πηγή: ΠΑΤΡΙΣ,12/1/2024
Γράφει ο Κώστας Κωνσταντίνου*
Στην ανθρώπινη ιστορία πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια. Είναι μία διαχρονική πραγματικότητα που δεν καθόρισε ούτε σφράγισε ποτέ τη μορφή της οικογένειας ως ένωση του αρσενικού με το θηλυκό, του άνδρα με τη γυναίκα. Τον Μάιο του 2018, με αφορμή την τότε συζήτηση, είχα εκφράσει την άποψή μου για την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια θέτοντας το ερώτημα, αν είναι δυνατόν το εκ φύσεως αρσενικό και θηλυκό φύλο να διαγραφούν με νομοθετικές ρυθμίσεις.
Έσπευσα να διευκρινίσω ότι δεν αμφιβάλλω ότι ένα υγιές για τα παιδιά περιβάλλον, όπως και ένα απαράδεκτο, μπορεί εξίσου να υπάρχει σε κάθε μορφή κοινωνικής συμβίωσης. Έθεσα επίσης το θέμα της αδιαμφισβήτητης και αντικειμενικής σταθεράς, βάσει της οποίας έχει διαμορφωθεί η αξία της οικογένειας ως προς τον φυσικό ρόλο των συντελεστών της, αφού η φύση ουδέν μάταιον ποιεί. Είπα επίσης ότι πιστεύω ότι θα είναι προς το καλό της συλλογικής ζωής να διατηρηθεί το διαχρονικό και διαπολιτισμικό ολόγραμμα του ιδανικού της οικογένειας ως κοσμοείδωλο, με τον αρσενικό πατέρα και τη θηλυκή μητέρα.
Τόνισα ακόμα ότι το θέμα δεν με απασχολεί τόσο από την πλευρά των ενηλίκων, όσο από την πλευρά των παιδιών, κατανοώντας επίσης ότι πρέπει να εξευρεθούν τρόποι προστασίας εγκαταλελειμμένων παιδιών. Κατέληξα δε λέγοντας ότι κακοί δεν είναι οι δύο μπαμπάδες ή οι δύο μαμάδες. Είπα όμως ότι κακό είναι να γνωρίζει το παιδί, από ατομική επιλογή άλλων, μόνον μπαμπάδες ή μόνον μαμάδες, χάνοντας το ήμισυ του συνόλου. Έκλεισα με τα εξής ερωτήματα: Τι είναι οικογένεια; Θέλουμε την οικογένεια; Ποια οικογένεια θέλουμε; [Πατρίς, 16/05/2018].
Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Είναι αλήθεια ότι η νομική αρχή της ισότητας επιβάλλει από τη στιγμή που θεσμοθετηθεί ο λεγόμενος γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια, τα ζευγάρια αυτά να μπορούν να υιοθετούν παιδιά. Για μένα πάντως δεν θα πρόκειται για γάμο αλλά για νομικά πλαισιωμένη συμφωνία συμβίωσης. Είναι μήπως καλύτερη και από τον ίδιο το γάμο μεταξύ ετερόφυλων, ως προς τις διαπροσωπικές σχέσεις; Πιθανόν. Δεν μου πέφτει όμως λόγος, ούτε μπορώ να το γνωρίζω.
Ο κάθε νόμος εξ ορισμού πρέπει να λαμβάνει υπόψιν ακόμα και την πιο ακραία περίπτωση καθολικής ισχύος του στην πράξη, εάν οι άνθρωποι το αποφασίσουν. Δεν είναι ότι αύριο θα αλλάξει ξαφνικά η δοκιμασμένη μορφή της εκ φύσεως οικογένειας. Στην Ελλάδα λίγα είναι τα παιδιά στα ιδρύματα προς υιοθεσία και δεν γνωρίζω και πόσα ομόφυλα ζευγάρια ενδιαφέρονται. Η δυνατότητα είναι που με ανησυχεί. Οι υποψήφιοι γονείς έχουν και τις ειδικότερες επιθυμίες τους.
Με τρομάζει τότε η πιθανότητα η υιοθεσία να περιπέσει νομικά σε μία επιθυμητή διαδικασία ανθρώπινης αναπαραγωγής ως μέθοδος βιολογικής εκκόλαψης, ξένη προς τη φυσική της εκκίνηση.
Κατά παραγγελίαν. Μέχρι τώρα, η φύση φροντίζει τα δύο φύλα των ανθρώπων να είναι αριθμητικά κατανενημένα περίπου κατά το ήμισυ. Θα συνεχίσει να είναι έτσι ή στο τέλος θα μείνουν τα ζώα μόνα πιστά και αποτελεσματικά στη φύση των σεξουαλικών γενών; Εδώ οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα καταλήξει, αν κάνουν ζημιά ή όχι τα κινητά τηλέφωνα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ πιο σύνθετες και αστάθμητες.
Κατανοώ τις επιλογές του καθενός. Πάντα όμως ήθελα να λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Υπάρχει μεγάλη κατακτητική δύναμη στις λέξεις. Οι λέξεις δημιουργούν φανταστικούς κόσμους, επικαλύπτουν πράγματα. Από τη στιγμή που εγκατασταθούν στο μυαλό, συμπαρασύρουν τα πάντα. Λες «γάμος», λες «γονείς», λες «πατέρας», λες «μητέρα», λες «παιδιά», λες «αγάπη» και ξεχνάς την αρχή της ιστορίας των πραγμάτων. Έτσι είναι η κοινωνική γλώσσα στο στόμα των ανθρώπων, αλλά κανείς δεν μας εμποδίζει να λέμε ευθαρσώς την άποψή μας.
Το ζήτημα είναι κατά πόσον είμαστε ως κράτος μεθοδικοί και όχι απλά πολιτικά ορθοί τακτοποιητές προβλημάτων. Η όλη σχετική συζήτηση δεν μπορεί να περιορίζεται στην προβολή του όποιου ατομικού δικαιώματος εν ονόματι της ισότητας (σύννομα ο καθένας κάνει ό,τι θέλει).
Επειδή στο συγκεκριμένο θέμα οι ατομικές επιλογές παράγουν καταιγιστικά κοινωνικά αποτελέσματα, με αλυσιδωτές αντιδράσεις πέραν του ατομικού δικαιώματος, το καίριο είναι να μας απασχολήσει βαθιά το θέμα των ατομικών δικαιωμάτων των παιδιών, τα οποία πιθανότατα ντε φάκτο χειραγωγούνται.
Δεν διαφωνώ με τον λεγόμενο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν αμφισβητώ τις αγαθές προθέσεις, δεν έχω το δικαίωμα. Δεν ισοπεδώνω την πρόθεση και την επιθυμία να γίνει ο οποιοσδήποτε καλός γονιός. Είναι επειδή είμαι εξαιρετικά σκεπτικός και φοβάμαι, τι θα αποκομίσουν στο τέλος και θα καταλάβουν τα παιδιά, τόσο εξ απαλών ονύχων όσο και στη συνέχεια. Είναι θέμα προστασίας της φυσικής επιλογής του θηλυκού και του αρσενικού. Οι ρόλοι πρέπει να διακρίνονται.
Η φύση, η λογική μου, η σκέψη μου, η κουλτούρα μου, η παιδαγωγική μου, η φιλοσοφία μου για την κοινωνία, δεν μπορούν να το αγνοήσουν. Ε ναι, και δεν δέχομαι το δημοσιογραφικό επιχείρημα του ατομισμού, ότι το θέμα δεν με αφορά. Με αφορά και με το παραπάνω, ως άνθρωπο καθορισμένο από τη φύση και κοινωνικά ανήσυχο. Αφορά πρωτίστως όμως τα παιδιά, τους αυριανούς ενήλικες.
Λυπάμαι, αλλά έχοντας το δικαίωμα έκφρασης γνώμης διαφωνώ καθολικά με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια μετά από το γάμο, τα οποία ζευγάρια μέχρι στιγμής αποτελούνται μεν από δύο μέλη, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα συνεχίσουν και στο μέλλον να είναι μόνον διμελή. Τονίζω ότι εννοώ νέα υιοθεσία που προκύπτει μετά από τον ομόφυλο γάμο. Για τις ήδη υπάρχουσες επιμέρους περιπτώσεις, όπου έγιναν ατομικές υιοθεσίες πριν από τον ομόφυλο γάμο, υπάρχουν νομικές λύσεις ή μπορούν να βρεθούν.
Τα παιδιά αυτά υπάρχουν και δεν μπορεί να μην έχουν ίσα δικαιώματα. Επιπλέον, μέσα στο ισχύον νομικό πλαίσιο περί αναδοχής, μπορεί ο οποιοσδήποτε να εκφράσει τη φροντίδα του, την έγνοια του και την αγάπη του για τα παιδιά. Εκεί φαίνεται η μεγάλη ψυχή των ανθρώπων. Ας κάνει ο καθένας το γάμο του με ό,τι θέλει. Οι νομικές διευθετήσεις δεν θα είναι ποτέ σε θέση να εμποδίζουν τη ζωή να βρίσκει το δρόμο της. Τα πολιτικώς ορθά, δεν με ενδιαφέρουν.
Δεν με συγκινεί ούτε το τι κάνουν άλλες χώρες, κάποιες από τις οποίες μάλιστα νομιμοποίησαν και την ενεργητική ευθανασία, ακόμα και σε παιδιά. Με ενδιαφέρουν όμως οι παππούδες και οι γιαγιάδες που βοηθούν τα παντρεμένα-νυμφευμένα παιδιά τους να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους. Είναι θέμα αδιαπραγμάτευτης αρχής, την οποία και καταθέτω.
*Ο Κώστας Ν. Κωνσταντίνου είναι διευθυντής του 2ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου