O Γιάννης Αντετοκούμπο πανηγυρίζει κρατώντας την ελληνική σημαία και κάνοντας τον σταυρό του

http://www.youtube.com/watch?v=Ihe_7SUJqsc&feature=player_embedded
Πηγή: Προσκυνητής

Δείτε και:

• Στο Νο15 και στους Μπακς ο Αντετοκούμπο
• Επέστρεψε με συμβόλαιο 5,5 εκατομμυρίων ο Γιάννης Αντετοκούμπο

Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου (Παπαθανασίου), Ο εορτασμός του Αποστόλου Παύλου στην Ακρόπολη

[ Πηγή: ΕΣΤΙΑ, 29-6-2013, σελ. 12 ]

[εικόνα από εδώ]

Ορθώς έχει καθιερωθεί από το έτος 1925 να τελείται στον Άρειο Πάγο παρά την Ακρόπολη πανηγυρικός εσπερινός μεθ' ομιλίας την ημέραν της εορτής του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου των Εθνών Παύλου.

Το γεγονός αυτό έχει πολυσήμαντη σημασία. 

Πρώτον, διότι αποδίδεται τιμή και αποτελεί συνάμα ένδειξη ευγνωμοσύνης πρός τον μέγιστον των Αποστόλων, τον  Παύλον, ο οποίος απεκλήθη "σκεύος εκλογής" και "πρώτος μετά τον Ένα".

Δεύτερον, διότι ημείς, ειδικότερα οι Αθηναίοι του 21ου αιώνα, τιμούμε εκείνον ο οποίος τον 1ο αιώνα έφερε το Ευαγγέλιο του Χριστού στην Αθήνα ερμηνεύοντας το ποίος είναι ο "άγνωστος Θεός".

Τρίτον, διότι η μεγάλη προσωπικότητα του Παύλου έθεσε τα θεμέλια της συνθέσεως ελληνισμού και χριστιανισμού, τούτου του μεγίστου ευεργετήματος της ανθρωπότητας.

Τέταρτον, διότι ο Απόστολος Παύλος, "ως γλώττα της οικουμένης", με την ευρύτατη παιδεία του, έδωσε τα αναγκαία στοιχεία της διαμορφώσεως του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και,

Πέμπτον, διότι ο εορτασμός αυτός αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία ενός πνευματικού αναβαπτισμού μας στην Παύλεια σκέψη και θεολογία, με την εμβάθυνση στις διατυπωμένες στην ωραία ελληνική γλώσσα 14 επιστολές του.

Οφείλουμε οι νεοέλληνες να γνωρίσουμε περισσότερο εκείνον που μας φανέρωσε "τί ποτέ εστιν άνθρωπος και όση της φύσεως της ημετέρας η ευγένεια" (Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία Β' εις απ. Παύλον).

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Κ. Παπαθανασίου

Ιεροκήρυξ Καθεδρικού Ναού Αθηνών

Δρ. Νομικής και Θεολογίας

Ανθολόγιον 142: Οδυσσέας Ελύτης

[...] Κοντολογίς, νὰ μποροῦσαν καὶ τὴ σημασία τῶν λαῶν νὰ τὴ μετρᾶνε ὄχι ἀπὸ τὰ πόσα κεφάλια διαθέτουνε γιὰ μακέλεμα, ὅπως συμβαίνει στὶς μέρες μας, ἀλλὰ ἀπ' τὸ πόση ευγένεια παράγουν, ἀκόμη καὶ κάτω ἀπὸ τὶς πιὸ δυσμενεῖς καὶ βάναυσες συνθῆκες, ὅπως ὁ δικός  μας λαὸς στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ὅπου τὸ παραμικρὸ κεντητὸ πουκάμισο, τὸ πιὸ φτηνὸ βαρκάκι, τὸ πιὸ ταπεινὸ ἐκκλησάκι, τὸ τέμπλο, τὸ κιούπι, τὸ χράμι, ὅλα τους ἀποπνέανε μιὰν ἀρχοντιὰ κατά τι ἀνώτερη τῶν Λουδοβίκων. [...]

Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Ἐν λευκῷ, ἐκδόσεις Ἴκαρος, πέμπτη ἔκδοση, Ἀθήνα 1999, σελ.372 [Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ τὸ δοκίμιο  Τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικὰ, ποὺ κυκλοφορεῖ καὶ αὐτοτελῶς ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἴκαρος, Ἀθήνα 1990].

Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικὰ (καίριο ἀπόσπασμα)

Τὸ καίριο στὴ ζωὴ αὐτὴ κεῖται πέραν τοῦ ἀτόμου. Μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι, ἄν δὲν ὁλοκληρωθεῖ κανεὶς σὰν ἄτομο –κι ὅλα συνωμοτοῦν στὴν ἐποχή μας γι’ αὐτὸ- ἀδυνατεῖ νὰ τὸ ὑπερβεῖ.

 

 

Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Ἐν λευκῷ, ἐκδόσεις Ἴκαρος, πέμπτη ἔκδοση, Ἀθήνα 1999, σελ.367 [ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ δοκίμιο "Τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικὰ"].

Αντώνιος του Σουρόζ (Bloom), Η συνάντηση με τον Χριστό

(...) Έτσι,ζήτησα από τη μητέρα μου μια Καινή Διαθήκη, την οποία όντως είχε, και χώθηκα στη γωνιά μου, έριξα μια ματιά στο βιβλίο και βρήκα πως υπήρχαν τέσσερα Ευαγγέλια. Και καθώς ήταν τέσσερα, ένα από αυτά πρέπει να είναι μικρότερο από τα άλλα σε έκταση. Αν και δεν περίμενα να βγεί τίποτα καλό και από τα τέσσερα, αποφάσισα να διαβάσω το μικρότερο. Και εκεί έπεσα σε μια παγίδα -καθώς και στο μέλλον επρόκειτο να ανακαλύψω πολλές φορές πόσο πολυμήχανος είναι ο Θεός όταν ρίχνει τα δίχτυα Του για να πιάσει ένα ψάρι- γιατί αν είχα διαβάσει ένα διαφορετικό Ευαγγέλιο, θα είχα συναντήσει δυσκολίες. Κάθε Ευαγγέλιο έχει ένα ορισμένο πολιτιστικό θεμέλιο: ο Μάρκος, εντούτοις, έγραψε ακριβώς για νεαρής ηλικίας βαρβάρους, όπως ήμουν εγώ- για νεαρούς Ρωμαίους. Δεν το γνώριζα αυτό, το ήξερε όμως ο Θεός και ίσως το γνώριζε και ο Μάρκος όταν έγραφε πιο συνοπτικά από ό,τι οι άλλοι.

Κάθισα λοιπόν να διαβάσω. Και σε αυ­τό το ση­μεί­ο θα πρέ­πει να πι­στέ­ψε­τε τα λό­για μου δι­ό­τι αυ­τό δεν μπο­ρεί να α­πο­δει­χθεί. Μου έτυχε κάτι το οποίο που και που συμβαίνει όταν περπατάς κατά μήκος του δρόμου και ξαφνικά γυρίζεις πρός τα πίσω γιατί νομίζεις πως κάποιος από πίσω σου σε παρατηρεί.

Κα­θό­μουν και δι­ά­βα­ζα αρ­γά (γιατί η γλώσσα δεν μου ήταν οικεία)  και α­νά­με­σα στην αρ­χή του πρώ­του και στην αρ­χή του τρί­του κε­φα­λαί­ου, έ­νι­ω­σα ξαφ­νι­κά ό­τι ε­κεί, στην άλ­λη ά­κρη του τραπεζιού στε­κό­ταν ο Χρι­στός. Ή­ταν τό­σο έν­το­νη η αί­σθη­ση αυ­τή όπου έ­πρε­πε να στα­μα­τή­σω το δι­ά­βα­σμα και να κοι­τά­ξω. Κοι­τού­σα για αρ­κε­τή ώ­ρα και δεν έ­βλε­πα τί­πο­τα. Ού­τε ά­κου­γα,  ού­τε αι­σθα­νό­μουν ο­τι­δή­πο­τε. Μα α­κό­μα και ό­ταν κοί­τα­ζα ί­σια μπρο­στά μου προς το μέ­ρος ό­που δεν υ­πήρ­χε κα­νέ­νας που να μπο­ρώ να δω, εί­χα α­κό­μα την ί­δια ζω­η­ρή αί­σθη­ση πως ο Χρι­στός, χω­ρίς κα­μιά αμ­φι­βο­λί­α, στε­κό­ταν ε­κεί. Θυμάμαι ότι σε εκείνο το σημείο, έγειρα πρός τα πίσω και σκέφτηκα: αν ο ζωντανός Χριστός στέκεται εδώ - αυτό σημαίνει ότι είναι ο αναστημένος Χριστός. Σημαίνει ότι γνωρίζω προσωπικά και στα σίγουρα, εντός των ορίων της δικής μου προσωπικής εμπειρίας, ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί και αυτό σημαίνει πως όλα όσα λέγονται γι' Αυτόν είναι αλήθεια. (...)

Αντώνιος Bloom, Μικρό Συναξάρι, εκδ. Εν Πλώ, Αθήνα 2010, σελ. 80-82.

Sharp Ties - By The By

http://www.youtube.com/watch?v=argKVL-7GTs

Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

[Πηγή: NewsIt, 24-6-2013] 

Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Πρωθυπουργός
Αντώνης Σαμαράς

Αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών
Ευάγγελος Βενιζέλος

Υφυπουργός Εξωτερικών: Δημήτρης Κούρκουλας

Υφυπουργός Εξωτερικών: Άκης Γεροντόπουλος

Υπουργείο Οικονομικών
Υπουργός : Γιάννης Στουρνάρας

Αναπληρωτής Υπουργός: Χρήστος Σταϊκούρας

Υφυπουργός : Γιώργος Μαυραγάννης


Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Υπουργός : Κυριάκος Μητσοτάκης

Υφυπουργός: Παρασκευή Χριστοφιλοπούλου


Υπουργείο Εσωτερικών
Υπουργός : Γιάννης Μιχελάκης

Αναπληρωτής Υπουργός : Λεωνίδας Γρηγοράκος


Υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Υπουργός: Δημήτρης Αβραμόπουλος

Αναπληρωτής Υπουργός: Φώφη Γεννηματά

Υφυπουργός: Αθανάσιος Δαβάκης



Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας
Υπουργός: Κωστής Χατζηδάκης

Υφυπουργός: Αθανάσιος Σκορδάς

Υφυπουργός : Παναγιώτης Μηταράκης



Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων
Υπουργός : Μιχάλης Χρυσοχοϊδης

Υφυπουργός: Μιχάλης Παπαδόπουλος



Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής
Υπουργός: Γιάννης Μανιάτης

Αναπληρωτής Υπουργός: Σταύρος Καλαφάτης

Υφυπουργός: Ασημάκης Παπαγεωργίου



Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων

Υπουργός: Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος

Υφυπουργός: Κωνσταντίνος Γκιουλέκας

Υφυπουργός: Συμεών Κεδίκογλου



Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Υπουργός: Πάνος Παναγιωτόπουλος

Υφυπουργός Αθλητισμού: Γιάννης Αδριανός


Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας
Υπουργός: Γιάννης Βρούτσης

Υφυπουργός : Βασίλειος Κεγκέρογλου



Υπουργείο Υγείας

Υπουργός : Άδωνις Γεωργιάδης

Υφυπουργός: Αντώνης Μπέζας

Υφυπουργός : Σοφία Βούλτεψη



Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων
Υπουργός : Αθανάσιος Τσαυτάρης

Αναπληρωτής Υπουργός: Μάξιμος Χαρακόπουλος



Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Υπουργός : Χαράλαμπος Αθανασίου



Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη
Υπουργός: Νίκος Δένδιας



Υπουργείο Τουρισμού

Υπουργός: Όλγα Κεφαλογιάννη



Υπουργείο Ναυτιλίας

Υπουργός: Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης



Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης

Υπουργός: Θεόδωρος Καράογλου



Υπουργός Επικρατείας
Δημήτρης Σταμάτης



Υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης

Παντελής Καψής



Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος

Σίμος Κεδίκογλου

 http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=217298&catid=9

Χρ. Γιανναράς, Να κοινωνηθεί η κριτική αμφισβήτηση

[Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 23-6-2013/ αναδ. LoMaK]

Υποψιάζομαι ότι σε κοινωνίες (ή περιόδους) κατάδηλης παρακμής (όταν η κατά κεφαλήν καλλιέργεια μειώνεται δραματικά και η ανιδιοτέλεια μοιάζει κοινωνικό παράδοξο) οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ελάχιστα τη λέξη «ελπίδα» και πληθωρικά τη λέξη «αισιοδοξία».

Η ελπίδα προϋποθέτει λογική σκέψη, νηφάλια κρίση, εμπειρικά βεβαιωμένη εμπιστοσύνη, φανερώνει δηλαδή ρεαλισμό. Η αισιοδοξία είναι βεβαιότητα (αυθαίρετη) για ευνοϊκή, αίσια εξέλιξη συνθηκών και καταστάσεων, με άλογη εναντίωση στα δεδομένα της πραγματικότητας. Συνιστά σαφώς, ψυχολογικού χαρακτήρα, ατομοκεντρική επιθυμητική ενόρμηση. Γι’ αυτό και εκφέρεται συνήθως η αισιοδοξία ή ως ευήθης καύχηση («είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος!») ή ως ευδαιμονιστική δεοντολογία («πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι»!) – όχι ως λογικός συμπερασμός.

Για τον «αισιόδοξο» εξωραϊσμό των συλλογικών προοπτικών χρησιμεύει, ως υποκατάστατο της πραγματικότητας, η αόριστη επίκληση του παρελθόντος ή η αφηρημένη γενίκευση: «Πάντα έτσι γινόταν», «Περάσαμε και χειρότερα», «Η κρίση είναι διεθνής», «Η τύχη μας είναι κοινή με του ευρωπαϊκού Νότου». Με τέτοια ψυχολογήματα κατορθώνουμε οι άνθρωποι να αισιοδοξούμε. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην οδυνηρή, τρομακτική πραγματικότητα, ξεφεύγουμε και από την ανάληψη προσωπικής ευθύνης για ενεργό αντίδραση.
Ψυχολογική (άκριτη) επιλογή είναι και η αποφυγή της ευθύνης των αποφάσεων. Δεν εξασφαλίζει αισιοδοξία, αλλά μας δικαιώνει που μένουμε παθητικοί. Δικαιολογούμε την αδράνεια περιμένοντας καθοδήγηση για το πρακτέο: Κάποιος να μας υποδείξει τι πρέπει να κάνουμε, πώς να αντιδράσουμε, εμείς οι αδύναμες μονάδες, στην καταστροφή που ρημάζει τη χώρα, στα στυγερά εγκλήματα της κομματοκρατίας, τα ατιμώρητα. Το σταθερό μοτίβο της μοιρολατρίας των θυμάτων είναι: «Υποδείξτε μας τι να κάνουμε: Διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες τις καπελώνει το ΠΑΜΕ, τις καπηλεύεται ο τάχα και αριστερός παλαιοημερολογιτισμός. Οι απεργίες προσθέτουν βασανισμό στον συντριμμένο από τον σαδισμό των διεθνών τοκογλύφων πολίτη. Δώστε μας στόχο, δείξτε μας τον δρόμο, θέλουμε συγκεκριμένους εντοπισμούς δυνατοτήτων δράσης».
Τόσο η ανάγκη αισιοδοξίας όσο και η ανάγκη χειραγώγησης των κοινωνικών αντιδράσεων είναι απαιτήσεις ψυχολογικές, ανυπότακτες στον κριτικό έλεγχο – έχουν την ακαταμάχητη δύναμη του ενστίκτου. Μπορεί να εκβάλλουν εκεί ασυνείδητες ανασφάλειες ή και φοβίες, άρνηση της ενηλικίωσης και της διακινδύνευσης, ατολμία για πρωτοβουλίες και καινοτομίες. Η εκζήτηση οργανωτικών σχημάτων και ταλαντούχων «ηγετών» ίσως να καμουφλάρει την ανάγκη για τη μητρική ή την πατρική προστασία. Πάντως και πέρα από τα ψυχαναλυτικά στερεότυπα, η ιστορική εμπειρία μάλλον φανερώνει ότι το πρωτείο της κοινωνικής δυναμικής το έχουν οι συλλογικές συνειδητοποιήσεις.
Οι ζωτικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί δεν προκύπτουν από συνταγές, γεννιώνται από τις κριτικές συνειδητοποιήσεις, την ποσοτική ευρύτητα και έκταση των συλλογικών συνειδητοποιήσεων. Απαιτείται μια κρίσιμη μάζα, και στην Ελλάδα σήμερα αυτή η μάζα δεν έχει απαρτισθεί. Οι πολίτες, όλοι, δείχνουν εκρηκτικά οργισμένοι με ολόκληρο το κομματικό φάσμα και το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης: με τα σπιθαμιαία αναστήματα που οδήγησαν τη χώρα στον αυτοκτονικό υπερδανεισμό για χάρη του πελατειακού κράτους και για να πλουτίσουν όσα κοινωνικά σκουπίδια διέθεταν κομματική ταυτότητα. Έξαλλοι οι πολίτες και με όσους σιγοντάρησαν το εν ψυχρώ έγκλημα διαλύοντας τη χώρα με πορείες, απεργίες, καταλήψεις, σε καθημερινή βάση επί χρόνια, για να εκβιάσουν (στο όνομα της «Αριστεράς» και της «προόδου») τις τρελές απολαβές των «ρετιρέ» της χρυσαμειβόμενης ραστώνης και αναίδειας.
Οργισμένοι, έξαλλοι οι πολίτες, αλλά όχι και συνειδητοποιημένοι – τουλάχιστον η κρίσιμη μάζα που θα γεννούσε τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αργεί να απαρτισθεί. Μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει Ελληνας, στοιχειωδώς νοήμων και ψυχολογικά ισορροπημένος, που να μην αντιλαμβανόταν τον εμπαιγμό της ελληνικής κοινωνίας από την κυβέρνηση της τρικομματικής σύμπραξης. Αλλά σαφώς δίσταζε να τον καταγγείλει έστω και στις ιδιωτικές συζητήσεις, ίσως διστάζει και τώρα να τον παραδεχθεί ενσυνείδητα. Φοβάται το χειρότερο; Πάντως η αποδοκιμασία δεν κοινωνείται, η δυναμική της οργής δεν κυοφορεί γόνιμη ανατροπή.
Βλέπουν οι πολίτες τη δικομματική τώρα συμπαιγνία να σπεύδει βουλιμικά στην εξουσία, αδιαφορώντας και για τα προσχήματα. Μέσα στον εφιάλτη της χρεοκοπίας αυτοί διόριζαν, μοιράζονταν (4-2-1) τα ρουσφέτια. Άκουσαν οι πολίτες ακόμα και τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ να χαρακτηρίζει «κοινωνικό έγκλημα» τα όσα προσυπέγραψε πειθήνια, με «μνημόνια», η τρικομματική κυβέρνηση (ΣΚΑΪ, 18.6.2013). Αλλά, αν εξαιρέσουμε τις φτηνές φωνασκίες της επαγγελματικής αντιπολίτευσης, καμιά φωνή κοινωνικής ευθύνης, τόλμης, πόνου για τα κοινά δεν έγινε ευρύτερα ακουστή στην ελληνική κοινωνία.
Θεωρείται αυτονόητο ακόμα και σήμερα που ο κ. Σαμαράς επαγγέλθηκε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», αλλά παρέδωσε τη νομή των υπουργείων σε όσους τον ανέβασαν στην αρχηγία του κόμματος –Πάνο Παναγιωτόπουλο, Λυκουρέντζο, Αβραμόπουλο, Στυλιανίδη– και συνεχίζει να διορίζει στο Δημόσιο Μεσσήνιους με νοοτροπία πρωτόγονων πολιτικών ηθών. Η χώρα όλη «κοιλάδα κλαυθμού και βρυγμού των οδόντων», όμως καμιά γενικευμένη κατακραυγή για την «δίχως αιδώ ή λύπην» τακτική του πρωθυπουργού. Και ο μεν κ. Βενιζέλος, ο «σοσιαλιστής», στύλος και αμύντορας της πολιτικής και της οικονομικής καταστροφής που προκάλεσε στη χώρα ο ολίγιστος των Παπανδρέου, τιμωρείται από τον λαό: το κόμμα του είναι πια ιστορικά ανύπαρκτο, τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ακόμα και πιο βαθιά βυθισμένος στην πολιτική ανυπαρξία ο κ. Κουβέλης, ηγήτορας της κάποτε «εγγράμματης» Αριστεράς (του καριερισμού και της μηδενιστικής αρνησιπατρίας) επιβιώνει πια μόνο στον ρόλο κομπάρσου της ασπόνδυλης καιροσκοπίας. Βενιζέλος και Κουβέλης έχουν μετρημένα τελειώσει, μόνο ο Σαμαράς ευελπιστεί να τον ξαναψηφίσουν οι εθελότυφλοι της «αισιοδοξίας».
Το καινούργιο θα γεννηθεί μόνο όταν η οργή και η ντροπή κοινωνηθούν με θαρραλέο λόγο, δημόσιο και ιδιωτικό. Από στόμα σε στόμα, με έντυπη επωνυμία (και όχι διαδικτυακή ανωνυμία), με μπροστάρηδες του τίμιου λόγου όσους τίμησε η κοινωνία με τη θεσμική ευθύνη να υπηρετούν τις απαιτήσεις της για ποιότητα.

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 23-06-13

http://lomak.blogspot.gr/2013/06/blog-post_24.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+LoMaksBlog+%28LoMak%27s+Blog%29

Ἰδιόμελα Αἴνων τῆς Πεντηκοστῆς

Παράδοξα σήμερον εἶδον τὰ ἔθνη πάντα ἐν πόλει Δαυΐδ, ὅτε τὸ Πνεῦμα κατῆλθε τὸ ἅγιον ἐν πυρίναις γλώσσαις, καθὼς ὁ θεηγόρος Λουκᾶς ἀπεφθέγξατο. Φησὶ γάρ· Συνηγμένων τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐγένετο ἦχος καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς, καὶ ἐπλήρωσε τὸν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, καὶ πάντες ἤρξαντο φθέγγεσθαι, ξένοις ῥήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι, τῆς ἁγίας Τριάδος. 

Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἦν μὲν ἀεί, καὶ ἔστι καὶ ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ' ἀεὶ Πατρὶ καὶ Υἱῷ συντεταγμένον, καὶ συναριθμούμενον· ζωή, καὶ ζωοποιοῦν, φῶς, καὶ φωτὸς χορηγόν· αὐτάγαθον, καὶ πηγὴ ἀγαθότητος· δι' οὗ Πατὴρ γνωρίζεται, καὶ Υἱὸς δοξάζεται, καὶ παρὰ πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις, τῆς ἁγίας Τριάδος. 

Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, φῶς, καὶ ζωή, καὶ ζῶσα πηγὴ νοερά, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον καθαῖρον τὰ πταίσματα, Θεὸς καὶ θεοποιοῦν, πῦρ, ἐκ πυρὸς προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τὰ χαρίσματα· δι' οὗ Προφῆται ἅπαντες, καὶ Θεοῦ Ἀπόστολοι, μετὰ Μαρτύρων ἐστέφθησαν. Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα, πῦρ διαιρούμενον εἰς νομὰς χαρισμάτων. 

http://www.youtube.com/watch?v=wvWN9g_LkGc 
Ψάλλει ο Γ. Ντόβολος

Μουσικόραμα 28: Wham! - Blue (Armed With Love)

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

• ΚΛΙΚ 1
• ΚΛΙΚ 2
• ΚΛΙΚ 3 
•  ΚΛΙΚ 4: Αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση 
• ΚΛΙΚ 5: Ανασχηματισμός: Στο τηλέφωνο τα είπαν Σαμαράς - Βενιζέλος

Θ. Ι. Ρηγινιώτης, Το Σύνδρομο της Κόλασης

 Πηγή: rethemnos.gr

Είναι γνωστό πως η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος φαντασίας, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου δεν είναι μόνο πηγές ψυχαγωγίας, αλλά και έκφραση του ανθρώπινου υποσυνείδητου. Ακριβώς όπως τα παλιά παραμύθια – δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά απ’ αυτά έχουν διασκευαστεί σε κινηματογραφικές ταινίες τρόμου, όπως η Χιονάτη και η Κοκκινοσκουφίτσα – έτσι και οι νεώτερες δημιουργίες αυτών των ειδών εκφράζουν μύχιους εφιάλτες, ενίοτε και φαντασιώσεις, όχι μόνο των δημιουργών τους, αλλά και της κοινωνίας που τις αγκαλιάζει.

Για παράδειγμα, τρεις σύγχρονοι πανανθρώπινοι εφιάλτες έχουν κυριαρχήσει στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας, από την ίδρυσή τους ακόμη, το 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα: η ανακάλυψη νοήμονος εξωγήινης ζωής, ισχυρότερης όμως από εμάς και συγχρόνως επιθετικής και επικίνδυνης, η αυτονόμηση και επανάσταση των μηχανών και η σχεδόν ολοσχερής καταστροφή του πολιτισμού, όπως τον ξέρουμε, με επιβίωση ολιγάριθμου αγωνιζόμενου ανθρώπινου πληθυσμού.

Ο πρώτος και ο δεύτερος από αυτούς τους φόβους είναι οι φόβοι από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, δηλαδή από τη βρώση του καρπού της γνώσης του καλού και του κακού, που ο σύγχρονος άνθρωπος (αγνοώντας πλήρως την κληρονομιά των αγίων διδασκάλων της Ορθοδοξίας), το φαντάζεται απλά ως «δέντρο της γνώσης».

Τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό, ο άνθρωπος εκπληρώνει τον πόθο που ξύπνησε μέσα του, διαστρέφοντάς τον, ο διάβολος: «και ως θεοί έσεσθε», θα είστε σαν θεοί (Γένεσις, 3, 5). Ο άνθρωπος, στη φαντασία του, γίνεται θεός, αφενός κατακτώντας τη γνώση που τόσο ποθεί (εξερευνά το διάστημα, αλλά εκεί βρίσκει την πανίσχυρη εξωγήινη απειλή) και αφετέρου δημιουργώντας ζωή από το μηδέν, δηλαδή τεχνητή νοημοσύνη, που όμως τελικά στρέφεται εναντίον του. Από τον Πόλεμο των Κόσμων του Χ. Γουέλς ώς το Σταρ Τρεκ και τη Μέρα Ανεξαρτησίας, από το Μετρόπολις του Φριτς Λανγκ ώς τον Εξολοθρευτή του Τζέιμς Κάμερον (που δημιούργησε ολόκληρη μυθολογία) και φυσικά την τριλογία του Μάτριξ, αλλά και από το Φρανκενστάιν της Μέρι Σέλλεϋ και το Νησί του δόκτορος Μορώ του Χ. Γουέλς ώς τις σχετικές νεότερες δημιουργίες, που είναι πάρα πολλές, αυτοί οι φόβοι κυριαρχούν στο συλλογικό υποσυνείδητο του νεωτερικού ανθρώπου και παίρνουν σάρκα και οστά στη λογοτεχνική και κινηματογραφική (αλλά και κόμικς και τηλεοπτική) δημιουργία του.

Μεταμοντέρνος τρόμος, χωρίς… τρόμο, αλλά με έρωτα!

Στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο του τρόμου οι φόβοι που εκφράζονται είναι ανάλογοι και έχουν αναλυθεί αρκετά στη σχετική βιβλιογραφία: από τον παιδικό και πρωτόγονο φόβο του σκοταδιού και του μπαμπούλα, το φόβο των φαντασμάτων και των τερατωδών πλασμάτων, ώς το φόβο του serial killer, που συχνά έχει και μη ανθρώπινες πλευρές ή κάποιες υπερφυσικές ιδιότητες.

Στις μέρες μας όμως φαίνεται να αναδύεται ένα νέο είδος τρόμου, που ανατρέπει τα δεδομένα. Το νέο αυτό είδος λαμβάνει δύο μορφές, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: το τέρας, που καταδιώκει τους ήρωες του έργου, δεν έρχεται πλέον απ’ έξω, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι γίνονται τέρατα. Μερικές φορές μάλιστα αυτά τα τέρατα είναι αξιαγάπητα και φιλικά, όχι αιμοδιψή και τρομακτικά, και δεν καταδιώκουν, αλλά ερωτεύονται και προστατεύουν.

Η μία μορφή αυτού του νέου είδους λογοτεχνίας και κινηματογράφου (και τηλεόρασης) τρόμου βασίζεται στον εφιάλτη ότι ένας ιός μετατρέπει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης σε ανεγκέφαλα και ανθρωποφάγα ζόμπι! Οι λίγοι υγιείς αγωνίζονται να επιβιώσουν σ’ ένα πλανήτη που κυριαρχείται από τέρατα, που είναι η μετάλλαξη του εαυτού μας: εμείς οι ίδιοι είμαστε τα νεκροζώντανα τέρατα, οι πρώην άνθρωποι!

Εδώ ανήκουν έργα και σειρές έργων όπως τα Planet Terror, Resident Evil, I am Legend κ.ά. (το τελευταίο βασίζεται σ’ ένα σημαντικό μυθιστόρημα συνδυασμού επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, γραμμένο το 1954 από το Ρίτσαρντ Μάθεσον, που έχει γίνει ταινία άλλες δύο φορές στο παρελθόν). Τα παιχνίδια υπολογιστών φυσικά κατακλύζονται από τη σχετική μυθολογία, που δίνει σεναριακές ιδέες και για κινηματογραφικές σειρές, όπως το Resident Evil.

Η δεύτερη μορφή του είδους βασίζεται στη φαντασίωση ότι οι βρικόλακες ζουν πλέον ανάμεσά μας και μάλιστα ότι συγκροτούν μια οργανωμένη κοινωνία με ιεραρχία και κουλτούρα, που συνυπάρχει με τους «ανθρώπους». Ενίοτε βλέπουμε ανθρώπους που είναι «μισοί άνθρωποι και μισοί βρικόλακες», σαν ο βρικόλακας να είναι ένα άλλο είδος ή ένα υποείδος του ανθρώπου. Στη νέα αυτή βαμπιρική μυθολογία – που κυριολεκτικά έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας – κατά κανόνα πρωταγωνιστούν βρικόλακες φιλικοί προς τον άνθρωπο, με υψηλές ηθικές αρχές, γοητευτικοί, που ερωτεύονται ανθρώπους και τους υπερασπίζονται ηρωικά από τους μοχθηρούς βρικόλακες, που είναι «κάποιοι άλλοι», όχι οι ήρωες της ιστορίας.

Εδώ ανήκουν έργα ή σειρές έργων όπως τα Underworld, True Blood, Vampire Academy, Vampire Diaries, φυσικά το The Twilight Saga (για ν’ αναφέρω τα πιο γνωστά, νομίζω, στην Ελλάδα) και ένα σωρό άλλα.

Σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίζεται μια προαιώνια έχθρα μεταξύ δύο κοινοτήτων, των βαμπίρ και των λυκανθρώπων, που είναι οργανωμένοι σε κοινωνίες (π.χ. το βλέπουμε στα Underworld, The Twilight Saga, Vampire Diaries). Κατά κανόνα οι λυκάνθρωποι περιγράφονται ως πιο πρωτόγονοι και οι βρικόλακες ως πιο αριστοκρατικοί, αλλά και στις δύο παρατάξεις υπάρχουν καλοί και κακοί και φορείς μιας αρχαίας κουλτούρας, με βίαια έθιμα αλλά συγχρόνως και με ομορφιά και σοφία. Έχουμε και περιπτώσεις μόνο με λυκανθρώπους, όπως στο Αίμα και Σοκολάτα (Blood And Chocolate).

Βλέπουμε ωστόσο και κάτι άλλο: νέους ανθρώπους, και μάλιστα έφηβους, ερωτευμένους με ευγενείς, ενάρετους και γοητευτικούς βρικόλακες, να γίνονται εν τέλει και οι ίδιοι βρικόλακες κι έτσι να λαμβάνουν το βραβείο των προσπαθειών τους: αθανασία και εκπλήρωση του έρωτά τους με το ιδανικό τους ταίρι. Όσο για την αιμοποσία, μην ανησυχείτε, δε θα πίνουν αίμα ανθρώπων, αλλά ζώων ή αίμα από τράπεζες αίματος. Δεν πρέπει να νιώθουμε αποτροπιασμό ή φόβο γι’ αυτούς.

Οι σκέψεις μου

Αξιαγάπητα τέρατα εμφανίζονται και σε παλιά κλασικά έργα του είδους, όπως στο Φρανκενστάιν. Όμως σήμερα είμαστε μπροστά σε μια νέα τάση, που δημιουργεί ολόκληρη παράδοση και ασκεί τις επιρροές της στον τρόπο που ο θεατής, και μάλιστα έφηβος ή άνθρωπος χωρίς ρίζες μέσα στο μίξερ των πολύπαθων δυτικών κοινωνιών, βλέπει το καλό και το κακό.

Τα δύο αυτά νέα είδη τρόμου (που το δεύτερο, τα βαμπιρικά έπη, δεν είναι καν γραμμένο ως ιστορίες τρόμου, αλλά περισσότερο ως αισθηματικές νεανικές ή εφηβικές περιπέτειες – κι όμως περιέχουν πολύ σκοτάδι, αίμα, φόβο, φόνους και συχνά την εθελοντική μετάλλαξη του ανθρώπου σε βρικόλακα), κατά τη γνώμη μου, έρχονται να σπρώξουν ένα βήμα παραπέρα τη μαζική ασθένεια που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο στο δυτικό κόσμο, την παράνοια.

Ξέρουμε ότι υπάρχουν ήδη στο εξωτερικό, μα φοβάμαι πως και στη χώρα μας, λέσχες ανθρώπων που ζουν σα λύκοι ή φαντασιώνονται πως είναι βαμπίρ και συμπεριφέρονται ανάλογα! (*) Πρόκειται για ένα αληθινό σύνδρομο της κόλασης, όπου όμως δαίμονες γίνονται οι ίδιοι οι άνθρωποι, έχοντας πλέον «ξεπεράσει» τα παραδοσιακά όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Ίσως μάλιστα τα βαμπιρικά έπη γράφονται ή προωθούνται από ομάδες βαμπιριστών, όχι τυχαία, αλλά ακριβώς για να προπαγανδίσουν αυτό τον τρόπο ζωής και να τον εξαπλώσουν. Μέρος της βαμπιρικής μυθολογίας εξάλλου, ως γνωστόν, είναι και η εξάπλωση και μετάδοση του βαμπιρισμού από τον ένα στον άλλο με το γνωστό δάγκωμα.

Αυτό είναι λοιπόν το μέλλον, όπως τρυπώνει στη φαντασία των έφηβων αγοριών και κοριτσιών σας, από τα παράθυρα των μυθιστορημάτων, της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, και φυσικά του διαδικτύου και των παιχνιδιών για υπολογιστές: ένα μέλλον συνύπαρξης με ζόμπι και βρικόλακες, που συχνά κυριαρχούν και είναι εμείς μεταμορφωμένοι, οι πρώην άνθρωποι. (Η άλλη όψη είναι η εμμονή με τις νεράιδες και τα ξωτικά – τα «όντα του αλλόκοσμου» – που επίσης ξεφεύγει από την ψυχαγωγία και παίρνει μορφή επιδημίας).

Είναι γνωστό δε ότι ο δυτικός άνθρωπος δεν πάει και τόσο καλά. Είναι φανερό πλέον πόσο εύκολο είναι να οδηγηθεί στην ψυχασθένεια, σύμπτωμα της οποίας είναι τα βίαια ξεσπάσματα, αλλά και η ταύτισή του με τους «κακούς» των φανταστικών διηγήσεων, σε μια προσπάθεια απόδρασης από τον αληθινό κόσμο, που τον απογοητεύει καθημερινά, στον κόσμο της φαντασίας που τον κατακλύζει. Σχετικό με το θέμα μας είναι ότι και ο Joker έγινε μόδα (ο παρανοϊκός αντίπαλος του Batman), ενώ στην πρεμιέρα της ταινίας Dark Knight Rises (από την τριλογία του Batman που σκηνοθέτησε ο Κρίστοφερ Νόλαν) στο Ντένβερ του Κολοράντο, 12 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 59 τραυματίστηκαν, όταν ένας άντρας βαμμένος σαν το Joker εισέβαλε στον κινηματογράφο και άρχισε να πυροβολεί (**). Μήπως πρέπει ν’ ανησυχήσουμε;

Νομίζω πως περιττεύει να γράψω άλλα. Ο κόσμος έχει γίνει κόλαση. Όμως εμείς έχουμε μια παράδοση – την ελληνική, τη ρωμέικη παράδοση, την ορθόδοξη παράδοση – που μιλάει για τον παράδεισο. Που μιλάει για αγίους και ευωδιάζει λιβάνι και νάμα κι όχι τις αποπνικτικές οσμές που αποβάλλει σχεδόν κάθε πόρος της σύγχρονης ζωής. Που φωτίζει με το γαλήνιο φως του καντηλιού και του κεριού από μελίσσι κι όχι με πολύχρωμα ηλεκτρικά φώτα που τυφλώνουν στο ημίφως. Έναν πολιτισμό που γιατρεύει τις πληγές και τις ψυχές των ανθρώπων, δεν τους εξαγριώνει, που τους κάνει αγίους κι όχι θηρία.

Έτσι ο παράδεισος με την κόλαση ήρθε η ώρα να μονομαχήσουν. Όχι όμως στο πανί, στο χαρτί ή το γυαλί, αλλά στη ζωή και την καρδιά των παιδιών μας. Και ο σκοπός είναι η σωτηρία των παιδιών μας και όλου του κόσμου (και εμάς των ίδιων) από την παράνοια.

Ναι στην ψυχαγωγία, φυσικά, ναι στη φαντασία, όχι στην παράνοια, όχι στη διείσδυση του πολύμορφου κακού από τις πόρτες και τα παράθυρα της φαντασίας και της εμμονής.

Και η μονομαχία – πολύ πιο συναρπαστική, καθότι πραγματική κι όχι σεναριακή –είναι επιτέλους ώρα ν’ αρχίσει.

------------------------------------------

(*) Σχετικά άρθρα εδώ:

Η μόδα των βαμπίρ (όπου αναφορές και σε ελληνικούς ομίλους): http://o-nekros.blogspot.gr/2010/09/vampires.html

Λυκάνθρωποι: http://www.greektube.org/content/view/112539/2/

(**) Για την τάση μίμησης του Joker, σχετικό άρθρο: http://redskywarning.blogspot.gr/2012/07/blog-post_28.html.

Ο Τζόκερ μού θυμίζει το «Κοράκι»: Στις 31 Μαρτίου 1993 ο Μπράντον Λη (γιος του Μπρους Λη) έπεσε νεκρός από σφαίρα, που ήταν αληθινή αντί για ψεύτικη, στα γυρίσματα της ταινίας Το Κοράκι (The Crow). Υποδυόταν ένα δολοφόνο φάντασμα, που είχε επιστρέψει από τον άλλο κόσμο να εκδικηθεί τους δολοφόνους του ίδιου και της αγαπημένης του. Ήταν βαμμένος σαν θλιμμένος κλόουν, όπως ο Τζόκερ.

Το Κοράκι ήταν επίσης μια σκοτεινή κόμικ ιστορία που έγινε σειρά ταινιών και τηλεοπτική σειρά. Στην τεράστια επιτυχία συνέβαλε και το «στοίχειωμά» της από το θάνατο του Μπράντον Λη. Από παλιά σκεφτόμουν αν ήταν ατύχημα ή ανθρωποθυσία, για την επιτυχία μιας κολασμένης ταινίας, μαύρης και βίαιης, όπου ο «καλός» είναι δολοφόνος φάντασμα...

Ο Χιθ Λέτζερ, ο ηθοποιός που υποδύθηκε το Τζόκερ στην ταινία The Dark Knight (2008), πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών λίγο μετά τα γυρίσματα της ταινίας. Ο προηγούμενος κινηματογραφικός Τζόκερ, ο μεγάλος ηθοποιός Τζακ Νίκολσον, δήλωσε πως τον είχε προειδοποιήσει ότι ο χαρακτήρας του Τζόκερ επηρεάζει αρνητικά τους ηθοποιούς (βλ. το ανωτέρω άρθρο). Τυχαία είναι όλα αυτά ή ο κόσμος βρίσκεται στο τελικό στάδιο της μεταμόρφωσής του σε κόλαση; Αναρωτιέμαι…

Brian Patten, Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου

Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου,

και ίσως τώρα

κάτι άλλο αλλάξει.

Ίσως τώρα

να μη σηκωθείς 

στις 6 π.μ. ακριβώς

για να μαζέψεις τα πράγματα σου

και να φύγεις οριστικά.

Ίσως τώρα διαπιστώσεις

ότι είναι πολύ νωρίς να φύγεις,

ή πολύ αργά,

και μείνεις εδώ για πάντα.

 Brian Patten

Χάρης Βλαβιανός (επιμέλεια, εισαγωγή, ανθολόγηση, μετάφραση), Ανθολογία ερωτικής ποίησης: Κρατώ την καρδιά σου (την κρατώ μες στην καρδιά μου), εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013, ISBN 978-960-16-4910-8, σελ.47.

 

http://foymara.blogspot.gr/2013/05/brian-patten.html

Γιάννης Ρίτσος, Υποθερμία

Μεγάλα  κατάφωτα πλοία περνάνε  τις νύχτες

αφήνοντας βαθιά στον ορίζοντα

κάποιο προαίσθημα θλίψης. Τι ήσυχα τώρα

μέσα στη μνήμη,  -το λαϊκό ξενοδοχείο,

το σιδερένιο κρεβάτι, τ' αποτσίγαρα στη σκάλα,

ένα παλιό κηροπήγιο στο νιπτήρα. Κι όταν

στάθηκες μπροστά στο δυτικό παράθυρο

είχε άστρα στον μικρό ουρανό κι ένα ποδήλατο

στον απέναντι τοίχο. Την άλλη μέρα,

τα χαράματα, έπιασε δυνατή βροχή. Κι εσύ, ξενυχτισμένος,

περίμενες μήπως φανεί στο βάθος του καθρέφτη η

Διοτίμα.

Καρλόβασι, 13. VII.87

 

Γιάννης Ρίτσος, Αργά πολύ αργά μέσα στή νύχτα, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1991, ISBN: 978-960-04-0526-2, σελ. 45.

 

 http://foymara.blogspot.gr/2013/05/blog-post_23.html

Ν. Λυγερός, Οι φάροι της εκκλησίας

Οι φάροι της εκκλησίας
δεν βρίσκονται μόνο
εκεί που νομίζεις
αλλά και στις γέφυρες
όπου περπατάς
ως μοναδικός διαβάτης
για την υπέρβαση
την απαραίτητη
που αλλάζει όλα
τα δεδομένα
για να φωτίσει
το σύμπαν της ανθρωπιάς
με τα θεμέλια
της αόρατης πίστης
και της διαχρονικότητας
που μας έδεσε
με το χρόνο.

http://www.lygeros.org/articles?n=12314&l=gr

ΚΙΒΩΤΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ (ΛΕΣΒΟΣ, 19-6-2013)

Ψηφοφορία:Συμφωνείτε με την απόφαση για το "λουκέτο" στην ΕΡΤ;

Δεξιά στην οθόνη σας υπάρχει μια δημοσκόπηση με το ερώτημα:

Συμφωνείτε με την απόφαση για το "λουκέτο" στην ΕΡΤ; 

Πείτε μας τη γνώμη σας.

Η ψηφοφορία θα διαρκέσει μια εβδομάδα.  

Αποτελέσματα ψηφοφορίας:
Συμφωνείτε με την απόφαση για το "λουκέτο" στην ΕΡΤ;
 

ΝΑΙ 41
ΟΧΙ 40

 

«Λουκέτο» στην ΕΡΤ

http://www.ert.gr
http://www.ert.gr/webtv/

ΕΡΤ σημαίνει πολιτισμός, ποιότητα, σεβασμός στον θεατή. Είναι ο μόνος τηλεοπτικός χώρος που αντέχει και διαθέτει -ακόμα- εκπομπές λόγου και τέχνης, όπως δείγματος χάριν "Μονογραμμα", "Παρασκήνιο", "Ανιχνεύσεις" κλπ, επιλεγμένες ταινίες, ενδιαφέροντα ντοκυμαντέρ, αθλητικές μεταδόσεις κλπ. Και φυσικά ΕΡΤ είναι και η ποιοτικότατη ΕΡΑ, είναι ο Γιάννης Πετρίδης, το Τρίτο Πρόγραμμα κλπ. Δυστυχώς στην ΕΡΤ από απόψε το βράδυ μπαίνει "λουκέτο"...

 

ΚΛΙΚ:

• «Λουκέτο» στην ΕΡΤ

• Απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Δημοσιογράφων της ΕΡΤ

• Λουκέτο στην ΕΡΤ ανακοίνωσε η κυβέρνηση

• Λουκέτο στην ΕΡΤ