Κένωση θὰ πεῖ ἄδειασμα: ἀδειάζω, ἀπαλλάσσομαι-παραιτοῦμαι-ἐλευθερώνομαι ἀπὸ κάτι. Στὴν περίπτωση τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Υἱοῦ λέμε ὅτι «ἐκένωσεν ἑαυτὸν» (Φιλιπ. 2,7) ἀπὸ τὴ θεότητά του, καὶ στὴν περίπτωση τοῦ τριαδικοῦ τρόπου τῆς θείας ὕπαρξης καὶ ζωῆς σημαίνουμε μὲ τὴν κένωση τὴν ἑκούσια παραίτηση ἀπὸ κάθε ἀτομικὴ αὐτοτέλεια τῶν ὑποστάσεων τῆς Τριάδος. Κένωση, καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις, εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπὸ ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ κατέχεται ἀτομικά, νὰ συνιστᾶ ὑπαρκτικὴ ἰδιο-κτησία, νὰ συνεπάγεται τὴν ὕπαρξη ὡς ἀτομικὴ-αὐτόνομη αὐτοτέλεια.
Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ἐνθάδε -Ἐπέκεινα (ἀπόπειρες ὀντολογικῆς ἑρμηνευτικῆς), ἐκδόσεις Ἴκαρος, Ἀθήνα 2016, ISBN: 978-960-572-135-0, σελ. 17.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου