Θ. Ρηγινιώτης, Από την αποικιοκρατία στο φασισμό και στη σύγχρονη κοσμοκρατορία των ΗΠΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, δυο γονείς γέννησαν ένα παιδί. Αυτό το παιδί ήταν ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος και οι γονείς του ήταν ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος και η αποικιοκρατία.

Σίγουρα ο ναζισμός δε συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο έχει εμφανιστεί στη νεότερη ιστορία. Είναι το πιο δηλητηριασμένο φρούτο του δέντρου της κακίας και, όποιος άνθρωπος το γευτεί μέχρι τέλους, παύει να είναι άνθρωπος: σταδιακά μεταμορφώνεται σε μια φονική μηχανή, γεμάτη μίσος.

Όμως είναι ώρα να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος, να κοιτάξουμε πίσω από το μαγικό καθρέφτη, που μας ξεγελάει λέγοντάς μας ποια μορφή τυραννικής εξουσίας και κυριαρχίας «είναι πιο όμορφη».

Η αποικιοκρατία

Πέρα μακριά, στο 16ο αιώνα, όταν «παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου» (όπως λέει κι ο ποιητής), όλα τα ισχυρά βασίλεια της δυτικής Ευρώπης άπλωσαν τα χέρια, κρατώντας σπαθιά και τόξα, και κατέκτησαν χωρίς έλεος σχεδόν όλες τις απέραντες ηπείρους, που εμείς, οι λευκοί Ευρωπαίοι, ονομάζουμε Αφρική, Ασία και Αμερική. Υποδούλωσαν τους λαούς, λεηλάτησαν τη γη και, ό,τι δεν μπορούσαν ν’ αρπάξουν, το κατέστρεψαν.

Μετατράπηκαν έτσι σε αυτοκρατορίες, που είχαν σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη για «αποικίες» τους. Η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία (και – στην άλλη μεριά του κόσμου – η Ιαπωνία), όλα αυτά τα βασίλεια ήταν αυτοκρατορίες, και ισχυρότερη και σκληρότερη όλων, η Αγγλία.

Έτσι, όταν ο Χίτλερ έστειλε το δικό του στρατό να κατακτήσει τον κόσμο, έπρεπε να τον πάρει από τους προηγούμενους κατακτητές του. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του Καλού και του Κακού, αλλά ένας πόλεμος μεταξύ αποικιοκρατών.

Στην ανατολή απλωνόταν η ρωσική αυτοκρατορία, από την Ευρώπη ως τα βάθη της Ασίας, ως τα κινεζικά σύνορα και τα ιαπωνικά νησιά. Τα χρόνια του Χίτλερ, η Ρωσία είχε γίνει Σοβιετική Ένωση, μια μεγάλη δύναμη, που όμως δεν είχε ακόμη απλώσει τα χέρια να κατακτήσει τον κόσμο – έτσι ο Χίτλερ έπρεπε να τρυπώσει στη φωλιά της για να τη σκοτώσει (τρόπος του λέγειν). Αλλά εκεί, την πάτησε.

Ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος

Ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η προηγούμενη απόπειρα της Γερμανίας για παγκόσμια κυριαρχία. Ο Κάιζερ, δηλαδή ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος ο 2ος, και οι σύμμαχοί του (Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία), τα έτη 1917 – 18, πολέμησαν εναντίον της Αντάντ (Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών), και νικήθηκαν.

Όταν όμως νικήθηκαν, οι άπληστοι νικητές άφησαν τη Γερμανία γυμνή στα μάτια της Ιστορίας. Εκτός από τις οικονομικές αποζημιώσεις και τη μείωση του στρατού και του στόλου της, στα οποία υποχρεώθηκε, έχασε περίπου 75.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 7.000.000 από τον πληθυσμό της (που παραχωρήθηκαν κυρίως στην Πολωνία και στη Γαλλία), καθώς και όλες τις αποικίες της, που τις μοιράστηκαν μεταξύ τους οι νικητές, αν και η Αγγλία μόνη της πήρε ολόκληρο το 73%!

Διεθνοποιήθηκαν οι ποταμοί της, δημεύτηκαν τα γερμανικά κεφάλαια του εξωτερικού και το 90% του γερμανικού εμπορικού στόλου παραδόθηκε στους Συμμάχους!

Έτσι, ο γερμανικός λαός αγανάκτησε. Κι όταν ήρθε, σαν ένας Χριστός της πολιτικής, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο κοντοστούπης Μεσσίας, υποσχέθηκε στο λαό σωτηρία και αξιοπρέπεια. Ήταν φυσικό να τον λατρέψουν. Και να θυσιάσουν τον κόσμο στη λατρεία του νέου «θεού» τους, κραδαίνοντας τη σβάστικα!

Ο φασισμός στην Ευρώπη και το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά

Ο φασισμός, αν και γεννήθηκε αλλού, όμως ανατράφηκε στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι, ενός άλλου ψεύτικου Μεσσία της πολιτικής, που παρίστανε τον υπεράνθρωπο και προσπάθησε να τρυπώσει ανάμεσα στους αληθινούς υπερανθρώπους (τους αποικιοκράτες που λέγαμε) και να φτιάξει, ο δύσμοιρος, μια καινούργια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Όμως, ο φασισμός, τη δεκαετία του '30, εξαπλώθηκε σαν ίωση σ’ όλη την Ευρώπη, που ταλαιπωρούνταν από την τότε οικονομική κρίση και από τους πλούσιους και δυνατούς. Πολλοί νόμισαν πως ο φασισμός (που μιλούσε για το έθνος, τη μεγαλοσύνη και τη δύναμή του) θα έφτιαχνε την πατρίδα τους ελεύθερη και δυνατή. Δε λογάριασαν πως αυτό το ψέμα δεν έλεγε μόνο «να είμαστε δυνατοί», μα και να συντρίψουμε τους άλλους, γιατί «είναι κατώτεροι», να τους ποδοπατήσουμε και να τους στύψουμε σα λεμόνι!

Και είχαμε, όχι μόνο τον «κάθετο Άξονα της Ευρώπης» (τη φασιστική Ιταλία και τη ναζιστική Γερμανία), μα και ένα σωρό οργανώσεις και κινήματα που υποστηρίχτηκαν απ’ αυτές, όπως η κροατική Ουστάσα, η αυστριακή Χάιμβερ (Πατριωτική Άμυνα), η ισπανική και η πολωνική Φάλαγγα, η ρουμανική Σιδηρά Φρουρά, ο Σταυρός του Κεραυνού στη Λετονία και το βουλγαρικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα – φιλοναζιστικές οργανώσεις με ρατσιστικό και αντισημιτικό προσανατολισμό [1].

Στην Ισπανία, ο στρατηγός Φράνκο παίρνει την εξουσία και κυβερνά από το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, το 1939, ως το 1975!

Στην Ελλάδα μας, ο Ιωάννης Μεταξάς κήρυξε δικτατορία την 4η Αυγούστου 1936 και κυβέρνησε τη χώρα ως το θάνατό του, στις 29 Ιανουαρίου του 1941, λίγο πριν τη ναζιστική κατάκτηση. Το καθεστώς του διέπραξε απάνθρωπα βασανιστήρια αντικαθεστωτικών, διώξεις συνδικαλιστών και δημοκρατών, αλλά και δημόσιο κάψιμο βιβλίων, που θεωρήθηκαν «επικίνδυνα», όπως είχε γίνει στη ναζιστική Γερμανία.

Ο Μεταξάς ήταν γερμανόφιλος. Στις 28 Οκτωβρίου 1940, αρνήθηκε το τελεσίγραφο της Ιταλίας, από φόβο προς τον τότε βασιλιά Γεώργιο Β', που υποστήριζε τους Άγγλους.

Εσένα, καημένη Ελλάδα, δε σε υποστήριζε μάλλον κανείς, παρά μόνο τα χέρια και οι καρδιές των παιδιών σου, που μπλέχτηκαν σ’ έναν πόλεμο που δεν τους αφορούσε, μάτωσαν, πείνασαν, πέθαναν, για να χάσουν οι φασίστες και να κερδίσουν οι αποικιοκράτες. Και για να χαιρετάνε φασιστικά τώρα 20 βουλευτές (δήθεν «Έλληνες πατριώτες») μέσα στην ελληνική Βουλή.

Ο φασισμός δεν πεθαίνει. Γιγαντώθηκε πάλι σ’ όλη την Ευρώπη κι ετοιμάζεται να αιματοκυλήσει τον κόσμο, όπως αιματοκυλίζονται σήμερα – με εμφύλιους πολέμους για τα συμφέροντα των δυνατών – οι χώρες της Μέσης Ανατολής και, μια ανάσα δίπλα μας, η Ουκρανία.

Όταν οι νικητές μοιράστηκαν τον κόσμο

Υπάρχει ένας μύθος (που μπορεί να είναι και αλήθεια), πως, όταν σκότωναν το δράκο με τα τρία κεφάλια, τη ναζιστική Γερμανία, τη φασιστική Ιταλία και την αυτοκρατορική Ιαπωνία (αν και πραγματικά, σύμμαχοι των ναζί υπήρξαν και οι Ουγγαρία, Σλοβακία, Κροατία, Ρουμανία και Βουλγαρία, χωρίς να λογαριάσουμε τους «επιτήδειους ουδέτερους»), όταν λοιπόν σκότωναν το δράκο με τα τρία κεφάλια, οι νικητές συγκεντρώθηκαν στη Γιάλτα της Κριμαίας και μοιράστηκαν ανενόχλητοι τον πλανήτη μεταξύ τους.

Ήταν ο Ρούσβελτ των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Τσώρτσιλ της Μεγάλης Βρετανίας (ή, πιο σωστά, της Αγγλίας, γιατί οι Ουαλοί και οι Σκωτσέζοι με τις καρό φουστανέλες, κι αυτοί κατακτημένοι είναι κατά βάθος) και ο Στάλιν της Ρωσίας, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης. Και αποφάσισαν, λέει ο μύθος, σε ποια κομμάτια του κόσμου θ’ απλώνεται η εξουσία καθεμιάς απ’ αυτές τις τρεις μεγάλες δυνάμεις, που τρεις μήνες αργότερα σύντριψαν τη Γερμανία.

Μια άλλη ιστορία, που διηγήθηκε ο Τσώρτσιλ (αλλά μπορεί να πουλούσε και παραμύθι), λέει πως λίγο νωρίτερα, στη Διάσκεψη της Μόσχας, Τσώρτσιλ και Στάλιν κανόνισαν πόση επιρροή θα έχουν οι χώρες τους στα Βαλκάνια, με τον Τσώρτσιλ να γράφει τη συμφωνία σε μια χαρτοπετσέτα. Σ’ αυτή τη χαρτοπετσέτα, σύμφωνα με τον ίδιο τον Τσώρτσιλ, γράφτηκε η τύχη όλων των βαλκανικών λαών, η τύχη μας.

Ο Ψυχρός Πόλεμος

Άσχετα από τις λεπτομέρειες, με εμφύλιους πολέμους, εξεγέρσεις και διπλωματία, με τον καιρό σχηματίστηκαν δυο Ηγεμονίες, τα μπλοκς. Το Ανατολικό, με ηγεμόνα τη Σοβιετική Ένωση, και το Δυτικό, με ηγεμόνα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σταδιακά, η Αγγλία φάνηκε κάπως να υποχωρεί (ή κινούσε τα νήματα στο δυτικό κόσμο με τους αφανείς 007 της) και ο κόσμος έπεσε στα γαμψά νύχια δύο υπερδυνάμεων με πρωτοφανή ισχύ: Αμερικής και Ρωσίας.

Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει. Ο εφιάλτης του Ψυχρού Πολέμου είχε αρχίσει και θα βασάνιζε την ανθρωπότητα ώς το τέλος του 20ού αιώνα.

Ήταν ένας πόλεμος εξοπλισμών, κατασκόπων και διπλωματίας, που όμως, για όποιες μικρές χώρες δεν υποτάσσονταν, γινόταν και κανονικός πόλεμος. Έτσι, η Ελλάδα, για παράδειγμα, κόπηκε στα δυο: οι μισοί Έλληνες (απ’ όσους μπορούσαν να πολεμήσουν) συντάχθηκαν με το κράτος, το υποταγμένο στην Αγγλία και την Αμερική (όπως έλεγε και η «συμφωνία της χαρτοπετσέτας»), και οι άλλοι μισοί θέλησαν να πάνε με τη Ρωσία, προσδοκώντας ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Κι έπεσαν καταπάνω ο ένας στον άλλο και είχαμε εμφύλιο πόλεμο, που γέμισε τη χώρα μας νεκρούς και αίματα, μόλις ξεφορτωθήκαμε τους ναζί, από το 1945 ώς το 1949. Και τώρα ακόμη, είναι μυστήριο τι ρόλο έπαιξαν οι ξένες μυστικές υπηρεσίες (ιδίως της Αγγλίας) στο φρικτό αυτό αδερφοφάγωμα, που χώρισε χωριά και οικογένειες με μίσος (όταν δεν τα ξεκλήρισε τελείως), μίσος, που κράτησε μισό αιώνα!

Οι νέοι αποικιοκράτες

– Ώστε, παππού, ο Ψυχρός Πόλεμος κράτησε ώς το τέλος του 20ού αιώνα… Και τον 21ο αιώνα;

Σ’ αυτόν, παιδί μου, ο ένας από τους δύο αντιπάλους διαλύθηκε – ή έπεσε σε χειμερία νάρκη. Έτσι, τον κόσμο σήμερα τον εξουσιάζει ο άλλος αντίπαλος, η Αμερική. Δεν τον εξουσιάζει μια με τα όπλα, αλλά με το χρήμα, τα ΜΜΕ, τη βιομηχανία του θεάματος και της ψυχαγωγίας, τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Ε, κι όπου δε φτάνουν αυτά, ρίχνουμε και μερικούς «έξυπνους πυραύλους» ή οργανώνουμε εμφύλιους πολέμους…

Είναι ο απόλυτος ηγέτης. Όχι ο αμερικανικός λαός, ούτε το κράτος, αλλά οι πολυεθνικές εταιρίες που κουμαντάρουν το κράτος.

Ενώ από κάπου κρυφοκοιτάζουν και οι αντίστοιχες της αναστημένης Γερμανίας, η δε Αγγλία, όπως πάντα, κινεί όσα νήματα διαθέτει με τους αφανείς 007 της.

Ανέτειλε ο νέος κυρίαρχος του κόσμου, οι νέοι αποικιοκράτες, οι πολυεθνικές. Το κεφάλαιο (δηλαδή το συσσωρευμένο χρήμα), όπως είπε κάποιος, «δεν έχει πατρίδα».

Η γιορτή της Αγίας Σκέπης

Στις 28 Οκτωβρίου όμως η Ελλάδα γιορτάζει και μια χριστιανική γιορτή: την Αγία Σκέπη, που συμβολίζει για τους ορθόδοξους χριστιανικούς λαούς την προστασία της Παναγίας προς τους ανθρώπους.

Η γιορτή κανονικά είναι την 1η Οκτωβρίου, με αφορμή ένα όραμα του αγίου Ανδρέα του Σαλού στην Κωνσταντινούπολη, στην Παναγία των Βλαχερνών, όταν αποκρούστηκε η πολιορκία των Αβάρων και ψάλθηκε απ’ όλο το λαό ο Ακάθιστος Ύμνος, δηλαδή οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Ένας άγιος ασκητής, που λεγόταν Ανδρέας, είδε τη Θεοτόκο στην οροφή της εκκλησίας, να σκεπάζει τον κόσμο μ’ ένα απέραντο πέπλο. Έτσι καθιερώθηκε αυτή η γιορτή.

Το 1952, η Εκκλησία της Ελλάδος τη μετέφερε, από την 1η Οκτωβρίου, στις 28 Οκτωβρίου, επειδή, στον πόλεμο του 40, πολλοί Έλληνες στρατιώτες ορκίζονταν πως είδαν την Παναγία να τους προστατεύει και να τους στηρίζει.

Υπάρχει μάλιστα και μια επίσημη αναφορά, του ανθυπασπιστή Νικολάου Γκάτζαρου, που αναφέρει στους ανωτέρους του μια εμφάνιση της Θεοτόκου.

Γενικά στον πόλεμο, γεγονότα τέτοιας λογής, έγιναν διάφορα.

Ο τόπος μας, ο λαός μας, είναι γεμάτος Παναγίες, αγίους, ήρωες και μάρτυρες. Όλοι οι λαοί, ακόμη και οι πιο επιθετικοί, είναι και γεμάτοι ήρωες και μάρτυρες. Αυτοί σώζουν την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και «διδάσκουν τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι».

Στον καιρό μας, τον καιρό του Facebook και της ανεργίας, φαίνεται να λείπουν οι ήρωες και οι μάρτυρες.

Εμείς είμαστε το μέλλον του τόπου μας, το μέλλον του ανθρώπου. Άραγε, θα γίνουμε οι ήρωες και οι μάρτυρες της γενιάς μας;

Αν όχι, θα συνεχίσουν να ελέγχουν το μυαλό μας αυτοί που μας θέλουν φτωχούς, ζαλισμένους και αμόρφωτους. Αν ναι, θα κερδίσουμε την ελευθερία μας, την αξιοπρέπεια των προσφύγων, των βασανισμένων και των αδικημένων όλης της Γης, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των παιδιών μας.

Και θα ζήσουμε εμείς καλά… κι αυτά καλύτερα.

Σημείωση

[1] Κ. Ράπτης Όψεις και εννοιολογήσεις του φασισμού στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου, http://www.arch.uoa.gr/fileadmin/arch.uoa.gr/uploads/drast_hist/fasismos_ekpaid/raptiskonstantinos.pdf