Ανθολόγιον 200: Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης (περί μνησικακίας)

(...) Η μνησικακία έχει εσωτέρα έννοια· όχι απλώς ρίχνομαι επάνω σου, αλλά το κακό που νομίζω ότι μου έκανες το βάζω μέσα μου, το κλειδώνω και περιμένω την ώρα που θα μπορέσω οριστικά να σε εξοντώσω. Θυμάμαι το κακό και ευκαίρως ακαίρως σε χτυπάω. Μνησίκακος είναι αυτός που καθιστά μόνιμη την κατάστασι της αντιθέσεως του προς τον άλλον, που καθιστά παράμονο το πείσμα του να κάνη αυτό που νομίζει, ή αυτό που πιστεύει, ή αυτό που τον συγκινεί, αυτό που τον κάνει να νοιώθη πληρότητα μέσα του. 

Μνησικακία είναι ο οριστικός χωρισμός μου από τον άλλον. Γι' αυτό όποιος μνησικακεί είναι αδύνατον να νοιώθη αγάπη, ευτυχία, συμπάθεια· νομίζει πως δεν τον αγαπούν, πως τον παρακολουθούν, πως τα βάζουν μαζί του, πως σκέφτονται εναντίον του, ότι μιλάνε γι' αυτόν: Αυτό το είπε για μένα οπωσδήποτε, αυτό υπονοούσε εμένα, φαίνεται το έμαθε εκείνο. Ο μνησίκακος είναι ο άνθρωπος ο φυλακισμένος μέσα σε μύριους τοίχους. Όσους και να σπάση, δεν θα μπορέση να επικοινωνήση με τον άλλον, παρά μόνον εάν επέλθη ο Θεός πλήρους ελέους και τους αποτινάξη. (...)

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Αγάπης – Ερμηνεία στον Άγιο Μάξιμο, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2015, σελ. 31-32 (απόσπασμα)