Ανθολόγιον 171: Γεώργιος Μαντζαρίδης

[...] Ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό, μόνο όταν ο Θεός γνωρίζεται στον άνθρωπο: "Γνόντες Θεόν, μᾶλλον δὲ γνωσθέντες ὑπὸ Θεοῦ"(Γαλ. 4,9). Αν ο Θεός δεν φανερωθεί στον άνθρωπο, αν δεν τον καταστήσει κοινωνό της θείας ζωής, δεν μπορεί αυτός να γνωρίσει τον Θεό· δεν μπορεί να αναχθεί στο επίπεδο του ακτίστου και να αποκτήσει αληθινή θεογνωσία. Αυτή, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Γέροντας Σωφρόνιος (Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Έσσεξ 2010, σελ.163), αποτελεί καρπό της ενώσεως του ανθρώπου με τον Θεό στο ίδιο είναι. Κανένας δεν γίνεται αντικείμενο. Ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος της θείας ενέργειας και ζωής. Αλλά για να πραγματοποιηθεί αυτό πρέπει ο άνθρωπος να εγκαταλείψει την οδό της φιλαυτίας και της αποστασίας, και να βαδίσει τη στενή και τραχεία οδό της επιστροφής στο Θεό. [...]

Γ. Μαντζαρίδης, Αλήθεια και Ζωή: Από το δόγμα στο ήθος, εκδ. Ίνδικτος, Αθήναι 2012, σελ. 15-16 (αποσπάσμα).

Αριστείδης Μπαλτάς,Τρεις γενιές

πηγή: Η ΑΥΓΗ, 21-9-2014

Ο όρος "γενιά" κατά κανόνα δεν είναι δόκιμος. Δεν υπόκειται σε σαφή χρονολογικά ή άλλα όρια, υπονοεί μια οριζόντια ενότητα απλώς ηλικιακή, αγνοεί ουσιώδεις διαφορές - ταξικές, τοπικές, ιστορικές, οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές. Ωστόσο κάποιες φορές είναι χρήσιμος. Μπορεί να εντοπίσει στοιχεία νοοτροπιών και να βοηθήσει το σχεδίασμα μιας πρώτης εικόνας. Που βεβαίως απαιτεί εμπεριστατωμένη έρευνα προκειμένου να ελεγχθεί.

Ο ελληνικός 20ός αιώνας διαιρείται βίαια από τη δεκαετία 1940-1950. Οι απολήξεις της δεσμεύουν καθοριστικά τη χώρα μέχρι το 1974, ενώ συνεχίζουν να δρουν ακόμη. Η μακρόσυρτη επιβίωση του όρου "μεταπολίτευση" και η τρέχουσα ρητορική της Ακροδεξιάς το πιστοποιούν εύγλωττα.

Μπορούμε να πούμε ότι τρεις διαδοχικές γενιές βλέπουν το φως μετά τον εμφύλιο. Η πρώτη προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα και να οργανώσει τη ζωή της. Καημός της το σπίτι, κτισμένο πέτρα την πέτρα, και μέλημά της το να σπουδάσει τα παιδιά της. Το οικονομικό θαύμα που επιτέλεσε είναι τουλάχιστον εφάμιλλο εκείνου της μεταπολεμικής Γερμανίας. Γιατί πραγματοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με ιδρώτα και πείσμα. Και με όνειρο το να γίνουν τα πράγματα καλύτερα για τους επόμενους. Η αντιπαροχή και το αυθαίρετο βοήθησαν. Όσο κι αν κληροδότησαν προβλήματα.

Τα παιδιά αυτής της γενιάς κατάφεραν να σπουδάσουν. Πολλά να προκόψουν. Αναγνωρίζοντας ότι οι γονείς είχαν τάξει μια ζωή στο να ζήσουν αυτά καλύτερα και με έντονη τη μνήμη της δικής τους παιδικής συμμετοχής στα κοινά βάρη. Διατηρώντας έτσι τη σχέση της με την παλιά, η νέα γενιά κράτησε το όνειρο ζωντανό. Επειδή τα πράγματα είχαν όντως γίνει καλύτερα, μπορούσαν να γίνουν και περισσότερο. Οπότε η γενιά ασχολήθηκε με τα κοινά. Πολιτικοποιήθηκε. Ακολουθώντας τη γραμμή των γονιών ή επαναστατώντας εναντίον της.

Κάποια στιγμή η ενότητά της ράγισε. Σε συνθήκες προϊούσας ευημερίας, το πρωτοπόρο Κλικ έθεσε τη στροφή στον εαυτό και στην εικόνα του ως οιονεί πολιτικό πρόταγμα. Το λάιφσταϊλ άρχισε να κερδίζει έδαφος.

Η τρίτη γενιά είναι εκείνη της εμπεδωμένης ευμάρειας. Που τα βρήκε σχεδόν όλα έτοιμα. Η στροφή στον εαυτό ολοκληρώθηκε και τα μελήματα έγιναν ατομικά. Κάποτε εγωκεντρικά. Έτσι όχι μόνο διέκοψε κάθε σχέση με την πολιτική, τουλάχιστον όπως την εννοούσαν οι παλιότεροι, αλλά τελικά την αρνήθηκε μέχρι περιφρονήσεως. Η ίδια διασπάστηκε. Μια μερίδα συνέχισε στη γραμμή του λάιφσταϊλ και της εικόνας. Η άλλη, περισσότερο ευαίσθητη, ακολούθησε γραμμές προσωπικής έκφρασης, εξερεύνησης εμπειριών, πολύμορφης αυτονομίας. Οι δύο μερίδες ανήκουν στην ίδια γενιά μόνο γιατί αρνούνται να στρατευθούν -λέξη απελπιστικά παλιομοδίτικη- στον πολιτικό ή στον συνδικαλιστικό φορέα.

Η Ελλάδα είναι χώρα περίεργη. Γενιές και νοοτροπίες συμπλέκονται παρά τους ασύμβατους νέους τρόπους επικοινωνίας. Οι οικογένειες, με όλες τις κατά καιρούς εντάσεις, παρέχουν ασφάλεια και παραμένουν καταφυγή. Βεβαίως οι κλασικές μορφές πολιτικής δραστηριότητας συνεχίζονται. Έστω κι αν φαίνονται να επιβεβαιώνουν ηθικά εκείνους που αρνούνται συστηματικά κάθε σχέση μαζί τους.

Η κρίση έχει ανατρέψει πλήρως τις παγιωμένες βεβαιότητες. Μια νέα γενιά αναδύεται. Σε συνθήκες εξαιρετικά δυσμενείς. Γιατί η ευμάρεια έχει εκλείψει και το όνειρο δεν εκλαϊκεύεται ούτε κινητοποιεί πλατιά. Ωστόσο το μέλλον υπόκειται στις δικές της δυνάμεις. Σε συνάρτηση με τις δικές μας. Ξανά.

http://www.avgi.gr/article/4063727/treis-genies

Ανθολόγιον 170: Μωϋσής Αγιορείτης (+2014), περί ζηλωτισμού

[...] Ο ζηλωτισμός, όταν γίνεται φανατισμός, γίνεται σκληρός, απόλυτος, επίφοβος, ανεξέλεγκτος και φοβερός.  Να υπάρχει βέβαια ζήλος, αλλά μ' επίγνωση, γνώση, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αυτοθυσία. Οι ακρότητες συνήθως δεν είναι ορθόδοξες. Είναι τέχνη, έμπνευση και θεία χαρίτωση να διατηρείς το μέτρο, να έχεις διάκριση, φόβο Θεού, πίστη στην παράδοση. [...] 

Μωϋσέως Αγιορείτου (+2014), Αγιορείτικο Μεσονυκτικό, εκδόσεις Αρμός, β' έκδοση, Αθήνα 2005, σελ. 91.

Ανθολόγιον 169: Μέγας Αντώνιος

Ὅπως τὸ σῶμα χωρὶς τὴν ψυχὴ εἶναι νεκρό, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ χωρὶς τὸ νοητικὸ εἶναι ἀργὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κληρονομήσει τὸν Θεό.

Μέγας Ἀντώνιος, Παραινέσεις  περὶ ἤθους καὶ χρηστῆς Πολιτείας, 131 [πηγή]

π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Ψυχανάλυση και Ορθόδοξη Θεολογία

πηγή: Αντίφωνο

ΠΕΡΙ ΑΠΑΛΛΑΓΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΤΘ

Όπως σωστά έχει επισημάνει ο Στ. Γιαγκάζογλου «η θρησκευτική ελευθερία διασφαλίζεται στην εκπαίδευση και με το δικαίωμα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών. Όπως πάντοτε γινόταν και συνεχίζει να γίνεται στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα έχουν οι αλλόθρησκοι, οι ετερόδοξοι και εκείνοι οι μαθητές που, για σοβαρούς λόγους θρησκευτικής συνείδησης, το επιθυμούν. Ωστόσο, το μέτρο της απαλλαγής δεν μπορεί να ισχύει για όλους τους μαθητές, παρά τα όσα δήλωσε πρόσφατα ο Συνήγορος του Πολίτη. Γιατί όταν γενικεύεται η δυνατότητα απαλλαγής, χωρίς μάλιστα να απαιτείται εξήγηση, τότε ένα μάθημα που ανήκει στον κορμό των μαθημάτων γενικής παιδείας, όπως είναι το μάθημα των Θρησκευτικών, καθίσταται αυτομάτως μάθημα προαιρετικό». (βλ. "Τα θρησκευτικά και το ζήτημα της απαλλαγής", σελ. 7, διαθέσιμο εδώ: http://www.pi-schools.gr/lessons/religious/analekta/60.pdf).

Η εγκύκλιος 133099/Γ2/19-9-2013 του ΥΠΑΙΔ ορίζει μεν ότι «το μάθημα των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό» αλλά αφήνει το περιθώριο γενικεύσεως των απαλλαγών. Κι αυτό διότι δεν διευκρινίζεται επακριβώς τι σημαίνει το «επικαλείται λόγους θρησκευτικής συνείδησης».

Φέτος μάλιστα, λόγω και της ΤΘΔΔ, πολλοί γονείς ζητούν απαλλαγή καθαρά για ιδιοτελείς λόγους (βαθμοθηρία, φυγοπονία, επιδοκιμασία της ήσσονος προσπάθειας).

Από την άλλη πλευρά με βάση την απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων δεν δίδεται απαλλαγή στους ορθόδοξους μαθητές. Πως μπορεί όμως να διασφαλιστεί αυτό, όταν η ίδια η εγκύκλιος δεν το ξεκαθαρίζει;

Το πρόβλημα είναι ακανθώδες και έχει και παιδαγωγικές προεκτάσεις:

1. Πως εξασφαλίζεται η σωστή εφαρμογή της εγκυκλίου περί απασχόλησης σε άλλο τμήμα της ίδιας τάξεως όταν ο αριθμός των απαλλαγών είναι μεγάλος;

2. Πως μπορεί η Διεύθυνση της σχολικής μονάδας να διακριβώσει ότι όντως συντρέχουν λόγοι απαλλαγής;

3. Πως εξασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία της σχολικής μονάδος με τις διαρκείς μετακινήσεις μαθητών σε άλλα τμήματα;

4. Πως εξασφαλίζονται οι ίσες ευκαιρίες και η ισονομία μεταξύ των μαθητών όταν ορισμένοι γονείς κάνουν «χρήση δικαιώματος» για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους (φυγοπονία, ένα αντικείμενο λιγότερο προς μελέτη);

Για όλους τους παραπάνω λόγους νομίζουμε ότι το ΥΠΑΙΔ οφείλει να εκδώσει νέα διευκρινιστική Εγκύκλιο όπου να γίνεται σαφές το πλαίσιο των απαλλαγών από το ΜΤΘ. Στο αόριστο «για λόγους θρησκευτικής συνείδησης» να προστεθεί, όπως σωστά παρατηρεί ο Π.Σ.Θ. «ΚΑΙΡΟΣ», η φράση «για σοβαρούς λόγους θρησκευτικής συνείδησης» οι οποίοι θα διαπιστώνονται από το Σύλλογο Διδασκόντων εκάστου σχολείου μετά από εισήγηση του Διευθυντή και του αρμοδίου θεολόγου (βλ. Π.Θ.Σ. «ΚΑΙΡΟΣ», «Απαλλαγές από το ΜΤΘ», 11-9-2014).

Μουσικόραμα 38: The Waterboys

The Waterboys- This Is The Sea
http://www.youtube.com/watch?v=DnU3Isc00yc

Μητρ. Ναυπάκτου Ιεροθέου, Όχι στην πολιτική των τροπαρίων

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, 9/8/1998

Κατά καιρούς, στην ακολουθία του αγιασμού, όταν ψάλλεται το απολυτίκιο της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού «σώσον Κύριε τον λαόν σου», με την φράση «νίκας τοις βασιλεύσιν» δημιουργούνται διάφορα προβλήματα, άλλοτε από τους παρόντας επισήμους, και άλλοτε από τον λαό. Λέγεται, βέβαια, ότι επί του θέματος αυτού υπάρχει απόφαση της Ιεράς Συνόδου περί της μη αλλοιώσεως του λειτουργικού αυτού ύμνου, λόγω της αναμνήσεως συγκεκριμένου ιστορικού γεγονότος. Λέγεται δε ακόμη ότι είναι θέμα σημειολογίας της φράσεως «τοις βασιλεύσιν». Το πρόβλημα όμως δεν είναι απλό, να μείνει ή να αλλαγεί η φράση αυτή, αφού έχει πολλές προεκτάσεις και πολύ λεπτές πλευρές. Μερικές από αυτές θα ήθελα να θίξω στο άρθρο μου αυτό, χωρίς, βέβαια, να σημαίνει ότι εξαντλείται το θέμα με όσα θα λεχθούν.

1. Η αντίδραση μερικών απέναντι στην φράση «νίκας τοις βασιλεύσιν» συνδέεται με το λεγόμενο ανάθεμα εναντίον του Βενιζέλου, όταν πολλοί Κληρικοί αναμείχθησαν ενεργώς στην διαμάχη μεταξύ Βασιλοφρόνων και Βενιζελικών, της οποίας διαμάχης αποκορύφωμα ήταν το ανάθεμα. Πράγματι, την 12η Δεκεμβρίου του 1916 ενώπιον Αρχιερέων, Κληρικών, υπαλλήλων της Ιεράς Συνόδου και λαού έγινε «πολιτικό» ανάθεμα εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου, Προέδρου της Επαναστατικής Κυβερνήσεως στην Θεσσαλονίκη, με τα εξής λόγια:«Ελευθερίω Βενιζέλω επιβουλεύσαντι την Βασιλείαν και την πατρίδα και καταδιώξαντι και φυλακίσαντι Αρχιερείς, ανάθεμα έστω». Αργότερα τιμωρήθηκαν ο τότε Αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος και πολλοί αρχιερείς, άλλοι σε εκπτώσεις από τον θρόνο τους και άλλοι σε μικρότερες ποινές αργίας, «λόγω αναμείξεως και πολιτικής διαμάχης και κομματικής φροντίδος και θρησκευτικού σκανδαλισμού», όπως αιτιολογήθηκε από το Ανώτατο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο (Γερ. Κονιδάρης). Ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος γράφει: «η συμμετοχή της Εκκλησίας εις το πολιτικόν ανάθεμα έσχε ολεθρίας συνεπείας» και «ότι δι' αυτής παρήχθη λίαν επικίνδυνος ανωμαλία». Ο χωρισμός των Ιεραρχών σε Βενιζελικούς και Αντιβενιζελικούς, σε Βασιλόφρονας και Αντιβασιλόφρονας άφησε βαθειά χαραγμένες μνήμες στους μεγαλυτέρους στην ηλικία ανθρώπους και έχει συνέπειες στο τροπάριο στο οποίο αναφερόμαστε.

2. Η αλλαγή των πολιτευμάτων επηρέασε στο παρελθόν την λειτουργική μας πράξη. Αναφέρομαι στο «Κύριε σώσον τους Βασιλείς», κατά την αρχιερατική θεία Λειτουργία, τονπολυχρονισμό των Βασιλέων προ του Αποστολικού Αναγνώσματος, την μνημόνευση των Βασιλέων κατά την Μεγάλη Είσοδο κλπ. Βέβαια, μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι σαφής η εντολή του Αποστόλου Παύλου: «Παρακαλώ ουν πρώτον πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων και πάντων των εν υπεροχή όντων...» (Α' Τιμ. β', 1-2). Αλλά, όμως, δεν δικαιολογείται η μνημόνευση της Βασιλομήτορος Φρειδερίκης και δεν δικαιολογείται ότι ψαλλόταν σε κάθε Λειτουργία και στο τελευταίο χωριό της Πατρίδος μας ο πολυχρονισμός των Βασιλέων και της Βασιλομήτορος. Ας ψαλλόταν όταν βρίσκονταν παρόντες οι Βασιλείς, αλλά δεν είχε νόημα να ψάλλεται σε κάθε θεία Λειτουργία. Ετσι, δημιουργούνταν, σε ένα τμήμα του λαού που είχε άλλες πολιτικές αντιλήψεις, διάφορα προβλήματα και με αυτήν ακόμη την λατρεία. Τελικά, νομίζω ότι δεν έπρεπε να φαίνεται σε μερικούς ανθρώπους ότι η Εκκλησία με τις προσευχές και τους πολυχρονισμούς των Βασιλέων «χρησιμοποιείται» για την εγκαθίδρυση και παγίωση της φράγκικης, κληρονομικής και ρατσιστικής Βασιλείας. Επομένως, η τακτική της ιδίας της διοικήσεως της Εκκλησίας, με τις κατά καιρούς παλινδρομήσεις, δημιούργησε το πρόβλημα.

3. Τον προβληματισμό στην φράση «νίκας τοις βασιλεύσιν» πρέπει να τον δούμε και από την διελκυστίνδα μεταξύ των ανθρώπων εκείνων που νοσταλγούν την Ρωμηοσύνη και των ανθρώπων εκείνων που επιδιώκουν την εγκαθίδρυση του λαϊκού Κράτους, με τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης και του δυτικού Διαφωτισμού. Ασφαλώς πρόκειται για δύο μεγάλα ρεύματα, που επικρατούν στην Πατρίδα μας και σήμερα, πρόκειται για δύο παραδόσεις με διαφορετικό ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο και χαρακτήρα. Οι νοσταλγοί του Βυζαντίου, της μεγάλης Ρωμανίας, θέλουν να ψάλλουν το «νίκας τοις βασιλεύσιν», γιατί θυμούνται τον θαυμάσιο πολιτισμό της Ρωμηοσύνης, που είναι Θεανθρωποκεντρικός. Πρέπει όμως να γνωρίζουν ότι οι Βασιλείς και οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου ασφαλώς δεν ήταν όπως οι σημερινοί Φράγκοι βασιλείς, αφού οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες αναδεικνύονταν από τον στρατό και τον λαό και προέρχονταν από όλα τα κοινωνικά στρώματα του λαού. Ανήκαν σε διαφορετικά φύλα, αλλά ήταν όλοι Ρωμηοί, αφού η Μεγάλη Ρωμανία (Βυζάντιο) ήταν ένα υπερεθνικό Κράτος, όπως περίπου σήμερα είναι η Αμερική. Επομένως, η Ρωμαϊκή Βασιλεία δεν ήταν φυλετική, κληρονομική, ρατσιστική, φράγκικη. Επίσης, οι αναζητητές της εγκαθιδρύσεως ενός λαϊκού Κράτους πρέπει να γνωρίζουν ότι, αφ' ενός μεν ο δυτικός Διαφωτισμός και το λεγόμενο νεωτερικό παράδειγμα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, αφ' ετέρου δε ότι με τις απόψεις τους περί λαϊκού Κράτους αποστασιοποιούνται από την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, η οποία ασφαλώς δεν ήταν θεοκρατική, αφού στην Ρωμανία δεν υπήρχε ταύτιση πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, ούτε βέβαια λαϊκοκρατική, και δεν είχε καμμία σχέση με την φεουδαρχική κοινωνία του Μεσαίωνος, εναντίον της οποίας στράφηκε η Γαλλική Επανάσταση. Δυστυχώς, το τροπάριο του αγιασμού και της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, «σώσον Κύριε τον λαόν σου», αναμειγνύεται στην διαμάχη μεταξύ αυτών των δύο μορφών πολιτικού τρόπου ζωής.

4. Μερικοί ενοχλούνται από την φράση «νίκας τοις βασιλεύσιν», αν και με τον όρο«βασιλεύσιν» εννοούνται οι άρχοντες, αλλά δεν προβληματίζονται καθόλου από την θεολογική υποδομή του τροπαρίου, που προϋποθέτει ένα άλλο «πολίτευμα». Δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί αυτή η πραγματικότητα στα στενά πλαίσια αυτού του άρθρου, αλλά θα τονιστούν μερικά σημεία. Στο τροπάριο αυτό γίνεται λόγος για το ότι ο λαός ανήκει στον Θεό:«Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου». Επομένως, ο λαός δεν ανήκει στους άρχοντας, οι οποίοι δεν έχουν το δικαίωμα να τον διευθύνουν ως δικό τους κτήμα, ανεξάρτητα από τον Θεό. Επειτα, γίνεται λόγος για το πολίτευμα του Κράτους που προστατεύεται από τον Σταυρό: «και το σον φυλάττων διά του σταυρού Σου πολίτευμα». Πρόκειται για ένα πολίτευμα που στηρίζεται στον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού, στο πολίτευμα του Σταυρού, δηλαδή στην αγάπη ως υπέρβαση της φιλαυτίας. Και το ερώτημα τίθεται καυτό: Το σύγχρονο πολίτευμα εμπνέεται από τον Σταυρό του Χριστού, δηλαδή από τον αγώνα υπερβάσεως του ατομικισμού και της ατομοκρατίας, ή είναι ένα πολίτευμα ατομικής ευδαιμονίας και ηδονοκρατίας με τις ποικίλες μορφές της; Ακόμη στο τροπάριο αυτό γίνεται λόγος για βαρβάρους: «κατά βαρβάρων δωρούμενος». Ποιοι είναι αυτοί οι βάρβαροι; Τελικά το τροπάριο αυτό θέτει έναν βαθύ πολιτειακό προβληματισμό που δεν συνδέεται με την εξωτερική μορφή του πολιτεύματος, αλλά με τον τρόπο ζωής και πολιτείας τόσο των αρχόντων όσο και των αρχομένων. Αυτό όμως δεν προβληματίζει κανέναν.

5. Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να αλλάζουν τα λειτουργικά κείμενα με τις διάφορες πολιτειακές αλλαγές, επομένως πρέπει να ψάλλουμε «νίκας τοις βασιλεύσιν», ακριβώς γιατί το τροπάριο αυτό αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα, όπως την εύρεση του Σταυρού από τον Μ. Κωνσταντίνο και την αγία Ελένη, καθώς και την επαναφορά του στα Ιεροσόλυμα μετά την νίκη του Ηρακλείου εναντίον των Περσών. Εχω όμως δύο βασικούς πρβληματισμούς πάνω στο σημείο αυτό. Πρώτον: Πρέπει να σεβόμαστε τα ιστορικά γεγονότα, πάνω όμως από όλα πρέπει να ενδιαφερόμαστε για την ποιμαντική του ανθρώπου. Την Εκκλησία δεν πρέπει να ενδιαφέρει μόνον η διάσωση της ιστορικής μνήμης, αλλά κυρίως η σωτηρία του ανθρώπου. Δεύτερον: Μερικοί από αυτούς που υπερμαχούν για την μη αλλοίωση του συγκεκριμένου τροπαρίου είναι έτοιμοι, και μάλιστα υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις, να αλλάξουν άλλα λειτουργικά κείμενα, στα οποία αναφέρονται διάφοροι αιρετικοί, όπως ο Διόσκουρος, ο Σεβήρος και άλλοι μονοφυσίτες, μέσα στην προοπτική της ενώσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους μονοφυσίτας. Και το ερώτημα είναι βαθύ και ουσιαστικό. Μπορούμε τόσο εύκολα να αλλάζουμε λειτουργικά κείμενα που αναφέρονται σε σοβαρά δογματικά θέματα και συγχρόνως να είμαστε αμετακίνητοι σε αλλαγές κειμένων που αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα με πρωταγωνιστές Βασιλείς, τα οποία κείμενα κάλλιστα μπορούν να λέγονται με φράσεις που έχουν σχέση με την αρχή, την εξουσία, και δεν προκαλούν; Γιατί υποτιμούμε τα δογματικά θέματα και υπερτιμούμε τα ιστορικά που συνδέονται με Βασιλείς;

6. Πέρα από όσα ανέφερα προηγουμένως, πρέπει να κάνω μερικές συγκεκριμένες προτάσεις:

Πρώτη. Ισχυρίζονται μερικοί ότι πρέπει να παραμείνει η φράση «νίκας τοις βασιλεύσιν». Αν αυτό επικρατήσει, πρέπει οπωσδήποτε να ενημερωθεί ο λαός, αφ' ενός μεν ότι δεν τίθεται με αυτό πρόβλημα πολιτειακό, αφού η Εκκλησία αναγνωρίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα και τις αποφάσεις του λαού, αφ' ετέρου δε ότι η σημειολογία του όρου είναι καθαρά Ρωμαίικη, δηλαδή ότι αναφέρεται στους άρχοντας της Ρωμανίας (Βυζαντίου), οι οποίοι δεν έχουν καμμία σχέση με τους Φράγκους βασιλείς, με την φεουδαλιστική αντίληψη.

Δεύτερη. Νομίζω ότι για λόγους ποιμαντικής μπορεί να αντικατασταθεί το «νίκας τοις βασιλεύσιν» με το «νίκας τοις ευσεβέσι». Αλλωστε, μέσα στην λέξη «ευσεβέσι» υπονοούνται και οι άρχοντες και ο λαός, κατά την προτροπή «υπέρ του ευσεβούς ημών Εθνους». Ταυτόχρονα όμως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο να μη εντάσσουμε στο μέλλον στην λατρεία μας τροπάρια και φράσεις που αναφέρονται σε κοσμικούς άρχοντας, όταν μάλιστα γίνεται αυτό για λόγους σκοπιμότητος.

Πάνω από όλα πρέπει και εμείς οι Κληρικοί να μην κρύπτουμε κάτω από λειτουργικές φράσεις κομματικούς και πολιτικούς ή πολιτειακούς πόθους. Γιατί αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε αυτό αδιόρατα βγαίνει από το ψάλσιμο κάθε τροπαρίου, και ο λαός, ο οποίος γνωρίζει την νοοτροπία και συμπεριφορά κάθε Κληρικού, αναγνωρίζει την πολιτική σκοπιμότητά του.

π. Δ. Μπόκου: Σταυρός, η σκέπη της Εκκλησίας

          Μιὰ ἐν­τε­λῶς θαυ­μα­στή, ὅ­σο καὶ πα­ρά­δο­ξη ἐμ­φά­νι­ση τοῦ Θε­οῦ ἔ­γι­νε στὸν πα­τριά­ρχη Ἀ­βρα­άμ, ἐ­νῶ αὐ­τὸς κα­θό­ταν στὴ θύ­ρα τῆς σκη­νῆς του, μέ­ρα με­ση­μέ­ρι, στὴ Χε­βρών, κον­τὰ στὴ δρῦ τοῦ Μαμ­βρῆ.

Κα­θὼς σή­κω­σε τὰ μά­τια του, εἶ­δε τρεῖς ἄν­δρες νὰ στέ­κον­ται ἀ­πέ­ναν­τί του. Ἔ­τρε­ξε ἀ­μέ­σως νὰ τοὺς προ­ϋ­παν­τή­σει καὶ τοὺς προ­σκύ­νη­σε ὣς τὴ γῆ.

-  Κύριέ μου­, εἶ­πε, ­ἂν ἔ­χω τὴν εὔ­νοι­ά σου, μὴν προ­σπε­ρά­σεις τὸν δοῦ­λο σου. Ἂς φέ­ρουν λί­γο νε­ρὸ νὰ πλύ­νε­τε τὰ πό­δια σας, καὶ με­τὰ μπο­ρεῖ­τε νὰ δρο­σι­στεῖ­τε κά­τω ἀ­πὸ τὸ δέν­τρο. Θὰ φέ­ρω καὶ λί­γο ψω­μὶ νὰ πά­ρε­τε δύ­να­μη, καὶ με­τὰ μπο­ρεῖ­τε νὰ πη­γαί­νε­τε. Πε­ρά­στε λοι­πὸν ἀ­πὸ τὸν δοῦ­λο σα­ς.

Ἐ­κεῖ­νοι ἀ­πάν­τη­σαν:

-  Κάνε ὅ­πως εἶ­πε­ς.

Τό­τε ὁ Ἀ­βρα­ὰμ ἔ­τρε­ξε στὴ σκη­νὴ καὶ εἶ­πε στὴ Σάρ­ρα:

-  Πάρε γρή­γο­ρα τρεῖς γα­βά­θες ἀ­λεύ­ρι ἐ­κλε­κτό, ζύ­μω­σέ το καὶ κά­νε πίτ­τε­ς.

Με­τὰ ἔ­τρε­ξε στὰ βό­δια, πῆ­ρε ἕ­να μο­σχά­ρι τρυ­φε­ρὸ καὶ κα­λό, τὸ ἔ­δω­σε στὸν ὑ­πη­ρέ­τη κι ἐ­κεῖ­νος τὸ ἑ­τοί­μα­σε γρή­γο­ρα. Πῆ­ρε ἀ­κό­μα βού­τυ­ρο, γά­λα καὶ μαζὶ μὲ τὸ μο­σχά­ρι ποὺ εἶ­χε ἑ­τοι­μά­σει,   τὰ πα­ρέ­θε­σε μπρο­στά τους. Καὶ ἐ­νῶ ἐ­κεῖ­νοι ἔ­τρω­γαν,  αὐ­τὸς τοὺς πα­ρα­στε­κό­ταν κά­τω ἀ­πὸ τὸ δέν­τρο (Γεν. 18, 1-8).

Τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ αὐ­τό, γνω­στὸ καὶ ὡς «Φιλοξενία τοῦ Ἀ­βραά­μ», θε­ω­ρεῖ­ται ὡς φα­νέ­ρω­ση τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ, Πα­τρός, Υἱ­οῦ καὶ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, καὶ κα­θι­ε­ρώ­θη­κε στὴν ὀρ­θό­δο­ξη εἰ­κο­νο­γρα­φί­α ὡς ἡ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν εἰ­κό­να τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δος. Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό, ὅ­τι μι­λών­τας γιὰ τοὺς τρεῖς ἄν­δρες ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή, τοὺς προσ­δι­ο­ρί­ζει συ­νε­χῶς μὲ τὸ ὄ­νο­μα «­ὁ Κύ­ρι­ο­ς».

Πέ­ρα ὅ­μως ἀ­πὸ τὸ ὅ­τι τὸ γε­γο­νὸς αὐ­τὸ εἶ­ναι μιὰ φα­νε­ρὴ μαρ­τυ­ρί­α τῆς τρι­α­δι­κό­τη­τας τοῦ Θε­οῦ, ἐ­νυ­πάρ­χει καὶ μιὰ ἀ­κό­μη δι­ά­στα­ση σ’ αὐ­τό. Εἶ­ναι μιὰ προ­τύ­πω­ση, ἕ­νας συμ­βο­λι­σμὸς τοῦ γε­γο­νό­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας: Ἔ­χου­με τὸν Τρι­α­δι­κὸ Θε­ό, τὸν δη­μι­ουρ­γὸ καὶ πα­τέ­ρα, σὲ μιὰ ἀ­ξι­ο­ζή­λευ­τη σκη­νὴ ἀ­λη­θι­νῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τὰ ἐ­πὶ γῆς πι­στὰ τέ­κνα Του, τὸν Ἀ­βρα­ὰμ καὶ τὴ Σάρ­ρα. Μιὰ πρότυπη εἰ­κό­να, ἕνα ἀρχέτυπο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, θρι­αμ­βεύ­ου­σας καὶ στρα­τευ­ο­μέ­νης.

Στὸ ὅ­λο σκη­νι­κὸ κά­τω ἀ­πὸ τὴν δρῦ τὴν Μαμ­βρῆ, ἕ­να δέν­τρο ρω­μα­λέ­ο, γε­μά­το ζω­ὴ καὶ δρο­σιά, ποὺ δὲν μνη­μο­νεύ­ε­ται τυ­χαῖ­α, ἀ­φοῦ ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φὴ δὲν μᾶς συ­νη­θί­ζει σὲ ἄ­χρη­στες πλη­ρο­φο­ρί­ες καὶ λε­πτο­μέ­ρει­ες, ἀ­να­φέ­ρε­ται ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος λέ­γον­τας: «Ποιὰ εἶ­ναι ἡ σκη­νὴ κά­τω ἀ­πὸ τὴν δρῦ τοῦ Μαμ­βρῆ; Εἶ­ναι ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πὸ τὴν σκέ­πη τοῦ Σταυ­ροῦ. Καὶ πα­ρο­μοι­ά­ζε­ται ὁ Σταυ­ρὸς μὲ τὴ βε­λα­νι­διά, ἐ­πει­δὴ τὸ ξύ­λο της εἶ­ναι γε­ρὸ καὶ ἀ­λύ­γι­στο».

Καὶ εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τα φυ­σι­κὸς ὁ συμ­βο­λι­σμὸς αὐ­τός, ἀ­φοῦ ὁ Σταυ­ρὸς πε­ρι­γρά­φε­ται παν­τοῦ σὰν ἕ­να ζω­η­φό­ρο φυ­τό, ποὺ φυ­τρώ­νει ἀ­πὸ τὰ ἄ­δυ­τα τῆς γῆς, ὑ­ψώ­νε­ται σὲ ὕ­ψος τε­ρά­στιο, γί­νε­ται σὲ εὗ­ρος καὶ μῆ­κος ἴ­σος μὲ τὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ ἁ­γιά­ζει μὲ τὰ τέσ­σα­ρα ἄ­κρα του (τε­τρα­με­ρὴς) τὸν τε­τρα­πέ­ρα­το κό­σμο (=τὰ τέσ­σα­ρα πέ­ρα­τα τοῦ κό­σμου). Ποὺ βλα­στά­νει καὶ ἀ­να­πτύσ­σε­ται στὸ μυ­στι­κὸ πα­ρά­δει­σο (=κῆ­πο) ποὺ λέ­γε­ται Θε­ο­τό­κος. Καὶ μᾶς θυ­μί­ζει τὸ δέν­τρο τῆς ζω­ῆς στὸ μέ­σον τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, ἀ­π’ τὸν καρ­πὸ τοῦ ὁ­ποί­ου ἔ­φα­γαν πα­ρά­και­ρα οἱ Πρω­τό­πλα­στοι, ὁ­δη­γών­τας ἔ­τσι τὸ γέ­νος μας στὸν πνευ­μα­τι­κὸ καὶ σω­μα­τι­κὸ θά­να­το. Αὐ­τὸν τὸν θά­να­το κα­ταρ­γεῖ τώ­ρα ὁ Σταυ­ρός, κα­θὼς μᾶς ὁ­δη­γεῖ πρὸς τὸν καρ­πὸ τοῦ ξύ­λου τῆς ζω­ῆς, τὸν Χριστό, ἀ­π’ τὸν ὁ­ποῖ­ο τρώ­γον­τας δὲν ἀ­πο­θνή­σκου­με. Εἶ­ναι ὁ Σταυ­ρός, μα­ζὶ μὲ τὴν Ἀ­νά­στα­ση, ἡ σω­τη­ρί­α ποὺ «πρὸ αἰ­ώ­νων εἰρ­γά­σα­το (=πραγματοποίησε) ἐν μέ­σῳ τῆς γῆς» ὁ Θε­ός. Σκε­πά­ζει τώ­ρα καὶ σώ­ζει ὁ­λό­κλη­ρη τὴν Ἐκ­κλη­σί­α,  ὅ­πως προ­στά­τευ­ε ἡ δρῦς τοῦ Μαμ­βρῆ τὴ σκη­νὴ τοῦ Ἀ­βρα­άμ.

Ἐ­μεῖς; Εἴ­μα­στε ἄ­ρα­γε κά­τω ἀ­πὸ αὐ­τὴν τὴν σκέ­πη τοῦ Σταυ­ροῦ;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 350, Σεπτ. 2012) 

Θ.Ι.Ρηγινιώτης, Η κατάργηση του θανάτου (Β'): Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό…

[Για το Α' μέρος του άρθρου πατήστε εδώ]

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από τον πόνο μιας μάνας που το παιδί της πεθαίνει. 

Η μάνα αισθάνεται το παιδί της σαν ένα κομμάτι του σώματός της και μάλιστα σαν να είναι τα ίδια τα σπλάχνα της. Αν το παιδί της πεθάνει (είτε είναι μικρό σε ηλικία είτε έχει γίνει ενήλικος) νιώθει σα να της ξεριζώνουν τα σπλάχνα της.

Ο γονιός γενικά – πατέρας και μητέρα – χωρίς να το καταλαβαίνει, το παιδί του το βλέπει σαν μια προέκταση του εαυτού του. Το να κάνω παιδιά σημαίνει μέσα μου ότι, όταν πεθάνω, ζωντανά κομμάτια μου θα συνεχίζουν να υπάρχουν (η γενιά μου). Άρα, είναι, κατά κάποιο τρόπο, σα να γίνομαι αθάνατος. Αν ένα παιδί μου πεθάνει, το συναίσθημα της αθανασίας μου (στο οποίο έχω στηρίξει όλες τις ελπίδες μου στη ζωή) καταρρέει.

Έχει καμιά διαφορά ο πόνος μιας χριστιανής μάνας που χάνει το παιδί της από τον πόνο μιας μάνας από άλλη θρησκεία ή άθεης;

Κανονικά, ναι, έχει μεγάλη διαφορά. Η χριστιανή μάνα – αν είναι πράγματι χριστιανή – ξέρει ότι το παιδί της δεν πέθανε, απλά έφυγε από εδώ και πήγε στον ουρανό. Και μάλιστα, αν ήταν καλό και πιστό στο Χριστό, πήγε με σιγουριά σ’ έναν τόπο Φωτός, ασύγκριτα καλύτερο από τον κόσμο όπου ζούμε εμείς.

Ο τόπος εκείνος είναι η αληθινή μας Πατρίδα, εκεί που θα πάμε όλοι μας. Το παιδί που πεθαίνει μικρό πηγαίνει εκεί με ένα μεγάλο πλεονέκτημα: διατηρούσε ακόμη την αθωότητά του και δεν είχε κάνει τις πολλές αμαρτίες που κάνουμε όλοι μας – άλλος τη μία, άλλος την άλλη – στο διάβα της ζωής μας. Ο Χριστός είπε ότι μόνο όποιος γίνει σα μικρό παιδί μπορεί να μπει στη βασιλεία Του, τη βασιλεία των ουρανών, στον παράδεισο. Άρα τα μικρά παιδιά έχουν το πλεονέκτημα για να μπουν εκεί.

Όχι ότι δεν έχουν αμαρτίες. Μικρές ίσως, αλλά έχουν. Παιδιά που λένε ψέματα ή που βλαστημάνε από νηπιακή ηλικία μιμούμενα το γονιό τους άραγε δε διώχνουν από μέσα τους τη θεία χάρη που είχαν πάρει με το βάφτισμά τους; Δεν κάνουν την ψυχή τους ανυπεράσπιστη απέναντι στο διάβολο, ιδίως αν δεν τους έχει μάθει κανείς τη συνήθεια να προσεύχονται, να πηγαίνουν στην εκκλησία και να μεταλαβαίνουν συχνά;

Ο Χριστός δεν είναι δικαστής, αλλά αν δεν Τον έχουμε φέρει μέσα μας, πώς θα μπορέσουμε να μπούμε στον παράδεισο; Γι’ αυτό, οι γονείς έχουμε τεράστια ευθύνη αν θα σωθούν τα παιδιά μας, είτε μικρά είναι είτε μεγάλα. Επίσης έχουμε τεράστια ευθύνη να φέρουμε στα παιδιά μας τη θεία χάρη από μικρά, με το βάφτισμα, την προσευχή και τη θεία μετάληψη. Το αν πιστεύουμε στο Θεό ή όχι, ειλικρινά δεν έχει και τόση σημασία. Η Ορθοδοξία και η θεία χάρη δεν είναι θέμα πίστης, αλλά πραγματικής και προσεχτικά ελεγμένης εμπειρίας των χριστιανών αιώνες τώρα.

Για να επιστρέψω στο θέμα, συγχωρέστε με, που πρέπει να πω ότι το να πεθάνει το παιδί μου είναι ακριβώς το ίδιο με το να φύγει για ένα μακρινό ταξίδι, όπου θα ζήσει σε ξένο τόπο και εγώ, αν όλα πάνε καλά, θα το ξαναδώ μετά από χρόνια, όταν με το καλό θα πάω κι εγώ. Και ταξίδι σε άλλη χώρα αν πάει το παιδί μου, ώστε να μην το ξαναδώ για δεκαετίες, πάλι θα πονέσω πολύ και θα κλάψω. Είναι ανθρώπινο και απόλυτα φυσικό. Αλλά θα ξέρω ότι το παιδί μου δεν πέθανε, ζει και μάλιστα σε μια καλύτερη προοπτική από τη ζωή που θα ζούσε εδώ. Κλαίω για μένα, που δε θα το βλέπω, όχι για το παιδί μου, που θα ζει καλύτερα. Το ίδιο ισχύει και για το μεγάλο ταξίδι, που ο πολύς ο κόσμος – που δεν ξέρει – το λέει «θάνατο», αλλά η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, με τους δασκάλους της που ενώθηκαν με το Θεό και είδα όλες τις πνευματικές καταστάσεις ενώ ακόμα ζούσαν στη Γη, το λέει «κοίμηση».

Κοίμηση δεν λέμε μόνο το θάνατο των αγίων, αλλά όλων των χριστιανών. Γι’ αυτό και τα νεκροταφεία η Εκκλησία τα λέει «κοιμητήρια».

Το παιδί που το υιοθετεί ο Βασιλιάς 

Ο πόνος που μας προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου μας ανθρώπου είναι φυσικός και καλό είναι να τον αποδεχόμαστε. Το πένθος βοηθάει να ξεπεράσουμε το θάνατο κάποιου αγαπημένου μας. Αφού όμως είμαστε χριστιανοί, το πένθος μας δεν μπορεί να είναι απελπισμένο, γιατί η ανάσταση είναι το σημαντικό γεγονός.

Ένας μεγάλος άγιος, που έδωσε τη ζωή του για το Χριστό και τους συνανθρώπους του, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, έλεγε στους γονείς που είχαν θάψει τα παιδιά τους:

«Έτσι, αδελφοί μου, να μη λυπήσθε διά τους αποθαμένους, κάμνετε ότι ημπορείτε διά την ψυχήν των: συλλείτουργα, μνημόσυνα, νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες. Και όσες γυναίκες φορείτε λερωμένα διά τους αποθαμένους σας, να τα βγάλετε, διότι βλάπτετε και τον εαυτόν σας και τους αποθαμένους.
»…Και μάλιστα να μη κλαίετε διά τα μικρά παιδιά, οπού είναι ωσάν Άγγελοι μέσα εις τον παράδεισον. Το παιδί σου του Θεού ήτο. Και όταν σου το εχάρισε ο Θεός, σε ετίμησε. Και τώρα πάλιν οπού σου το επήρε, σου ετίμησε το παιδί σου να χαίρεται πάντοτε εις τον παράδεισον, και συ να κάθεσαι να κλαις είναι άπρεπον. Ένας βασιλεύς σου γυρεύει το παιδί σου να το κάμη βεζίρη και χαίρεσαι να του το δώσης. Πολύ μάλλον δεν πρέπει, οπού σε αξίωσεν ο πανάγαθος Θεός και επήρε καρπόν από την κοιλίαν σου, και σου έβαλε το παιδί σου μέσα εις τον παράδεισον, και σου το φυλάγει να σου το παραδώση εις την Δευτέραν Παρουσίαν να λάμπη περισσότερον από τον ήλιον, διά να λάβης τον μισθόν σου να χαίρεσαι πάντοτε μαζί του;».

Στα συναξάρια των αγίων διαβάζουμε για μάνες που έλεγαν στα παιδιά τους να μην αρνηθούν το Χριστό, ακόμη κι αν είναι να τα βασανίσουν και να τα σκοτώσουν. Ήξεραν ότι αληθινός θάνατος για το παιδί τους θα ήταν το να αρνηθεί το Χριστό. Αν δεν τον αρνηθεί, όχι μόνο δε θα πεθάνει, αλλά θα γίνει άγιος και θα λάμπει στον ουρανό σαν μικρός Χριστός. Έτσι έχουμε πολλά άγια παιδιά, με πιο γνωστά τις τρεις κόρες της αγίας Σοφίας (τις αγίες Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη), που γιορτάζουν 17 Σεπτεμβρίου, καθώς και τον άγιο Κήρυκο. Αλλά υπάρχουν κι άλλα, όπως και πάρα πολλοί έφηβοι άγιοι, όπως οι αγίες μεγαλομάρτυρες Παρασκευή, Μαρίνα, Κυριακή, Βαρβάρα κ.π.ά.

Θυμάμαι και μερικές σύγχρονες μάνες που κατάλαβαν τόσο καλά ότι το παιδί τους δεν πέθανε, αλλά έφυγε για τον ουρανό. Και έκλαψαν βέβαια για τον αποχωρισμό, αλλά χωρίς απελπισία. Μια τέτοια μάνα είναι η ορθόδοξη Αμερικανίδα Έντνα Κινγκ, που έγραψε για την 8χρονή κόρη της, τη Μαρία Εβελίνα, που πέθανε από καρκίνο:

«Είμαστε ευγνώμονες για το μεγάλο έλεος του Θεού, που μας έδωσε τη Μαρία Εβελίνα, και είχαμε τη δυνατότητα να ευλογηθούμε με τη γλυκύτητά της για οκτώ πολύτιμα χρόνια… Άφησε αυτή τη γη με αγνή και όμορφη ψυχή, θα εκπέμπει χαρά στον ουρανό και εμείς θα περιμένουμε με τη χάρη του Θεού να την ξανασυναντήσουμε. Κάπως θα βρούμε τη χάρη να ζήσουμε τις ζωές μας μέχρι τότε…» (αναζητήστε στο Διαδίκτυο όλο το άρθρο, με τον τίτλο «Μια ορθόδοξη μάνα για την κοίμηση της 8χρονης κόρης της»).

Ο ρόλος της κοινωνίας στο πένθος ενός γονιού 

Αυτά που γράφω είναι κάπως επικίνδυνα, γιατί ο θάνατος των παιδιών είναι ταμπού. Είναι δηλαδή ένα θέμα, στο οποίο, αν πεις πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι πιστεύει η κοινωνία, θα σε περάσουν για τρελό ή για υποκριτή. Όμως πρέπει να πω την αλήθεια και τα ίδια θα έλεγα κι αν το δικό μου παιδί είχε πεθάνει, πράγμα που βέβαια δεν το θέλω, αλλά ξέρω ότι κάποτε θα πεθάνει, είτε μετά το δικό μου θάνατο είτε πριν. Το σημαντικό είναι να το έχω ετοιμάσει, δηλ. να το έχω κάνει καλό χριστιανό, ώστε όποτε κι αν το καλέσει ο Χριστός να είναι έτοιμο.

Η κοινωνία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την απελπισία ενός γονιού που χάνει το παιδί του. Η κοινωνία, που (παρόλο που είμαστε χριστιανοί) ποτέ δεν κατάλαβε ουσιαστικά το χριστιανισμό, εκτός από λίγους ανθρώπους κάθε φορά (που κι αυτούς δεν τους καταλαβαίνουν οι άλλοι), σπρώχνει το γονιό στην απελπισία όταν κοιμηθεί το παιδί του.

Αν οι πολλοί δουν ένα γονιό να μην απελπίζεται για την κοίμηση του παιδιού του, αλλά να συνεχίζει να πιστεύει και να δοξάζει το Θεό και να λέει «το παιδί μου πήγε στον ουρανό», θα τον κακοχαρακτηρίσουν. Η κοινωνία «απαιτεί» από έναν τέτοιο γονιό να βουτηχτεί στα μαύρα και στο θρήνο, να κάνει σαν το παιδί του να πέθανε στ’ αλήθεια. Η κοινωνία κουνάει το κεφάλι της και λέει ψεύτικες παρηγοριές στο γονιό, αλλά δεν του λέει την αλήθεια, την αληθινή παρηγοριά, που θα έπρεπε να του πει: «Ψηλά το κεφάλι – το παιδί σου δεν πέθανε, μόνο πήγε στον ουρανό»!

Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, έτσι θα στηρίζαμε ο ένας τον άλλο και ο πόνος μας (που ξαναλέω ότι είναι φυσικό να τον νιώθουμε) θα μαλάκωνε και θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που πρέπει: να σηκώσουμε το σταυρό μας και να γίνουμε άγιοι. Να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για το παιδί μας (μνημόσυνα, σαρανταλείτουργο, προσευχές κ.τ.λ.) και να ζήσουμε κι εμείς χριστιανικά (αυτό δεν σημαίνει να γίνουμε καλόγεροι, αλλά πάντως να ξεκόψουμε από τις κακές συνήθειες που κυριαρχούν γύρω μας και να βάλουμε στη ζωή μας άλλες συνήθειες) ώστε όταν με το καλό ταξιδέψουμε κι εμείς να πάμε κοντά στο παιδί μας στον παράδεισο.

Ελπίζω να προσέγγισα το θέμα έτσι, πρώτα ο Θεός, ώστε να μην πλήγωσα κανένα, αλλά να βοήθησα να γιατρευτούν οι πληγές μας. Δεν δικάζω ούτε κρίνω κανένα, ούτε φυσικά είμαι άγιος, απλά μεταφέρω τις αλήθειες που έχουν δει στη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι, περισσότερο ή λιγότερο άγιοι, μέσα στην Ιστορία της Ορθοδοξίας.

Η ταφή ενός παιδιού 

Το παρακάτω κείμενο (απόσπασμα από εδώ) μιλάει για την ασθένεια και την κοίμηση ενός οχτάχρονου κοριτσιού, κόρης μιας οικογένειας ορθόδοξων χριστιανών από τις ΗΠΑ. Η οικογένεια είχε στενή πνευματική σχέση με την Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, το μοναστήρι του οποίου βρίσκεται στην Πλατίνα της Καλιφόρνιας. Εκεί ζούσαν ακόμη τότε (1972) οι ιδρυτές του, οι ιερομόναχοι π. Σεραφείμ Ρόουζ και π. Γερμανός Ποντμοσένσκυ. Εκεί οι γονείς και τ’ αδέρφια της μικρής Μάγκυ ανακάλυψαν την «άλλη πλευρά» του μυστηρίου του θανάτου (μετάβαση στον ουράνιο κόσμο) και εκεί έγινε ο τάφος του κοριτσιού. Η κατάληξη της περιπέτειας είναι μια τρομερή φράση της μητέρας του, που λίγοι μπορούν να την αντέξουν. Ας είναι αιώνια η μνήμη της.

[…] Η κηδεία της Μάγκυ έγινε στη «μικρή μονή» της οδού Φελλ στο Σαν Φρανσίσκο, εκεί όπου ο Βλαδίμηρος και η Σίλβια (οι γονείς) είχαν έρθει για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με την Ορθοδοξία.

Όλες οι μοναχές συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν δίπλα στο ξύλινο φέρετρο της Μάγκυ. Βλέποντας το παιδί ντυμένο στα λευκά, με βλέμμα ειρήνης στο όμορφο και αθώο πρόσωπό της, πολλές από τις ρωσίδες γυναίκες έκλαψαν. Είπαν ότι έμοιαζε με άγγελο. Τα υπόλοιπα έξι παιδιά του Βλαδίμηρου στάθηκαν επίσημα κρατώντας κεριά, όσο διαβάζονταν προσευχές για την αναπαυμένη αδελφή τους. […]

Μετά από την κηδεία, το φέρετρο τοποθετήθηκε στο φορτηγό του μοναστηριού. Οι πατέρες (δηλ. οι ιερείς π. Σεραφείμ και π. Γερμανός) οδήγησαν μέχρι την Πλατίνα μαζί με τους γιους του Βλαδίμηρου, Θωμά και Βασίλειο. Κατά τη διάρκεια του πεντάωρου ταξιδιού, έψαλλαν το «Χριστός ανέστη» και άλλους ορθόδοξους ύμνους, οι οποίοι χρησίμευσαν στο να εξυψώσουν το πνεύμα τους και να τους υπενθυμίσουν τον παράδεισο.

Έφτασαν στο μοναστήρι πρώτοι και μετέφεραν το φέρετρο στη μέση της εκκλησίας. Όταν έφθασαν και οι υπόλοιποι της οικογένειας του Άντερσον, ο π. Γερμανός τους είπε: «Τώρα πρέπει να αγρυπνήσουμε. Ο καθένας πρέπει να συμμετέχει στην ανάγνωση του Ψαλτηρίου». […]

Το βράδυ, η Βαλεντίνα Χάρβεϋ, συνοδευόμενη από την οκτάχρονη κόρη της Αλεξάνδρα, ήρθε στο μοναστήρι για επίσκεψη. Οι Χάρβεϋ δεν ήξεραν τους Άντερσον, πόσο μάλλον ότι το παιδί τους είχε πεθάνει. Περπατώντας στην εκκλησία, η Βαλεντίνα και η Αλεξάνδρα έμειναν έκπληκτες όταν είδαν ένα φέρετρο στη μέση του ναού, το οποίο πρόσεχαν παιδιά με κεριά. Ο ερχομός τους αυτή τη στιγμή ήταν μια ενδιαφέρουσα «σύμπτωση», γιατί πολλά χρόνια αργότερα η Αλεξάνδρα επρόκειτο να παντρέψει το γιο του Βλαδίμηρου Βασίλειο.

Η Μάγκυ δεν έμεινε μόνη της κατά τη διάρκεια της νύχτας· το Ψαλτήρι διαβαζόταν χωρίς διακοπή από τους πατέρες και την οικογένεια.

Το επόμενο πρωί το φέρετρο μεταφέρθηκε στο μέρος που θα γινόταν η ταφή. Ένα από τα αγόρια περπατούσε μπροστά από την πομπή, φέρνοντας ένα σταυρό που η Σιλβια είχε φτιάξει με τριαντάφυλλα. Από πίσω, οι πατέρες πρόσεχαν τη σοβαρή ομάδα παιδιών που ανέβαινε το λόφο. Τα ευγενή πρόσωπα των παιδιών φωτίζονταν από τα τρεμάμενα κεριά τους, τα οποία προσέδιδαν ακόμη περισσότερη ειρήνη στο δάσος, που, στο τέλος του φθινοπώρου, ήταν ζωγραφισμένο με σκιές από χρυσό. Μια ελαφίνα και το μικρό της κάθονταν εκεί κοντά, βλέποντας ήσυχα την πομπή και τον ενταφιασμό.

Όταν ο τάφος της Μάγκυ καλύφθηκε με χώμα, ο π. Γερμανός μίλησε στην οικογένεια. «Είστε τυχεροί» είπε, «που η κόρη σας, η αδελφή σας, μπορεί να πεθάνει και να ταφεί εδώ στην ελευθερία. Δεν διώκεστε, όπως στη Σοβιετική Ένωση [σ.σ.: ακόμη τότε υπήρχε διωγμός στη Ρωσία]. Την κηδεύετε με χριστιανικό τυπικό, θα έρχεστε εδώ για να προσευχηθείτε… Και είσαστε τυχεροί επίσης που κάποιος που πρόσφατα έζησε μεταξύ σας πηγαίνει τώρα στον ουρανό να προσευχηθεί για μας. Την έχουμε ως ουράνια προστάτιδά μας και την παραδίδουμε στο Θεό».

Με αυτή τη σκέψη στις καρδιές όλων, η ατμόσφαιρα του ενταφιασμού δεν ήταν μια ατμόσφαιρα θλίψης, αλλά μάλλον χαράς – χαρά, για τη γνώση ότι, μέσω της θυσίας του Χριστού και του θριάμβου Του στο θάνατο, αυτοί που τον ακολουθούν μετά το θάνατό τους πηγαίνουν στον παράδεισο και τα σώματά τους περιμένουν την ανάσταση.
«Όλη η θλίψη φάνηκε να χάνεται στη χαρά» έλεγε κατόπιν ο π. Σεραφείμ, «και όλη η ώρα φάνηκε σαν Πάσχα. Τα παιδιά ακτινοβολούσαν από χαρά! Πόσο ακατανόητοι είναι οι τρόποι του Θεού με μας και πόσο φιλεύσπλαχνος είναι!».
Κοντά στον τάφο της κόρης της με δάκρυα χαράς, η Σίλβια είπε στους πατέρες: «Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου». Ο καρπός της κοιλίας της, ήξερε, βρισκόταν ήδη στον ουρανό και προσευχόταν γι’ αυτήν στη γη.

(Από το βιβλίο του Αμερικανού ιερομόναχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, εκδόσεις Μυριόβιβλος 2007, τόμ. Β΄, σελ. 297-302).

Θ.Ι.Ρηγινιώτης, Η κατάργηση του θανάτου (Α')

φωτό από εδώ

Με έντονη την επίγνωση της ανεπάρκειάς μου, θα προσπαθήσω να αρθρώσω λίγες σκέψεις για τους πολλούς θανάτους που βλέπουμε γύρω μας, μεμονωμένους και μαζικούς. Συγχωρέστε την τόλμη μου και εύχομαι ο Θεός να μας καθοδηγήσει όλους, ώστε να πούμε αλήθειες, προς όφελος όλων μας.

Στα πικρά χείλη και στις ματωμένες καρδιές των ανθρώπων πλανάται το ερώτημα: Τι Θεός είναι Αυτός, που αφήνει τους ανθρώπους ν’ αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν νέοι; Που επιτρέπει γονείς να θάβουν τα παιδιά τους, σύζυγοι τους συζύγους τους, παιδιά τους γονείς τους;

Τι έκανε ο Θεός για το θάνατο; Μήπως κάθεται στον ουρανό και παρατηρεί ασυγκίνητος τα δημιουργήματά Του να βασανίζονται σα μυρμήγκια που πέσανε σ’ ένα αυλάκι με νερό;

Ας πούμε, λοιπόν, τι έκανε ο Θεός για το θάνατο:

Ο Υιός του Θεού και Θεός, ο Ένας από την Αγία Τριάδα, με τη σύμφωνη γνώμη και τη συνεργασία των Άλλων Δύο (του Πατέρα, που Τον έστειλε, και του Αγίου Πνεύματος, που πραγματοποίησε την ενανθρώπισή Του), έγινε άνθρωπος και άφησε τους ανθρώπους να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν φρικτά, για να δώσει σε όλους τους ανθρώπους – ακόμα και στους βασανιστές Του – τη δυνατότητα να Τον γνωρίσουν, να Τον πλησιάσουν, να ενωθούν μαζί Του και να σωθούν στην αιωνιότητα.

Έγινε άνθρωπος και πέθανε ως άνθρωπος, για να καλέσει κοντά Του την ανθρωπότητα, που βασανιζόταν από το κακό, το θάνατο και το διάβολο, να την ενώσει σε ένα σώμα (την Εκκλησία) και να της δώσει τη δυνατότητα απελευθέρωσης και αθανασίας. Το έκανε μάλιστα έτσι, με το να πεθάνει – αντί να επέμβει δυναμικά, ως παντοδύναμος, και να συντρίψει τους αμαρτωλούς – για να Τον πλησιάσει όποιος θέλει, ελεύθερα, χωρίς να επιβάλει σε κανέναν να Τον πιστεύει και να Τον λατρεύει. Και το έκανε από καθαρή και ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς ο ίδιος να έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα.

Γι’ αυτό, στην Ορθόδοξη Εκκλησία λέμε ότι ο θάνατος νικήθηκε και, ουσιαστικά, καταργήθηκε. Για να είμαστε ακριβείς, προς το παρόν ο θάνατος καταπατήθηκε· θα καταργηθεί οριστικά με την ανάσταση των νεκρών, στη Δευτέρα Παρουσία.

Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο ένα ταξίδι από εδώ στον ουρανό», δηλαδή στον κόσμο των ψυχών. Εκεί οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος της Ιστορίας και τη γενική ανάσταση όλων των νεκρών, μετά την οποία θα υπάρχει αιώνια ζωή στη Γη ή τουλάχιστον σε μια ανακαινισμένη μορφή του δικού μας σύμπαντος.

«Περιμένουμε καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη, κατά την υπόσχεση του Χριστού, όπου θα κατοικεί η δικαιοσύνη» γράφει ο απόστολος Πέτρος (Β΄ επιστολή του αποστόλου Πέτρου, κεφ. 3, στίχος 13).

Αποδείξεις;

Υπάρχουν τρία πολύ σοβαρά τεκμήρια για το ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά το θάνατο:

Το πρώτο τεκμήριο είναι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός κήρυξε πάρα πολλές φορές ότι η ζωή είναι αιώνια και μάλιστα ότι η αληθινή ζωή είναι κοντά Του – μια ζωή που αρχίζει από εδώ και συνεχίζεται στην αιωνιότητα.

Είπε: «Αλήθεια σας λέω ότι όποιος ακούει τα λόγια μου και πιστεύει σ’ Εκείνον που με έστειλε, έχει ζωή αιώνια, και δεν πηγαίνει σε κρίση» [δηλ. δεν τον κρίνει ο Θεός], «αλλά έχει ήδη πάει από το θάνατο στο ζωή. Αλήθεια σας λέω, ότι έρχεται ώρα – και ήδη ήρθε – που οι νεκροί θ’ ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και αυτοί που θα την ακούσουν θα ζήσουν… Έρχεται ώρα, που όλοι όσοι βρίσκονται στους τάφους θ’ ακούσουν τη φωνή του και θα πάνε, εκείνοι που έκαναν το καλό, σε ανάσταση ζωής, κι εκείνοι που έκαναν το κακό, σε ανάσταση κρίσης» (δες κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 5, στίχοι 24-29).

Στην αγία Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου, που έκλαιγε για τον αδερφό της, ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, κι αν πεθάνει, ια ζήσει· και κάθε ζωντανός που πιστεύει σ’ εμένα δε θα πεθάνει ποτέ. Το πιστεύεις αυτό;» (κατά Ιωάννην, κεφ. 11, στίχοι 25-26).

Ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε για να λυτρώσει από το θάνατο εμάς, όχι τον εαυτό του. «Τελευταίος εχθρός καταργείται ο θάνατος» γράφει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους, κεφ. 15, στίχ. 26, που βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη, μετά τα Ευαγγέλια.

(Καινή Διαθήκη λέμε το βιβλίο που έχει μέσα τα τέσσερα Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία που έγραψαν οι απόστολοι, δηλαδή οι μαθητές του Χριστού: επιστολές, τις «Πράξεις των Αποστόλων» και την «Αποκάλυψη»)

Τα σημεία στην Καινή Διαθήκη που μιλούν για την ανάσταση των νεκρών είναι πάρα πολλά. Η ανάσταση αυτή περιγράφεται κιόλας στο κεφάλαιο 25 του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, στα τελευταία κεφάλαια της Αποκάλυψης και αλλού.

Αν λοιπόν κάποιος είναι χριστιανός, αυτό σημαίνει πως παραδέχεται ότι ο Χριστός δεν είπε ψέματα στους ανθρώπους. Και ο Χριστός διακήρυξε ότι αυτό ακριβώς ήρθε να κάνει, να φέρει στους ανθρώπους αιώνια ζωή, ελευθερώνοντάς τους από το θάνατο και το διάβολο.

Το δεύτερο τεκμήριο ότι η ζωή είναι αιώνια είναι οι άγιοι. Οι άγιοι είναι άνθρωποι σαν εμάς, που έζησαν μια χριστιανική ζωή, γεμάτη πίστη και αγάπη προς όλο τον κόσμο, συγχωρώντας ακόμη και τους εχθρούς τους, και έφτασαν στο σημείο να ενωθούν με το Θεό, να γίνουν ένα μαζί Του, και να αποχτήσουν αυτή την αιώνια ζωή που δίδαξε ο Χριστός, την κατάσταση της αιώνιας χαράς που ονομάζουμε «παράδεισο».

Άγιος γίνεται ο άνθρωπος ακόμη και πριν πεθάνει. Στις βιογραφίες των αγίων – και των σύγχρονων, όπως των γνωστών μεγάλων γερόντων Παϊσίου, Πορφυρίου, Ιακώβου της Εύβοιας, Ευμένιου των Ρουστίκων και πολλών άλλων – βλέπουμε την ενότητά τους με το Θεό και με όλα τα πλάσματα του κόσμου (ανθρώπους, ζώα, αγγέλους…) ενώ ακόμα ζούσαν. Όμως «μικροί άγιοι» (ίσως και μεγάλοι) υπάρχουν και δίπλα μας. Απλοί άνθρωποι, ορθόδοξοι χριστιανοί, γεμάτοι ταπείνωση, πίστη και αγάπη. Άνθρωποι που συχνά τους κοροϊδεύουμε, αλλά που μπορεί να ζουν μέσα στο Φως του Χριστού.

Δεν είναι τρελοί, αλλά τους θεωρούμε τρελούς, επειδή ζουν μια ζωή τόσο διαφορετική απ’ αυτήν που έχουμε μάθει εμείς να ζούμε. Αν τους γνωρίσουμε καλύτερα, χωρίς να τους αντιμετωπίζουμε εγωιστικά, θα ανοίξει μπροστά στα μάτια μας ένας άγνωστος φωτεινός κόσμος. Αληθινός φωτεινός κόσμος, κι όχι φανταστικός, σαν αυτούς που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα και βλέπουμε στις ταινίες φαντασίας.

Αλλά αυτός ο κόσμος χρειάζεται μια δέσμευση: το να γίνουμε μέλη του Σώματος του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέσα στην οποία μπορεί να γιατρευτούν οι πληγές της ψυχής μας, η κακία μας και τα ελαττώματά μας, και να έρθει στην καρδιά μας η αληθινή ταπεινή αγάπη και το Φως του Θεού.

Για να μην πολυλογούμε, οι άγιοι, πεθαίνοντας, δεν πέθαναν, αλλά συνεχίζουν να εμφανίζονται αμέτρητες φορές και να κάνουν θαύματα. Ο άγιος Γεώργιος, η αγία Παρασκευή κ.τ.λ. έζησαν πριν από περίπου 17 ή 18 αιώνες κι όμως εμφανίζονται ακόμη και σήμερα. Ο άγιος Ραφαήλ πριν από 5 αιώνες. Ο άγιος Νεκτάριος πριν ένα αιώνα. Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο γέροντας Παΐσιος κ.ά., «κοιμήθηκαν» πριν λίγες δεκαετίες – και οι εμφανίσεις τους είναι πάρα πολλές.

Αυτό είναι και η χριστιανική απάντηση στην ιδέα ότι, δήθεν, οι ψυχές «μετενσαρκώνονται», δηλαδή γεννιούνται ξανά και ξανά σε άλλα σώματα. Αν ίσχυε αυτό, όλοι αυτοί οι άγιοι δε θα μπορούσαν να εμφανίζονται ακόμη με την προσωπικότητα (αλλά και τη μορφή) που είχαν όταν ήταν ζωντανοί.

Ότι οι άγιοι εμφανίζονται μετά θάνατον, είναι μαρτυρημένο από τόσες χιλιάδες ανθρώπους, κάθε ηλικίας, φύλου, μορφωτικού επιπέδου και κοινωνικής τάξης, ώστε δε μπορεί να αμφισβητηθεί. Όμως δεν εμφανίζονται μόνο στους χριστιανούς, αλλά και σε ανθρώπους άλλων θρησκειών. Δηλαδή χριστιανοί άγιοι εμφανίζονται σε μουσουλμάνους ή άθεους κτλ και τους βοηθάνε σε δύσκολες καταστάσεις, αποδεικνύοντας πέρα από κάθε αμφιβολία ότι και μετά το θάνατό τους είναι ζωντανοί (αναζητήστε στο Διαδίκτυο το άρθρο μας «Χριστιανικά θαύματα σε μουσουλμάνους»).

Εφόσον λοιπόν οι άγιοι – που είναι άνθρωποι όπως εμείς και που κι εμείς μπορούμε να φτάσουμε, με τη βοήθεια του Θεού, στην ίδια κατάσταση μ’ αυτούς – είναι πάντα ζωντανοί, άρα όλοι οι άνθρωποι είναι πάντα ζωντανοί.

Το τρίτο τεκμήριο ότι ο άνθρωπος ζει αιώνια είναι οι αναρίθμητες περιπτώσεις, όπου η ψυχή ενός κοινού ανθρώπου (όχι αγίου) εμφανίζεται σε ζωντανούς και τους δίνει ένα μήνυμα.

Οι εμφανίσεις αυτές συχνά γίνονται σε όνειρα, και τότε πρέπει να τους βάλουμε ένα ερωτηματικό, γιατί τα όνειρα μπορεί να είναι προϊόντα της φαντασίας μας (ή – λένε οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας – ακόμη και παγίδες του διαβόλου για να μας ξεγελάσει). Όμως υπάρχουν περιπτώσεις που μια ψυχή σε όνειρο μας λέει κάτι που δεν το ξέραμε, οπότε δε μπορεί να είναι προϊόν της φαντασίας μας.

Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που ένας νεκρός εμφανίζεται σε κάποιον ζωντανό ενώ είναι ξύπνιος.

Δε μιλάω για «φαντάσματα». Τα φαντάσματα, υπόψιν, δεν τα πιστεύει ο χριστιανισμός. Μια ψυχή βρίσκεται πάντα στον κόσμο των ψυχών, δεν περιπλανιέται στον κόσμο των ζωντανών, ούτε μπορεί να γίνει επικίνδυνη για τους ζωντανούς. Μόνο με την άδεια του Θεού μπορεί να επικοινωνήσει σε έκτακτη περίπτωση με έναν ζωντανό, για να του δώσει ένα μήνυμα.

Οι περιπτώσεις αυτές είναι τόσο πολλές, που σίγουρα και στην οικογένειά σας και στο χωριό σας θα υπάρχουν κάποιες. Αν δεν ξέρετε, αναζητήστε τις, ρωτώντας τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σας.

Η ανάσταση των νεκρών

Ο Χριστός αναστήθηκε, αλλά εμείς συνεχίζουμε να πεθαίνουμε. Το σώμα μας συνεχίζει να είναι φθαρτό, να μπορεί να τραυματιστεί, ν’ αρρωστήσει και να πεθάνει. Αυτό είναι απαραίτητο, αλλιώς η κακία των κακών ανθρώπων δε θα σταματούσε ποτέ. Ούτε και είναι δυνατόν «οι κακοί να πεθαίνουν και οι καλοί να ζουν για πάντα», γιατί όλοι έχουμε μέσα μας και κακία και καλοσύνη, ενώ για τους καλούς ξέρουμε πολύ καλά ότι ο θάνατος στη γη σημαίνει ένωση με το Χριστό και τις ψυχές των κεκοιμημένων αγίων στον ουρανό.

«Τι να προτιμήσω; Να ζήσω ή να πεθάνω;» αναρωτιόταν ο απόστολος Παύλος όταν ήταν φυλακισμένος από τους Ρωμαίους. «Για σας είναι καλύτερα να ζήσω, αλλά για μένα είναι καλύτερα να πεθάνω και να είμαι μαζί με το Χριστό» (επιστολή προς Φιλιππησίους, κεφ. 1, στίχ. 21-24).

Όλοι θ’ αναστηθούμε μαζί, στο τέλος των ημερών, στο τέλος της παρούσας Ιστορίας του κόσμου, γιατί όλη η ανθρωπότητα είναι ένα σώμα, το Σώμα του Χριστού (=η Εκκλησία), δεμένο με τα δεσμά της αγάπης. Αν ο καθένας που πέθαινε ανασταινόταν την άλλη μέρα, ο σύνδεσμος της ενιαίας ανθρωπότητας θα ράγιζε.

Την ανάσταση των νεκρών, έτσι την περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή (κεφ. 4, στίχ. 16-17), στο κομμάτι που διαβάζεται κάθε φορά στην τελετή της κηδείας: «Ο ίδιος ο Κύριος, με προσταγή, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού θα κατεβεί από τον ουρανό και πρώτα θ’ αναστηθούν οι νεκροί εν Χριστώ. Έπειτα εμείς, όσοι θα έχουμε απομείνει ζωντανοί, αμέσως μαζί μ’ αυτούς θα αρπαχτούμε σε σύννεφα για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο στον αέρα και έτσι θα είμαστε πάντα μαζί Του».

Η Αποκάλυψη, κεφ. 20, στίχοι 11-15, περιγράφει την ανάσταση έτσι: «Και είδα θρόνο μέγα λευκό και τον καθισμένο σ’ αυτόν, που από μπροστά του έφυγε η γη και ο ουρανός… Και είδα τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, να στέκονται μπροστά στο θρόνο, και βιβλία ανοίχτηκαν· και άλλο βιβλίο ανοίχτηκε, που είναι το βιβλίο της ζωής· και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα στα βιβλία, κατά τα έργα τους. Και έδωσε η θάλασσα τους νεκρούς της και ο θάνατος και ο άδης έδωσαν τους νεκρούς τους, και κρίθηκαν ο καθένας κατά τα έργα του… Και ο θάνατος και ο άδης ρίχτηκαν στη λίμνη του πυρός· αυτός είναι ο θάνατος ο δεύτερος. Και αν κάποιος δε βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής, ρίχτηκε στη λίμνη του πυρός».

Να διευκρινίσω αμέσως ότι η «λίμνη του πυρός» (η κόλαση), κατά τους αγίους Πατέρες της Ορθοδοξίας είναι το ίδιο το Φως του Θεού, που το δίνει σε όλους τους ανθρώπους, αλλά οι ταπεινοί και καλοί άνθρωποι το παίρνουν μέσα τους ως Φως, ενώ εκείνοι που το βλέπουν μέσα από την παραμόρφωση του εγωισμού δε μπορούν να το αντέξουν και το ζουν ως Φωτιά. Άρα παράδεισος και κόλαση είναι το ίδιο πράγμα, αλλά αλλάζει η κατάσταση του ανθρώπου απέναντί τους. «Σκοπός της χριστιανικής ζωής» έγραφε ο μεγάλος θεολόγος καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης «είναι να δούμε όλοι το Θεό ως Φως και όχι ως Φωτιά».

Not often you see a Nazi serpent in an icon

http://byztex.blogspot.gr/2014/09/not-often-you-see-nazi-serpent-in-icon.html

Bishop Gorazd of Prague given name Matěj Pavlík (May 26, 1879 – September 4, 1942), was the hierarch of the revived Orthodox Church in Moravia, the Church of Czechoslovakia, after World War I. During World War II, having provided refuge for the assassins of SS-Obergruppenfuhrer Reinhard Heydrich, called The Hangman of Prague, in the cathedral of Saints Cyril and Methodius in Prague, Gorazd took full responsibility for protecting the patriots after the Schutzstaffel found them in the crypt of the cathedral. This act guaranteed his execution, thus his martyrdom, during the reprisals that followed. His feast day is celebrated on August 22 (OC) or September 4 (NC).

Σήμερον, ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον ἐπὶ γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν...

Σήμερον, ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον ἐπὶ γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν, ὁ στερεώσας ἐν σοφίᾳ τοὺς οὐρανούς, οὐρανὸν ἔμψυχον, ἐν φιλανθρωπίᾳ κατεσκεύασεν· ἐξ ἀκάρπου γὰρ ῥίζης φυτὸν ζωηφόρον, ἐβλάστησεν ἡμῖν τὴν Μητέρα αὐτοῦ, ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, καὶ τῶν ἀνελπίστων ἐλπίς, Κύριε δόξα σοι.
[πηγή βίντεο: Προσλαλιά]

διαΚρητικά 44: Νίκος Γράψας

Νίκος Γράψας, Τρεις καλογήροι Κρητικοί

Παραδοσιακό

Ερμηνεία: Γιάννης Μαράβας
Δίσκος: Μια κόρη από την Αμοργό (LYRA, 1996)
http://www.youtube.com/watch?v=7KgyNW02cZE

5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Ο ονοματοδότης του ιστολογίου μας: το σπουδαίο πόνημα του καταξιωμένου στοχαστή Θ.Ι.Ζιάκα, Πέρα από το άτομο: Το αίνιγμα της ελληνικής ταυτότητας  Γενική Εισαγωγή, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2003, ISBN: 960-527-275-Χ.

5 χρόνια στην μπλογκόσφαιρα 

 2237 αναρτήσεις, 240800 page views.

Σας ευχαριστούμε!

Πατριαρχικόν Μήνυμα ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Ἰνδίκτου (2014)

Ἀριθμ. Πρωτ.907

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΟΥ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ

ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ

ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἡ κοινή Μήτηρ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό Σῶμα τοῦ αἰωνίου Κυρίου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἱερουργεῖ φιλοστόργως διά πασῶν τῶν ἐνεργειῶν αὐτῆς, μάλιστα δέ διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς προσφορᾶς τῶν δώρων Αὐτοῦ πρός τόν Δημιουργόν αὐτῶν, τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν τέκνων αὐτῆς. Καί πράττει τοῦτο, ἔχουσα καί ἀποδεικνύουσα τήν ἀπέραντον καί ἀδιάκριτον ἀγάπην πρός πᾶν μέλος αὐτῆς, εἰς τόν βαθμόν κατά τόν ὁποῖον τήν ἐπιδεικνύει καί ὁ ἐπουράνιος Πατήρ ἡμῶν.

Τήν παρουσίαν πάντων τῶν τέκνων της ἔχουσα πάντοτε ἐν τῇ προσευχητικῇ μνήμῃ αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία, διατηρεῖ ζωηρόν ἐνδιαφέρον καί μέριμναν διά πᾶν ὅ,τι ἔχει σχέσιν καί ἐπηρεάζει τήν ζωήν αὐτῶν. Διό καί δέν μένει ἀσυγκίνητος καί ἀδιάφορος ἐκ τῆς συνεχιζομένης καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ ὁποία καθ᾿ ἡμέραν συντελουμένη, ἕνεκα τῆς ἀπληστίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ματαίας φιλαργύρου σπουδῆς καί κερδοφορίας, συνιστᾷ ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀποστροφήν τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί ὡς ἐκ ταύτης ταραχήντῆς κτίσεως καί διάσπασιν τῆς κορωνίδος τῆς δημιουργίας, τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί ἀπειλήν αὐτῆς ταύτης τῆς συνεχίσεως τῆς ζωῆς.

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἤδη ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἀξιολογοῦντες τά σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀλλά καί ἐν πιστότητι εἰς τό εὐχαριστιακόν χρέος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνεκηρύξαμεν καί ἀφιερώσαμεν τήν 1ην Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους, ἀρχήν τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, εἰς ἱκετηρίους καί ἱλαστηρίους δεήσεις ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῆς κληροδοτηθείσης ἡμῖν δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τοῦ περιβάλλοντος. Κατά τήν ἡμέραν ταύτην, κλίνομεν γόνυ ψυχῆς καί καρδίας καί ἐξαιτούμεθα παρά τοῦ Θεοῦ Λόγου νά ἐπιβλέψῃ φιλανθρώπως ἐπί τήν δημιουργίαν Αὐτοῦ καί, παραβλέπων τάς ἁμαρτίας καί τήν ἀπληστίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, νά «ἀνοίξῃ τήν χεῖρα Αὐτοῦ καί νά πληρώσῃ χρηστότητος τά σύμπαντα» καί νά ἀνασχέσῃ τήν καταστροφικήν πορείαν τοῦ κόσμου.

Εἶναι βεβαίως ἀληθές, ὅτι κατά τάς τελευταίας δεκαετίας ἐπετεύχθη σημαντική πρόοδος, οὐχί βεβαίως ἐπαρκής, εἰς τόν τομέα τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος, μέ τήν διαρκῆ εὐαισθητοποίησιν τῆς κοινῆς γνώμης, τήν λῆψιν προληπτικῶν καί ἀνασταλτικῶν μέτρων, τήν λειτουργίαν προγραμμάτων ἀειφορίας, τήν στροφήν πρός ἠπίας μορφῆς πηγάς ἐνεργείας καί πολλά εἰσέτι καρποφόρα καί ἀξιόλογα μέτρα καί δράσεις, εἰς ἅς συνέβαλον καί αἱ προσπάθειαι καί ἡ μέριμνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐν συνεργασίᾳ καί μετά διεθνῶν οἰκολογικῶν ἱδρυμάτων καί ὀργανισμῶν.

Ἑορτάζοντες καί ἐφέτος τήν ἑορτήν τῆς Βυζαντινῆς Ἰνδικτιῶνος καί εἰσερχόμενοι εἰς ἕνα νέον ἐνιαυτόν τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου, ἀπευθυνόμεθα πρός τό εὐλογημένον Ὀρθόδοξον πλήρωμα καί πρός τόν κόσμον ὅλον καί καλοῦμεν πάντας εἰς συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν, εὐαισθητοποίησιν καί συστράτευσιν τῶν δυνάμεων πρός ἐπιστροφήν εἰς μίαν κατάστασιν, ἄν ὄχι εἰς τήν πρωτόπλαστον ἀπολύτως εὐχαριστιακήν καί δοξολογικήν, ἀλλά τοὐλάχιστον εἰς ἀποπνέουσαν τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου.

Ἡ ἄνευ φραγμῶν ληστρική ἐκμετάλλευσις τῶν φυσικῶν πόρων τῆς δημιουργίας, ἀποτελοῦσα τήν κυρίαν αἰτίαν καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, εἶναι κατά τήν μαρτυρίαν τῆς θεολογίας, τῆς τέχνης καί τῆς λογοτεχνίας ἀποτέλεσμα πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, παρακοῆς πρός τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου καί μή συμμορφώσεως πρός τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία παρέχει τό ἀντίδοτον διά τήν θεραπείαν τῶν οἰκολογικῶν προβλημάτων, καλοῦσα τούς πάντας εἰς ἀποκατάστασιν τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ εἰς τό ἀρχαῖον, τό πρωτότυπον κάλλος. Ἡ ἀνόρθωσις τῆς πεπτωκυΐας φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῇ ἐπιπνοίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῇ μετοχῇ εἰς τάς δωρεάς αὐτοῦ, ἀποκαθιστᾷ καί τήν ἁρμονικήν σχέσιν τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν καί τήν δημιουργίαν, τήν ὁποίαν ἐποίησεν ὁ Θεός πρός χαράν, τέρψιν καί ἀπόλαυσιν αὐτοῦ, ἀλλά καί ἀναγωγήν αὐτοῦ εἰς τόν Ἴδιον, τόν Πλάστην.

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καλεῖ ἡμᾶς «ἐπεξεργάσασθαι ἐν Λόγῳ Θεοῦ καί Πνεύματι ζωοποιῷ τόν ξύμπαντα κόσμον», ὡς ὁ σήμερον ἑορταζόμενος Ἅγιος Συμεών ἐν τῷ στύλῳ, καί ἀπό τῶν αἰσθητῶν καί φυσικῶν νά ἀναβαίνωμεν εἰς τά «μετά τά φυσικά» καί νά κύπτωμεν εἰς «τά τῆς θεολογίας ἁπλᾶ καί ἀπόλυτα μυστικά θεάματα», ὥστε ἀπό τῆς κτίσεως νά ἀναγώμεθα εἰς τόν Κτίστην.

Ἡ ἐνοικοῦσα ἐπίπνοια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι αὐτή ἡ ὁποία θεοῖ τόν μέτοχον αὐτῆς καί ἑνοποιεῖ συγχρόνως τόν ἄνθρωπον μέ τό περιβάλλον αὐτοῦ, ὥστε νά αἰσθάνεται αὐτό ὡς μέρος τοῦ ἑαυτοῦ του καί νά σέβεται αὐτό ὡς κάτι τό ἱερόν, χωρίς νά παρασύρεται εἰς καταχρήσεις καί ὑπερβολάς.

Ὁ σεβασμός καί ἡ τροφή τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ φυσικοῦ κόσμου ἀσφαλῶς καί δέν ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἀπλήστου χρήσεως αὐτοῦ, ἀλλά διά τοῦ σεβασμοῦ αὐτοῦ, δηλαδή τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπον, τοῦ ἀνθρώπου πρός τά ἔμβια ὄντα, ἀλλά καί τά ἔχοντα ἰκμάδα καί προσφοράν ζωῆς «καλά λίαν» καί ἐν σοφίᾳ καί ἁρμονίᾳ πλασθέντα μόνῳ τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου ὁρατά τε καί ἀόρατα στοιχεῖα τῆς φύσεως. Τοιουτοτρόπως θά δυνηθῶμεν νά πίωμεν ὕδωρ ἐκ τῆς ζωοποιοῦ πέτρας, νά βλέπωμεν τόν αἰσθητόν ἥλιον καί ἀναγώμεθα εἰς τόν νοητόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, νά ἀτενίζωμεν τόν ὑλικόν στῦλον τοῦ Ὁσίου Συμεών καί νά βλέπωμεν τόν ἀληθινόν στῦλον τοῦ φωτός, νά βλέπωμεν τάς νεφέλας τῶν ὑδάτων μέ στόχον νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν νεφέλην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τήν κατάπαυσιν, ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθε Χριστός, νά σπουδάσωμεν ἀπογραφῆναι μετά τῶν πρωτοτόκων εἰς τήν ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίαν. Μόνον ὑπό τοιοῦτον φρόνημα κινούμενοι, ἐν σεβασμῷ τῆς προσφορᾶς ἑκάστου ἐμβίου ὄντος καί φυτοῦ εἰς τήν παγκόσμιον λειτουργίαν τῆς ζωῆς, θά ἐπιλύσωμεν αὐτομάτως διά τῆς Θείας Χάριτος καί ὄχι διά τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυνάμου βίας πάντα τά περιβαλλοντικά μας προβλήματα. Τό μήνυμα τοῦτο ζωῆς, εἶναι μήνυμα ὑποχρεώσεως νά συνεχίσωμεν τόν πνευματικόν ἀγῶνα καί τήν προσπάθειαν, προσευχόμενοι, προτρεπόμενοι, παρακαλοῦντες, ἱκετεύοντες, ἐφιστῶντες τήν προσοχήν πάντων εἰς τήν ἀναγκαιότητα προστασίας ἡμῶν αὐτῶν ἀπό τῆς ἐπερχομένης ὀργῆς ἐπί τήν κτίσιν λόγῳ τῆς ἀλλοιώσεως αὐτῆς.

Ἡ συνεχής προσήλωσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τά γήϊνα καί φθαρτά εἶναι ἡ προκαλοῦσα καί τά προβλήματα εἰς τήν δημιουργίαν, καθότι, ὅσον περισσότερον στρεφόμεθα εἰς τήν γῆν, τόσον περισσότερον ἀπομακρυνόμεθα τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ Θεοῦ.

Τήν ὀφειλετικήν καί σωτηριώδη δέσμευσιν αὐτῆς ὑπέρ τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καί τῆς συνεχίσεως ἐν πνευματικῇ καί ὑλικῇ ἀκμῇ τῆς ἐπί τοῦ πλανήτου ἡμῶν ζωῆς, τοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ, ἀναλαβοῦσα ἐν φόβῳ Θεοῦ ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί καλλιεργοῦσα ἀδιαλείπτως, μελετᾷ τήν πραγματοποίησιν Οἰκολογικοῦ Συνεδρίου κατά τόν προσεχῆ Ἰούνιον ἐν τῇ ἕδρᾳ αὐτῆς ἐπί τοῦ θέματος «Θεολογία, Οἰκολογία καί Λόγος: διάλογος διά τό περιβάλλον, τήν λογοτεχνίαν καί τάς τέχνας». Στόχος αὐτοῦ ἡ ἀφύπνησις τῆς παγκοσμίου συνειδήσεως ἐπί τῆς εἰδικῆς καί ἰδιαιτέρας σημασίας πτυχῆς τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς διαστάσεως τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως καί τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ περιβάλλοντος εἰς τό «ἀρχαῖον κάλλος», τό φυσικόν, τό ἱερόν, τό ἅγιον, τό τέλειον, ὡς ἐξῆλθεν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ τεχνουργήσαντος αὐτό Θεοῦ Λόγου, εἰς ἀπόλαυσιν καί τροφήν ἡμετέραν, μετά ἰδιαιτέρων ἀναφορῶν εἰς τήν σχέσιν αὐτοῦ πρός τήν τέχνην καί τήν λογοτεχνίαν.

Ἔχοντες «ἐν ἑαυτοῖς ἀπαράθραυστον τήν μνήμην τῶν κριμάτων» τοῦ Κυρίου, μαρτυροῦμεν ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῶν πανορθοδόξων τοῦ λόγου τό ἀληθές καί ἐφιστῶμεν τήν προσοχήν πάντων ἐπί τῶν ἐπαπειλουμένων δεινῶν, τά ὁποῖα ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἐκ φιλανθρώπου προνοίας ἀσφαλῶς δέν θά ἐπιτρέψῃ, καλοῦντες τούς πάντας εἰς ἐπιστράτευσιν πρός καί διά τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς κόσμου ἐπιστροφήν εἰς τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου, τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

͵βιδ΄ Σεπτεμβρίου α΄