Ανθολόγιον 302: Νίκος Ματσούκας

(...) Ἡ εἰδωλολατρία ὁδηγεῖ στή λήθη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ ὑπερνίκηση της ἐπαναφέρει στή μνήμη τῆς θείας ζωῆς. (...)

Νίκος Ματσούκας, Δογματική και Συμβολική Θεολογία Α' : Εισαγωγή στη θεολογική γνωσιολογία, εκδόσεις Πουρναρά, β' έκδοση, Θεσσαλονίκη 1990, σελ. 28.

Ημερίδα: Ο ελληνικός Πολιτισμός ως οικουμενική πρόταση - Μια ελπίδα για τον 21ο αιώνα (2η συνεδρία)

https://www.youtube.com/watch?v=3xmKoSAgRQk

Ημερίδα: Ο ελληνικός Πολιτισμός ως οικουμενική πρόταση - Μια ελπίδα για τον 21ο αιώνα (2η συνεδρία)

Αρχαία Ολυμπία, 9 Σεπτεμβρίου 2023 

Απογευματινή Ενότητα: 17:00 - 20:00

17:00 π. Νικόλαος Λουδοβίκος: «Η Ελλάδα ως Ανατολή της Δύσης και ως Δύση της Ανατολής: Ο Ρικαίρ, ο Ντούγκιν κι εμείς»

17:30 Χαρίκλεια Τσοκανή: «Η σημασία του αρχαιοελληνικού μύθου στον καιρό μας»

18:00 Σωτήρης Γουνελάς: «Οι αρχαίοι, ο Χριστός και ο πολιτισμός της βαρβαρότητας»

18:30 Μελέτης H. Μελετόπουλος: «Ο κοινοτισμός ως οικουμενική πρόταση»

19:00 - 20:00 Ανοικτή Συζήτηση - Συμπερασματικές Σκέψεις - Αποχαιρετισμός

Συντονισμός: Βίκυ Φλέσσα

Ημερίδα: Ο ελληνικός Πολιτισμός ως οικουμενική πρόταση - Μια ελπίδα για τον 21ο αιώνα (1η συνεδρία)

 https://www.youtube.com/watch?v=TzFXxKYlrfQ&t=616s

Ημερίδα: Ο ελληνικός Πολιτισμός ως οικουμενική πρόταση - Μια ελπίδα για τον 21ο αιώνα - 1η συνεδρία (10 π.μ.) 

Αρχαία Ολυμπία, 9 Σεπτεμβρίου 2023 

Πρωινή Ενότητα: 10:15 - 13:30 - Συντονισμός: Βίκυ Φλέσσα 

10:15 Βασίλης Καραποστόλης: «Ο πόθος της διαιώνισης στον ελληνικό πολιτισμό - από την εύκλεια στην φήμη» 

10:45 Γιώργος Κοντογιώργης: «Η απάντηση του ελληνικού κόσμου στο ερώτημα πού πηγαίνει ο κόσμος τον 21ο αιώνα» 

11:15 Γιώργος Καραμπελιάς: «Μια νέα συγκυρία για τον ελληνισμό στην Ευρώπη» 

12:00 Θεόδωρος Ζιάκας: «Τα ελληνικά Φώτα» 

12:30 Γιάννης Παπαδάκης: «Η οικουμενικότητα της ελληνότροπης σκέψης ως πρόκληση για το μέλλον» 

13:00 - 13:30 Ανοικτή Συζήτηση

Θ.Ι.Ζιάκας, Τα Ελληνικά Φώτα

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ

[Εισήγηση στην Ημερίδα «Ο ελληνικός Πολιτισμός ως Οικουμενική Πρόταση – Μια ελπίδα για τον 21ο αιώνα», που έλαβε χώρα στην Αρχαία Ολυμπία στις 9/9/2023].

Θα ξεκινήσω με το εξής προκαταρκτικό ερώτημα:

Τι νομιμοποιεί άραγε –σήμερα– την εδώ απόπειρά μας να αναδείξουμε τον ελληνικό Πολιτισμό; Και μάλιστα, ως οικουμενική πρόταση;

Άρχισε μήπως, ξανά, ο «πόλεμος των γιγάντων»; Όπου οι θεοί τα βρίσκουν σκούρα; Και χρειάζεται να επιστρατευθεί, ξανά, ο Ηρακλής, προκειμένου «να μη χάσουν τον πόλεμο»;…

Ή μήπως, αγαπητοί φίλοι, είμαστε αιθεροβάμονες; Τραγικά ανακόλουθοι;

ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΟΙ;

Το ελλαδικό Εθνοκράτος μας θεμελιώθηκε (ως γνωστόν) στη «μετακένωση» των δυτικών Φώτων, ως ακραιφνώς ελληνικών.

Σύμφωνα με τον Αδαμάντιο Κοραή (1748-1843), τον αρχηγέτη του «Νεοελληνικού Διαφωτισμού», επρόκειτο, για «μετακένωση» των «αναγεννημένων» αρχαιοελληνικών φώτων, «από τα ευρωπαϊκά καυκία στα δικά μας καύκαλα». Και συνάμα για αποβολή των όποιων βυζαντινών φώτων, στο σκότος το εξώτερο των «γραικορωμαίων τυράννων».

Η θέση αυτή του Κοραή νομιμοποιήθηκε από τα ελλαδικά Συντάγματα των 1822, 1823, 1827, 1832 και 1844, όπου ως Έλληνες ορίζονταν μόνον οι αυτόχθονες και οι ως τότε πολιτογραφηθέντες.

Ο λόγος της ελλαδιστικής αυτής καθεστωτικής συνθήκης είναι διαφανέστατος: Να απαλλαγούμε από τον τουρκικό ζυγό, μέσω της δυτικής «Προστασίας». Επιβλήθηκε δε από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις», ημών βεβαίως συναινούντων. Κάτι που είναι, φυσικά, γνωστό και στον έξω κόσμο.

Κοντολογίς τα όποια Φώτα κατοχυρώσαμε εθνοκρατικά και διδαχθήκαμε ως ελληνικά, είναι αυτά που πήραμε από τη Δύση.

Τούτων δοθέντων, πού στηρίζεται –επαναλαμβάνω- η εδώ αξίωσή μας να δώσουμε -και «πάλι!»- τα Φώτα «μας» στην Οικουμένη;

Μήπως αυτό που έχουμε κατά νου, είναι όλο κι όλο, το τουριστικό συνάλλαγμα; – Όπως λέει ο κυνικός πειραστής μου; – Ή μήπως έχουμε «τελειώσει» ως έθνος; – Όπως ψιθυρίζει στ’ αυτί μου ο πεισιθάνατος κολλητός του;

Πριν από τριάντα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη την κατάρρευση των σοσιαλιστικών οραματικών διεξόδων της Νεωτερικότητας, σημείωνα:

«Αν ζούσαμε σὲ ἐποχὴ ὁμαλῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ «συστήματος», ὅλ᾽ αὐτὰ θὰ ἐμφανίζονταν σὰν τεῖχος ἀδιαπέραστο. Μπήκαμε ὅμως σὲ ἐποχὴ γενικῆς ἀβεβαιότητας καὶ ἀστάθειας, ὅπου τὰ πάνω ἔρχονται κάτω καὶ ὁ κόσμος μοιάζει ἕτοιμος νὰ μπεῖ στὸν κυκλώνα ἄδηλων πολιτισμικῶν ἀνακατατάξεων. Σὲ μιὰ τέτοια ἐποχὴ ὅλοι οἱ δρόμοι ἀνοίγουν τις πύλες τους καὶ τίποτα δὲν ἀποκλείεται.»

Αν η πιθανή διέξοδος ήταν τότε ορατή μόνο δια της θεωρητικής «τεθλασμένης», τώρα είναι ορατή και δια «γυμνού οφθαλμού».

Ασφαλώς είναι δεινή, αγαπητοί φίλοι, η αναμφισβήτητη καθήλωσή μας στις συνέπειες της ελλαδιστικής καθεστωτικής συνθήκης. Το ξεπέρασμά τους είναι, ωστόσο, η κρίσιμη μετα-νεωτερική πρόκληση, στην οποία καλείται να απαντήσει η ελληνική Διανόηση στις μέρες που έρχονται.

Αφού δει πρώτα (εννοείται), ποια ακριβώς είναι τα Ελληνικά Φώτα, που έχουν, όντως, οικουμενική σημασία στην εποχή μας.

Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ

Κατ’ αρχήν, δεν μπορεί να δει κανείς τα Ελληνικά Φώτα, αν δεν παραμερίσει πρώτα τους δύο μύθους με τους οποίους μεγαλώσαμε:

Ότι η Δύση κληρονόμησε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Και ότι η Ρωσία κληρονόμησε τον βυζαντινό ελληνικό πολιτισμό.

Ο Δυτικός μύθος αποδομήθηκε ήδη –εγκαίρως και επαρκώς– από τους: Γιώργο Σεφέρη (1900-1971). Κώστα Παπαϊωάννου (1925-1981). Και Κορνήλιο Καστοριάδη (1922-1997). Ας τους δώσουμε τον λόγο.

Σεφέρης: Υπάρχουν «δύο ελληνισμοί». Ο δυτικός και ο ελληνικός.

Ο δυτικός ελληνισμός τελείωσε με την πτώση της αρχαίας Ρώμης. Και είναι αυτός, που «Αναγεννήθηκε» στη μεσαιωνική Εσπερία.

Ο ελληνικός ελληνισμός συνεχίστηκε – «χωρίς διακοπή»- μέσω του Βυζαντίου και της Οθωμανοκρατίας, έως την εθνοκρατική μας εποχή.

Παπαϊωάννου: Η διαφορά μεταξύ του αρχαιοελληνικού και του δυτικού νεωτερικού πολιτισμού είναι οντολογική.

Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, νοηματοδοτώντας τη δική του τάξη-δικαιοσύνη, ως ωχρή απομίμηση της αξιολογικά υπέρτατης συμπαντικής Τάξης-Δικαιοσύνης (του «τρόπου της του παντός διοικήσεως»), ήταν Κοσμοκεντρικός.

Ο δυτικός-νεωτερικός πολιτισμός, δογματίζοντας αντίθετα, ότι δεν υπάρχει τίποτα αξιολογικά υπέρτερο από το εκάστοτε δικό του παρόν, εκτός απ’ ό,τι θα φέρει η μελλοντική τεχνολογική του Πρόοδος, είναι Αυτοαναφορικός και Ιστορικιστικός.

Και προεξόφλησε, ο Παπαϊωάννου, το επικείμενο τέλος του πολιτισμού αυτού, επαναλαμβάνοντας τον Φρίντριχ Νίτσε (1844-1900):

«Τώρα που ο θεός πέθανε, τώρα που το υποκείμενο έγινε απόλυτο, τι απόμεινε; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει μέσα στο μηδέν που άνοιξε ο θάνατος του Θεού, χωρίς ο ίδιος να μηδενιστεί; Με τι θα παλέψει τώρα ο άνθρωπος, τώρα που έμεινε μόνος με τον ίσκιο του; Ποιος θα είναι ο σκοπός που θα κάνει τον άνθρωπο να ξεπεράσει τον εαυτό του, τώρα που ο μόνος σκοπός για τον άνθρωπο είναι ο εαυτός του;».

Καστοριάδης: Συνοψίζοντας σε δεκαπέντε τις διαφορές του δυτικού – νεωτερικού πολιτισμού από τον αρχαιοελληνικό, τον τοποθέτησε στους οντολογικούς αντίποδες του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Η αρχαιοελληνική εξατομίκευση ήταν, αναφορική και αδιαμεσολάβητη. Ενώ, η νεωτερική-δυτική, ήταν αυτοαναφορική και τεχνοσυστημικά διαμεσολαβημένη. Με αντιδιαμετρική, συνάμα, την κατεύθυνση της εξέλιξής τους.

Ανακεφαλαιώνοντας τα συμπεράσματά του, ο Καστοριάδης προσδιόρισε ως εξής, το πού ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα. Τόσο Εμείς όσο και η λοιπή Δύση:

Εμείς: Σε εικοσιπέντε χρόνια, καταστρέψαμε ελληνικό πολιτισμό εικοσιπέντε αιώνων.

Δύση: Στα ίδια χρόνια «ανόδου της ασημαντότητας» (: πτώσης στον μεταμοντέρνο Μηδενισμό) κατέστρεψε κι αυτή τον δικό της πολιτισμό.

Και ιδού η κατάληξη: Τα δυτικά «ελληνικά φώτα», έχουν πλέον περιέλθει σε απόλυτη ανυποληψία στη μεταμοντέρνα Δύση. Απορρίπτονται μετά βδελυγμίας, ως τοξικά, σεξιστικά και ρατσιστικά.

Έχοντας ολοκληρώσει την πραγμάτωσή της, η νεωτερική εξατομίκευση προχωρά πλέον στην «απελευθέρωση» του Ατόμου απ’ όλες τις μορφές ταυτότητας. Κοινωνικής αλλά και βιολογικής: από το φύλο και απ’ αυτό ακόμα το ανθρώπινο είδος (Μετανθρωπισμός, Τεχνητή Νοημοσύνη κλπ).

Ας δούμε τώρα και τη «ρωσοβυζαντινή» εκδοχή. Μήπως και βρίσκεται εκεί το ελληνικό Φως το αληθινό.

Ο «ΡΩΣΟΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ»ΜΥΘΟΣ

Κατ’ αρχήν, την δυτική (επομένως και την ελλαδιστική) αποπομπή του Βυζαντίου από την ιστορία, την έχει αποδομήσει ήδη ο «βυζαντινός ρεβιζιονισμός», ο οποίος μάλιστα «ξεκλειδώνει την Παγκόσμια ιστορία», κατά την έκφραση Γάλλου διανοητή.

Πράγματι. Είμαστε πλέον σε θέση να αναγνωρίσουμε, ότι η βυζαντινή Οικουμένη-κράτος μετακένωσε μεν τον Ορθόδοξο χριστιανισμό στους σλαβικούς λαούς, χωρίς όμως τις ελληνικές προϋποθέσεις του: Τις γλωσσικές. Τις φιλοσοφικές. Και προπαντός τις πολιτειακές. -Όπως, για παράδειγμα, την Κοινοτική-πολεοτική αυτονομία. Την διακοινοτική-διαπολεοτική Εταιρική οικονομία. Την ισότητα πάντων, έναντι του νομίμως επιστατούντος βυζαντινού Βασιλέα. Συν τη διακοινοτική-διαπολεοτική, επίσης, εκκλησιολογία (το Συνοδικό Σύστημα το εδραζόμενο στην ενδημοποιημένη Εκκλησία).

Η παράλειψη του Βυζαντίου, να μετακενώσει στους σλαβικούς λαούς τα κυρίαρχα στην κοινωνία του αρχαιοελληνικά Φώτα, ήταν σκόπιμη. -Για να μη τους μεταφερθεί, «μαζί με το ελληνικό μήλο, και το εντός του ατομικιστικό σκουλήκι».

Δηλαδή ο σοφιστικός σχετικισμός/μηδενισμός, που είχαν ανατινάξει εκ των έσω, την εξατομικευτική ολοκλήρωση της αρχαιοελληνικής μετοχής στην καθολική ελευθερία (: ιδιωτική + κοινωνική + πολιτική). (Κατ’ αντιδιαστολή: Η νεωτερική εξατομίκευση παρέμεινε -από την αρχή ως το τέλος της- έγκλειστη στην πρώτη βαθμίδα της ελευθερίας: την ιδιωτική.)

Η πρόνοια αυτή, του Μεγάλου Φωτίου, -δεινού ελληνιστή-, θα άφηνε τις μετέπειτα ρωσικές ελίτ, τραγικά έκθετες στον γερμανικό ιστορικιστικό μηδενισμό. Και τελικά στον μεταμοντέρνο μηδενισμό.

Αν υπάρχουν, λοιπόν, Ελληνικά Φώτα, οφείλουμε να τα αναζητήσουμε εκεί που υπάρχουν σωρευτικά. Δηλαδή στον «ελληνικό ελληνισμό», της βυζαντινής-οικουμενικής κρατικής βαθμίδας του ελληνικού πολιτισμού. Έναν ελλειπτικό κόσμο, που έχει δύο νοηματοδοτικά κέντρα περιστροφής: την Ιλιάδα και το Ευαγγέλιο.

Το κριτήριο όμως, με το οποίο θα τα αναζητήσουμε, δεν είναι άλλο από τον σαφή προσδιορισμό του κεντρικού ερωτήματος / προβλήματος της εποχής μας.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Εισβάλλοντας, σήμερα, και ο μη δυτικός κόσμος (πριν απ’ όλα, των μεγάλων κολεκτιβιστικών πολιτισμών Κινεζικού, Ινδικού, Ισλαμικού) στον δρόμο της εξατομίκευσης, μοιραία θα φτάσει (ήδη φθάνει) στο ίδιο πρόβλημα/απειλή: Την τεχνοσυστημική εξαέρωση της κοινωνικότητας και την αποσύνθεση-απανθρωποποίηση της ατομικότητας.

Το κεντρικό ερώτημα/πρόβλημα της εποχής μας είναι πλέον τούτο: Υπάρχει άραγε τύπος ανθρώπου, πέρα από το Άτομο, ικανός να το βγάλει από τη δίνη του οντολογικού μηδενισμού;

Απ’ αυτό, το ήδη κεντρικό σε Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο, ερώτημα/πρόβλημα, αν πιαστούμε και κατορθώσουμε να δώσουμε απάντηση, αυτή θα μπορεί όντως να σταθεί ως οικουμενική πρόταση.

Η απάντηση των άγνωστων ελληνικών Φώτων είναι: Ναι. Υπάρχει τέτοιος τύπος ανθρώπου και λέγεται Πρόσωπο.

Στηρίζεται δε – η απάντηση αυτή- όχι στο τι λέω εγώ, αλλά στο μοναδικό στον κόσμο ιστορικό προηγούμενο: Τη μετάβαση του Πανελληνίου, από την ομόλογη δική του κρίση της εξατομίκευσης, στον βυζαντινό Προσωποκεντρικό πολιτισμό.

Η εμπειρία και γνώση της ελληνικής Προσωποκεντρικής μετάβασης, η εισέτι απρόσληπτη από Ανατολή και Δύση (ημών περιλαμβανομένων), είναι η απάντησή μας στο κοινό/οικουμενικό πρόβλημα.

Υπάρχει (αυτή η εμπειρία και γνώση) στο συγκεκριμένο αυτό σημείο της ελληνικής ιστορίας, προσιτή στον καθένα. Θα μπορούσε κάλλιστα να αξιοποιηθεί σαν το γνωσιολογικό αρχιμήδειο στήριγμα, προκειμένου να υπερβούμε την πόλωση Ατομοκεντρισμού – Κολεκτιβισμού και να βγούμε από τον εμπεδόκλειο «Δίνο» – Στρόβιλο του οντολογικού Μηδενισμού.

Μέσα στον Στρόβιλο αυτό, λαμβάνει χώρα η ανακύκλωση των οντολογικών παραμέτρων των πολιτισμών. Μεσολαβούντος –εννοείται- του «Αρείου Πάγου» των διαπολιτισμικών και ενδοπολιτισμικών διενέξεων, που δεν είναι άλλος από τον Ηρακλείτειο Πόλεμο, των «πατέρα πάντων».

Περαίνοντας την εισήγησή μου, θα έλεγα, ότι ο προβληματισμός πάνω στην πρόταση αυτή, δύνανται να ξεκλειδώσει και τα προσιδιάζοντα Φώτα της Ολυμπιακής μας «κληρονομιάς».

Ταλιμπανισμός (μικρό σχόλιο)

 

Έχουν και οι αθεϊστές τους ταλιμπάν τους, με πρώτο και καλύτερο τον Dawkins.-

12/9/2023

Γ.Μ.Β.

Ἀπὸ Θεοῦ ἄρξασθαι

Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν

ὅτι ἐνεφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα.

Γ.Μ.Β.

13/9/2023

[πηγή]

«Θρησκεία, Ιδεολογία, Πολιτισμός στη σύγχρονη εποχή», του Χριστόφορου Ελ. Αρβανίτη (κριτική)

Χριστόφορος Ελ. Αρβανίτης, Θρησκεία - ιδεολογία - πολιτισμός στη σύγχρονη εποχή, εκδόσεις Επίκεντρο (σειρά: CEMES 27), Θεσσαλονίκη 2020, ISBN: 978-960-458-513-7.

πηγή: bookpress

Για τη μελέτη του Χριστόφορου Ελ. Αρβανίτη «Θρησκεία, Ιδεολογία, Πολιτισμός στη σύγχρονη εποχή» (πρόλογος: Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, εκδ. Επίκεντρο)

Του Γιώργου Σιακαντάρη*

Δυστυχώς τα περισσότερα βιβλία στη χώρα μας τα σχετικά με την ανάλυση της θρησκείας και των θρησκευτικών στάσεων και συμπεριφορών χωρίζονται είτε στην κατηγορία επιφανειακών αντικληρικαλιστικών πονημάτων είτε σ’ αυτά που λειτουργούν ως «ιδεολογικοί μηχανισμοί» ενός διχαστικού δήθεν ορθόδοξου λόγου. Το βιβλίο του Χριστόφορου Ελ. Αρβανίτη, Επίκουρου Καθηγητή Κοινωνιολογίας του Χριστιανισμού και της Θρησκείας, ενός από τους πιο διεισδυτικούς και ανοικτόμυαλους αναλυτές της Θρησκείας ως κοινωνικού και παράγωγου πολιτισμού φαινομένου, δεν αποτελεί απλώς εξαίρεση: Αποτελεί οδηγό για το ποια μπορεί να είναι η προοδευτική ματιά στην ανάλυση της θρησκείας ως πολύπλοκης διαδικασίας που δεν μπορεί να αναλώνεται σε υπεραπλουστεύσεις ενός αντικληρικαλισμού ή ενός ορθόδοξου εθνικισμού.

Για να μη παρερμηνευτούν αυτές οι γραμμές, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ανάλυση του θρησκευτικού φαινομένου αυτού καθαυτού, με ένα θεολογικό έργο δηλαδή, αλλά με την ανάλυση των σχέσεων της θρησκείας με το κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό περιβάλλον της. Επομένως, έχουμε μια εξαιρετική κοινωνιολογία της θρησκείας. Κατ’ αυτή την κοινωνιολογία, η θρησκεία ενοποιεί ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους όσον αφορά τις ταξικές και τις πολιτικές τους ιδεολογίες. Η επιρροή της θρησκείας μάλιστα είναι πιο δυνατή, εκεί όπου αποδυναμώνεται η επιρροή της πολιτικής. Βεβαίως ο συγγραφέας δεν παραλείπει να τονίζει και την άλλη πλευρά, τον διαχωριστικό λόγο των θρησκειών, μόνο που αυτόν τον αποδίδει όχι τόσο στο θεολογικό και θρησκευτικό περιεχόμενο τους, όσο στον τρόπο που τις χειρίζονται οι ίδιες οι εκκλησίες αλλά και τα εθνικά κράτη.

Η θρησκεία ως προϊόν και παράγωγο των επιμέρους ανθρώπινων πολιτισμών αποτελεί κοινωνική κατασκευή, αλλά ταυτοχρόνως και πολιτισμικό στοιχείο, όπως αυτό αναδύεται μέσα από διαφορετικές συλλογικότητες. Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν διαχρονικά, αλλά μόνο στο πλαίσιο της νεωτερικότητας, πρώιμης και ύστερης, πρώτης και δεύτερης. Κατά τον συγγραφέα, και πολύ σωστά, είναι λανθασμένες εκείνες οι ερμηνείες που αποβάλλουν τη θρησκεία από τη νεωτερικότητα. Εκείνο που αποβάλλει η νεωτερικότητα δεν είναι η θρησκεία, αλλά η ταύτιση της με την κοσμική εξουσία.

Γίνονται θρησκείες οι ιδεολογίες;

Οι ιδεολογίες ως συστήματα επεξεργασμένων ιδεών της ανθρώπινης νόησης είναι παράγοντες σύγκρουσης και ανατροπής. Τι το κοινό επομένως μπορούν να έχουν με τις θρησκείες; Στις παραδοσιακές κοινωνίες η θρησκεία αποτελούσε το θεμέλιο της γνώσης, αλλά και της ευσέβειας. Την υποχώρηση της ως κανόνα συμπεριφοράς κατά τον 18ο και 19ο αιώνα έρχεται να καλύψουν οι ιδέες που παράγονται στους κόλπους των αστικών και εργατικών μαζών. Είναι τώρα οι ιδεολογίες που προβάλλονται ως νέες θρησκείες. Οι ιδρυτές των ιδεολογιών εμφανίζονται με το κύρος των ιδρυτών των μεγάλων θρησκειών. Η εκκοσμίκευση δεν είναι μόνο άρνηση της ταύτισης του κοσμικού με το ιερό, είναι και θρησκειοποίηση των ιδεολογιών. Ο Χριστόφορος Αρβανίτης μας μαθαίνει ένα πολύ σοβαρό πράγμα. Αφενός πως ιδεολογία δεν σημαίνει πάντοτε στρεβλή συνείδηση και αφετέρου πως στην κοινωνία τίποτα δεν είναι καθαρό, τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Εκεί που σ’ ένα φαινόμενο το προσεκτικό μάτι διακρίνει πολλά αρνητικά στοιχεία, το ίδιο προσεχτικό και ανεχτικό -όχι αμερόληπτο- μάτι μπορεί να διακρίνει και τους σπόρους μιας άμεσης ή βραχυπρόθεσμης προοδευτικής αλλαγής.

Το θρησκευτικό φαινόμενο συνδέεται και με την εξουσία. Όχι μόνο με την εκ πρώτης όψεως εξουσία που κατέχουν οι μεγάλες Εκκλησίες, αλλά και με τον τρόπο που οι θρησκείες επηρεάζουν και επηρεάζονται από τις πολιτικές ιδεολογίες. Επομένως, καθαρές καταστάσεις τύπου από εδώ η κοσμικότητα και από εκεί το ιερό δεν υπάρχουν ακόμη και στις ύστερες νεωτερικές κοινωνίες. Ο συγγραφέας βλέπει το πώς οι εθνικισμοί χρησιμοποιούν τις θρησκείες αλλά και το πώς αυτές τους χρησιμοποιούν. Ενδεικτική για το δεύτερο η διχαστική στάση του μακαριστού Χριστόδουλου τόσο στα θέματα των ταυτοτήτων όσο και στο Μακεδονικό. Βεβαίως, ο εθνικισμός των θρησκειών δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μόνο αρνητικό φαινόμενο. Αυτός προήλθε από μια από τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες του 19ου αιώνα. Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα της Γαλλικής Επανάστασης, κάθε έθνος ένα κράτος, κάθε κράτος ένα έθνος. Οι εθνικές θρησκείες αρνούνται την μέχρι τότε νομιμοποίηση της εξουσίας του μονάρχη και το cuius regio eius religio (ότι ο βασιλιάς και η θρησκεία).

Ο αρχικός εθνικισμός των εκκλησιών, παράδειγμα η αυτονόμηση της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Πατριαρχείο, συμβάδιζε με την ανάδειξη των εθνικών κρατών. Επειδή όμως όλα τα ωραία δεν διαρκούν πολύ, στη συνέχεια ο εθνικισμός εργαλειοποιήθηκε. Δυστυχώς, και οι εθνικές Εκκλησίες τον ακολούθησαν σ’ αυτόν τον δρόμο. Ας προσέξουμε όμως ότι ο συγγραφέας, ο οποίος είναι μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας και της Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, δεν αναζητεί κάποιες παρεκτροπές του θρησκευτικού αλλά διαβλέπει κοινωνικές τάσεις. Δεν είναι ζήτημα εγκατάλειψης από τη θρησκεία και τις εκκλησίες των αρχών τους αλλά ζήτημα προσαρμογής τους στα νέα δεδομένα και στην ανάγκη διατήρησης των εξουσιών τους.

Ο Επίκουρος Καθηγητής διαβάζει με καινοτόμο τρόπο και το πώς υψηλοί διανοητές αναλύουν το θρησκευτικό φαινόμενο. Ο Χομπς θεωρεί πως ο φυσικός νόμος ως αρχή είναι εκ Θεού. Αυτό όμως δεν νομιμοποιεί τις απαιτήσεις της Εκκλησίας να θεωρεί πως η εξουσία και αυτή προέρχεται εκ θεού. «Η Εκκλησία μέσα σε μια Πολιτεία δεν μπορεί να αξιώνει καμία θεσμική εξουσία, καθώς κάτι τέτοιο θα είχε ως συνέπεια την αφαίρεση εξουσιών από τον Λεβιάθαν και θα εισήγαγε τη διαρχία» (σ. 82). Ο Χομπς πρώτος θεωρεί πως η εκκλησιαστική εξουσία μπορεί να εκφράζεται μόνο μέσα από την ενότητά της με την πολιτική. Ο Ρουσσώ, πάλι, αφενός δεν επιθυμεί να αμφισβητήσει την πίστη κανενός, αλλά αφετέρου διαχωρίζει το κράτος ως αρμόδιο για ζητήματα λαϊκής κυριαρχίας από τη θρησκεία ως αρμόδια για δογματικά και θεολογικά ζητήματα. Στη βάση αυτού του διαχωρισμού ασκεί δριμύτατη κριτική στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο Χομπς αποδέχεται ως μοντέλο διακυβέρνησης την ενοποίηση των δυο εξουσιών, ενώ ο Ρουσσώ διαχωρίζει τις δυο εξουσίες και για τα εγκόσμια αποδίδει προτεραιότητα στην κρατική εξουσία. Αυτό τον καθοδηγεί και στον τριπλό διαχωρισμό των θρησκειών. Σ’ αυτή του χωρίς ναούς και θυσιαστήρια ανθρώπου, σ’ αυτή του πολίτη μιας χώρας με τα δόγματα και τους θεσμούς λατρείας της και σε αυτή της κυριαρχίας του ιερέα ως διαμεσολαβητή με τον Θεό. Ο Φόιερμπαχ με τη σειρά του προσφεύγει στην ανθρωπολογία για να εξηγήσει την πίστη προς τον Θεό. Ο άνθρωπος –υποστηρίζει– δημιουργεί καθ’ εικόνα και ομοίωσή του τον Θεό και μετά αυτός ο Θεός δημιουργεί κατά τη δική του εικόνα και ομοίωση τον άνθρωπο. Ο Κοντ ορμώμενος από τη θεωρία των «τριών σταδίων» της ανθρωπότητας (θεολογικό, μεταφυσικό, θετικό) βλέπει στη θρησκεία το κατώτερο επίπεδο της ανθρώπινης γνώσης, για να μετατρέψει στη συνέχεια τη θετική σκέψη σε θρησκεία της ανθρωπότητας. Στη συνέχεια εξετάζει τις αντιλήψεις των λεγόμενων ουτοπιστών (Μπέικον, Μουρ, Σαιν Σιμόν και πολλών άλλων) για το θρησκευτικό φαινόμενο.

Ο κοινωνιολόγος της θρησκείας είναι ιδιαίτερα απαξιωτικός όσον αφορά το πως αντιλαμβανόταν το θρησκευτικό φαινόμενο ο Μαρξ. Νομίζω όμως πως τον αδικεί λίγο, όταν τον κατηγορεί για άγνοια της θρησκείας αλλά και για υπεραπλούστευση των παραμέτρων της. Αν και στη ρήση του Μαρξ για τη θρησκεία ως «όπιο του λαού» δεν ξεχνά να τονίσει και την λίγο πιο πάνω αναφορά πως αυτή αποτελεί «τον αναστεναγμό του καταπιεσμένου». Αυτή η θέση κάνει πιο πολύπλοκη τη σχέση του Μαρξ με τη θρησκεία και όχι όπως την «μετέφρασε» ο σοβιετικός διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός ως ψευδή συνείδηση. Για τον Μαρξ –κατά τη γνώμη μου– οι θρησκείες δεν ήταν μόνο μια «ψευτιά» αλλά και μια έκφανση του βαθμού ωριμότητας / ανωριμότητας του κοινωνικού. Η φιλελεύθερη παρέμβαση (Λοκ, Σμίθ, Μιλ, Τοκβίλ, θα πρόσθετα και τον Κοντορσέ) δεν εξετάζει τις βάσεις της θρησκευτικής πίστης και συμπεριφοράς, απλά στηλιτεύει την επέμβαση του κλήρου στις ελευθερίες και στα δικαιώματα του ανθρώπου. Θα πρόσθετα πως αν ο φιλελευθερισμός αναχθεί μόνο σ’ αυτό, τότε και αυτός προσεγγίζει πολύ ρηχά το θρησκευτικό φαινόμενο.

Η σχέση θρησκείας και πολιτισμού

Η σχέση θρησκείας και πολιτισμού καθορίζεται από το γεγονός πως η θρησκεία ως κοινωνικό φαινόμενο έχει άπειρες πολιτισμικές εκφάνσεις, απορροφά και ενσωματώνει στο περιεχόμενό της στοιχεία των πολιτισμών πάνω στους οποίους αναπτύσσεται, νοηματοδοτεί συμπεριφορές που έχουν πολιτιστικό αποτύπωμα, αναπαράγει, συμπορεύεται και υποστηρίζει συγκεκριμένες ιδεολογίες, αποτελεί συλλογικό βίωμα και πράξη. Επομένως, από ιστορικής οπτικής γωνίας, για κανένα λόγο δεν μπορεί να γίνει δεκτή η αυτονόμηση της θρησκείας από τον πολιτισμό. Η θρησκεία ως φορέας συγκεκριμένων ιδεολογιών καλύπτει μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού. Εδώ εξετάζεται και ο ρόλος των τεσσάρων ουμανισμών (της Αναγέννησης, της Μεταρρύθμισης, της Επανάστασης, του Φιλελευθερισμού) στη διαμόρφωση των σχέσεων θρησκείας και πολιτισμού. Για να καταλήξουμε στην ανάγκη υποστήριξης της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης, στην εποχή που με αφορμή τις ακρότητες του «πολιτικά ορθού», δήθεν «φιλελεύθεροι» και «φιλελεύθερες» αρνούνται την πολυπολιτισμικότητα. Αυτοί/ες, πίσω από την ισλαμοφοβία τους αποκρύπτουν την ξενοφοβία τους (σ. 266). Την ίδια στιγμή όμως χαράσσονται και όρια στην πολυπολιτισμικότητα. Αυτά διαμορφώνονται από τη στιγμή που αυτή, σε αντίθεση με τους αρχικούς στόχους της, χρησιμοποιείται για τη γκετοποίηση και όχι την επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών.

Αθεϊστές και άθεοι

Η διαδρομή μας συνεχίζεται με την περιγραφή των θρησκευτικών συμπεριφορών. Διακρίνονται τέσσερεις. Εκκλησιαστικότητα με θρησκευτικότητα όπου η εξωτερική εμφάνιση της τήρησης των εκκλησιαστικών λατρειών συνοδεύεται από την ειλικρινή πίστη. Εκκλησιαστικότητα για το θεαθήναι και όχι για λόγους πραγματικής πίστης. Θρησκευτικότητα χωρίς τήρηση του εκκλησιαστικού. Και τέλος άρνηση και της θρησκευτικότητας και της εκκλησιαστικότητας. Ενώ κάνει και τη γνωστή διάκριση αγνωστικισμού και αθεϊσμού. Εδώ όμως μεγαλύτερη σημασία –κατ’ εμέ– έχει η διάκριση μεταξύ αθεϊστών (φανατικοί της αθεΐας και του αντικληρικαλισμού) και άθεων (χωρίς μίσος και περιφρόνηση προς τους ένθεους). Και γιατί εξετάζονται όλα αυτά; Γιατί όλες αυτές οι θρησκευτικές συμπεριφορές παράγουν πολιτισμό και αναπαράγονται απ’ αυτόν.

Μετά απ’ όλα αυτά, και όχι στην αρχή όπως λανθασμένα κάνουν πολλοί μελετητές, προσφεύγει στους διάφορους ορισμούς του θρησκευτικού φαινομένου και της πίστης. Για να ολοκληρώσει με την καταγραφή των θρησκευτικών συλλογικοτήτων στην Ευρώπη και την ανάγκη ανοχής που προκύπτει από την πολυθρησκευτικότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Μια πολυθρησκευτικότητα που αποτελεί ένα open space της συνύπαρξης ένθεων διαφορετικών δογμάτων και άθεων. Ο Χριστόφορος Αρβανίτης βεβαίως δεν υποτιμά το βαθμό δυσκολίας αυτής της συνύπαρξης στο βαθμό που, σε αντίθεση με την πολυπολιτισμικότητα, οι μονοπολιτισμικές ταυτότητες παρέχουν ασφάλεια, ενότητα και συνοχή στα μέλη τους. Εδώ η θρησκεία και η εκκλησία καλούνται να παίξουν τον ενωτικό και όχι τον διχαστικό πολιτισμικό τους ρόλο. Και μπορούν, αν θέλουν. Γιατί στο βιβλίο τονίζεται πως η ενότητα και όχι ο διχασμός ενυπάρχει στον πυρήνα της μη εργαλειοποιημένης ανοικτής θρησκευτικής συνείδησης και ταυτότητας.

Σήμερα, κυρίως στη χώρα μας, αλλά όχι μόνο, ο θρησκευτικός χώρος αναδεικνύεται ως ο κατεξοχήν αντιευρωπαϊκός χώρος. Αυτό όμως δεν προκύπτει από το περιεχόμενο της θρησκείας, αλλά από την εκμετάλλευση και τη διαστρέβλωση με δόλια μέσα αυτού του περιεχομένου. Στο πλαίσιο αυτής της θέσης του ασκεί μια από τις πιο δριμύτατες κριτικές, εκ των έσω, στις πρακτικές και τους αναχρονισμούς ισχυρών εκκλησιαστικών κύκλων μέσα στην Ορθοδοξία. Πρακτικές και αναχρονισμοί που τις περισσότερες φορές συγκρούονται με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τον βιβλικό-ευαγγελικό και χριστολογικό λόγο αγάπης γι’ όλους (χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο προαναφερθείς μακαριστός Χριστόδουλος και ο λόγιος Χρήστος Γιανναράς).

Θα ήθελα όμως να κάνω εδώ μια παρατήρηση. Ούτε κι ο βιβλικός-ευαγγελικός και χριστολογικός λόγος είναι εντελώς απαλλαγμένος από στοιχεία εμπάθειας και άρνησης του διαφορετικού άλλου. Μόνο ο Διαφωτισμός μπορεί να ισχυριστεί πως εκφράζει κάτι τέτοιο. Βεβαίως δεν μπορεί κανείς φίλος του Διαφωτισμού να μη συμφωνεί με φωνές σαν αυτή του συγγραφέα, όταν αυτές τονίζουν πως «ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων είναι έννοιες οι οποίες στην πράξη δημιουργούν δεσμούς φιλίας και αγάπης μεταξύ των πιστών διαφορετικών θρησκευμάτων. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αποτελούν προϊόντα ανωριμότητας και ανασφάλειας, ενδεχομένως δε και προϊόντα αλαζονείας σε προσωπικό και εθνικό επίπεδο…» (σ. 280). Βεβαίως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αποτελούν και προϊόν της χαμένης αξιοπρέπειας (Μάικλ Σαντέλ) των λιγότερο ευνοημένων στρωμάτων (Τζον Ρολς). Αλλά ο συγγραφέας έχει δίκιο όταν υποστηρίζει πως ακόμη και αν ως δια μαγείας εξαφανίζονταν όλες οι υλικές ανάγκες και ανισότητες, οι συγκρούσεις για τις ταυτότητες μεταξύ των ανθρώπων δεν θα καταργούνταν. Η πίστη και η θρησκεία καλούνται να μειώνουν και όχι να αυξάνουν τις συγκρούσεις που βασίζονται σε προνεωτερικούς διαχωρισμούς. Μόνο η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει ο διάλογος της συνύπαρξης θρησκειών και πολιτισμών. Και βέβαια μακριά από αντιδραστικές φωνές, όπως αυτή του Σάμιουελ Χάντιγκτον και του δικού μας Χρήστου Γιανναρά, τους οποίους πολλές φορές ο Επίκουρος Καθηγητής φέρνει ως αντιπαράδειγμα στο νηφάλιο χριστιανικό λόγο Αγάπης του Αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστάσιου και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου. Αν λάβουμε υπόψη μας πως στο θεολογικό χώρο είναι δημοφιλείς αυτές οι μισαλλόδοξες φωνές και όχι αυτές της Ορθοδοξίας ως αγάπης, κατανοούμε πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν και να διαβάζονται τέτοια βιβλία.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«Σήμερα οι κλειστές κοινωνίες του φόβου και της εθνικιστικής και φυλετικής ασφάλειας έχουν επανέλθει και επιδιώκουν να κυριαρχήσουν, κατά τον τρόπο των οκτώ μηνών τρομοκρατίας από τον Κριτία και τους Τριάκοντα Τυράννους. Ο ηθικός και πολιτισμικός μηδενισμός του Παλαιού Ολιγαρχικού, καταδείχθηκε μέσα από την τυραννία των Τριάκοντα, καθώς και η καταπολέμηση της ελευθερίας της σκέψης και της αλήθειας βασίστηκε, κυρίως, στη δυσπιστία έναντι του ανθρώπινου πολιτισμού. Η επιστροφή σε τέτοιες επιλογές ή σε επιλογές Ιεράς Εξέτασης και Μυστικής Αστυνομίας αποτελούν επιλογές για επιστροφή σε μια κοινωνία θηρίων για την αλλαγή της οποίας ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχυσε πολύ αίμα» (σ. 284)

_______________________________

*Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι συγγραφέας και δρ Κοινωνιολογίας. Τελευταίο βιβλίο του, η μελέτη «Το πρωτείο της δημοκρατίας - Σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

https://bookpress.gr/kritikes/idees/16003-thriskeia-ideologia-politismos-sti-sygxroni-epoxi-tou-xristoforou-el-arvaniti-kritiki

Γ. Κοντογιώργης, Προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση του ενδιαφέροντος για τον ελληνισμό και τις ελληνικές σπουδές

https://www.youtube.com/watch?v=PK9r2xHJ51U&t=116s

Ανακοίνωση του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη, με θέμα «Προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση του ενδιαφέροντος για τον ελληνισμό και τις ελληνικές σπουδές», η οποία πραγματοποιήθηκε την 1.9.2023, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, στο πλαίσιο Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου με θέμα «Οι Νεοελληνικές Σπουδές στην Ευρώπη και τον Κόσμο», το οποίο διοργάνωσαν η Εταιρεία Κρητικών Σπουδών – Ίδρυμα Καψωμένου και η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων.

Γ. Κοντογιώργης, Η απάντηση του ελληνικού κόσμου στο ερώτημα πού πηγαίνει ο κόσμος τον 21ο αιώνα

https://www.youtube.com/watch?v=s0C-DJM1NYk

Ομιλία του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη, με θέμα «Η απάντηση του ελληνικού κόσμου στο ερώτημα πού πηγαίνει ο κόσμος τον 21ο αιώνα», η οποία πραγματοποιήθηκε στις 9.9.2023, στο Συνεδριακό Κέντρο ΣΠΑΠ της Αρχαίας Ολυμπίας, στο πλαίσιο Ημερίδας με θέμα «Ο ελληνικός Πολιτισμός ως οικουμενική πρόταση - Μια ελπίδα για τον 21ο αιώνα», την οποία διοργάνωσαν το Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Δήμος Αρχαίας Ολυμπίας.

πηγή: ΕΝΔΟΤΟΠΟΣ

Repetitio est mater studiorum

Repetitio est mater studiorum 

Επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως. Από πέρυσι το λέω :

Για του λόγου το ασφαλές δείτε τους παρακάτω συνδέσμους: 

• https://vardavas.blogspot.com/2022/09/blog-post_53.html
• https://vardavas.blogspot.com/2022/09/blog-post_2.html

Τριπλό «όχι» από το ΣτΕ στην αναιτιολόγητη απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών

πηγή: orthodoxia.info, 9/9/2023

Του Ανδρέα Λουδάρου

Με την υπουργική απόφαση Κεραμέως σύμφωνα με την οποία απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών μπορούν να έχουν μόνο οι αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι και άθεοι μαθητές θα ξεκινήσει και εφέτος η σχολική χρονιά ύστερα από το τριπλό όχι του Συμβουλίου της Επικρατείας (αποφάσεις 1534-1535-1536/2023) στην Ένωση Αθέων και σε άλλους πολίτες που προσέφυγαν σε αυτό ζητώντας η απαλλαγή να παρέχεται σε όποιον το ζητά χωρίς καμία αιτιολόγηση.

Ουσιαστικά δηλαδή δικαίωμα στην απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών θα έχουν μόνο αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι και άθεοι μαθητές οι γονείς των οποίων θα πρέπει να επικαλεστούν «λόγους θρησκευτικής συνείδησης», που δεν επιτρέπουν στο παιδί τους την συμμετοχή του στο συγκεκριμένο μάθημα.

Εννοείται πως γονείς που δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι δεν μπορούν να ζητήσουν απαλλαγή από το μάθημα.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Η υπουργική απόφαση Κεραμέως βάσει της οποίας θα λειτουργήσουν και εφέτος τα σχολεία στο συγκεκριμένο ζήτημα, εκδόθηκε στις 2.9.2022 μετά από την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) κατά της Ελλάδας που εκδόθηκε στις 31.10.2019. Η απόφαση του ΕΔΔΑ εἰχε κρίνει ότι οι προβλέψεις της προϊσχύουσας Εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας-Θρησκευμάτων (23.1.2015) παραβίαζαν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επειδή υποχρέωναν τους γονείς των απαλλασσόμενων μαθητών να εξειδικεύουν με υπεύθυνη δήλωση του νόμου 1599/1986 αν είναι άθεοι, ετερόθρησκοι ή ετερόδοξοι, προέβλεπαν εξουσία ελέγχου της υπεύθυνης δήλωσης από τον διευθυντή της σχολικής μονάδας, οπότε σε περίπτωση ψευδούς δήλωσης μπορούσαν να επιβληθούν ακόμα και ποινικές κυρώσεις.

Οι προσφεύγοντες ζήτησαν να επιτρέπεται απαλλαγή χωρίς καμία αιτιολογία και επικαλέστηκαν σχετικά την γνωμοδότηση 2/2022 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, η οποία είχε γνωμοδοτήσει ότι από μόνη της η υποβολή δήλωσης απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών ξεχώριζε τους μη ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές από τους ορθόδοξους μαθητές, αναιρώντας έτσι την προστασία των προσωπικών τους δεδομένων, οπότε ήταν νομικά αχρείαστη η υποχρέωση να αναγράφεται στη δήλωση απαλλαγής ότι συντρέχουν «λόγοι θρησκευτικής συνείδησης».

Επίσης επανέλαβαν ότι κατά το σκεπτικό της γνωμοδότησης 2/2022 της Αρχής πρέπει να αναγνωρίζεται δικαίωμα ακόμα και σε ορθόδοξους χριστιανούς γονείς να απαλλάξουν το παιδί τους από το μάθημα, όχι για λόγους θρησκευτικής συνείδησης, αλλά επειδή μπορεί να μην επιθυμούν την παροχή θρησκευτικής εκπαίδευσης από το σχολείο. Κατά την άποψη της παραπάνω γνωμοδότησης της Αρχής, την οποία χρησιμοποίησαν οι προσφεύγοντες, θα πρέπει αφενός να έχουν κατά το άρθρο 13 του Συντάγματος (θρησκευτική ελευθερία) δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών και οι ορθόδοξοι χριστιανοί μαθητές και αφετέρου οι δηλώσεις απαλλαγής των μαθητών να είναι αναιτιολόγητες, χωρίς καμία επίκληση λόγων συνείδησης, ώστε να μην είναι εμφανές ποιος μαθητής δεν είναι ορθόδοξος και να προστατεύεται η διαφορετικότητά του.

Ειδικά η Ένωση Αθέων υποστήριξε επιπλέον στην αίτηση ακύρωσής της ότι κακώς η υπουργική απόφαση του 2022 επιτρέπει μόνον στον γονέα ή κηδεμόνα του ανήλικου μαθητή να υποβάλει δήλωση απαλλαγής και ότι με βάση τη διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού δικαιούται ο ανήλικος μαθητής να αποφασίζει μόνος του την υποβολή δήλωσης απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών, ακόμα και εάν οι γονείς του διαφωνούν και επιθυμούν να συμμετέχει στο μάθημα.

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας αποδέχθηκε τα αντίθετα επιχειρήματα του Υπουργείου Παιδείας – Θρησκευμάτων, και της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Εκκλησίας της Κρήτης, οι οποίες άσκησαν παρεμβάσεις κατά της Ένωσης Αθέων και υπέρ του Υπουργείου θεωρώντας ότι η Ένωση Αθέων επιδιώκει να καταργήσει την υποχρεωτικότητα του μαθήματος και για τους ορθόδοξους μαθητές.

Το ΣτΕ έκρινε ότι στην περίπτωση ανήλικων μαθητών το δικαίωμα δήλωσης απαλλαγής ανήκει στους γονείς ή κηδεμόνες τους και ότι η διεθνής Σύμβαση δικαιώματα του παιδιού δημιουργεί υποχρεώσεις μεταξύ των συμβαλλόμενων Κρατών και μπορεί να τύχει επίκλησης σε δίκες μεταξύ ιδιωτών και Κράτους.

Επίσης η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι η αιτιολογία που θέσπισε η Υπουργική Απόφαση του 2022 είναι σύμφωνη με προηγούμενη απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ και ότι δεν παραβιάζονται τα προσωπικά δεδομένα των μη ορθόδοξων χριστιανών μαθητών, επειδή υποχρεούνται οι γονείς ή κηδεμόνες τους να δηλὠσουν ότι έχουν γενικά λόγους θρησκευτικής συνείδησης να μην παρακολουθούν το μάθημα, διότι οφείλουν να επικαλεστούν τουλάχιστον την νομική βάση που επιτρέπει την απαλλαγή τους ειδάλλως θα επιτρεπόταν η χωρίς σοβαρό λόγο και επιπόλαιη απαλλαγή από το μάθημα. Ο υποχρεωτικός χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών προκύπτει από το Σύνταγμα και δεν παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Επιπλέον το δικαστήριο θεώρησε ως αλυσιτελή την επίκληση από τους αιτούντες της γνωμοδότησης 2/2022 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων που είχε προτείνει την επίκληση «λόγων συνείδησης» αντί της επίκλησης «λόγων θρησκευτικής συνείδησης», διότι οι αιτούντες ζητούσαν από το δικαστήριο την απαλλαγή από το μάθημα χωρίς καμία αιτιολογία εν γένει (πρότειναν μάλιστα να μπορούν ασχέτως θρησκεύματος οι μαθητές να επιλέγουν μεταξύ του μαθήματος των θρησκευτικών και του εναλλακτικού μαθήματος που είχε κρίνει παλαιότερα το ΣτΕ ότι υποχρεούται να θεσπίσει το Υπουργείο για τους μη ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές).

https://orthodoxia.info/news/triplo-to-ste-stin-anaitiolo/

***

Δείτε και:

Η Υπουργική Απόφαση 106646/ΓΔ4/2-09-2022 για τις απαλλαγές από τα Θρησκευτικά

Οι ταυτότητες, οι φόβοι και η απάντηση

πηγή: LIFO

του Νικόλα Σεβαστάκη*

O κόσμος που κινητοποιείται κατά των καινούργιων ταυτοτήτων φέρνει στη μνήμη όντως τους ανθρώπους και των προηγουμένων κυμάτων φόβου και οργής: λόγου χάρη τους αμφισβητίες του Covid και τους αντιεμβολιαστές, τα μέλη του υπερπατριωτικού χώρου και τα δίκτυα επιρροής ζηλωτών και φονταμενταλιστών της Ορθοδοξίας. Είναι έτσι όλο και πιθανότερο πως καθώς θα προχωρούμε προς την ημερομηνία για την έκδοση των νέων ταυτοτήτων, πράξεις και λόγια από αυτή την πλευρά θα τραβήξουν την προσοχή της δημοσιότητας: ο κήπος, ιδίως, των social media προσφέρεται για επίδειξη ανυπότακτων φρονημάτων, το χτίσιμο διαχωριστικών νησίδων και τη διασπορά «τρελών» πεποιθήσεων.

Βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι πολίτες που θεωρούν τη νέα ταυτότητα ως κρυφό πρόγραμμα υποταγής σε σατανικές δυνάμεις θα έχουν την τιμητική τους. Και το ενδιαφέρον των μίντια θα απογειωθεί αν πολιτικές δυνάμεις και δημόσια πρόσωπα (ας πούμε γνωστοί καλλιτέχνες ή άλλοι) βρεθούν κι αυτοί στο κίνημα. Ήδη, η κρίση στους «Σπαρτιάτες», η ρευστότητα στην άκρα δεξιά και η γενικότερη κατάσταση του χώρου επηρεάζουν το τοπίο, αφού οι ινφλουένσερ των μέχρι τώρα κινητοποιήσεων για τις ταυτότητες κινούνται εντός ή γύρω από μια παρδαλή εθνικιστική δεξιά.

Πώς, όμως, στεκόμαστε εμείς οι άλλοι απέναντι σε αυτό; Τώρα, και σε αντίθεση με προηγούμενα κύματα ανορθολογισμού, διακρίνω μια παγίδα: να «διαβάσουμε» τις προσεχείς διαμάχες ιδεών και αξιών στη χώρα ξαναπιάνοντας την κλασική αντίθεση μεταξύ ορθολογιστών και «ψεκασμένων», φαντασμένων και ρεαλιστών. Αυτό σημαίνει πως θα πάμε να αναγορεύσουμε πρακτικά κάποιες περιθωριακές αντιδράσεις (έστω και αν κατορθώσουν να κάνουν επικοινωνιακό θόρυβο) σε κυρίαρχο θέμα της κριτικής μας.

Ο παραλληλισμός μάλιστα με την πρώτη διαμάχη για το θρήσκευμα στις ταυτότητες (την εποχή του Χριστόδουλου και του Σημίτη) δημιουργεί σύγχυση και είναι λάθος. Σε εκείνη τη διαμάχη υπήρχε μια πραγματικά μαζική αντίδραση με επίσημη ενθάρρυνση και συμπόρευση της θεσμικής Εκκλησίας. Εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια πολίτες είχαν (και παρά τη συμμόρφωση, συνεχίζουν να διατηρούν) την πεποίθηση ότι το νομικό και διοικητικό τους πρόσωπο δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη θρησκευτική τους πίστη και το χριστιανικό τους βίωμα. Οι πιστοί αποδέχονται μια «κοινοτική» φιλοσοφία ζωής που αντιστέκεται στη φιλελεύθερη ιδέα για το άτομο αλλά και στη ρεπουμπλικανική αντίληψη για την ουδετερόθρησκη, κοσμική πολιτεία.

Στην τωρινή περίπτωση, όμως, των κινήσεων κατά των νέων αστυνομικών ταυτοτήτων, βλέπει κανείς κυρίως ή μόνο ζηλωτές, ακροδεξιούς και γνωστούς «ακτιβιστές» των συνωμοσιολογικών αφηγημάτων. Έχουμε μια περιορισμένη λαϊκή βάση που αγγίζει την ελληνική θρησκευτική (ακρο)δεξιά, ενώ δεν φαίνεται να περιλαμβάνει την ευρύτερη κοινωνία των πιστών και τους θεσμούς της.

Μια δεύτερη όμως διάσταση μου φαίνεται ακόμα πιο καθοριστική: πίσω από κάποιους φόβους για τα βιομετρικά δεδομένα και το «τσιπάκι» δεν υπάρχουν μόνο παραλογισμοί των φανατικών και ακροδεξιές ονειροφαντασίες. Πολλά πολιτικά και ηθικά ερωτήματα για τα προσωπικά δεδομένα, τις τεχνολογίες επιτήρησης των προσώπων και ιδίως την πρόσβαση που έχουν αποκτήσει σε ευαίσθητες πληροφορίες ιδιωτικές εταιρίες και κρατικές υπηρεσίες είναι ερωτήματα εύλογα και απαραίτητα για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο. Από κριτική πολιτική άποψη αυτά τα ζητήματα έχουν απασχολήσει μια τελείως διαφορετική δημόσια σφαίρα από αυτήν της ακροδεξιάς φούσκας. Μια ορθολογική προσέγγιση σε δημόσιες και προσωπικές αγωνίες δεν μπορεί έτσι να είναι η κληρονομημένη από παλιότερες εποχές αισιόδοξη πίστη στην αέναη πρόοδο. Δεν μπορεί να είναι δηλαδή ένας τεχνολογικός μεσσιανισμός που διακινεί σε συνέδρια τεχνητής νοημοσύνης και podcast την αστεία πεποίθηση ότι όλα τα προβλήματα (από τις κοινωνικές ανισότητες ως τις κλιματικές καταστροφές) θα τα λύσει η νέα τεχνολογία. Αυτή η ιδεολογία διευθύνοντος συμβούλου start-up, αντί να μειώνει τους φόβους των ανθρώπων, τους κάνει ακόμα πιο έντονους.

Προφανώς, το μέτωπο κατά της συνωμοσιολογικής αντίδρασης είναι σημαντικό και πολιτικά και επιστημονικά. Συντονίζεται, άλλωστε, με μια ηθική και πολιτική αφύπνιση για τις νέες μορφές «τραμπισμού» που ξεπερνούν τις ΗΠΑ ‒ και σ’ εμάς εμφανίζονται με ψευτο-ορθόδοξους ζηλωτές που αντιγράφουν τους ακροδεξιούς ευαγγελιστές της Αμερικής. Το συγκεκριμένο μέτωπο, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει συνεχώς να επιστρέφουμε στη διαίρεση μεταξύ ορθολογιστών και ανορθολογικών λες και αυτό θα μας λύσει όλα τα προβλήματα κοινωνικής ανάλυσης και πολιτικού προσανατολισμού. Ούτε είναι δυνατό να βλέπουμε τον ρεαλισμό ως μοναδικό αντίδοτο για την αντιμετώπιση φαινομένων σαν τις αντιδράσεις για τις ταυτότητες. Ο ρεαλισμός δεν είναι μια ενιαία υπόσταση, μια αδιαμφισβήτητη τοποθέτηση ή ένα έγκυρο πρόγραμμα που περιμένει απλώς να συμφωνήσομε όλοι στα σκληρά δεδομένα του. Όταν, ας πούμε, το θέμα της διαμάχης ήταν ο Covid-19 και η δημόσια αναγνώριση κάποιων πολύ βασικών κανόνων προστασίας για τον έλεγχο της πανδημίας, η κριτική στον ανορθολογισμό των αρνητών είχε πραγματικά κεντρική σημασία.

Τώρα όμως η χώρα βρίσκεται σε άλλη φάση, όπου απελευθερώνεται μια διαφορετική αντίθεση: η αντίθεση μεταξύ ενός πενιχρού ρεαλισμού και εκείνου του ρεαλισμού που ανοίγεται σε αιτήματα ποιοτικής ανασυγκρότησης της ζωής. Ένας ορθολογισμός ο οποίος απαιτεί απλώς εμπιστοσύνη στην πολιτική εξουσία ή στις αγορές είναι αδύναμος απέναντι στην πολύχρωμη θρησκευτική και πολιτιστική ακροδεξιά. Γιατί είναι ένας ρεαλισμός μειωμένων προσδοκιών που αποδέχεται με μεγάλη ευκολία κυβερνητικές αυθαιρεσίες, σπεύδοντας να βρει ελαφρυντικά για παραβιάσεις του κράτους δικαίου, μέχρι και για την περιβαλλοντική καταστροφή πολλών περιοχών της χώρας. Πώς μπορεί, όμως, να απαντήσει σε ζητήματα ταυτότητας και κοινωνικού νοήματος ένας ορθολογισμός που δεν έχει κριτικές αιχμές και ποιοτικούς στόχους;

Εκτός, λοιπόν, από το να μας συνεπαίρνουν οι ζηλωτές που φωνάζουν για το 666 και το Θηρίο της Αποκάλυψης, χρειαζόμαστε και κριτική σε όσους επιμένουν σε έναν πενιχρό ορθολογισμό και ρεαλισμό. Σπεύδοντας στον πόλεμο με διάφορες «διαταραγμένες» ταυτότητες (ακραίες, γραφικές και αλλοπρόσαλλες), απολαμβάνουμε την καλή μας συνείδηση ως κοσμική και προοδευτική διανόηση. Σε αυτή όμως την ιστορική και πολιτική συγκυρία χρειαζόμαστε περισσότερα από την αυτοκολακεία των διανοουμένων και την αυταρέσκεια του ορθολογισμού.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

https://www.lifo.gr/stiles/optiki-gonia/oi-taytotites-oi-foboi-kai-i-apantisi

* Ο κ. Νικόλας Σεβαστάκης είναι Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ. 

Αντισταθείτε

 

Αντισταθείτε στην κανονικοποίηση του κακού και της δυστυχίας.

Αντισταθείτε στον εφιάλτη του παροντισμού.

7/9/2023

Γ.Μ.Β.

[πηγή]

Επιστροφή στην ηθική

Φτάνει πια η απανθρωπιά και ο μηδενισμός. Για το δέον γενέσθαι φρονώ ότι το πρόταγμα πλέον είναι η επιστροφή στην ηθική.-

7/9/2023

Γ.Μ.Β.

[πηγή]

Αμοραλισμός

 

Αν θέλουμε πραγματικά κάποια στιγμή η χώρα μας να ανατάξει θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα απλά.

Είναι αδιανόητο οι οδηγοί να μην σταματούν στις διαβάσεις πεζών. Είναι αδιανόητο να μην σέβονται ούτε τα καροτσάκια με τα μωρά. Αυτό συνιστά αμοραλισμό.

Επιτέλους ας το καταλάβουν οι διάφοροι αμετανόητοι βλαχομπλαζέδες: αστό δεν σε κάνει η επαρχιώτικη επίδειξη, ο παρασιτικός τρόπος ζωής μέσω της άκρατης φοροδιαφυγής, ούτε ο νεοπλουτισμός, αλλά η αρχοντιά της ευγένειας. Και δεν εννοώ βεβαίως την καταγωγή αλλά τους τρόπους.-

Ηράκλειο Κρήτης, 7 Σεπτεμβρίου 2023

Γ.Μ.Βαρδαβάς

Για την απαλλαγή των μαθητών από τα Θρησκευτικά ισχύει και φέτος η εγκύκλιος Κεραμέως

Διαβάστε παρακάτω τη σχετική εγκύκλιο του ΥΠΑΙΘ υπ'  αριθμ. πρωτ. 95484/Δ2/31-8-2023. Τα της απαλλαγής των μαθητών από την ενεργό συμμετοχή στα μαθήματα αναφέρονται στη σελίδα 6.

LIKEIA-GIMNASIA-EGIKLIOS by Georgios Peran

***

Δείτε και: 

Η Υπουργική Απόφαση 106646/ΓΔ4/2-09-2022 για τις απαλλαγές από τα Θρησκευτικά

Η «αμπάγια» και οι νεο-φεμινίστριες

πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/9/2023

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Όπως δήλωσε ο κ. Ρομπέρ στη «Φιγκαρό» –καθηγητής Ιστορίας και Γεωγραφίας σε λύκειο της Λυών–, 200 μαθήτριες πάνε στο μάθημα φορώντας την «αμπάγια». Στο λύκειο φοιτούν χίλιοι μαθητές, εκ των οποίων οι μισοί είναι κορίτσια. Κοινώς, περίπου ένα στα δύο κορίτσια φοράει την «αμπάγια». Το εν λόγω ένδυμα, εμβληματικό της μουσουλμανικής ταυτότητας, καλύπτει ολόκληρο το σώμα της γυναίκας, με εξαίρεση τα χέρια και το πρόσωπο. Καμπύλες γοφών, στήθη και λοιπά χαρακτηριστικά ισοπεδώνονται κάτω από τις δίπλες του. Δεν είναι μπούργκα που μεταμορφώνει τη γυναίκα σε γραμματοκιβώτιο. Δεν είναι ούτε μαντίλα που καλύπτει τα μαλλιά, τα οποία θεωρούνται πειρασμός. Και ως γνωστόν, αν της ξεφύγει καμιά μπούκλα η παραβάτις τιμωρείται με δημόσιο μαστίγωμα. Αυτά εκεί πέρα στο Ιράν, όπου είναι τόσο μακρινό ώστε να ξεφεύγει από τις ευαίσθητες κεραίες των παρ’ ημίν νεο-φεμινιστριών που δίνουν μάχες ώστε η γυναίκα βουλευτής να αποκαλείται «βουλεύτρια».

Στη Γαλλία λοιπόν η υπουργός Παιδείας με εγκύκλιό της απαγορεύει την «αμπάγια» στη νέα ακαδημαϊκή χρονιά. Κατ’ εφαρμογήν του νόμου του 2004 που στα σχολεία της δημοκρατίας απαγορεύεται η επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων. Η μουσουλμανική κοινότητα διαμαρτύρεται διότι η «αμπάγια» δεν δηλώνει θρησκευτική, αλλά πολιτισμική ταυτότητα. Λογική απορία αφελούς: όταν η πολιτισμική κοινότητα ορίζεται από τη θρησκευτική της πίστη, πώς μπορείς να ξεχωρίσεις τη μία από την άλλη; Στη μετα-λογική κοινότητα των woke το εκκοσμικευμένο σχολείο είναι εργαλείο της αποικιοκρατίας. Κάθε ταυτότητα οφείλει να γίνεται αποδεκτή, εκτός από την ταυτότητα όσων δεν θέλουν να κρίνουν τους συμπολίτες τους βάσει της θρησκευτικής ή της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Κοινώς, κάθε ταυτότητα είναι αποδεκτή, αρκεί να μη φέρει τα στοιχεία της ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτής που δεν μαστιγώνει γυναίκες επειδή μια μπούκλα ξέφυγε από τη μαντίλα της. Εννοείται ότι στο πλευρό του κινήματος για την «ελεύθερη αμπάγια» προβάλλει η καταθλιπτική φυσιογνωμία της γαλλικής Αριστεράς. Υπόσχονται νομική συμπαράσταση σε όσους γονείς θίγονται από το μέτρο. Στους ίδιους γονείς που υποχρεώνουν τα ανήλικα κορίτσια τους να τη φορούν.

Όπως λέει ο κ. Ρομπέρ, μετά την άγρια σφαγή του Σαμουέλ Πατί, η ατμόσφαιρα στις τάξεις του σχολείου έχει αλλάξει. Πολλοί διδάσκοντες αυτολογοκρίνονται. Πώς να μιλήσεις ελεύθερα όταν έχεις εκείνες τις μαθήτριες που φορούν «αμπάγια» και ξέρεις ότι μπορείς να γίνεις στόχος της κοινότητας; Η «Υποταγή» του Ουελμπέκ δεν είναι προφητικό βιβλίο. Είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση της σημερινής Ευρώπης. Η Αριστερά που χύνει δάκρυα για την άνοδο της Ακροδεξιάς ας αναλογισθεί τον τρόπο με τον οποίον η ίδια υπονόμευσε τις αξίες της δημοκρατίας.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται αν όχι γραφικά, τουλάχιστον χωρίς άμεσο αντίκρισμα για τη δική μας ζωή. Η Ελλάδα ζει ακόμη με το όραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το ζει με πολύ βιαιότερο τρόπο και σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έζησαν και την ακμή του αλλά και τη σημερινή παρακμή του. Εμείς ζήσαμε την επέλαση των μεταναστών κατ’ ανάγκην. Λόγω της γεωγραφικής μας θέσης. Η Γαλλία κάλεσε τους Αλγερινούς μετά την ανεξαρτησία τους. Ήταν ο τρόπος της να ανακυκλώσει τη χαμένη της αυτοκρατορία. Η Ελλάδα δέχθηκε Αφγανούς και Πακιστανούς, τους οποίους, πριν εμφανισθούν στην πλατεία Βικτωρίας, ούτε τους ήξερε ούτε την αφορούσαν.

Δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί. Αναρωτιέμαι αν έχει μάθει. Πάντως έδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία η οποία θα ανεχόταν τον βιασμό που έζησε η ελληνική το 2015-16. Και πάντως αν θέλουμε να μεταφράσουμε την πολυπολιτισμική κοινωνία στα ελληνικά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη, εκτός από την ανοχή κι άλλα παρόμοια, και την πραγματικότητά της σε κοινωνίες που την έζησαν. Και από αυτή την άποψη η υπόθεση με την «αμπάγια» είναι άκρως διαφωτιστική. Δεν μπορούν να μην τη λάβουν υπόψη όσοι υποστηρίζουν ότι με την κατάλληλη εκπαίδευση οι μουσουλμανικές κοινότητες μπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία μας.

Και βέβαια πάντα μου μένει η απορία: πώς αντιμετωπίζουν οι νεο-φεμινίστριες και οι νεόπλουτοι του φιλελευθερισμού το ζήτημα της «αμπάγια»; Θα μου πείτε η «αμπάγια» λογοκρίνοντας τα χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου καταργεί τις διακρίσεις. Ίσως είναι μια κάποια λύσις. Αν ξεκινήσουμε από την «αμπάγια» μπορούμε να παράγουμε τα 49 ή δεν ξέρω πόσα φύλα της πολιτικής ορθότητας. Το ζήτημα πάντως παραμένει: τι φταίνε αυτά τα κορίτσια;

https://www.kathimerini.gr/opinion/562595293/i-ampagia-kai-oi-neo-feministries/

Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, Περί νέας δραστηριότητας της Σαηεντολογίας στην Ελλάδα

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Περί νέας δραστηριότητας της Σαηεντολογίας στην Ελλάδα

(4/9/2023)

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με αίσθημα ευθύνης πληροφορεί το Χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι η «Εκκλησία της Σαηεντολογίας» που λειτουργούσε στην Ελλάδα με την μορφή σωματείου υπό την ονομασία «Κέντρο Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος» (Κ.Ε.Φ.Ε.) με δυο αποφάσεις της Ελληνικής Δικαιοσύνης (7380/1996 Πρωτοδικείου Αθηνών και 10.493/1997 Εφετείου Αθηνών) χαρακτηρίστηκε ως «οργάνωση με πρακτικές ιατρικά, κοινωνικά και ηθικά επικίνδυνες και επιβλαβείς». Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται υπό άλλες ονομασίες και με προμετωπίδα φαινομενικά ανύποπτες δράσεις, όπως σεμινάρια αυτοβελτίωσης ή σεμινάρια πωλήσεων για επιχειρήσεις. Σήμερα επιχειρεί, σε συνέχεια ανάλογου εγχειρήματος στο παρελθόν, γνωστού ως «Narconon» παρέμβαση στο δημόσιο χώρο, επιδιώκοντας συνεργασίες με δημόσιους, κοινωνικούς φορείς, αλλά και σχολεία, με πρόφαση ένα νέο πρόγραμμα αντιμετώπισης του μεγάλου κοινωνικού προβλήματος των Ναρκωτικών υπό την ονομασία: «Η αλήθεια για τα Ναρκωτικά».

Φορέας της δράσης αυτής εμφανίζεται το «Ίδρυμα» Σαηεντολογιας με τίτλο «Ενας Κόσμος χωρίς Ναρκωτικά» (έδρα 6331 Hollywood Blvd., Suite 710, Los Angeles, CA 90028 United States) και με εγχώριο όργανο υλοποίησης, προερχόμενο από τον ίδιο χώρο αυτής της οργάνωσης, το: «Πρωτοβουλια Πολιτών για μια Ελλάδα χωρίς Ναρκωτικά (Drug – Free World GR) (βλ. ιστοσελίδες www.notodrugs.gr, facebook.com/drugfreeworld.gr/, instagram.com/drugfreeworld.gr).

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στέκεται με πολύ σεβασμό, ευθύνη και προσευχή και αναγνωρίζει τις φιλότιμες και γενναίες προσπάθειες των συνάνθρωπων μας που πασχίζουν να απεμπλακούν από τον τραγικό κόσμο των ποικίλων εξαρτήσεων. Αναγνωρίζει και επαινεί την πολύτιμη βοήθεια και τις φιλότιμες ενέργειες των διαφόρων επιστημονικών φορέων και κοινοτήτων που συνδράμουν στην απεξάρτηση των συνανθρώπων μας.

Ταυτοχρόνως ενημερώνει τους δημόσιους, κοινωνικούς και ιδιωτικούς φορείς, που δραστηριοποιούνται στον ευαίσθητο χώρο της απεξάρτησης από την μάστιγα των ναρκωτικών, να μη καταστούν άθελά τους χορηγοί ή όργανα διαφήμισης μιας παραθρησκευτικής οργάνωσης με κοινωνικά επικίνδυνη δραστηριότητα. Είναι, άλλωστε, γνωστή η πολεμική και η απέχθειά της προς τον ιατρικό κλάδο της ψυχιατρικής επιστήμης.

Είναι αυτονόητο ότι καμία μεθόδευση και κανένα προσωπείο κοινωνικής προσφοράς δεν μπορεί να αλλοιώσει την πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε με την κρίση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, που δεν είναι η μοναδική, ότι η Σαηεντολογία είναι: «οργάνωση με πρακτικές ιατρικά, κοινωνικά και ηθικά επικίνδυνες και επιβλαβείς».

Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

https://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/holysynod.asp?id=3468&what_sub=d_typou

Ενοίκια φωτιά σε εξωπραγματικές τιμές

Όλη η κοινωνία υποφέρει με το θέμα των ενοικίων. Αυτό το ζήτημα συζήτησα σήμερα, στο περιθώριο της επίσκεψης μου, με τον οφθαλμίατρο μου. Υπερβολικές απαιτήσεις ιδιοκτητών, υπέρογκα ποσά ενοικίων, έλλειψη στέγης στις μεγάλες πόλεις και τα νησιά.

Δεν είναι δυνατόν το κράτος να αδιαφορεί για ένα τέτοιο ζέον θέμα. Θα το βρει μπροστά του. Η κοινωνική έκρηξη είναι προ των πυλών. Καλό θα ήταν η Πολιτεία να τραβήξει λίγο το αυτάκι και να πατάξει τις αυθαιρεσίες των ιδιοκτητών. Έχουν εκεί ένα "κωλόσπιτο", που έλεγε και ο συγχωρεμένος Ευάγγελος Γιαννόπουλος, που κτίστηκε κατά τη γερμανική κατοχή ή στην καλύτερη περίπτωση στη δεκαετία του '80 και νομίζουν ότι έχουν έπαυλη στην Πολιτεία. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι υπερβολικές τιμές των ενοικίων. Η μάστιγα του Airbnb αλλά και η παραδοπιστία και πλεονεξία των ιδιοκτητών ακινήτων έχουν οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα. Επί παραδείγματι, στο Ηράκλειο που μένω οι τιμές ενοικίασης κατοικιών είναι ίδιες παντού, ανεξαρτήτως περιοχής! Για ένα τεσσάρι δηλαδή είτε στις Μεσαμπελιές, είτε στον... Ξεροπόταμο οι τιμές ξεκινούν από τα 700 ευρώ! Με άλλα λόγια αν θέλουμε να κάνουμε μια αναλογία με την Αττική: είτε Κολωνάκι, είτε Κερατσίνι είναι το ίδιο! Αδιανόητα πράγματα! Ας σοβαρεύουν λιγάκι οι ιδιοκτήτες πριν να είναι αργά. Η "φούσκα" κάποια στιγμή θα σκάσει! Έχει ο καιρός γυρίσματα! Ας πρυτανεύσει λοιπόν η λογική.

Κάτι τελευταίο: Ας καταργήσει επιτέλους το κράτος το άθλιο μνημονιακό μέτρο της "χρυσής βίζας". Έχουν αγοράσει οι Κινέζοι το μισό Χαλάνδρι και η πολιτική τάξη σφυρίζει αδιάφορα!

Ηράκλειο Κρήτης, 31 Αυγούστου 2023

Γ.Μ.Β.

Η αγωνία για μια θέση σε παιδικό σταθμό

 

Κάθε χρόνο χιλιάδες γονείς τέτοιες μέρες βιώνουν μια ψυχοφθόρα αγωνία. Η εύρεση θέσης σε παιδικό σταθμό είναι πραγματικός αγώνας δρόμου. Κάτι που αυτονόητα θα έπρεπε να έχει λύσει το κράτος εδώ και χρόνια παραμένει πρόβλημα δισεπίλυτο. Και το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι: τι θα κάνουμε με το παιδί ή τα παιδιά; Ειδικά στην περίπτωση που εργάζονται και οι δύο γονείς; Μιλάμε για αδιανόητα πράγματα. 

Το κράτος νίπτει τας χείρας του δίνοντας στους γονείς μια "αξία τοποθέτησης" (voucher). Λαμπρά! Κάνεις μετά αίτηση για κάποια δομή του Δήμου και δεν σε δέχονται διότι είσαι "πλούσιος", με άλλα λόγια δεν μπορείς να αποκρύψεις εισοδήματα. Συμβαίνει λοιπόν το εξής σουρεαλιστικό: εισοδηματίες, γιατροί, επιχειρηματίες πιάνουν σχεδόν όλες τις θέσεις δηλώνοντας μηδενικό εισόδημα! Και δεν μπορεί το παιδί ενός ανέργου ή ενός φτωχού να βρει θέση σε δημόσιο σταθμό. Κάντε μια βόλτα για του λόγου το ασφαλές από ένα ΚΕΠΑ την ώρα που σχολάνε τα παιδιά: το τι Volvo, τι BMW, τι Audi, τι Mercedes θα δείτε δεν θα το χωράει ο νους σας! Η απόλυτη υποκρισία. Σαν να μας λένε: κόψτε το λαιμό σας και πηγαίνετε σε ιδιωτικό. Εκτός της έξτρα χρέωσης πέραν του voucher (που ξεκινά από τα 100 €) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί κανείς να βρει θέση. Τα γράφω όλα αυτά διότι ο πολύς κόσμος νομίζει πως το πρόβλημα έχει λυθεί με τις εξαγγελίες της Δόμνας Μιχαηλίδου. Τίποτε δεν έχει λυθεί. Απλά η πρώην υπουργός επέκτεινε τους δικαιούχους του voucher αλλά δεν έδωσε καμία λύση για το πρόβλημα των θέσεων. Δώρον άδωρον δηλαδή.

Ηράκλειο Κρήτης, 1 Σεπτεμβρίου 2023

Γ. Μ. Βαρδαβάς