Μ.Μελετόπουλος: Το ραβδί της Κίρκης

ΤΟ ΡΑΒΔΙ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

Μελέτης Η. Μελετόπουλος
Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

 

πηγή: ιστολόγιο Σπ. Κουτρούλη

Ο υπουργός Οικονομίας, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, θα γνωρίζει ασφαλώς ότι η εφαρμογή κάθε νόμου προϋποθέτει ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής αποδοχής ή έστω ανοχής (στην νομική ορολογία την opinio necessitatis). Το Μεσοπρόθεσμο δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί κατακρεουργεί όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές τάξεις και επαγγελματικές κατηγορίες: τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, τους μικροϊδιοκτήτες και τους μεγαλοϊδιοκτήτες, τους μισθωτούς αλλά και τους εισοδηματίες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες αλλά και τους μεγάλους επενδυτές.
Η «εισφορά αλληλεγγύης» και οι νέοι συντελεστές φορολόγησης, η μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 ευρώ με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των μισθωτών με φόρο ίσο έως το ήμισυ ενός μισθού, η μείωση του αφορολόγητου ορίου ακίνητης περιουσίας στα 200.000 ευρώ (έτσι θα πρέπει να πληρώσει τεράστιο φόρο ένας άνεργος κληρονόμος κατοικίας ή ένας μισθωτός ιδιοκτήτης με στεγαστικό), το τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, η φορολόγηση βάσει των στοιχείων του προηγούμενου οικονομικού έτους (δηλαδή ο κατεστραμμένος εφέτος επιχειρηματίας ή ο απολυμένος εφέτος μισθωτός θα κληθούν να πληρώσουν φόρο για το εισόδημα που…είχαν και που δεν έχουν πλέον) αποτελούν παρανοϊκά μέτρα που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτά χωρίς μαζικά φαινόμενα ανυπακοής ή και αυτοδικίας.
Ούτε το επικοινωνιακό περιτύλιγμα των μέτρων με τα κροκοδείλια δάκρυα και το αυτομαστίγωμα των εισηγητών τους ούτε η προκλητική φορολόγηση του βουλευτικού μισθού κατά….5% μπορούν να μειώσουν την οργή της κοινωνίας.
Ακόμη χειρότερα, το Μεσοπρόθεσμο δεν κάνει απολύτως καμμία συγκεκριμένη πρόβλεψη για την μείωση του τεράστιου και διεφθαρμένου κράτους, που παράγει το μεγαλύτερο μέρος του ελλείμματος και ευνουχίζει κάθε προσπάθεια επένδυσης και ανάπτυξης. Κάτι εύλογο, αφού το κράτος είναι το βασικό εργαλείο του πελατειακού συστήματος και μηχανισμός αναπαραγωγής της εκλογικής πελατείας των κομμάτων εξουσίας, που δεν έχουν όραμα ούτε σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας παρά μόνον την δυνατότητα χυδαίας ικανοποίησης ατομικών αιτημάτων.
Επίσης δεν υπάρχει απολύτως καμμία συγκεκριμένη πρόβλεψη για την μείωση της γραφειοκρατίας, την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας από την διαφθορά και την διαπλοκή, την μείωση των δαπανών, την κατάργηση των ολιγαρχικών προνομίων των πολιτικών και των κομματικών στελεχών των ΔΕΚΟ.
Δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης, οιαδήποτε ελπίδα για ανασυγκρότηση.
Δεν υπάρχει ούτε κάν ειλικρινής ενημέρωση του Ελληνικού λαού για το μέλλον του, για τις συνθήκες στις οποίες θα κληθεί να ζήσει τις επόμενες δεκαετίες, ώστε τουλάχιστον να προετοιμαστεί ψυχολογικά και να αναπροσαρμόσει τον τρόπο σκέψης του και να λάβει τα μέτρα του. Μόνον διαρκή ψεύδη και ασύλληπτου θράσους χαμόγελα και αστεϊσμοί.
Τέλος, δεν υπάρχει η αναγκαία νέμεσις, η παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων και των ληστών του δημοσίου πλούτου, που θα ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, θα επιφέρει την ηθική κάθαρση, θα αναγεννήσει την πολιτική ζωή και θα καταστήσει εφαρμοστέα οιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας.
Το Μεσοπρόθεσμο στερείται νομιμοποιητικής βάσης γιατί κατατίθεται προς ψήφιση από ένα κόμμα που προεκλογικά εψεύσθη ασύστολα στον Ελληνικό λαό, ισχυριζόμενο ότι «λεφτά υπάρχουν». Από μία κυβέρνηση που, ενώ εγνώριζε την κατάσταση, καθυστέρησε έξι μήνες να αντιδράσει, που δεν διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές της τίποτε, που δεν υλοποίησε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που δεν περιέκοψε την χλιδή της πολιτικής ολιγαρχίας εν μέσω κρίσεως. Μία κυβέρνηση που προσπάθησε να ενοχοποιήσει ολόκληρη την κοινωνία με την χυδαία ρήση «μαζί τα φάγαμε», ενώ η αλήθεια είναι ότι τα «λεφτά» τα έφαγε το πολιτικό κατεστημένο, οι σύμμαχοί του και οι πελάτες του, ενώ ένας ολόκληρος κόσμος εργαζόταν και μοχθούσε για να επιβιώσει. Και καλείται σήμερα κυρίως αυτό το τμήμα του ελληνικού λαού να φορολογηθεί άγρια προκειμένου να συνεχίσουν να υφίστανται περιφερειακά ιδρύματα που στήθηκαν μόνον και μόνον για να αποκτήσουν έδρα οι οργανικοί ψευδο-διανοούμενοι του παλαιοκομματισμού ή για να λειτουργούν κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί με ανεξέλεγκτα έξοδα και ασύλληπτες αμοιβές τηλεοπτικών αστέρων.

Καλείται δηλαδή σήμερα ο Ελληνικός λαός να πληρώσει με το αίμα του την αποτυχία ενός βαθειά ανίκανου και διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου, που δεν έχει να προτείνει τίποτε άλλο παρά μόνον φόρους για να πληρώνονται οι τόκοι.

Προσοχή: η τρόϊκα δεν υπέδειξε συγκεκριμένους φόρους, αλλά μεταρρυθμίσεις και συγκεκριμένο ύψος περικοπών. Η κυβέρνηση, αρνούμενη να καταργήσει τα προνόμια της πολιτικής ολιγαρχίας, την χλιδή της, τις ΔΕΚΟ της, τις ανεξέλεγκτες δαπάνες της, εξειδίκευσε τις απαιτήσεις της τρόϊκας στα πρωτοφανή αυτά αντιλαϊκά μέτρα. Η κυβέρνηση επέλεξε το βάρος των θυσιών να πέσει στον λαό και όχι στο πολιτικό σύστημα. Η στοχοποίηση της τρόϊκας αποπροσανατολίζει από τον πραγματικό αίτιο, που είναι το πολιτικό σύστημα. Μία οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση θα είχε οργανώσει ένα δραστικό πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων δαπανών και είναι απολύτως βέβαιο ότι οι δανειστές μας θα το είχαν δεχθεί χωρίς να απαιτήσουν φορολογικό σφαγιασμό ολόκληρης της κοινωνίας.

Ασφαλώς ο Ελληνικός λαός αξίζει καλύτερης τύχης. Το ελληνικό κράτος διαθέτει πανάρχαιο και συνάμα επίκαιρο πολιτισμό, τεράστιους πόρους, φυσικό πλούτο, παραγωγικές δυνατότητες, κομβική γεωπολιτική θέση και προπαντός σπουδαίους ανθρώπους με δημιουργικότητα και φαντασία. Πρωτεύει όμως να απαλλαγούμε από το άγος του σημερινού πολιτικού συστήματος. Η τριτοκοσμική ολιγαρχία που κυβέρνησε την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες είναι σαν την Κίρκη, που με το μαγικό ραβδί της μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε χοίρους. Η ριζική αντικατάσταση του πολιτικού προσωπικού της χώρας με γενναίους, αδιάφθορους και ηθικά απρόσβλητους, ικανούς και πεπαιδευμένους ηγέτες θα μεταμορφώσει πάλι, πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς, τους Έλληνες σε αυτό που ήταν πάντα στην μακρά ιστορία τους: πολυμήχανους παραγωγούς, δημιουργούς πολιτισμού, κυρίαρχους των θαλασσών και της παγκόσμιας οικονομίας, εφευρέτες και πρωτοπόρους.