ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ἐκ βάθους καρδίας

εὐχόμαστε σὲ ὅλους καὶ σὲ ὅλες

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

μὲ ὑγεία, ἀγάπη, εὐτυχία. εἰρήνη.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΙΚΑΡΙΑΣ

https://www.youtube.com/watch?v=VdxIYjXOc0U

Ν. Λυγερός, Η πενταμερής δεν είναι τρόπος επίλυσης του Κυπριακού

πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=22598&l=gr

Όσο κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν την πενταμερή με θετικό τρόπο, δεν μπορεί να είναι ένας τρόπος επίλυσης του Κυπριακού αφού, επί της ουσίας, δίνει τη δυνατότητα στα κατεχόμενα να παίξουν ένα κρατικό ρόλο ενώ πρόκειται, μέσω των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, για ψευδοκράτος που δεν έχει καμία υπόσταση. Οι εντυπώσεις καλής θέλησης δεν είναι παρά μόνο ένας συμβιβασμός που εξυπηρετεί αποκλειστικά τις θέσεις τις τουρκικές και τίποτα άλλο. Έχει όμως ενδιαφέρον ότι υπάρχει μία ανεξήγητη βιασύνη από όλες τις πλευρές, ενώ βλέπουμε όλοι ότι σε διεθνές επίπεδο λόγω της ανάμειξης με την τρομοκρατική οργάνωση Daesh και της αντιπαράθεσης με την Ρωσία, η θέση της Τουρκίας δεν εξελίσσεται θετικά. Επίσης σε συνδυασμό με την ανάφλεξη του κουρδικού ζητήματος, είναι κατανοητό ότι η Τουρκία θα επιθυμούσε να κλείσει το μέτωπο του Κυπριακού όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μην έχει κι αυτή τη φθορά των δυνάμεών της, οι οποίες είναι άχρηστες επί της ουσίας, αλλά είναι δεσμευμένες στο νησί λόγω γοήτρου. Στην πραγματικότητα κανείς δεν μας αναγκάζει να είμαστε βιαστικοί, και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε δυναμικά το θέμα της ΑΟΖ, με τρίτο γύρο αδειοδότησης, με νέες συμφωνίες, με νέα συμβόλαια, με την υλοποίησης της τριμερούς, με την επανενεργοποίηση του Βασιλικού αντί να σπαταλάμε χρόνο σε ψεύτικες διαβουλεύσεις που δεν έχουν καμία χρησιμότητα για την Κύπρο μας. Με την κυπριακή ΑΟΖ έχουμε τεράστιες δυνατότητες λόγω των πρωτοβουλιών μας και αυτές πρέπει να τις ενισχύσουμε σε πρακτικό επίπεδο, για να καταλάβει και ο λαός μας ποια είναι η πορεία μας αφού ξέρουμε ότι ενισχύουμε με αυτόν τον τρόπο την γεωπολιτική μας θέση.

Θ.Ι.Ζιάκας, Αφιέρωμα στον Ρενέ Ζιράρ: Η γένεση του συλλογικού υποκειμένου

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ

Το έργο του Ζιράρ προκάλεσε κάποιο ενδιαφέρον και στην χώρα μας. Όχι η θεωρία του καθεαυτή, τι διαπραγματεύεται και αν είναι ή όχι επιστημονική και σωστότερη από τις προϋφιστάμενες φιλοσοφικές. Το ενδιαφέρον εστιάζεται αποκλειστικά στα εντυπωσιακά, θρησκευτικής τάξεως συμπεράσματα, που φαίνεται να προκύπτουν απ’ αυτήν. Είναι δύο κυρίως: Αφ’ ενός, η απόλυτη αντίθεση ανάμεσα στον χριστιανισμό και στο σύνολο των θρησκειών της ανθρωπότητας. Και αφ’ ετέρου, ότι δεν νίκησε η νεωτερική «εκκοσμίκευση» τον χριστιανισμό, εκδιώκοντάς τον από το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων, αλλά «έπαιξε το παιγνίδι» του, επειδή δεν κατάλαβε, ότι ο χριστιανισμός επιτυγχάνει τους στόχους του αποπεμπόμενος! Εντυπωσιακά ασφαλώς και τα δύο, αλλά αν πρόκειται να μη μείνουμε στην επιφάνεια των εφήμερων εντυπώσεων, χρειάζεται να κατανοήσουμε την προκείμενη θεωρία, η οποία κάθε άλλο παρά θρησκευτική είναι. Ό,τι είναι η ηλιοκεντρική θεωρία για την αστρονομία, είναι η θυματική θεωρία για την κοινωνική οντολογία: μετα-νεωτερική επιστημολογική τομή. Για να κατανοηθεί όμως η σημασία της πρέπει να συζητηθεί. Κι αυτό είναι θαρρώ πολύ πιο σημαντικό από οιοδήποτε θρησκευτικό συμπέρασμα, το οποίο μπορεί κάλλιστα να είναι και βεβιασμένο. Άλλωστε η χριστιανική πίστη δεν έχει ανάγκη την επιδοκιμασία του θύραθεν λόγου, εκτός και δεν στηρίζεται στα πόδια της και ψάχνει για επιστημονικά δεκανίκια.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του ΡΖ διακινδύνευσα μια σύντομη αποτίμηση του έργου του, συνοψίζοντας παλιότερη ατέλειωτη μελέτη μου σε τρία μέρη, που για λόγους διαδικτυακής οικονομίας, θα δημοσιευτούν χωριστά. Το πρώτο και το δεύτερο αναφέρονται στο πώς η σκέψη του Ζιράρ μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε τα βασικά προβλήματα της κοινωνικής οντολογίας. Το τρίτο αναφέρεται στην προκαλούμενη από το έργο του ανα-κατανόηση του χριστιανισμού. 

ΜΕΡΟΣ Ι

Η γενεση του συλλογικού ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ

Στον Ζιράρ ανήκει η τιμή ότι έλυσε το επιστημονικό πρόβλημα της γένεσης του συλλογικού υποκειμένου, θέτοντας συνάμα τη βάση για την επιστημονική προσέγγιση και στα άλλα δύο, την ανάπτυξη και την κατάρρευσή του. Πριν όμως μπούμε στο θέμα είναι σκόπιμες ορισμένες διευκρινίσεις γνωσιολογικού χαρακτήρα.

1.- Επιστημολογικές διευκρινίσεις 

Οι διευκρινίσεις, που είναι απαραίτητο να προηγηθούν, αναφέρονται στο πεδίο ορισμού της θεωρίας του Ζιράρ, στο τι εννοούμε όταν μιλάμε για «επιστημονική προσέγγιση» και τι «περιμένουμε» απ’ αυτήν και τελικά στην αποσαφήνιση των προς απάντηση ερωτημάτων.

1.1 Θύμα – Θυσία 

Ο Ζιράρ ονομάζει «θυματικό μηχανισμό» την κεντρική έννοια της θεωρίας του («mécanisme victimaire», victime|θύμα). Ως αντικειμενική δε βάση της επικαλείται το φαινόμενο του αποδιοπομπαίου τράγου, την καθολικότητα του οποίου αποδεικνύει με το υλικό που έχει συγκεντρώσει από τα πιο διαφορετικά πεδία: από την εθνολογία, ως την ψυχολογία και τη λογοτεχνία. 

Η καθολικότητα του φαινομένου του παρέχει τη δυνατότητα να θεμελιώσει μια θεωρία καθολικών – διεπιστημονικών αξιώσεων. Όπερ και έπραξε, καλύπτοντας σχεδόν όλες τις περιοχές του πολιτισμικού επιστητού, μεταξύ των οποίων και την κοινωνική οντολογία. Η κεντρική του όμως έννοια, ο «θυματικός μηχανισμός», συνάδει με το επίπεδο γενικότητας, που απαιτεί ο διεπιστημονικός χαρακτήρας της θεωρίας. Οπότε, αν θέλουμε να υπεισέλθουμε σε κάθε μια από τις ιδιαίτερες γνωστικές περιοχές που καλύπτει, πρέπει να προβούμε στην κατάλληλη εξειδίκευση-προσαρμογή της υπερκείμενης αυτής γενικής έννοιας. Πρέπει να την «προβάλλουμε», εν προκειμένω, στο κοινωνιο-οντολογικό επίπεδο, ώστε να κρατήσουμε το επ’ αυτού «αποτύπωμά» της. 

Προκρίνω ως πρόσφορη προσαρμογή την «θυσία» αντί της «θυματοποίησης» και τον «θυσιαστικό μηχανισμό» αντί του «θυματικού μηχανισμού». Η «θυματοποίηση» εκβάλλοντας στην κοινωνική θέσμιση μετατρέπεται σε «θυσία», όπως θα δούμε.

1.2 Προσεγγίσεις: μυθική, φιλοσοφική, επιστημονική

Μιλώντας για επιστημονική προσέγγιση, πρέπει να διευκρινίσω τι εννοώ: 

α) Αναφέρομαι στη διαφορά της από τη φιλοσοφική και τη μυθική προσέγγιση. Ενώ η μυθική χρησιμοποιεί την εικόναως γνωστικό εργαλείο και η φιλοσοφική την έννοια, η επιστημονική προσέγγιση χρησιμοποιεί τη γειωμένη στην εμπειρία λογική «υπόθεση», με στόχο να κατασκευάσει τον «αλγόριθμο που δουλεύει».Δηλαδή ένα μαθηματικό σχήμα εφοδιασμένο με ορισμένες εξηγήσεις, για το πώς και το γιατί «δουλεύει». 

β) Η επιστημονική προσέγγιση προϋποθέτει και εντάσσεται σε κάποια προδεδομένη φιλοσοφική –συνήθως χωρίς να το ξέρει. Ομοίως και η φιλοσοφική, η οποία προϋποθέτει κάποια μυθική, στο πλαίσιο της οποίας -αδήλως κατά κανόνα- «λειτουργεί». 

γ) Η διαφορά των τριών προσεγγίσεων δεν έχει να κάνει με την «αντικειμενική αλήθεια». Επίσης, επειδή η μια προσέγγιση διαδέχτηκε ιστορικά την άλλη, δεν σημαίνει ότι η τελευταία (η επιστημονική), «ακυρώνει» τη νομιμότητα των δύο προγενέστερων, όπως εν γένει νομίζεται. Και οι τρεις δύνανται να είναι «αληθείς», όχι ως προς την «αλήθεια γενικά», αλλά ως προς το προσεγγιζόμενο «πρόβλημα». Που στο κοινωνιο-οντολογικό επίπεδο είναι και για τις τρεις το αυτό. 

δ) Υπ’ αυτή την (γ) έννοια, η επιστημονική προσέγγιση «υπερτερεί», στο μέτρο που είναι «πιο κοντά» στην τελείωςδιαφορετική και από τις τρεις, «επιχειρησιακή» προσέγγιση, την οποία είναι υποχρεωμένος να εκπονήσει ο επειγόμενος να λύσει το «πρόβλημα» στην πράξη. 

1.3 Τα ερωτήματα

Τούτων δοθέντων, τα ερωτήματα ως προς την εν προκειμένω επιστημονική προσέγγιση, διαμορφώνονται ως εξής: Διαθέτει «αλγόριθμο» η θυσιαστική θεωρία; Αν ναι, «δουλεύει», ώστε να απεικονίζει τον τρόπο, με τον οποίο υποτίθεται ότι έγινε το μπιγκ μπαγκ της μετάβασης από την αθέσμιστη στη θεσμισμένηκοινωνική κατάσταση; Φωτίζει την έκτοτεπολυσχιδή ιστορική ανάπτυξη της κοινωνικής θέσμισης, αλλά και την παρατηρούμενη αστάθειά της, καθώς και την συχνή κατάρρευσή της; 

Για τη θετική απάντηση στα ερωτήματα αυτά πείθεται κανείς, αν μάθει ποιος ακριβώς είναι ο θυσιαστικός αλγόριθμος (ή «μηχανισμός»), πώς λειτουργεί, ποια εμπειρικά δεδομένα τον στηρίζουν και γιατί εν τέλει λειτουργεί.

2.- Ο θυσιαστικός αλγόριθμος 

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι αν εντός μιας προπολιτισμικής κοινωνικής ομάδας εισαχθεί ο «θυσιαστικός αλγόριθμος», θα προκληθεί η μετάλλαξή της από αθέσμιστη σε αυτοθεσμιζόμενη ομάδα-κοινότητα.

2.1 Ο αλγόριθμος – ποιος είναι, πώς λειτουργεί και σε ποια δεδομένα στηρίζεται. 

Ποιος είναι: Ο θυσιαστικός αλγόριθμος συγκροτείται από τρία βήματα. Βήμα 1ο: πόλεμος όλων εναντίον όλων. Βήμα 2ο: πόλεμος όλων εναντίον ενός – λυντσάρισμα του «μιάσματος». Βήμα 3ο: ιεροποίηση του θύματος – θέσμιση της συμφιλίωσης των εμπολέμων. 

Πώς λειτουργεί: Εντός του αρχικώς αθέσμιστου κοινωνικού πεδίου ξεσπά αλληλομαχία. Αν δεν βρεθεί θύμα, η αλληλομαχία εξελίσσεται σε αλληλοεξόντωση. (Όπως στους «σπαρτούς» πολεμιστές του αργοναυτικού μύθου.) Αν βρεθεί θύμα (βήμα 2) αλλά η ιεροποίησή του δεν ευδοκιμήσει, έχουμε υποστροφή στο βήμα 1. Αν ευδοκιμήσει, αρχίζει η κοινωνική αυτοθέσμιση. Συμπέρασμα: Πρόκειται για ανακυκλική διαδικασία –αλγοριθμική- γιατί ενέχει νόμο προόδου (προς την θεσμισμένη κοινωνική κατάσταση) και συνάμα νόμο υποστροφής (προς το θεσμικό μηδέν).

Υποστηρικτικά δεδομένα: Κοινωνικό πεδίο υπήρχε και πριν πρωτοθεσμιστεί. Πώς ακριβώς δεν το ξέρουμε. Δεν έχουμε κανένα χειροπιαστό στοιχείο. Ό,τι στοιχεία και τεκμήρια έχουμε για τον άνθρωπο, είναι στοιχεία ανθρώπινου πολιτισμού (τάφοι, ζωγραφιές, κ.λπ.). 

Έχουμε όμως στοιχεία και τεκμήρια: α) Για το ότι οι πολιτισμοί και οι ανθρώπινες κοινωνίες κάποια στιγμή αποσαθρώνονται και καταρρέουν, πέφτοντας τότε σε μια αθέσμιστη κατάσταση. β) Για το τι συμβαίνει όταν πέφτουν (πόλεμος όλων εναντίον όλων). γ) Για το πώς βγαίνουν από εκεί, όταν βγαίνουν (όλοι εναντίον ενός, θυματοποίηση), αναθεσμίζοντας το κοινωνικό πεδίο. Και δ) για το τι κάνουν αμέσως μετά (τελετουργικά, θυσία, ταμπού, κ.λπ.). 

Από την παρατήρηση αυτών των στοιχείων, μπορούμε να κάνουμε την εύλογη και θεμιτή υπόθεση, ότι τα εν λόγω «βήματα» περιγράφουν αυτό που συνέβαινε «πάντα» ή «από καταβολής κόσμου», μιας και το παρατηρούμε από τότε που ξεκινούν τα πρώτα μας τεκμήρια μέχρι σήμερα. Υπ’ αυτή την έννοια μπορούμε να μιλάμε για την «αθέσμιστη κοινωνική κατάσταση» και για την «γένεση του συλλογικού υποκειμένου» γενικά. 

Τα διαθέσιμα στοιχεία είναι, πριν απ’ όλα, οι θησαυρισμένοι από την εθνολογία καταγωγικοί μύθοι της ανθρωπότητας, που πάντοτε κρύβουν κάποιο θυσιαστικό συμβάν. Είναι επίσης η καθολικότητα του θρησκευτικού φαινομένου, που κοινός παρονομαστής του είναι η θυσία. Είναι επίσης τα πολιτισμικά «κείμενα διωγμών» της νεώτερης εποχής. Με δυο λόγια: Είναι το φαινόμενο του «αποδιοπομπαίου τράγου». Ή αλλιώς, ο «νόμος του λυντς» (το γνωστό από τη διαδικασία γένεσης και διαμόρφωσης των ΗΠΑ «λυντσάρισμα»). 

2.2. Γιατί λειτουργεί 

Γιατί πυροδοτείται ο «πόλεμος όλων εναντίον όλων»; Γιατί και πώς ο πόλεμος αυτός δύναται να μεταμορφωθεί σε πόλεμο «όλων εναντίον ενός»; Γιατί συμφιλιώνονται οι θύτες πάνω στο πτώμα του θύματος; Πού οφείλεται η απαραίτητη «παραγνώριση» για να γίνει η μετάβαση από το βήμα 1, στο 2 και στο 3, καθώς και η αντίστροφη κίνηση; Ποιο ακριβώς είναι το λογικό της νόημα; 

Στα ερωτήματα αυτά ο Ζιράρ απαντά, αποκαλύπτοντας το ρίζωμα του θυσιαστικού μηχανισμού στον συγκρουσιακό μιμητισμό. Τον οποίο περιγράφει ως πάθοςτου επιθυμητικού οργάνου της ψυχής. Το πάθος συνίσταται στην έως αυτονομήσεως μιμητική έξαρση του εριστικού ταραγμού. Έχει δε παρασιτικό χαρακτήρα: συναναπτύσσεται με την επιθυμία, πυροδοτώντας τον θυσιαστικό μηχανισμό, από την ενέργεια του οποίου τρέφεται. Ο συγκρουσιακός μιμητισμός και η «παραγνώριση», που τον συνοδεύει, εξηγεί έτσι το πέρασμα από το ένα βήμα του θυσιαστικού αλγορίθμου στο άλλο. 

Θα επιχειρήσω τώρα την «ελληνική μετάφραση» των εξηγήσεων αυτών για την σχέση έριδας και επιθυμία, για τηνπαραγνώριση και για τον μιμητισμό ωςπολλαπλασιαστή τους. 

2.2.1 Οι αιτίες της έριδας 

Γιατί τσακωνόμαστε; Αποδέκτης του ερωτήματος είναι η «ψυχή». (Αφού, ως γνωστόν, ο ανίκανος για τσακωμό «δεν έχει ψυχή μέσα του».) Οι Έλληνες, πρωταθλητές του πολέμου όλων εναντίον όλων, αποφάνθηκαν και οι πλέον ειδήμονες εξ αυτών, οι ασκητές του «αοράτου πολέμου» επιμαρτύρησαν, ότι η ψυχή έχει τρία «μόρια»: το επιθυμητικό, το θυμικό και τολογ(ιστ)ικό. Τρία λοιπόν τα κέντρα λήψης του ερωτήματος. Άρα τριπλή και η απάντηση. 

– Το λογικό ειρηνεύει όταν συμπέσουν οι γνώμες. Το θυμικό όταν συμπέσουν τα συναισθήματα. Ο εριστικός ερεθισμός τους προϋποθέτει αντίθεση απόψεων και αντίθεση συναισθημάτων: Όταν εσύ θεωρείς σωστό το άλφα κι εγώ το πλην άλφα. Όταν εσύ θλίβεσαι για την αναποδιά που σε βρήκε και εγώ δεν κρύβω τη χαρά μου. 

(Πριν πάμε στο επιθυμητικό, ας αφαιρέσουμε από τον ορίζοντα της επιθυμίας τα απεριορίστως παρεχόμενα και ανεμποδίστως προσβάσιμα «αγαθά». Δεν θα πω, λ.χ. «επιθυμώ» τον αέρα που αναπνέω, αφού τον έχω ήδη στη διάθεσή μου. Αν βέβαια μου τον στερήσεις θα τον «επιθυμήσω». Η επιθυμία ζητά κάτι το μη αφειδώς διαθέσιμο που της λείπει.Είναι έλλειμμα που ζητά πλήρωση. Ή κατ’ άλλη διατύπωση: πληγή που γυρεύει θεραπεία.) 

– Στο επιθυμητικό, συμβαίνει το ανάποδο απ’ ό,τι στο λογικό και στο θυμικό. Η εδώ έριδα κατοικοεδρεύει στην ομο-επιθυμία. Όταν επιθυμήσουμε το ίδιο αντικείμενο (πρόσωπο, πράγμα, σχέση, κατάσταση) και κινηθούμε προς αυτό, πυροδοτείται ακαριαία ο εριστικός ταραγμός. Τουναντίον: επιθυμητικά ελκόμενα από αντίθετα «αντικείμενα του πόθου», είναι εξαιρετικά απίθανο να πυροδοτήσουν τον εριστικό ταραγμό. Αν μάλιστα η ετερο-επιθυμία, τυχαίνει να συνοδεύεται από σύμπτωση απόψεων και συναισθημάτων, τότε η φιλότητα βρίσκει το ευνοϊκότερο δυνατό έδαφος για να εκτοπίσει τονείκος. 

Η έρις που έχει μητέρα τη μίμηση είναι «υπερτέρου γένους» από την έριδα που έχει μητέρα την «ανάγκη». Ο οικονομικός ανταγωνισμός, λ.χ., επικουρούμενος από τη διαφήμιση και τη μόδα-μίμηση, γεννά ατελεύτητο πλήθος «αναγκών» εκ του μηδενός. Επομένως και την επακόλουθη της μη «κάλυψής» τους έριδα. Όπως επίσης ο υποσκελισμός της αναγκαιο-κρατικής έριδας από την μιμητική έριδα, κατά την πορεία της μιμητικής κλιμάκωσής της, όπου η «ανάγκη» ξεχνιέται και το κόστος της αλληλομαχίας την υπερβαίνει, όπως ο όγκος της χιονοστιβάδας το εντός της χαλικάκι. 

2.2.2 Η θυσιαστική παραγνώριση

Ας σημειώσουμε τώρα ότι το θυμικό και το λογικό έχουν την τάση να στοιχίζονται στην υπηρεσία του επιθυμητικού. Το μεν λογικό να δικαιολογεί την επιθυμία. Ο δε θυμός να αγριεύει και σαν το μαντρόσκυλο να καταλαμβάνεται από επιθετικήμανία. Όταν τα «ηνία της ψυχής» τα έχει αδράξει ο θυμός η παραγνώριση είναι δεδομένη. Και να «θέλει» το λογικό να αντιδράσει, απλά δεν προλαβαίνει, καθώς (όπως θα μας πει η επιστήμη του εγκεφάλου) λειτουργεί με υπο-πολλαπλάσια εκείνου ταχύτητα. Η παραγνώριση (η «σκέψη» του «μαντρόσκυλου») έχει αναγνωρίσει σαν «εχθρικό τέρας» το άτυχο θύμα και αφού το «έκανε κομμάτια», παραχώνει όπως-όπως το πτώμα του και ανακαλεί την φιλότητα, αναπέμποντας ευχαριστήριους ύμνους στο τέρας-θύμα, που ευδόκησε να πάρει πάνω του το αλληλοκτονικό μίασμα. Θα κλείσει δε τον κύκλο, εντυπώνοντας στη συλλογική μνήμη την εικόνα του θύματος ως κακοποιού –μιαρού- και συγχρόνως ως αγαθοποιού –ιερού- όντος. 

Είναι ακριβώς η εικόνα της αρχαϊκής θεότητας. Και προσοχή. Τη «συλλογική» μνήμη την ιδρύει η συγκλονιστική «επιτυχία» του θυσιαστικού συμβάντος. 

2.2.3 Ο μιμητισμός ως πολλαπλασιαστής 

Ας έρθουμε τώρα στον μιμητισμό, τον σύμφυτο με τον κοινωνικό χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης, όπου και η πιο σκοτεινή πτυχή. 

Παρά τα όσα κανοναρχούν οι νόμοι και οι προφήτες της νεωτερικότητας, οντολογικώς το υποκείμενο δεν είναι «άτομο». Αν υποτεθεί, ότι η «ατομική» αντίληψη ισχύει για το λογικό και το θυμικό (εγώ και το αντικείμενο της σκέψης μου, εγώ και το αντικείμενο του συναισθήματός μου), αυτό με τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί για το επιθυμητικό. Εκεί το καθεστώς είναι ριζικά διαφορετικό, διότι η επιθυμία, εξηγεί ο Ζιράρ, δεν είναι διπολική («αυτή» και το «αντικείμενό» της), αλλάτριπολική: «αυτή», το «πρότυπό» της και το «αντικείμενό» της. Ή σύμφωνα με την ακριβέστερη «ελληνική» διατύπωση: το επιθυμητικό, το πρότυπο και το αντικείμενο. 

Ο άνθρωπος, αν και «επιθυμητικό» ον, δεν γεννιέται γνωρίζοντας τι ακριβώς «αξίζει» να επιθυμεί. Μαθαίνει μιμούμενος τον Άλλο, ο οποίος υπεισέρχεται ωςπρότυπο. Το επιθυμητικό βλέπει τι επιθυμεί ο άλλος-πρότυπο και έτσι αντιλαμβάνεται τι εστί επιθυμητό, οπότε και πυροδοτείται η γένεση της επιθυμίας, η οποία είναι ενέργεια και ως ενέργεια διαρρέει ολόκληρο το επιθυμητικό τρίγωνο. 

Η επιθυμία γεννάται στον τόπο του άλλου ως προτύπου. Ή πράγμα που είναι περίπου το ίδιο: «το υποκείμενο γεννιέται στον τόπο του άλλου» (κατά Λακάν). Όσο περισσότερους μάλιστα βλέπει να επιθυμούν το υποδειχθέν ως επιθυμητό, τόσο ανεβαίνει στα μάτια του επιθυμητικού η «επιθυμητική αξία» του επιθυμητού. Η σφοδρότητα της επιθυμίας αυξάνει την «αξία» του ποθουμένου. Αν τώρα ο άλλος-πρότυπο είναι κοντινό πρόσωπο και η επιθυμία μας έχει τον ίδιο στόχο, είναι εύλογο να αντικρίσουμε αλλήλους ως αντιπάλους. Ο άλλος εισέρχεται στο τρίγωνο της επιθυμίας με δύο όψεις: ως πρότυπο και ως εμπόδιο. Ως πρότυπο προκαλεί την μίμηση και ως εμπόδιο την αντιπαλότητα. Το μήνυμά του είναι αντιφατικό. «Δισσή επιταγή»: «αυτό πρέπει να κάνεις, αλλά μην τολμήσεις, γιατί σε έφαγα»! 

Αν τώρα τοποθετήσουμε τον μιμητικό μηχανισμό εντός της αθέσμιστης κοινωνικής αφετηρίας μας, είναι λογικό να αναμένουμε μιμητική έξαρση του εριστικού ταραγμού. Μια «αφ-ορμή» χρειάζεται για να κλιμακωθεί ο εριστικός ταραγμός ως τη δυνητική κορύφωσή του, τον «πόλεμο όλων εναντίον όλων». Από τα όπλα της κριτικής ως την κριτική των όπλων, η απόσταση δεν είναι αδιάβατη. 

Αν επίσης, στη διάρκεια της μιμητικής κλιμάκωσης, υποδείξω «τις πταίει» και υπάρξει ο «πρώτος τον λίθον βαλέτω», λογικό είναι να αναμένεται, ως εξαιρετικά πιθανή, η μιμητική σύγκλιση της δολοφονικής μανίας σε βάρος του -συμπτωματικώς ή μη- στοχοποιηθέντος. 

Εύλογη, τέλος, είναι η ομόθυμη «ιερή» επικύρωση του «συμφιλιωτικού» αποτελέσματος, αφού η μανική έριδα εκτονώθηκεήδη πάνω στο πτώμα του θύματος. Εύλογη –δεδομένης της παραγνώρισης-, η ιανόμορφη «θεοποίηση» του θύματος, η απόδοσή του ως αγαθού και συγχρόνως μοχθηρού όντος (: το θείον φθονερόν).

3.- Θυσία και αυτοθέσμιση

Η ιεροποίηση του θύματος πυροδοτεί την κοινωνική αυτοθέσμιση. Κι αυτή αναπτύσσεται, αποδιδόμενη από τον Ζιράρ στην παράλληλη εκλέπτυνση της τελετουργικής θυσίας. 

Παρατηρούμε κατ’ αρχάς ότι στην ιστορική διαδρομή της η τελετουργική θυσία περνά, πράγματι, από τέσσερις αναβαθμούς «εκλέπτυνσης»: ανθρωποθυσία,ζωοθυσία, θυσία της αμαρτίας, Θεοθυσία. Στη διαδρομή της αυτή, αντιστοιχεί η μετάβαση από την πρωταρχική-αρχαϊκή αυτοθέσμιση ως την τελική δικαιοπολιτική κορύφωσή της. Ο Ζιράρ διαβλέπει σ’ αυτή την παραλληλία μια διαδραστική συνάρτηση ανάμεσα στη θυσιαστική και την θεσμική επεξεργασία, με την πρώτη να παίζει τον καθοριστικό ρόλο, τουλάχιστον στα πρώτα βήματα. 

Πιο συγκεκριμένα. Οι νόμοι και η εξουσία, έχουν θρησκευτική καταγωγή. Πηγή των νόμων είναι τα θρησκευτικά «ταμπού». Αυτά απαγορεύουν ό,τι η «άγρια σκέψη» υπολαμβάνει ως ικανό να πυροδοτήσει την αλληλοκτονία. Θυσιαστική είναι επίσης η καταγωγή της εξουσίας. Ο αρχαϊκός «βασιλέας» ήταν άτομο που είχε επιλεγεί για την προβλεπόμενη τελετουργική ανθρωποθυσία. Στο μεταξύ απολάμβανε τις «προνομίες του θύματος», -την ελευθερία έναντι των απαγορεύσεων. Κάποια στιγμή το υποψήφιο θύμα αξιοποίησε τις προνομίες του και αυτονομήθηκε. Οι προνομίες έγιναν εξουσία. Έμεινε όμως έντονη, ως σήμερα, η αταβιστική απαίτηση ο Ηγέτης να θυσιάζεται για τον λαό του. Τόσο βαθιά ριζωμένος στην κοινωνική φύση του ανθρώπου είναι ο θυσιαστικός μηχανισμός. 

Μέσα από την συνάρτηση θυσιαστικής και νομο-εξουσιαστικής εκλέπτυνσης, η κοινωνική θέσμιση εφοδιάζεται με ισχύ, ήτοι κοινωνική δύναμη, ικανή να διασφαλίζει την βιωσιμότητά της. Ο νόμος προόδου, δηλαδή η ανάπτυξη της κοινωνικής αυτοθέσμισης, αποδίδεται έτσι στην επιτυχή θυσιαστική ανάσχεση του νόμου της υποστροφής. 

«Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», θα παραγγείλει ο Θεός-θύμα στους φίλους του. Θεσπίζοντας έτσι τη «λογική και αναίμακτη» επανάληψη της δικής του σταυρικής θυσίας. Προφανώς δεν πρόκειται απλώς για «ανάμνηση», αλλά για ομοιοπαθητική κοινωνικο-θεραπευτική επαναπρόσληψη του αρχαϊκού κανιβαλισμού και όλων των έκτοτε ημι-κανιβαλικών αναβαθμών του. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ.» 

Στην υψηλότερη, λοιπόν, θυσιαστική βαθμίδα, αυτήν της ομοιοπαθητικής επαναπρόσληψης της θυσιαστικής ιστορίας της ανθρωπότητας, την Θεία Ευχαριστία, ο Ζιράρ θα δει το ρητώς διαυγαζόμενο «κεκρυμμένο από καταβολής», θυσιαστικό θεμέλιο του πολιτισμού. 

Τελετουργικά «εξημερωμένος», λοιπόν, και θεσμικά «μπλοκαρισμένος», ο θυσιαστικός μηχανισμός λειτουργεί, εντός του συλλογικού υποκειμένου, σαν απορροφητήρας και μετασχηματιστής του παραγόμενου εριστικού χαοτικού δυναμικού. Η προσομοιωτική θυσιαστική εφευρετικότητα (παιγνιώδεις πρακτικές προσωρινού εκτονωτικού παροπλισμού των απαγορεύσεων), αφ’ ενός, και η θεσμική λειτουργική-ιεραρχική εφευρετικότητα, αφ’ ετέρου, συντελούν στην αποκρυστάλλωση, ενός εορτο-χρονο-λειτουργικού αλγορίθμου, ριζωμένου στον υπαρξιακό κύκλο (γέννηση-γάμος-θάνατος) και στο γύρισμα των εποχών. Το τόσο κοινότοπο αυτό το φαινόμενο έχει κεφαλαιώδη σημασία, διότι μετατρέπει το θεσμισμένο κοινωνικό πεδίο σε μεταβιολογική ζωντανή οντότητα, με διαχρονική ταυτότητα. Δηλαδή συλλογικό υποκείμενο.

Η συνέντευξη του Γ.Κοντογιώργη στον Γ. Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984,29/12/2015)

http://contogeorgis.blogspot.gr/2015/12/blog-post_86.html

&

https://www.youtube.com/watch?v=3d_mJztw2yU

Συνέντευξη του καθηγητή Γ. Κοντογιώργη στον δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984, 29/12/2015)

Γ. Κοντογιώργης, Το έθνος ως διακύβευμα της προόδου και το αντιδραστικό υπόβαθρο της άρνησης της ελληνικής συνέχειας

http://contogeorgis.blogspot.gr/2015/12/2122015.html

Από την παρουσίαση (2/12/2015) του νέου βιβλίου του Γ. Καραμπελιά 1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας, Εναλλακτικές εκδόσεις.

Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων: Το σύμφωνο συμβίωσης, η ομοφυλοφιλία, το κράτος και η Ορθόδοξη Εκκλησία

πηγή: Θεολόγοι Κρήτης

Ως εκπαιδευτικοί, θεολόγοι, ορθόδοξοι χριστιανοί και Έλληνες πολίτες, παρακολουθούμε με ανησυχία τα τελευταία χρόνια τον ηθικό αποπροσανατολισμό της κοινωνίας μας.

Η ανθρώπινη επικοινωνία γίνεται πλέον μέσω κινητών τηλεφώνων και σελίδων κοινωνικής δικτύωσης· οι εξοντωτικοί ρυθμοί και οι συνθήκες εργασίας αποξενώνουν τα μέλη των οικογενειών· η νέα γενιά διασκεδάζει με κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, μουσική και ηλεκτρονικά παιχνίδια, που προάγουν τη βία και την παράνοια, όταν δεν εξοικειώνουν με τη μαύρη μαγεία και το σατανισμό... Ο θεσμός του γάμου έχει διασυρθεί, οι ελεύθερες και εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις διαφημίζονται σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου, οι σύζυγοι τείνουν να υποκατασταθούν με "συντρόφους", που αποκτούν παιδιά και κατόπιν διαλύουν τον ερωτικό τους σύνδεσμο και συνδέονται με άλλους, με τους οποίους αποκτούν άλλα παιδιά κ.ο.κ. Η κατάθλιψη, τα τροχαία ατυχήματα, οι εξαρτήσεις (πλέον και από την εικονική πραγματικότητα του κυβερνοχώρου) και ο καρκίνος (που η εξάπλωσή του φαίνεται να οφείλεται κατά βάσιν σε ανθρωπογενείς παράγοντες) συντρίβουν, εξουθενώνουν και τελικά εξολοθρεύουν τον άνθρωπο. Και όλα αυτά, χωρίς να συνυπολογίσουμε τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων, την ανεργία και τη διαφαινόμενη παντοδυναμία των διεθνών εταιριών και των τραπεζών, μπροστά στις οποίες το κράτος μοιάζει να αδυνατεί ή - χειρότερα - να αρνείται να προστατεύσει τους πολίτες του.

Το σύμφωνο συμβίωσης, που νομοθετήθηκε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, ούτως ή άλλως αποδεικνύει ότι το ελληνικό κράτος δεν αποδίδει πλέον οποιαδήποτε αξία στο θεσμό της οικογένειας. Οι κύκλοι συμφερόντων, που ελέγχουν τη ζωή μας, δεν επιθυμούν ανθρώπους δεμένους με δεσμούς αγάπης σε υγιείς και ισορροπημένες οικογένειες, αλλά μονάδες, ανυπεράσπιστες και ανερμάτιστες. Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια απλώς συνιστά ένα βήμα παραπέρα στην αλλοτρίωση του ανθρώπινου προσώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας, που μοιάζει πλέον όλο και περισσότερο με τα βιβλικά Σόδομα, όπου όχι μόνο υπήρχε ομοφυλοφιλία αλλά οι άνθρωποι είχαν διαφθαρεί τόσο πολύ ώστε να χάσουν κάθε σχέση με το Θεό και να στραφούν εναντίον του.

Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, η θεώρηση της ομοφυλοφιλίας ως "υγιούς" και "φυσιολογικής" ερωτικής επιλογής αποτελεί απάτη, με θύματα πρωτίστως τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους αδελφούς μας και, κατ' επέκτασιν, όλους εκείνους που πιθανόν να εξωθηθούν στην ομοφυλοφιλία παραπλανημένοι από τη σχετική διαφήμιση. Η απάτη αυτή, κατά τη γνώμη μας, εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των αθέατων συσπειρώσεων που υποδουλώνουν και εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν χαρακτηρίζει μια πράξη ή μια στάση ζωής ως αμαρτία και πάθος, δεν το κάνει για να καταδικάσει τον άνθρωπο, αλλά για να τον καλέσει να απελευθερωθεί από αυτό και να προστατεύσει τον εαυτό του από τις ολέθριες συνέπειες, που με βεβαιότητα θα του προκαλέσουν οι πράξεις και οι επιλογές του. Η Εκκλησία δεν είναι δικαστήριο, αλλά καταφύγιο, και οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού δεν είναι ηθικιστές κατήγοροι, αλλά σοφοί και στοργικοί θεραπευτές της ανθρώπινης ψυχής από τα τραύματα, που ο ίδιος ο άνθρωπος από αδυναμία προκαλεί στον εαυτό του.

Τούτο δεν αφορά μόνο στο πάθος της ομοφυλοφιλίας, αλλά σε όλα τα πάθη, από τα οποία υποφέρει ο καθένας μας και τα οποία μας κάνουν να πληγώνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Οι άνθρωποι δεν έχουμε μόνο πάθη και ελαττώματα, αλλά και αρετές. Ένας ομοφυλόφιλος δεν απορρίπτεται ως πρόσωπο· προειδοποιείται όμως με σεβασμό ότι οι επιλογές του τον απομακρύνουν από την αληθινή αγάπη και την αληθινή χαρά, πράγμα που συμβαίνει συχνά και στους ετεροφυλόφιλους εξαιτίας άλλων παθών και για άλλους λόγους. Κανείς μας δεν είναι αναμάρτητος, ούτε δικαστής των αδελφών του. Μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι αναμάρτητος, ο Οποίος "δεν ήρθε για να κρίνει, αλλά για να σώσει τον κόσμο" (Ιω. 12, 47).

Ακόμη και εκείνοι που εξαπατούν και εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους (δεν αναφερόμαστε στους ομοφυλόφιλους αυτή τη στιγμή) είναι προσκεκλημένοι από τον Ιησού Χριστό και την Εκκλησία, που Εκείνος ίδρυσε, να μετανοήσουν, αν θέλουν, και να σωθούν.

Υπό τις παρούσες συνθήκες της ηθικής και πνευματικής σύγχυσης και της ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης, που κυριαρχούν γύρω μας, θα πούμε μόνο τούτα:

Παρακαλούμε το ελληνικό κράτος, του οποίου είμαστε πολίτες και εκπαιδευτικοί λειτουργοί, να συμπεριφερθεί συνετά και να προστατεύσει τον άνθρωπο και την οικογένεια (λαμβάνοντας πραγματικά μέτρα για την προάσπισή τους), αντί να τα υπονομεύει· ιδιαίτερα η θεσμοθέτηση της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια (όσο κι αν τα αγαπούν) με θλίψη επισημαίνουμε ότι θα δυναμιτίσει την ψυχική ισορροπία ανυπεράσπιστων υπάρξεων.

Θέλουμε να πούμε στους ομοφυλόφιλους συνανθρώπους και κάθε άνθρωπο ότι η Εκκλησία είναι καταφύγιο για όλους. Η μετάνοια, η εξομολόγηση, η συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία είναι αυθεντικές προτάσεις ζωής. Όταν οι λανθασμένες επιλογές στη ζωή πληγώνουν, ο Χριστός και η Εκκλησία είναι η μόνη διέξοδος, ως η μόνη «οδός, αλήθεια και ζωή». Στην παραβολή του ασώτου υιού, η οποία είναι ένα από τα σημαντικότερα και ανθρωπιστικότερα κείμενα της παγκόσμιας γραμματείας, αντιδιαστέλλεται η αλλοτρίωση από την προσκόλληση σε φθαρτές και εφήμερες σχέσεις από τη συμμετοχή στο αιωνίως εόρτιο δείπνο της βασιλείας του Θεού. Στο δείπνο αυτό όλοι είναι καλεσμένοι, ενώ η επιστροφή και η συμμετοχή κάθε ανθρώπου σε αυτό είναι γεγονός χαράς στον ουρανό και τη γη.

Με αγάπη Χριστού

Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων

Επιμέλεια κειμένου: Θεόδωρος Ρηγινιιώτης

Αναγνωστική ανασκόπηση 2015

ΚΛΙΚ:

Αναγνωστική ανασκόπηση 2015

"Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε": Ψάλλει ο Θεόδωρος Βασιλικός

https://www.youtube.com/watch?v=M7zn2Fhkcv4

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε, ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

Η Γέννησις, Μονή Εσφιγμένου. Μικρογραφία σε περγαμηνή. Χειρόγραφο αρ. 14 (Μηνολόγιον),11ος-12ος αι. Πηγή:http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2011/12/432-4.html

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!

ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!

Δείτε και:

• "Ὁ πατὴρ τῆς μητρὸς γνώμῃ υἱὸς ἐγένετο"
• Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καὶ παράδοξον
• Τὶ σοι προσενέγκωμεν Χριστέ 
• Δεῦτε χριστοφόροι λαοὶ κατίδωμεν, θαῦμα πᾶσαν ἔννοιαν, ἐκπλῆττον καὶ συνέχον... 
• Η Γέννηση του Χριστού στην Τέχνη του Αγίου Όρους 
• Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2015

Δοκιμασίες καί παρουσία τοῦ Θεοῦ

Πρός τόν εὐλαβῆ κλῆρο καί λαό,

Τέκνα ἐν Κυρίω προσφιλέστατα,

«Πιστεύω... εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ

τόν μονογενῆ,... σαρκωθέντα... καί ἐνανθρωπήσαντα»

1. Ανησυχία, πόνος και φόβος απλώνονται αυτό τον καιρό στη ζωή μας. Πολύμορφη ανέχεια, ξενιτεμοί, δυσβάστακτες στερήσεις· τρομοκρατικά ξεσπάσματα επιθετικότητας και μίσους. Και μέσα στη θολή αναταραχή, η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται σαν ολοφώτεινη δέσμη παρηγοριάς, ειρήνης και ελπίδας.

Τα γεγονότα σχετικά με τη Γέννηση του Χριστού, όπως τα περιγράφουν οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς, τονίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός από βρέφος ακόμη αντιμετωπίζει σειρά δυσκολιών. Γεννιέται ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι της Παναγίας μητέρας Του, σε χώρο φτωχικό της Βηθλεέμ, οι κάτοικοι της οποίας μένουν ψυχροί και αδιάφοροι. Ακολουθεί το μίσος των ισχυρών, το διαβολικό σχέδιο του Ηρώδη, ένας παράλογος και άδικος διωγμός, που Τον αναγκάζει να καταφύγει στην Αίγυπτο. Σε όλες όμως, τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του μικρού Ιησού δεσπόζει η παρουσία του Θεού Πατρός.

Μην απορούμε, λοιπόν, και μην τα χάνουμε, όταν βρισκόμαστε εμπρός σε κακουχίες, εχθρότητες, αδικίες, φτώχεια, αδιαφορία και αδιέξοδα. Οι δοκιμασίες είναι αναπόσπαστα στοιχεία του ανθρώπινου βίου. Ας μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε ειρηνικά. Κυρίως με πίστη και εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την παρουσία του Θεού. Ακόμη και στις σκοτεινές φάσεις του βίου μας, όταν απειλές, στερήσεις, ασθένειες, αποτυχίες μας συνθλίβουν, αντηχεί παρηγορητικά ο στίχος του Ψαλμωδού: «Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μέτ’ ἐμοῦ εἶ˙» (Ψάλμ. 22:4).Η αίσθηση της πανταχού και πάντοτε παρουσίας του Θεού παρηγορεί, ενισχύει και εξασφαλίζει αντοχή και ειρήνη στον πόνο και τις θλίψεις. Γεμίζει επίσης την ψυχή με φως αγαλλιάσεως σε ώρες επιτυχίας και δημιουργίας.

2. Η γνώση της παρουσίας και προνοίας του Θεού στον κόσμο ήταν μία αλήθεια αποδεκτή ήδη από την αποκάλυψη της Π. Διαθήκης. Το συγκλονιστικό Νέο που τονίζει η εορτή των Χριστουγέννων είναι ότι ο Θεός όχι απλώς είναι παρών στον κόσμο μας, αλλά ότι ο Υιός και Λόγος Τού «σαρκώθηκε», προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Αυτή η αποκάλυψη διαφοροποιεί τη χριστιανική πίστη από τα ποικίλα θρησκεύματα. Το σύμβολο της χριστιανικής πίστεως υπογραμμίζει: «Πιστεύω... εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ,... σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα». Έκτοτε, όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν και βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος γίνονται μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού «ὅ ἐστιν ἡ Ἐκκλησία» (Κόλ.1:24). Λαμβάνουν τη Χάρη και τη δύναμη να μένουν «ἐν αὐτῷ», να βρίσκονται σε προσωπική κοινωνία με τον Χριστό.

Το βίωμα που γαληνεύει τον πιστό Χριστιανό είναι κάτι ακόμα εντονώτερο από την απλή θεϊκή παρουσία. Είναι η υπαρξιακή «κοινωνία» με τον ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού, με τον Ιησού Χριστό. «Ὁ φανερωθεῖς Λόγος διά τοῦτο κατέμειξεν ἐαυτόν τῇ ἐπικήρῳ τῶν ἀνθρώπων φύσει, ἴνα τῇ τῆς θεότητος κοινωνίᾳ συναποθεωθῇ τό ἀνθρώπινον», (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης: Ο φανερωθείς Λόγος, γι´ αυτό έσμιξε τον εαυτό Του με τη θνητή φύση των ανθρώπων, για να συναποθεωθεί το ανθρώπινο μέσω της κοινωνίας με τη Θεότητα). Με τη «σάρκωσή» Του, ο Υιός του Θεού μας προσέφερε το ασύλληπτο δικαίωμα να «μένωμε ἐν Αὐτῷ», να μετέχουμε μυστικά στη ζωή αγάπης της Αγίας Τριάδος. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διατύπωσε λακωνικά την εκπληκτική αλήθεια που συνοψίζει την Καινή Διαθήκη: «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ.» (Ἅ’ Ἰω. 4:16).

Ο Χριστός επανειλημμένως αναφέρθηκε στο μυστήριο της σχέσεώς Του με τον Ουράνιο Πατέρα. «Πιστεύετε μοί ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί»(Ἰω. 14:11), «Καί ὁ πέμψας με μετ' ἐμοῦ ἑστιν·οὐκ ἀφῆκε μέ μόνον ὁ πατήρ, ὅτι ἐγώ τά ἀρεστά αὐτῷ ποιῶ πάντοτε» (Ἰω. 8:29). Σ’ αυτή τη σχέση κοινωνίας μαζί Του καλεί όλους τους μαθητές και αποστόλους Του. Με σαφήνεια δήλωσε: «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν.»(Ἰω. 14:23). Προαπαιτούμενο λοιπόν για την «κοινωνία» μαζί Του είναι η συμμόρφωση της συμπεριφοράς μας με τον λόγο Του, με το θέλημά Του, με τις αρχές που Εκείνος καθόρισε: τη δικαιοσύνη, τη φιλαλήθεια, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα, την αγνότητα, την ταπεινοφροσύνη και την αυτοθυσία.

**

Το μεγαλύτερο δώρο, αδελφοί μου, που μας προσφέρουν τα Χριστούγεννα είναι η βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι «μεθ’ ἡμῶν». Ο άπειρος και παντοδύναμος Θεός, ο άχρονος και αχώρητος, ο Οποίος «Ἀγάπη ἐστί», εισήλθε στον χρόνο και τον χώρο τον δικό μας. «Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Ἅ’ Ἰω. 4:16). Όποιος αγαπά και νιώθει διαρκώς την παρουσία του Θεού, την κοινωνία με τον ἐνανθρωπήσαντα Λόγο Του, δεν φοβάται κανέναν και τίποτε. «Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἄλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Ἅ’ Ἰω. 4:18), κάθε μορφής φόβο.

Ας δεηθούμε, ο εν Τριάδι Θεός να μας δίνει τη δύναμη Του για να μη λυγίζουμε από τις θλίψεις, τις αδικίες, τις κακουχίες που ορθώνονται στον δρόμο μας. Για να ενισχύει την αίσθηση της παρουσίας του ουρανίου Πατρός, τη βεβαιότητα ότι στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας δεσπόζει ο Εμμανουήλ - ο Χριστός. Και με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, οι δοκιμασίες να μεταμορφώνονται σε ευκαιρίες πνευματικής ωριμότητας και αγιασμού.

Ειρηνοφόρα Χριστούγεννα, ευλογημένος και δημιουργικός ο νέος χρόνος.

Με ολόψυχη αγάπη εν Χριστώ,

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΡΗΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ)

https://www.youtube.com/watch?v=Ecdjgr_wEKM

“ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ” ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΝΕΙ

Για δεύτερο έτος στο Σουλτανάτο του Μπρουνέι στη νήσο Βόρνεο της Μαλαισίας τα Χριστούγεννα είναι απαγορευμένα. Με απόφαση του Σουλτάνου και του Συμβουλίου των Ιμάμηδων, όσοι δεν είναι χριστιανοί δεν επιτρέπεται να μετάσχουν στους εορτασμούς, να στολίσουν δέντρα ή να χρησιμοποιήσουν αγιοβασιλιάτικα ρούχα ή καπέλλα. Στους χριστιανούς επιτρέπεται ο εορτασμός εντός των κοινοτήτων τους και κατόπιν ενημερώσεως των αρχών. Η εορταστική ατμόσφαιρα ενόχλησε τους ιμάμηδες στο ισλαμικό αυτό κράτος, διότι εξεφράσθη φόβος για “τραυματισμό της πίστεως των μουσουλμάνων από τον μιμητισμό”.

Από τη στήλη “ΠΕΝΝΙΕΣ, ΕΙΔΗΣΟΥΛΕΣ, ΠΕΡΙΕΡΓΑ” της εφημερίδας “ΕΣΤΙΑ”, αρ. φυλ. 40337/23-12-2015, σελ.1 (διατηρείται η ορθογραφία που ακολουθεί η εφημερίδα)

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ευχόμαστε ολόψυχα σε όλους και σε όλες

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

με υγεία, αγάπη, ειρήνη, αλληλεγγύη

Η Γέννηση του Χριστού. Τοιχογραφία στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου της Στέγης στο χωριό Κακοπετριά (14ος αιώνας)
πηγή: http://noctoc-noctoc.blogspot.gr/2012/12/14_15.html

Δείτε και:

Το άγνωστο μήνυμα των Χριστουγέννων: να γίνεις θεός!

Α.Αργυρόπουλος, Γ.Βαλλιανάτος: Σύμφωνο συμβίωσης (βίντεο, 19-12-2015, ΚΟΝΤΡΑ)

πηγή: Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ

Α' Μέρος

https://www.youtube.com/watch?v=SBquOIwkXnw

Β' Μέρος
https://www.youtube.com/watch?v=DPTxTwjUqqI

φωτογραφήματα 82

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 81

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Patriarchal Proclamation of Christmas 2015

Prot. No. 1172

CHRISTMAS ENCYCLICAL

BARTHOLOMEW

By God’s Mercy 

Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch

To the plenitude of the Church

Grace, mercy and peace from the newborn Savior Christ in Bethlehem

Beloved brothers and sisters in the Lord,

The sweetness of the holy night of Christmas once again embraces the world. In the midst of human toil and suffering, crisis and challenge, greed and hatred, anxiety and despair, the mystery of the divine incarnation presents the same charm as a truly tangible and ever contemporary reality, urging “the inhabitants of the world to learn righteousness” (cf. Is. 26:9), for “today our Savior is born” (Luke 2:11).

Unfortunately, however, in our age, many people think like Herod, that illicit and utter slayer of children, annihilating their fellow human beings in manifold ways. When Herod’s self-centeredness distorted his mind as an earthly leader, he was paradoxically threatened by the birth of an innocent Child. Therefore, Herod chose the annihilation of the Child as the most appropriate way of protecting his earthly power.

To escape his murderous intentions, the Infant Jesus, about whom the angels spoke, was forced to flee to Egypt, becoming (as we might say in today’s terminology) a “political refugee,” together with Mary, his most-holy mother and Theotokos, as well as the righteous Joseph.

In our time, which is considered a time of progress, many children are forced to flee as refugees with their parents in order to save their lives, which are undermined by diverse enemies. This is truly a disgrace for the entire human race.

For this reason, on the occasion of the nativity of the Child Jesus, our genuine Redeemer and Savior, we proclaim from the most-holy Apostolic, Patriarchal and Ecumenical Throne that every society must guarantee the safe development of children and respect their right to life, education and normal upbringing, which may be secured by their nurture and formation within the context of the traditional family, based on the principles of love, compassion, peace and solidarity, which are gifts offered to us today by the incarnate Lord. 

The newborn Savior invites everyone to receive this message of salvation for all people. It is true that, in the long course of human history, people experienced many migrations and settlements. Yet we would have hoped that, after two world wars as well as numerous proclamations for peace by church and political leaders and institutions, modern societies would be able to secure the peaceful coexistence of people in their own lands. Unfortunately events have shown otherwise and shattered our hopes, because huge masses are today obliged to set out on a bitter road as refugees in the face of annihilation.

This ever-escalating situation, with the constantly swelling wave of refugees, increases the responsibility of those of us who are still blessed to live in peace and some comfort, in order not to remain insensitive to the daily drama of thousands of our fellow human beings. Instead, we are called to express our practical solidarity and love, knowing that every gesture of love toward them is ultimately attributed to the newborn and incarnate Son of God, who came to the world neither as king and ruler, nor as tyrant or aristocrat, but rather as a naked and defenseless Infant in a tiny manger, homeless like many thousands of people at this very moment, and forced from his earliest years to migrate to a distant land in order to survive the hatred of Herod. The innocent blood of today’s refugee infants spills onto the earth and into the sea, while Herod’s insecure soul “bears the guilt.”

This divine Infant, born in Bethlehem and headed to Egypt, is the authentic guardian of today’s refugees, who are persecuted by modern-day Herods. This Child Jesus, our God, “became weak to the weak” (cf. 1 Cor. 9:22), in every way becoming like us who are weak, wearied, at risk, as refugees. Our support and assistance to the persecuted and displaced, irrespective of race, ethnicity and religion, resembles the most precious gifts of the wise men to the newborn Lord, like the invaluable treasures of “gold and frankincense and myrrh” (cf. Matt. 2:11), an inviolable and permanent spiritual wealth that remains incorrupt to the ages and awaits us in the heavenly kingdom.

Let each of us offer whatever we can to our refugee brothers and sisters, in whom we see the person of Jesus Christ. Let us offer the precious gifts of love, sacrifice and compassion to the small Child Christ born in Bethlehem, imitating his tender mercy. And let us worship him with the angels, the wise men and the simple shepherds, as we cry out “glory to God in the highest and on earth peace, goodwill to all people” (Luke 2:14), together with all the saints.

May the grace and abundant mercy of the refugee Infant Jesus be with you all!

Christmas 2015

Your Fervent Supplicant before God

http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=2108&tla=en

Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις (2015)

Ἀριθμ. Πρωτ. 1172

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ 

ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ γλυκύτης τῆς Ἁγίας Νυκτὸς τῶν Χριστουγέννων περιβάλλει καὶ πάλιν τὸν κόσμον. Καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρωπίνων καμάτων καὶ πόνων, τῆς κρίσεως καὶ τῶν κρίσεων, τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐχθροτήτων, τῶν ἀνησυχιῶν καὶ τῶν ἀπογοητεύσεων, προβάλλει μὲ τὴν ἰδίαν ὡς καὶ ἄλλοτε γοητείαν, πραγματικὸν καὶ σύγχρονον ὅσον ποτέ, τὸ μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, προτρεπόμενον ἵνα «δικαιοσύνην μάθωμεν οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (πρβλ. Ἠσ. κς΄, 9), ὅτι «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. β΄, 11).

Ἀτυχῶς, ὅμως, κατὰ τὴν ἐποχήν μας, πολλοὶ ἄνθρωποι σκέπτονται ὅπως ὁ ἐκτελεστὴς ἐκεῖνος τῶν νηπίων Ἡρώδης, ὁ ἄνομος καὶ ἀδίστακος, καὶ ἐξολοθρεύουν τοὺς συνανθρώπους των διὰ ποικίλων τρόπων. Ὁ στρεβλωμένος ἀπὸ τὴν ἐγωκεντρικότητά του νοῦς τοῦ ἐξουσιαστοῦ τοῦ κόσμου τούτου, ὁ ὁποῖος προσωποποιεῖται εἰς τὸ φονικὸν πρόσωπον τοῦ Ἠρώδου, εἶδε παραδόξως κίνδυνον διὰ τὴν ὑπόστασίν του τὴν γέννησιν ἑνὸς ἀθώου Παιδίου. Καὶ ὡς καταλληλότερον τρόπον διὰ τὴν προφύλαξιν τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας του ἀπὸ τὸν κίνδυνον, τὸν ὁποῖον ἐνέπνεεν εἰς αὐτόν –κατὰ τὴν ἄποψίν του- ἡ γέννησις τοῦ Παιδίου, ἐπέλεξε τὴν ἐξολόθρευσίν του. 

Διὰ νὰ σωθῇ ἀπὸ τὰς φονικὰς διαθέσεις τὸ Βρέφος Ἰησοῦς, διὰ τὸ ὁποῖον ὡμίλησαν οἱ Ἄγγελοι, ἠναγκάσθη νὰ φύγῃ εἰς Αἴγυπτον, καταστὰν οὕτω, θὰ ἐλέγομεν μὲ τὴν ὁρολογίαν τῆς ἐποχῆς μας, «πολιτικὸς πρόσφυξ», ὁμοῦ μετὰ Μαρίας τῆς Μητρὸς Αὐτοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ.

Εἰς τὴν ἐποχήν μας, θεωρουμένην ὡς ἐποχὴν προόδου, πολλὰ παιδία ἀναγκάζονται νὰ καταστοῦν πρόσφυγες ἀκολουθοῦντα τοὺς γονεῖς των διὰ νὰ σώσουν τὴν ζωήν των, τὴν ὁποίαν ὑποβλέπουν ποικιλώνυμοι ἐχθροί των. Τὸ γεγονὸς τοῦτο, ἀποτελεῖ ὄνειδος διὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος. 

Διὸ καὶ ἐπὶ τῇ Γεννήσει τοῦ Παιδίου Ἰησοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ λυτρωτοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, διακηρύττομεν ἀπὸ τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὅτι αἱ κοινωνίαι πᾶσαι πρέπει νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἀσφαλῆ ἀνάπτυξιν τῶν παιδίων καὶ νὰ σεβασθοῦν τὸ δικαίωμά των εἰς τὴν ζωήν, εἰς τὴν παιδείαν καὶ εἰς τὴν κανονικὴν ἀνάπτυξίν των, τὴν ὁποίαν ἠμπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσῃ ἡ ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγησίς των ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς παραδοσιακῆς οἰκογενείας, μὲ βάσιν τὰς ἀρχὰς τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀλληλεγγύης, ἀγαθῶν τὰ ὁποῖα κομίζει εἰς ἡμᾶς σήμερον ὁ δι᾿ ἡμᾶς σαρκωθεὶς Κύριος.

Ὁ τεχθεὶς Σωτὴρ καλεῖ ὅλους νὰ ἀποδεχθῶμεν τὸ μήνυμα τοῦτο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι εἰς τὴν μακρὰν ἀνθρωπίνην ἱστορίαν οἱ λαοὶ ἐπραγματοποίησαν πολλὰς μετακινήσεις καὶ ἐποικισμούς. Ἠλπίζομεν ὅμως ὅτι, μετὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους καὶ τὰς περὶ τῆς εἰρήνης διακηρύξεις ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικῶν ἡγετῶν καὶ ὀργανισμῶν, αἱ σύγχρονοι κοινωνίαι θὰ ἠδύναντο νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν εἰρηνικὴν διαβίωσιν τῶν ἀνθρώπων εἰς τὰς χώρας των. Ἀτυχῶς, τὰ γεγονότα διαψεύδουν τὴν ἐλπίδα, διότι μεγάλαι μᾶζαι ἀνθρώπων πρὸ τῆς ἀπειλῆς τῆς ἐξολοθρεύσεώς των ἀναγκάζονται νὰ λάβουν τὴν πικρὰν ὁδὸν τῆς προσφυγιᾶς.

Ἡ διαμορφουμένη αὕτη κατάστασις, μὲ τὸ διαρκῶς ὀγκούμενον κῦμα τῶν προσφύγων, αὐξάνει τὰς εὐθύνας ἡμῶν, ὅσων ἔχομεν εἰσέτι τὴν εὐλογίαν νὰ ζῶμεν εἰρηνικῶς καὶ μὲ κάποιαν ἄνεσιν, νὰ μὴ μένωμεν ἀναίσθητοι ἐνώπιον τοῦ καθημερινοῦ δράματος χιλιάδων συνανθρώπων μας, ἀλλὰ νὰ ἐκφράσωμεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἔμπρακτον ἀλληλεγγύην καὶ ἀγάπην μας, μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι κάθε εὐεργεσία πρὸς αὐτοὺς ἀποβαίνει εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ τεχθέντος καὶ σάρκα λαβόντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ὄχι ὡς βασιλεύς, ὄχι ὡς ἐξουσιαστής, ὄχι ὡς δυνάστης, ὄχι ὡς πλούσιος, ἀλλὰ ἐτέχθη ὡς γυμνὸν καὶ ἀνυπεράσπιστον Βρέφος, εἰς σμικρὸν σταῦλον, ἄνευ ἑστίας, ὅπως ζοῦν αὐτὴν τὴν στιγμὴν χιλιάδες συνανθρώπων μας, καὶ ἠναγκάσθη ἐκ τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του νὰ ξενιτευθῇ εἰς χώραν μακράν, διὰ νὰ σωθῇ ἐκ τοῦ μίσους τοῦ Ἡρώδου. Τῶν νηπίων τῶν σημερινῶν προσφύγων, θὰ ἐλέγομεν, τὸ ἀθῷον αἷμα ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα πίνουν, τοῦ δὲ Ἡρώδου ἡ ἀνασφαλὴς ψυχή «τὸ κρῖμα ἐδέξατο».

Αὐτὸ τὸ τεχθὲν καὶ εἰς Αἴγυπτον πορευόμενον Θεῖον Βρέφος εἶναι ὁ πραγματικὸς ὑπερασπιστὴς τῶν σημερινῶν προσφύγων, τῶν διωκομένων ὑπὸ τῶν συγχρόνων Ἡρωδῶν. Αὐτό, τὸ Βρέφος Ἰησοῦς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, «ἐγένετο τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής» (πρβλ. Α΄ Κορ. θ΄, 22), σύμμορφον πάντων ἡμῶν, τῶν ἀδυνάτων, τῶν ἐξουθενημένων, τῶν κινδυνευόντων, τῶν προσφύγων. Ἡ συμπαράστασις καὶ ἡ βοήθεια ἡμῶν πρὸς τοὺς διωκομένους καὶ ἐκτοπιζομένους συνανθρώπους μας, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, γένους καὶ θρησκείας, θὰ εἶναι διὰ τὸν τεχθέντα Κύριον δῶρα πολυτιμότερα τῶν δώρων τῶν μάγων, θησαυροὶ τιμιώτεροι «χρυσοῦ καὶ λιβάνου καὶ σμύρνης» (πρβλ. Ματθ. β΄, 11), πλοῦτος πνευματικὸς ἀναφαίρετος καὶ μόνιμος, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ φθαρῇ ὅσοι αἰῶνες καὶ ἐὰν παρέλθουν, ἀλλὰ θὰ μᾶς ἀναμένῃ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἂς προσφέρωμεν ἕκαστος ὅ,τι δυνάμεθα εἰς τὸν ἐν τῷ προσώπῳ τῶν προσφύγων ἀδελφῶν μας ὁρώμενον Κύριον. Ἂς προσφέρωμεν εἰς τὸν ἐν Βηθλεὲμ τικτόμενον σήμερον μικρὸν Χριστὸν αὐτὰ τὰ τίμια δῶρα τῆς ἀγάπης, τῆς θυσίας καὶ τῆς φιλανθρωπίας, μιμούμενοι τὴν Αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν, καὶ ἂς προσκυνήσωμεν Αὐτὸν μετὰ τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων, τῶν ἁπλοϊκῶν ποιμένων, κράζοντες τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄, 14), σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Ἡ χάρις καὶ τὸ πλούσιον ἔλεος τοῦ πρόσφυγος Βρέφους Ἰησοῦ εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν!

Χριστούγεννα ‚βιε΄

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=2108&tla=gr

Ανθολόγιον 200: Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης (περί μνησικακίας)

(...) Η μνησικακία έχει εσωτέρα έννοια· όχι απλώς ρίχνομαι επάνω σου, αλλά το κακό που νομίζω ότι μου έκανες το βάζω μέσα μου, το κλειδώνω και περιμένω την ώρα που θα μπορέσω οριστικά να σε εξοντώσω. Θυμάμαι το κακό και ευκαίρως ακαίρως σε χτυπάω. Μνησίκακος είναι αυτός που καθιστά μόνιμη την κατάστασι της αντιθέσεως του προς τον άλλον, που καθιστά παράμονο το πείσμα του να κάνη αυτό που νομίζει, ή αυτό που πιστεύει, ή αυτό που τον συγκινεί, αυτό που τον κάνει να νοιώθη πληρότητα μέσα του. 

Μνησικακία είναι ο οριστικός χωρισμός μου από τον άλλον. Γι' αυτό όποιος μνησικακεί είναι αδύνατον να νοιώθη αγάπη, ευτυχία, συμπάθεια· νομίζει πως δεν τον αγαπούν, πως τον παρακολουθούν, πως τα βάζουν μαζί του, πως σκέφτονται εναντίον του, ότι μιλάνε γι' αυτόν: Αυτό το είπε για μένα οπωσδήποτε, αυτό υπονοούσε εμένα, φαίνεται το έμαθε εκείνο. Ο μνησίκακος είναι ο άνθρωπος ο φυλακισμένος μέσα σε μύριους τοίχους. Όσους και να σπάση, δεν θα μπορέση να επικοινωνήση με τον άλλον, παρά μόνον εάν επέλθη ο Θεός πλήρους ελέους και τους αποτινάξη. (...)

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Αγάπης – Ερμηνεία στον Άγιο Μάξιμο, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2015, σελ. 31-32 (απόσπασμα)

Μητροπολίτου Διοκλείας Καλλίστου (Ware), Νέοι και Εκκλησία (βίντεο εκ της Πεμπτουσίας)

πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Αγάπης: Ερμηνεία στον Άγιο Μάξιμο

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί Αγάπης – Ερμηνεία στον Άγιο Μάξιμο, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2015.

Ο Γέροντας Αιμιλιανός αποδίδει με πληρότητα και ενάργεια το πνεύμα του αγίου. Συναρπαστικός και βιωματικός ο λόγος του, ερμηνεύει με τρόπο θαυμαστό την πνευματική παράδοση της Εκκλησίας. Παράλληλα, τονίζει με έμφαση ότι τα λόγια του αγίου Μαξίμου δεν αφορούν μόνον τους μοναχούς, αλλά κάθε άνθρωπο. 

Η ερμηνευτική προσέγγιση του Γέροντα Αιμιλιανού καθιστά το κείμενο του αγίου Μαξίμου ένα εν δυνάμει σύγχρονο εγχειρίδιο ατομικής ψυχολογίας, ικανό να γοητεύσει με την αμεσότητα και επικαιρικότητά του τον σημερινό αναγνώστη.

http://www.indiktos.gr/askitika/584-peri-agapis.html

«Ενορία εν δράσει...2015»: Διήμερο αφιέρωμα στον π. Αλέξανδρο Σμέμαν (βίντεο, Β´ μέρος)

πηγή: Συν-οδοιπορία
&
https://www.youtube.com/watch?v=IfIEgCuW4Lg

Η δεύτερη ημέρα από το διήμερο αφιέρωμα στον π. Αλέξανδρο Σμέμαν με θέμα : "Η βασιλεία των ουρανών"

Συμμετείχαν οι: 

• Χρυσόστομος Σταμούλης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και

• Αθανάσιος Παπαθανασίου, Δρ Θεολογίας, πτ. Νομικής, Διευθυντής του θεολογικού περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ

Συντόνισε ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης.

Το αφιέρωμα πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς στο πλαίσιο του προγράμματος «Ενορία εν δράσει...» την Κυριακή 6 και την Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015.

«Ενορία εν δράσει...2015»: Διήμερο αφιέρωμα στον π. Αλέξανδρο Σμέμαν (βίντεο, Α´ μέρος)

πηγή: Συν-οδοιπορία
&
https://www.youtube.com/watch?v=zIW3pe3ZzWk

Η πρώτη ημέρα από το διήμερο αφιέρωμα στον π. Αλέξανδρο Σμέμαν με θέμα : "Η βασιλεία των ουρανών".
Συμμετείχαν οι:
• Χρήστος Γιανναράς, ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας και
• Cyrille Sollogoub, Καθηγητής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών CNAM των Παρισίων
Συντόνισε ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης.

Γ. Κοντογιώργης, Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα και η επικαιρότητά του (βίντεο)

http://contogeorgis.blogspot.gr/2015/12/15112015.html

Ομιλία του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα και η επικαιρότητά του», που έγινε στις 15 Νοεμβρίου 2015 στο Εμπορικό Επιμελητήριο Κορίνθου, με αφορμή την έκδοση του δεύτερου τόμου του βιβλίου του για το Ελληνικό Κοσμοσύστημα.

φωτογραφήματα 80

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 79

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 78

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γ. Καραμπελιά "1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας" στις 2/12/2015 στην Αθήνα

Λόγω της γενικής απεργίας, που προκηρύχθηκε για την Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου η βιβλιοπαρουσίαση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου.

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις σας προσκαλούν την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου στις 19.30 στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά, 1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Σαράντος Καργάκος, συγγραφέας,

Γιώργος Κοντογιώργης, πρ. πρύτανης Παντείου Παν/μίου

Μιχάλης Μερακλής, καθηγητής λαογραφίας

και ο συγγραφέας του βιβλίου.

Συντονιστής: Γιώργος Παπαδόπουλος – Τετράδης, πρώην διευθυντής Ελευθεροτυπίας

Στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα

http://ardin-rixi.gr/archives/196586

φωτογραφήματα 77

Παρέμβαση 14 Σχολικών Συμβούλων Θεολόγων για τα Θρησκευτικά

Πηγή: ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ

Συλλογικό κείμενο 14 Σχολικών Συμβούλων Θεολόγων

Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για τη διαδικασία χορήγησης απαλλαγής από τα Θρησκευτικά αναθερμάνθηκε ο γενικότερος διάλογος γύρω από τη μορφωτική αποστολή και τον χαρακτήρα της σχολικής θρησκευτικής εκπαίδευσης, τις μαθησιακές ανάγκες που εξυπηρετεί, τη θέση της στο σύγχρονο σχολείο και το νομικό καθεστώς που τη διέπει.

Ο διάλογος αυτός γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών διαρκεί τώρα και μερικές δεκαετίες. Οι φάσεις του αποτυπώνονται σε συνέδρια, δημοσιεύματα, δημόσιες εκδηλώσεις και παρεμβάσεις. Πολύ συχνά, λόγω επίκαιρων αναγκών ή του ευρύτερου ενδιαφέροντος, ο διάλογος ξεπέρασε τα στενά όρια του θεολογικού κόσμου και ανοίχτηκε στον δημόσιο χώρο. Στο πλαίσιο αυτό, πήραν θέση ή κατέθεσαν απόψεις, εκτός από τους επίσημους θεσμούς της Εκπαίδευσης και τους εκπαιδευτικούς, η Εκκλησία και εκπρόσωποί της, οι αρμόδιες Ανεξάρτητες Αρχές της χώρας, οι θεολογικές σχολές, οι επιστημονικές ενώσεις των θεολόγων, σύλλογοι και ενώσεις πολιτών, μεμονωμένα πρόσωπα κ.ά. Στα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερη ώθηση στη διεξαγωγή του διαλόγου έδωσαν η δημοσίευση των Συστάσεων 1720 (2005) και (2008)12 του Συμβουλίου της Ευρώπης, η τροποποίηση του καθεστώτος χορήγησης απαλλαγής το 2008 και οι παλινωδίες της κεντρικής διοίκησης που ακολούθησαν, καθώς και η εκπόνηση νέων Προγραμμάτων Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού-Γυμνασίου και πρόσφατα του Λυκείου.

Οι Σχολικοί Σύμβουλοι Θεολόγων που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, προσηλωμένοι στο καθήκον της επιστημονικής υποστήριξης των εκπαιδευτικών της ειδικότητάς μας, θεωρούμε χρήσιμο να συμβάλλουμε στον διεξαγόμενο διάλογο, καταθέτοντας την εμπειρία από την πολύχρονη συνεργασία μας με τους εκπαιδευτικούς, επισημαίνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις τα παρακάτω:

1.Τα Θρησκευτικά είναι υποχρεωτικό μάθημα της σχολικής εκπαίδευσης, με σαφές πλαίσιο λειτουργίας και καθορισμένη σκοποθεσία, η οποία θεμελιώνεται στο Σύνταγμα της χώρας και τους βασικούς νόμους της Εκπαίδευσης. Στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, το μάθημα είναι ενιαίο και υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές. Οι μαθητές δεν χωρίζονται με βάση τη θρησκευτική επιλογή τους, όπως γίνεται στο λεγόμενο «πολυ-ομολογιακό» μοντέλο σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, στο οποίο λειτουργούν παράλληλα μαθήματα με διαφορετικές θρησκευτικές κατευθύνσεις. Αυτός ο τρόπος οργάνωσης της θρησκευτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας έχει παιδαγωγικά πλεονεκτήματα, ενώ η τυχόν μεταβολή της εγκυμονεί κινδύνους. Μάλιστα, στην Ευρώπη, σήμερα, γίνεται πολλή συζήτηση για το κατά πόσον ο χωρισμός των παιδιών στο μάθημα των Θρησκευτικών θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και δεν υπηρετεί τη δημοκρατικότητα, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, την καλλιέργεια της ανεκτικότητας και άρα την ειρηνική συμβίωση.

2.Ο εκπαιδευτικός σκοπός του μαθήματος των Θρησκευτικών συνδέεται με τον ευρύτερο σκοπό της Εκπαίδευσης, για τη δημιουργία ολοκληρωμένων πολιτών, μέσα από την ανάπτυξη αναγκαίων γνώσεων, στάσεων και δεξιοτήτων, που καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα της μάθησης. Το μάθημα σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία και την πολιτισμική ταυτότητα των μαθητών, καθώς επίσης κάθε ετερότητα. Δίνει στους μαθητές τη δυνατότητα να κατανοήσουν τη δική τους θρησκευτική ταυτότητα και των άλλων, προσφέροντας μαθησιακές ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη και καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησής τους. Ταυτόχρονα, με έγκυρο και υπεύθυνο τρόπο, τους προετοιμάζει να ζήσουν δημιουργικά στον σύγχρονο κόσμο, ο οποίος χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα, αντινομίες και προκλήσεις.

3.Το ειδικό μορφωτικό ενδιαφέρον του μαθήματος των Θρησκευτικών έχει αφετηρία την επικρατούσα τοπική θρησκευτική παράδοση, δηλαδή την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση, με τις ποικίλες πολιτιστικές και κοινωνικές εκφάνσεις της, επεκτείνεται στη διερεύνηση του φαινομένου της θρησκευτικότητας και περιλαμβάνει σε θεμιτό βαθμό τη μελέτη των κύριων θρησκευτικών παραδόσεων της Ευρώπης και του σύγχρονου κόσμου, με βάση τις μαθησιακές προσδοκίες και ανάγκες των προεφήβων και εφήβων μαθητών. Η προσέγγιση αυτή είναι συμβατή με το ισχύον νομικό καθεστώς, καθώς επίσης με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και την κουλτούρα της διαπολιτισμικότητας και τεκμηριώνεται από τα πορίσματα της σύγχρονης θρησκειοπαιδαγωγικής επιστήμης. Η εφαρμογή μιας θρησκειολογικής εκπαίδευσης, άποψη η οποία υποστηρίζεται συνήθως από μη θεολόγους, θα περιορίσει το σύνολο του μαθήματος των Θρησκευτικών σε ένα μόνο τομέα της θεολογικής επιστήμης, δεν εξυπηρετεί τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και δεν έχει παιδαγωγικό έρεισμα.

4.Το μάθημα των Θρησκευτικών, όπως και τα άλλα μαθήματα, αξιοποιεί σύγχρονες θεωρίες μάθησης και διδακτικής, σύμφωνα με τις αρχές της παιδαγωγικής επιστήμης. Η διδακτική μεθοδολογία, οι στρατηγικές μάθησης, οι τεχνικές διδασκαλίας και τα διδακτικά μέσα που χρησιμοποιεί έχουν παιδαγωγικό περιεχόμενο και μορφωτική αποστολή, η οποία διαφέρει από εκείνη της εκκλησιαστικής κατήχησης, η οποία αρμόζει να γίνεται σε άλλο χώρο, για άλλους σκοπούς και με άλλα μέσα. Αυτή η παιδαγωγική προσέγγιση είναι συνεπής και με τη θεολογική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως προς τον σκοπό και το περιεχόμενο της κατήχησης. Αυτή τη θέση εκφράζουν τόσο τα τρέχοντα αναλυτικά προγράμματα όσο και τα νέα Προγράμματα Σπουδών. Τα τελευταία θεωρούμε ότι προάγουν με επιτυχία τη διερευνητική, βιωματική και συνεργατική μάθηση και οδηγούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης, που ως παιδαγωγική τάση είναι κοινός τόπος στα σύγχρονα εκπαιδευτικά δρώμενα.

5.Τα Προγράμματα Σπουδών δεν μπορεί να είναι στατικά. Καθώς εξελίσσονται οι κοινωνικές συνθήκες, οι μορφωτικές ανάγκες και τα επιστημονικά δεδομένα, θεωρούμε επιβεβλημένο να αναμορφώνονται. Κατά την ανάπτυξη νέων προγραμμάτων ή την παραγωγή νέων διδακτικών μέσων πρέπει να αξιοποιούνται θετικές εμπειρίες και καλές πρακτικές από το παρελθόν και ταυτόχρονα να προωθούνται καινοτόμες ιδέες και προτάσεις από τους ειδικούς, με στόχο τη δημιουργική ανανέωση της διδακτικής διεργασίας. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε θετικό γεγονός την εκπόνηση των νέων Προγραμμάτων Σπουδών στα Θρησκευτικά, καθώς και την πιλοτική εφαρμογή τους στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Η συγκροτημένη δόμησή τους, οι αναλυτικές αναφορές στην ιστορία και την παιδαγωγική θεμελίωση του μαθήματος, η διεξοδική ανάλυση των διδακτικών θεμάτων, η οργάνωσή τους σε μια ενιαία πορεία από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, η εισαγωγή καινοτόμων διδακτικών και μαθησιακών προσεγγίσεων, η παρουσίαση πλήθους διδακτικών τεχνικών στην κατεύθυνση της διερευνητικής και βιωματικής μάθησης, καθώς και η ταυτόχρονη παραγωγή Οδηγών του Εκπαιδευτικού, με την παράθεση πλήθους δειγματικών σχεδίων-σεναρίων διδασκαλίας και τη μεθοδική καθοδήγηση του εκπαιδευτικού για την αξιοποίησή τους, είναι στοιχεία που αποτιμώνται θετικά. Τα στοιχεία αυτά απουσίαζαν ή ήταν ελλιπή στα μέχρι σήμερα υφιστάμενα αναλυτικά προγράμματα. Τα νέα Προγράμματα Σπουδών δεν είναι απλά διδακτικά εγχειρίδια. Η αξιολογική εκτίμησή τους, που δεν είναι εύκολη υπόθεση, πρέπει να γίνεται με επιστημονικούς όρους και κυρίως ύστερα από την εφαρμογή τους στη σχολική τάξη. Η αποτίμηση της πιλοτικής εφαρμογής τους στην υποχρεωτική Εκπαίδευση -Δημοτικό και Γυμνάσιο- είναι θετική και γι’ αυτό θεωρούμε ότι η καθολική εφαρμογή τους μπορεί να συντελέσει στην ανανέωση της θρησκευτικής εκπαίδευσης και την προαγωγή της σύγχρονης μαρτυρίας της, καθώς επίσης στην προάσπιση του μαθήματος των Θρησκευτικών στο δημόσιο σχολείο.

Για να είναι αποδοτική η εφαρμογή τους, θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένη η παραγωγή κατάλληλου διδακτικού υλικού για τους μαθητές, (εγχειριδίων κλπ.), όπως ακριβώς και για τα άλλα μαθήματα, καθώς επίσης η συνεχής και συστηματική επιμόρφωση και υποστήριξη των εκπαιδευτικών.

6.Ο δημόσιος διάλογος είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος με όποια θεμιτή μορφή και εάν γίνεται, επειδή συμβάλλει στη δημόσια ενημέρωση, παρέχει τη δυνατότητα να αποτυπώνονται και να κρίνονται όλες οι απόψεις, να κατατίθενται προτάσεις, να υπερβαίνονται παρανοήσεις. Πέρα από την αυτονόητη αυτή διαπίστωση, ο διάλογος είναι αποτελεσματικός όταν διακρίνεται από νηφαλιότητα και σεβασμό στη διαφορετική άποψη, λειτουργεί χωρίς αποκλεισμούς, ευνοεί τη σύνθεση διαφορετικών προσεγγίσεων και στοχεύει στην εξαγωγή έγκυρων συμπερασμάτων. Αναμφίβολα, πάντοτε εμφιλοχωρούν κίνδυνοι όπως είναι η «ιδεολογικοποίηση» ζητημάτων με επιστημονικό χαρακτήρα, οι παροδικές εντυπώσεις, η υπερίσχυση προβληματικών προσεγγίσεων, ο εγκλωβισμός σε συγκρουσιακές καταστάσεις κ.ά.

Εκφράζουμε τη διαφωνία και την ανησυχία μας για ορισμένες παρεκτροπές που έχουν σημειωθεί στο πλαίσιο του διεξαγόμενου διαλόγου για τη φύση και το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, οι μειωτικές εκφράσεις, οι επιθετικές συμπεριφορές, η παραπληροφόρηση, ο αποκλεισμός της διαφορετικής άποψης, η άρνηση συμμετοχής στον διάλογο και οι διχαστικές τάσεις δεν συνάδουν με το θεολογικό και εκπαιδευτικό ήθος, ούτε ανταποκρίνονται στις ανάγκες των καιρών.

7.Αναμένουμε από τις επιστημονικές ενώσεις των θεολόγων να ηγηθούν στην προσπάθεια για συνεννόηση. Να επιδιώξουν ένα πλαίσιο διαλόγου το οποίο θα οδηγήσει στην εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Να λειτουργήσουν συνεργατικά και συνθετικά, απομονώνοντας ακραίες φωνές. Στους θρησκευόμενους πιστούς οι οποίοι εκφράζουν το ενδιαφέρον τους, τους πολίτες που δεν είναι εκπαιδευτικοί και όλους όσοι διατυπώνουν καλοπροαίρετα την άποψή τους προτείνουμε το αυτονόητο, δηλαδή να αναγνωρίσουν ότι η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι παιδαγωγική υπόθεση και είναι αρμοδιότητα καταρχήν των ειδικευμένων εκπαιδευτικών. Παρόμοια είναι η ευθύνη της διοικούσας Εκκλησίας η οποία μπορεί να συμβάλλει στην υπέρβαση τυχόν δυσκολιών κατά τη διεξαγωγή του διαλόγου, «εν τω συνδέσμω της ειρήνης», με απώτερο στόχο τη μορφωτική και πνευματική καλλιέργεια των παιδιών μας με τους καλύτερους δυνατούς όρους.

ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Αργυρόπουλος Ανδρέας

Βαλλιανάτος Άγγελος

Δημακόπουλος Δημήτριος

Καλογεράκης Ευτύχιος

Μιχαλοπούλου Ελένη

Μπαλή Αικατερίνη-Μαρία

Μπιτσάκης Αντώνιος

Σταλίκα Φωτεινή

Στράντζαλης Πολύβιος

Στριλιγκάς Γεώργιος

Συργιάννη Μαρία

Τσάγκας Ιωάννης

Φύκας Δημήτριος

Χριστόπουλος Νικόλαος