λειτουργήσει εκκλησιαστικά στα φλέγοντα θέματα της καθημερινότητάς του ως μέλους κοινωνίας και έθνους.

Σε συζητήσεις, διαδικτυακές αψιμαχίες και καθημερινές γνωριμίες συναντάς και διθυράμβους αλλά και λιβέλους από ανθρώπους που συνήθως συναντιούνται κάτω από τον ίδιο τρούλο με τον Παντοκράτορα να ευλογεί. Χρυσή η αυγή της νέας πραγματικότητας για τον ένα, σκοτεινό το μέλλον για τον άλλο. Και ο ένας και ο άλλος μπορεί να είναι ο παπάς και ο καντηλανάφτης της ίδιας ενορίας, ο κατηχητής και ο θεολόγος του σχολείου, η κυρία που σταυροκοπιέται συνεχώς και ο ψάλτης που επιδεικνύει τα τεριρέμ.

Προφανώς και θα έπρεπε η θεολογία να μάς έχει εμποτίσει πριν από τα γεγονότα, προφανώς και κατόπιν εορτής θα έπρεπε να μάς είχε συνεφέρει. Προφανώς και η βία, το εθνικιστικό μίσος, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και τα πάσης φύσεως φοβικά σύνδρομα καταδικάζονται δημοκρατικά, λογικά και θεολογικά. Αυτό όμως που διαπιστώνω με έκπληξή μου είναι κάτι εξίσου επικίνδυνο, προφανώς λόγω υπέρ λίαν ζήλου. Και εξηγούμαι:

Στη ρηχή συνθηματολογία «να πετάξουμε όλους τους ξένους έξω από την Ελλάδα» και «να τσακίσουμε τους εχθρούς του έθνους», οι έχοντες αντίθετο σκεπτικό επικαλούνται από τη θεολογική παραγωγή χωρία που δείχνουν την ενότητα όλης της κτίσης στο Ευαγγέλιο του Χριστού, την υπέροχη αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων της εποχής τους από Πατέρες της Εκκλησίας, την νέα πραγματικότητα που ευαγγελίζεται ο ερχομός του Θεού της Αγάπης. Κι ως εδώ άριστα και εννοείται ότι όλοι μας, πιστοί και άπιστοι, υπερθεματίζουμε, συμφωνούμε και προβάλλουμε τα χρυσά κοσμήματα της Εκκλησίας έναντι του κατακλυσμού της λάσπης και του γκρίζου της εποχής μας.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν χρησιμοποιείται η θεολογία της Εκκλησίας για ανεφάρμοστες και λυρικές εκθεσούλες ιδεών ή (χειρότερα) για ενίσχυση νοοτροπιών που αγγίζουν τα όρια του διεθνισμού ή της εκ βάθρων ανατροπής κοινωνικών συντεταγμένων. Είναι απαράδεκτο και παραπλανητικό να αφήνουμε να αιωρούνται (εσκεμμένα ή αθέλητα) ασάφειες. Μια σειρά από «ενοχλητικά» ερωτήματα μάλλον θα φωτίσει το εύρος του προβληματισμού.

Καταδικαστέος ο εθνικισμός και το μίσος για τους μη Έλληνες. Σίγουρα, ο διαχωρισμός της υφηλίου σε έθνη και κράτη, η δημιουργία στρατών, η ύπαρξη και τιμή της εθνικής σημαίας είναι σχήματα του αιώνος τούτου που θα παρέλθουν στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι όποιος τιμά την ελληνική σημαία και συγκινείται στη θέα της και στο άκουσμα του εθνικού ύμνου παραβαίνει τα ευαγγελικά λόγια ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να γίνουν όλοι ένα; Όποιος αγωνίζεται για την προάσπιση των εθνικών συνόρων είναι πιο μακριά από το πρότυπο του Χριστιανού σε σχέση με αυτόν που αγωνίζεται για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους; Η ορθότατη λογική ότι η ορθόδοξη πίστη είναι πάνω από σύνορα, έθνη και κράτη επιβάλλει την ταυτόχρονη διάλυση της εθνικής συνείδησης και ιστορικής μνήμης και της κρατικής υπόστασης των λαών, αρχής γενομένης από τον ελληνικό;

Καταδικαστέος ο φασισμός και το μίσος εναντίον των μεταναστών. Λέγοντας ότι όλοι είμαστε εικόνες και παιδιά του Θεού, εξίσου φθαρτοί και αμαρτωλοί (ολόσωστη θεολογική προσέγγιση), ξεμπερδεύεις με τον συνάνθρωπό σου που ζει στο πετσί του καθημερινά τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης σε γειτονιές που στενάζουν από τα μύρια προβλήματα; Γιατί άραγε τα παλιά μοναστήρια παράλληλα με τη θεολογία της αποδοχής του άλλου είχαν και πύργους και οχυρωματικά έργα εναντίον κουρσάρων και ληστών που «μετανάστευαν»; Το να προστατεύει κανείς το σπίτι του και να οργίζεται για ένα κράτος που τον γδέρνει από παντού δείχνει απαραίτητα ότι είναι εγωιστής, σκληρόκαρδος και βλάσφημος; Μήπως είναι τουλάχιστον υποκριτικό και ανήθικο να έχεις συναγερμό στο σπίτι και στο αυτοκίνητο και να επικαλείσαι τους αγίους που τα έδιναν όλα ακόμη και για τους ληστές, απλά και μόνο για να επιπλήξεις τον αγανακτισμένο που του άνοιξαν το μαγαζί και του κλέψανε το σπίτι; Εν κατακλείδι, μήπως είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν τη θεολογία της Εκκλησίας για να καταδείξουμε όλους τους άλλους ως αμαρτωλούς και ως χαμηλού επιπέδου και για τη δημιουργία απλώς και μόνο ενός δικού μας φιλανθρώπου (πλην όμως κενού) image making;

Εάν τα γράφω αυτά είναι επειδή από μικρό παιδί έχω χορτάσει από ωραιολογίες και θολοθεολογίες. Εάν η ορθόδοξη θεολογία δεν έχει να πει στο σύγχρονο άνθρωπο και πέντε πρακτικές και εφαρμόσιμες κουβέντες, τότε είναι για τα αραχνιασμένα σεντούκια του ακαδημαϊσμού. Καλό κατευόδιο.

Όποιος θέλει να σχολιάσει, τουλάχιστον ας το κάνει ελεύθερα (έλευσις θείας ροής) και πρακτικά.

[πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr/2012/07/blog-post_19.html ]

Ανθολόγιον 101: π. Φ.Φάρος

Ὅποιοι καὶ ἄν εἶναι οἱ λόγοι ποὺ προκάλεσαν τὸ θάνατο τοῦ Θεοῦ στὴν ἐμπειρία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύο τραγικές συνέπειες γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἔχει προκαλέσει τὴν ἀπώλεια τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς καὶ ἔχει κάνει τὴν ἀγάπη ἀνέφικτη ∙ καὶ χωρὶς τὴν ἀγάπη ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου γίνεται ἀνυπόφορη, ὅσες καὶ ἄν εἶναι οἱ ὑλικὲς ἀνέσεις, ὅποια καὶ ἄν εἶναι τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης.

π. Φιλόθεος Φάρος, Ἡ διαχείρηση τῆς ἀγάπης, ἔκδόσεις Ἁρμός, Ἀθήνα 2010, σελ. 29.