ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ
&
https://www.youtube.com/watch?v=RQ3A3ciypZU

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Ενώ η δυστυχία κανονικοποιείται ορισμένοι επιχαίρουν. O tempora, o mores!

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Μετά τον σάλο που προκλήθηκε στο Διαδίκτυο οι αρχές κατάφεραν και προχώρησαν στον εντοπισμό και τη σύλληψή της. Ο λόγος για μια γυναίκα από τη Σαουδική Αραβία που τόλμησε να αψηφήσει το «dress code» και να κυκλοφορήσει με μίνι φούστα.

Η γυναίκα, το όνομα της οποίας δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα, κρατείται από την αστυνομία στην πρωτεύουσα Ριάντ, καθώς φορούσε ακατάλληλα ρούχα που έρχονταν σε αντίθεση με τους συντηρητικούς κανόνες ντυσίματος του Ισλάμ, όπως μετέδωσαν τα κρατικά μέσα ενημέρωσης.

Διαβάστε περισσότερα εδώ.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: rethemnos.gr

Με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγενίου η Θεατρική Ομάδα της Μητροπόλεως παρουσιάζει για πρώτη φορά επί σκηνής το νέο θεατρικό έργο του κ. Γεωργίου Καλογεράκη με τίτλο «Διγενής Ακρίτας», σε δύο παραστάσεις που θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Ιουλίου 2017 και ώρα 9:30 μ.μ. στο θέατρο «Ερωφίλη» της Φορτέτζας.

Μαζί με τις παραστάσεις η Θεατρική Ομάδα θα καταθέσει το ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα με το κείμενο του έργου και πλήθος άλλων ιστορικών και επεξηγηματικών στοιχείων.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Στο προλογικό του σημείωμα στο βιβλίο αυτό ο Σεβ. Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιος αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Η Εκκλησία των Ρεθυμνίων, μέσα από τη Σύναξη των Νέων και Φοιτητών της Μητροπόλεώς μας, ανέδειξε, με πρωτοβουλία των ίδιων των παιδιών της, μια δυναμική Θεατρική Ομάδα, η οποία, με τις καταθέσεις ψυχής που επιχειρεί τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, μας κάνει κάθε φορά και περισσότερο υπερήφανους. Τα παιδιά μας αυτά προτείνουν κάθε φορά μια διέξοδο στη σύγχρονη κοινωνική παθογένεια. Κι όπως έχομε τονίσει σε άλλη περίσταση, αυτά τα παιδιά είναι η χαρά μας, το καύχημά μας κι αποτελούν έναν από τους βασικούς λόγους ύπαρξης και άξονες διακονίας μας στον ευλογημένο αυτό τόπο.

Στους τωρινούς καιρούς ζούμε «χρόνους δίσεκτους, με μήνες οργισμένους», κατά την αναφορά του δημοτικού άσματος. Και ο συγγραφέας, μέσα από το πρότυπο του Διγενή Ακρίτα, εκφράζει την αγωνία του για την έλλειψη ηγετών και πολεμιστών-αγωνιστών που θα καθοδηγήσουν τον λαό. Ο Διγενής Ακρίτας ταυτίσθηκε, τόσο από λόγιους όσο κι από τον λαό μας, με τον ίδιο τον Ελληνισμό, που στην περιδίνηση της Ιστορίας αγωνίζεται και παλεύει να αποφύγει τον εναγκαλισμό με τον θάνατο και τον αφανισμό και πάντα εξέρχεται νικηφόρος από τις μάχες, γιατί έχει στήριγμά του τον Ορθόδοξο Πολιτισμό και την πανάρχαια κληρονομιά αιώνων. Αυτά τον έχουν καταστήσει τροφοδότη και φάρο φωτεινό ολόκληρης της Ανθρωπότητας, όπως το εκφράζει κι ο απαράμιλλος στίχος του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά: «Δε χάνομαι στα Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω, στη ζωή ξαναφαίνομαι και λαούς ανασταίνω!»

Ο συγγραφέας δεν παραλείπει και στο παρόν του πόνημα να συνδέσει τη γραφή του με τον τόπο μας, όπως με ιδιαίτερη επιτυχία έκανε και σε προηγούμενα έργα του. Μεταφέρει τη δράση του Διγενή και στην Κρήτη, την εποχή της Αραβοκρατίας, όπου έρχεται αρωγός στον Νικηφόρο Φωκά για την απελευθέρωσή της.

Ευχαριστούμε τον κ. Καλογεράκη και τον συγχαίρομε για τον πολύ κόπο της αγάπης του, που μας χαρίζει πολύτιμους πνευματικούς θησαυρούς. Ευχόμαστε με την ίδια δύναμη ψυχής να το συνεχίζει για πολλά ακόμη χρόνια. Μαζί με εκείνον και μέσα από το παρόν προλογικό σημείωμα ευλογούμε πατρικά, για μία ακόμη φορά, την προσπάθεια όλων των παιδιών της Θεατρικής Ομάδας της Μητροπόλεώς μας και ευχόμαστε για την ευόδωση και τη συνέχιση της προσπάθειάς τους αυτής στο μέλλον…».

Οι συντελεστές του θεατρικού έργου είναι αναλυτικά οι παρακάτω:

Σκηνοθεσία: Αποστόλης Κουγιτάκης.

Σκηνικά: Γιάννης Τσάβαλος.

Κοστούμια-Εξαρτύσεις-Όπλα: Γιώργης Καλογεράκης.

Ραφή Κοστουμιών: Άρτεμις Ανδρεδάκη.

Μουσική: Αντώνης Ζαχαράκης.

Σπαθογραφίες-Κινησιολογία: Αποστόλης Κουγιτάκης.

Φωτογραφίες: Βασίλης Καλιοντζάκης.

Τεχνικός Σκηνής: Μαρία Αποστολάκη-Τζωρζινάκη.

Οργανωτική Στήριξη: π. Νικόλαος Νικηφόρος.

Παίζουν: Αργύρης Νιπυράκης, Νίκος Τσουπάκης, Ειρήνη Λογιάκη, Γιώργης Αποκορωνιωτάκης, Γιάννης Τσάβαλος, Μανόλης Τζωρζινάκης, Ανδρέας Αποκορωνιωτάκης, Γιώργης Ανδρεδάκης, Μπάμπης Πατραμάνης, Νεκτάριος Μυρθιανός, Σταμάτης Γαβαλάς, Μαρία Χνάρη, Ηρακλεία Κουϊδή, Ιωάννα Σπαντιδάκη, Ιόλη Κουλούρη, Άγγελος Δασκαλόπουλος, Γιώργης Αλεξανδράκης, Δημήτρης Μπούνιας, Στάθης Γαγάνης, Μάρκος Πελαντάκης, Μανόλης Βαρούχας, Παντελής Βλαστός, Κωστής Μαστοράκης, Γιώργης Ρεράκης, Αποστόλης Κουγιτάκης.

Παιδιά: Μανόλης Μυρθιανός, Γιώργης Λελεδάκης, Γιώργης Τριπολιτάκης, Αμαρυλλίς, Άννα Τριπολιτάκη, Μαρία Μαρινάκη, Ελλήνοας Τσουπάκης, Χριστίνα Χνάρη.

Η Ιερά Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου προσκαλεί όλους τους ανθρώπους του τόπου μας να παρακολουθήσουν το έργο «Διγενής Ακρίτας» και να επιβραβεύσουν ηθικά τα μέλη της Θεατρικής της Ομάδας, οι οποίοι καταβάλλουν ανιδιοτελώς επίμοχθες προσπάθειες για την πνευματική και πολιτιστική προαγωγή του.

Από την Ιερά Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: ιστοσελίδα Ν. Λυγερού

Η άφιξη της πλατφόρμας γεώτρησης West Capella στο θαλάσσιο οικόπεδο 11 της κυπριακής ΑΟΖ δεν είναι μόνο η αρχή μιας διαδικασίας στον τομέα των υδρογονανθράκων αλλά η αρχή της ιστορίας ενός νέου κύκλου για την Κύπρο. Δεν είναι μόνο το ανάλογο από την γεώτρηση του κοιτάσματος Αφροδίτη το 2011 που αποτελούσε μια αλλαγή φάσης για την Κύπρο. Επίσης δεν θα έχουμε τις ίδιες καθυστερήσεις λόγω αδράνειας κυβερνητικών αποφάσεων που έχουν βάλει σε κίνδυνο την όλη αξιοποίηση της κυπριακής ΑΟΖ. Διότι τώρα με όλες τις αξιόλογες και τεράστιες πετρελαϊκές εταιρίες που έχουν ενδιαφερθεί δεν υπάρχει πια πολιτικός της Κύπρου που θα μπορούσε να υποστηρίξει την κυπριακή μιζέρια. Η Total και η Eni δεν έφυγαν και αντιθέτως ενίσχυσαν τη θέση τους. Η Kogas ακολουθεί. Η Noble, η Delek, η Avner συνεχίζουν κανονικά. Και η Exxon Mobil με την Qatar Petroleum έχουν έρθει να υποστηρίξουν την όλη προσπάθεια. Αυτό σημαίνει πρακτικά για την Κύπρο ότι το θέμα του σταθμού υγροποίησης του φυσικού αερίου είναι και πάλι στην επικαιρότητα και μάλιστα δυναμικά. Όντως τα αναμενόμενα αποθέματα όχι μόνο δεν δικαιολογούν να συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε μέσω αγωγού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου. Διότι είναι πολύ μεγαλύτερα και κατά συνέπεια ειδικά αν έχουμε σημαντικά αποτελέσματα με τον Ονησιφόρο, τότε θα δούμε μια τεράστια αλλαγή διότι ο σταθμός υγροποίησης θα ακολουθήσει την πορεία εφικτότητας του αγωγού φυσικού αερίου East Med. Με άλλα λόγια, η γεώτρηση στο νέο κοίτασμα δεν είναι ένα απομονωμένο γεγονός από τη γενική στρατηγική. Αντιθέτως, η Κύπρος εισχωρεί σε μια νέα περίοδο που αφορά στο Ισραήλ, την Κύπρο, την Ελλάδα, την Ιταλία και γενικότερα την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της εστίασης στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν παίζει πια μόνη της και αποκτά με αυτόν τον τρόπο συμμαχίες στρατηγικής αξίας αλλά και ένα νέο πεδίο δράσης για την απελευθέρωσή της. Διότι η γεωπολιτική της αξία αλλάζει όλα τα δεδομένα που αυτό λειτουργεί καταλυτικά για το όλο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας στον τομέα της ενέργειας. Έτσι το κυπριακό δεν είναι πια ένα περιθωριακό πρόβλημα όπου αφορά μόνο την Κύπρο. Είμαστε στο πλαίσιο που είναι της στρατηγικής και όχι μόνο της τακτικής αυτό πρέπει να αντιληφθούν οι πολιτικοί της Κύπρου και της Ελλάδας, διότι αναβαθμίζει τον ρόλο τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ανατολική Μεσόγειο.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=33442&l=gr

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Διαβάστε τη βαρυσήμαντη συνέντευξη του Μητροπολίτη Κορέας π. Αμβροσίου στον Ν. Παπαχρήστου κάνοντας κλικ εδώ:

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ

Στο χορό των Ρίχτερ χόρεψε η Κρήτη καθώς στις 23.30 το βράδυ σημειώθηκε ισχυρή σεισμική δόνηση.

Ο σεισμός ήταν ισχυρός μεγέθους 5,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Σημειώθηκε 63,7 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Ηρακλείου και είχε εστιακό βάθος μόλις 10 χιλιομέτρων.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Ο άνθρωπος δεν έγινε για να μείνει αυτό που είναι. Έγινε για να γίνει αυτό που δεν είναι. Το μεγαλείο του ανθρώπου δεν βρίσκεται στο παρόν ή στο παρελθόν του. Βρίσκεται στο μέλλον του. Η στασιμότητα στο παρόν ως ακινησία είναι ταυτόσημη με τον θάνατο. Και η κίνηση προς το παρελθόν είναι κίνηση προς το μη όν, από το οποίο κληθήκαμε με το δημιουργικό πρόσταγμα. Μόνο η κίνηση προς το μέλλον φανερώνει ζωντάνια και δυνατότητα προκοπής.

Ο χρόνος της ζωής του καθενός αποκτά νόημα και περιεχόμενο, μόνο όταν εκδιπλώνεται ως κίνηση προς εκπλήρωση του σκοπού της υπάρξεώς του· του σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκε. Και ο σκοπός αυτός είναι να γίνει αυτό που δεν είναι. Εικονίζει τον Θεό και καλείται να γίνει όμοιός του. Να γίνει θεός κατά χάρη.

Παραταύτα όλες σχεδόν οι επιστημονικές έρευνες για τον άνθρωπο και τον κόσμο είναι στραμμένες συνήθως στο παρελθόν· στον αρχάνθρωπο και στις πρώτες στιγμές της δημιουργίας του κόσμου: Πώς ήταν αρχικά ο άνθρωπος; Ποια εξέλιξη είχε; Ποιες ήταν οι συνθήκες της ζωής του; Πώς έφτασε στην σημερινή του κατάσταση; Πώς εμφανίστηκε ο κόσμος; Ποια ήταν η αρχή του σύμπαντος; Ποιες είναι οι πραγματικές του διαστάσεις κ.ο.κ.

Πλήθος ερευνητών από τα διάφορα μέρη του κόσμου εργάζονται την στιγμή αυτή στο ερευνητικό κέντρο του Cern της Ελβετίας και τεράστια ποσά ξοδεύονται, για να γνωρίσει ο άνθρωπος το παρελθόν και να προσεγγίσει η γνώση του, έστω και για μερικά πολοστημόρια του δευτερολέπτου, πίσω, την μεγάλη έκρηξη. Και μπαίνει κάποιος στον πειρασμό να απορρήσει μαζί με τον σοφό Σωκράτη και να πει: «Τί τέλος πάντων συμβαίνει με τους ανθρώπους αυτούς; Φαντάστηκαν πώς έμαθαν όσο πρέπει τα ανθρώπινα πράγματα και επιδόθηκαν στα άλλα, ή μήπως άφησαν τα ανθρώπινα και εξετάζουν άλλα πράγματα νομίζοντας μάλιστα πως έτσι κάνουν το καθήκον τους;»[1].

Πρώτιστο καθήκον κάθε ανθρώπου είναι να προσπαθήσει να εξετάσει και να γνωρίσει τον εαυτό του. Και πρώτη συνέπεια μιας τέτοιας προσπάθειας είναι η ταπείνωση και η μετάνοια. Όταν εξετάσει κάποιος τον εαυτό του και γνωρίσει την εσωτερική του κατάσταση, όταν καταλάβει τι πραγματικά είναι και τι θα έπρεπε να είναι, είναι φυσικό να ταπεινωθεί, να μετανοήσει γι’ αυτό που είναι και να θελήσει να διορθωθεί.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή· να δικαιώσει τον εαυτό του και να τον θεωρήσει σχεδόν άγιο, γιατί δεν έκανε κανένα τρανταχτό κακό στην ζωή του (δεν σκότωσε, δεν λήστεψε, δεν ατίμασε). Γι’ αυτό χρειάζεται να έχει και κάποιο μέτρο συγκρίσεως στην συνείδησή του· να ξέρει, τι είναι ο άνθρωπος. Πού έγκειται η αξία του και ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του.

Ο Γέροντας Παΐσιος, ο μεγάλος αυτός άγιος της εποχής μας, ήδη σε προχωρημένη ηλικία σημειώνει: «Άσπρισα εξωτερικά ως Μοναχός. Μαυρίζω, όσο πάω, εσωτερικά πάλι ως Μοναχός αμελής, αλλά δικαιολογώ τον εαυτό μου ως άρρωστο, όταν τυχαίνει να είμαι άρρωστος, και άλλοτε πάλι δικαιολογούμαι ως άρρωστος, ενώ είμαι καλά, και θέλω σανίδα βρεγμένη»[2]. Εξάλλου στην Πνευματική διαθήκη του γράφει τα εξής: «Του λόγου μου, ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτό μου, είδα ότι όλες τις εντολές του Κυρίου τις παρέβην, όλες τις αμαρτίες τίς έχω κάνει. Δεν έχει σημασία, εάν ορισμένες έχουν γίνει σε μικρότερο βαθμό, διότι δεν έχω ελαφρυντικά, επειδή με έχει ευεργετήσει πολύ ο Κύριος. Εύχεσθε να με ελεήση, ο Κύριος».

Ποιο ήταν το μέτρο, με το οποίο συνέκρινε ο Γέροντας Παΐσιος τον εαυτό του; Το μέτρο αυτό, όπως γίνεται φανερό από την Πνευματική διαθήκη του, ήταν οι εντολές του Θεού. Και ποιο ήταν το Ιδανικό που είχε στον νου του; Ποιος ήταν ο άνθρωπος, που ήθελε να σμιλεύσει στην ζωή του; Το Ιδανικό του αυτό ήταν ο πραγματικός άνθρωπος. Ο άνθρωπος, όπως τον θέλησε ο Δημιουργός του· δημιούργημα «καθ’ ομοίωσίν» Του[3].

Ο άνθρωπος δεν έγινε, για να μείνει αυτό που είναι· φθαρτός και θνητός. Έγινε, για να γίνει κάτι που δεν είναι· άφθαρτος και αθάνατος. Έγινε, για να καταστεί όμοιος με τον Θεό, κτιστός θεός, θεός κατά χάρη. Ο άνθρωπος που φτάνει στην τελείωσή του, γράφει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, γίνεται κατά πάντα θεός, μόνο που δεν μετέχει στην θεία ουσία («πάν ει τι περ έστιν ο Θεός, χωρίς τής κατ’ ουσίαν ταυτότητος»)[4], γιατί τότε θα έπαυε ουσιαστικά να υπάρχει ο άνθρωπος και θα υπήρχε καθαρός πανθεϊσμός.

Φαίνεται όμως ότι ο άνθρωπος αποστρέφεται τον υψηλό αυτόν προορισμό. Δεν τον αναζητεί. Δεν τον ερευνά. Τον αποφεύγει. Και αποφεύγει κανείς συνήθως κάτι που το φοβάται. Όλες oι μακροχρόνιες αναζητήσεις και έρευνες του ανθρώπου στρέφονται, όπως είπαμε, στο παρελθόν, στην προϊστορία του και στην προϊστορία του κόσμου. Ιδιαίτερα μάλιστα στην σημερινή εποχή, που χαρακτηρίστηκε ως μετα-νεωτερική, φαίνεται όλα να γίνονται παρελθόν και να έχει κλείσει κάθε προοπτική πρoς το μέλλον.

Ο ίδιος ο χαρακτηρισμός της εποχής μας ως μετα-νεωτερικής φαίνεται να δηλώνει το τέλος των ιστορικών εποχών. Ποια εποχή μπορεί να νοηθεί μετά την μετα-νεωτερική; Και πολλές όμως άλλες μαρτυρίες προδίδουν την έννοια κάποιου αποκλεισμού του μέλλοντος, κάποιου τερματισμού στο παρόν, ή ακόμα περισσότερο κάποια γεύση του τέλους των πάντων. Έτσι γίνεται λόγος σήμερα για το τέλος των ιδεολογιών, το τέλος της φιλοσοφίας, το τέλος της πολιτικής, το τέλος της ιστορίας.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι βέβαια άσχετο με τις γενικότερες εμπειρίες, που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος και με τις δυσοίωνες προοπτικές στην οικονομία, την οικολογία και σε πολλές άλλες περιοχές. Εκείνο όμως που δημιουργεί την ιδιαιτερότητα της εποχής μας είναι η φοβερή αλλοτρίωση του ανθρώπου ως προσώπου, η απογύμνωση από τον εσωτερικό του κόσμο, η αριθμοποίηση και η υπαγωγή του στις μηχανές.

Γράφει ο Γέροντας Παΐσιος: «Πλήθυναν οι μηχανές, πλήθυνε ο περισπασμός, έκαναν και τον άνθρωπο μηχανή, και τώρα οι μηχανές και τα σίδερα κάνουν κουμάντο και τον άνθρωπο. Γι αυτό έγιναν και οι καρδιές των ανθρώπων σιδερένιες. Με όλα αυτά τα μέσα που υπάρχουν, δεν καλλιεργείται η συνείδηση των ανθρώπων»[5].

Η καλλιέργεια της συνειδήσεως με γνώμονα το θέλημα του Θεού και την εφαρμογή των εντολών του, που συνοψίζονται στην διπλή εντολή της αγάπης, πλαταίνει την καρδιά του ανθρώπου έτσι, ώστε να μπορεί να αγκαλιάζει όλον τον κόσμο, ολόκληρη την κτίση· να γίνεται παγκόσμιος. Τέτοιοι ήταν οι άγιοι της Εκκλησίας μας· άνθρωποι παγκόσμιοι.

Προϋπόθεση για την παγκοσμιότητα είναι ο αφανισμός του εγωισμού, που περιορίζει τον άνθρωπο στον εαυτό του και τον απομονώνει από τον Θεό και τους συνανθρώπους του.

Ο εγωισμός κάνει τον άνθρωπο να διατηρεί τα πάντα για τον εαυτό του και να χρησιμοποιεί όλους και όλα για το συμφέρον του. Τέτοιον τύπο ανθρώπου διαμορφώνει η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Αυτός είναι ο άνθρωπος της παγκοσμιοποιούμενης εποχής μας.

Τελείως αντίθετος είναι ο παγκόσμιος άνθρωπος. Αυτός ανοίγει τον εαυτό του και πλαταίνει την καρδιά του, για να χωρέσει μέσα της ολόκληρος ο κόσμος. Αφανίζει το εγώ του και το μετατρέπει σε ένα παγκόσμιο εμείς. Βλέπει τον αληθινό εαυτό του στα πρόσωπα των άλλων, και μέσα από το πρόσωπο του κάθε άλλου βλέπει το πρόσωπο του Χριστού: «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»[6].

Τέτοιος ήταν και ο Γέροντας Παΐσιος. Άνθρωπος παγκόσμιος, όπως και άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, που χαρακτηρίζονται από τους εκκλησιαστικούς υμνογράφους ως «Πατέρες παγκόσμιοι». Όλοι αυτοί είναι μιμητές του πρώτου παγκόσμιου ανθρώπου, του νέου Αδάμ, του Χριστού, που αποτελεί το θεμέλιο και το πρότυπο της ενότητας και της παγκοσμιότητας των ανθρώπων.

Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως. Σε μια εποχή που ισοπεδώνει τα πρόσωπα και τα αντιμετωπίζει ως παραγωγικές και καταναλωτικές μονάδες. Σε μια εποχή που διαμορφώθηκε από εντελώς διαφορετικά πολιτικά συστήματα, τα οποία όμως κατά παράδοξο, αλλά όχι και θεολογικά ανεξήγητο τρόπο, συμφωνούσαν σε κάτι· στον αφανισμό του ανθρώπου ως προσώπου. Συμφωνούσαν, και γι’ αυτό κατέληξαν από τις διαμετρικά αντίθετες αφετηρίες τους στο ίδιο αποτέλεσμα, στην παγκοσμιοποίηση. Ήταν βέβαια αδύνατο να προσεγγίσει και πολύ περισσότερο να καταλήξει οποιοδήποτε από τα συστήματα αυτά στην παγκοσμιότητα.

Η παγκοσμιότητα προωθείται και πραγματοποιείται με την παρουσία παγκοσμίων ανθρώπων· με πρόσωπα που καλλιεργούν ταπεινό φρόνημα, αφανίζουν τον εγωισμό τους και αγκαλιάζουν με αγάπη ολόκληρο τον κόσμο. Τέλειος άνθρωπος είναι ο παγκόσμιος άνθρωπος. Και τέλεια κοινωνία είναι η κοινωνία που συγκροτείται με παγκόσμιους ανθρώπους.

Πώς όμως μπορούμε να φανταστούμε ή να εννοήσουμε μια τέτοια κοινωνία; Σήμερα η Βιολογία μας πληροφορεί ότι το καθένα από τα κύτταρα κάποιου οργανισμού περιέχει όλες τις πληροφορίες για την σύσταση του οργανισμού αυτού. Με άλλα λόγια το κάθε ένα από τα κύτταρα κάποιου οργανισμού περιλαμβάνει μέσα του ολόκληρο τον οργανισμό στον οποίο ανήκει και θα μπορούσε να τον αναπαραγάγει. Αυτό ισχύει για τα φυτά, τα ζώα και τον άνθρωπο. Εδώ άλλωστε στηρίζονται και οι προσπάθειες που καταβάλλονται για τήν κλωνοποίηση.

Η ομοιότητα όμως αυτή όλων των κυττάρων δεν τα ισοπεδώνει ούτε τα εμποδίζει να διαφοροποιούνται και να σχηματίζουν την απέραντη ποικιλία των ιστών, των οργάνων και των μελών του σώματος· το αίμα, τα σπλάχνα, τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια κ.τ.λ. Όλα τα κύτταρα του οργανισμού μας είναι καταρχήν όμοια μεταξύ τους, αλλά και όλα διαφοροποιούνται, για να συγκροτήσουν την αρμονική ενότητα του αδιαίρετου οργανισμού μας.

Ο ανθρώπινος λοιπόν, όπως και κάθε άλλος ζωντανός οργανισμός, σχηματίζεται με κύτταρα, που το καθένα περιέχει μέσα του δυνάμει ολόκληρο τον οργανισμό. Έτσι και η ανθρώπινη κοινωνία, για να έχει οργανική ενότητα, παγκοσμιότητα, πρέπει να έχει ανθρώπους, που ο καθένας τους να περιέχει μέσα του με την δύναμη της συμφωνίας και της αγάπης ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία. Όταν ορισμένα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού επαναστατούν και αυτονομούνται, τότε αρχίζουν να αναπτύσσονται σε βάρος του οργανισμού, μέχρι να τον καταστρέψουν και να καταστραφούν και τα ίδια (κακοήθεις όγκοι, καρκινώματα). Το ίδιο ισχύει και για την ανθρώπινη κοινωνία.

Απέναντι στην καταλυτική για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια παγκοσμιοποίηση που προωθείται στην εποχή μας, υπάρχει η χριστιανική παγκοσμιότητα. Η παγκοσμιότητα που καλλιέργησαν με την ταπείνωση και την αγάπη τους οι Άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Η παγκοσμιότητα της καρδιάς, την οποία έζησε και πρόβαλε στα χρόνια μας ο Γέροντας Παΐσιος, που όταν ρωτήθηκε, τι λέει η καρδιά του, είπε: «Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι, να πάρω το μαχαίρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο, και ύστερα να πεθάνω».

------------------------------------------

1. Βλ. Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα 1,1,11-12.

2. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 62002, σ. 219.

3. Βλ.Γεν.1,26.

4. Μαξίμου Ομολογητού, Περί αποριών, PG 91,1308Β.

5. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α’, Με πόνο και αγάπη, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998, σ. 143.

6. Ματθ, 25,40.

Πηγή: Περιοδική έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Κύκκου και Τηλλυρίας, «Ενατενίσεις», τ. 23, σελ. 12-15, Ιούλιος – Δεκέμβριος 2014

http://www.pemptousia.gr/2017/07/anthropos-pagkosmiopiimenos-ke-pagkosmios%CE%87-stin-ieri-mnimi-tou-agiou-paisiou/

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (10 Νοεμβρίου), ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανάγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο.

Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη.

Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 – 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.

Επειδή το μεγαλύτερο διάστημα της στρατιωτικής του θητείας το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή, πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, ο Γέροντας φέροντας ως παράδειγμα την ειδικότητα του στον στρατό, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιο Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία.

Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ιερά Μονή Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έτσι, στις 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. εκάρη μοναχός. Έλαβε ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα, του γέροντα Συμεών. Στις 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του.

Τον Αύγουστο του 1958 μ.Χ., υπακούοντας σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο, για την οποία προετοιμαζόταν, αλλά στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι.

Τo 1962 μ.Χ., όταν και ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.

Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού, και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου. Έγινε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στους Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα με χρήματα από την πώληση στους προσκυνητές ξύλινων σταυρών που έφτιαχνε ο ίδιος.

Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιο Όρος το 1964 μ.Χ., δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού.

Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως.

Το 1966 μ.Χ. ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδας (Νοσοκομείο Παπανικολάου). Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου (Βλάχικα).

Στις 12 Αυγούστου 1968 μ.Χ. ο Όσιος Παΐσιος, εισήλθε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα και μόνασε στο κελί του Τιμίου Σταυρού.

Το 1979 μ.Χ. αφήνει τον Τίμιο Σταυρό και αναζητώντας κελί πηγαίνει στην εγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Εκεί ο Όσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες όπως κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ’ όλ’ αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.

Μετά το 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Στις 13 Ιανουαρίου 2015 συνήλθε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπόλεως και αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου έχει ως εξής:

«Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου»

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: Η ΕΥΧΗ

Αυτό το κείμενο απευθύνεται σε ανήλικες κοπέλες ή ενήλικες, που εξαρτώνται ακόμα από την οικογένεια των γονιών τους, οι οποίες εγκυμονούν και θέλουν να γεννήσουν το μωρό τους, αλλά η οικογένειά τους τις πιέζει ή και τις εκβιάζει να το σκοτώσουν χωρίς να το αφήσουν να γεννηθεί, κάνοντας έκτρωση.

Σε κοπέλες ή γυναίκες που οι ίδιες θέλουν να κάνουν έκτρωση και να μην επιτρέψουν στο μωρό που έχουν μέσα τους να γεννηθεί, έχω να πω κάτι άλλο:

«Μην το κάνεις. Είναι το παιδί σου, το μωρό σου. Σε λίγους μήνες θα το έχεις στην αγκαλιά σου και θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!

Αυτό που έχεις μέσα σου είναι άνθρωπος, ιερός και απαραβίαστος. Δεν σου ανήκει, Δεν είναι μέρος του σώματός σου, αλλά μία άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, που τη φιλοξενείς, και σε χρειάζεται. Είσαι η μητέρα του και χρειάζεται την αγάπη σου. Μην το δολοφονήσεις.

Αν έχεις δυσκολίες για να το γεννήσεις, ζήτα βοήθεια από τους τόσους φορείς και θεσμούς αγάπης, αλληλεγγύης και κοινωνικής πρόνοιας. Δύο τέτοιοι φορείς είναι η Εκκλησία και ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού “Η Αγκαλιά” (agalia.org.gr). Σε ικετεύω: αγάπησέ το, μην το σκοτώνεις!».

Αν όμως είσαι έγκυος, είτε ανήλικη είτε ενήλικη, και οι άνθρωποι, από τους οποίους εξαρτάσαι, σε πιέζουν να το βγάλεις, σε παρακαλώ, άκουσέ με. Με πόνο και αγάπη στην καρδιά μου, έχω να σου πω τούτα:

1) Μην υποχωρήσεις! Είναι το παιδάκι σου. Δεν έχει κανείς, μα κανείς, το δικαίωμα να σε υποχρεώσει να το σκοτώσεις! Όποιος κι αν το προσπαθεί αυτό, δεν σε αγαπάει! Ίσως νομίζει ότι σε αγαπάει, αλλά στην πραγματικότητα σε βασανίζει, σε καταστρέφει και καταδιώκει το παιδάκι σου, όπως ο Ηρώδης κάποτε, χωρίς έλεος, έσφαξε τα μωρά της Βηθλεέμ.

2) Ζήτα βοήθεια. Ο πρώτος, όπου σου προτείνω να μιλήσεις, είναι ο ιερέας της ενορίας σου (ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζεις) ή του χωριού σου ή ένας άλλος ιερέας που γνωρίζεις και εμπιστεύεσαι. Μίλησέ του μέσα από μυστήριο της εξομολόγησης, που θα σε βοηθήσει να κάνεις μια καινούργια αρχή στη ζωή σου. Πες του τα όλα και ζήτησε τη βοήθειά του και φυσικά τη βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας, που και το δικό Της παιδί, όταν το γέννησε, προσπάθησε να το σκοτώσει ο άσπλαχνος βασιλιάς Ηρώδης, όπως γράφω πιο πάνω.

3) Η Εκκλησία ίσως δεν είναι αρκετή για να προστατεύσει εσένα και το αγέννητο παιδί σου, γιατί εκείνοι που το καταδιώκουν ίσως χρησιμοποιήσουν το νόμο και απειλήσουν με δικηγόρους και εισαγγελείς. Ιδίως αν είσαι ανήλικη, ίσως η Εκκλησία δεν κατοχυρώνεται από το νόμο να σε προστατεύσει από τους γονείς σου.

Πήγαινε λοιπόν, σε παρακαλώ, στους φορείς για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα κακοποιημένα παιδιά. Ζήτα τη βοήθειά τους.

Κι εσύ είσαι κακοποιημένη, και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο: σε καταπιέζουν για να επιτρέψεις να μπει μέσα στο σώμα σου χειρουργικό μαχαίρι ή καυστικό οξύ και να σκοτώσει, μέσα στη μήτρα σου (την πηγή της ζωής), το ίδιο σου το παιδί! Υπάρχει πιο ανελέητη και απάνθρωπη κακοποίηση απ’ αυτήν;

Υπάρχει τηλεφωνική Γραμμή SOS, με το νούμερο τηλεφώνου 15900. Αλλά και στην πόλη όπου ζεις σίγουρα υπάρχει γραφείο βοήθειας κακοποιημένων γυναικών και παιδιών. Ρώτα στο ΚΕΠ.

4) Αυτοί οι φορείς ίσως δεν έχουν δει ξανά γυναίκα που να τους ζητήσει βοήθεια για τέτοιο λόγο. Ίσως ξαφνιαστούν ή βρεθούν σε αμηχανία και δηλώσουν ότι δεν μπορούν να σε βοηθήσουν. Σου συνιστώ να επιμείνεις. Αν, όμως, τελικά σου κλείσουν την πόρτα (ελπίζω ότι δε θα συμβεί αυτό και ότι θα καταλάβουν αμέσως ότι πρέπει να σε βοηθήσουν), σου συνιστώ να απευθυνθείς σε δικηγόρο και να τον ρωτήσεις αν μπορεί εκείνος να σε βοηθήσει, ή να βοηθήσει το φορέα που σου συμπαραστέκεται, είτε είναι η Εκκλησία είτε κάποιο γραφείο για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά.

5) Αν όλα αυτά δεν έχουν αποτέλεσμα και αν οι δικοί σου είναι αμετάπειστοι και ανυποχώρητοι, ένα έχω να σου πω: ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ από τους ανθρώπους που σε καταδιώκουν για να σκοτώσουν το παιδί σου, όπως θα έφευγες αν σε βίαζαν! Κι αυτό που σου κάνουν τώρα, βιασμός είναι και μάλιστα από τους χειρότερους.

Βρες ένα έμπιστο φιλικό πρόσωπο και πάρε τη βοήθειά του για να φύγεις, να εξαφανιστείς προσωρινά και να επιστρέψεις αφού θα έχεις πια γεννήσει το παιδάκι σου. Ο νόμος δεν τους επιτρέπει να το σκοτώσουν αφού γεννηθεί! Μάλιστα, είμαι βέβαιος πως τότε, που θα το δουν με τα μάτια τους, θα το αγαπήσουν και θα το αγκαλιάσουν!...

Πρόσεξε μόνο, να μην πέσεις σε παγίδα και εμπιστευτείς άτομα που θα σε ξεγελάσουν και θα σε εκμεταλλευτούν. Όλα είναι πιθανά δυστυχώς και πρέπει να προσέχεις κάθε στιγμή.

Με αυτά, δεν εννοώ να μισείς τους δικούς σου. Σε παρακαλώ να τους αγαπάς και να τους συγχωρείς, και να προσεύχεσαι στο Θεό γι’ αυτούς. Όμως αυτή τη στιγμή, επείγει να προστατευτείς από το λανθασμένο «ενδιαφέρον» που νομίζουν πως έχουν για σένα.

Ίσως κάποιος μου κάνει μήνυση που σε παρακινώ να φύγεις απ’ το σπίτι σου. Δεν πειράζει. Στο δικαστήριο, με τη βοήθεια της Παναγίας, θα κάνω αυτό που κάνω και τώρα: θα υποστηρίξω τη ζωή, εσένα και το αγέννητο μωρό σου!

Εύχομαι σύντομα να κρατάς στην αγκαλιά σου το παιδάκι σου και, με τη βοήθεια της αγάπης σου, να γίνει καλός άνθρωπος και καλός χριστιανός (όπως πιστεύω πως είναι ο δρόμος της αληθινής ευτυχίας).

Αν είσαι γονιός ή «σύντροφος»

Στους γονείς και τους κηδεμόνες, αλλά και τους συζύγους ή «συντρόφους», που πιέζουν τις γυναίκες να σκοτώσουν το μωρό τους, έχω να πω τούτα:

Μην είσαι κτήνος! Είναι φόνος. Δε θα γλιτώσεις ποτέ από μια τόσο σκληρή, απάνθρωπη και ανελέητη πράξη. Ό,τι κι αν προσφέρεις μετά σε αυτή την κοπέλα, που θα την έχεις πείσει να σκοτώσει το μωράκι της, ποτέ, ούτε η ίδια, ούτε ο Θεός, ούτε κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα πιστέψει ότι «την αγαπάς»!

Αν στ’ αλήθεια την αγαπάς, βοήθησέ την να το γεννήσει και να το μεγαλώσει σωστά, με στοργή και αγάπη. Μη γελιέσαι: τίποτα στη ζωή της δεν είναι τόσο σημαντικό, που ν’ αξίζει να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί! Αυτό το παιδία δε θα την εμποδίσει από τίποτα στη ζωή της, όπως ποτέ τα παιδιά δεν εμπόδισαν τις άξιες και σωστές μανάδες τους να κάνουν μεγάλα, σοφά και όμορφα πράγματα, και για τις ίδιες, και για τα παιδιά τους και για τον κόσμο ολόκληρο.

Αν όμως την πιέσεις να το σκοτώσει, την τραυματίζεις ανεπανόρθωτα. Δε θα το ξεπεράσει ποτέ, να το ξέρεις. Δε θα χαρεί ποτέ αληθινά. Και θα το βρεις μπροστά σου. Αν όχι τώρα, όταν θα συναντήσεις το Χριστό στον ουρανό, άσχετα αν νομίζεις ότι πιστεύεις ή «δεν πιστεύεις» σ’ Αυτόν.

Υπάρχουν και κάτι τύποι, που ενώ ο αγαπημένος της κόρης τους θέλει το παιδάκι και ζητά σε γάμο την κοπέλα, εκείνοι τον διώχνουν και εκβιάζουν εκείνη να σκοτώσει το μωρό της! Δεν πιστεύω να είσαι κι εσύ απ’ αυτούς, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, όσο ψηλά στην κοινωνία κι αν στέκονται, είναι εγκληματίες και σίγουρα τους αξίζει να πάνε φυλακή. Δεν αγαπούν το παιδί τους. Το μισούν!...

Αν είσαι σύζυγος ή «σύντροφος», τότε αυτό το μωράκι είναι και δικό σου παιδί. Τι θηρίο πρέπει να είναι κάποιος για να θέλει να σκοτώσει το παιδί του; Τι θηρίο πρέπει να είναι για να θέλει να υποχρεώσει τη σύζυγό του να σκοτώσει το παιδί τους;

Αλλά μήπως είναι παιδί κάποιου άλλου; Μήπως η γυναίκα σου έκανε ένα λάθος και το παιδί έχει βιολογικό πατέρα κάποιον άλλο;

Όχι, μην ξεγελάς τον εαυτό σου: δεν έχεις δικαίωμα να ζητήσεις τη δολοφονία του. Το καλύτερο: δώσε συγχώρεση και αγάπησέ το σαν δικό σου. Είναι δύσκολο, αλλά αυτό είναι το χρέος σου. Αν αναρωτιέσαι, εγώ αυτό θα έκανα.

Αν είσαι χριστιανός, με καταλαβαίνεις. Αν όχι, ζήτα διαζύγιο, αν θέλεις, αλλά μη ζητάς από αυτή τη μάνα να ξεπαστρέψει το παιδί της, έναν άνθρωπο.

Αγνότητα και αγάπη

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα: οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού, με αγάπη και σοφία, ζητούν από τους ανθρώπους να μην έχουν σεξουαλικές σχέσεις παρά μόνο με τον ή την σύζυγό τους και κάθε τέτοια σχέση να μην παρακινείται μόνο από σεξουαλικό πόθο, αλλά από αληθινή αγάπη, και να συνοδεύεται με μόνιμη δέσμευση, δηλαδή γάμο. Τους ζητούν επίσης να είναι πάντα έτοιμοι να δεχτούν τον καρπό αυτής της αγάπης και της σεξουαλικότητας, το μεγαλύτερο δώρο του Θεού, τα παιδιά – όσα κι αν είναι. Θα τα μεγαλώσουν, αρκεί να τα αγαπάνε πολύ και να τα φέρουν κοντά στην πηγή κάθε καλοσύνης, το Θεό. Αυτοί που τους λένε πως δεν θα τα κάνουν ευτυχισμένα αν δεν έχουν να τους προσφέρουν πολλά χρήματα, λένε ψέματα.

Δυστυχώς, η εποχή μας, εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα, είναι εποχή απομόνωσης του ανθρώπου, καταστροφής της οικογένειας, καταστροφής του γάμου, συκοφάντησης της αγνότητας, προπαγάνδας υπέρ της ασυγκράτητης σεξουαλικής μανίας. Γι’ αυτό, χρειάζεται προσοχή.

Όλα αυτά, αν και πρέπει να τα λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν, όμως τα αφήνουμε πίσω αν έχει ήδη συμβεί η εγκυμοσύνη. Τότε, δεν κρίνουμε, μόνο αγαπάμε και βοηθάμε. Και βοήθεια στην έγκυο δεν είναι να την ωθήσουμε σε παιδοκτονία, αλλά να τη στηρίξουμε να κυοφορήσει, να γεννήσει και να μεγαλώσει το μωρό της.

Κλείνω με ένα υστερόγραφο: κείμενα σαν αυτό, ταιριάζει να γράφονται για τις γυναίκες από βάρβαρες, απολίτιστες χώρες ή από τις περιοχές των τζιχαντιστών, όπου τις μεταχειρίζονται σαν σκυλιά. Το ότι είναι ανάγκη να τα γράφουμε αυτά εδώ, στην ευρωπαϊκή (και «χριστιανική») Ελλάδα, φανερώνει πως, μόλις πέσουν οι μάσκες της ανθρωπιάς και του πολιτισμού μας, δεν είμαστε λιγότερο εγωιστές, σκληροί και απάνθρωποι από τους τζιχαντιστές. Οι πρόγονοί μας, αν και φτωχοί και σχεδόν αγράμματοι, ήξεραν πως η έγκυος και το αγέννητο παιδί της είναι πρόσωπα ιερά και πως είναι φρικτή αμαρτία και έγκλημα η έκτρωση. Εμείς, με πιστωτικές κάρτες, iphones και selfies, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να βρούμε την ανθρωπιά μας.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: ιστολόγιο Καθηγητού Γ. Κοντογιώργη

Από τον Πρόλογο στη Β΄Έκδοση

Τα γεγονότα που ακολούθησαν από το 2006 οπότε πρωτοκυκλοφόρησε το ανά χείρας βιβλίο επιβεβαιώνουν με περισσή ακρίβεια τα συμπεράσματά του. Η αιτία της νεοελληνικής κακοδαιμονίας, τις συνέπειες της οποίας βιώνει για μια ακόμη φορά με επώδυνο τρόπο η ελληνική κοινωνία, έχει βαθιές ρίζες στην ιδεολογία της εξάρτησης που έφερε μαζί του το νεοελληνικό κράτος και η οποία δεν είναι απλώς πολιτική. Το διακύβευμά της είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορική ανάδυση και τη νομιμοποίηση της ηγεμονίας του δυτικού κόσμου στη νεότερη εποχή. Η οποία, διέρχεται ευθέως όχι από τη γενεαλογία της σχέσης του ελληνισμού με το νεότερο κόσμο, αλλά από τη θέση που «όφειλε» να του αποδοθεί στην ταξινομία της κοσμοϊστορίας.

Στο πλαίσιο αυτό, το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα εκλήθη να αναλάβει έναν ρόλο αποδόμησης του μείζονος ελληνισμού, απαξίωσης του ελληνικού παρόντος και αποκοπής του από τα ιστορικά του πεπραγμένα. Ο ρόλος αυτός, καθιστούσε απολύτως αναγκαία τη συγκρότηση μιας κρατικής διανόησης με βαθιά εγχαραγμένη την ιδεολογία μιας παραρτηματικής πρόσδεσης του ίδιου του ελληνισμού στην Εσπερία και απόσχισης των μετα-ρωμαϊκών του πεπραγμένων (του Βυζαντίου και της τουρκοκρατίας) από την «αρχαιότητα». Έχοντας εμποτισθεί βαθιά στον πυρήνα της σκέψης της η διανόηση αυτή και δι’αυτής η άρχουσα τάξη, με την ιδεολογία της ενιαίας «ιστορικής» ορθοταξίας και της ομόλογης ολιγαρχικής σκέψης, που επινόησε ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, αναμενόταν να λειτουργήσει δίκην μεταπράτη ως αγωγός μετακένωσης του εσπεριανού κανόνα και ως χορηγός νομιμοποίησης της εξάρτησης του ελληνισμού στο άρμα του. Όπως συμπεραίνω στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης στο διάβημα αυτό της κρατικής διανόησης «ελλοχεύει μια προσαρτηματική ή, για να γίνω πιο λιτός, μηρυκαστική λειτουργία» που εισάγει την φασιστική αρχή της εθελοδουλίας σε μέτρο απαξίας οποιουδήποτε διανοητικού εγχειρήματος αποτολμήσει να διαφοροποιηθεί από τον ιδεολογικό ιδεότυπο αυτών «που στη Δύση καταγίνονται με την κατασκευή των μεθόδων και των σχημάτων της ιστορικής ‘επιστήμης’».

Το ζήτημα του έθνους θα βρεθεί στο επίκεντρο του πολεμικού αυτού «διαλόγου» όχι για λόγους ιστορικής περιέργειας, αλλά επειδή συνέχεται με δύο κεφαλαιώδεις ρήξεις με την πρόοδο που διδάσκει ο ελληνικός κόσμος, τις οποίες διέπραξε η νεοτερική διανόηση. Η μια, αφορά στο περιεχόμενο των εννοιών που σημαίνουν τα κοινωνικά φαινόμενα έναντι των οποίων προσήλθαν σε μια άνευ προηγουμένου ασέλγεια, που συνίστατο στην αναγόμωση των εννοιών που παρέλαβαν από την ολοκληρωμένη ανθρωποκεντρικά «αρχαιότητα» με το πρωτο-ανθρωποκεντρικό υλικό της νεοτερικότητας. Η άλλη, με την ανασκολόπιση της ελληνικής εξέλιξης, προκειμένου να παρεισαχθεί ο δυτικός φεουδαλικός Μεσαίωνας ως συνεκτικός κρίκος μεταξύ δύο ανθρωποκεντρικών περιόδων, της «αρχαιότητας» και της «νεοτερικότητας». Η ίδια η δυτική ιστοριογραφία ομολογεί με περισσή αυθάδεια ότι ανήγαγε τα πρότυπα της δυτικής φεουδαρχίας και του δυτικού δεσποτικού κράτους σε ερμηνευτικά εργαλεία με τα οποία αναλύει τις κοινωνίες του παρελθόντος και της εποχής της, δηλαδή την κοσμοϊστορία. Χρειάσθηκε γι αυτό να σημανθεί το τέλος της «αρχαιότητας» τον 5ο αιώνα, να ανακηρυχθεί το Βυζάντιο ως «ξένος πολιτισμός», ξένος προς αυτήν μολονότι θα το ταξινομήσει στον Μεσαίωνα, κυρίως όμως προς την «αρχαιότητα».

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι και οι δύο αυτές ρήξεις με την ελληνική κοσμοσυστημική πραγματικότητα έχουν ως επίκεντρο την παραδοχή ότι ο ελληνισμός έπαψε να υπάρχει ως ιστορική οντότητα και κατ’επέκταση ως συνέχεια, μετά τον 5ο αιώνα. Πολλώ δε μάλλον αφού δεν αποτέλεσε έθνος, στο μέτρο που εξ αποφάσεως αυτό εμφανίζεται μόλις τον 19ο αιώνα και ιδίως ότι αποτελεί επινόηση, δηλαδή τεχνητό δημιούργημα του νεοτερικού κράτους.

Για τη Δύση η αποδόμηση αυτή της κοσμοσυστημικής ιστορικότητας του ελληνισμού και η ανάγνωσή του με τα μάτια της δικής της εκδοχής της κοσμοϊστορίας, αποτέλεσε μια αναγκαία επιλογή για την τεκμηρίωση της ηγεμονίας της. Το εγχείρημα αυτό της επέτρεψε επίσης να οικειοποιηθεί τον ελληνισμό, την «αρχαιότητα», χωρίς να υποχρεωθεί να αποδεχθεί το γνωσιολογικό φορτίο που φέρνει εξ αντικειμένου μαζί του. Αυτή η επιλογή δεν υπήρξε άδολη. Αποτέλεσε την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να αναδειχθεί η πρωτοτυπική ανωτερότητα και η ολοκληρωμένη δημοκρατική διάσταση της Εσπερίας.

Εάν όμως οι μαιανδρισμοί αυτοί της νεοτερικής «επιστήμης» εξυπηρέτησαν τον δυτικό δρόμο προς την ηγεμονία, η εθελοδουλία της ελληνικής κρατικής διανόησης αποτέλεσε την κρίσιμη παράμετρο για τη δυσάρμοση της αιτιολογικής βάσης του ελληνικού προβλήματος. Με γνώμονα την επιλογή αυτή, η επιβολή στον ηττημένο ελληνικό κόσμο μιας ολικής οπισθοδρόμησης στις απαρχές της ομόλογης προς την νεοτερικότητα πρωτο-ανθρωποκεντρικής εποχής του, ορίσθηκε ως εκσυγχρονισμός. Η κατάλυση των κοινών και της εταιρικής οικονομίας, ως πράξη απόσεισης δύο καταλοίπων της φεουδαρχίας. Η κατάργηση της δημοκρατίας και η επιβολή αρχικά της απολυταρχίας και στη συνέχεια της εκλόγιμης μοναρχίας ως εξευρωπαϊσμός. Η αρχή της ενιαίας ολιγαρχικής σκέψης που δίδαξε ο διαλογιζόμενος για την έξοδο των ευρωπαϊκών κοινωνιών από τη δεσποτεία διαφωτισμός, ως το καταστάλαγμα της προόδου. Ουδείς αναλογίσθηκε ότι ο εγκλεισμός αυτός της ελληνικής κοινωνίας στο σκοτεινό λαβύρινθο μιας αντιδραστικής γι’αυτόν πολιτειακής θέσμισης θα λειτουργήσει εφεξής ως η κλεψύδρα στο δρόμο προς την ιστορική του αφάνειας. Μάλιστα, το μετρόσημο αυτό η αριστερή καχεκτική ιδεολογία έσπευσε να περιβάλει με προοδευτική σήμανση.

Η διαλεκτική ανάδειξη των ερωτημάτων, που εγείρονται στο βιβλίο αυτό, σχετικά με το διακύβευμα του έθνους και, περαιτέρω, για την ιδιαίτερη φύση και την εξελικτική συνέχεια του ελληνισμού, αποκαλύπτει, κατά τη γνώμη μου, με ανάγλυφο τρόπο, την αιτιολογία του ελληνικού αδιεξόδου, κυρίως όμως το βάθος του αντιδραστικού όσο και ιδεολογικά μεταπρατικού χαρακτήρα της ελληνικής κρατικής διανόησης. Εν ολίγοις, της ευθύνης της για την ελληνική κακοδαιμονία.

http://contogeorgis.blogspot.gr/2017/06/blog-post.html

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

http://www.pemptousia.gr/video/thavmastes-empiries-apo-ton-geronta-iakovo-tsaliki/

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Λουδοβίκος, Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και Διευθυντής Έκδοσης του Επιστημονικού Περιοδικού «Analogia» μιλάει στην παρουσίαση της έκδοσης ευρετηρίου λημμάτων από τα έργα του αγ. Μαξίμου του Ομολογητού, με το γενικό τίτλο «Μαξιμιανόν Ταμείον» από το Γέροντα Βενέδικτο Νεοσκητιώτη.

http://www.pemptousia.gr/video/agios-maximos-o-omologitis-o-theologos-tis-eterotitas/

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Η Ελλάδα δεν είναι μόνο μια χώρα με ηλιόλουστες παραλίες, όμορφα βουνά ή γραφικά παραδοσιακά χωριά… Ούτε μόνο η χώρα του Περικλή και του Αριστοτέλη, του Οδυσσέα, του Θησέα και του Ιάσονα.

Είναι επίσης μια χώρα όπου διατηρείται ανόθευτη, εδώ και 2000 χρόνια, η αυθεντική πνευματική παράδοση και κληρονομιά του Χριστιανισμού, όπως τη δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, τη διέδωσαν οι μαθητές Του, οι Απόστολοι, και την εφάρμοσαν εδώ και 20 αιώνες χιλιάδες χριστιανοί, άντρες και γυναίκες, αλλά ακόμη και παιδιά, αποκτώντας αυτογνωσία, βαθιά σοφία, πνευματική ισορροπία, ειρήνη και ενότητα με το συνάνθρωπο, με όλα τα πλάσματα του κόσμου και με τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.

Τέτοιους ανθρώπους στην Ελλάδα μπορεί κάποιος να συναντήσει ακόμη και σήμερα, αρκεί να έχει ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του.

Πρόκειται για την πνευματική παράδοση και κληρονομιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία φυσικά η Ελλάδα μοιράζεται με όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς λαούς της Γης (όπως οι αδελφοί μας οι Ρώσοι, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, οι Ουκρανοί, οι Γεωργιανοί και γενικά οι ορθόδοξοι χριστιανικοί πληθυσμοί σε όλο τον κόσμο).

Τόπους όπου έζησαν άγιοι, ασκητές και μάρτυρες, μεγάλοι πνευματικοί αγωνιστές και διδάσκαλοι (άντρες και γυναίκες), συναντά ο ταξιδιώτης στην ελληνική γη σε κάθε βήμα του.

Πάρα πολλοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο πραγματοποίησαν αυτό το ταξίδι και άλλαξε η ζωή τους. Όχι μόνο έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά και μεταλαμπάδευσαν τους πνευματικούς θησαυρούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις πατρίδες τους.

Αυτούς τους θησαυρούς (που προσφέρονται δωρεάν σε κάθε άνθρωπο και σε όλο τον κόσμο, ακριβώς όπως ο Θεός δωρεάν «ανατέλλει τον ήλιο και προσφέρει τη βροχή») σας προσκαλούμε να τους γνωρίσετε.

Αυτό φυσικά είναι κάτι πολύ περισσότερο από τουρισμό· είναι ένα ταξίδι ζωής, ένα ταξίδι προς την καρδιά και την ψυχή μας, προς το συνάνθρωπό μας και προς τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό.

Ευχαριστούμε.

Δείτε επίσης:

Ιστότοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος με μερικές πρώτες πληροφορίες - οδηγό Μοναστήρια της Ελλάδος (& εδώ)
Οι τουρίστες έρχονται. Τι θα τους προσφέρουμε;
Άγιοι της διπλανής πόρτας
παπάδες που ΛΕΝΕ
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός Αυτογνωσία
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!
Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...
Θέωση (ενότητα άρθρων)
Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη)
Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
Δίψα και άμεση γνώση του Θεού, Ειρήνη και Αγάπη
Βλέποντας το Θεό (μοναχισμός και θέα του ακτίστου Φωτός)
Οι έννοιες αγιότητα και άγιος (& η θέωση)
H παρεξηγημένη αγιότητα

http://o-nekros.blogspot.gr/2017/05/blog-post_24.html

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Greece is not just a land of sunlit coasts, beautiful mountainous regions or picturesque traditional villages…. Nor is it the homeland of Pericles and Aristotle, of Odysseus, Theseus and Jason.

It is also a land where for 2000 years, the authentic spiritual tradition and legacy of Christianity has been preserved intact, the way it was taught by Jesus Christ, propagated to other nations by His disciples (the Apostles) and observed for 20 centuries by innumerable thousands of Christians – men, women, and even children – who attained self-awareness, profound wisdom, spiritual balance, peace and union with their fellow-man, with all the creatures of the world, and naturally with Jesus Christ Himself. Even in our day and age, one can encounter such people in Greece, provided one keeps open the eyes of their soul…

This is the spiritual tradition and legacy of the Orthodox Church, which Greece of course shares with all the traditionally Orthodox Christian peoples (for example, our brethren the Russians, the Serbians, the Bulgarians, the Rumanians, the Ukrainians, the Georgians, et al.) as well as with all the other major Orthodox populations in the rest of the world.

The visitor will find many places at every step on Greek soil, where saints, ascetics and martyrs once lived, as well as spiritual champions and teachers of great stature (both men and women).

A great number of people from all over the world have made this trip, and their life was changed. Not only did they become Orthodox Christians, but they also diffused the treasures of the Orthodox Church to their own homelands.

These are the treasures that we are inviting you to become acquainted with; they are offered for free, to each and every person, just as God “makes the sun rise and provides the rain” for free, for everyone.

This is naturally much more than ordinary tourism; it is a life’s journey – a journey towards our heart and our soul, towards our fellow-man, and towards the Sun of Righteousness, Jesus Christ.

We thank you.

Translate from Greek A.N.

You can see, for beginning

Official website of the Orthodox Church in Greece

Orthodox Holy Monastery in Greece

Ancient Faith Ministries Οrthodox path

Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

Mystagogy

Holy Mount Athos

Full of Grace and Truth

Our blog in English

LIVE, BEYOND THE LIMITS!