Η αντιχριστιανική Vulgata

Η αντιχριστιανική Vulgata των ημερών περιλαμβάνει την κλασική συνταγή: "Λάσπη στον ανεμιστήρα" με ηθελημένες παραναγνώσεις και διάδοση νόθων κειμένων ως δήθεν γνησίων πατερικών, στρεψόδικες διαστρεβλώσεις και "λερναία κείμενα". Κοντολογίς, από όλα έχει ο μπαξές, εκμεταλλευόμενος την κουφότητα (ή τουλάχιστον την ευπιστία) των αδαών.

Γ. Κοντογιώργης, Τι είναι η Πολιτική: Πολιτική και Πολιτικό Σύστημα

πηγή: http://contogeorgis.blogspot.com/2020/01/2.html
&
https://www.youtube.com/watch?v=ok_LZZ-cHlg&t=141s

Ομιλία του Ομότιμου Καθηγητή και πρώην Πρύτανη του Παντείου Παν/μίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα "Τι είναι η Πολιτική: Πολιτική και Πολιτικό Σύστημα", που έγινε στις 27.11.2019, στο πλαίσιο κύκλου σεμιναριακών διαλέξεων στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού.

Παρουσίαση του βιβλίου «Εσχατολογία και ετερότητα» του Χαράλαμπου Βέντη τη Δευτέρα 27/1/2020 στην Αθήνα

Ο Γ. Κοντογιώργης για την Χάγη και τα ελληνοτουρκικά (ΡΑΔΙΟ 984, 23/1/2020)

πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=jqRmP9CKsI8

Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργος Κοντογιώργης μιλώντας στον δημοσιογράφο του Ράδιο 98.4 Γ. Σαχίνη, υποστήριξε ότι η Χάγη που επικαλούνται στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν είναι παρά το άλλοθι για την ανυπαρξία αποτρεπτικής στρατηγικής. Η Τουρκία, δεν πρόκειται να πάει σε καμία Χάγη, παρά μόνο αν πάρει αυτό που θέλει πρώτα με τετελεσμένα. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αντί να θέσει πειστικά κόκκινες γραμμές και να λειτουργήσει αποτρεπτικά, μας προετοιμάζει για νέες υποχωρήσεις πάνω σε δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα και κυριαρχία.

φωτογραφήματα 310

Δόξα Μαράθου, Ηράκλειο Κρήτης
φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Μουσικόραμα 63: The Korgis

https://www.youtube.com/watch?v=ns_wvl6JB6E

The Korgis - Everybody's Got To Learn Sometime

Ανθολόγιον 248: Σταύρος Ζουμπουλάκης

[...] Η πορεία του οικουμενικού κινήματος δεν είναι ευθύγραμμη, άλλοτε προχωράει με γενναία βήματα, άλλοτε μένει στάσιμο ή και οπισθοβατεί. Η κυριότερη κριτική που θα μπορούσαμε να ασκήσουμε στον οικουμενικό διάλογο είναι ότι είχε εν πολλοίς γραφειοκρατικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι διεξήχθη από ειδικές επιτροπές και έμεινε στα όρια αυτών των επιτροπών και των οργάνων. Δεν έγινε κτήμα της Εκκλησίας, δεν εννοώ μόνο των πιστών αλλά ούτε καν των ιερέων και των επισκόπων. Δεν τον έμαθαν αυτόν τον διάλογο οι πιστοί, οι ιερείς, ακόμη και οι τοπικοί επίσκοποι, είτε γιατί οι εκκλησιαστικές ηγεσίες δεν ήθελαν να φτάσει σε όλους ο καρπός του διαλόγου είτε γιατί δεν υπήρχε κανένα πραγματικό ενδιαφέρον  για αυτόν από την εκκλησιαστική βάση. Το τελικό εξαγόμενο πάντως είναι θετικό: μπορεί να μην πέτυχε, όπως ποθούσαν κάποιοι υπεραισιόδοξοι, την ενότητα των χριστιανών, βελτίωσε όμως τους όρους συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ τους. [...]

Σταύρος Ζουμπουλάκης, Άσπονδοι αδελφοί, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2019, σελ. 189-190 (απόσπασμα)

Μουσικόραμα 62: The Nits

The Nits-In the Dutch Mountains

https://www.youtube.com/watch?v=Un0VLiPKKyg

π. Ν. Λουδοβίκος, Η συγχώρεση

πηγή:  ΑΝΤΙΦΩΝΟ
&
https://www.youtube.com/watch?v=PSxFJgCqByw&t=164s

Τον Δεκέμβριο του 2019 ο Λουκάς Ντουρτουρέκας είχε καλεσμένο, στο διαδικτυακό ραδιόφωνο “Regium Radio”, τον καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης πατέρα Νικόλαο Λουδοβίκο ο οποίος προσέγγισε την έννοια της συγχώρεσης με έναν τρόπο που κυριολεκτικά ανάβει ένα δαυλό ακόμα και στην πιο σκοτεινή ψυχή. Ακούστε την και θα δείτε την ζωή από μια άλλη οπτική.

Η εικαστική πλαισίωση της ηχογράφησης, στο βίντεο που ακολουθεί, έγινε από το Αντίφωνο.

π. Βασιλείου Θερμού, Τρεις Ιεράρχες και παιδεία: έξοδος στη Ζωή

πηγή: ΟΟΔΕ

Τρεις Ιεράρχες και παιδεία: έξοδος στη Ζωή

Του πρωτοπεσβυτέρου Βασίλειου Θερμού

Ζητούμε ένα σχολείο συνδεδεμένο με τη ζωή. Οι προστάτες άγιοι μας υποδεικνύουν ένα σχολείο συνδεδεμένο με τη Ζωή.

Διδάχθηκαν από την πείρα τους ότι Ζωή είναι το άνοιγμα της καρδιάς στον Θεό και στον άνθρωπο. Και η παιδεία χρειάζεται να αποβλέπει εκεί, διαφορετικά γίνεται επικίνδυνη. Σαν ένα όπλο στα χέρια αδέξιου ή εμπαθούς.

Όταν η παιδεία αντί για τη Ζωή συνδέεται με τον θάνατο, τότε αρχίζουν τα εκφυλιστικά φαινόμενα. Στο περιεχόμενο γίνεται τεχνοκρατική και διδάσκει εγωκεντρική χρήση τού κόσμου. Στη μέθοδο γίνεται αφύσικη και βασανιστική, ταλαιπωρώντας τον μαθητή. Στη δομή της γίνεται ανταγωνιστική και συντεχνιακή, εξωθώντας τον εκπαιδευτικό στην αδιαφορία και τον μαθητή στη βίαιη διαμαρτυρία.

Στη συνέχεια θα αφήσω να μιλήσουν οι προστάτες μας, οι Τρεις Ιεράρχες. Κατέκτησαν το κύρος τους με την αγάπη τους για την παιδεία, με την ασκητική τους προσπάθεια για διαρκή έξοδο προς τον Θεό και τον άλλον.

Συνέντευξη

–Δ= Την ευχή σας, άγιοι του Θεού. Σκέφθηκα να ζητήσω τη γνώμη σας στα φλέγοντα θέματα της παιδείας και της αγωγής, στα οποία είστε ειδικοί.

Β= Χαιρόμαστε που ενδιαφέρεσθε για την παιδεία. Η πραγματική παιδεία είναι αγωγή ωφέλιμη για την ψυχή, που την καθαρίζει από ελαττώματα, πολλές φορές με κόπο και πόνο.[1]

Γ= Νομίζω ότι όλοι οι φρόνιμοι άνθρωποι ομολογούν πως η παιδεία είναι το πρώτο αγαθό που διαθέτουμε. Όχι μόνο η Χριστιανική, που είναι και η ευγενέστερη και που περιφρονεί κάθε κομψότητα και κάθε φιλοδοξία των λόγων για να κρατήσει μόνο τη σωτηρία και το κάλλος των νοητών πραγμάτων, αλλά και η εξωτερική μόρφωση την οποία κάποιοι Χριστιανοί από κακή εκτίμηση απορρίπτουν διότι τάχα είναι ύπουλη και απατηλή και απομακρύνει από τον Θεό.[2]

Ι= Από την τέχνη αυτή δεν υπάρχει μεγαλύτερη. Τίποτε δεν συγκρίνεται με το να διαπαιδαγωγήσεις την ψυχή και να διαπλάσεις τη διάνοια ενός νέου. Χρειάζεται περισσότερη προσοχή και ακρίβεια και από εκείνη που έχουν οι ζωγράφοι και οι γλύπτες.[3]

Περί εμπάθειας

Η εμπάθεια (για να μην πούμε εχθροπάθεια) κατά του εκπαιδευτικού λειτουργήματος που εκπορεύεται από τον κάθε άσχετο θαμώνα των social media με κάθε "αφορμή" δεν θα πρέπει να μένει αναπάντητη. Εκτός του γεγονότος ότι καταδεικνύει το μέγεθος της κρίσης και της γενικευμένης παρακμής είναι επικίνδυνη για την κοινωνία και την δημοκρατία. Ας θυμηθούμε κάπου εδώ το ρηθέν του Α. Χοσέ ντα Σίλβα: "Αν είσαι ένοχος επειδή δεν είσαι ένοχος, τότε είμαι ένοχος".

Γ. Μ. Β.

Ηράκλειο 11/1/2020

[πηγή]

Παρουσίαση του βιβλίου "Δημοκρατικός Πατριωτισμός" του Μ. Μπέγζου την Παρασκευή 17/1/2020 στην Αθήνα

Οι Εκδόσεις Αρμός σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Μάριου Μπέγζου: "Δημοκρατικός Πατριωτισμός: Δοκίμια Πολιτικής Φιλοσοφίας της Θρησκείας".

Την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2020 και ώρα 19:00΄ στις Εκδόσεις Αρμός (Μαυροκορδάτου 11, Αθήνα).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

- Χαράλαμπος Βέντης, Επίκουρος Καθηγητής της Φιλοσοφίας της Θρησκείας ΕΚΠΑ

- Κίρκη Κεφαλέα, Καθηγήτρια Συγκριτικής Λογοτεχνίας ΕΚΠΑ

- Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων

- Συντονίζει και διαβάζει αποσπάσματα ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Κρήτης(+11 Ἰανουαρίου)

πηγή: ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Νικηφόρος καταγόταν ἀπὸ τὴν κωμόπολη Κριτσὰ Μεραμβέλλου Κρήτης καὶ ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Τζανῆς.

Νυμφεύθηκε μὲ μία Μωαμεθανή, ποὺ τὴν ἔλεγαν Φετμὰ καὶ ἀπέκτησε δυὸ υἱούς. Ὅμως ὁ Νικηφόρος ἀλλαξοπίστησε καὶ ἔγινε Μουσουλμάνος λαβῶν τὸ ὄνομα Ἰμπραχίμ. Ἀλλὰ μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἦλθε στὸν ἑαυτό του καὶ μετανόησε γιὰ τὸ ὀλίσθημά του. Ἀπὸ τότε ζοῦσε τὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή.

Ἡ γυναίκα του, βλέποντας αὐτὴ τὴν μεταστροφή του, τὸν κατήγγειλε στὶς ἀρχές. Τότε ὁ Νικηφόρος συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ βαλῆ τῆς Κρήτης, στὸ Χάνδακα (Ἡράκλειο), τοῦ Μουσταφᾶ Πασᾶ. Ἡ ὑπόθεση παραπέμφθηκε στὸ Ἱεροδικεῖο, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁ Μάρτυρας ὁμολόγησε μὲ γενναιότητα τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Ἡ ἀπόφαση ἦταν καταδικαστική.

Ὁ Νεομάρτυς Νικηφόρος ἀπαγχονίστηκε τὸ ἔτος 1832, σὲ ἡλικία 30 ἐτῶν καὶ ἔλαβε τὸν ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τὸν γενναῖον ὁπλίτην Νικηφόρον τιμήσωμεν, τὸν καρτερικὸν στρατιώτην, καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, τῆς πίστεως λαμπτῆρα τὸν φαιδρόν, καὶ πλάνης καθαιρέτην θαυμαστόν, δι’ ἀγχόνης τελειώσαντα εὐκλεῶς, τὸν δρόμον τοῦ μαρτυρίου, αἴγλῃ τὸν ἐντρυφῶντα νοερᾷ, πίστει αὐτῷ κραυγάζοντες· μέμνησο τῶν τελούντων σου ἀεί, μνήμην τὴν εὔσημον.

Η συνέντευξη του π. Χ. Παπαδόπουλου στη Β. Φλέσσα (ΕΡΤ, 25/12/2019)

https://www.youtube.com/watch?v=_SgbVRxxuhY

Ο Στρατής Δούκας για τον ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά

Σπύρος Παπαλουκάς, Πύργος Ουρανουπόλεως (1952)

Κάντε κλικ εδώ:

Ο Στρατής Δούκας για τον ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά

ΚΡΗΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΦΩΤΩΝ (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)

https://www.youtube.com/watch?v=IudBy7KSG7k

π. Δ. ΜΠΟΚΟΣ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ;

Ο χρόνος που προηγείται της Θείας Λειτουργίας αποσκοπεί στην επιμελημένη πνευματική προετοιμασία του ιερέως. «Μέλλων ο ιερεύς την θείαν επιτελείν μυσταγωγίαν, οφείλει προηγουμένως μεν κατηλ-λαγμένος είναι μετά πάντων και μη έχειν τι κατά τινος». (Όταν πρόκειται ο ιερεύς να επιτελέσει τη θεία μυσταγωγία, οφείλει προηγουμένως να είναι συμφιλιωμένος με όλους και να μην έχει κάποια έχθρα με κανέναν).

Η καταλλαγή με όλους, η αγάπη και η ανεξικακία, είναι η απολύτως απαραίτητη συνθήκη για τον ιερέα, ώστε να κατατολμήσει της φρικτής ιερουργίας. Η αγάπη είναι θυσία ανώτερη από κάθε άλλη θυσία. «Ταύτης άνευ, ουδέ εκείνην προσδέχεται». (Χωρίς την αγάπη, ούτε τη λατρεία δέχεται). Τί νόημα θα είχε μια λατρευτική (δηλ. αγαπητική) εκδήλωση προς τον Θεό, χωρίς αγάπη προς τον πλησίον; Ο υπέρτατος σκοπός είναι η ενότητα. «Ίνα πάντες εν ώσιν».(Όλοι να είναι ένα) (Ιω. 17, 21). «Δια γαρ τούτο πάντα εγένετο. Δια τούτο και ο Θεός άνθρωπος γέγονε, και πάντα εκείνα επραγματεύσατο, ίνα ημάς συναγάγη». (Γι’ αυτό έγιναν τα πάντα. Γι’ αυτό και ο Θεός έγινε άνθρωπος και έκανε όλα εκείνα, για να μας συνάξει (σε μια ενότητα) (Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία ΙΣΤ΄ Εις Ματθαίον). Επιπλέον ο ιερεύς οφείλει να προσέχει την καρδιά του, όσο περισσότερο μπορεί, από πονηρούς λογισμούς, να νηστεύει λίγο αποβραδίς και να αγρυπνάει προσευχόμενος μέχρι την ώρα της Λειτουργίας.

Ο Θεός χαρίζει άφθονο χρόνο στον κάθε άνθρωπο για πνευματική πρόοδο. Το ίδιο και στον ιερέα, ώστε να ευρίσκεται «καθαρός ως άγγελος» (αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός) στους λογισμούς και στα έργα του και συμφιλιωμένος με τον κάθε συνάνθρωπό του, προκειμένου να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Αλλά και μετά τη δέουσα προετοιμασία, «του καιρού επιστάντος», όταν έλθει η ώρα της Λειτουργίας, ο ιερεύς «παίρνει καιρό». Δεν τολμά να λειτουργήσει, αν δεν του δώσει ο Κύριος την ευκαιρία να μετάσχει και αυτός στον «καιρό» της Θ. Λειτουργίας, στην άχρονη πραγματικότητα της όγδοης ημέρας στη Βασιλεία του Θεού. Ζητάει θεία ενίσχυση για τη μεγάλη διακονία που έχει να περαιώσει και την άδεια του Κυρίου να του επιτραπεί να παραστεί ακατακρίτως μπροστά στο φοβερό βήμα του.

Την ώρα εκείνη ο ιερεύς δεν ζητάει παράταση της ζωής του για κάτι δευτερεύον. Ο χρόνος του είναι πολύτιμος, γιατί πρέπει να φέρει εις πέρας τη Θεία Λειτουργία. Ζητάει να «λάβει καιρό», μόνο για να τελειώσει τα «φρικτά μυστήρια». Αν μείνει στη μέση η Θεία Λειτουργία, επειδή μπορεί να τελειώσει ο χρόνος του ιερέως ξαφνικά, ούτε άγγελος δεν μπορεί, δεν έχει εξουσία να τη συνεχίσει. Ο χρόνος δεν είναι στο χέρι μας. Πόσα σπουδαία πράγματα χάνονται κάποτε, γιατί λείπουν λίγες στιγμές για την ολοκλήρωσή τους!

Άρα ο χρόνος αποκτά αξία από το έργο που επιτελούμε μέσα σ’ αυτόν. Μιλάμε και για χαμένο χρόνο κάποτε. Μπορούμε συνεπώς να πούμε ότι ο χρόνος ή αξιοποιείται ή, αντιστρόφως, χαραμίζεται. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τίθεται το ερώτημα: Μπορεί κανείς να ζητάει παράταση του χρόνου της ζωής του, όταν δεν σκοπεύει να τον αξιοποιήσει για κάτι σημαντικό; Για να τον χαραμίσει απλώς σε ασήμαντα, ανούσια, άχρηστα ή και, το χειρότερο, σε επιβλαβή πράγματα;

Και τί πιο επιζήμιο πράγμα μπορούμε να κάνουμε κατά τον χρόνο που μας χαρίζει ο Θεός, απ’ το να αμαρτάνουμε; Γιατί να μη ζούμε «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφ. 5, 16); Πότε θα προλάβουμε να πετύχουμε την καταλλαγή προς όλους, την αγάπη με τον αντίδικό μας, ώστε να παραστούμε «ακατακρίτως» ενώπιον «του φοβερού βήματος» και να πούμε με παρρησία «τον δρόμον τετέλεκα» (Β΄ Τιμ. 4, 7);

Πριν ζητήσουμε λοιπόν όλοι μας στην αρχή του νέου έτους να «πάρουμε καιρό», ας σκεφτούμε έναν πραγματικά καλό λόγο, για τον οποίο αξίζει να μας τον παραχωρήσει ο Θεός.

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 414, Ιαν. 2018)

Φώτης Κόντογλου, Ο πολυαγαπημένος άγιος: Σεραφείμ του Σάρωφ

πηγή: Εκ του κάλλους

Kάποιος καλός φίλος μου μού χάρισε ένα μικρό εικονισματάκι σε σμάλτο ρούσικο, ένα εγκόλπιο, που παριστάνει τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ. Aπό το πίσω μέρος είναι καπλαντισμένο με βελούδο, και φαίνεται πως το φορούσε κατάσαρκα στο λαιμό του κανένας άγιος άνθρωπος της τσαρικής Pωσίας.

Mε πολλή συγκίνηση δέχθηκα αυτό το δώρο, γιατί αυτός ο άγιος είναι πολύ αγαπητός σε μένα, όπως είναι συμπαθέστατος και σε όσους τον ξέρουνε. Kρέμασα λοιπόν αυτό το εικονισματάκι στο εικονοστάσι μας, ανάμεσα στους άλλους αγίους, που τους παρακαλούμε στις περιστάσεις της ζωής μας, και που ανάμεσά τους ξεχωρίζουνε ο άγιος Nικόλαος κι' ο άγιος Γιάννης ο Πρόδρομος, κ' οι νέοι ή νεοφανείς άγιοι, όπως οι άγιοι μάρτυρες Pαφαήλ και Nικόλαος, ο άγιος Γεώργιος ο Xιοπολίτης, ο άγιος Γεώργιος Iωαννίνων, ο άγιος Δαυΐδ ο Γέρων, ο άγιος Nεκτάριος κ.ά.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος (ἢ Ζώρζης) ὁ Νεομάρτυρας ὁ Γκιουρτζὴς (+2 Ἰανουαρίου)

πηγή: ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἰβηρία. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀγοράσθηκε ἀπὸ κάποιο τοῦρκο ὡς σκλάβος καὶ περιετμήθηκε, λαβῶν τὸ ὄνομα Σαλῆς. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ τούρκου παρέμεινε στὴν Μυτιλήνη ζωντας εἰρηνικὰ καὶ ἐργαζόμενος.

Μία μέρα, ὅταν τὰ χρόνια εἶχαν περάσει, σὲ ἡλικία 70 ἐτῶν, ὁ Γεώργιος παρουσιάζεται ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ, ἀπορρίπτει μπροστά του τὸ σαρίκι ποὺ φοροῦσε στὴν κεφαλὴ καὶ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό. Παρὰ τὶς κολακεῖες καὶ τοὺς φοβερισμούς, ὁ Μάρτυς παρέμεινε ἀμετάθετος ἐπικαλούμενος τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Ἀμέσως τὸν συνέλαβαν καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν μὲ μαχαίρια καὶ ξύλα.

Στὸ τέλος, τὸν ὁδήγησαν σὲ ἕνα τόπο ὀνομαζόμενο Παρμά-καποῦ, ὅπου καὶ ὑπέστη τὸν δι’ ἀγχόνης θάνατο τὸ ἔτος 1770.