Εκκλησία, φορολογία, ελληνική κοινωνία

Γράφει ο Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Η παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, και της Ορθόδοξης (που είναι η ιστορική συνέχεια της αρχαίας), μας θέλει όλους ίσους. Έτσι, μπορεί ένας απλός πολίτης να ελέγχει ακόμη και τον οικουμενικό πατριάρχη. Παραδείγματα: Ο λαϊκός (=όχι ιερέας) Ευσέβιος, τον 5^ο αιώνα, διέκοπτε τον πατριάρχη ΚΠόλεως Νεστόριο κατά το κήρυγμά του, μέσα στη λειτουργία, και τον διόρθωνε για τις αιρετικές ιδέες που κήρυττε στο λαό. Οι απλοί μοναχοί Μάξιμος Ομολογητής (7^ος αι.) και Ιωάννης Δαμασκηνός (8^ος αι.) τα έβαλαν με τους τότε πατριάρχες, που επίσης ήταν αιρετικοί, με αποτέλεσμα διώξεις και βασανιστήρια – δικαιώθηκαν όμως αυτοί οι απλοί άνθρωποι, στην 6^η και την 7^η Οικουμενική Σύνοδο αντίστοιχα.

Σε μας λοιπόν, Εκκλησία ΔΕΝ είναι μόνο οι παπάδες ή οι δεσποτάδες, είναι το «Σώμα του Χριστού», που αποτελείται από όλους τους πιστούς χριστιανούς, όσο αμαρτωλοί κι αν είναι. Το ότι είμαστε αμαρτωλοί, είναι φυσικό. Το πρόβλημα υπάρχει όταν δεν θέλουμε να καταπολεμήσουμε τα πάθη μας (δηλ. τις πνευματικές μας εξαρτήσεις) που μας οδηγούν στην αμαρτία, δηλαδή μας κινούν ενάντια στο Θεό και τον πλησίον μας. Σε όλη αυτή τη θεραπευτική προσπάθεια (θεραπεία από τα πάθη, που μας διαχωρίζουν από το Θεό και το συνάνθρωπο) οι ιερείς και οι επίσκοποι (παπάδες και δεσποτάδες) είναι απαραίτητοι, γιατί η Εκκλησία έχει κέντρο τη συνάντησή μας κατά τη θεία Μετάληψη. Και η θεία Μετάληψη γίνεται μέσω των ιερέων.

Αν κάποιος νομίζει ότι οι ορθόδοξοι ιερείς δεν είναι σωστοί και άξιοι, ας γίνει ο ίδιος ιερέας, ώστε να βοηθήσει και τον κοσμάκη να πλησιάσει το Θεό αλλά και την εξυγίανση του κλήρου (= των ιερέων). Ή ας αναθρέψει τα παιδιά του έτσι, ώστε να τους εμπνεύσει αγάπη για όλα όσα συγκροτούν την ορθόδοξη πνευματική παράδοση και κάποιο από τα παιδιά του να γίνει σωστός και άξιος (δηλαδή άγιος) ιερέας ή ακόμη και επίσκοπος (αρχίζοντας από μοναχός φυσικά).

Αν δεν θέλει να κάνει τέτοιες θυσίες, ας ψάξει να βρει άξιους και σωστούς ιερείς. Σίγουρα θα βρει. Παντού υπάρχουν ιερείς που αγαπούν το Θεό και τον πλησίον περισσότερο από τον εαυτό τους. Ακόμη και στην πόλη μας.

Αν ούτε κι αυτό είναι πρόθυμος να κάνει, τότε ας βολευτεί με τους ιερείς που έχει κοντά του κι ας μην βρίσκει δικαιολογία το αν φαίνονται στα μάτια του σωστοί ή μη σωστοί – αυτούς έχει και με τη δική τους βοήθεια θα σωθεί. Εξάλλου, αν είναι αληθινά χριστιανός, κι όχι στα λόγια, θα πρέπει να προσεύχεται στο Θεό και για τους ιερείς του κι όχι μόνο για τον εαυτό του και τα παιδιά του ή για όσους νομίζει ότι «το αξίζουν». Ο Χριστός (άρα και οι μαθητές Του, οι χριστιανοί) αγωνίστηκε πιο πολύ γι’ αυτούς που «δεν το άξιζαν», δηλαδή για τους πολύ αμαρτωλούς – αυτούς που εμείς, οι «ενάρετοι», τους πετάμε στα σκουπίδια της συνείδησής μας, με το συμπάθιο.

Η φορολόγηση της Εκκλησίας

Επί του θέματος: προσωπικά (αν και ίσως δεν ενδιαφέρει κανένα η άποψή μου) είμαι αρκετά μπερδεμένος με το ζήτημα της «εκκλησιαστικής περιουσίας». Δεν ξέρω αν, στ’ αλήθεια, η Εκκλησία έχει οικονομικό απόθεμα, που θα πρέπει να φορολογηθεί, ή αν όλα τα χρήματα που περισσεύουν, αφού καλύψει τα λειτουργικά έξοδα ναών, γραφείων κ.λ.π., πηγαίνουν στα πάρα πολλά ανθρωπιστικά της ιδρύματα, πράγμα που θα σημαίνει ότι το κράτος δεν πρέπει να τα αγγίξει, γιατί ουσιαστικά ΔΕΝ υπάρχουν χρήματα για να πάρει.

Το πράγμα γίνεται πολύ περίπλοκο λόγω της περίφημης «μετατροπής» της Ελλάδας από χριστιανικό κράτος σε ευρωπαϊκό «ουδετερόθρησκο» (δηλ. αθεϊστικό) κράτος! Ένα ορθόδοξο κράτος δικαιούται να παρέμβει στα εσωτερικά και στα οικονομικά της Εκκλησίας (αφού αποτελεί κομμάτι της) αλλά ένα μη ορθόδοξο κράτος, αυτό που θέλει είναι να υποτάξει την Εκκλησία, δηλαδή εμένα και την πνευματική μου κληρονομιά. Άρα στέκεται απέναντί μου.

Για τη μετατροπή αυτή πανηγυρίζουν πολλοί συμπατριώτες μας, επηρεασμένοι από τις ιδέες της «φωτισμένης» δύσης, αλλά οι χριστιανοί ανησυχούμε, γιατί ένα αθεϊστικό κράτος σύντομα θα υποσκάψει την πνευματική μας παράδοση, δηλαδή την Ορθοδοξία, και θα μας καταντήσει δούλους στα μεγάλα διεθνή οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Ή, για να το πω σωστότερα, είμαστε ήδη δούλοι και μόνο ένα χριστιανικό κράτος θα μπορούσε να αγωνιστεί για να μας απελευθερώσει, σώζοντας και καλλιεργώντας την ελληνική πολιτισμική και πνευματική κληρονομιά, που είναι η Ορθοδοξία και όλα τα παιδιά της (μέσα σ’ αυτά και οι λογοτέχνες, ζωγράφοι, μουσικοί κ.τ.λ. της παλαιότερης και νεώτερης Ελλάδας). Και κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν φαίνεται πια καθόλου στον ορίζοντα.

Όχι ότι το παλιό ελληνικό κράτος της «ελληνορθόδοξης» Δεξιάς ήταν αληθινά χριστιανικό – κάθε άλλο! Μάλλον το αληθινό χριστιανικό πνεύμα του λαού μας σώθηκε περισσότερο στους παραδοσιακούς Έλληνες αριστερούς, παρά στους δήθεν «εθνικόφρονες» και «ελληνορθόδοξους» δεξιούς. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να το απολυτοποιούμε, γιατί και στους μεν και στους δε θα έβρισκες και ειλικρινείς ανθρώπους γεμάτους ανθρωπιά και καιροσκόπους γεμάτους ιδιοτέλεια και υποκρισία. Αλλά ας αφήσω το παρελθόν. Το παρόν και το μέλλον με ανησυχεί ιδιαίτερα.

Εδώ λοιπόν, δε με ανησυχεί αν θα φορολογηθεί ή όχι η Εκκλησία, ούτε και με τρομάζει τόσο η οικονομική κρίση (πέρα από τα νοικοκυριά που καταστρέφονται και τους ανθρώπους που αυτοκτονούν, μη έχοντας κανένα χριστιανό να τους βοηθήσει). Βέβαια το κράτος θα μπορούσε να προστατεύσει τους πολίτες αντί να ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του ταμείο και να προσκυνά τους Ευρωπαίους «εταίρους» (δηλ. αφέντες) μας. Αυτό όμως που με ανησυχεί πιο πολύ είναι ότι βλέπω την ελληνική κοινωνία ΚΑΙ πολιτεία δέσμια σε μια αθεϊστική αιχμαλωσία.

Αυτή η αιχμαλωσία είναι ο μόνος λόγος, που πολλοί συμπατριώτες μας δεν εμπιστεύονται την Ορθοδοξία, δεν την αγαπούν, δε νιώθουν μέλη της Εκκλησίας, δεν πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό: επειδή μπερδεύουν την Ορθοδοξία (ό,τι ευγενέστερο συνέβη στο λαό μας) με το δυτικό ηθικισμό, ευσεβισμό, σκοταδισμό και φανατισμό.

Ευρωπαίος ή Ρωμιός;

Ως Ρωμιός (κληρονόμος του Βυζαντίου) είμαι δεμένος με όλους τους Βαλκανικούς λαούς: Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Μαυροβούνιοι, ακόμη και οι Αλβανοί (μέχρι την Τουρκοκρατία) είναι ορθόδοξοι λαοί, αδέρφια μου, με την ίδια πολιτισμική παράδοση και με πάρα πολλούς ορθόδοξους αγίους. Επίσης, έχω κοινούς αγίους με τους Αρμένιους (μέχρι που υιοθέτησαν το μονοφυσιτισμό) και με τους Παλαιστίνιους και τους αραβικούς λαούς, μέχρι που υιοθέτησαν το Ισλάμ. Όλοι αυτοί είναι πρώην Βυζαντινοί, όπως κι εγώ, πολύ πιο δικοί μου άνθρωποι από τους δυτικούς Ευρωπαίους. Για την ακρίβεια, όλοι οι παραπάνω είναι αδέρφια μου, ενώ οι Ευρωπαίοι είναι αφέντες μου (δήθεν «εταίροι», αλλά στην πραγματικότητα υποχείρια των πολυεθνικών).

Επίσης είμαι ένα πράγμα με τους Ρώσους, τους Ουκρανούς, τους Γεωργιανούς και όλους τους άλλους ορθόδοξους χριστιανούς. Τέλος, οι πνευματικές ρίζες της δύσης, με τα πλήθη ορθόδοξων αγίων όλων των δυτικών λαών πριν το Σχίσμα του 1054, κάνουν το δυτικοευρωπαϊκό παρελθόν πολύ πιο δικό μου παρά συγγενές με το παρόν της Ευρώπης, αφού η Ευρώπη είναι σε ρήξη με το παρελθόν της, ευρισκόμενη σε αιρετική αιχμαλωσία από το 10^ο αιώνα και σε αθεϊστική αιχμαλωσία από το 17^ο αιώνα.

Με τους σύγχρονους Ευρωπαίους είμαστε αδέρφια, λόγω της πανανθρώπινης αδελφοσύνης, που πάλι από την Ορθοδοξία τη διδάσκομαι. Δεν έχω όμως να περιμένω τίποτα από τη δύση. Η δύση είναι εκείνη που με κατέσφαξε το 1204, με πρόδωσε το 1453, με ξεγέλασε με τη δήθεν ανεξαρτησία του 1830, με οδήγησε στον Εμφύλιο το 1945, με εκμεταλλεύτηκε στον Ψυχρό Πόλεμο. Η δύση κατέσφαξε τους Ινδιάνους της Αμερικής και σκλάβωσε τους ιθαγενείς της Αφρικής. Η δύση κατέκτησε όλο τον πλανήτη με την αποικιοκρατία, έστυψε τους βιομηχανικούς εργάτες του 19^ου αιώνα (προλετάριους), έφερε την αστυφιλία, κατέστρεψε το περιβάλλον, και σήμερα ακόμη μετατρέπει τους πολίτες της σε άβουλους καταναλωτές και στηρίζει τη δική τους καταναλωτική αφθονία στη φρικτή εκμετάλλευση των λαών του τρίτου κόσμου, Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Όχι, δεν ανήκω στη δύση, δεν έχω να περιμένω τίποτα από τη δύση!

Είμαι στην «Ενωμένη Ευρώπη» (δήθεν «των λαών», μα στην πραγματικότητα των αγορών και των πολυεθνικών) μόνο και μόνο επειδή η πατρίδα μου είναι αιχμάλωτη των δυνατών της Ευρώπης και περιμένω (μέρες που είναι, 25 Μαρτίου) πότε θ’ απελευθερωθούμε με το καλό!...

Αν η χώρα μου έχει κότσια, ας αξιοποιήσει με σωστό τρόπο την τεχνολογία, που τόσο αναπτύχθηκε στη δύση για την καταστροφή των ανθρώπων (για να ξετινάξει το περιβάλλον και να απομονώσει τον άνθρωπο, να του προκαλέσει πάσης φύσεως εξαρτήσεις και να εισπράττουν οι πολυεθνικές). Ο ορθόδοξος ρωμέικος πολιτισμός της γιαγιάς σου, κύριε και κυρία Υπουργέ, έχει όλες τις αξίες που θα του επέτρεπαν να σεβαστεί το περιβάλλον και τον άνθρωπο και να πραγματοποιήσει π.χ. μια αληθινή πράσινη ανάπτυξη, που σημαίνει πόλεμο κατά των πολυεθνικών. Ένα «ουδετερόθρησκο» δυτικό κράτος δε θα κάνει τέτοιο πόλεμο, γιατί δεν έχει ρίζες και πίστη.

Η Ευρώπη έχει, ως ανώτερους φιλοσόφους της, άξιους ανθρώπους που όμως φτάνουν μέχρι τον προβληματισμό και την καταγγελία ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα. Εμείς έχουμε ως ανώτερους φιλοσόφους μας τους αγίους που δίνουν τη λύση για να πάνε καλά τα πράγματα. Και η λύση αυτή δεν είναι η άνοδος του δείκτη ανάπτυξης ή του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Είναι η αγάπη, που δεν είναι ανταγωνιστική, δεν κοιτάζει το συμφέρον της, δε ζητάει όλα όσα μπορεί να πάρει, δεν κάνει όλα όσα μπορεί να κάνει, αλλά θυσιάζεται για τον πλησίον. Νηστεύει, όχι για να χάσει βάρος και «πόντους», αλλά για να ταΐσει τον πεινασμένο.

Η αγάπη που οδηγεί τον άνθρωπο στο Χριστό, είτε πεινάει, είτε χρωστάει, είτε είναι άστεγος, είτε είναι χορτάτος και πλούσιος. Δεν τον οδηγεί όμως στο συμβιβασμό με την αδικία και τη διαφθορά, αλλά ούτε και στο να αφανίσει τους άδικους και να γίνει αυτός στη συνέχεια άδικος και διεφθαρμένος, πράγμα που έκανε π.χ. η ευρωπαϊκή αστική τάξη του 18^ου αιώνα, που οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι (κι εμείς μαζί) καμαρώνουν που την έχουν μητέρα τους.

Η σύγχρονη Ευρώπη (κι εμείς μαζί) τα έχασε με την πανσπερμία λαών, πολιτισμών και θρησκειών που μαζεύτηκαν σ’ αυτήν με τη μετανάστευση. Εγώ όμως, ο κληρονόμος του Βυζαντίου, ξέρω ότι η πατρίδα μου πάντα είχε πολλούς λαούς, που συνυπήρχαν, άλλοτε αρμονικά, άλλοτε με συγκρούσεις, μέχρι το 19^ο αιώνα που οι τότε Ευρωπαίοι αφέντες μας μάς ξεγέλασαν και μας χώρισαν με το μύθο των «εθνικών κρατών» (που τώρα, πάλι οι Ευρωπαίοι, τον απορρίπτουν και τον αντικαθιστούν με το νέο μύθο της ενιαίας «Ευρώπης των λαών»).

Ακούτε, παπάδες; Ακούτε, γιαγιάδες; Ξυπνάτε! Εσείς είστε το μέλλον του τόπου – επειδή εσείς ξέρετε πώς να μεταδώσετε αυτές τις αξίες στα νέα παιδιά, για να έχει μέλλον ο τόπος.

Ας κλείσω μόνο με την παρατήρηση ότι στα σχολεία (που έχουν εξευτελιστεί, ώστε να μην απειλούν τους αφέντες μας), μόνο το μάθημα των Θρησκευτικών έχει απομείνει να μεταδώσει κάτι από όλο τον ελληνικό θησαυρό στα παιδιά σας. Είναι βλέπετε υποβαθμισμένο, γι’ αυτό και ΕΛΕΥΘΕΡΟ. Στα μαθήματα της Ιστορίας και της Λογοτεχνίας (που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά) καταβάλλεται προσπάθεια από το ίδιο το (αιχμάλωτο) κράτος να μη μεταδίδονται μηνύματα, εκτός αν βρεθεί κάποιος φωτισμένος δάσκαλος ή καθηγητής που θα αγωνιστεί ενάντια στη γενική αγραμματοσύνη και κόντρα στο εκπαιδευτικό σύστημα που μεθοδικά και απάνθρωπα τον υποσκάπτει.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, μέρες που είναι.