Για τον φονικό σεισμό στην Τουρκία και τη Συρία

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Ο φονικός και καταστροφικός διπλός σεισμός της Δευτέρας 6 Φεβρουαρίου, που έπληξε την Τουρκία και τη Συρία και επηρέασε τις γύρω χώρες, γέννησε στην ψυχή κάθε ευαίσθητου ανθρώπου συναισθήματα φρίκης και συμπόνιας. Είναι αυτονόητο ότι η πατρίδα μας έπραξε το χρέος της, στέλνοντας ανθρωπιστική βοήθεια, ειδικούς και ομάδες αξιέπαινων διασωστών στη γείτονα χώρα, και μάλιστα ταχύτατα. Το ίδιο κάναμε και στο παρελθόν (στο σεισμό της Νικομήδειας τον Αύγουστο του 1999), το ίδιο θα κάνουμε - μακάρι να μη χρειαστεί - και στο μέλλον. Και η Τουρκία ανταπέδωσε τη βοήθεια στέλνοντας κι εκείνη με τη σειρά της για τον σεισμό της Πάρνηθας τον Σεπτέμβριο του 1999.

Έτσι αναπτύχθηκε η λεγόμενη "διπλωματία των σεισμών", που δυστυχώς αποτελεί μια σειρά παρενθέσεων στον ανυποχώρητο τουρκικό επεκτατισμό και δεν αποδείχθηκε αρκετή για να τον καταπραΰνει, όπως αρχικά κάποιοι ήλπιζαν. Τουλάχιστον κατακτήσαμε την ιδέα πως, όταν ο θάνατος θερίζει, οποιαδήποτε έχθρα υποχωρεί. Εξάλλου, οι απλοί άνθρωποι, που κοιτάζουν τη δουλειά τους και την οικογένειά τους, ποτέ δεν υπήρξαν εχθροί μας.

Εκφράζονται όμως και καταγγελίες, ότι η Τουρκία λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος σε βοήθεια από τις δυτικές χώρες, ενώ στη Συρία αποστέλλεται βοήθεια δυσανάλογα μικρή, επειδή το καθεστώς της δεν είναι αρεστό στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εύχομαι να μη διαπράττεται εδώ μια ακόμη αδικία, από εκείνες, στις οποίες δυστυχώς μας έχουν συνηθίσει οι διεθνείς κύκλοι πολιτικών συμφερόντων, που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για δικό τους όφελος και μάλιστα στρέφουν την κοινή γνώμη σε όποια κατεύθυνση θέλουν, μέσω των μεγάλων και ισχυρών πρακτορείων ειδήσεων.

Για την Ιστορία θα ήθελα να επισημάνω ότι η Συρία έχει σπουδαίους ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς με τη χώρα μας. Ο χριστιανισμός εκεί επικρατούσε μέχρι την αραβική επέλαση και κατάκτηση, που έφερε την κυριαρχία του Ισλάμ από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Είναι μια χώρα με έντονη βυζαντινή παράδοση ακόμη και σήμερα, παράδοση ζωντανή μέσα από τα εκατομμύρια ορθοδόξων χριστιανών που κατοικούν σ' αυτήν και που αισθάνονται "ρουμ ορτοντόξ", δηλαδή "Ρωμιοί" ("Βυζαντινοί"). Στη Δαμασκό εδρεύει το Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας, που μάλιστα τιτλοφορείται "Ελληνορθόδοξο". Πολλοί άγιοί μας ήταν Σύροι, όπως ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κ.λ.π.

Επαναλαμβάνω πως τα παραπάνω υποχωρούν μπροστά στην πανανθρώπινη ενότητα και αγάπη σε στιγμές ανάγκης. Όμως καλό είναι να τα γνωρίζουμε, όπως και να είμαστε σε επιφυλακή για εκείνους που δεν συγκινούνται μπροστά στα βάσανα και τις τραγωδίες των λαών, αλλά τις εκμεταλλεύονται με φαρισαϊκή "ευαισθησία" και κροκοδείλια δάκρυα.