Ανθολόγιον 80: Αρχιμανδρίτης Βασίλειος (Γοντικάκης)

"Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον" [Ἰω. 1,11]

Ἔρχεται ὡς ξένος. Ξενίζει (παραξενεύει) τοὺς δικοὺς Του. Καὶ ξενίζει (φιλοξενεῖ) τοὺς ξένους.

Ἐπειδή ἀγαπᾶ τοὺς ξένους ' ἐπειδὴ ἀγαπᾶ καὶ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀρνοῦνται, γι' αὐτὸ ἐλευθερώνει καὶ τοὺς δικούς Του. Ἀγαπώντας τοὺς ξένους καὶ θεωρώντας τους οἰκείους, ἀγαπᾶ ἐσένα. Σοῦ εὐρύνει τὸν ὁρίζοντα τῆς ζωῆς.

Ἐὰν δὲν εἶναι δικοί σου οἱ ξένοι, χάνεις καὶ τοὺς δικούς σου καὶ τὸν ἑαυτό σου. Ἐὰν δὲν βλέπης τὸν Χριστὸ στὸ πρόσωπο τοῦ ξένου, τοῦ ἀρρώστου, τοῦ πονεμένου, τοῦ φυλακισμένου, τότε Τὸν ἀγνοεῖς παντελῶς.Οἱ δικοί Του, οἱ φίλοι, οἱ συγγενεῖς, ἡ μητέρα καὶ οἱ ἀδελφοί Του, καθορίζονται μὲ ἄλλο τρόπο: Ὅς γὰρ ἄν ποιήση τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἀδελφὸς καὶ ἀδελφή μου καὶ μήτηρ ἐστί [Ματθ. 7,21] (...)

Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου (Γοντικάκη), Τὸ κάλλος θὰ σώση τὸν κόσμο, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων, Ἅγιον Ὄρος 2010, σελ. 108-109.

Σεβ. Μητροπολίτης Προικοννήσου π. Ιωσήφ: Οικονομική κρίση ή κρίση Θεού;

Πηγή: Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κρήτης & Θεολόγοι Κρήτης

[Εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προικοννήσου π. Ἰωσήφ στην ἡμερίδα τοῦ Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων μὲ θέμα: «Πνευματικές καὶ ἠθικές διαστάσεις τῆς σύγχρονης κοινωνικῆς κρίσης»,Ἡράκλειο 19 Νοεμβρίου 2011]

Σεβασμιώτατε,

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Κύριε Πρόεδρε τοῦ Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων,

Ἀγαπητοὶ συνάδελφοι Θεολόγοι!

Κατ’ ἀρχὴν εὐχαριστῶ θερμὀτατα τὸν Σύνδεσμό σας γιὰ τὴν εὐγενῆ πρόσκληση νὰ εἶμαι σήμερα ἀνάμεσά σας ὡς ὁμιλητής, καθὼς καὶ τὸν Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης καὶ πνευματικὸ πατέρα ὅλων μας κ. Εἰρηναῖο γιὰ τὴν προφρόνως καὶ εὐγενῶς, ὅπως πάντα, παρασχεθεῖσα εὐλογία του, τόσο γιὰ νὰ λειτουργήσω στὰ ὅρια τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας του, ὅσο καὶ γιὰ νὰ σᾶς μιλήσω. Εἶμαι δέσμιος τῆς ἀγάπης ὅλων σας! Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω, ὅσο μπορῶ, μιὰ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα:

«Κρίση οἰκονομικὴ ἤ Κρίση τοῦ Θεοῦ;»

1. Στὶς ζοφερὲς ἡμέρες μας ὅλοι μιλοῦμε γιὰ τὴν «Κρίση» ποὺ ἐνέσκηψε καὶ μᾶς ταλανίζει, τόσο ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ὅσο καὶ στὴν Εὐρώπη καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τοῦ κόσμου. Πέντε μέχρι στιγμῆς εὐρωπαῖοι πρωθυπουργοὶ κατέρρευσαν ἄδοξα μέσα στὴ δίνη αὐτῆς τῆς κρίσης. Χιλιάδες ἄνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικὰ ἀντιμέτωποι μὲ τὸ φάσμα τῆς οἰκονομικῆς καταστροφῆς, τῆς ἀνεργίας καὶ τῆς φτώχειας, ἐνῷ πολλοὶ ἔχουν κιόλας φτάσει στὸ ἀπονενοημένο διάβημα. Ἤδη μιλοῦν γιὰ ἑκατοντάδες αὐτοκτονίες τὴν τελευταία διετία στὴν πατρίδα μας, ἄμεσα συναρτημένες μὲ τὴν περιλάλητη κρίση. Τὰ ΜΜΕ συνήθως τὶς ἀποσιωποῦν καὶ ἀπὸ μιὰ ἔποψη ἴσως καλῶς πράττουν. Οἱ μισθοσυντήρητοι καὶ οἱ συνταξιοῦχοι τοῦ  δημόσιου καὶ τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα εἶδαν τὸ μισθὸ καὶ τὴ σύνταξή τους νὰ περιορίζεται ἄγρια. Οἱ ὑπεύθυνοι διαχειριστὲς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας συμπεριφέρονται σὰν μαθητευόμενοι μάγοι, λαμβάνουν σπασμωδικὲς ἀποφάσεις, φάσκουν καὶ ἀντιφάσκουν, σήμερα ἀποφασίζουν κάτι καὶ αὔριο τὸ ἀναιροῦν, ὑπόσχονται, αὐτοδιαψεύδονται καὶ τραυματίζουν καθημερινὰ τὸ ἠθικὸ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας. Οἱ φόροι καὶ τὰ τέλη ἔρχονται σὰν καταιγίδα, αὐξάνονται συνέχεια μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο καὶ εἰσπράττονται ἐκβιαστικά, χωρὶς μάλιστα νὰ λαμβάνεται κάποια μέριμνα γιὰ δίκαιη κατανομή τους. «Τὸ κράτος διεκδικεῖ συνέχεια τὰ δάκρυα καὶ τὸ αἷμα μας», ὅπως σωστὰ παρατήρησε σὲ ἐγκύκλιό του ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, «χωρίς καμμιὰ ἐλπίδα καὶ ἐγγύηση», ἐνῷ «προσφέρει στὸ λαὸ πολὺ λιγότερα ἀπ’ ὅσα τοῦ ἀπαιτεῖ» (Ἐγκύκλ. 63/30-9-2011). Τὸ περίφημο «κοινωνικὸ κράτος» ὅπως τὸ γνωρίζαμε ἀρχίζει νὰ συρρικνώνεται ταχύτατα καὶ νὰ ἀποσύρρεται ἀπὸ τὸ προσκήνιο. Μ’ αὐτὰ καὶ μ’ αὐτά, κυριολεκτικὰ «ἰσοπεδωθήκαμε στὸ μηδὲν τῆς περιουσίας μας καὶ στὸ τίποτα τῆς ἀξιοπρεπείας μας» (ἔνθ’ ἀνωτ.). Ἡ κατάθλιψη, τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς λύπης, ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ Ἅγιος Κασσιανὸς ὁ Ρωμαῖος, εἶναι κατόπιν τούτων ἡ εὐρύτατα ἐνδημοῦσα νόσος καὶ στὸν τόπο μας, καὶ μάλιστα στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, ἐνῷ ἡ κατανάλωση τῶν σχετικῶν ψυχοφαρμάκων ἔχει αὐξηθῆ δραματικά. Οἱ εἰδήσεις, τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ποὺ βομβαρδίζουν κάθε ὥρα τ’ ἀφτιά μας καὶ τὰ μάτια μας, προξενοῦν ὄχι ἀνησυχία, ἀλλὰ κυριολεκτικὰ πανικό! Ἕνα δαιμονικὸ γαϊτανάκι οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς καταρρεύσεως ξετυλίγεται στὴν Εὐρώπη, στὴν Ἀμερικὴ καὶ σ’ ἄλλες χῶρες τῆς σφαίρας, στὸ ὁποῖο ἡ μικρὴ Ἑλλὰς ἔχει, δυστυχῶς, κεντρικὸ ρόλο. Οἱ πολιτικοί, ποὺ ἥκιστα ἀδίκως, θεωροῦνται ἀνεπαρκεῖς, ἀναξιόπιστοι καὶ κυριολεκτικὰ «χαλασοχώρηδες» κατὰ Παπαδιαμάντην, συγκεντρώνουν πάνω τους τὴν μῆνιν καὶ τὰ πυρὰ τῶν ἀγανακτισμένων καὶ ἀπελπισμένων. Θυμηθῆτε τὰ γεγονότα τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου. Κύματα ἀγανακτισμένων πολιτῶν κάθε ἡλικίας, κοινωνικῆς τάξεως καὶ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, κατακλύζουν τὶς πλατεῖες καὶ τῶν ἑλληνικῶν πόλεων, ὅπως καὶ τῶν μεγαλουπόλεων τοῦ ἐξωτερικοῦ, διαμαρτυρομένων ἔντονα γιὰ τὴ διάχυτη δυστυχία. Συλλαλητήρια ἐπὶ συλλαλητηρίων καὶ διαδηλώσεις ἐπὶ διαδηλώσεων διοργανώνονται γιὰ νὰ ὑψώσουν διάτορη φωνὴ ἀπογνώσεως. Ἡ κρατικὴ ἐξουσία τοὺς δείχνει ἄγρια τὰ δόντια της. Ἡ διανόηση κάνει τὶς ἀναλύσεις καὶ τὶς ἐκκλήσεις της σὲ διάφορους τόνους, ἀλλὰ δὲν καταφέρνει νὰ ξορκίσει τὴ σύγχυση. Τὰ ἐκκλησιαστικὰ συσσίτια τῶν ἀπόρων ποὺ διοργανώνουν ἀξιέπαινα πολλὲς ἐνορίες μας, ἀποτελοῦν τὴ μόνη, συχνά, ἐλπίδα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ φάσμα τῆς πείνας ὁλοένα καὶ περισσότεροι συνάνθρωποι, ἀξιοπρεπεῖς μέχρι χθὲς νοικοκύρηδες. Οἱ ἄστεγοι πολλαπλασιάζονται συνεχῶς καὶ μάλιστα ἐν καιρῷ χειμῶνος. Οἱ περισσότεροι ποὺ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους συμπεριφέρονται νευρωτικά, εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἐκραγοῦν ἤ δείχνουν ἀφηρημένοι, μὲ τὸν νοῦ νὰ ταξιδεύει ἀλλοῦ. Στὶς συζητήσεις, ἀκόμη καὶ τῶν ἁπλουστέρων στὸ καφενεῖο ἤ στὸ χωριό, μπῆκαν νέοι ὅροι ὅπως: Μνημόνιο, Μεσοπρόθεσμο, Goldman Sachs, οἶκοι ἀξιολόγησης, σπρέντς, ἀσφάλιστρα κινδύνου, ἐπιτόκια, ΔΝΤ, Εὐρωζώνη, Τρόϊκα, διάθεση ὁμολόγων, δημοσιονομικὴ ἐξυγίανση, ἐκταμίευση τῆς δόσης κ.ἄ.π. Ὅλοι κουβεντιάζουν γιὰ τὸ ἄν τὸ Μνημόνιο εἶναι στὴν πραγματικότητα  τὸ Μνημόσυνο τῆς Ἑλλάδος ὅπως τὴν ξέραμε. Ἄν τὸ Μεσοπρόθεσμο εἶναι ἁπλῶς προοίμιο πολλῶν ἄλλων μεταμεσοπροθέσμων καὶ μακροπροθέσμων στραγγαλιστικῶν μέτρων ποὺ σὰν ὁδοστρωτῆρες θὰ περάσουν πάνω ἀπὸ τὸν ταλαίπωρο λαό μας. Ἄν θὰ πρέπει νὰ μείνουμε στὸ εὐρὼ ἤ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴ σεμνὴ δραχμούλα μας. Ἄν ἀξίζει νὰ παραμένουμε στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἤ νὰ ἀποχωρήσουμε. Ἄν ἀντέχει τὸ οἰκοδόμημα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης στὸν τεκτονικὸ σεισμὸ ποὺ τὸ σείει (Ἰταλία, Πορτογαλλία, Ἰσπανία, Ἰρλανδία, Ἰσλανδία κ.λπ. κ.λπ.), ἤ ἄν θὰ καταρρεύσει καταπλακώνοντάς μας ὅλους κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπιά του. Ἄν ἡ Ἀμερική, ἡ Ρωσία ἤ ἡ Κίνα μποροῦν νὰ βοηθήσουν στὴν ἀντιμετώπιση τῆς καταστάσεως. Ὅλοι γίνονται αὐτοχειροτόνητοι οἰκονομικοὶ καὶ κοινωνικοὶ ἀναλυτὲς καὶ διεθνολόγοι καὶ ἀποφαίνονται ἀνάλογα. Πολλοὶ ἀναζητοῦν ἤδη μιὰ χώρα γιὰ νὰ μεταναστεύσουν, καὶ μάλιστα νέοι, ποὺ βλέπουν ἐδῶ τὰ φτερά τους καὶ τὰ ὄνειρά τους τραγικὰ ψαλλιδισμένα καὶ ἀσφυκτιοῦν. Στὴν Κύπρο ἔχουν κιόλας κατευθυνθῆ πολλοί, στὶς διάφορες δυτικοευρωπαϊκὲς χῶρες ἄλλοι, ἀρκετοὶ ἀναζητοῦν καλλίτερες συνθῆκες στὴ γείτονα Τουρκία, ἐνῷ πάρα πολλοὶ ἀναζητοῦν τοὺς γνωστοὺς παλαιότερους μεταναστευτικοὺς «παραδείσους» τῆς Αὐστραλίας καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Ἀσφαλῶς δὲν πρόκειται γιὰ ἀνειδίκευτους χειρώνακτες ἀλλὰ συχνὰ γιὰ ἀνθρώπους μὲ πανεπιστημιακὰ πτυχία, μὲ γλῶσσες, μὲ διδακτορικὰ κ.τ.τ. Κατάσταση γενικῶς σουρρεαλιστική, τραγική, θρήνου καὶ οἰμωγῆς ἄξια, κυριολεκτικὰ δαιμονική. Αὐτὰ εἶναι γνωστὰ σὲ ὅλους. Καὶ ὅλοι ἀναζητοῦν τὴ ρίζα τοῦ μεγάλου κακοῦ στὴν πρὶν ἀπὸ δυόμιση χρόνια κατάρρευση τῆς Lehman Brothers στὴ Νέα Ὑόρκη καὶ στὶς περιπέτειες (καὶ ἀθλιότητες) τῶν χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων τῆς Wall Street, μὲ τὰ λεγόμενα «Golden Boys» νὰ ἐπισύρρουν στὶς κεφαλές τους τὰ ἀναθέματα τὼν θυμάτων ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς. Θεωροῦν ὅτι ἐδῶ, στοὺς ἄπληστους μεγαλοτραπεζίτες καὶ στὰ μοχλευμένα λογιστικά τους κεφάλαια, στὸ ἀμέτρητο «χρῆμα -ἀέρα», στὰ λιμνάζοντα ὁμόλογα (ἡ ἀγορὰ ὁμολόγων εἶναι σὲ ἀξία πέντε φορὲς μεγαλύτερη ἀπὸ ὅλο τὸ Ἀκαθάριστο Ἐτήσιο Προϊὸν τῆς ὑφηλίου, ἐνῷ ἡ ἀγορὰ τῶν διεθνῶν παραγώγων εἶναι δώδεκα φορὲς μεγαλύτερη ἀπὸ τὸ παγκόσμιο ΑΕΠ!), στὶς χρηματιστηριακὲς «φοῦσκες», βρίσκεται ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τῆς καταστάσεως ποὺ βιώνουμε. Καὶ βέβαια κανεὶς ἐχέφρων δὲν θὰ ὑποστηρίξει ὅτι τὰ ἄδηλα ἐκεῖνα καὶ κρύφια μυστήρια καὶ τὰ θλιβερὰ γεγονότα στὴν πέραν τῶν Γαδήρων ὑπερδύναμη εἶναι ἄσχετα μὲ τὰ σημερινὰ δικά μας ὀξύτατα προβλήματα. Ὅπως ἄλλωστε δὲν εἶναι ἄσχετα καὶ κάποια ἄλλα, ὅπως τὸ λίγο παλαιότερο «Κρὰχ» τοῦ Χρηματιστηρίου Ἀξιῶν Ἀθηνῶν τοῦ 1999, ὅταν ἑκατὸ περίπου δισεκατομμύρια εὐρὼ ἄλλαξαν ἀπότομα χέρια, μὲ ἀποτέλεσμα χιλιάδες μικροεπενδυτὲς νὰ θρηνοῦν μέχρι σήμερα τὶς οἰκονομίες μιᾶς ζωῆς, τὸ ἐφάπαξ τῶν γηρατειῶν τους ἤ ὅσα ἀφρόνως δανείσθηκαν ἀπὸ τὶς Τράπεζες γιὰ νὰ «παίξουν» στὸ Χρηματιστήριο ἐπ’ ἐλπίδι εὐκόλου καὶ ὑψηλοῦ κέρδους. Βεβαίως κάποιοι ἄλλοι ἐθησαύρισαν ἀπ’ ἐκεῖνο τὸ ἀπότομο ξεφούσκωμα καὶ εἶναι κρίμα ποὺ δὲν βρέθηκε μέχρι σήμερα μιὰ σοβαρὴ κυβέρνηση μὲ ἀποφασιστικότητα νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς ταχυδακτυλουργοὺς ἐκείνους τῆς ἀπάτης κυριολεκτικὰ ὡς «πλουτίσαντας ἐπὶ Κατοχῆς». Κάποιοι, μὲ ὄχι ἐντελῶς ἀβάσιμη καχυποψία, ἀναζητοῦν πίσω ἀπὸ τὶς καλοσφαλισμένες πόρτες ἰδιοτύπων διεθνῶν λεσχῶν ὅπως ἡ λεγόμενη Τριμερὴς Ἐπιτροπὴ (The Trilateral Commission) ἤ ἡ Λέσχη Bilderberg, τὰ γενεσιουργὰ αἴτια τῆς παγκόσμιας Κρίσεως. Ἄλλοι μέμφονται τὴν Κομμισιὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, τὴν ἀκαμψία τοῦ κοινοῦ εὐρωπαϊκοῦ νομίσματος ἤ τὴν ἐπιθυμία τῆς Γερμανίας γιὰ μιὰ Γερμανικὴ Εὐρώπη. Ἄλλοι στοχοποιοῦν φορολογικοὺς παραδείσους ὅπως τὰ Cayman Islands τῆς Καραϊβικῆς μὲ τὶς ὑπεράκτιες ἑταιρίες, τὸ Λιχτενστάϊν καὶ τὴν Ἑλβετία μὲ τὸ ἀπόλυτο τραπεζικὸ ἀπόρρητο (τελευταίως αὐτὸ ἔχει ξεπερασθῆ, ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα μένει ἔνοχα ἀδιάφορη!), ὅπου φυγαδεύεται τὸ μαῦρο χρῆμα, προϊὸν οἰκονομικοῦ (τοὐλάχιστον!) ἐγκλήματος. Ἄλλοι κατηγοροῦν μεγάλες διεθνεῖς ἑταιρίες ποὺ ἐξυπηρετοῦν τεράστια συμφέροντα (ὅρα καὶ Siemens) καὶ τοὺς ἐντόπιους πράκτορές τους, ποὺ καὶ ὅταν ἀποκαλύπτεται ὁ καταλυτικὸς ρόλος τους ἐξασφαλίζουν τὴν ἀσυλία τους στὰ ὅρια τῆς μητέρας-πατρίδας τῆς ἑταιρίας. Δὲν εἶμαι εἰδικὸς γιὰ νὰ ἐκφέρω γνώμη, χωρὶς τοῦτο νὰ σημαίνει καὶ ὅτι εἶμαι κρετῖνος ἤ ὅτι δὲν ἔχω τὶς ὑποψίες μου. Ὁπωσδήποτε ὅμως θὰ εἴμασταν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια ἄν δὲν ἀναζητούσαμε ταπεινὰ εὐθύνες καὶ ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους. «Πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες». Ὅπως πολὺ εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Μεσογαίας Νικόλαος: «Σίγουρα καὶ ἡ δική μας εὐθύνη ὡς λαοῦ δὲν εἶναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε μὲ τὶς μικρονοϊκὲς πολιτικὲς ἐπιλογὲς καὶ τὶς κάναμε συνήθειες καὶ νοοτροπία μας. Ἡ ἀνειλικρίνεια, ἡ ἀδιαφορία, τὸ βόλεμα, τὸ εὔκολο κέρδος, ἡ προσβολὴ τῶν θεσμῶν, ἡ ὕβρις κατὰ τῆς πίστης καὶ τῆς παράδοσής μας, ἡ ἀσέβεια κατὰ τοῦ κράτους καὶ τῶν νόμων, οἱ ἀλόγιστες διεκδικήσεις, ἀποτέλεσαν κομμάτια τῆς ζωῆς τοῦ νεοέλληνα ποὺ δὲν μᾶς τιμοῦν καθόλου… Τὸ δικό μας μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὸ σημερινό μας κατάντημα δὲν εἶναι εὐκαταφρόνητο.» (ἔνθ’ ἀνωτ.). Εἴμαστε βουτηγμένοι σὲ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κρίση! Ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν εὐθεῖα ὅδὸ τοῦ Χριστοῦ! Αὐτὴ εἶναι μιὰ ὀδυνηρὴ ὅσο καὶ ἀναμφισβήτητη πραγματικότητα!
2. Ἡ σημερινὴ Κρίση, ἀγαπητοί μου, ὅπως ἐπιγραμματικὰ τὴν περιγράψαμε, δὲν εἶναι βεβαίως ἡ πρώτη ποὺ βιώνει ἡ άνθρωπότητα. Εἶναι πολὺ χρήσιμο νὰ θυμούμαστε ὅτι πρὶν ἀπὸ ὀγδόντα χρόνια ὁ κόσμος εἶχε ζήσει τὴ «Μαύρη Τρίτη», δηλαδὴ τὴν 29^η Ὀκτωβρίου 1929, ὅταν μ’ ἕνα τρομερὸ «Κρὰχ» τοῦ Χρηματιστηρίου τῆς Νέας Ὑόρκης ξέσπασε ἡ Παγκόσμια Οἰκονομικὴ Ὕφεση, «The Great Depression», ποὺ ἔφερε τὴν πείνα καὶ τὴν ἐξαθλίωση σὲ δεκάδες ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Περίπου δέκα χιλιάδες τράπεζες τινάχθηκαν στὸν ἀέρα, ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἔχασαν τὶς καταθέσεις τους, τὶς ἐπιχειρήσεις τους, τὰ ὑποθηκευμένα λόγῳ δανείων σπίτια καὶ περιουσίες τους. Μεγάλες ἐπιχειρήσεις διαλύθηκαν, τὰ ἐργοστάσια  ἔκλεισαν, ἡ βιομηχανία καὶ τὸ ἐμπόριο ἔγιναν συντρίμμια, ἐνῶ κατὰ σύμπτωση ἐνέσκηψε καὶ μιὰ μεγάλη περίοδος ξηρασίας στὶς Η.Π.Α., ποὺ κράτησε ὥς τὸ 1930, κι ἐκαθἠλωσε στὸ ναδὶρ καὶ τὴν ἀγροτικὴ παραγωγή. Πρώην ἑκατομμυριοῦχοι, ἐπιχειρηματίες, βιομήχανοι κ.τ.τ. βρέθηκαν ξαφνικὰ νὰ πουλοῦν μῆλα καὶ μολύβια σὲ καροτσάκια μικροπωλητοῦ στοὺς δρόμους γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν. Ἄνθρωποι ἄρχισαν νὰ αὐτοκτονοῦν πηδώντας ἀπὸ τὰ ψηλὰ κτίρια. Μόνο στὶς Η.Π.Α. τὸ ἕνα τρίτο τοῦ λαοῦ βρέθηκε πολὺ κάτω ἀπὸ τὸ συμβατικὸ ὅριο τῆς φτώχειας. Σὲ ἄλλες χῶρες τὰ πράγματα ὑπῆρξαν χειρότερα. Στρατειὲς ἀτέλειωτες οἱ ἄνεργοι, οἱ νεόπτωχοι, οἱ πεινασμένοι, οἱ ἀπελπισμένοι σὲ ὅλο τὸν δυτικὸ κόσμο, ἦταν ἕνα θαυμάσιο ἄλλοθι γιὰ τοὺς μπολσεβίκους καὶ κομμουνιστὲς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ν’ ἀναθεματίζουν τὸ κεφάλαιο (ὄχι τὸ βιβλίο τοῦ Μὰρξ!) καὶ τὸν καπιταλισμό, καλώντας τοὺς «προλετάριους» ὅλης τῆς γῆς νὰ ἑνωθοῦν κάτω ἀπὸ τὴν «μπαντιέρα ρόσα τριονφερά» γιὰ ν’ ἀπολαύσουν τὸν ἐπαγγελλόμενο ἐρυθρὸ παράδεισο. Ἦταν ἐπίσης ἕνα θαυμάσιο ἄλλοθι γιὰ παρανοϊκοὺς ἀρχολίπαρους καὶ σπουδαρχίδες δημοπίθηκους, ὅπως κάποιος Ἀδόλφος Χίτλερ, γιὰ νὰ ξεσηκώσουν τὶς πανικόβλητες μάζες, νὰ τὶς φανατίσουν καὶ νὰ στήσουν σκοτεινὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα ποὺ θὰ ἔβαφαν στὸ αἷμα ὅλη τὴν ὑφήλιο μὲ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ἐὰν λάβουμε σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἱστορία προχωρεῖ σὰν σπιρὰλ καὶ κάποτε μερικὰ φαινόμενά της ἐπαναλαμβάνονται, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι ἡ οἰκονομία σήμερα εἶναι πολὺ περισσότερο παγκοσμιοποιημένη ἀπ΄ ὅτι τὸ 1929, τὸ Κρὰχ τοῦ ἔτους ἐκείνου, ποὺ ἐκράτησε μιὰ ὁλόκληρη δεκαετία καὶ κατέληξε μέσα στὸν ὠκεανὸ αἵματος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο αἴσια σημεῖα δὲν φανερώνει στὸν ὁρίζοντα τῶν καιρῶν μας.
3. Ἀλλ’ ἄς ἔλθουμε τώρα στὴν ἔννοια τῆς λέξεως «Κρίση», μὲ τὴν ὁποία χαρακτηρίζουμε τὴ σύγχρονη ὀδυνηρὴ συγκυρία. Τὴ χρησιμοποπιοῦμε σήμερα μὲ τὴν ἰατρικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου: Δηλαδὴ ὡς ἀπότομη καὶ ὀξεία ἐμφάνιση συμπτωμάτων μιᾶς παθογένειας, μὲ προφανεῖς κινδύνους. Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἔννοιες τοῦ ὅρου, ὅπως: Γνώμη, ἐκτίμηση, ἀποτίμηση, ἐκλογή, ἐπιλογή, προτίμηση, δοκιμὴ δεξιότητας ἤ δύναμης, ἔκβαση ἤ ἀποτέλεσμα μιᾶς ὑποθέσεως, ἑνὸς γεγονότος κ.λπ. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ δικανικὴ ἔννοια: Δίκη, δικαστικὴ ἀπόφαση! Καὶ βεβαίως, στὴ συνάφεια αὐτὴ ὑπάρχει καὶ ὁ Κριτής, ἐπίγειος ἤ Θεῖος. Ἡ τελευταία αὐτὴ σημασία φρονῶ ταπεινὰ ὅτι τεροιάζει περισσότερο στὰ δεδομένα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν.

Μᾶς εἶχε διδάξει ἐνωρίτατα καὶ πολὺ καθαρὰ ὁ Θεὸς ὅτι: «Ἐγὼ εἰμὶ Κύριος ὁ Θεός σου… οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ. Οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδὲ μὴ λατρεύσῃς αὐτοῖς» (Ἔξοδ. Κ΄ 1-5). Μᾶς εἶχε ἐκ νέου προειδοποιήσει: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν. ἤ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἤ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. Στ΄ 24). Ἡ λέξη μαμωνᾶς εἶναι ἀραμαϊκὴ καὶ σημαίνει κέρδος (συνηθέστερα ἀνέντιμο), λύτρα, δωροδοκία, ἀποζημίωση, πάντοτε μὲ μιὰ αἴσθηση ἀναξιοπρέπειας καί τινος ἠθικὰ ἐπιλήψιμου. Παραπέρα δηλώνει τὸν ὑλικὸ πλοῦτο καὶ τὴν ἀρρωστημένη προσκόλληση σ’ αὐτόν. Σημαίνει τελικὰ πλεονεξία, τὴν ὁποία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπερίφραστα ἐχαρακτήρισε ὡς εἰδωλολατρία (Κολ. Γ΄ 5). Ἡ πλεονεξία παραγκωνίζει τὸν Θεὸ δίνοντας προτεραιότητα στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ὡσὰν αὐτὰ νὰ μποροῦν νὰ στηρίξουν τὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ζωή. Ὁ πλεονέκτης προσκολλᾶται ἀρρωστημένα στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀφοσιώνεται στὴν ἀπόκτηση, τὴν αὔξηση ἤ διατήρησή τους καὶ ξεχνᾶ ὁλότελα τὸν τροφοδότη καὶ ζωοδότη Θεό. Ἡ ὕλη ἔγινε ἡ θρησκεία του, ὁ χαμοθεός του, αὐτὴν ἐμπιστεύεται, δηλαδὴ πιστεύει, γι’ αὐτὴν κάνει τὰ πάντα. «Ὁ ἀγαπῶν ἀργύριον, οὕτως ὡς ἀγαπᾶν ὤφειλε Κύριον τὸν Θεὸν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς», λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, «ὁ τοιοῦτος ἀντὶ τοῦ δεουλεύειν τῷ Κυρίῳ, δουλεύει τῷ μαμωνᾷ, τὸ τῷ Θεῷ ὀφειλόμενον τῆς ἀγάπης μέτρον ἐπὶ τὸ ἀργύριον μεταθείς. Διὰ τοῦτο γίνεται ἡ πλεονεξία εἰδωλολατρία ἐπειδὰν τὰ τῷ Κυρίῳ προσφερόμενα δῶρα ἐπὶ τὰ γήϊνα μετενέγκῃ» (Εἰς τὸν Προφ. Ἠσαΐαν, κεφ. 1, PG 30, 212 CD). Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας θὰ ἀκουόταν ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἑορτάσαντος Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Οἱ πολλοὶ περὶ τὴν τῶν χρημάτων μαίνονται συλλογὴν καὶ τὸν Θεὸν μισήσαντες ἀγαπῶσι τὸν μαμωνᾶν» (Περὶ Κατανύξεως Α΄, ΕΠΕ 28, 634). Ἡ λατρεία τοῦ μαμωνᾶ εἶναι ἡ μεγάλη ἁμαρτία τῶν ἡμερῶν μας! Τί ἄλλο μαρτυρεῖ ἡ λύσσα μὲ τὶς ἀτέλειωτες ἐπενδύσεις, τὰ χρηματιστήρια, τὶς μετοχές, τὰ χαρτοφυλάκια, τὰ ρέπος, τὰ ὁμόλογα, τὶς ρευστοποιήσεις, τὰ θαλασσοδάνεια, τὶς μεγαλοπιστώσεις, τὰ συναλλαγματικὰ παιγνίδια, τὴν ἀκαριαία παρακολούθηση τῶν διεθνῶν ἀγορῶν, τῶν ἐπιτοκίων, τῶν συναλλαγῶν, τῆς τιμῆς τοῦ χρυσοῦ, τοῦ σκαμπανεβάσματος τῶν ἀξιῶν κ.τ.τ.; Ὅποιος ἔχει ὄμματα πνευματικὰ βλέπει ὅτι μπροστά μας «ἕστηκεν εἰκὼν χρυσῆ, ἡ τοῦ μαμωνᾶ τυραννίς», ὅπως θἄλεγε καὶ πάλι ὁ θεῖος Χρυσόστομος (Κατὰ Ματθαῖον Α΄, ΕΠΕ 9, 154). Εἰκὸνα Ναβουχοδονοσώρειος ἐν πεδίῳ Δεηρᾷ, τὴν ὁποία «ἔκνοον πρόσταγμα τυράννου δυσεβοῦς» καλεῖ ἐπίμονα σὲ διαρκῆ προσκύνηση. Καὶ ὅποιος ἔχει «ὦτα ἀκούειν», μέσα ἀπὸ τὰ πολυμέσα, τὴν τηλεόραση, τὸ διαδίκτυο, τὸν τύπο, τὸ ραδιόφωνο κ.λπ.,  ἀκούει τὸν πονηρὸ κήρυκα μὲ διάτορη φωνὴ νὰ ἐντέλλεται: «Ὑμῖν λέγεται, λαοί, φυλαί, γλῶσσαι· ᾖ ἄν ὥρᾳ ἀκούσητε τῆς φωνῆς τῆς σάλπιγγος, σύριγγός τε καὶ κιθάρας, σαμβύκης καὶ ψαλτηρίου καὶ συμφωνίας καὶ παντὸς γένους μουσικῶν, πίπτοντες προσκυνεῖτε τῆ εἰκόνι τῇ χρυσῇ ᾖ ἔστησεν Ναβουχοδονόσωρ ὁ βασιλεύς» (Δαν. Γ΄ 4-5). Οἱ περισσότεροι ἐνέδοσαν «καὶ ἐγένετο ὅτε ἤκουσαν οἱ λαοὶ τῆς φωνῆς τῆς σάλπιγγος, σύριγγός τε καὶ κιθάρας, σαμβύκης καὶ ψαλτηρίου καὶ συμφωνίας καὶ παντὸς γένους μουσικῶν, πίπτοντες πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι προσεκύνουν τῇ εἰκόνι τῇ χρυσῇ, ᾖ ἔστησε Ναβουχοδονόσωρ ὁ βασιλεὺς» (Δαν. Γ΄, 7) στὴ Wall Street, στὰ Χρηματιστήρια, στὶς Τράπεζες, στὰ ἀνταλλακτήρια, στὰ σαράφικα, στὰ ἀεριτζήδικα τῆς Νέας Ὑόρκης, τῆς Ἀθήνας, τοῦ Λονδίνου, τοῦ Τόκυο, τοῦ Χόνγκ-Κόνγκ, τοῦ Πεκίνου, τῶν Βρυξελλῶν, τῆς Φραγκφούρτης, τοῦ Παρισιοῦ κ.λπ. Ἐλάχιστοι εἶναι μὲ τὴ μερίδα τῶν ἁγίων Τριῶν Παίδων! Οἱ περισσότεροι προτίμησαν τὴν εἰκόνα τὴ χρυσῆ, τὸν μαμωνᾶ. Ἄλλοι ἐνεργῶς καὶ δημοσίᾳ καὶ γυμνῆ τῇ κεφαλῇ καὶ ἄλλοι ὑποκαρδίως, ρίχνοντας κρυφὰ πρὸς τὸ μέρος της τὸ θυμίαμα τῆς ἐπιθυμίας. Οἱ πάντες, σχεδόν, «φιλαργυρίαν νοσοῦντες, τὴν πάντων κακῶν αἰτίαν» (Γρηγ. Παλαμᾶς: ὁμιλ. ΛΘ΄ Ἐν Λιτῇ, ΕΠΕ 10, 500-502), «ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ» (Ρωμ α΄,  22-23) – μετήλλαξαν δηλ. τὴν λατρεία τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ μ’ ἐκείνην τοῦ εἰδώλου τῆς ἀπάτης τοῦ πλούτου, τῆς ὕλης, τοῦ χοός. Παραδόθηκαν «εἰς νοῦν ἀδόκιμον»  καὶ ὄχι μόνο συμπεριφέρθηκαν ὅπως πιὸ πρὶν μὲ ἐπώδυνη εἰλικρίνεια μᾶς διεζωγράφισε ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας, ἀλλὰ διέπραξαν καὶ τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ἁμαρτίας, δηλ. τὴν εἰδωλολατρία! Δὲν στοχάσθηκαν τοὐλάχιστον πὼς ἡ ὕλη, ὁ πλοῦτος, τὸ συνάλλαγμα, εἶναι «ὀλιγοχρόνιον κτῆμα· ἀγνώμων οἰκέτης, αἱμοβόρος καὶ ἀνδροφόνος· ποταμίων ρευμάτων μιμεῖται φύσιν» (Ἰω. Χρυσόστομος: Εἰς τὸ «Μὴ φοβοῦ ὅταν πλουτήσῃ ἄνθρωπος», Α΄, ΕΠΕ 8^Α, 276-278) ἤ ἐκεῖνο ποὺ τόσο ὄμορφα λέει μὲ ἡδυσμένο ποιητικὸ λόγο ὁ Θεολόγος Γρηγόριος: «Τὰ δὲ χρήματα παίζει πλανῶντα τὴν φιλόπλουτον νόσον, ἄλλοις ἐπ’ ἄλλῳ προσγελᾶν πεφυκότα, πόρνης ἀπίστου τὸν τρόπον μιμούμενα, πολλοὺς ἐραστὰς ποικίλως μωκωμένης, συνόντα, καὶ φεύγοντα, καὶ κολλώμενα, τούτοις, ἐκείνοις, οὐδενὶ δὲ γνησίως. Τὸ γὰρ βέβαιον οὐκ ἔχει πλούτου φύσις, λάβροις θαλάσσης κύμασιν εἰκασμένη, κυρτουμένοις, πίπτουσιν ἀστάτῳ φορᾷ» (Ἔπη εἰς ἑτέρους Η΄, Πρὸς Σέλευκον, ΕΠΕ 11, 136-138). Ἤδη ἡ πόρνη ἐκείνη τοὺς ξεγέλασε, ὁ θησαυρὸς ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια τους, κατακρήμνισε τὰ ὄνειρά τους, διέλυσε τὰ σχέδιά τους, ἐτσάκισε τὰ φτερά τους κι ἔφερε τόση δυστυχία στὴν ἀνθρωπότητα! «Ὁ πεποιθὼς ἐπὶ πλούτῳ οὗτος πεσεῖται» {Παροιμ. Ια΄, 28), ἔλεγε ἡ Γραφή, ἀλλὰ ποιός ἄκουε; Καὶ τώρα, οἱ προστιθέντες καρδίαν στὸν ρέοντα πλοῦτο (Ψαλμ. Ξα΄ 11), δηλαδὴ «οἱ τὴν εἰκόνα προσκυνήσαντες, ὄψονται τὸ πῦρ αὐτοῖς θηρίου χαλεπώτερον παντὸς ἐπιπηδῶν καὶ καθέλκον ἔνδον» (Ἰω. Χρυσόστομος: Κατὰ Ματθαῖον Α΄,  ἔνθ’ ἀνωτ.). Μόνο ποὺ στὸ πῦρ αὐτὸ μαζὶ μὲ τὰ ξερὰ καίγονται ἤδη καὶ τὰ χλωρά. Μαζὶ μὲ τοὺς χρυσολάτρες, τοὺς παραδόπιστους, τοὺς χαμοθεόδουλους, ἐκείνους ποὺ γιὰ χάρη τοῦ μπεζαχτᾶ ἀδίκησαν πολλούς, ἐπάτησαν ἐπὶ πτωμάτων, εὐτέλισαν θεσμούς, ἀπομύζησαν τὴν ἰκμάδα λαῶν καὶ χωρῶν ὁλοκλήρων, ὑφίστανται τὶς συνέπειες τὴς μεγάλης ἁμαρτίας καὶ πολλοὶ λιγότερο ὑπεύθυνοι, καὶ κάποιοι λίγοι ἀνεύθυνοι. Κρίση! Συμφορά!...

