 |
| φωτογραφία: Λουκάς Βασιλικός / https://lukasvasilikos.com/ |
Ζούμε σε έναν κόσμο έκκεντρο όπου όλοι αισθανόμαστε λίγο ή πολύ να κινούμαστε στα όρια. Τα βήματα που κάνουμε είναι διστακτικά και φοβισμένα καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε έναν αόρατο ρευστό φόβο. Η γραφή, σε αυτή τη διαδικασία, δεν είναι απλά εργαλείο για να περιγράψουμε τον κόσμο· είναι και ένας τρόπος να τον «ράψουμε» ξανά, να κολλήσουμε τα κομμάτια της ταυτότητάς μας. Σε έναν κόσμο που έχει θρυμματιστεί τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια ψάχνουμε συνεχώς αυτή την αίσθηση ολότητας. Η εποχή μας ξεκίνησε για την γενιά μου, τον περασμένο αιώνα, μέσα από παρατεταμένη σιωπή και έλλειψη πληροφοριών. Υπήρχε το μυστήριο, έπρεπε να αναζητήσουμε με κόπο την αλήθεια μας και κάθε ψήγμα γνώσης ήταν πολύτιμο – μέρος της προσωπικής και συλλογικής μας ταυτότητας. Σήμερα βουλιάζουμε σε έναν ωκεανό υπερπληροφόρησης όπου οι γνώσεις μας γλιστρούν μέσα από τα χέρια μας σαν νερό. Ο κόσμος καταποντίζεται στη λάσπη της υπερβολικής επικοινωνίας, που κρύβει και διαστρεβλώνει την αλήθεια. Σκεφτείτε το smartphone, αυτό το «μεταβατικό αντικείμενο», κατά Winnicott, του σήμερα. Ακριβώς όπως το κουρελάκι ή το αρκουδάκι που κρατάει ένα παιδί για να αισθανθεί ασφάλεια, το κινητό μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουμε έναν απειλητικό και ανεξέλεγκτο κόσμο. Ένας κόσμος που όλο και περισσότερο γίνεται εικονικός. Η καθημερινότητά μας βουλιάζει στον παροντισμό που μας πνίγει. Ζούμε σε έναν χρόνο συμπυκνωμένο, όπου το παρελθόν σβήνει γρήγορα και το μέλλον μοιάζει ανυπόστατο, χαμένο σε μια συνεχή ανακύκλωση της αμνησίας.Όλα γίνονται στιγμιαία, πρόχειρα, αναλώσιμα, μέσα σε μια κοινωνία «μιας χρήσης», όπου οι εικόνες μετατρέπονται σε εμπορεύματα και κάθε στιγμή ευθυγραμμίζεται με την κυκλοφορία του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, τα όρια του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου διαλύονται. Στη νέα ρευστή πραγματικότητα, η προσωπική ζωή γίνεται θέαμα, εκτίθεται ως προϊόν προς πώληση οδηγώντας σε έναν κόσμο όπου το μύχιο γίνεται δημόσιο σε μια εμπορευματοποιημένη έκθεση του εαυτού. Η έννοια της κοινότητας εξασθενει και εξαφανίζεται ενώ η αυτοπραγμάτωση ως επιτακτική ανάγκη κυριαρχεί. Ζούμε σε μια εποχή που η ταυτότητα είναι εμπορικό προϊόν, όπου το σώμα γίνεται εργαλείο για να αποδείξουμε την πρωτοτυπία και την επιτυχία μας.
Το «να είσαι ο εαυτός σου» έχει μετατραπεί σε εντολή· δεν αρκεί απλά να υπάρχεις, πρέπει να ξεχωρίζεις, να γίνεσαι «επιχειρηματίας του εαυτού σου», απολαμβάνοντας συνεχώς, κυρίως μέσω κατανάλωσης. Ακόμη και το τατουάζ δεν είναι απλά διακόσμηση, αλλά σύμβολο μιας εποχής, που εγκλωβίζει την επιθυμία στο σώμα προσπαθώντας να δώσει σταθερότητα και νόημα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και φθείρεται.
Αυτή η οριακότητα και αβεβαιότητα γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή μπροστά στα τραύματα του πολέμου, όπως στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο ή στη γενοκτονία στη Γάζα. Η εμπειρία του αποκλεισμού, της ξενοποίησης, της απώλειας δεν περιγράφεται εύκολα, όπως και το ίδιο το τραύμα· δεν πρόκειται μόνο για ένα ρήγμα στο σώμα, αλλά για κάτι που διαπερνά την ψυχή, διαλύει τη συνέχεια της ύπαρξης. Ζούμε σε έναν κόσμο που κατακερματίζεται συνεχώς, όπου η αίσθηση του «μαζί» χάνεται και η μοναξιά, ο φόβος και η ανάγκη για ένταξη γίνονται κυρίαρχες μορφές ζωής. Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το χάος, η αναζήτηση ενός κοινού νοήματος, μιας συνοχής, παραμένει πιο απαραίτητη από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου