Σ. Αμάραντος, Η ιδεολογική υπεραξία του νέου στην πολιτική και την οικονομία

πηγή: Αντίφωνο

Η ιδεολογική υπεραξία του νέου στην πολιτική και την οικονομία*

του Σ. Αμάραντου

Η σύγχρονη εποχή καταξίωσε την έννοια του νέου, αυτοπροσδιοριζόμενη ως νεωτερικότητα και ετεροπροσδιοριζόμενη ως προς τις προηγούμενες ιστορικές εποχές που χρεώνονται τον χαρακτήρα του «παλαιού». Η εποχή που προκύπτει μέσα από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό ανάγει τον εαυτό της σε καθολικό πρότυπο σύμφωνα με το οποίο αποτιμώνται ως υποδεέστερα όλα τα άλλα πολιτισμικά παραδείγματα. Ο καταλυτικός προσδιορισμός αυτός υποχρέωσε τη διάδοχη της νεωτερικής κοινωνίας εποχή να ονοματίσει τον εαυτό της, θέτοντας τον προϋπάρχοντα ετεροπροσδιορισμό σε αθροιστική σχέση. Έτσι η μετανεωτερικότητα χρησιμοποιεί την ιδεολογία του νέου και την αθροίζει με την πρόθεση «μετά». Συνολικά η διαδικασία αυτή ωθεί στη μεταμόρφωση του «νέου» σε αξία καθεαυτή και του παλιού σε απαξία. Η ποιότητα του κρινόμενου προσώπου ή πράγματος, αντί να προσδιορίζει την αξιολόγησή του, αποτιμάται σε σχέση με το κατά πόσο αποτελεσματικά του αποδίδεται ο χαρακτηρισμός του «νέου». Πράγματι από την αυγή της σύγχρονης εποχής, η κοινωνία συνταράσσεται από ένα σύνολο ρήξεων που αργά ή γρήγορα δίνουν τον συμβολισμό τους σε όλους τους τομείς της ζωής. Οι τεχνικές καινοτομίες, οι οικονομικές σχέσεις, οι πολιτικές ισορροπίες, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες, οι κοσμοθεωρητικές αποφάνσεις και οι καθημερινές στάσεις ζωής, βρίσκονται σε μια συνεχή αλληλεπίδραση. Οι αντιδράσεις του Ρομαντισμού δεν μπόρεσε παρά να επισφραγίσουν το ατελέσφορο της άρνησης των ρυθμών ανατροπής. 

Η άνοδος και η ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης, αποτέλεσε τον σημαιοφόρο αυτών των αλλαγών. Στη συνέχεια η ταξική αυτή κυριαρχία, θα έπρεπε να διατηρηθεί με την αποτελεσματική απώθηση των ισχυρών τάσεων ολοκλήρωσης της επαναστατικής ρήξης, των μη ικανοποιημένων κοινωνικών δυνάμεων, στην προοπτική της λεγόμενης αταξικής κοινωνίας, θέτοντας ως μέσο την εκχώρηση μερικών προνομίων (δικαιώματα) προς τους κοινωνικά αδύναμους, ώστε να πάψουν να αποτελούν, σε μια εποχή επαναστατικής όξυνσης, κίνδυνο αποσταθεροποίησης της θεσμισμένης εξουσίας. Η αποκρυστάλλωση της νέας νομιμότητας έπρεπε να διατηρεί τα πάγια χαρακτηριστικά της νέας εποχής, δηλαδή την οιονεί πρόοδο, ενώ ταυτόχρονα οι ανατρεπτικές δυνάμεις της κοινωνίας, έπρεπε να τεθούν υπό έλεγχο. Έπρεπε λοιπόν να μεθοδευτεί μια βολική προς τις ολιγαρχικές βλέψεις της αστικής τάξης χρήση του «νέου». 

Οι δυο κεντρικοί χώροι όπου άσκησαν όλη τους την πίεση οι αστικές βλέψεις, είναι η οικονομία και η πολιτική. Πράγματι, θα μπορούσαμε να καταγράψουμε στον χώρο της οικονομίας τον ιλιγγιώδη ρυθμό της παραγωγής και της κατανάλωσης, ο οποίος στηρίχθηκε στην αποθέωση του νέου. Είτε πρόκειται για πραγματικά νέα δεδομένα της παραγωγής, είτε για εξωτερικές και επιφανειακές ιδιότητες που επενδύθηκαν σε ήδη δεδομένες ιδιότητες πραγμάτων, το νεωτερικό στοιχείο γίνεται φετίχ, ενώ παράλληλα η σύγχρονη κοινωνική θέση και ταυτότητα, δείχνει πως μπορεί να επιβεβαιώνεται μέσα από την κατανάλωση ή και την πιθανότητα κατανάλωσης αυτών των προϊόντων. 

Στον δεύτερο κεντρικό χώρο η πολιτική επικοινωνία στηριζόμενη στην ιδιαίτερη αξιολόγηση του νέου, προωθεί συστηματικά την αντίστοιχη ιδεολογία, μέσα από την οποία είναι σε θέση να χρεώνει, σε εξωτερικές και επέκεινα της ουσίας ιδιότητες, την αξιακή βαρύτητα των πολιτικών προϊόντων και να νομιμοποιεί ή να απονομιμοποιεί αντίστοιχα, συγκεκριμένες πολιτικές κρίσεις και προτάγματα. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να κατοχυρωθεί η επιβίωση στοιχείων με αποδεδειγμένα αρνητική παρουσία στην ιστορία, να καταβαραθρωθούν χρήσιμα υλικά του παρελθόντος και να νοηματοδοτηθούν ως θετικά στοιχεία πολιτικής παρουσίας που δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Πρόκειται άρα για την συγκρότηση ενός μηχανισμού ερμηνευτικής αλλοίωσης της πραγματικότητας, με στόχο την χειραγώγηση της κοινωνίας στο επίπεδο των ίδιων της των μέσων αξιολόγησης της πραγματικότητας, η οποία εδράζεται σε μια πραγματική ιστορική εξέλιξη. Στην προοπτική αυτή βλέπουμε, λόγου χάρη, να ορίζεται ο βιολογικός παράγοντας της ηλικίας ως ένα από τα κυρίαρχα κριτήρια πολιτικής επιλογής. Από την άλλη το συναφές διπολικό σύμπλεγμα πρόοδος-συντήρηση, αντλώντας την ιδεολογική του ισχύ από την προϋπάρχουσα κατίσχυση του νέου έναντι του παλαιού, αρκεί, για να αποκαθηλώσει ή να νομιμοποιήσει πολιτικά πρόσωπα και ασκούμενες πολιτικές ανεξαρτήτως περιεχομένου και αποτελέσματος. 

Με άλλα λόγια, οι κυρίαρχες δυνάμεις της ολιγαρχίας, επιχειρούν να κατατάξουν τελεσίδικα και άρα να κρίνουν την κοινωνική πορεία ένας πολιτικού θεσμού, μιας ιδέας και ενός πρόσωπου, προσάπτοντάς τους σχέση ή μη σχέση με την παράμετρο του νέου ως αξία καθεαυτή. Ως εκ τούτου, η ποιότητα και το περιεχόμενο του αντικειμένου που κρίνεται, εξαφανίζεται από τη στοχαστική μας δυνατότητα και η τελευταία υποκύπτει στον άνωθεν έλεγχο των παραγώγων των πολιτικών προϊόντων, στηριζόμενη αναφανδόν στη φενάκη της μη αναγκαίας σύνδεσης του «νέου» με το θετικό.

_____________________________

[*] Οι αναφορές θα μπορούσαν να είναι πολλές. Θα αρκεστώ όμως στην γενική παραπομπή στο συνολικό έργο τριών σημαντικών στοχαστών της σύγχρονης εποχής, όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Παναγιώτης Κονδύλης και ο Γιώργος Κοντογιώργης. Φυσικά η ερμηνευτική ευθύνη καθώς και το συνθετικό αποτέλεσμα βαραίνει εμένα προσωπικά.

Ν.Γ.Πεντζίκης, Ανδρέας Δημακούδης

(…) Θὰ διάλεγε ἕνα βιβλίο. Μιὰ ἱστορία θαλασσινή. Μιὰ ἔκδοση ἄνετη κι’ εὐχάριστη, μὲ σωστὴ ἀναλογία γραμμάτων καὶ λευκοῦ περιθωρίου, σὲ καλὴ ποιότητα χαρτιοῦ. Θὰ καθότανε μισοξαπλωμένος στὴν πέτσινη πολυθρόνα. Δὲν θ’ ἀπασχολοῦνταν μὲ τὸν συρφετὸ τῶν σκέψεων. Τὸ σῶμα του ὁλόκληρο θὰ ἔσβηνε σὲ μιὰ γλυπόπικρη γεύση, δημιουργικὴ εἰκόνων γεμάτων ἡδονὴ κι’ εὐχαρίστηση. (…)

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Αγία Άννα (πηγή)

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Ανδρέας Δημακούδης και άλλες μαρτυρίες χαμού και δεύτερης πανοπλίας, εκδ. ΑΣΕ, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 9.

[πηγή]

ΠΟΙΟΙ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΕΣ (update 1-6-14)- ΝΕΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: ΠΡΩΤΗ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΥΣ Η ΣΠΥΡΑΚΗ ΣΤΗ ΝΔ

Με βάση τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα σταυροδοσίας του ΥΠΕΣ (1-6-2014, ώρα 14: 30, ενσωμάτωση 94,50%) ευρωβουλευτές εκλέγονται:

ΣΥΡΙΖΑ

1. ΓΛΕΖΟΣ ΕΜΜ.

2. ΣΑΚΟΡΑΦΑ Σ.

3. ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ Δ.

4. ΚΟΥΝΕΒΑ Κ.

5. ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ Γ.

6. ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΣ Κ.



ΝΔ

1. ΣΠΥΡΑΚΗ Μ.

2. ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΜΜ.

3. ΒΟΖΕΝΜΠΕΡΓΚ ΕΛ.

4. ΚΥΡΤΣΟΣ Γ.

5. ΖΑΓΟΡΑΚΗΣ Θ.



ΧΑ

1. ΣΥΝΑΔΙΝΟΣ ΕΛ.

2. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ Λ.

3. ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ Γ.



ΕΛΙΑ

1. KAΪΛΗ Ε.

2. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ Ν.



ΠΟΤΑΜΙ

1.ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗΣ Γ.

2.ΚΥΡΚΟΣ Μ.

ΚΚΕ

1. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Κ.

2. ΖΑΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ Σ.

ΑΝΕΛ

ΜΑΡΙΑΣ ΕΠ.

Δείτε την εξέλιξη της σταυροδοσίας στο:

http://ekloges.ypes.gr/

επιλέγοντας το “ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ”

ΕΚΛΟΓΕΣ 2014: ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (ΜΕΣΩ ΥΠΕΣ)

Δείτε τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και των εκλογών στην τοπική αυτοδιοίκηση (με τη μεγάλη μάχη στην Περιφέρεια Αττικής) κάνοντας κλικ εδώ:

http://ekloges.ypes.gr/

Σπυρίδων Τρωιάνος,Η αρχή της Οικονομίας στην Ορθόδοξη παράδοση άλλοτε και τώρα

Πηγή:

http://www.youtube.com/watch?v=1p0n6GMe49c

Εισήγηση του Σπυρίδωνος Τρωιάνου,Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα "Η αρχή της Οικονομίας στην Ορθόδοξη παράδοση άλλοτε και τώρα", που εκφωνήθηκε την Πέμπτη 8 Μαΐου 2014 στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου, με τίτλο: "Κανόνες της Εκκλησίας και σύγχρονες προκλήσεις", στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας.

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014: ΔΕΙΤΕ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΕΤΕ (ΜΕΣΩ ΥΠΕΣ)

Κάντε κλικ εδώ:

http://katalogoi.ypes.gr/services/eea/eeagr/eea.htm

φωτογραφήματα 42

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Μουσικόραμα 36: Michael Cretu - The Time Of Our Lives

http://www.youtube.com/watch?v=pUZvoA5AH7w

Οι παλιότεροι θα θυμούνται την ιστορική εκπομπή του Κώστα Μότση "Μικρόφωνο στα γήπεδα" από την ΕΡΑ-4 (μετέπειτα την ΕΡΑ ΣΠΟΡ). Μια εκπομπή που μεγάλωσε γενιές και γενιές σε εποχές πιο αθώες: τότε δεν υπήρχε ζωντανή μετάδοση των αγώνων της Κυριακής και όλοι οι φίλοι του ποδοσφαίρου -ειδικά στην επαρχία- άκουγαν την εξέλιξη των αγώνων στο ραδιόφωνο. [Μάλιστα για μεγάλο διάστημα υπήρχε αναλόγου περιεχομένου εκπομπή και στην ΕΡΑ-2 με τον Ηρακλή Κοτζιά]. Χαρακτηριστικό της εποχής ήταν το γεγονός ότι όλοι οι αγώνες διεξάγονταν την ίδια ώρα. Το κομμάτι του Michael Cretu, The Time Of Our Lives ήταν το μουσικό σήμα της εκπομπής "Μικρόφωνο στα γήπεδα".

[update 2017]: Ο Κ. Μότσης απεβίωσε στις 4/12/2017: 
http://www.ert.gr/eidiseis/ellada/kinonia/pethane-o-kostas-motsis-o-idrytis-tis-era-spor/

Θ. Ι. Ρηγινιώτης, Προφήτες, που δεν τους κάλεσε ο Θεός…

Βρισκόμαστε σε μια εποχή μεγάλης πνευματικής σύγχυσης. Το θρησκευτικό μπέρδεμα είναι τέτοιο, που θυμίζει τα ρωμαϊκά χρόνια, όταν πρωτοεμφανίστηκε ο χριστιανισμός – τότε, το ανακάτεμα των θρησκειών και η μαγεία διαφόρων ειδών κυριαρχούσαν. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και σήμερα: ο δυτικός κόσμος έχει γεμίσει από πρόσωπα και ομάδες που δίνουν πνευματικές υποσχέσεις, ανακατεύοντας ιδέες και πρακτικές από διάφορες θρησκείες και βεβαιώνοντας ή πιστεύοντας και οι ίδιοι ότι διαθέτουν κάποιο ξεχωριστό «χάρισμα» και την υψηλή «αποστολή» να διδάξουν και να καθοδηγήσουν την ανθρωπότητα…

Πέρα από τους γκουρού, τα μέντιουμ κ.ά., που προέρχονται από τις θρησκείες της Άπω Ανατολής ή την αρχαία ειδωλολατρία, και στο χώρο του χριστιανισμού έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, σε όλο τον πλανήτη, η εμφάνιση ανθρώπων με «ιδιαίτερα χαρίσματα», «κλήσεις» και «αποστολές».

Τα πρόσωπα αυτά συχνά συσπειρώνονται στις ομάδες που ονομάζονται «Εκκλησία της Πεντηκοστής» («πεντηκοστιανοί») ή στις ομάδες των «αναγεννημένων» ή «χαρισματικών χριστιανών», που κατά τις λατρευτικές συγκεντρώσεις τους πέφτοντας σε κάποια μορφή έκστασης θεωρούν ότι τους επισκέπτεται το Άγιο Πνεύμα και τους οδηγεί σε διάφορες προφητικές ή θαυματουργικές καταστάσεις. Άλλοι ιδρύουν δικές τους ομάδες, για να διδάξουν τον κόσμο, είτε στην ιδιαίτερη πατρίδα τους είτε ταξιδεύοντας σε όλη τη Γη, όπως η περίφημη Βασούλα Ρύντεν.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που θεωρούν τον εαυτό τους ορθόδοξο χριστιανό, πηγαίνουν στην εκκλησία, προσεύχονται, γονατίζουν, μεταλαβαίνουν, ίσως μάλιστα και να εξομολογούνται, και συγχρόνως ζουν μια μεγάλη σειρά υπερφυσικών εμπειριών, οραμάτων και αποκαλύψεων, που πιστεύουν πως τους έρχονται από το Χριστό, την Παναγία, τους αγγέλους ή κάποιον άγιο.

Ορισμένοι από τους «χαρισματούχους» αυτούς συνανθρώπους μας, όλων των παραπάνω περιπτώσεων, εμφανίζουν στ’ αλήθεια προφητικά ή θαυματουργικά χαρίσματα και γίνονται ευεργέτες ταλαίπωρων και δυστυχισμένων ανθρώπων, με αποτέλεσμα να εδραιώνεται μέσα τους (αλλά και στους άλλους) η βεβαιότητα πως είναι άγιοι, εκλεγμένοι από το Θεό για μια ξεχωριστή αποστολή.

Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές 2014: Αποτελέσματα (μέσω ΥΠΕΣ)

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ. ΚΛΙΚ ΕΔΩ:

http://ekloges.ypes.gr/

Μητρ. Προικοννήσου π. Ιωσήφ, Πώς μπορεί να βιωθεί η ορθόδοξη πνευματική ζωή

πηγή: Πεμπτουσία

διαΚρητικά 42: Κώστας Μουντάκης

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΥΝΤΑΚΗΣ-ΧΑΝΙΩΤΙΚΗ ΜΟΥ ΡΟΔΑΡΙΑ
http://www.youtube.com/watch?v=gsnfq-DYzpU

Ανθολόγιον 162: Κωνσταντίνος Τσάτσος

Τοῦτο εἶναι τὸ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας: ὅτι ἡ πρόοδος της δὲν βρίσκεται στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τῶν εἰδικῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πνευματικοὶ ἄνθρωποι.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ἀφορισμοὶ καὶ διαλογισμοί, τέταρτη σειρά, εκδ. Βιβλ. τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα 1972, σελ. 92.

διαΚρητικά 41: Χαΐνηδες

ΧΑΪΝΗΔΕΣ- Ο ΠΑΛΙΟΣ ΣΚΟΠΟΣ
ΣΤΙΧΟΙ-ΜΟΥΣΙΚΗ: Δ.ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ
ΔΙΣΚΟΣ: ΧΑΪΝΗΔΕΣ (1991)

http://www.youtube.com/watch?v=QMHP0xX0sSw

Πέφτουν απ’ τα μαύρα νέφη στάλες τση βροχής
και πληγώνουνε το σκούρο τζάμι τση ψυχής
Πάνω στση καρδιάς τον τοίχο τρέχει το νερό
και ξεθάβγει απ’ τον ασβέστη τον παλιό καιρό

Ήταν κείνο σαν και τούτο μαύρο δειλινό
πού 'φυγε να πάει σ’ άλλον τόπο μακρινό
Κι έρχεται στη θύμησή μου που δακρύζαμε
τον παλιό σκοπό να πούμε σαν αρχίζαμε

Πάν’ οι μήνες, πάν’ τα χρόνια και γεράσαμε
δίχως όνειρα τη νιότη πως περάσαμε;
Δε με νοιάζει στο σκοτίδι πως εμπήκαμε
όσο πως το φως τση μέρας δε χαρήκαμε

Στα κλειστά τα παραθύρια τον παλιό σκοπό
ήρθ’ απόψε όπως πρώτα για να ξαναπώ
Φύσ’ αγέρι, πήγαινέ τση το γλυκό σκοπό
και ψιθύρισέ τση ακόμη πως την αγαπώ

φωτογραφήματα 41

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Θ.Ι.Ρηγινιώτης, Οι τουρίστες έρχονται. Τι θα τους προσφέρουμε;

Συνήθως, τουρίστες επισκέπτονται τη χώρα μας για τον ήλιο και τη θάλασσα, την ιστορία και τις αρχαιότητες, την παρέα με ανοιχτόκαρδους και φιλόξενους μερακλήδες… Όλα αυτά η πατρίδα μας τα διαθέτει σε αφθονία και, δόξα τω Θεώ, τα προσφέρει στους επισκέπτες, παρά τα προβλήματα ή και τα ελαττώματα που παρουσιάζει πολλές φορές η τουριστική μας ανάπτυξη.

Όμως η Ελλάδα διαθέτει σε αφθονία κι ένα άλλο αγαθό, πιο όμορφο, πιο πολύτιμο, αλλά και πιο ενδιαφέρον απ’ όλα τα παραπάνω, που θα μπορούσε να το παρουσιάσει στους φιλοξενούμενούς μας με ποικίλα οφέλη και γι’ αυτούς και για μας. Το αγαθό αυτό είναι η Ορθοδοξία.

Αυτό το άρθρο ασφαλώς το διαβάζουν άνθρωποι διαφόρων θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πεποιθήσεων. Κυρίως όμως απευθύνεται στους ορθόδοξους χριστιανούς και ιδιαίτερα τους ασχολούμενους με τον τουρισμό με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά και στους ιερείς. Φυσικά, ένας άθεος ή τέλος πάντων μη ορθόδοξος δε θα ενδιαφερόταν να φέρει σ’ επαφή με την Ορθοδοξία τους χιλιάδες τουρίστες που περνούν απ’ τον τόπο μας ή έστω τους λίγους ή πολλούς, με τους οποίους έρχεται σε επαφή. Ένας ορθόδοξος όμως, άραγε, θα ενδιαφερόταν να επιχειρήσει κάτι τέτοιο;

Εκτός από τους Ρώσους, που είναι ορθόδοξοι, οι υπόλοιποι ξένοι τουρίστες στη χώρα μας προέρχονται είτε από τη δύση (και είναι ρωμαιοκαθολικοί, προτεστάντες ή άθεοι) ή από την άπω ανατολή, π.χ. την Κίνα και άλλες χώρες. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι – είτε το ξέρουν είτε όχι – αναζητούν το Θεό. Τουρίστες που έρχονται αναζητώντας Ζορμπάδες, άλλοι που αναζητούν φιλοσόφους και πανεπιστήμια κι άλλοι που ψάχνουν για εύκολο σεξ, ακόμα κι αυτοί, στο βάθος αναζητούν το Θεό. Αυτό μόνο μπορεί να σβήσει αληθινά τη δίψα τους.

Πολλοί απ’ αυτούς το ξέρουν και ευχαρίστως θα μάθαιναν κάτι βαθύτερο για τη δική μας θρησκευτική κληρονομιά. Άλλοι δεν το ξέρουν ότι Τον αναζητούν, αλλά θα το συνειδητοποιήσουν μόλις τους δοθεί η ευκαιρία. Και κάποιοι άλλοι δε θα το συνειδητοποιήσουν ποτέ και θ’ απορρίψουν μια τέτοια προσπάθεια – μα και τα κοινά προϊόντα, που προσφέρει ένα κατάστημα, πολλοί τα απορρίπτουν, αλλ’ αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να πάψει να τα προσφέρει γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται.

19 Μαΐου, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ: Γενοκτονία Ποντίων, Εκδηλώσεις Μνήμης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Πανελλαδικές εκδηλώσεις για την Γενοκτονία των Ποντίων από την Π.Ο.Ε. σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Εκδηλώσεις μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου θα πραγματοποιηθούν την Δευτέρα 19 Μαΐου 2014 από την Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (ΠΟΕ), στις 18:30 στην πλατεία Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη και στις 18:30 στην πλατεία Συντάγματος την Αθήνα.

Κεντρικές εκδηλώσεις – Αναλυτικό πρόγραμμα:

Θεσσαλονίκη

Κυριακή 11 Μαΐου: 

10.00: Επιμνημόσυνη δέηση στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας.

Ομιλία του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολου Τζιτζικώστα

11.00: Τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο Γενοκτονίας Ποντιακού Ελληνισμού.

Εθελοντική Αιμοδοσία Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Ν.Θεσσαλονίκης

«Δίνω αίμα για το αίμα που χύθηκε»

9.00-13.00: Εθελοντική αιμοδοσία στην Ένωση Ποντίων Πολίχνης (Αθ. Διάκου 26) και στην Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς (Πλ. Προσφυγικού Ελληνισμού)

Δευτέρα 19 Μαΐου:

17.00: Ποδηλατοπορεία «Τρέχω για τη ζωή, τρέχω για τη μνήμη»

Ποδηλατοπορεία Μνήμης από τη Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας της Π.Ο.Ε. με αφετηρία την Είσοδο του Λιμανιού και κατάληξη στην Πλατεία Αγίας Σοφίας.

Κεντρική εκδήλωση Μνήμης στην Πλατεία Αγίας Σοφίας

18.30: Επιμνημόσυνη Δέηση για τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στο μνημείο Γενοκτονίας του Δήμου Θεσσαλονίκης (Πλ. Αγίας Σοφίας) – Κατάθεση Στεφάνου

19.00: Χαιρετισμός Προέδρου της Π.Ο.Ε. Επαμεινώνδα Φαχαντίδη και Προέδρου της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. Γεωργίου Παρχαρίδη

Ομιλία από τον Δρα Νικόλαο Λυγερό, Στρατηγικό Σύμβουλο

20.00: Πορεία διαμαρτυρίας προς το Τούρκικο Προξενείο και επίδοση Ψηφίσματος

Τρίτη 20 Μαΐου:

Ημερίδα με θέμα την Ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας

18.30: Ημερίδα στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης (Λεωφόρος Νίκης 13) με θέμα “Ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας – Πρώτη προσέγγιση”

Εισηγητές: Δρ. Νίκος Ζάικος, Επ. Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Δρ. Νίκος Λυγερός, Στρατηγικός σύμβουλος.

Αθήνα:

Κυριακή 11 Μαΐου:

Ι.Ν. Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου – Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη

08.00: Επίσημη έπαρση της Εθνικής Σημαίας στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης

11.30: Επιμνημόσυνη Δέηση στον Ι.Ν. Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου

12.00: Ομιλία Θεοφάνη Μαλκίδη, Δρα Κοινωνικών Επιστημών, Μέλους της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη Γενοκτονιών (IAGS), με θέμα: “Μνήμη Γενοκτονίας ή Γενοκτονία της Μνήμης”

13.00: Κατάθεση Στεφάνων στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

19.30: Επίσημη υποστολή της Εθνικής Σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης

Δευτέρα 12 Μαΐου – Παρασκευή 16 Μαΐου: 

Εθελοντική Αιμοδοσία Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδος και Νήσων«Δίνω αίμα για το αίμα που χύθηκε»

9.00-18.00: Εθελοντική αιμοδοσία στο Νοσοκομείο Άγιος Σάββας (Λεωφ. Αλεξάνδρας 171)

Δευτέρα 12 Μαΐου – Δευτέρα 19 Μαΐου:

Πλατεία Περσεφόνης (Στ. Μετρό Κεραμεικού)

Ενημερωτικά περίπτερα σωματείων Σ.Πο.Σ. Νότιας Ελλάδος και Νήσων της Π.Ο.Ε. στην Πλατεία Περσεφόνης, όπου με οπτικοακουστικά και έντυπα μέσα θα προβάλλεται η ιστορία και ο πολιτισμός των Ελλήνων του Πόντου και η τραγική τους κατάληξη.

Σαββάτο 17 Μαΐου:

ΕΣΗΕΑ – Ημερίδα για την Ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας

18.30: Ημερίδα με θέμα «Απαγορεύεται η βαρβαρότητα» στην αίθουσα της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (Ακαδημίας 20)

Εισηγητές: Δρ. Χαΐκ Ντεμογιάν, Διευθυντής Μουσείου Γενοκτονίας των Αρμενίων στο Έρεβαν, Δρ. Βασίλειος Μεϊχανετσίδης, Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη Γενοκτονιών (IAGS), Δρ. Νίκος Λυγερός, Στρατηγικός σύμβουλος

Κυριακή 18 Μαΐου – Δευτέρα 19 Μαΐου:

Πλατεία Περσεφόνης – Ολονυχτία.

Ολονυχτία στο εκθεσιακό περίπτερο της Ένωσης Ποντιακής Νεολαίας Αττικής.

Κατά το ποντιακό έθιμο, τη νύχτα πριν την ταφή του απολεσθέντος προσώπου, τελείται το «μόνασμα» του νεκρού. Τη δε νύχτα αυτή, των 353.000 γενοκτονημένων Ποντίων…

Δευτέρα 19 Μαΐου:

16.00: Ποδηλατοπορεία «Τρέχω για τη ζωή, τρέχω για τη μνήμη»

Ποδηλατοπορεία Μνήμης από τη Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας της Π.Ο.Ε. με αφετηρία την Πλατεία Περσεφόνης στον Κεραμεικό και κατάληξη στην Πλατεία Συντάγματος.

18.30: Κεντρική εκδήλωση Μνήμης στο Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη

19.00: Επίσημη αλλαγή Προεδρικής Φρουράς με ευζώνους να είναι ενδεδυμένοι τη φορεσιά του Πόντιου Αντάρτη

Χαιρετισμός Περιφερειάρχη Αττικής Ιωάννη Σγουρού και Προέδρου του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδος και Νήσων της Π.Ο.Ε. Γεωργίου Βαρυθυμιάδη

Ομιλία από τον Δρα Χαΐκ Ντεμογιάν, Γενοκτονολόγο, Διευθυντή του Μουσείου Γενοκτονίας των Αρμενίων στο Έρεβαν

19.45: Επιμνημόσυνη Δέηση – Κατάθεση στεφάνου – Εθνικός Ύμνος

20.00: Πορεία προς την Πρεσβεία της Τουρκικής Δημοκρατίας και επίδοση Ψηφίσματος

Καλούμε σύσσωμο τον Ποντιακό, και όχι μόνο, Ελληνισμό να δώσει δυναμικό παρόν στις εκδηλώσεις Μνήμης, καθώς το έγκλημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και ο αγώνας για την Διεθνή αναγνώριση αφορά, όπως κάθε μείζον εθνικό θέμα, ολόκληρο τον Ελληνισμό.

http://8apeiro.blogspot.gr/2014/05/2014-19-2014.html

Πηγή: Armenian Community 

Αρχική πηγή: pontos-news.gr

Ιωάννης Λίλης, Επίσημα έθιμα του Ισραήλ και εκφράσεις των προφητών στη Χριστολογία της «Προς Εβραίους» επιστολής

Επίσημα έθιμα του Ισραήλ και εκφράσεις των προφητών

στη Χριστολογία της «Προς Εβραίους» επιστολής[1]

Το πρόσφατο βιβλίο του Ιω. Λίλη, Βασικές αρχές του ορθόδοξου δόγματος(2013)

Ιωάννης Ν. Λίλης

Δρ Θ, Λέκτορας Α.Ε.Α.Η.Κ.

            Έχει ιδιαίτερη σημασία για τη Χριστολογία της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας να δούμε πώς χρησιμοποιείται η Παλαιά Διαθήκη από τον συγγραφέα της «Προς Εβραίους» επιστολής της Καινής Διαθήκης[2] στην προσπάθεια του να διδάξει το πρόσωπο του Θεανθρώπου.[3] Η εν λόγω εξέταση θα μας διευκολύνει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο η εκκλησία διατυπώνει τη διδασκαλία της για το Χριστό, ήδη από τις πρώτες ημέρες της. Η προσεκτική εξέταση των παλαιοδιαθηκικών χωρίων της επιστολής δείχνει πως μόνο ένα χωρίο της[4] έχει το ακριβές περιεχόμενο που του αποδίδει ο συγγραφέας της Προς Εβραίους επιστολής. Τα υπόλοιπα έχουν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο στην Παλαιά Διαθήκη από αυτό που τους αποδίδει η εν λόγω επιστολή της Καινής.

Θ. Ρηγινιώτης, Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

Στον απόηχο των πανηγυρικών εορτασμών της επετείου των 1700 χρόνων από το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Συμβολή στον εορτασμό της μνήμης των αγίων Ισαποστόλων και Φωτιστών των Σλάβων Κυρίλλου και Μεθοδίου (11 Μαΐου).

Του Θ.Ι.Ρηγινιώτη

Ο άθρησκος χαρακτήρας που έχει λάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απολύτως αντίθετος με τις χριστιανικές πνευματικές ρίζες της Ευρώπης.

Ο χαρακτήρας αυτός (που εμφορείται και από ένα «αμυντικό» πνεύμα, οδηγώντας π.χ. στη δράση πολιτικών ομάδων για τον αποκλεισμό της θρησκείας από τη δημόσια ζωή, ενώ παρατηρούνται και άφθονα φαινόμενα «χριστιανοφοβίας» σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, δηλ. ρατσιστικής συμπεριφοράς προς ανθρώπους που εκφράζουν δημόσια τις χριστιανικές πεποιθήσεις τους) οφείλεται κατά κύριο λόγο στα αθεράπευτα τραύματα των δυτικών κοινωνιών από τους εκπροσώπους της χριστιανικής θρησκείας, που κυριάρχησαν σ’ αυτές τα τελευταία χίλια χρόνια. Ο φρικτός Μεσαίωνας, αλλά και η Αποικιοκρατία, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, ο ηθικισμός και πλείστα άλλα πόνεσαν και πονούν το δυτικοευρωπαίο τόσο, ώστε τον ανάγκασαν να πετάξει από πάνω του τη χριστιανική θρησκεία σαν βαρύ πάπλωμα.

Δε γνωρίζει ωστόσο ο δυτικοευρωπαίος αδελφός μας ότι όλες οι εκδοχές του χριστιανισμού που κυριάρχησαν στο δυτικοευρωπαϊκό κόσμο τα τελευταία χίλια χρόνια, τόσο στο ρωμαιοκαθολικό χώρο όσο και στον προτεσταντικό, είναι αιρετικές και συνιστούν εκτροπή από την αυθεντική διδασκαλία και ζωή της Εκκλησίας που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός, σε όλα τα βασικά σημεία της (1). Η εκτροπή αυτή δεν είναι θεωρητική: ο Θεός εξελήφθη ως σκληρός δυνάστης, ο άνθρωπος υποτιμήθηκε και εκμηδενίστηκε, αποκλείστηκε από τη δυνατότητα ένωσης με το Θεό (που συνιστά τη σωτηρία και αυτό ήρθε να πραγματοποιήσει ο Χριστός) και θεωρήθηκε υπόδικος απέναντί Του, η Εκκλησία διαχωρίστηκε από το λαό και ανέλαβε απόλυτη εξουσία επί του ανθρώπου και ο πάπας επί της Εκκλησίας. Ο Μεσαίωνας με όλη την παθολογία του συνιστά προϊόν αυτών των εκτροπών, που οι συνέπειές τους συνεχίζονται ώς σήμερα.

Είναι αυτονόητο πως η διδασκαλία του Ιησού Χριστού για την αγάπη στον πλησίον δεν έχει σχέση με το φανατισμό, τη σκληρότητα, τον ευσεβισμό και τον ηθικισμό, που γνωρίζουν οι δυτικοευρωπαίοι ως χαρακτηριστικά της χριστιανικής θρησκευτικότητας. Δε γνωρίζουν όμως – αν και κάποιοι σιγά σιγά το ανακαλύπτουν – ότι η αυθεντική, αρχέγονη Εκκλησία που ίδρυσε Εκείνος, η Εκκλησία των φτωχών αποστόλων και των μαρτύρων, των πνευματικών αγωνιστών και των ανοιχτόμυαλων διδασκάλων της αγάπης, ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει. Υπήρχε και υπάρχει σε απόσταση μιας ανάσας από τα σπίτια τους. Είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Επηρεασμένοι από τις κρίσεις προκατειλημμένων μελετητών, κυρίως παλαιότερων, για τον ιστορικό χώρο της Ορθοδοξίας, πιθανόν οι περισσότεροι δυτικοευρωπαίοι ταυτίζουν την Ορθοδοξία με βυζαντινές αυτοκρατορικές ραδιουργίες ή με την τσαρική φεουδαρχία. Όμως η Ορθοδοξία δεν ταυτίζεται καθόλου με αυτά – αντίθετα, οι πραγματικοί άγιοι ορθόδοξοι διδάσκαλοι αγωνίστηκαν ενάντια στην αδικία και την καταπίεση, απ’ όπου κι αν προερχόταν. Η Ορθοδοξία επίσης δεν ταυτίζεται με κάποιο πλούσιο και ισχυρό εκκλησιαστικό κατεστημένο, που διαχειρίζεται την πίστη και τη δεισιδαιμονία των ανθρώπων. Είναι ο λαός του Θεού, το Σώμα του Χριστού, στο οποίο όλοι οι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, άντρες και γυναίκες, παιδιά και ενήλικες, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αγράμματοι, άρχοντες και εργάτες, ακόμη και ενάρετοι και αμαρτωλοί, γενναίοι και δειλοί, πιστοί και άπιστοι, είναι προσκεκλημένοι ισότιμα να ενωθούν με το συνάνθρωπο, με τον Ιησού Χριστό, με τον Τριαδικό Θεό και κατ’ επέκτασιν με όλα τα όντα, και να φτάσουν (ενώ ακόμη ζουν, όχι απλώς «μετά θάνατον») στην τελειότερη δυνατή πνευματική κατάσταση: να γίνουν κατά χάριν θεοί, δηλαδή άγιοι, και να βασιλεύσουν μαζί με το Χριστό στην αιώνια Βασιλεία Του.

Πρόκειται για ένα τρόπο ζωής, που, όταν ακολουθείται με σοβαρότητα και συνέπεια, οδηγεί τον άνθρωπο στη θεραπεία της ψυχής του από τα πάθη (δηλαδή από ό,τι του προκαλεί εξάρτηση) και την εγκατάσταση μέσα του της ταπεινής και ανιδιοτελούς αγάπης προς όλους τους ανθρώπους και προς όλα τα όντα. Όλα τα στοιχεία που περιέχει αυτός ο τρόπος ζωής, όπως η εξομολόγηση, η θεία κοινωνία, η προσευχή, η νηστεία, αλλά και η άσκηση των αρετών, υπάρχουν για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βαδίσει αυτό το δρόμο, το δρόμο που δίδαξε ο Χριστός.

Ιστορικά, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε εποχής έχουν προοδεύσει πνευματικά σ’ αυτή την πορεία και έχουν γίνει άγιοι. Βέβαια, ακόμη και στους παραδοσιακά ορθόδοξους λαούς δεν ακολουθούν αυτή την πορεία όλοι οι άνθρωποι. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που τα ιδεολογικά ρεύματα της Δύσης πνέουν και στα μέρη μας, η πνευματική σύγχυση εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο ακόμη και στις χώρες μας. Όμως η πορεία αυτή αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του πολιτισμού μας και ακολουθείται ακόμη και σήμερα από πολλούς – μάλιστα, ανακαλύπτεται από ολοένα και περισσότερους.

Σημαντικοί άγιοι διδάσκαλοι του 20ού αιώνα, αλλά και ορθόδοξοι διανοητές (από τον άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς ώς το γέροντα Σωφρόνιο του Essex κι από τους πατέρες και πανεπιστημιακούς Γεώργιο Φλωρόφσκι και Ιωάννη Ρωμανίδη ώς τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο κ.ά. – παρακάτω θα αναφέρουμε ορισμένους από δυτικές χώρες), έχουν πλουτίσει την πρόσφατη βιβλιογραφία με εξαίρετα έργα, που μπορούν πλέον να κατατοπίσουν τον αναγνώστη για τον αυθεντικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας.

Στη δυτική Ευρώπη, η απελευθέρωση από τη θρησκεία μοιραία δεν συνοδεύτηκε από κάποια ηθική πρόοδο, ούτε φυσικά από την κατάκτηση της ευτυχίας. Ακόμη και σήμερα τον κόσμο τον κυβερνούν οι ισχυροί του χρήματος, ενώ ο λαός είναι βυθισμένος στην απελπισία και την εξαθλίωση, αν και με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι την εποχή της φεουδαρχίας ή, αργότερα, της βιομηχανικής επανάστασης. Και, αναζητώντας υποκατάστατα στο πνευματικό κενό που άφησε ο εξοβελισμός της θρησκείας, καταφεύγει σε νέα «όπια», όπως η γιόγκα, ο οικολογικός και κοινωνικός ακτιβισμός, οι πολιτισμικές εκδηλώσεις, τα καλλιτεχνικά προγράμματα, η τηλεόραση και το διαδίκτυο και τα καταναλωτικά αγαθά υψηλής τεχνολογίας (κοινώς, gadgets). Το αίτημα για ελευθερία και δικαιοσύνη εξακολουθεί να ταλανίζει τη δυτική Ευρώπη, ακριβώς όπως την εποχή του Διαφωτισμού.

***

Όπως ο δυτικοευρωπαίος δεν υποψιάζεται ότι ο χριστιανισμός που γνώρισαν οι μεσαιωνικοί πρόγονοί του είναι ένα μωσαϊκό αιρέσεων, όμοια δεν υποψιάζεται ότι σε παρελθόν παλαιότερο των χιλίων ετών (πριν το Μεγάλο Σχίσμα του 1054) η δυτική Ευρώπη ήταν μια ορθόδοξη χριστιανική ήπειρος.

Πολλοί σήμερα λένε πως με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μοιραζόμαστε μια κοινή θρησκευτική κληρονομιά των πρώτων χιλίων ετών του χριστιανισμού. Δυστυχώς, δε μπορώ να συμφωνήσω. Αν και είναι αυτονόητο ότι στο ρωμαιοκαθολικό χώρο (όπως και σε όλες τις θρησκείες) έχουν αναδειχθεί πολλές αξιέπαινες προσωπικότητες, γεμάτες ειλικρίνεια και αγάπη, η αλήθεια είναι ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποτελεί την απόρριψη και αναίρεση των αυθεντικών χριστιανικών καταβολών. Η Ορθοδοξία όντως διαθέτει κοινή θρησκευτική παράδοση με τη δυτική Ευρώπη των πρώτων δέκα χριστιανικών αιώνων, αλλά η νεώτερη δυτική Ευρώπη δεν ακολούθησε αυτή την παράδοση.

Οι δυτικοί ευρωπαϊκοί λαοί έχουν στο παρελθόν τους εκατοντάδες αγίους, ασκητές, μάρτυρες, πνευματικούς αγωνιστές και διδασκάλους, που είναι ορθόδοξοι άγιοι, ασκητές, αγωνιστές κ.τ.λ.(2), η πνευματική κληρονομιά των οποίων αγνοήθηκε, όταν στο δυτικοευρωπαϊκό χώρο κυριάρχησε ο Καθολικισμός, μεταλλάσσοντας το χριστιανισμό, από οδό αγάπης, θεραπείας, αυτογνωσίας και αγιότητας, σε καταπιεστική δεισιδαιμονία.

Για τις ορθόδοξες ρίζες της Δύσης παραπέμπω ενδεικτικά και ταπεινά τον ελληνόφωνο αναγνώστη στα βιβλία του καθηγητή Γεωργίου Πιπεράκι Η εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη, Επτάλοφος, Αθήνα 1997, και Πανάγιον Ορθοδόξων Αγίων, Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2006, στο βιβλίο του Χριστοφόρου Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Οι άγιοι των Βρεττανικών Νήσων, Αθήναι 1985, αλλά και στο Ιερομονάχου Δαμασκηνού, Πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, τόμ. Β΄, Μυριόβιβλος 2006, κεφ. 78, «Ορθόδοξες ρίζες στη Δύση», σελ. 520-543. Επίσης, τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις Ορθόδοξοι άγιοι της Δύσης, Οι ορθόδοξοι άγιοι που ευαγγέλισαν τη δυτική Ευρώπη και τη Σκανδιναβία και Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης. Για τους αγγλόφωνους αναγνώστες προτείνω, επίσης ενδεικτικά, τους ιστότοπους oodegr.com/english/biographies, Orthodox England και Western Orthodox, αλλά και σχετικά αφιερώματα στο περιοδικό The Orthodox Word, τεύχη 64, 72 και 74 (μπορούν να αναζητηθούν εδώ).

Προβάλλει λοιπόν έντονο και επιτακτικό το αίτημα, όχι απλώς για ανακάλυψη από τους δυτικοευρωπαίους αδελφούς μας των αρχαίων χριστιανικών καταβολών τους, αλλά για επιστροφή τους σ’ αυτές.

Η επιστροφή αυτή είναι αναγκαία και επείγουσα, για σοβαρούς λόγους όπως:

Α) Η Ορθοδοξία αποτελεί την αυθεντική ευρωπαϊκή πνευματική κληρονομιά, αυτήν που θα προσφέρει στον Ευρωπαίο εσωτερική ειρήνη, αυτογνωσία και χαρά και θα γιατρέψει τις πληγές προσώπων και κοινωνίας. Ο διαρκής και ασυμβίβαστος αγώνας των αγίων Πατέρων και Διδασκάλων της Ορθοδοξίας υπέρ του πλησίον φανερώνει πως έχουμε να κάνουμε με ένα θησαυροφυλάκιο πνευματικής ενέργειας, που ωθεί σε δράση, αλλά δράση με κίνητρο την αγάπη και τη συγχώρηση (παρέχοντας και όλα τα μέσα για την κατάκτηση και καλλιέργειά τους), όχι το μίσος ή το αμείλικτο αίτημα για δικαιοσύνη ή τη δίψα για εκδίκηση.

Β) Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του καθενός, πρέπει να διαβεβαιώσουμε με επίγνωση και εντιμότητα ότι η Ορθοδοξία αποτελεί το δρόμο της ένωσης του ανθρώπου με το Θεό διά του Χριστού – ένωσης που συνιστά και την ένωση αγάπης των ανθρώπων μεταξύ τους και με ολόκληρη τη δημιουργία του Θεού (όλα τα όντα). Αυτό που αναζητά σήμερα ο δυτικός άνθρωπος στον πανθεϊσμό των αυτοχθόνων της Αμερικής ή των σαμάνων ή στις μυστικιστικές πρακτικές του βουδισμού και του ινδουισμού (την αρμονία με τον εαυτό του και με το σχεδόν κατεστραμμένο από τον πολιτισμό του φυσικό περιβάλλον, το να γίνει «ένα με τα πλάσματα»), είναι η καρδιά της ίδιας της δικής του πνευματικής παράδοσης, εγκαταλελειμμένης από αιώνες, που όμως ακριβώς δίπλα του – στις ορθόδοξες χώρες – δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ. Για να είμαστε ακριβείς, δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ εντελώς, γιατί οι κοινωνίες μας έχουν υποστεί σοβαρές ήττες από το δυτικό (πνευματικό κυρίως) επεκτατισμό και οι απώλειές μας είναι βαριές. Αλλά, δόξα τω Θεώ, ακόμη ζούμε και στους δρόμους των πόλεών μας, στα χωριά μας, στα δάση και στα μοναστήρια μας κυκλοφορούν άγιοι και αγίες.

Γ) Η πραγματικά κοινή χριστιανική παράδοση όλης της Ευρώπης, η Ορθοδοξία, είναι ο ενοποιητικός παράγοντας των ευρωπαϊκών λαών Ανατολής και Δύσης. Η Ορθοδοξία ενώνει τους λαούς της ανατολικής Ευρώπης και αποτελεί τον πολυτιμότερο θησαυρό μας. Αυτή μας ενώνει και με τους λαούς της Δύσης. Χωρίς την Ορθοδοξία, κατ’ ουσίαν – ας μου επιτραπεί να το πω – δύσκολα θα βρούμε συνδετικούς κρίκους με τη Δύση. Η ιστορία των τελευταίων αιώνων μας χωρίζει από τη Δύση (και χωρίζει και τους δυτικούς λαούς από τις ηγεσίες τους, αλλά και τους μη ευρωπαϊκούς λαούς από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες), ενώ η Ορθοδοξία μας συνδέει.

***

Προ ετών, ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ανακήρυξε προστάτες αγίους της Ευρώπης τους ορθόδοξους αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο και τον (επίσης ορθόδοξο) δυτικό άγιο Βενέδικτο της Νουρσίας (14 Μαρτίου).

Στην πραγματικότητα, ως ορθόδοξους χριστιανούς, η πράξη αυτή (και οποιαδήποτε πράξη) του αρχηγού της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δε μας αφορά καθόλου. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ανήκει στην ίδια παράδοση με μας, αλλά, αντίθετα, συνιστά την άρνηση αυτής της παράδοσης, της ίδιας της αρχέγονης και αυθεντικής χριστιανικής ευρωπαϊκής παράδοσης (η οποία είναι και παγκόσμια παράδοση, καθώς περιλαμβάνει μεγάλο μέρος των ασιατικών και αφρικανικών λαών, που ανέδειξαν πλήθος ορθόδοξων αγίων, μαρτύρων και διδασκάλων, ιδίως πριν την κατακτητική εξάπλωση του Ισλάμ αλλά και πριν την επικράτηση του μονοφυσιτισμού σε αρκετές χώρες, δηλ. των λεγόμενων «Oriental Orthodox Churches»).

Ιδέες και πρακτικές των Φράγκων και, στη συνέχεια, του Καθολικισμού, έχουν καταδικαστεί ως αιρετικές από τις εκκλησιαστικές συνόδους του 879-880 και του 1341 (που από κάποιους θεωρούνται 8η και 9η Οικουμενικές Σύνοδοι), ενώ ευθεία και αναλυτική καταδίκη των παπικών αιρέσεων συναντούμε στη Σύνοδο των Πατριαρχείων της Ανατολής του 1848, και βέβαια σε πλήθος μεμονωμένων αγίων Πατέρων και Διδασκάλων της Ορθοδοξίας, από τον άγιο Μάρκο Εφέσου ώς το σύγχρονο άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς (ακόμη και δυτικούς, όπως οι πάπες Ιωάννης Η΄, που συμμετείχε στη Σύνοδο του 879-880, και Λέων Γ΄). Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα μήπως ο Καθολικισμός «δεν αποτελεί αίρεση». Αλλά το πράγμα αποκαλύπτεται και διά της κοινής λογικής: μια απλή σύγκριση της ιστορίας του Καθολικισμού με το Ευαγγέλιο (με φωτεινές εξαιρέσεις, επαναλαμβάνω) αρκεί για να φανερώσει το μεγάλο χάσμα που τα χωρίζει.

Παρόμοια ισχύουν και για τον προτεσταντικό χώρο και φυσικά για το χώρο των πεντηκοστιανών και των λεγόμενων «αναγεννημένων» ή «χαρισματικών χριστιανών» (ομάδων που πέφτουν σε έκσταση και πιστεύουν ότι «το Άγιο Πνεύμα» μπαίνει μέσα τους και τους οδηγεί σε διάφορες προφητικές και θαυματουργικές καταστάσεις), με τον οποίο σχεδόν τίποτε κοινό δε μοιραζόμαστε, εκτός από την επίκληση κάποιας πίστης στο Χριστό (3).

Με όλους τους ανωτέρω η Ορθοδοξία διεξάγει διάλογο, για να βοηθήσει στην αυτοσυνειδησία τους και την ανακάλυψη από πλευράς τους του θησαυρού που οι πρόγονοί τους κάποια στιγμή έχασαν και, στη συνέχεια, λησμόνησαν.

Ωστόσο, το αίτημα για επιστροφή του δυτικοευρωπαίου στις ορθόδοξες ρίζες του δεν σημαίνει καθόλου μια επιστροφή του «σε μας», στην «ορθόδοξη αγκαλιά μας», γιατί κι εμείς χρειαζόμαστε μια παρόμοια επιστροφή εις Χριστόν. Σημαίνει ακριβώς αυτό που είπαμε προηγουμένως: μια επιστροφή στον εαυτό του. Η Δύση ανακάλυψε τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, κάθε ηλικίας, φύλου, μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, ακόμη και τα δικαιώματα των ζώων, των φυτών και του ίδιου του πλανήτη (πράγματα, για τα οποία συχνά εμπνέεται από την παγανιστική ή πανθεϊστική κουλτούρα αλλότριων πολιτισμών), αλλά δεν ανακάλυψε τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος θα υπερβεί τα πάθη του και θα σεβαστεί στην πράξη τα ανωτέρω δικαιώματα (του άλλου), ούτε το δρόμο που, μέσα από αυτό το σεβασμό, οδηγεί τον άνθρωπο στο θείο προορισμό του. Φυσικά δε γνωρίζει τις δικές της πηγές έμπνευσης γι’ αυτά τα θέματα, που θα μπορούσαν να την καθοδηγήσουν, και που είναι οι βίοι και η διδασκαλία των δικών της αρχαίων αγίων, της ενιαίας και Ορθόδοξης – δυτικής, με ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, αλλά Ορθόδοξης – Εκκλησίας. Ανάλογη κρίση, όπως είπαμε, υφιστάμεθα ώς ένα βαθμό και εμείς, εκδυτικισμένοι και αλλοτριωμένοι.

Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται στο δυτικό κόσμο αρκετοί πνευματικοί ερευνητές, που ανακαλύπτουν την αρχαία χριστιανική Εκκλησία, την Ορθοδοξία, και βρίσκουν το σθένος να ενταχθούν σ’ αυτήν. Ας αναφέρω ενδεικτικά τον Ισπανό φραγκισκανό μοναχό Παύλο ντε Μπαγεστέρ Κονβαλλιέρ (που δολοφονήθηκε στο Μεξικό, ως ορθόδοξος επίσκοπος πλέον, το 1984), το Γάλλο μοναχό π. Πλακίδα Deseille, το Γάλλο καθηγητή Πατρολογίας Ζαν Κλωντ Larcet(συγγραφέα του έργου Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων, όπου αναδεικνύει τονθεραπευτικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας), τον Άγγλο καθηγητή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και επίσκοπο Διοκλείας π. Κάλλιστο Ware, τον Ελβετό θεολόγο και μοναχό π. Γαβριήλ Bunge, τον Αμερικανό φιλόσοφο π. Σεραφείμ Ρόουζ, τον πολυπλάνητο πνευματικό αναζητητή Κλάους Κένεθ κ.π.ά. Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες ακόμη, ενώ ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας προτεσταντικής Ομολογίας στις ΗΠΑ, που επέστρεψε ομαδικά στην Ορθοδοξία τη δεκαετία του 1980, μαζί με τους ιερείς και τους επισκόπους της, μετά από προσεκτική έρευνα των αρχαίων πηγών του χριστιανισμού. Η ιστορία της καταγράφεται από τον επίσκοπό της π. Πήτερ Γκίλκουιστ στο βιβλίο του Καλώς ήλθατε στο σπίτι σας (Becoming Orthodox).

Αν και εκτός της Ευρώπης, ας αναφέρουμε ότι στη Λατινική Αμερική αυτή τη στιγμή παρατηρείται κίνηση προς την Ορθοδοξία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ιδιαίτερα στη Γουατεμάλα, προερχόμενων από τον Καθολικισμό και το «χαρισματικό κίνημα».

Αυτό είναι το μέλλον της Ευρώπης. Με μεγάλη αγάπη και σεβασμό προς όλους, οφείλω να ομολογήσω ότι εκτός της Ορθοδοξίας, ακόμη και στον ευγενέστερο αθεϊστικό ανθρωπιστικό ακτιβισμό ή στις περιπλανήσεις στους δρόμους του αρχαίου ευρωπαϊκού παγανισμού, της μαγείας και του ασιατικού μυστικισμού, μαίνεται η κόλαση: η προσωπική κόλαση της μοναξιάς, της απελπισίας, της κατάθλιψης, και η κοινωνική κόλαση της κυριαρχίας των νεοαποικιοκρατικών οικονομικών κολοσσών, που διαχειρίζονται τις τύχες των λαών όχι μόνο της ηπείρου, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη μας.

Σημειώσεις:

(1) Αν και μάλλον περιττεύει, για τυχόν Ρωμαιοκαθολικούς αναγνώστες παραπέμπω ενδεικτικά στο άρθρο του μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου «Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού», εδώ.

(2) Κατονομάζω πρόχειρα και από μνήμης τους αρχαίους δυτικούς αγίους Ειρηναίο της Λυών, Κλήμεντα Ρώμης, Ιλάριο του Πουατιέ, Μαρτίνο Ρώμης, Γρηγόριο το Διάλογο, Ιωάννη Κασσιανό, Αμβρόσιο Μιλάνου, Μαρτίνο της Τουρ, Διονύσιο και Γενεβιέβη των Παρισίων, Βενέδικτο της Νουρσίας, Δαβίδ της Ουαλίας, Κολούμπα της Αϊόνα, Κάθμπερτ του Λίντισφαρν, Πατρίκιο της Ιρλανδίας, Χίλντα του Γουΐτμπυ, Ισίδωρο και Λέανδρο της Σεβίλλης κ.π.ά. Σημειωτέον ότι ο ιερός Αυγουστίνος, αν και άγιος της Ορθοδοξίας και μεγάλο ηθικό ανάστημα, αντιμετωπίζεται με προσοχή, λόγω σοβαρών φιλοσοφικών αστοχιών του, που οδήγησαν – αιώνες μετά – σε κάποιες από τις παπικές αποκλίσεις.

(3) Για το θέμα θα παραπέμψω στα π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος (ολόκληρο εδώ), Μορφή εκδοθήτω 2011, και π. Αλεξίου Καρακαλλινού, Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν – Πρόσκληση στους Πεντηκοστιανούς με ερμηνεία των πνευματικών χαρισμάτων, Μακρυγιάννης, Κοζάνη 2006, αλλά και στον ιστότοπο: http://www.egolpion.com/others.el.aspx.

π. Ευάγγελος Γκανάς, Κοινωνική δικαιοσύνη και βασιλεία του Θεού

πηγή: ΑΝΤΙΦΩΝΟ

&

http://www.youtube.com/watch?v=cvjgwDePvmk

Γ. Κοντογιώργης, Ελληνισμός - Χριστιανισμός - Οικουμένη (27-11-2013,ΕΚΠΑΙΔ. ΓΕΙΤΟΝΑ)

Πηγή: ιστολόγιο Γ. Κοντογιώργη
http://www.youtube.com/watch?v=IPKBOhOMz7E&feature=em-uploademail

Πέτρος Θεοδωρίδης, Περί έρωτος σήμερα

http://www.youtube.com/watch?v=Qa61hf6Dhuk

ΠΕΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ: ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ (Θεσσαλονίκη, 24-4-2014)

Μουσική παρέμβαση: Β. Βέτσος