ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Δημοσιεύθηκε στο Λεύκωμα Αποφοίτων 2014 του 3ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου Κρήτης, επιμέλεια: Κλ. Μπουραντά, Ηράκλειο 2014, σελ.28.

Στους αποφοίτους του 3ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου σχολικού έτους 2013-14, αντίδωρο για την υποδειγματική τους συμπεριφορά στην πενταήμερη εκδρομή (Γιάννενα-Θεσσαλονίκη) και στους ακούραστους συνοδοιπόρους, γεμάτους ανθρωπιά και αυταπάρνηση, συναδέλφους συνοδούς Κική Δήμτσα, Π. Ξηρουχάκη, Δημήτρη Χουρδάκη, Μανώλη Δενδραλίδη.

Η πρώτη εντύπωση που δίδεται στον επισκέπτη της Θεσσαλονίκης είναι η αίσθηση του οικείου. Αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ: είναι μαυλίστρα και δεν του δίνει αφορμές για να κουραστεί. Τουναντίον, η παραλία της, ατέλειωτη, προσφέρεται για βόλτα και αναστοχασμό. Οι άνθρωποι είναι εγκάρδιοι και χαλαροί. Παρά το έντονο –ενίοτε- αστικό τοπίο η πόλη βρίσκεται σε «άλλη φάση»: έχει τον δικό της ρυθμό, το δικό της χρώμα.

Σ’ αυτήν την πόλη συνυπάρχουν αρμονικά το Βυζάντιο, η Οθωμανοκρατία και η νεωτερικότητα μαζί με τις επιμέρους –μικρές ή μεγαλύτερες- κοινότητες.

Από τα μνημεία της πόλης ξεχώρισα τον Άγιο Δημήτριο και το μνημείο του Ολοκαυτώματος. Κοινή είναι η συγκίνηση που αποπνέεται στους δυο χώρους: συγκίνηση από θρησκευτικά συναισθήματα αφορμώμενη (η μυροβλυσία του Πολιούχου συγκλονίζει τον πιστό και τον οδηγεί σε δάκρυα χαρμολύπης), στην πρώτη περίπτωση∙ συγκίνηση εξαιτίας της ανάμνησης της τραγωδίας με τις εκατόμβες των αθώων θυμάτων, στην δεύτερη περίπτωση. Το μνημείο του Ολοκαυτώματος μου θύμισε τη φράση του Αντόνιο Χοσέ ντα Σίλβα: «Αν είσαι ένοχος επειδή δεν είσαι ένοχος, τότε είμαι ένοχος»[1]. Αυτός ο λαός διαχρονικά καταδυναστεύεται γι’ αυτό που δεν είναι, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο Πιέρ Βιντάλ- Νακέ[2]. Γι’ αυτό, είναι νομίζω αυτονόητο, ότι ο αντισημιτισμός συνιστά τη χειρότερη μορφή ρατσισμού.

Macedonia Palace

Παρασκευή 14/3/2014

Γ. Μ. Βαρδαβάς

[1] . Βλ. Εντγκάρ Μορέν, Ο νεωτερικός κόσμος και το εβραϊκό ζήτημα, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2007, σελ. 37.

[2] . Βλ. Πιέρ Βιντάλ-Νακέ, Αγώνας μου η Ιστορία, εκδόσεις Ολκός, Αθήνα 2007, σελ. 97.

[πηγή]