του vripol
Έκλαψα πικρά για τα χρόνια πού έχασα..Γιατί όσο ζούσε αυτο τό μικρόσωμο γεροντάκι στο Άγιο Όρος και στην Σουρωτή, εγώ διύλιζα τον κώνωπα της "ειδικής" άθεης αλήθειας μου στο προαύλιο της ιατρικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και στην κάπνα διαφόρων ειδών συνελεύσεων.
Και μετά κατάλαβα, πώς αυτό το γεροντάκι, δεν πέθανε, απλώς πήγε παραπέρα.
Αυτό το παραπέρα, για το οποίο αξίζει κανείς να ζήσει όλα τα δεινά αυτού τού κόσμου, -έμαθα τώρα τελευταία..
Αυτό το γεροντάκι, που έφυγε από τον δικό μας κόσμο το 1994, με τις οδύνες ενός καρκίνου, ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΖΗΤΟΥΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΑΘΟΥΝ ΑΛΛΟΙ, κάθε εβδομάδα, παρουσιάζεται στα παιδάκια της ιεραποστολής, κάπου στην Αφρική, και αγωνίζεται να τους δώσει την αγάπη του.
Όχι, παλαιοί μου σύντροφοι άθεοι μαρξιστές και μη. Δεν τρελάθηκα, ούτε με κατέλαβε ψυχωτική θρησκοληψία.
Ούτε και θα δεχόμουν ούτε ένα λεπτό, πλέον, να πιστεύω κάτι που απλώς θα ήταν χρήσιμο για την πάρτη μου, εάν δεν καταλάβαινα ότι είναι αληθινό.
Πόσο αληθινό; Τόσο αληθινό όσο ο αριθμός 1/30000.
Τί είναι αυτό το ένα προς τριάντα χιλιάδες; Είναι η πιθανότητα να ήταν τυχαία η ανεύρεση ενός συγκεκριμένου χαπιού στο πάτωμα τού ιατρείου μου, την ημέρα πού προσευχήθηκα για να πάρω την πληροφορία που μου έδωσε αυτό το χάπι.
Όχι, αδέλφια, αυτά δεν είναι μαγικά. Είναι η χάρις του Αγίου Πνεύματος, που έχουμε ΟΛΟΙ μέσα μας, και που το μόνο που έχουμε να κάνουμε για να την αισθανθούμε, είναι απλώς, ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΥΛΑ ΜΑΣ.
Υπάρχει, κάπου, ένας πατέρας που φροντίζει το παιδί του καθημερινά, αλλά εκείνο ποτέ δεν ζήτησε να τον γνωρίσει.. Για να ακριβολογούμε, θεωρεί τυχαία τα καθημερινά βοηθήματα που παίρνει από εκείνον, και αρνείται ΕΜΜΟΝΙΚΑ τήν πιθανότητα να τόν βοηθά κάποιος.. Καί, φυσικά, δεν απευθύνει ούτε ένα ευχαριστώ, σε αυτόν που θεωρεί ανύπαρκτον.
Υπάρχει ένας πατέρας, που από τακτ και αγάπη για την ελευθερία τού παιδιού του, ποτέ δεν θέλησε να εμφανισθεί σ' αυτό με μια εκκωφαντική εισβολή στο προσκήνιο. Αρκέσθηκε, από το παρασκήνιο τού αγνοημένου, να το αγαπά και να το φροντίζει ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ.
Σκέπτεστε την χαρά του, όταν εκείνο τού πει " πατέρα μου, πού είσαι, μίλα μου" ;
Μην φοβάστε, κάντε μια προσευχούλα, κρυφά, για να μην μας πέσει και η κακομοίρα μούρη, όπως έκανα και εγώ στην αρχή και απλώστε τις κεραίες σας για να πάρετε την απάντηση. Επιμείνετε, και μην απογοητεύεστε αν καθυστερήσει λιγάκι. (Σε εμένα, όταν ζήτησα αυτήν την επικοινωνία, η απάντηση καθυστέρησε …μισή ώρα, η πρώτη, γιατί μου ήρθε και η δεύτερη, εκεί που είχα χαλαρώσει και δεν τό περίμενα, εκείνο το βράδυ. Μιλάμε για απάντηση, και όχι για αυθυποβολή ή φαντασίωση, γιατί η πρώτη προσευχή μου, εκείνο το πρωινό Δευτέρας, του προηγούμενου Νοέμβρη, έθετε αυτό ακριβώς τό ερώτημα: « Χριστέ μου, πες μου, πώς θα ξεχωρίσω την αυθυποβολή από την αληθινή επικοινωνία στην προσευχή» ;
Και αν δεν πάρετε απάντηση, εδώ θα είμαι. σε αυτό το ιστολόγιο, για να με φτύσετε. Στο κάτω κάτω, εγώ τό αξίζω αυτό το φτύσιμο...
Ά, και να σας πω και κάτι: Υπάρχει και ο αντίπαλος, που επιδιώκει να μπει στην συχνότητα. (Ξέρω, αυτό κι αν δεν μπορείτε να το χωνέψετε μέ τίποτα). Μην φοβάστε. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε να τον πολεμάμε. Σαν και εμάς είναι κι αυτός: Νάρκισσος επαναστάτης, πλανημένο παιδί, για το οποίο, αυτή η Μορφή που βλέπουμε πιο επάνω, προσεύχονταν νύχτες για να σωθεί. Ναι, από αγάπη, όχι του οπαδού, αλλά του Ορθόδοξου..
Και μην τό ψάχνετε θεωρητικά. Όσο και αν σας περιγράφω πώς είναι να οδηγείς αυτοκίνητο, δεν πρόκειται να μάθετε, εάν δεν το επιχειρήσετε.
Έτσι είναι η πίστη και ειδικά η Ορθόδοξη: βίωμα σχέσης με τόν Θεό. Όχι πώς δεν έχει θεωρία, που είναι και υπέρτερη σαφώς, αλλά αυτή λιγότερο μετράει. Η γιαγιά μου δεν ήξερε να διαβάζει, και κόντεψε να αγιάσει…
Άιντε, άθεά μου αδέλφια: Μια ταπεινή, αλλά επίμονη προσευχούλα. Και μετά, θα τα πούμε στό level two… Πηγή: http://vripolidis.blogspot.com/2012/01/blog-post.html
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου