Ζαχαρίας Κατσακός, Βιβλιοπαρουσίαση – Βιβλιοκριτική: «Έξι βαθμοί διαχωρισμού», το πρώτο ατομικό φωτογραφικό βιβλίο του Λουκά Βασιλικού

πηγή: photologio.gr

Kυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Eyeshot το βιβλίο με τίτλο “Six degrees of separation” («Έξι βαθμοί διαχωρισμού») του Λουκά Βασιλικού. Προλογίζει ο Ηρακλής Παπαϊωάννου. Στην έκδοση αυτή, πρώτο ατομικό βιβλίο του Βασιλικού, παρουσιάζονται φωτογραφίες από το σύνολο του, έως σήμερα, έργου του. Η έκδοση είναι εξαιρετικά καλαίσθητη, ενώ η επιλογή των φωτογραφιών έχει γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδεικνύονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έργου του και να αποτυπώνεται το φωτογραφικό “στίγμα” του δημιουργού.

Στον πρόλογό του ο Ηρακλής Παπαϊωάννου σημειώνει μεταξύ άλλων:

«Σύμφωνα με τη θεωρία των έξι βαθμών διαχωρισμού, κάθε άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί με οποιονδήποτε άλλο στη γη μέσα από έξι μόνο βήματα ενδιάμεσων γνωστών. Η θεωρία κάνει τον πλανήτη να φαντάζει θεαματικά μικρότερος, παρότι ο πληθυσμός του κλιμακώνεται αγέρωχα. Από μια άλλη οπτική γωνία, μοιάζει να κολυμπάμε, άγνωστοι όλοι, σε μια εποχή επιφανειακής οικειότητας, χαμένοι σε μοναχικούς λαβύρινθους και βολικούς μικρόκοσμους, παρότι στα κοινωνικά δίκτυα διακινούνται περισσότερες προσωπικές πληροφορίες από ποτέ. Ίσως τότε η φωτογραφία δρόμου να προβάλλει εκ νέου ως ποιητικό ιδίωμα σε αστικές ζώνες με απρόσμενη τριβή και ρευστότητα, που διερευνά την ελαστικότητα στις αποστάσεις των έξι βαθμών, διεκδικώντας οικειότητα με το ανοίκειο».

φωτογραφία: Λουκάς Βασιλικός

Η φωτογραφία του «τώρα» και του «πάντα»

Το βιβλίο του Λουκά Bασιλικού που φέρει ως τίτλο «Six Degrees of Separation» (Έξι βαθμοί διαχωρισμού), αποτελεί ουσιαστικά την κατάθεση τής, έως σήμερα, φωτογραφικής του διαδρομής. Πρόκειται για μία καλαίσθητη φωτογραφική μονογραφία στην οποία ο αναγνώστης προσεγγίζει τα πλέον δυναμικά χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν το στίγμα του Λουκά Βασιλικού ως δημιουργού. Την επιλογή των φωτογραφιών έκανε ο Marco Savarese, ενώ το corpus συμπληρώνει οργανικά το σημαντικό κείμενο – πρόλογος του Ηρακλή Παπαϊωάννου. Σε αυτό το κείμενο επιχειρείται μία ανάγνωση των δομών που συνιστούν τη φωτογραφία δρόμου, αλλά και των ζητημάτων που εγείρονται μέσα από την οπτική θέασης της φωτογραφίας δρόμου στον σύγχρονο κόσμο. Στο πλαίσιο αυτής της συλλογιστικής προσεγγίζεται από τον Παπαϊωάννου και το έργο του Λουκά Βασιλικού.

Η «φωτογραφία δρόμου», όπως ονομάζεται, όχι μόνον ως τύπος καλλιτεχνικής απεικόνισης της φωτογραφικής πραγματικότητας, αλλά και ως διαρκής αναζήτηση και επικοινωνία των ανθρώπινων πράξεων και καταστάσεων με τις μορφές και τα σχήματα του κόσμου, είναι δυνατόν να οργανώσει και να αναδείξει μία διαφορετική πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς η διαφορετική, η άλλη πραγματικότητα, είναι ορατή και απολύτως υπαρκτή. Βρίσκεται δίπλα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε στιγμή, όχι ως υβριδικό κατασκεύασμα ή ψευδαίσθηση του φωτός, αλλά ως φαινόμενο της καθημερινής ζωής και ως εκδήλωση ποικίλων καταστάσεων. Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί και το πρωτεϊκό υλικό σύστασης του φωτογραφικού κόσμου του Λουκά Βασιλικού.

Έτσι, μία αντανάκλαση κάποιας ανθρώπινης μορφής σε ένα τζάμι μπορεί να μεταβάλει τις ανθρώπινες αισθήσεις, μία γυναίκα δίπλα στα βράχια της θάλασσας να οργανώσει έναν μυθικό κόσμο όπου το παραμύθι της προσωπικής ζωής γίνεται παραμύθι του κόσμου, ένα σκυλί στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα και ένας άνθρωπος που περπατά πίσω από αυτό να εξεικονίσει τη μοναξιά ως αναζήτηση επικοινωνίας, ένας «φουσκωτός» Άη Βασίλης να συγκροτήσει τον ορισμό του στιγμιότυπου ή, τέλος, μία κυκλική σκιά στην άμμο να προκαλέσει το ανοίκειο δίνοντάς του μορφή κατακερματισμένου ανθρώπινου σώματος.

Οι 130 φωτογραφίες που εμπεριέχονται σε αυτή τη μονογραφία, άλλοτε ασπρόμαυρες και άλλες φορές έγχρωμες, καταδηλώνουν και το φωτογραφικό στίγμα του Λουκά Βασιλικού. Το κάδρο γίνεται ο σκηνικός χώρος ενός κόσμου που διαρκώς μεταβάλλεται. Η ανθρώπινη φθορά αναδεικνύεται ως συρρίκνωση και συστολή της ύλης και του χρόνου, η ευαισθησία του φωτογραφικού βλέμματος ως αναπαράσταση των χαμένων ονείρων, το ανοίκειο ως χάσμα της ζωής, ως ανθρώπινη φιγούρα που μετεωρίζεται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι και ως μορφή των πιο κρυφών φόβων και ανθρώπινων επιθυμιών, τέλος η εσωτερική κραυγή ως ανάγκη αναδημιουργίας του «εαυτού» σε μια συνθήκη που επιβάλλει μία νέα σχέση με το «εμείς».

Ο «δρόμος» του Λουκά Βασιλικού αιχμαλωτίζει τη στιγμή του αθέατου ή της απέραντης σιωπής, των κινήσεων και των παύσεων, των αισθήσεων και των αισθημάτων, εγκιβωτίζει όψεις και όγκους δίνοντάς τους τη μορφή ενός στιγμιοτύπου με διάρκεια και περιεχόμενο. Στο βάθος υπάρχει σχεδόν πάντα μία εικαστική αντίληψη, ενώ ο ρεαλισμός αποτυπώνεται με λυρικές υφέσεις, πολλές φορές με υπαινιγμούς και ειρωνεία, ενώ άλλες φορές με underground ισορροπίες. Η φωτογραφία του Λουκά Βασιλικού δεν είναι όμως αυτή. Εμπεριέχει βέβαια όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, η ικανότητά του όμως να συλλαμβάνει την πραγματικότητα ενός στιγμιαίου «τώρα» και να τη μεταβάλει σε ένα διηνεκές με ροή και συνέχεια ή σε ένα «πάντα» καθιστά τη φωτογραφία του ουσιαστική, αυθεντική ώριμη και προπάντων ειλικρινή.

Ζαχαρίας Κατσακός

Κριτικός λογοτεχνίας – ποιητής

φωτογραφήματα 334

 

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτογραφήματα 333

 

Πόμπια Ηρακλείου
φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Απαλλαγή του Αρχιεπισκόπου Κρήτης από τα καθήκοντα του αποφάσισε ομόφωνα η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης

πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ

Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης συνῆλθε σήμερα Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου 2021, σέ Συνοδική Συνεδρία, μέ μεῖζον θέμα Ἡμερήσιας Διάταξης, τή συζήτηση καί λήψη Ἀπόφασης, σχετικῶς πρός ὅσα ὁρίζονται στό ἄρθρο 39, παράγραφος 2, τοῦ Ν. 4149/1961 «Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς ἐν Κρήτῃ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὡς πρός τό σεπτό πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εἰρηναίου, Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς μας Συνόδου, ἐξ αἰτίας τῶν χρονίων καί μή ἀναστρέψιμων προβλημάτων τῆς ὑγείας του.

Ἡ Ἱερά Σύνοδος, λαμβάνοντας ὑπ᾿ ὄψη τίς ἐνώπιον τοῦ Προέδρου Πρωτοδικῶν ἔνορκες πιστοποιήσεις τῶν τριῶν ἰατρῶν – Καθηγητῶν Πανεπιστημίου, ὁμόφωνα ἀποφαίνεται περί τῆς ἀπαλλαγῆς τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Εἰρηναίου, ἀπό τά καθήκοντά του καί ἀποστέλλει τήν ἀπόφασή Της, πρός ἔγκριση ἤ μή, πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης, μέ σεβασμό καί εὐγνωμοσύνη στό πρόσωπο, τήν προσφορά καί τό ἔργο τοῦ Σεβασμιωτάτου Προέδρου Της κ. Εἰρηναίου, ἔλαβε ὁμόφωνα τή δύσκολη αὐτή Ἀπόφαση.

Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης, μέσα στίς δυσκολίες τῆς πανδημίας, καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ ὑπευθυνότητα καί σύνεση νά σταθοῦμε ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ παγκόσμιου κινδύνου καί νά συμβάλομε ὅλοι μαζί, μέ ὅσα μέσα ἡ ἰατρική ἐπιστήμη προσφέρει, καί μέ τήν τήρηση τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων, μέ πνεῦμα ἑνότητας καί ἀλληλοσεβασμοῦ, στήν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας καί στήν ἀποφυγή τῆς διασπορᾶς της.

Ἡ Ἐκκλησία Κρήτης, καλεῖ τόν πιστό λαό τῆς Ἐκκλησίας μέ προσευχή, σύνεση καί προσοχή, νά διέλθουμε τίς δυσκολίες τῶν καιρῶν καί νά φθάσουμε αἰσίως νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη Χριστιανική Ἑορτή τῶν Ἁγίων Χριστουγέννων.

Ἡράκλειο, 24 Νοεμβρίου 2021

Ἡ Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης

Συλλογικός τόμος: «THE GREEK MILITARY DICΤATORSHIP. Revisiting a Troubled Past, 1967–1974», Berghahn Editions, New York – Oxford, 2021

 

Συλλογικός Τόμος διεπιστημονικής προσέγγισης από τον εκδοτικό οίκο «Berghahn Edition, New York-Oxford", με τη συμμετοχή του Σχολικού Συμβούλου/Συντονιστή Θεολόγων Στερεάς Ελλάδος, Δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας του ΑΠΘ Χάρη Ανδρεόπουλου σε Κεφάλαιο για τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας κατά την Επταετία

Για το παρουσιαζόμενο βιβλίο, το οποίο αφορά στην περίοδο της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974), δύο διακεκριμένοι διεθνώς στο χώρο τους επιστήμονες, Άγγλος ο ένας και Ελληνίδα η άλλη, έγραψαν: «Το βιβλίο αυτό που εκδόθηκε στα 200 χρόνια από την Επανάσταση που καθιέρωσε την Ελλάδα ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό Έθνος-Κράτος, εξετάζει σε πρωτοφανές βάθος και πλάτος ένα από τα πιο οπισθοδρομικά επεισόδια της ιστορίας της χώρας (…). Οι συντελεστές του εγχειρήματος προερχόμενοι από ένα εντυπωσιακό φάσμα επιστημονικών κλάδων χρησιμοποίησαν με άριστο τρόπο τις εξειδικευμένες γνώσεις τους για να κατανοήσουν, ερμηνεύσουν και αποδώσουν αυτήν την παράξενη ανωμαλία στην ιστορία τόσο της σύγχρονης Ελλάδας όσο και της δυτικής Συμμαχίας κατά τη διάρκεια της εποχής του “Ψυχρού Πολέμου”». Πρόκειται για δηλώσεις του Roderick Beaton, καθηγητή Νεοελληνικής Ιστορίας της έδρας «Κοραής» («Koraes») στο Βασιλικό Κολλέγιο του Λονδίνου (King's College London), τις οποίες έρχεται να υποστηρίξει το ίδιο εμφατικά και μια διακεκριμένη Ελληνίδα, η καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Ιndiana (U.S.A.) Neovi Karakatsanis, γράφοντας για το ίδιο πόνημα ότι «Κανένα άλλο βιβλίο για την ελληνική στρατιωτική δικτατορία δεν έχει υιοθετήσει μια τόσο διεπιστημονική προσέγγιση. Ο Τόμος είναι ουσιαστικά πλούσιος, εντυπωσιακά ποικίλος σε περιεχόμενο, με πολύ καλή έρευνα στα επιμέρους Κεφάλαιά του και ιδιαιτέρως επίκαιρος».

Πρόκειται για τον συλλογικό και αγγλόφωνης έκδοσης Τόμο «The Greek Military Dictatorship. Revisiting a Troubled Past, 1967–1974» (Berghahn Editions, New York – Oxford, 2021, pp. 362) ο οποίος προέκυψε ως προϊόν συνεργασίας και σύμπραξης δύο Ελλήνων πανεπιστημιακών που, επίσης, διαπρέπουν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα της καθηγήτριας της Ιστορίας στο California State University Κaterina Lagos και του Διευθυντή Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης της Οξφόρδης (South East European Studies at Oxford – SEES0X) Dr. Othon Anastasakis, oι οποίοι υπήρξαν και οι επιμελητές του βιβλίου που εκδόθηκε από τον περίφημο εκδοτικό οίκο πανεπιστημιακών βιβλίων και ακαδημαϊκών περιοδικών "Berghahn", New York-Oxford .

Από το 1967 έως το 1974, η στρατιωτική χούντα που κυβερνούσε την Ελλάδα επιχείρησε μια δραματική “αναμόρφωση” της χώρας, εφαρμόζοντας ιδέες και πολιτικές που άφησαν πίσω τους ένα διαρκές σημάδι τόσο στις εσωτερικές υποθέσεις όσο και στις διεθνείς σχέσεις. Συγκεντρώνοντας κορυφαίους μελετητές από μια σειρά επιστημονικών κλάδων, το βιβλίο διερευνά τις προσπάθειες της χούντας να επιβάλει αυταρχική διακυβέρνηση σε μια χώρα που εκσυγχρονιζόταν ταχέως ενώ βρισκόταν σε τροχιά ενός περίπλοκου διεθνούς τοπίου. Εστιάζοντας τόσο στις εξωτερικές σχέσεις όσο και σε εσωτερικά θέματα όπως η οικονομία, η ιδεολογία, η θρησκεία, ο πολιτισμός και η εκπαίδευση, αυτό το βιβλίο προσφέρει μια φρέσκια και καλά εμπεριστατωμένη μελέτη μιας καίριας περιόδου της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Στη μελέτη συγκαταλέγονται τα ακόλουθα δώδεκα Κεφάλαια (Chapters – ως προς τα οποία διατηρούμε την αγγλική αποτύπωση για λόγους αυθεντικότητας των εννοιών της [αγγλικής] διατυπώσεως):

* Μέρος (Part) Ι, Ιστορικό και ιδεολογικό υπόβαθρο - Kεφάλαια (Chapters): 1) «The Greek Army in Politics, 1909–67», Dr. André Gerolymatos (He was Professor of History the Director of the Stavros Niarchos Foundation, Centre for Hellenic Studies at Simon Fraser University. Died in 2019), 2) «The Political and Ideological Origins of the “Ethnosotirios Epanastasis”», Katerina Lagos, Professor of California State University.

* Mέρος ΙΙ, Eσωτερικές υποθέσεις - Κεφάλαια: 3) «Economic Policy under the Greek Dictatorship», Dr. Andreas Kakridis, Assistant Professor of Economic History, Ionian University, 4) . «Foreign Investment under the Greek Military Regime: The American Experience», Dr. Nicholas James Kalogerakos, Policy Adviser Minister's office, Canadian International Development Agency, 5) «Patient in a Cast”: How the Greek Military Regime Traumatized Education», Dr. Othon Anastasakis, Director of SEES0X, 6) «Can Dead Poets Speak Back? C. P. Cavafy, Cold War Propaganda, and the Greek Dictatorship», Dr. Foteini Dimirouli, postdoctoral research fellow at Princeton University, Hellenic Studies Programme, 7) «Religion Enchained: The Church of Greece under the Military Junta», Dr. Charalampos Andreopoulos, School Coordinator/ Counselor of Religious Studies course in Secondary Education and Dr. Athanasios Grammenos, Director of the Greek Program “Friedrich Naumann Foundation for Freedom”.

* Mέρος ΙΙΙ, Eξωτερικές υποθέσεις - Kεφάλαια: 8) «Uneasy Alliances: Archbishop Iakovos and the Greek Colonels’ Dictatorship», Αlexander Kitroeff, Professor of Haverford College (USA), 9) «Uncle Sam Regrets: The United States and the Greek Coup of April 1967», Dr. James Edward Miller, Chairman of Europian Studies programs at the Foreign Servich Institute at John Hopkins anh Georgetown Universities, 10) «Britain, Europe, and the Greek Junta: “Business as Usual"», Dr. Alexandros Nafpliotis, International relations specialist / Experienced in EU affairs, diplomacy & civil society, 11) «West Germany’s Policy toward Greece during the Junta Period in the Context of “Burden-Sharing”», Dr. Mogens Pelt, Director of the Danish Institute at Athens and Professor of International History at the Saxo Institute, University of Copenhagen, και 12) «The Greek Military Regime and the Cyprus Question», John Sakkas, Professor of Modern History at the University of Aegean.

Περισσότερες πληροφορίες και αναφορές για το βιβλίο και τα περιεχόμενά του στην ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου: https://www.berghahnbooks.com/title/AnastasakisGreek. Eντός του 2022 το βιβλίο θα κυκλοφορήσει και στα Ελληνικά.

Βιβλιοπαρουσίαση: Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη, Άγγιγμα στον κόσμο του Αυτισμού (αφήγημα)

 

Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Η εξαίρετη φιλόλογος Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη, γεννημένη στην Αθήνα, αλλά ριζωμένη με την όμορφη οικογένεια στο Ρέθυμνο, όπου αναπτύσσει σημαντική πνευματική δραστηριότητα, προσφέρει στους αναγνώστες το δεύτερο βιβλίο της που βλέπει το φως της δημοσιότητας, το αφήγημα «Άγγιγμα στον κόσμο του Αυτισμού», που εκδόθηκε πρόσφατα (2021) από τις εκδόσεις «Νάμα» (namabooks.gr, τηλ. 2103611000).

Πρόκειται για την ιστορία μιας μητέρας που σηκώνει το βάρος της προστασίας και της ανατροφής του μικρού γιου της, που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Όμως δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό με ηττοπάθεια και μεμψιμοιρία, αλλά αγωνίζεται με ζήλο, μελέτη και δυναμισμό να βοηθήσει το παιδί της να ξεπεράσει τα εμπόδια που μπορούν να το απομακρύνουν από την κοινωνία και να το αφήσουν μόνο και ανυπεράσπιστο. Παλεύει σχεδόν μόνη της και, παρά τον πόνο που βιώνει, όχι μόνο από τη δυσκολία επικοινωνίας με το παιδί της, αλλά και από την εγκατάλειψη και τις προκαταλήψεις ακόμη και προσώπων του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος και από την αδιαφορία κάποιων «υπευθύνων», κατορθώνει εκείνο που φαινομενικά ήταν ακατόρθωτο: «Ο Γιάννης μου μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε να ξεπεράσει γνωστικά το επίπεδο των παιδιών τυπικής ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα της θεραπευτικής του παρέμβασης ήταν απολύτως θετικό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό θαύμα, γιατί ξεπέρασε τις ανθρώπινες προσδοκίες και, μάλιστα, σε σύντομο χρονικό διάστημα» (σελ. 124).

Η συγγραφέας, στην ιστορία που αφηγείται, δεν μεταφέρει δικά της βιώματα (όπως συνέβη στο προηγούμενο βιβλίο της «Η ζωή στην εντατική»), όμως νομίζω ότι, με σοβαρή και προσεκτική μελέτη και ζώντας κοντά σε ανάλογες περιπτώσεις, κατορθώνει να αποστάξει στο εργαστήριο της ψυχής της την ουσία της υπεράνθρωπης μάχης ενός γονιού ενάντια σε ένα «αόρατο τέρας» που «διεκδικεί το θύμα του, τυλίγοντάς το σφιχτά με τα πλοκάμια του για να το κρατάει έρμαιό του» (σελ. 81). Η εγκυρότητα της προσέγγισής της τεκμηριώνεται, κατά τη γνώμη μου, με τον ισχυρότερο τρόπο από το σημείωμα της κυρίας Ειρήνης Κλάδου, Προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Ρεθύμνου, γονέα ατόμου με αυτισμό και ειδικής παιδαγωγού MED, το οποίο κοσμεί το οπισθόφυλλο. Μεταξύ άλλων γράφει: «Η Βλασία Μιχαηλίδου – Τριπολιτάκη μέσα από το βιβλίο της άγγιξε την ψυχή κάθε ανθρώπου που εργάζεται καθημερινά με άτομα στο φάσμα του αυτισμού. Η προσέγγιση περιγράφει πολυδιάστατα το ζήτημα από την πλευρά του ίδιου του ατόμου με αυτισμό, της οικογένειας, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Μέσα από την ιστορία του Γιάννη, του ήρωά μας, ξετυλίγεται το φάσμα του αυτισμού σαν παζλ, με τα κομμάτια να απλώνονται μπροστά μας».

«Το δύσκολο αυτό οδοιπορικό ξεκίνησε με ερωτήματα βασανιστικά. Γιατί, άγγελέ μου; Γιατί τα γλυκά σου χείλη να μη λένε την πολυπόθητη λέξη “μαμά”; Ποια δύναμη δαιμονική σε ρίχνει κάτω και φωνάζεις υστερικά; Πώς μεταμορφώνεται το απαλό άγγισμά μου σε αγκάθινο πλέγμα που τινάζει τις ξανθιές σου μπούκλες με εκνευρισμό; Γιατί δεν ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμά μου; Γιατί η χαρά σου γίνεται φτερούγισμα; Γιατί το βλέμμα μου, που σε αναζητά επίμονα, δεν ανταμώνει το δικό σου; Γιατί να μην μπορώ να χαρώ το θείο δώρο της ύπαρξής σου;» (σελ. 53).

«Η αναζήτηση συνοδού είναι μια εξίσου δύσκολη επιλογή, όπως η εύρεση όλων των επαγγελματιών που σχετίζονται με την εκπαίδευση του Γιάννη. Στο μυαλό μου έρχονταν συνεχώς οι άσχημες εικόνες με τον απαράδεκτο τρόπο που τραβούσαν τον Γιάννη κάποιοι εκπαιδευτές στο νησί ή τις σπαρακτικές φωνές του, επειδή δεν ήθελε να κάνει μάθημα μαζί τους. (…) Απευθύνθηκα και πάλι στη διευθύντρια του παιδικού, η οποία συμμερίστηκε την αδυναμία μου και μου υποσχέθηκε να ψάξει η ίδια. Την επόμενη κιόλας ημέρα με ενημέρωσε πως είχε να προτείνει μια κοπέλα, που όμως δεν γνώριζε προσωπικά η ίδια. Κι αυτήν τη φορά λες και κάποιο ευλογημένο χέρι ενέσκηψε στη δυσκολία μας και μας έδωσε λύση. Μια λύση που, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, υπήρξε σωτήρια» (σελ. 46).

«Συζήτησα με την ψυχολόγο του παιδικού σταθμού για τη συμπεριφορά του Γιάννη. Με άκουσε προσεκτικά, καθώς της διηγήθηκα τα περιστατικά. (…) Φεύγοντας από εκεί, μου λέει η ψυχολόγος:

– Μην αγχώνεσαι. Ο Γιάννης είναι πολύ συνεργάσιμος. Είμαι σίγουρη πως, μόλις κατακτήσει περισσότερες δεξιότητες επικοινωνίας, οι κρίσεις θυμού και τα κρούσματα επιθετικότητας θα υποχωρήσουν. Έχει αρχίσει να διεκδικεί.

– Μα, δεν φαίνεται να διαμαρτύρεται, όταν μου ζητάει κάτι.

– Διεκδικεί τον δικό του χώρο! Κι αυτό αποτελεί μια θετική εξέλιξη, όσο κι αν προς το παρόν εσύ εισπράττεις κάτι αρνητικό. Όταν εδραιώσει έναν κώδικα επικοινωνίας, τότε θα είναι πιο αποδεκτή και αυτή η συμπεριφορά» (σελ. 57).

«Υπήρχαν κι άλλα, πολλά περιστατικά. Συνεχώς δινόταν αφορμή για κάτι που αποδιοργάνωνε τη σκέψη του Γιάννη, τον τρόπο που αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα. Όταν, όμως, άρχισα να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια του μονάκριβού μου, τότε κατάφερα να τον βοηθήσω πιο αποτελεσματικά. Έγινα ένας πολύτιμος συνεκπαιδευτής, που απογείωσε την προσπάθεια της λογοθεραπεύτριας-συνοδού. Κυρίως, έδωσα τη δυνατότητα τον Γιάννη να ηρεμήσει, να περιοριστούν τα ξεσπάσματα, ώστε να γίνει πιο δεκτικός στις γνώσεις που του παρείχε το εκπαιδευτικό περιβάλλον.

Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν πως όλη αυτή η αγάπη και η ενσυναίσθηση εισχώρησε στην καρδιά και στο μυαλό του και μου τα ανταπέδωσε, όταν είχα κι εγώ τα δικά μου ζόρια και ήθελα να κλειστώ στον εαυτό μου. Τόσο ο Γιάννης, όσο και η Άλκηστη έγιναν τα στηρίγματά μου, οι λαμπεροί μου οδοδείκτες που με οδηγούσαν στο φωτόλουστο μέλλον» (σελ. 86).

Η συγγραφέας, μέσω της πλοκής του βιβλίου της, παρέχει σε κάθε αναγνώστη κατατοπιστική πληροφόρηση για το ζήτημα του αυτισμού, για τις ενδεδειγμένες παρεμβάσεις αντιμετώπισής του (από την πρώτη κιόλας στιγμή της διάγνωσης – σε βρεφική ή προνηπιακή ηλικία – και όχι μόνο από τη στιγμή που το παιδάκι θα πάει στο νηπιαγωγείο) και για τις αδυναμίες του ελληνικού εκπαιδευτικού και κοινωνικού συστήματος, που συχνά προκαλούν πρόσθετες δυσκολίες στις αγωνιζόμενες οικογένειες, αντί να τις διευκολύνουν. Για το τελευταίο θέμα εκφράζει και συγκεκριμένες προτάσεις.

Η ιστορία δίνεται αρχικά από την πλευρά της Άλκηστης, της κόρης της οικογένειας, που, νεαρή γυναίκα πια, ανακαλύπτει με αιφνιδιαστικό τρόπο τον αγώνα της μητέρας της, τον οποίο αγνοούσε, εφόσον σε όλα τα χρόνια που θυμόταν τον αγαπημένο της αδελφό είχαν πλέον ξεπεραστεί οι δυσλειτουργίες που είχε να αντιμετωπίσει και δεν παρουσίαζε καμία ένδειξη για το δύσκολο παρελθόν του. Και η ανακάλυψη αυτή, που γίνεται βήμα βήμα, είναι όχι μόνο ενδιαφέρουσα, αλλά και συγκινητική.

«Ανάμεσα στις μνήμες που ξύπνησαν και στριμώχνονταν ασφυκτικά ποια θα πρωτοεμφανιστεί μπροστά μου, ζωντάνεψε κι αυτό το σπίτι, που μέχρι πρότινος μου φαινόταν ξένο, έγινε το σκηνικό των πρώτων μου οικογενειακών αναμνήσεων (…). Μέσα στις ξέγνοιαστες παιδικές σκηνές άρχισαν να χώνονται και κάποιες άλλες, δυσάρεστες. Θυμήθηκα τις φωνές του Γιάννη, στον παιδικό σταθμό, τότε που έπεφτε στο πάτωμα και χτυπιόταν εκνευρισμένος. Θυμήθηκα τις προσπάθειες που έκανε η μάνα να του μάθει τη χρήση της τουαλέτας, ενώ εγώ είχα ήδη βγάλει την πάνα (…). Ακολουθώντας την ατραπό της μνήμης ανακάλεσα και κάποιες εικόνες από διαδρόμους νοσοκομείου να περιμένουμε τη σειρά μας, στη συνέχεια να εξαφανίζεται ο Γιάννης πίσω από κάποιες πόρτες, που, όταν άνοιγαν, πλημμύριζαν δάκρυα τα μάτια της μάνας. Όμως ποτέ δεν άφηνε αυτόν τον πόνο να την παγιδέψει στα δίχτυα της απελπισίας. Σύντομα η θλίψη έδινε τη θέση της σε χαμόγελα, καθώς παρακολουθούσε τα τρεχαλητά και τα ξεφωνητά μας στην πιο κοντινή παιδική χαρά» (σελ. 111-112).

Η συγγραφέας μας πληροφορεί πως «οι ήρωες του βιβλίου είναι πρόσωπα υπαρκτά. Η ιστορία που ξετυλίγεται στις σελίδες του, αν κι έχει κάποια παραποιημένα στοιχεία, βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα και περιστατικά». «Η αγωνίστρια αυτή μητέρα… κρατώντας σφιχτά το χέρι του μονάκριβού της γιου κι έχοντας στη φαρέτρα της αστείρευτη υπομονή και πίστη στη δύναμη του Θεού, πορεύτηκε στον άγριο λαβύρινθο της ζωής, όπου κρυβόταν το τέρας του αυτισμού. Πολέμησε με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες που αντάμωσε στον δρόμο της, ανατρέποντας κάθε δυσοίωνη πρόγνωση για την εξέλιξη του αγαπημένου της» (πρόλογος, σελ. 4).

«Είναι ένα αληθινό διαμαντάκι που λάμπει, Χριστέ μου, τόσο δυνατά! Σ’ ευχαριστώ, Κύριε! Σ’ ευχαριστώ ολόψυχα που αποκάλυψες αυτή την εξαίσια λάμψη του» (σελ. 102).

«Οι γονείς, βέβαια, με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού ενδέχεται να αγωνίζονται ισόβια, προκειμένου να καταστούν πιο λειτουργικά τα παιδιά τους, να αναπληρώσουν ελλείμματα, να απαλείψουν αποκλίνουσες συμπεριφορές. Θα χρειαστεί να υπομείνουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, καθώς αντιμετωπίζουν αξεπέραστες αντιξοότητες. Το ζητούμενο όμως δεν είναι ούτε το μέγεθος, ούτε η χρονική διάρκεια του προβλήματος, αλλά η θετική στάση. Αυτή οδηγεί στη δικαίωση και στη λύτρωση. (…) Όχι της προσδοκώμενης ολβιότητας που υπαγορεύουν τα δικά τους θέλω κι επιθυμίες, αλλά της ευτυχίας που καθρεπτίζεται στα αγγελικά μάτια του παιδιού τους» (σελ. 124).

«Η συγγραφέας», καταλήγει η κυρία Ειρήνη Κλάδου στο σημείωμα του οπισθόφυλλου, «χρησιμοποιώντας ως όχημα το ημερολόγιο αυτής της μητέρας, ενός μικρού παιδιού με αυτισμό, μιας μικρής αδελφής και μιας δασκάλας-σύμβολου, αποδεικνύει ότι η διαχείριση του αυτισμού είναι νίκη. Είναι η νίκη της ζωής, είναι θεία νίκη, νίκη της γονεϊκής αγάπης και αφοσίωσης, νίκη κατά της αμάθειας, νίκη κατά του ρατσισμού».

«Από τη χρονιά εκείνη κι έπειτα, η ζωή με τον Γιάννη ήταν γεμάτη υπέροχες, δυνατές συγκινήσεις. (…) Μια μέρα, γυρνώντας από την προπόνηση ποδοσφαίρου – ήταν περίπου οκτώ χρόνων – τον ρώτησα, με σκωπτική διάθεση:

– Γιάννη μου, θα ήθελες να ήταν η Άλκηστη αγόρι και να παίζατε καθημερινά μπάλα, ώστε να μην περιμένεις μόνο την ημέρα της προπόνησης;

Εκείνος, χωρίς να σκεφτεί διόλου, μου απάντησε αυστηρά, σαν να θύμωσε με την ερώτησή μου:

– Την Άλκηστη δεν την αλλάζω με κανέναν!

Κι αμέσως μετά μαλάκωσε και μου είπε:

– Αλλά, αν γινόταν, θα ήθελα να έχω ακόμα έναν αδερφό και μία αδερφή.

Τον κοίταξα έκπληκτη κι εκείνος συμπλήρωσε πάραυτα:

– Τον αδερφό για να παίζουμε μπάλα και την αδερφή για να παίζει με την Άλκηστη κούκλες.

Συγκινήθηκα κι εκείνος συνέχισε να με βομβαρδίζει με σκέψεις αγάπης:

– Και θα ήθελα ο αδερφός μου να είναι μεγαλύτερός μου. – Γιατί; - Για να μου μαθαίνει τα “κόλπα”! – Και η νέα αδερφή; – Μικρότερη απ’ όλους μας. – Γιατί; - Για να τη φροντίζω.

Τον αγκάλιασα δακρυσμένη, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και προσευχήθηκα:

“Θεέ μου, εσύ που έκανες αυτό το μικρό διαμάντι να λάμψει, δώσ’ του και την ευλογία να κάνει τη δική του οικογένεια, για να πολλαπλασιαστεί ο πολύτιμος θησαυρός που διαθέτει. Αμήν!”» (σελ. 108).

Τα ιερά κειμήλια των Τεσσάρων Μαρτύρων στην ενορία Επισκοπής Ρεθύμνης

πηγή: Rethemnos.gr

Το 1824, όταν ανακοινώθηκε η εκτέλεση των αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων στο Ρέθυμνο, ο ιερέας Ευστάθιος Τσουράκης από το χωριό Μαρουλού Ρεθύμνης ήρθε στην πόλη και έγινε αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων. Μετά την εκτέλεση, κατάφερε να πάρει το ακόνι, δηλαδή τη μικρή πέτρα, στην οποία ο δήμιος ακόνισε το σπαθί του, καθώς και λίγο από το αίμα των αγίων σε ένα κομμάτι βαμβάκι. Αργότερα, παρευρέθηκε και στην ανακομιδή (εκταφή) των λειψάνων τους από τον επίσκοπο Ρεθύμνης Ιωαννίκιο και έλαβε και ένα τεμάχιο του αγίου λειψάνου.

Σχεδόν 180 χρόνια αργότερα, το 2002, οι απόγονοι του π. Ευστάθιου παραχώρησαν τα ιερά αυτά κειμήλια στην ενορία του χωριού Επισκοπή Ρεθύμνης, όπου πλέον διέμεναν. Εκεί φυλάσσονται μέχρι σήμερα, στον καθεδρικό ναό του Προφήτη Ηλία, και τιμώνται ιδιαίτερα την ημέρα μνήμης των αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων (28 Οκτωβρίου) και την Κυριακή των Μυροφόρων (δύο Κυριακές μετά το Πάσχα), επέτειο της παράδοσής τους στην ενορία.

Φέτος, τον Οκτώβριο 2021, η ενορία της Επισκοπής εξέδωσε ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι 40 σελίδων με το ιστορικό των ιερών κειμηλίων, έγχρωμες φωτογραφίες τους, καθώς και ιστορικά στοιχεία για τους αγίους Τέσσερις Μάρτυρες και ορισμένες γενικότερες πληροφορίες για τους μάρτυρες και το μαρτύριο στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Το βιβλίο πλαισιώνεται με προλογικό σημείωμα του Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγενίου και με περιεκτικό κείμενο του κ. Μιχάλη Τρούλη για την ιστορία της Επισκοπής.

***

Μετά από παραχώρηση της ενορίας, δημοσιεύεται ολόκληρο εδώ: ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΡΕΘΥΜΝΗΣ