Ανθολόγιον 73: Άρης Ζεπάτος: "Ἡ εὕρεση τοῦ ΘΕΟΥ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι τὸ τέρμα ἀλλὰ ἡ ἀφετηρία μιᾶς ἀνάπτυξης, ἡ ὁποία μέχρι τὰ τώρα μᾶς ἦταν ἀδιανόητη. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἔχουν φθάσει οἱ ἅγιοι τοῦ ΘΕΟΥ. Αὐτοὶ εἶναι οἱ μόνοι ἄνθρωποι ἐπὶ τῆς γῆς ποὺ ἐθεράπευσαν τὴν πληγὴ τῆς ὑπόστασής τους καὶ ποὺ μέσα τους δὲν χάσκει τὸ κενὸ τῆς ἀνυπαρξίας".

(…)Παρατηρῆστε τὸν ὁποιοδήποτε ἄνθρωπο, θρησκευόμενο, ἀδιάφορο ἢ ἄθεο. Θὰ δεῖτε χωρὶς δυσκολία νὰ προβάλλει τὸ Ἀπόλυτο πάνω σὲ μιὰ ἰδέα, σ’ ἕναν ἡγέτη, σὲ μιὰ κοινωνικὴ οὐτοπία ἢ σ’ ἕναν ἔρωτα. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀπόλυτος νόμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἡ ἀναζήτηση τοῦ Ἁπόλυτου, μ’ ὅλα τὰ μέσα καὶ μ’ ὅλους τοὺς τρόπους. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ βρίσκεται σ’ ἔρεβος σκότους κι ἄγνοιας, ὅμως ὅ,τι κι ἂν κάνει, τὸν ΘΕΟ ἀναζητᾶ καὶ πρὸς ΑΥΤΟΝ πορεύεται μέσα ἀπὸ ἀναρίθμητους δρόμους πλάνης.

Μόλις ὁ ἄνθρωπος βρεῖ τὸν ΘΕΟ ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἀδιάκοπη ἀνάπτυξη κι ἀνακαίνιση τῆς ὑπόστασής του, ἡ ὁποία καταλήγει κάποτε στὴν πλήρη ὁμοίωσή του μὲ τὸν ΘΕΟ στοὺς κόλπους τοῦ ΘΕΟΥ. Ἡ εὕρεση τοῦ ΘΕΟΥ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι τὸ τέρμα ἀλλὰ ἡ ἀφετηρία μιᾶς ἀνάπτυξης, ἡ ὁποία μέχρι τὰ τώρα μᾶς ἦταν ἀδιανόητη. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἔχουν φθάσει οἱ ἅγιοι τοῦ ΘΕΟΥ. Αὐτοὶ εἶναι οἱ μόνοι ἄνθρωποι ἐπὶ τῆς γῆς ποὺ ἐθεράπευσαν τὴν πληγὴ τῆς ὑπόστασής τους καὶ ποὺ μέσα τους δὲν χάσκει τὸ κενὸ τῆς ἀνυπαρξίας. Καθὼς βρῆκαν τὸν ΘΕΟ, ἡ πληγὴ τοῦ ἀποχωρισμοῦ θεραπεύτηκε καὶ τὸ κενὸ τῆς ὕπαρξής τους γέμισε ἀπὸ τὴν Θεία Χάρη. 

 

Άρης Ζεπάτος(1944-2007), Ποιός είμαι εγώ; Η τρίτη γέννηση, εκδόσεις  Αρμός, Αθήνα 2010, σελ.30.

Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο εδώ:

http://www.armosbooks.gr/documents/zepatos.pdf