Ἀκηδία ἐστί, πάρεσις ψυχῆς καὶ νοὸς ἔκλυσις, ὀλιγωρία
ἀσκήσεως, μῖσος τοῦ ἐπαγγέλματος, κοσμικῶν μακαρίστρια, Θεοῦ διαβλήτωρ ὡς ἀσπλάγχνου
καὶ φιλανθρώπου, ἀτονία ψαλμωδίας, ἐν προσευχῇ ἀσθενοῦσα, ἐν διακονίᾳ σιδηρᾷ, ἐν
ἐργοχείρῳ ἄοκνος, ἐν ὑπακοῇ δόκιμος.
Ἀνὴρ ὑποτακτικός, ἀκηδίας ἀγνώριστος· διὰ τῶν
αἰσθητῶν τὰ νοητὰ κατωρθωκώς.
Ακηδία σημαίνει, παράλυσις της ψυχής και έκλυσις του νού, οκνηρία και αδιαφορία προς την άσκησι, μίσος προς τις μοναστικές υποσχέσεις. (Η ακηδία είναι ακόμη) αυτή που μακαρίζει τους κοσμικούς, που κατηγορεί τον Θεόν ότι δεν είναι σπλαγχνικός και φιλάνθρωπος, που φέρνει ατονία την ώρα της ψαλμωδίας και αδυναμία την ώρα της προσευχής. Αυτή που μας κάνει σιδερένιους στα διακονήματα, αόκνους στο εργόχειρο, σπουδαίους στην πρακτική ζωή της υπακοής (εν αντιθέσει προς την θεωρητική ζωή της ησυχίας).
Άνδρας που ασκεί την ζωή της υπακοής δεν γνωρίζει τι σημαίνει ακηδία, διότι φτάνει στα πνευματικά μέσω των αισθητών (τα οποία αισθητά δεν φέρνουν ακηδία)
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ, Λόγος ΙΓ', Περὶ ἀκηδίας, β'-γ', ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, 9η ἔκδοσις, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2002, σελ.181.
***
Δείτε και:
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου