Ανθολόγιον 346: π. Ν. Λουδοβίκος

[Διυποκειμενικότητα και ναρκισσισμός]

 

[...] Ο ναρκισσισμός, άλλωστε, δεν είναι απουσία σχέσης, είναι σχέση στην οποία απόλυτο κέντρο είμαι εγώ. Σχετίζομαι με τους άλλους, αλλά πάντα με ένα τρόπο τον οποίο εγώ αποφασίζω και θεωρώ ότι είναι ο πραγματικός τρόπος. Δηλαδή λείπει ο πραγματικός άλλος [...]

[...] Η διυποκειμενικότητα [...] από ένα σημείο και πέρα, στη Δύση, συμβαίνει ως τ ρ α ύ μ α, διότι είναι αδύνατον να θεωρήσω ότι ο άλλος έχει πραγματικές αξιώσεις πάνω μου. Έτσι και ο άνθρωπος στο Θεό του Ακινάτη δεν έχει πραγματικές αξιώσεις, ο Θεός αποφασίζει εκ των προτέρων. [...]

[...] (Τ)ο κλονιζόμενο εγώ όσο το στηρίζεις, τόσο πιο πολύ εγκλωβίζεται μέσα στην εγωτικότητα του, στην ατομικότητα του αυτή και αφήνει τους πραγματικούς άλλους απέξω.

[...] (Σ)ήμερα αντί να ομιλούμε για θέλημα Θεού, ομιλούμε για το θέλημα του ανθρώπου και προσλαμβάνεται και η θεολογία απ' τους θεολόγους και ο Θεός ο ίδιος à la carte, δηλαδή σύμφωνα μ' αυτά τα όποια εγώ χρειάζομαι. Και η ίδια η παράδοση προσλαμβάνεται έτσι, δηλαδή με κριτήρια που δεν είναι δικά της [....]

π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Ο τεχνοπίθηκος και η αλήθεια, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2024, σελ. 407-409 (αποσπάσματα)