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ δανειστῶ τὰ φῶτα ἑνὸς συγχρόνου Ἁγίου, τοῦ Ἐπισκόπου Ζίτσης καὶ Ἀχρίδος Νικολάου Βελιμίροβιτς (+1956), τοῦ «Νέου Χρυσοστόμου» τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ἔζησε τὴν Παγκόσμια Οἰκονομικὴ Ὕφεση τοῦ 1929. Κάποιος ἱερέας Κόναν τοῦ ἔγραψε ρωτώντας τον ἀπὸ ποῦ προερχόταν ἡ κρίση ἐκείνη καὶ τί ἐσήμαινε αὐτή. Τοῦ ἀπάντησε, μεταξὺ ἄλλων: «Ἡ ‘crisis’ [κρίση] εἶναι ἑλληνικὴ λέξη καὶ σημαίνει ‘δίκη’… Ἕως τώρα οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ χρησιμοποιοῦσαν τὴ λέξη ‘δίκη’, ἀντὶ γιὰ τὴ λέξη ‘κρίση’, ὅποτε καὶ νὰ τοὺς εὕρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούργια λέξη ἀντικατέστησε τὴν παλιά, καὶ τὸ κατανοητὸ ἔγινε ἀκατανόητο. Ὅταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ἤ ἔπεφτε ἐπιδημία, ὅταν ἔρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοὶ καὶ ἄλλες συμφορές, λέγανε: ‘Θεία δίκη’! Καὶ αὐτὸ σημαίνει: κρίση μέσα ἀπὸ ξηρασίες, κρίση μέσα ἀπὸ πλημμύρες, μέσα ἀπὸ πολέμους, μέσα ἀπὸ ἐπιδημίες κ.λπ. Καὶ τὴ σημερινὴ χρηματικο-οικονομικὴ δυσκολία ὁ λαὸς τὴν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη, ὅμως δὲν λέει ἡ δίκη ἀλλὰ ἡ κρίση. Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νὰ πολλαπλασιάζεται μὲ τὸ νὰ γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μὲ τὴν κατανοητὴ λέξη ‘δίκη’, ἦταν γνωστὴ καὶ ἡ αἰτία, λόγῳ τῆς ὁποίας ἦρθε ἡ δυσκολία, ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ Δικαστής, ὁ Ὁποῖος ἐπέτρεψε τὴν δυσκολία, ἦταν γνωστὸς καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἐπιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις ὅμως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη ‘κρίση’, λέξη ἀκαταλαβίστικη σὲ ὅλους, κανεὶς δὲν ξέρει πιὰ νὰ ἐξηγήσει οὔτε γιὰ ποιό λόγο, οὔτε ἀπὸ Ποιόν, οὔτε ὡς πρὸς τί; Μόνο σ’ αὐτὸ διαφέρει ἡ τωρινὴ κρίση ἀπὸ τὶς κρίσεις ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ξηρασία ἤ τὴν πλημμύρα ἤ τὸν πόλεμο ἤ τὴν ἐπιδημία ἤ τοὺς πνιγμοὺς ἤ κάποιους ἄλλους πειρασμούς. Μὲ ρωτᾶς γιὰ τὴν αἰτία τῆς τωρινῆς κρίσης, ἤ τῆς τωρινῆς Θείας δίκης! Ἡ αἰτία εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια. Ἡ αἰτία γιὰ τὶς ξηρασίες, τὶς πλημμύρες, τὶς ἐπιδημίες καὶ ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἡ αἰτία καὶ γιὰ τὴν τωρινὴ κρίση. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεό! Μὲ τὴν ἁμαρτία τῆς Θεο-αποστασίας, οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτὴ τὴν κρίση, καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐπέτρεψε, ὥστε νὰ ξυπνήσει τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς κάνει ἐνσυνείδητους, πνευματικούς, καὶ νὰ τοὺς γυρίσει πρὸς Ἐκεῖνον. Στὶς μοντέρνες ἁμαρτίες – μοντέρνα καὶ ἡ κρίση. Καὶ ὄντως ὁ Θεὸς χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ὥστε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι: χτύπησε τὶς τράπεζες, τὰ χρηματιστήρια, τὶς οἰκονομίες, τὸ συνάλλαγμα τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τὰ τραπέζια στὶς συναλλαγὲς σ’ ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως κάποτε στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικὸ μεταξὺ ἐμπόρων καὶ αὐτῶν ποὺ ἀνταλλάσσουν τὸ χρῆμα. Προκάλεσε σύγχυση καὶ φόβο. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκανε γιὰ νὰ ξυπνήσουν τὰ ὑπερήφανα κεφαλάκια τῶν σοφῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, γιὰ νὰ ἔλθουν εἰς ἑαυτοὺς καὶ νὰ πνευματικοποιηθοῦν. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὸ ἀγκυροβόλημα στὰ λιμάνια τῆς ὑλικῆς σιγουριᾶς νὰ θυμηθοῦμε τὶς ψυχές μας, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνομίες μας καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὸν Ὕψιστο Θεό, τὸν Ζῶντα Θεό» (Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται. Ἀθ. 2008, σσ. 33-35). Νομίζω ὅτι ὁ Ἅγιος τὰ λέει κατὰ γράμμα καὶ σ’ ἐμᾶς γιὰ τὴ σημερινὴ κρίση. Δὲν ἔχω καμμιὰ ἀμφιβολία. Ἔτσι εἶναι ἀκριβῶς! Κι ὅπως ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θὰ ἐπέλεγε: «Διὰ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα παιδευόμεθα, καὶ ἔτι παιδευθησόμεθα». Ναί, θ’ ἀκολουθήσουν κι ἄλλα, «τὴν μὲν γὰρ τῶν ἐπηρειῶν λύσιν ποθοῦμεν τε καὶ ζητοῦμεν, τοῖς δὲ πταίσμασι δι’ ἅ παιδευόμεθα καὶ προστίθεμεν» (Ὁμιλία ΛΘ΄ Ἐν Λιτῇ, ΕΠΕ 10, σσ. 500-502). Δυστυχῶς δὲν φαίνεται μετάνοια στὸν ὁρίζοντα, παρὰ τὸ ὅτι ἀντικειμενικά, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη λύση. Ἡ Θεία δίκη, λοιπόν, θὰ συνεχίζεται. Μέχρι πότε; Πάλι θὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς τὴν ἀπάντηση: «Ὅσο τὸ πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων παραμείνει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νὰ παραιτηθοῦν μπροστὰ στὸν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ νὰ θυμηθοῦν τὴν ἀκαταλαβίστικη λέξη ‘crisis’, νὰ τὴ μεταφράσουν στὴ γλῶσσα τους, ὥστε μὲ ἀναστεναγμὸ καὶ μετάνοια νὰ φωνάξουν: «ἡ Θεία δίκη»! (ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 35-36). Εὔχομαι ἡ μέρα αὐτὴ νὰ μὴν ἀργήσει!

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης ο Μεγαλομάρτυρας

Πηγή-εικόνες: saint.gr   Τμηθεὶς μεληδόν, καὶ σφαγὴν Πέρσης φέρων, «Ψυχὴ σεσώσθω, φροῦδά μοι μέλη» λέγει. Εἰκάδι Πέρσης ἑβδομάτῃ σφάγη ἐκμελεϊσθείς. Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε τον 4ο μ.Χ. αι. επί βασιλέως Αρκαδίου (περί το 395 μ.Χ.). Ζούσε στη Βηθλαδά της Περσίας και καταγόταν από επίσημο γένος. Ήταν φίλος με το βασιλιά των Περσών, Ισδιγέρδη. Παρασυρμένος από αυτή τη φιλία του, ο Ιάκωβος απαρνήθηκε την πίστη του στο Χριστό. Για να ευχαριστήσει τον Ισδιγέρδη, άφησε τον εαυτό του να χαθεί μέσα στην ψευδαίσθηση του πλούτου των ανακτόρων. Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, οι οποίες ήταν ευσεβείς και πιστές χριστιανές λυπήθηκαν και εξοργίστηκαν. Και οι δύο λοιπόν τον επιπλήξανε για τη στάση του και του δήλωσαν ότι δεν ήθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αυτό το μικρό πλήγμα, επανέφερε τον Ιάκωβο στον ίσιο δρόμο. Τον έκανε να διαπιστώσει το χάσμα το οποίο δημιούργησε. Έτσι ο Ιάκωβος αποφάσισε να εξαγνίσει το ατόπημά του και να επανέλθει στον δρόμο του Θεού. Μετά από την απόφαση αυτή, πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε μπροστά του την μία και αληθινή πίστη στον Χριστό. Ο Ισδιγέρδης εξεπλάγη γι' αυτή την αλλαγή του Ιακώβου και προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο Ιάκωβος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και γι' αυτό διατάχθηκε να τον βασανίσουν. Μαρτύρησε με ακρωτηριασμό των άκρων του και κατόπιν με τον αποκεφαλισμό του. Με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὁ Μάρτυς Ἰάκωβος, ὁ τῆς Περσίδας βλαστός, τὸν δόλιον δράκοντα, τοὶς τῶν αἱμάτων κρουνοίς, ἀθλήσας ἀπέπνιξε, πίστει γὰρ ἀληθείας, μεληδὸν τετμημένος, ὤφθη τροπαιοφόρος, τοῦ Σωτῆρος ὁπλίτης, πρεσβεύων ἀδιαλείπτως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν. Πεισθεὶς τῇ καλῇ, συζύγῳ καρτερόψυχε, καὶ τὸ φοβερόν, κριτήριον φοβούμενος, τῶν Περσῶν τὸ φρόνημα, καὶ τὸν φόβον Ἰάκωβε κατέπτυσας, καὶ ἀνεδείχθης Μάρτυς θαυμαστός, τὸ σῶμα ὡς κλῆμα συντεμνόμενος. Ὁ Οἶκος Ἀπὸ ψυχῆς στενάξωμεν πάντες, δάκρυα ἐκχέοντες, καθορῶντες πικρῶς τὸν Μάρτυρα μελιζόμενον· δίκην κυνῶν γὰρ ὠρυομένων συνελθόντες οἱ δήμιοι, τὰ μέλη κατετίτρωσκον τοῦ θαυμαστοῦ καὶ γενναίου ἐν Μάρτυσι Μάρτυρος. Τὶς οὖν ὑπάρχει; εἰ δοκεῖ, μικρὸν ὑπομείνατε, καὶ λέξω πάντα μετὰ σπουδῆς, πῶς ὡς θῦμα Κυρίῳ προσήνεκται, το σῶμα ὡς κλῆμα τεμνόμενος.

Η διάλεξη του Γιώργου Κοντογιώργη στη Νέα Υόρκη (16-11-2011)

Grand Prospect Hall 16 11 2011 B by GR-US-N-A-Channel

Διάλεξη-παρέμβαση του καθηγητή πολιτικής επιστήμης και Ιστορίας και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου, Γ. Κοντογιώργη, προς τους εκπροσώπους της ελληνικής κοινότητας στην Νέα Υόρκη, που έγινε στο Grand Prospect Hall την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου στην Νέα Υόρκη.

Πηγές: LoMaK-Cosmosysteme-greekamericannewsagency

Όλα τα βίντεο της εκδήλωσης εδώ.

 

Περισσότερα για την διάλεξη και όσα προηγήθηκαν διαβάστε εδώ (greekamericannewsagency).

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Άγιοι Προστάτες: Ο άγιος Στυλιανός

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Άγιοι Προστάτες: Ο άγιος Στυλιανός

Ανθολόγιον 79: Αρχιμανδρίτης Βασίλειος (Γοντικάκης)

"Ὁ Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν"(...)

(...) Ἐταπεινώθη τόσο, ποὺ μόνον ἕνας Θεὸς μπορεῖ νὰ ταπεινωθῆ. Ἡ ταπείνωσί του ἡ ἔσχατη, ἡ κάθοδος στὸν ἄδη τέτοιας δοκιμασίας, ξεπερνᾶ τὶς ἀνθρώπινες δυνατότητες. Αὐτὸς δὲν εἶναι μόνον ἄνθρωπος, εἶναι Θεάνθρωπος. Καὶ αὐτὸ φανερώνεται, ὄχι μόνο στὴ δόξα Του, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀδοξία, ποὺ ὑπέστη χάριν τῆς σωτηρίας μας: "Οὕτως ἀδοξήσει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδος σου"(Ἠσ. 52,14). Ξεπέρασε τὰ ὅρια τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὴν ἀδοξία, στὴν ταπείνωσι, στὴν κάθοδο(....)

Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου (Γοντικάκη), Τὸ κάλλος θὰ σώση τὸν κόσμο, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων,Ἅγιον Ὄρος 2010, σελ.12.

Γ. Κοντογιώργης στον ΑΝΤ1: "Η χώρα τελεί απολύτως υπό καθεστώς εξωτερικής κατοχής"

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=AJMed7jjZmo#!

Πηγή: LoMaK

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Ομιλία του Σεβ. μητροπολίτου Μεσογαίας π. Νικολάου στην Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως(14-11-2011)

Περιληπτικό διάγραμμα ομιλίας(πηγή: ΟΟΔΕ-BLOG):

•  Η Εκκλησία αντιδρά διαφορετικά ανάλογα με τις περιστάσεις. Χρονικές. Πολιτισμικές. Εθνικές.
•  Η κρίση , ευκαιρία για νέα πορεία.
•  Τα διάφορα επίπεδα της κρίσης.
•  α’ Οικονομική κρίση
•  Φόροι και χρέη.
•  Παύση παραγωγής και ανάπτυξης.
•  Ανεργία – μετανάστευση – φτώχεια
•  Φορολόγηση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων
•  β’ Πολιτική κρίση
•  Εκχώρηση διεκδικητικών δικαιωμάτων.
•  Εκχώρηση αξιοπρέπειας.
•  Πρόβλημα εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (Kαστελόριζο – ΑΟΖ)
•  γ’ Κοινωνική κρίση
•  Απαξίωση κρατικής εξουσίας
•  Πρόβλημα σε ασφάλεια – υγεία -παιδεία
•  Αδυναμία της Εκκλησίας ως προς τις φιλανθρωπικές της δραστηριότητες
•  Λαός που είναι ατίθασος και κακομαθημένος , με χαλασμένη νοοτροπία
•  δ’ Πνευματική κρίση
•  Ανομία – αποστασία – άρνηση για αλλαγή.
•  Τα αίτια της κρίσεως
•  Υπερκράτος – ηγεμονίσκοι – οικογενειοκρατία
•  Η περιθωριοποίηση της Εκκλησίας (“Αν ένας λαός δεν έχει μέσα του αίσθηση ιστορίας και συγκρότηση εθνικής συνοχής , αυτός ο λαός δεν υπάρχει”, Νταβούτογλου, Τούρκος ΥΠ.ΕΞ.)
•  Απαξίωση παραδοσιακών ιδανικών
•  Απαξίωση Φιλοπατρίας, ιστορίας, πίστης απο το σύστημα.
•  Ιστορική αμάθεια, ειρωνεία εθνικών προτύπων και ιδανικών.
•  Επιστράτευση επιστήμης για να αντικατασταθεί η Ορθόδοξη ανθρωπολογία με μια νέα, απάνθρωπη.
•  Νέφος ψευδοεπιχειρημάτων για την μετατροπή του Θεού σε “Όπιο”
•  Λάσπη προς τους ιερείς και την εκκλησιαστική ηγεσία.
•  Νέο οικογενειακό δίκαιο που οδηγεί στην αποσύνθεση της οικογένειας.
•  Η αποστασία , η έλλειψη πίστης και αξιών ως βασική αιτία της κρίσης (παραλληλισμοί με Βαβυλώνα, Ρωμανία/Βυζάντιο, Ρωσία). Η απελευθέρωση συνδέεται πάντοτε με την επάνοδο στην πίστη και την συσπείρωση στην Εκκλησία (ακόμα και ο Στάλιν αναγκάστηκε να επιτρέψει την πίστη)
•  Οικοδόμηση ελπίδας και προοπτικής πάνω στην Εκκλησία και τους Ιερείς μας.
•  Τρόποι αντιμετώπισης.
• «μακάριον τό έθνος ου εστι Κύριος ο Θεός αυτού» (Ψαλμ. 32/λβ΄:12)
•  ”Επλήθυναν οι αμαρτιαι ημών ούκ έστιν εν τω καιρώ τούτω ούκ έστιν Αρχων και αμαρτίαι ημών ουκ εστί εω τω καιρώ τούτο ουκ εστίν Αρχων και Προφήτης και Ηγούμενος και Πνευματικός Πατήρ”
•  To πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως η κρίση είναι πνευματική. Είναι κρίσης της σχέσης με το
• Το δεύτερο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι ένα κήρυγμα μετανοίας και συνειδητοποίηση της απομάκρυνσης μας απο τον Θεό.
• Το τρίτο πράγμα είναι αυτή η συνειδητοποίηση να γίνει πράξη και αλλαγή λογισμού.
• Η λιτότητα ως Εκκλησιαστική στάση ζωής.Πολυφαγία. Περιττά έξοδα και δώρα λαϊκών, ιερέων και επισκόπων. Ματαιόδοξη αντίληψη που έχουμε πείσει τους εαυτούς μας οτι είναι αναγκαία.
• Λιτότητα με λεβεντιά και ανδροπρέπεια.
• Το τέταρτο, ενίσχυση της πίστης μας που σήμερα είναι νοθευμένη παραδοχή ενός ιδεολογήματος απομακρυσμένη από την πίστη των πατέρων μας
• Το πέμπτο, καλλιέργεια των ελπίδων, “Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.”
• Το έκτο, μας χρειάζεται προσευχή. Οχι νεκρή προσευχή του τύπου, αλλά ουσιαστική , καρδιακή.
• Αξιοποίηση της ενορίας μας. Αξιοποίηση του κρυμμένου δυναμικού της κοινωνίας μέσα στην ενορία. Υπάρχει πίστη που δεν εκφράζεται εκκλησιαστικά, που είναι ζωντανή αλλά εκφράζεται αρνητικά.
• Αγάπη και δυνατότητες.
• Δυνατότητα της Εκκλησίας να ξυπνήσει κρυμμένες δυνάμεις, οικονομικές και εθελόντισμού.
• Χρειάζεται κινητοποίηση των Ιερέων και όχι αδιαφορία.
• Αποστολή της Εκκλησίας να ξυπνήσει τον λαό, τόσο στα πρακτικα ζητήματα, όσο και στο θέμα της πίστης.
• Προσπάθεια κατήχησης του λαού.
• Δεν είναι λύση μόνο με “δολώματα” να τραβήξουμε κόσμο. Πρέπει να προσφέρουμε έναν πυρήνα αληθείας. Να δημιουργήσουμε εκκλησιαστική κατήχηση. Να έχουν τα παιδιά βιώματα.
•  Συντήρηση της μαγιάς της πίστεως, η οποία θα βοηθήσει να γίνει μία ανάσταση παρόμοια με αυτήν που συνέβη στις πρώην κομμουνιστικές χώρες.
•  Αν εφαρμοστούν τα παραπάνω, μπορούν να συμβούν τρία πράγματα:
•  α’ Να είσαι στο “καμίνι” της κρίσεως και να δροσίζεσαι πνευματικά.
•  β’ Να σβήσει η φωτιά. Η παρουσία και πέντε ανθρώπων του Θεού θα μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα.
•  γ’ Η ανακαίνιση της ιερατικής συνειδήσεως. Ο Ιερέας ως Προφήτης και οχι ως επαγγελματίας η κοινωνικός εργάτης. Ο δρόμος της θυσίας και του Σταυρού.
• Η κρίση με βάση τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω θα μπορούσε να είναι όχι μόνο ευκαιρία αλλά και ευλογία.

πηγή: ΟΟΔΕ-BLOG

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=o4BQqXfRHjA

Ανθολόγιον 78: Γέρων Σωφρόνιος του Essex

Είμαστε κτίσματα' μπορούμε να προσλάβουμε τη θεία Ζωή, αλλά ως δώρο του Πατρός μας' δηλαδή το Είναι Του κατά το περιεχόμενο, όχι όμως κατά την Ουσία, η Οποία είναι αμέθεκτη από τα κτίσματα. Το κτίσμα δέχεται τη θέωση, τη θεία μορφή του Είναι, χωρίς όμως το ίδιο να μεταβάλλεται σε πρωταρχικό Είναι, παραμένοντας αιώνια κτίσμα κατά την ουσία του.

Γέρων Σωφρόνιος του Essex, Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, Essex  2010, σελ.42.

Ανθολόγιον 77: Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος (απόσπασμα από την ομιλία της Α.Θ.Π. κατά τη χειροτονία του μητροπολίτου Σιγκαπούρης)

(...)Μὴ σὲ φοβίζῃ ὅτι ἔχεις καθημερινῶς νὰ ἀντιμετωπίζῃς ἀνθρώπους οἵτινες δὲν εἶναι χριστιανοὶ καὶ ἡ παιδεία, ὁ πολιτισμὸς καὶ ἡ σκέψις αὐτῶν εὑρίσκονται ἐνίοτε μακρὰν τῶν ἰδικῶν μας, ἢ ἠμπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἐχθρικὰ ἔναντι τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Μήπως, ἄλλωστε, εἰς τὰς προοδευμένας χώρας τῆς Δύσεως ἐπικρατεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ; Ἀλλοίμονον. Ὅμως, τοῦτο ἂς μὴ σὲ τρομάζῃ. Ὡς χαρακτηριστικῶς σημειώνει ὁ μακαριστὸς γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὁ μέγας οὗτος πατὴρ καὶ θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν εἰς τοὺς ἐσχάτους καιρούς, «ἐνδέχεται ἡ ἀποστασία νὰ λάβῃ ἀκόμη μεγαλυτέρας διαστάσεις. Δὲν ἀποκλείεται ἕκαστος ἐξ ἡμῶν, διὰ νὰ σταθῇ ἐν τῇ πίστει, νὰ πρέπῃ νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀντισταθῇ εἰς ὁλόκληρον τὸν ὑπόλοιπον κόσμον. Ἄς εἶναι αὐτοὶ δισεκατομμύρια· ἂς μᾶς θεωροῦν μωροὺς ὅλοι οἱ διανοούμενοι καὶ οἱ ἀμαθεῖς. Ἡ ἀπάντησίς μας εἶναι μία: "Ὅσον μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι καὶ ἂν εἴμεθα, ὡστόσον ὀρθὸς εἶναι ἐκεῖνος ὅστις ζῇ ἐν Χριστῷ, καὶ ὄχι ἐκεῖνος ὅστις εὑρίσκεται μακρὰν τοῦ Χριστοῦ"»(...).

[ἀπόσπαμα ἀπό τὴν ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, στὴ χειροτονά τοῦ μητροπολίτου Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντίνου. Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία ἐδῶ].

Πηγή: ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

 

 

Ομιλία του π. Βασιλείου Γοντικάκη στο Ηράκλειο με θέμα: "Η δύναμη της πίστεως και της παραδόσεως" την Τετάρτη 23-11-2011

Πηγή: Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης ενημερώνει ότι ο γνωστός σε όλους συντοπίτης μας Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος της Μονής των Ιβήρων του Αγίου Όρους, θα ομιλήσει την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011 και ώρα 7.00 το βράδυ, στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, με θέμα: «Η δύναμη της πίστεως και της παραδόσεως».

Τον Γέροντα Βασίλειο θα προλογίσει ο κ. Νίκος Κοπιδάκης, Διευθυντής του Εκπαιδευτήριου «Το Παγκρήτιον».

Παρακαλούνται και προσκαλούνται όλοι οι άνθρωποι της Ιεράς Αρχιεπισκοπής να λάβουν μέρος στην ομιλία αυτή του π. Βασιλείου για να τιμήσουν τον υψηλό ομιλιτή και να οφεληθούν από τα όσα θα ακούσουν. 

Από το Γραφείο Τύπου

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

εικόνα: Vatopaidi

•  Τα Eισόδια της Θεοτόκου 
• Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ. Παντελεήμονος, Τα Εισόδια της Θεοτόκου
•  Λόγος Αγίου Λουκά Κριμαίας εις τα Εισόδια της Θεοτόκου
•  Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, «Λόγος εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου»
• Τα Εισόδια της Θεοτόκου στη Μονή της Παναγίας Χοζοβιώτισσας

 

Χρ. Γιανναράς «Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές»(4-11-2011, video από την παρουσίαση του βιβλίου)

Χρ. Γιανναράς: «Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές» from Αντίφωνο (antifono.gr) on Vimeo.
πηγή: Αντίφωνο
http://vimeo.com/31834620

Νικόλας Σεβαστάκης,Τεχνοκρατία, κοινωνικός αυταρχισμός και «συναίνεση»

Πηγή: Αυγή-Ενθέματα, 20-11-2011

Στη δεκαετία του ’30, το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το τότε ονομαζόμενο Sfio (Γαλλικό Τμήμα της Εργατικής Διεθνούς) διασπάστηκε. Μια σειρά στελεχών του, οι αποκαλούμενοι néos (νεοσοσιαλιστές) υιοθέτησαν το σύνθημα της «εποικοδομητικής επανάστασης» θεωρώντας ότι η εποχή των σύνθετων οργανισμών, ο καιρός των « τεχνικών και των μηχανικών» καθιστά παρωχημένη την ταξική κοινωνικοπολιτική οπτική των πραγμάτων. Στον αέρα εκείνων των καιρών βρισκόταν η γοητεία του μεγάλου πλάνου, του Κράτους Σχεδιαστή, της επανάστασης των μάνατζερ για την οποία θα γράψει λίγο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Αμερικανός Τζέημς Μπάρναμ. Πολύ γρήγορα, ωστόσο, αυτός ο προδρομικός διαχειριστικός τεχνοκρατισμός συνδέθηκε με την ιδέα του ισχυρού αυταρχικού κράτους. Πολλές από τις προσωπικότητες της γαλλικής και βελγικής σοσιαλτεχνοκρατίας (από τον Γάλλο Marcel Deat ως τον Bέλγο Henri de Man) δεν θα αντισταθούν στη γοητεία της φασιστικής «τάξης» και θα καταλήξουν συνεργάτες του καθεστώτος του στρατηγού Πεταίν στη φιλoγερμανική κυβέρνηση του Βισύ.

Ένα άλλο κομμάτι του «νεοσοσιαλισμού» θα επιλέξει, φυσικά, τον Ντε Γκωλ και την «Ελεύθερη Γαλλία». Από αυτήν τη δεύτερη πτέρυγα θα αναδυθεί ένας τεχνοκρατικός μοντερνισμός του κέντρου ο οποίος μετά τη δεκαετία του ’50 θα επιδιώξει να εκφράσει τα «νέα μεσαία στρώματα» και τις προσδοκίες τους για κοινωνική άνοδο. Εδώ θα κυριαρχήσει ο θαυμασμός για τον αμερικανικό δυναμισμό και η ανακάλυψη της νέας ηπείρου του έξυπνου μάνατζμεντ για την «ανανέωση της πολιτικής».

Παρόμοια ταξίδια σε πτυχές της ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας μπορεί να είναι χρήσιμα. Γιατί, πέραν των άλλων, μαρτυρούν ότι στις συνθήκες μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, η προσφυγή στο τεχνοκρατικό παράδειγμα συνδέεται με διάφορες τάσεις αυτονόμησης των ελίτ από κοινωνικές αναφορές και βασικές πολιτικές αξίες όπως η λαϊκή κυριαρχία. Το τεχνοκρατικό παράδειγμα μπορεί να αλλάζει μέσα στον χρόνο, ανάλογα με τη διεθνή συγκυρία και τις εθνικές περιστάσεις. Στους καιρούς του «σχεδιοποιημένου καπιταλισμού» ο τεχνοκρατισμός ήταν κατά βάση η αναζήτηση ενός μοντέλου αποτελεσματικής κοινωνικής διεύθυνσης με αιχμή τον κρατικό προγραμματισμό. Στις σημερινές συνθήκες της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, το παράδειγμα δεν είναι φυσικά ο μηχανικός αλλά ο ειδικός της οικονομικής διακυβέρνησης, ο γνώστης του κόσμου των επιχειρήσεων και των χρηματοπιστωτικών δομών.

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, είτε με τους παλιούς όρους «κρατικού διευθυντισμού», είτε στο πλαίσιο της διεθνικής δικτατορίας των αγορών, η εκσυγχρονιστική τεχνοκρατία έρχεται σε σύγκρουση τόσο με την πολιτική δημοκρατία όσο και με τα κοινωνικά δικαιώματα. Η περιφρόνηση για την πολιτική διαφωνία και η απέχθεια για τους αγώνες που αμφισβητούν τη μονοφωνική «ενότητα» των κορυφών, όλα αυτά αποτελούν βεβαίως στοιχεία μιας δεξιάς αφήγησης του κόσμου. Η πολιτική αντιπαλότητα θεωρείται περίπου ανυπόφορος αναχρονισμός αν όχι συνταγή αναποτελεσματικότητας. Και από αυτή την πρωταρχική απαξίωση μέχρι την αναγόρευση των απεργιών ή της όποιας εκδήλωσης κοινωνικής ανυπακοής ως επικίνδυνων εθνικών παρεκκλίσεων ο δρόμος είναι μικρός.

Το πρόβλημα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον –και από μια άποψη ήδη από τώρα– είναι λοιπόν το «ιδεολογικό μίγμα» που αποτελεί όπως φαίνεται κοινή συνισταμένη των ευρωπαϊκών ελίτ και των εγχώριων μνημονιακών θυλάκων. Η κυβέρνηση συμβιβασμών του κ. Παπαδήμου δεν αποκρυσταλλώνει στην καθαρή του μορφή αυτό το μίγμα. Είναι, όντως, μεταβατική, όχι όμως με την έννοια μιας παρένθεσης αλλά με την έννοια του προπλάσματος, της πρώτης, και πολύ ατελούς, «υποτύπωσης» ενός νέου προτύπου. Οι πρόθυμοι υποστηρικτές της στα μήντια και στο πολιτικό προσωπικό εκδηλώνουν ηχηρά τη δυσαρέσκειά τους για αυτή την απόσταση από το ιδεατό πρότυπο, από την καθαρότητα που θα ήθελαν.

Η επιθυμία τους είναι ένα ομογενοποιημένο «κόμμα του κράτους και των αγορών», ένα κόμμα της καθαρής μνημονιακής τάξης δίχως αναστολές και καθυστερήσεις, χωρίς την παρεμβολή παράσιτων στη μετάδοση της μοναδικής αλήθειας.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Δημήτρης Αγγελής, Για την μετάφραση των λειτουργικών κεμένων

[σημ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Παραθέτουμε κατωτέρω ένα ενδιαφέρον άρθρο του Δ. Αγγελή περί της μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων, που ανοίγει δρόμους για ευρύτερο προβληματισμό. Αρμόδια για να δώσει την όποια λύση είναι φυσικά η Ιερά Σύνοδος. Η δικιά μας θέση είναι ότι τα λειτουργικά κείμενα δεν χρειάζονται μετάφραση. Κι αυτό γιατί δεν είναι μόνο λόγος, αλλά και μέλος. Πολλές απ' τις πτυχές του θέματος τις επεξεργάζεται το άρθρο που ακολουθεί. Η πρόταση του συγγραφέα: "Θα ήταν εύκολο, επίσης, να διανέμει από τα παγκάρια των ναών εύχρηστα βιβλιαράκια με το κείμενο της Θείας Λειτουργίας και αντικρυστά τη μετάφραση..." νομίζουμε ότι είναι η πλέον ενδεδειγμένη γι' αυτούς που δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη λειτουργική γλώσσα].

πηγή: Αντίφωνο, πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Ευθύνη, τχ. 5/2011.

 Δημήτρης Αγγελής, Για την μετάφραση των λειτουργικών κεμένων

Τον τελευταίο καιρό συζητιέται αρκετά το θέμα της μετάφρασης των λειτουργικών μας κειμένων, έτσι ώστε η θεία λειτουργία αλλά και ευρύτερα οι ιερές ακολουθίες να γίνονται καλύτερα κατανοητές από τους πιστούς. Ασφαλώς, η ύπαρξη ενός τέτοιου διαλόγου αποτελεί από μόνη της ένα ιδιαίτερα θετικό γεγονός για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας που παραμένει απολύτως ποιμενοκεντρική, μ’ έναν σχεδόν κάθετο διαχωρισμό μεταξύ διοικούσας Εκκλησίας και πιστού λαού. Την ίδια στιγμή, τα όποια προβλήματα (όπως το παραπάνω) έρχονται στην επικαιρότητα αποκαλύπτουν συνήθως την ύπαρξη δύο σφόδρα αντιτιθέμενων τάσεων στους κόλπους της: Από τη μία πλευρά υπάρχει μια προοδευτική ομάδα υψηλού επιπέδου θεολόγων, με προσβάσεις στα ΜΜΕ, των οποίων όμως οι θεωρητικές αναζητήσεις ορισμένες φορές παραείναι θεωρητικές ή ακόμα και αποκομμένες από την εκκλησιαστική εμπειρία και γι’ αυτό συχνά οι παρεμβάσεις τους εμφανίζονται άκαιρες. Από την άλλη πλευρά υπάρχει μια συντηρητική, θα έλεγα καλύτερα φονταμενταλιστική, ομάδα παλαιοημερολογίτικου ήθους, της οποίας τα ευάριθμα μέλη συνιστούν στην πραγματικότητα απομονωμένες προνεωτερικές νησίδες για τα δεδομένα της εποχής μας. Περιττεύει να πούμε ότι η σιωπηλή πλειοψηφία του σώματος των πιστών, αν και διαφωνεί με το οξύ, αντιδραστικό ύφος των δεύτερων, κατά κανόνα φαίνεται να συμπλέει με την ουσία των απόψεών τους.

Είναι βέβαιο ότι η σχετική συζήτηση, η οποία έχει απασχολήσει και την Ιερά Σύνοδο, δεν θα διατηρούνταν στην επικαιρότητα αν δεν αποτύπωνε ένα πρόβλημα υπαρκτό κι αν δεν θεμελιωνόταν σε μια θεολογικώς ορθή επιχειρηματολογία. Εάν μιλάμε για «λογική λατρεία» και επιζητούμε τη συμμετοχή και του λαού στα εκκλησιαστικά μυστήρια, τότε η αρχαία γλώσσα πράγματι αποτελεί ένα εμπόδιο: δεν είναι όλα τα κείμενα εύκολα για τον απλό αναγνώστη ούτε τόσο αυτονόητη, όσο ίσως πιστεύουμε, η αρχαιογνωσία του. Πώς να καταλάβει για παράδειγμα κάποιος ότι στην φαινομενικά απλή φράση «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…», η πρώτη λέξη δεν αποτελεί αυθαίρετη προσθήκη του ψάλτη, αλλά είναι η ευκτική ενεστώτα του ειμί και σημαίνει «Ας είναι»;  Να μην ξεχνάμε επίσης ότι οι υμνογράφοι έγραφαν συνήθως στην καθημερινή γλώσσα της εποχής τους –ή τέλος πάντων σ’ ένα είδος «καθαρεύουσας», όταν χρησιμοποιούσαν τους παλιότερους τύπους της αττικής διαλέκτου– επρόκειτο  όμως  για μια γλώσσα βατή στον μέσο άνθρωπο του καιρού τους. Και βατή-κατανοητή γλώσσα είναι εκείνη η γλώσσα που μπορεί ν’ αποτελεί έκφραση αληθινής κοινωνίας, αντανακλώντας την τέλεια κοινωνία των προσώπων της Αγίας Τριάδας.

Οι ακολουθίες, τελικά, και ειδικά το μυστήριο της θείας ευχαριστίας που αποτελεί το κέντρο της εκκλησιαστικής κοινότητας, θα πρέπει να είναι προσιτές στον καθένα, ακόμα και σ’ εκείνον που εισέρχεται τυχαία ή για πρώτη φορά στο ναό –αλλιώς δεν παραβλέπουμε μόνο την εντολή της ιεραποστολής, αλλά παίρνουμε και τη θέση του φρόνιμου γιου στην παραβολή του ασώτου, που να μην ξεχνάμε τον έψεξε ο Πατέρας της παραβολής για την απρεπή του συμπεριφορά έναντι του αδελφού του. Θεολογική βάση, λοιπόν, γι’ αυτό το θέμα υπάρχει και δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε την πληθώρα των σχετικών επιχειρημάτων που έχουν φιλότιμα προσκομίσει αρκετοί θεολόγοι και μη σε αυτή τη συζήτηση. Και δεν θα είχα καμία αντίρρηση στο να συμφωνήσω μαζί τους αν μία πρόσφατη εμπειρία μου δεν με καθιστούσε ιδιαίτερα επιφυλακτικό ως προς την απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στο «γλωσσικό» μας πρόβλημα. Άλλωστε το παράδειγμα της εμπειρίας πάντα επικρατεί και μάλιστα σαρωτικά στην όποια θεωρητική αντιμετώπιση ενός προβλήματος, ιδιαίτερα μάλιστα εάν βασίζεται ουσιαστικά σε μια ανάλογη περίπτωση –αναφέρομαι στο παράδειγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. 

Είναι γνωστό ότι μετά τη Β’ Βατικανή Σύνοδο (1962-65), η Καθολική Εκκλησία εγκατέλειψε τη λατινική –μια γλώσσα νεκρή σε σχέση με τη βυζαντινή ελληνική που σε μεγάλο βαθμό παραμένει και σήμερα κατανοητή– για χάρη των εθνικών γλωσσών. Τι συνέβη στο χρονικό διάστημα που πέρασε; Πρώτα απ’ όλα, χωρίς να γεμίσουν οι ναοί κόσμο (προσδωκώμενο αποτέλεσμα), χάθηκε εντελώς ο ποιητικός πλούτος των λατινικών με τη νέα, καθημερινή γλώσσα που υιοθετήθηκε –κι αυτό αναμφίβολα υπήρξε μεγάλο πλήγμα για τη λειτουργική τους παράδοση. Ανατριχιάζει κανείς στη σκέψη και μόνο τού πώς θα μπορούσε αντίστοιχα να μεταγραφεί σε σύγχρονη γλώσσα ο υμνογραφικός πλούτος της Μ. Εβδομάδας, πόσο η εξάλειψη της γλωσσικής απόστασης –και δεν υποννοούμε εδώ κανένα «μαγικό» περιεχόμενο– θα υποβιβάσει, για να μην πούμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις θα γελοιοποιήσει κιόλας τα νοήματα (πρόχειρο παράδειγμα: το «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών» δεν θα μεταβληθεί μεταφρασμένο σε γηπεδικού τύπου ιαχή;). Κι ακόμα, η αδυναμία των μεταφραστών να διατηρήσουν τα μουσικά μέτρα, δεν θα είχε επιπτώσεις και στο μέλος, στη βυζαντινή μουσική; Αυτά σκεφτόμουν πρόσφατα όταν, ευρισκόμενος στην πάλαι ποτέ ρωμαιοκαθολική Ισπανία, άκουσα στην εκκλησία, ανάμεσα στους σπάνιους ύμνους (κυριαρχούν πλέον τα αναγνώσματα), να τραγουδιέται με πάνδημο ενθουσιασμό και το «Every breath you take» των Police με στίχους γλυκερά χριστιανικούς! Μήπως τελικά η σταδιακή προτεσταντοποίηση είναι η μοίρα εκείνων που δεν ξέρουν να διαχειριστούν την παράδοσή τους;

Το γλωσσικό πρόβλημα, ωστόσο, παραμένει υπαρκτό, ορθά έχει τεθεί και δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε προς χάριν μιας παράδοσης που οι ίδιοι οι υπερασπιστές της δεν κατανοούν τη σημασία της. Η όποια λύση όμως θα πρέπει να δοθεί όχι με όρους εκσυγχρονισμού, αλλά με κριτήρια καθαρά εκκλησιαστικά. Και η Ιερά Σύνοδος έχει, πιστεύω, τη δυνατότητα να πάρει τα μέτρα που χρειάζονται, εφόσον το επιθυμεί. Κατ’ αρχάς, υπάρχει το φυλλάδιο της Φωνής του Κυρίου που τυπώνεται σε χιλιάδες αντίτυπα και διανέμεται κάθε Κυριακή δωρεάν στους ναούς όλης της χώρας. Αντί να περιλαμβάνει το ανούσιο και τετριμμένο συνήθως κήρυγμα, θα μπορούσε να παραθέτει τα δύο αναγνώσματα 
(Απόστολο και Ευαγγέλιο) σε αρχαίο κείμενο και μετάφραση, μαζί με τα τροπάρια κάθε Κυριακής, επίσης μεταφρασμένα. Ακόμα καλύτερα, θα μπορούσε η Σύνοδος να ανακηρύξει μια ολόκληρη χρονιά σε «Έτος λειτουργικής κατανόησης» και να επιβάλει όλα τα έντυπα των Μητροπόλεων να δημοσιεύουν κάθε μήνα, αντί άλλων κειμένων και των γνωστών φωτογραφιών από την κοσμική ζωή των κατά τόπους επισκόπων, αναλύσεις της Θείας Λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών. Θα ήταν εύκολο, επίσης, να διανέμει από τα παγκάρια των ναών εύχρηστα βιβλιαράκια με το κείμενο της Θείας Λειτουργίας και αντικρυστά τη μετάφραση, να επιβάλει στα κατηχητικά και στις ενοριακές συγκεντρώσεις μια σχετική θεματολογία κι από τους ραδιοφωνικούς της σταθμούς να προωθήσει ανάλογου περιεχομένου συζητήσεις. Με αυτό τον τρόπο και ο σκοπός θα επιτυγχάνονταν (κατανόηση και μέθεξη) και ο πλούτος μιας ιεροπρεπούς παραδόσεως δεν θα χανόταν, αλλά και ο κίνδυνος μιας μεγάλης ενδοεκκλησιαστικής κρίσης θα αποφεύγονταν.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Μνήμη νεομάρτυρα π. Δανιήλ Σισόεφ († 19 Νοεμβρίου 2009)

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Μνήμη νεομάρτυρα π. Δανιήλ Σισόεφ († 19 Νοεμβρίου 2009)

Πέθανε ο Νεοκλής Σαρρής

Πηγή: enet.gr

φωτό από εδώ

Σε ηλικία 71 ετών πέθανε σήμερα τα ξημερώματα ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Νεοκλής Σαρρής.

Περισσότερα εδώ

Judith Butler,Κρίση και νεοφιλελεύθερη επίθεση στα δικαιώματα

Πηγή: Ελευθεροτυπία 13-11-2011,

Φάκελος: Υπάρχει δημοκρατία στην Ευρώπη; [http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=325485]

Ασφαλώς είναι πολύ πιθανό και συμβαίνει συχνά, τα κυρίαρχα ΜΜΕ να ισχυρίζονται ότι η «δημοσιονομική κρίση» έχει επισπεύσει τις μαζικές διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις νέες μορφές πολιτικής κινητοποίησης στην Ελλάδα.

Αν και είναι αλήθεια πως υπάρχει δημοσιονομική κρίση, αυτή δεν έπρεπε να κατανοείται σαν μια περιοδική δυσκολία που περνά μια χώρα ή μια περιοχή πριν ξαναέρθει στο οικονομικό της «status quo». Αυτό που αναδύεται άμεσα και ασυγκράτητα είναι ένας αστερισμός νεο-φιλελεύθερων πρακτικών, οι οποίες εγκαθιστούν ένα νέο παράδειγμα σκέψης για τη σχέση μεταξύ οικονομικών και κοινωνικών μορφών καθώς και νέους τρόπους εκλογίκευσης, ηθικής και υποκειμενικής μορφοποίησης.

Αυτό που σπρώχνει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους δεν είναι απλώς η αύξηση της τεχνολογικοποίησης της εργασίας και των μεθόδων υπολογισμού της αξίας της εργασίας και της ζωής.

Βασικά, ο νεο-φιλελευθερισμός λειτουργεί παράγοντας περιττούς πληθυσμούς. Τους εκθέτει στην επισφάλεια, καθιερώνει μορφές προσωρινής εργασίας, καταστρέφει μακροχρόνιους θεσμούς κοινωνικής δημοκρατίας, αποσύρει κοινωνικές υπηρεσίες από όσους είναι οι πλέον απροστάτευτοι (φτωχοί, άστεγοι, χωρίς χαρτιά). Και αυτό επειδή η αξία των υπηρεσιών αυτών και βασικά οικονομικά δικαιώματα, όπως φαγητό, στέγη, έχουν αντικατασταθεί από οικονομικούς υπολογισμούς που εκτιμούν μόνο τις επιχειρηματικές ικανότητες των ατόμων ενώ παράλληλα ηθικολογεί εναντίον όλων εκείνων που αδυνατούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να κάνουν τον καπιταλισμό να δουλέψει γι’ αυτούς.

Ετσι όταν ρωτάμε γιατί τόσοι πολλοί είναι στους δρόμους, είναι γιατί αντιτίθενται σε ολόκληρο το οικονομικό καθεστώς που συγκεντρώνει πλούτο για τους πολύ λίγους και αυξάνει τα ποσοστά εκείνων που ζουν στη φτώχεια και είναι εκτεθειμένοι σε επισφάλεια.

Οταν οι πληθυσμοί αντιλαμβάνονται ότι έχουν εγκαταλειφθεί σε τέτοιες συνθήκες χωρίς καμία προστασία, καταλαβαίνουν επίσης ότι δεν αντιπροσωπεύονται πλέον από πολιτικά καθεστώτα που είναι αξεχώριστα από νεοφιλελεύθερες μορφές εξουσίας και λογικής. Σ’ αυτό το σημείο, οι δημοκρατικές απαιτήσεις από το κράτος θέτουν εν αμφιβόλω για ποιον είναι το «εμείς» που αντιπροσωπεύεται από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις, κυρίως όταν αυτές σύρονται και οδηγούν νεο-φιλελεύθερες οικονομικές μορφές που στηρίζονται σε περιττούς πληθυσμούς, ευέλικτη εργασία και εγκατελειμμένους πληθυσμούς.

Ετσι, όταν οι εγκαταλελειμμένοι συγκεντρώνονται, επιμένουν ότι αποτελούν ακόμη αυτό το «εμείς» που η δημοκρατία πρέπει να αντιπροσωπεύει. Εάν η δημοκρατία μπορεί να έχει ακόμη κάποιο νόημα, πρέπει να εκφράσει τη βούληση του λαού και αυτό που βλέπουμε στους δρόμους, το θόρυβο που ακούμε στις πλατείες. Αυτή είναι η ανασύσταση της λαϊκής βούλησης, η σωματική συγκέντρωση και επιμονή του λαού που δεν θέλει να παραλείπεται και μέσω του οποίου βλέπουμε να θεσπίζονται κοινωνικές μορφές ριζοσπαστικής δημοκρατίας, οι οποίες περιλαμβάνουν σχέσεις ισότητας και αμοιβαίας εξάρτησης.

Το πρόβλημα δεν είναι η δημοσιονομική κρίση, η «διάσωση» της οποίας θα επαναφέρει τα πράγματα στο φυσιολογικό.

Το πρόβλημα είναι ότι οι νεο-φιλελελεύθερες μορφές πολιτικής και οικονομικής εξουσίας συνήθως εγκαταλείπουν τους πληθυσμούς σε συνθήκες επισφάλειας και αυτή η περιοδική εγκατάλειψη των λαών έχει γίνει από μόνη της φυσιολογική. Σαν αποτέλεσμα, το κάλεσμα στους δρόμους επιδιώκει όχι να επιδιορθώσει τη δημοσιονομική κρίση αλλά να επιμείνει ότι η διάλυση του νεο-φιλελευθερισμού είναι επιτακτική ανάγκη για την ανανέωση της ριζοσπαστικής δημοκρατίας.

Η νέα ιστοσελίδα του περιοδικού "Επίγνωση"

Το περιοδικό "Επίγνωση" είναι μια προσπάθεια άσκησης στον εκκλησιαστικό λόγο, μέσα από την προοπτική της μετοχής στα γεγονότα και τη σκέψη του καιρού μας.

Η νέα ιστοσελίδα του περιοδικού είναι:

http://www.epignosi.eu/

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: π. Γεώργιος Μεταλληνός,, Η πρόταση του Ιερού Χρυσοστόμου για την εν Χριστώ λύση του κοινωνικού προβλήματος

π. Γεώργιος Μεταλληνός, Η πρόταση του Ιερού Χρυσοστόμου για την εν Χριστώ λύση του κοινωνικού προβλήματος

ΟΛΗ Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Πηγή: NewsIt

Πρόεδρος της Κυβέρνησης και Πρωθυπουργός: Λουκάς Παπαδήμος
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης: Θεόδωρος Πάγκαλος
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης: Ευάγγελος Βενιζέλος

Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης
Υπουργός: Δημήτρης Ρέππας
Υφυπουργός: Ντίνος Ρόβλιας
Υφυπουργός: Παντελής Τζωρτζάκης

Υπουργείο Εσωτερικών και ΑποκέντρωσηςΥπουργός: Αναστάσιος Γιαννίτσης
Αναπληρωτής Υπουργός: Φώφη Γεννηματά
Υφυπουργός: Πάρις Κουκουλόπουλος

Υπουργείο ΟικονομικώνΥπουργός: Ευάγγελος Βενιζέλος
Αναπληρωτής υπουργός: Φίλιππος Σαχινίδης
Αναπληρώτης υπουργός: Παντελής Οικονόμου
Υφυπουργός Οικονομίας: Γιάννης Μουρμούρας (ΝΔ)

Υπουργείο ΕξωτερικώνΥπουργός: Σταύρος Δημάς (ΝΔ)
Αναπληρωτής υπουργός: Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου
Υφυπουργός: Δημήτρης Δόλλης

Υπουργείο Εθνικής ΆμυναςΥπουργός: Δημήτρης Αβραμόπουλος (ΝΔ)
Αναπληρωτής Υπουργός: Ιωάννης Ραγκούσης
Αναπλήρωτης υπουργός: Γεώργιος Γεωργίου (ΛΑΟΣ)
Υφυπουργός: Κώστας Σπηλιώπουλος

Υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και ΝαυτιλίαςΥπουργός: Μιχάλης Χρυσοχοϊδης
Αναπληρωτής υπουργός: Σωκράτης Ξυνίδης
Υφυπουργός: Θάνος Μωραϊτης
Υφυπουργός Ναυτιλίας: Άδωνις Γεωργιάδης (ΛΑΟΣ)

Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής ΑλλαγήςΥπουργός: Γιώργος Παπακωνσταντίνου
Αναπληρωτής υπουργός: Νίκος Σηφουνάκης
Υφυπουργός: Γιάννης Μανιάτης

Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και ΘρησκευμάτωνΥπουργός: Άννα Διαμαντοπούλου
Αναπληρωτής υπουργός: Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος (ΝΔ)
Υφυπουργός: Εύη Χριστοφιλοπούλου
Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και ΔικτύωνΥπουργός : Μάκης Βορίδης (ΛΑΟΣ)
Υφυπουργός: Γιάννης Μαγκριώτης

Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής ΑσφάλισηςΥπουργός: Γιώργος Κουτρουμάνης
Υφυπουργός: Γιάννης Κουτσούκος

Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Υπουργός: Ανδρέας Λοβέρδος
Υφυπουργός: Δημήτρης Βαρτζόπουλος (ΝΔ)

Υφυπουργός: Μιχάλης Τιμοσίδης
Υφυπουργός: Μάρκος Μπόλαρης

Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και ΤροφίμωνΥπουργός: Κώστας Σκανδαλίδης
Υφυπουργός: Αστέριος Ροντούλης (ΛΑΟΣ)
Υφυπουργός: Γιάννης Δριβελέγκας


Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων ΔικαιωμάτωνΥπουργός: Μιλτιάδης Παπαϊωάννου
Υφυπουργός: Γιώργος Πεταλωτής

Υπουργείο Προστασίας του ΠολίτηΥπουργός: Χρήστος Παπουτσής
Υφυπουργός: Μανώλης Όθωνας


Υπουργείο Πολιτισμού και ΤουρισμούΥπουργός: Παύλος Γερουλάνος
Υφυπουργός: Πέτρος Αλεβιζάτος (ΝΔ)
Υφυπουργός: Γιώργος Νικητιάδης


Υπουργός Επικρατείας: Γιώργος Σταυρόπουλος

Κρητικές μαντινάδες με αναφορές στον άγιο Μηνά

Α δε σε δω τ’ Αγιού Μηνά να στέκεις σαν κολώνα,
θαρρώ κι από το τέμπλο της πως λείπει μιαν εικόνα

Κορώνα της Αγιάς Σοφιάς τ’ Αγιού Μηνά κολώνα ,

από ντα σ’ έδα μ’ έκανες σκλάβο σου στον αιώνα (Κώστας Φραγκούλης)

Ζωσμά τάξα τ’ Αγιού Μηνά διπλό, μελισσοκέρι
η χάρη ντου κι η σκέπη ντου να μας ε-κάμει ταίρι.

Άγιε Μηνά, θαυματουργέ, μπεγιροκαβαλάρη

βλέπε μου την αγάπη μου άλλος μην τηνε πάρει

Τ’ αγιού Μηνά σ’ αγάπησα και τού' ταξα λιβάνι

ως τση Μεσοσπορίτισσας να βάλωμε στεφάνι.

πηγή

ΟΙ "ΚΡΗΤΕΣ ΜΑΪΣΤΟΡΕΣ" ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ 1ου ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΕΧΝΩΝ (28-9-2011,ΒΙΝΤΕΟ)

http://www.youtube.com/watch?v=BajnumiLFYA&feature=player_embedded

Στιγμιότυπα από την εμφάνιση του Χορού Ψαλτών «Οι Κρήτες Μαΐστορες» στο Ι.Μ. Ναό του Αγίου Μηνά Ηρακλείου, η οποία έλαβε χώρα υπό τη διεύθυνση του χοράρχη της κ. Αντωνίου Πλαΐτη στις 28 Σεπτεμβρίου του 2011, στα πλαίσια του 1ου Μεσογειακού Φεστιβάλ Τεχνών. Εκτός από τον Χορό Ψαλτών «Οι Κρήτες Μαΐστορες», συμμετείχαν επίσης η Ρωσική Κρατική Ακαδημαϊκή χορωδία «Yurlov» και η Βυζαντινή Χορωδία του Δήμου Ηρακλείου. Ακούγονται: το Μέγα Προκείμενο «Τις Θεός Μέγας» (Π. Μπερεκέτη), στίχοι από την Μεγάλη Δοξολογία σε ήχο Πλ. του Τετάρτου και το αργό κεκραγάριο σε ηχ. Α΄(Ιακώβου του Πρωτοψάλτου του Πελοποννησίου) και το απολυτίκιο του Αγίου Μηνά.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Το Ηράκλειο γιόρτασε τον πολιούχο του Άγιο Μηνά

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Το Ηράκλειο γιόρτασε τον πολιούχο του Άγιο Μηνά

Δεν αντέχω άλλο τον αμοραλιστικό ηθικισμό σας και την μνησικακία σας κύριοι "εταίροι"! Μπούχτισα!

Έλεος! Μπουχτίσαμε από τον πιετισμό των "εταίρων" μας αυτές τις μέρες (τόσο αγγλοσαξωνικού όσο και γερμανικού τύπου).Ευχαριστούμε! Δεν θα πάρουμε! Πάρτε το χαμπάρι! Μπορεί να' χουμε χίλια κακά αλλά ηθικιστές της σειράς, μνησίκακοι αισχίστου είδους και τυπολάτρες δεν θα γίνουμε ποτέ. Ούτε θα φοράμε άλλη μάσκα εντος και άλλη εκτός χώρας (βλ. δείγματος χάριν τα αρνάκια που ξάφνου γίνονται χούλιγκαν εκτός Γηραιάς Αλβιώνος ή τα υπάκουα νεαρά μαζανθρωπάκια που εκτός συνόρων μετατρέπονται σε ασύδοτους αλητοτουρίστες). Ο κόσμος είναι μικρός κύριοι...Α! Και διαβάστε και λίγο Ντοστογιέφσκι μήπως και ξεστραβωθείτε και μάθετε επιτέλους τι είναι η μνησικακία...

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ (ΨΑΛΛΟΥΝ π. ΜΙΧΑΗΛ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΟΛΔΑΤΟΣ)

http://www.youtube.com/watch?v=wVAe5MawrBs

http://www.youtube.com/watch?v=v8HFHfMXMNM

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: 8 Νοεμβρίου: Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: 8 Νοεμβρίου: Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων

Ισχυρή σεισμική δόνηση στην Κρήτη

Ήταν έντονος για 1-2 λεπτά...

4,9 Ρίχτερ το μέγεθος του σεισμού κατά το Tromaktiko 

Περισσότερα εδώ: 
4.9 ρίχτερ σεισμός πάνω από την Κρήτη(DigitalCrete)

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Δαμασκήνος (Παπανδρέου)

Κλίκ εδώ:

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Δαμασκήνος (Ρομφαία)

 Δείτε και:

Ανθολόγιον 50: πρώην μητρ. Ελβετίας Δαμασκηνός (Παπανδρέου)

 

Μια ενδιαφέρουσα νέα έκδοση-ΟΠΑΔΟΙ ΕΝ ΧΟΡΩ: προσέγγιση στα συνθήματα των Ελλήνων οπαδών

 Αθανάσιος Κατσώχης, Οπαδοί εν χορώ, εκδ. Αφ. Κυριακίδη

Πρόκειται για αθλητικό/κοινωνικό δοκίμιο, το πρώτο στην ελληνική βιβλιογραφία με αναφορά στη συνθηματολογία των γηπέδων. Μπορεί το φαινόμενο της βίας και του χουλιγκανισμού να έχουν αναλυθεί, και συνεχώς να αποτελούν αντικείμενο κοινωνιολογικής έρευνας, όχι όμως και ο... οργανωμένος, μαζικά εκφωνούμενος λόγος των οπαδών στα γήπεδα -και όχι μόνο σ' αυτά-: λόγος που επηρεάζεται, βέβαια, από τις εξελίξεις στον χώρο του αθλητισμού, στο πλαίσιο της ένταξης του τελευταίου σε μια ολόκληρη βιομηχανία θεάματος. Λόγος αποκαλυπτικός για την όλο και πιο ενεργή συμμετοχή των οπαδών στα αθλητικά πράγματα, εδώ και τρεις δεκαετίες. Και λόγος, επίσης, μεστός από στερεότυπα σεξιστικά και φαλλοκρατικά. Αυτά τα θέματα θίγει η εν λόγω πραγματεία, παρουσιάζοντας, τέλος, -εν είδει χαλαρής 'εξόδου' -τις μελωδίες και τους ρυθμούς οι οποίοι διαχρονικά εμπνέουν τους Έλληνες οπαδούς στην κατασκευή των συνθημάτων τους.

Δεν αφορά μόνο τους οπαδούς ή όσους ασχολούνται με τα λαοφιλή αθλήματα: αφορά όλους όσοι ενδιαφέρονται για την καταγραφή της συμπεριφοράς του πλήθους. Και μόνη η ανάγνωση της λίστας, ωστόσο, των συνθημάτων, έρχεται -έστω και προσωρινά- ως ψυχαγωγικό αντίβαρο στα αρνητικά συναισθήματα που μας κατακλύζουν από τις εξόχως επαχθείς καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά.