πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/7/2019
Πετούν σαν γλάροι στο αφρισμένο πέλαγος της προόδου. Θαυμάζω την ανεμελιά τους, την άνεση της πτήσης τους στον αιθέρα του Διαδικτύου. Μετεωρίζονται με τα φτερά τους απλωμένα και το βλέμμα καρφωμένο στη λεία τους. Μυρίζονται από μακριά τις ξεπερασμένες ιδέες και χιμούν να τις καταβροχθίσουν με την αυταρέσκεια του κατακτητή των καιρών. Είχα καιρό να ακούσω το κρώξιμό τους πάνω από τη χωματερή της κεφαλής μου. Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Μήπως τα συντηρητικά μου σκουπίδια δεν αξίζουν πια τον κόπο; Την περασμένη Κυριακή, στο άρθρο μου με τίτλο «Το “παπαδαριό” και οι αμβλώσεις», έγραψα ότι ευτυχώς υπάρχει και η Εκκλησία, για να μπορούν οι προοδευτικοί να θυμούνται πόσο προοδευτικοί είναι. Και τα κοπάδια των γλάρων μυρίστηκαν σκουπίδι και μου όρμησαν, όπως τα «Πουλιά» στην ομώνυμη ταινία του Χίτσκοκ. Αυτή τη φορά με κατηγορούν ότι προσπαθώ να «ξεπλύνω» την Εκκλησία, έχοντας το θράσος να υποστηρίξω ότι οφείλει να είναι κατά των αμβλώσεων. Υποστηρίζω δε ότι μια σοφία 2.000 ετών δεν μπορούμε να την ξεπετάξουμε στο όνομα του αντικληρικαλισμού, που πολλοί θεωρούν ότι είναι η μόνη πραγματική σοφία. Προφανώς, διότι δεν γνωρίζουν άλλη. Αν δεν είσαι αμόρφωτος, είτε είσαι θρησκευόμενος είτε όχι, ξέρεις ότι τα Ευαγγέλια και οι Πατέρες παράγουν σοφία. Αν δεν την αποδέχεσαι, τότε δεν μπορείς να καταλάβεις τη μισή Αναγέννηση, που σκηνοθετεί τη Βίβλο. Και δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε γιατί θεωρήθηκε αιρετικός «Ο τελευταίος πειρασμός» του Καζαντζάκη. Θα μου πείτε, τι να την κάνεις την Αναγέννηση όταν έχεις στα χέρια σου τις Εντολές της πολιτικής ορθότητας σε υπερσύγχρονες χολιγουντιανές σκηνοθεσίες. Και ο Καζαντζάκης, τι μισογύνης κι αυτός!
Η Εκκλησία δεν είναι εγκληματική οργάνωση για να χρειάζεται «ξέπλυμα». Έχει πολλά προβλήματα, προκαλεί άλλα τόσα, όμως είναι ένας από τους θεσμούς που στηρίζουν το κοινωνικό οικοδόμημα. Τα αναθέματα του αντικληρικαλισμού δεν διαφέρουν από τα αναθέματα των φανατικών χριστιανών. Ο φιλελεύθερος δογματισμός συναντά το μαρξιστικό «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Με αφορμή τις αντιδράσεις στο άρθρο μου της Κυριακής, μπόρεσα για ακόμη μία φορά να διαπιστώσω το βασικό πρόβλημα της παιδείας μας. Έχουμε μάθει να διαβάζουμε με όρους έκθεσης ιδεών. Τι το «ορθόν», τι «μη ορθόν» και τι το ανάμεσό τους. Όπου το ανάμεσο είναι το ίδιο το κείμενο. Αρπάζουμε σαν τους γλάρους ό,τι θεωρούμε θρεπτικό για το στομάχι των απόψεών μας. Πώς λέγεται αυτό; Αδυναμία κατανόησης κειμένου. Θα έλεγα πως είναι πρόβλημα της ελληνικής παιδείας αν δεν υπήρχαν τα αμερικανικά πανεπιστήμια ή η βέβηλη γραφή του Ουελμπέκ. Και πάλι το κοινότοπον. Μόνον η ανάγνωση της κλασικής λογοτεχνίας μπορεί να μας θεραπεύσει από την αδυναμία κατανόησης κειμένου, την κερκόπορτα του πολιτισμού μας.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου