Άρχισαν πάλι τα αντιχριστιανικά όργανα

Διαβάζω εδώ κι εδώ ότι δήθεν οι διωγμοί κατά των χριστιανών ήταν "φανταστικοί". Και διερωτώμαι: γιατί τόσο αντιχριστιανικό μένος; Επίσης με βάση ποιες πηγές  και ποιά τεκμήρια λέγονται όλα αυτά; Η απλή παραπομπή στο πολύτομο βιβλίο Η εγκληματική ιστορία του Χριστιανισμού, προσωπικά δεν μου λέει τίποτα και μάλιστα όταν η παραπομπή δεν είναι πλήρης (τόμος-είπαμε πολύτομο το έργο-, σελίδες κλπ). Αυτά εμένα μου θυμίζουν προπαγάνδα (ή -το χειρότερο-είναι δηλωτικά ημιμάθειας). Με τη λογική τους μπορώ να πω κι εγώ ότι δεν τα έγραψε αυτά ο  Deschner, αφού δεν αναφέρουν τόμο και σελίδα! Καταλαβαίνετε φίλες και φίλοι το παράλογον της ιστορίας.

Μια τεκμηριωμένη απάντηση στα ανωτέρω δείτε εδώ.

Για να μην βγούν όμως ορισμένοι "καλοπροαίρετοι" και μας πούν ότι είμαστε "μονομερείς" προσθέτουμε και τον "αντίλογον": 

Υπάρχει βεβαίως και το κλασσικό έργο του Σ. Κρουά, Ο Χριστιανισμός και η Ρώμη, Αθήνα 2005, εκδ. ΜΙΕΤ,μετάφραση Ιωάννα Κράλλη, όπου ο συγγραφέας παρά τις μαρξιστικές του καταβολές, παρουσιάζει το θέμα με αντικειμενικότητα, χωρίς αντιχριστιανικούς φανατισμούς και παρερμηνείες. Παρά το γεγονός ότι "αποδομεί" την κλασσική χριστιανική εκκλησιαστική ιστορία, έχει μια αντικειμενική ματιά, που είναι καρπός της πολυετούς έρευνας του στις πηγές. Όταν το είχα πρωτοδιαβάσει με "ξένισε" αυτή η τάση του να σχετικοποιήσει  τα των διωγμών. Μετά κατάλαβα ότι ως ιστορικός αναζητά πρόσωπα, γεγονότα, μαρτυρίες, τεκμήρια για να ανασυνθέσει αντικειμενικά (ει δυνατόν) την ιστορική του αφήγηση. Δυστυχώς ο τελειομανής Σ. Κρουά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το εγχείρημα του.

Παραθέτουμε δυο μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο Ο Χριστιανισμός και η Ρώμη (οι επισημάνσεις και οι αγκύλες δικές μας): 

(...)Όπως λέει ο Τερτυλιανός: 

Οι εθνικοί θεωρούν τους χριστιανούς αιτία κάθε δημόσιας καταστροφής, καθε δυστυχίας, που πλήττει τους ανθρώπους. Άν ο Τίβερης ξεχειλίσει ή αν ο Νείλος δεν ξεχειλίσει,αν έρθει ξηρασία ή γίνει σεισμός,άν πέσει λιμός ή θανατηφόρα επιδημία, αμέσως υψώνεται η κραυγή: "Οι χριστιανοί στα λιοντάρια"

Μερικές φορές έγιναν λιντσαρίσματα. Είναι αδύνατον να φανταστούμε έστω και κατά προσέγγιση τον συνολικό αριθμό των μαρτύρων ή να υπολογίσουμε τη συχνότητα των διωγμών. Ωστόσο ο κανόνας ότι οι χριστιανοί μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο επίθεσης μόνο με επίσημη καταγγελία και ότι δεν θα έπρεπε να αναζητούνται, πιθανότατα να λειτούργησε γι' αυτούς προστατευτικά αφού οι διωγμοί σπανίως ήταν σκληροί, εκτός από εποχές όπου μια καταστροφή έπληττε το λαό. Τουλάχιστον από την εποχή του Τραιανού και μετά οι ρωμαικές αρχές θα πρέπει να αισθάνονταν ότι είχαν εδραιώσει μια πολύ λογική μέθοδο αντιμετώπισης αυτών των "αθέων"(μν. έργον, σελ.134-135).

 ***

Ο Μεγάλος Διωγμός, ο οποίος ξεκίνησε στην αρχή του 303, ήταν η σκληρότερη δοκιμασία που αντιμετώπισαν ποτέ οι χριστιανικές εκκλησίες, τουλάχιστον στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, όπου διήρκεσε δέκα χρόνια. Στη Δύση ο διωγμός ήταν πολύ πιο ήπιος, καθώς εκεί διήρκεσε μόνο δυο χρόνια και το μόνο διάταγμα που επιβλήθηκε(...) [προέβλεπε] την καταστροφή εκκλησιών, την απαγόρευση των λειτουργιών και τη διαταγή να παραδοθούν όλα τα ιερά βιβλία και η περιουσία της εκκλησίας.(...)

Ο αριθμός των μαρτύρων στην Ανατολή ήταν ίσως μεγάλος, αλλά τα πλήρη στοιχεία που διαθέτουμε είναι αυτά που μας παραθέτει ο Ευσέβιος για την Παλαιστίνη, όπου μαρτύρησαν εκατό άνθρωποι (μν.έργον,σελ.147-148).

Δεν τα λέω αυτά εγώ, τα λέει ο Σ. Κρουά (για να μην ξεχνιόμαστε). Δεν πιστεύω κι αυτός να ήταν "φαντασιόπληκτος" και "αφελής"...