(...)Για τους έλληνες Πατέρες ο άνθρωπος, που έγινε άτομο με την πτώση, όχι μόνο δεν πρέπει να επιτρέπη στον εαυτό του να μεταφέρη στον Θεό τη δική του κατάσταση της πτώσης, αλλά και δεν μπορεί να μάθη τι είναι πρόσωπο παρά μόνο από τον Θεό. Μόνο ο Θεός μπορεί να αποκαλύψη την αλήθεια της προσωπικής ύπαρξης και να την κάνη προσιτή στον άνθρωπο που είναι εικόνα Του. Σε αυτήν την προοπτική, το πρόσωπο εμφανίζεται ως η ίδια η πηγή του αποφατισμού, ως η μυστηριακή συνάρθρωση της απόλυτης υπερουσίας και των μεθεκτών Ενεργειών. Πραγματικά, μέσα στην ίδια του την παρουσία, ο Θεός είναι "επέκεινα". Ο αποφατισμός δεν γνωρίζει φτάσιμο στα όρια, γιατί στον ίδιο τον Θεό και στη σχέση του με τον άνθρωπο, η ενότητα και η ετερότητα εντείνονται αμοιβαία, χωρίς ποτέ να ταυτισθούν ή να αντιτεθούν.Το πρόσωπο πραγματώνεται στην τριαδική αυτή διαλεκτική, που δεν επιτρέπει σύνθεση, αλλά μια διάκριση-ταυτότητα της απόλυτης ενότητας και της απόλυτης διαφοράς. Η άβυσσος είναι μια άβυσσος αγάπης. (...)
Olivier Clement, Η θεολογία μετά τον "θάνατο του Θεού", εκδ. Αθηνά, Αθήνα 1973, σελ. 87.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου