Παρασκευή 28 Ιουνίου 2024

Η ανακοίνωση της Μητρόπολης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου για την ακύρωση της συναυλίας του Σταύρου Ξαρχάκου στο Αρκάδι





ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ

ΑΚΥΡΩΣΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ

Η Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου σας ενημερώνει ότι με πρωτοβουλία του κυρίου Σταύρου Ξαρχάκου η προγραμματισμένη συναυλία για τα 83 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης, που θα λάμβανε χώρα την Κυριακή 30 Ιουνίου 2024 στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Μονής Αρκαδίου, ακυρώνεται.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Πρόδρομος, ανταποκρινόμενος θετικά σε επιστολή της 16ης Μαΐου 2024, από τον έχοντα την πρωτοβουλία της διοργάνωσης, συντοπίτη μας κ. Γεώργιο Πανταγιά, αποδέχθηκε τη φιλοξενία της εν λόγω εκδήλωσης στον εξωτερικό προαύλιο χώρο της Ιεράς Μονής Αρκαδίου, για δύο λόγους: την επέτειο της Μάχης της Κρήτης και την παρουσία του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη και δημιουργού κ. Σταύρου Ξαρχάκου. Ο Σεβασμιώτατος ουδέποτε προσκάλεσε, γραπτώς ή προφορικώς, τον κ. Ξαρχάκο, τους καλλιτέχνες, τους συντελεστές, τους χορηγούς ή άλλους φορείς.

Αντιθέτως, ο Σεβασμιώτατος «προσκλήθηκε» να παραχωρήσει τον χώρο, σε ήδη προγραμματισμένη και συντονισμένη πρωτοβουλία.

Επειδή «η αλήθεια ελευθερώσει ημάς», δημοσιεύεται εδώ η ληφθείσα επιστολή, ώστε κάθε ένας αναγνώστης να διαπιστώσει την αλήθεια.

Από την Ιερά Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου




Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024

Κυκλοφόρησε το τεύχος 170 του περιοδικού "Σύναξη" με αφιέρωμα στον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς

 



Σύναξη, τεύχος 170, Απρίλιος - Ιούνιος 2024

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

- π. ΝΤΟΥΣΑΝ ΝΤΙΑΚΟΒΙΤΣ, «Ὁ βίος καὶ τὰ ἔργα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰουστίνου τοῦ Τσέλιε (Πόποβιτς)».
- ἐπίσκ. ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΙΝΤΙΤΣ & ἀρχιδ. ΖΛΑΤΚΟ ΜΑΤΙΤΣ, «Ἡ σχέση τοῦ ὁσίου πατρὸς Ἰουστίνου (Πόποβιτς) μὲ τὸν οἰκουμενισμό».
- ἐπίσκ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΕΒΤΙΤΣ, «Μία παρέμβαση».
- μητροπ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΠΟΥΛΟΒΙΤΣ. «Ἀπὸ τὴν πνευματικὴ σχέση τοῦ ὁσίου Πορφυρίου μὲ τὸν Ὀρθόδοξο σερβικὸ λαό».
- ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΚΛΗΡΗΣ, «Ἡ σκέψη τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ὡς ριζοσπαστικοποίηση
τῆς Δυτικῆς νεωτερικότητας».
- ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΤΣΒΕΤΚΟΒΙΤΣ, «Ἡ ἰδέα τῆς Εὐρώπης στὴ σκέψη τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς».
- ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ, ««Φιλοσοφικοὶ κρημνοί».
- ΖΝΤΕΝΚΟ ΣΙΡΚΑ, «Μία Ὀρθόδοξη ἀνάγνωση τοῦ Λούθηρου».
   
Γιὰ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου:
- ΝΤΕΓΙΑΝ ΡΙΣΤΙΤΣ, «Εἰσαγωγικὰ στὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς».
- ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἀπὸ τὶς ἐπιστολές του.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ:
Βασιλική Μαυροσκά (επ. Αθανασίου Γιέβτιτς, «Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Η ζωή και το έργο του»), Θανάσης Ν. Παπαθανασίου (Παναγιώτη Ἁνδριόπουλου, «Νιγηρίας Αλεξάνδρου παρακαταθήκες»), Ανδρέας Αλεξόπουλος (Θανάση Ν. Παπαθανασίου, «Υποτέλεια, ιεραποστολή και Θεολογία της Απελευθέρωσης στην Άπω Ανατολή»), Μαρία Παζάρσκη («Εσθήρ»), Δημήτρης Παπάζης («Αντώνη Γ. Κάλφα & Πάρι Παπαγεωργίου, «Ο συνοικισμός των Ευαγγελικών της Κατερίνης»), Γιώργος Κρανιδιώτης (Δημήτρη Μπαλτά, «Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν»).


Μουσικόραμα 95: Simple Minds

Simple Minds - 7 Deadly Sins

https://www.youtube.com/watch?v=wI35-2OCnsQ

Του Θανάση Κ. 



Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024

Μεταμοντερνισμός όψιμος


H άκρατη ιδεολογικοποίηση, η μονομέρεια, η εχθροπάθεια, οι άγονοι αναγωγισμοί, η κουλτούρα της ακύρωσης, η ανερμάτιστη και μεταπρατική σύνθεση ετερόκλητων και αλλόκοτων woke απόψεων, οι προγραφές, η αστυνόμευση της σκέψης και η προληπτική οιονεί λογοκρισία είναι ορισμένα μόνο χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας Vulgata, που κυριαρχεί στο δημόσιο χώρο. Θα προτείναμε να επιδειχθεί μια αυτοσυγκράτηση: κοντεύουν όλοι αυτοί να ξεπεράσουν τους διαβόητους πιετιστές, τους ταλιμπάν και τους θρησκόληπτους.


23/6/2023

Γ. Μ. Βαρδαβάς


[πηγή]



Περί εκπαιδευτικού λειτουργήματος

Τη δόξα του γνωστού δημοσιογράφου που έκανε λόγο για «διακοπές» των εκπαιδευτικών μέσα στην πανδημία, φαίνεται πως ζήλεψαν εσχάτως κάποιοι εμπαθείς. Δεν είναι μόνο οι νεοφιλελεύθεροι. Είναι όλοι εκείνοι οι μνησίκακοι και προκατειλημμένοι, που θεωρούν σκόπιμο να απαξιώνουν το εκπαιδευτικό λειτούργημα. Όσο διογκώνεται αυτή η απαξίωση δεν υπάρχει περίπτωση ανάταξης. Χώρα που δεν σέβεται τους λειτουργούς της είναι καταδικασμένη στην παρακμή και την καταστροφή.

Ο Στ. Ζουμπουλάκης αναφερόμενος στο έντονο και συνεχώς διογκούμενο φαινόμενο των παραιτήσεων των εκπαιδευτικών στο εξωτερικό αναφέρει τα εξής: “Ο λόγος που οι δάσκαλοι φεύγουν από τα σχολεία (…) είναι η κοινωνική α π α ξ ί ω σ η της δουλειάς τους αλλά και η άκαρπη ταλαιπωρία τους μέσα σε αδιάφορες και απείθαρχες τάξεις” (Σταύρος Ζουμπουλάκης, 800 μετ’ εμποδίων – Μικρά δοκίμια, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2024, σελ.187).

Και κάτι τελευταίο: οι διακοπές είναι απαραίτητες για όλους τους παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Όποιος σκόπιμα δεν το διαβλέπει, πάσχει από τύφλωση ηθελημένη και διαρκείας. Οι διακοπές εξάλλου είναι και ο λόγος, που ένας εκπαιδευτικός στην Ελλάδα λαμβάνει λιγότερα χρήματα σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο υπάλληλο στο δημόσιο. Αυτά είναι γνωστά τοις πάσι. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν, κύριοι. Αφού είναι όλα τόσο ρόδινα και ανέφελα για ποιο λόγο δεν γίνεστε εκπαιδευτικοί; Ρητορικό βεβαίως το ερώτημα.


Ηράκλειο Κρήτης, 15-23 Ιουνίου 2024

Γ. Μ. Βαρδαβάς

[πηγή]



Κυριακή 23 Ιουνίου 2024

Περί δημοσίου χώρου

 


Στο δημόσιο χώρο τίποτε δε μένει στο απυρόβλητο. Η ελευθερία της έκφρασης είναι απολύτως σεβαστή. Σεβαστός όμως είναι και ο αντίλογος και η εν γένει λογοδοσία. Όποιος εκφράζεται δημόσια a priori ξέρει ότι θα δεχτεί την κριτική.-



22/6/2024

Γ.Μ.Β.



Σάββατο 22 Ιουνίου 2024

Ποίηση μόνον εἶναι / Κεῖνο ποὺ ἀπομένει





Ποίηση μόνον εἶναι
Κεῖνο ποὺ ἀπομένει.
Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Δυτικὰ τῆς λύπης


***

Παράδοξα σήμερον εἶδον τὰ ἔθνη πάντα ἐν πόλει Δαυΐδ, ὅτε τὸ Πνεῦμα κατῆλθε τὸ ἅγιον ἐν πυρίναις γλώσσαις, καθὼς ὁ θεηγόρος Λουκᾶς ἀπεφθέγξατο. Φησὶ γάρ· Συνηγμένων τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐγένετο ἦχος καθάπερ φερομένης βιαίας πνοῆς, καὶ ἐπλήρωσε τὸν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, καὶ πάντες ἤρξαντο φθέγγεσθαι, ξένοις ῥήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι, τῆς ἁγίας Τριάδος.




Απολυτίκιο της Πεντηκοστής - Ψάλλουν οι Ιβηρίτες Πατέρες

 

Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

https://www.youtube.com/watch?v=qvXVRdD2ak8



No Pasaran

Ο Μ. Καραγάτσης φωτογραφημένος από τον Α. Εμπειρίκο


Είμαστε σταθερά και αδιαπραγμάτευτα κατά κάθε είδους προληπτικής λογοκρισίας απ' όπου κι αν προέρχεται. Λέμε κατηγορηματικά "όχι" στην αστυνόμευση της σκέψης.


Παρασκευή 21 Ιουνίου 2024

Των ψυχών



Των ψυχών απόψε. Δεν προσπερνάμε τις απώλειες μας. Δεν λησμονούμε τους ανθρώπους μας.


Χρυσόστομος Α. Σταμούλης, «Αρλεκίνοι της ζωής π’ ασωτεύετε κάθε αξία, μην ειρωνεύεστε ό,τι δεν γινήκατ’ ακόμα» - Μνήμη Ν.Γ.Πεντζίκη (1908-1993)

 πηγή: ΑΝΤΙΔΟΣΙΣ

[Χαιρετισμός του Χρ. Α. Σταμούλη στην εκδήλωση "Υπάρχω εις ό,τι με περιέχει - Μνήμη Ν. Γ. Πεντζίκη", Θεσσαλονίκη, 14 Μαΐου 2024]






Παναγιώτατε,

Σεβαστοί πατέρες,

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Φίλε Γαβριήλ,

Αγαπητές φοιτήτριες και αγαπητοί φοιτητές,

Φίλες και φίλοι.



Χριστός Ανέστη!


Στις 13 Ιανουαρίου του 2023 συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την κοίμηση του κυρ Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Τριγυρνούσε πάντα στο μυαλό μου η σκέψη να οργανώσουμε μια εκδήλωση στη μνήμη του. Την «ερώσα μνήμη», όπως λέγει ο ίδιος. Τη μνήμη που ποιεί το μαζί επί το αυτό εν αμερίστω καρδία και για την οποία ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν, γράφει: «Κατά τη διάρκεια των Eιρηνικών, σήμερα, θυμήθηκα έντονα –και κατά κάποιο τρόπο όλους ταυτόχρονα– τους τόσους ανθρώπους πού μ’ έχουν “συνοδέψει” στη ζωή μου: τον πατέρα Kυπριανό, φίλο και εξομολόγο (κάτω από μια ελαφρά Παρισινή ψιχάλα, καθ’ οδόν προς το μετρό)· τον B.A., νεωκόρο στον καθεδρικό ναό της οδού Nταρού, κι άλλους. Και τούς θυμήθηκα όχι αφηρημένα, αλλά τον καθένα από αυτούς στο πλαίσιο μιας πραγματικής στιγμής, μιας πραγματικής μέρας. H ανάμνηση αυτών των περιστάσεων, η επανενσάρκωσή τους, η επαναβίωσή τους μπορεί να γίνει επειδή είναι πραγματικές, επειδή υπάρχουν, κι όλες αυτές οι περιπτώσεις μαζί, αν όντως τίς θυμάμαι και τις ξαναζώ, συνθέτουν το “αναστημένο σώμα” μου. H Εκκλησία είναι η μνήμη και η ανάμνηση, αλλά στο φως της Ανάστασης».


Την Κυριακή 26 Νοεμβρίου του 2023, έβγαινα από την Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, του και πολιούχου της πόλης μας, μετά το τέλος της πρώτης Θείας Λειτουργίας του νέου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου. Στην πόρτα συνάντησα τον καλό φίλο Γαβριήλ Νικολάου Πεντζίκη. Χαιρετηθήκαμε με χαρά. Γαβριήλ, του λέω, κοίτα που φτάσαμε. Ένας Μητροπολίτης στον ενθρονιστήριο λόγο του να κάνει αναφορά στον Ν. Γ. Πεντζίκη. Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε, αφού το κάνουν πανεπιστημιακοί καθηγητές θεολογίας, γιατί να μην το κάνει και ο δεσπότης. Ξέρεις, συνέχισα, γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνουμε κάτι για τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την κοίμησή του πατέρα σου, πως θα το έβλεπες-είχε προηγηθεί η «Σύναξη Μνήμης του Ν.Γ. Πεντζίκη», στο Βυζαντινό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, την Τετάρτη 18 Μαΐου του 2018, όπου ο Γαβριήλ με τίμησε με τιμή μεγάλη· με είχε καλέσει να μιλήσω για τον πατέρα και το έργο του. Να το δούμε μου είπε και μείναμε εκεί. Το είπα στον Δεσπότη, το συζήτησα και με τους ανθρώπους του Ιδρύματος της Ορμύλιας και τον γέροντα Ελισαίο. Άρεσε σε όλους η ιδέα και έτσι ξεκινήσαμε τη διοργάνωση με ευθύνη και προσοχή πολλή, αφού πρώτα η κοσμητεία της Σχολής μας, οι εκλεκτοί πρόεδροι και οι διευθυντές των Τομέων των δύο Τμημάτων, έδωσαν με μεγάλη χαρά την έγκρισή τους. Και ιδού, στεκόμαστε απόψε ενώπιόν σας. Μουσικοί σπουδαίοι -οικουμενικοί, ποιητές ήθους -ηθοποιοί, τραγουδιστής παρακαταθήκη των μεγάλων Μάνου Χατζιδάκι και Απόστολου Καλδάρα, Χορωδίες που τραγούδησαν τον Ν.Γ. Πεντζίκη μόλις από το 1998 και τόσοι άλλοι, για να κλίνουμε γόνυ αγάπης και μανικού έρωτος στον τρελό της ευθύνης, στον κυρ Νίκο της Μητέρας Θεσσαλονίκης. Στον άνθρωπο που αγαπήθηκε πολύ, αλλά και λοιδορήθηκε από αμαθείς και πονηρούς, υποκριτές και επαρκείς. Και προς τους οποίους, τους δεύτερους εννοώ, ο ίδιος, με ένταση φώναξε στο ποίημά του, Πάνω στα βάσανα που επιβάλλει ο άνθρωπος στον άνθρωπο:



«Αρλεκίνοι της ζωής π’ ασωτεύετε κάθε αξία,

μην ειρωνεύεστε ό,τι δεν γενήκατ’ ακόμα».



Φίλες και φίλοι,



«Υπάρχουμε εις ό,τι μας περιέχει».



Σας ευχαριστούμε από καρδιάς όλους για την αποψινή παράδεισο. Τη γιορτή.





Πέμπτη 20 Ιουνίου 2024

φωτογραφήματα 407

 




Ανθολόγιον 318: Σταύρος Ζουμπουλάκης, [Ο καλός δάσκαλος]

 



[…] Μπορεί οι τύποι του καλού δασκάλου να είναι πολλοί, το βέβαιο όμως είναι πως ο καλός δάσκαλος δεν είναι χειριστής ε ρ γ α λ ε ί ω ν και τ ε χ ν ι κ ώ ν, όπως θέλει να μας πείσει μια τρέχουσα αφιλοσόφητη άποψη. Καλός δάσκαλος είναι ή, ακριβέστερα, μπορεί να γίνει μόνο εκείνος που έχει παιδεία, που αγαπάει το αντικείμενο το οποίο διδάσκει και θέλει να το παραδώσει στα παιδιά που έχει απέναντι του, να τα πείσει και εκείνα να το αγαπήσουν. […]



Ανθολόγιον 317: Σταύρος Ζουμπουλάκης, [Περί ευθύνης]



(...) Η ευθύνη δεν είναι νομική έννοια, είναι ηθική, ευθυνόμαστε ακόμη και όταν δεν ευθυνόμαστε. (...)

Σταύρος Ζουμπουλάκης, 800 μετ' εμποδίων - Μικρά δοκίμια, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2024, σελ. 81.


Παρασκευή 14 Ιουνίου 2024

Σινεμά αξιώσεων




Για την ταινία του Βίκτορ Ερίθε "Κλείσε το μάτια σου" (2023)

Μεγάλη αλήθεια: Υπάρχει ακόμα το σινεμά των μεγάλων δημιουργών!




Παρά τις αντιξοότητες των καιρών και κόντρα στις σπιθαμιαίες μετριότητες που κατά κόρον επιβάλλονται κανονιστικά ο Ερίθε προκαλεί τη μέγιστη συγκίνηση στο θεατή. Συγκίνηση όχι μόνο αισθητική αλλά και ουσιαστική, ανθρώπινη. Ανέκαθεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στους ολιγογράφους (συγγραφείς, ποιητές, πεζογράφους). Ο Ερίθε στην 4η (!) μόλις ταινία του δίνει στο θεατή να καταλάβει τι σημαίνει σινεμά αξιώσεων, τι σημαίνει σινεμά των μέγιστων δημιουργών. Είχε πάνω από 30 χρόνια να γυρίσει ταινία! Κι έρχεται με το "Κλείσε τα μάτια σου" να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά των σινεφίλ! Η ταινία έχει εξαιρετική φωτογραφία, πολύ καλές ερμηνείες και ένα συγκλονιστικό φινάλε. Στις εκπλήξεις της ταινίας η συμμετοχή της Άνα Τόρεντ, 50 χρόνια μετά το "Πνεύμα του μελισσιού". Δεν θα προβώ σε spoiler, που λένε οι νεώτεροι. Θα πω μόνο ότι δεν κατάλαβα πώς πέρασαν πάνω από 2,5 ώρες και πώς η συγκίνηση μου έφτασε στο ζενίθ. Τέτοια κινηματογραφική εμπειρία είχα να βιώσω από την εποχή που είδα "Το πνεύμα του μελισσιού" (1973) του ιδίου στη θερινή "Ριβιέρα" των Εξαρχείων και τη "Νοσταλγία" του Ταρκόφσκι στο "Ζέφυρο".
Η ταινία έχει ένα εκπληκτικό σχήμα κύκλου και μιλάει για τη μνήμη, την ταυτότητα, τη σημασία των αναμνήσεων, τη ζωή και το θάνατο, το μεταμορφωτικό χαρακτήρα της τέχνης και ιδιαίτερα του σινεμά, που όπως κι ένα καλό βιβλίο, μπορεί να αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου. Δεν είναι κοινοτοπία αυτό αλλά πραγματικότητα. Πλήθος τα αυτοαναφορικά στοιχεία αλλά "κεκρυμμένα από καταβολής". Ο Ερίθε φαίνεται να κάνει μια αναδρομή. Σα να μας λέει: " πάει το σινεμά, όπως το ξέρατε! Ξεχάστε το!". Εντούτοις η τελευταία σκηνή είναι λυτρωτική εκ πάσης επόψεως!
Το να συστήσει κανείς αυτή την ταινία όχι μόνο στους σινεφίλ αλλά σε όλους τους θεατές είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο: είναι απαραίτητο!
Μην την χάσετε!





14/6/2024
Γ.Μ.Β.


Πέμπτη 13 Ιουνίου 2024

Η αντίσταση ενός αγίου στο Ναζισμό - Άγιος Αλέξανδρος Σμορέλ (+13 Ιουλίου)

Ὁ νεομάρτυρας Ἀλέξανδρος ὁ ἐν Μονάχῳ μαρτυρήσας - Μέσα στὴ καρδιὰ τοῦ Ναζισμοῦ ἕνα ὀρθόδοξο φῶς



πηγή: EXPAGANUS & ΟΡΘΡΟΣ



Στὶς 4 Φεβρουαρίου 2012 ἔλαβε χώρα ἡ τελετὴ τῆς ἁγιοποίησης τοῦ Ἀλέξανδρου Schmorell ἀπὸ τὴν Ρώσικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς καὶ ἀναγνωρίστηκε ἀργότερα καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ρώσικη ἐκκλησία. Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Μονάχου τελεῖται τὴν 13 Ἰουλίου.

Ὅπως καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Γερμανίας (Ρόστοκ καὶ Κάσελ) καὶ στὸ Μόναχο, πλατεῖες, σχολεῖα καὶ δρόμοι ἀφιερώθηκαν στὴ μνήμη τοῦ Ἀλέξανδρου Schmorell καὶ ἄλλων μελῶν τῆς ὁμάδας «Λευκὸ Ρόδο (White Rose)» - νεαροὶ φοιτητὲς Χριστιανοὶ - οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στὸ τέρας τοῦ ναζισμοῦ, κατὰ τοῦ Φύρερ τῆς NSDAP καὶ καταδικάστηκαν σὲ θάνατο.

Ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell γεννήθηκε στὶς 16 Σεπτεμβρίου 1917 στὸ Ὄρενμπουρκ τῆς Ρωσίας ἀπὸ πατέρα Γερμανό, τὸν Hugo Schmorell, ἕνα φημισμένο γιατρό, καὶ μητέρα Ρωσίδα, τὴν Ναταλία Vvedenskaja, κόρη ἑνὸς ὀρθόδοξου ἱερέα καὶ φοιτήτρια τῆς οἰκονομίας, ἡ ὁποία βάφτισε τὸ παιδὶ ὀρθόδοξο. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν 2 ἐτῶν ἔχασε τὴν μητέρα τοῦ στὸ ἐμφύλιο πόλεμο ἀπὸ τύφο. Ὁ πατέρας φρόντισε νὰ μεγαλώσει τὸ παιδὶ Ὀρθόδοξα μὲ τὴν Ρωσίδα γκουβερνάντα Feodosija Lapschina (Nanny), μία εὐσεβῆ μὲ θερμὴ πίστη γυναίκα, ἐνῶ ξαναπαντρεύτηκε, μία καθολικὴ Γερμανίδα τὴν Ἐλισάβετ. Μετὰ τὴν κατάληψη τῆς χώρας ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς ἡ οἰκογένεια ἀναγκάζεται νὰ μεταναστεύσει. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι μόλις 4 ἐτῶν καὶ οἱ γονεῖς παίρνουν μαζί τους στὸ Μόναχο καὶ τὴν ἀφοσιωμένη γκουβερνάντα Nanny. Ἐκεῖ ὁ Ἀλέξανδρος πηγαίνει στὸ σχολεῖο καὶ συνεχίζει τὴν πνευματική του ζωὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ρωσικὴ Ἐκκλησία τοῦ Μονάχου μὲ τὴν ὁποία πάντα τὸν συνέδεε ἐσωτερικὰ ἡ εἰκόνα τῆς μητέρας του, ἀλλὰ καὶ ἡ ὀρθόδοξη στάση καὶ ἐκπαίδευση τῆς ἁπλῆς καὶ πιστῆς γκουβερνάντας του.

Ὅταν ἦταν φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς, ξεσπάει ὁ Β Παγκόσμιος πόλεμος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ὑπηρετεῖ στὸ Γερμανικὸ στρατὸ στὴν Τσεχοσλοβακία καὶ ἀργότερα στὴν Γαλλία μαζὶ μὲ τὸν φίλο του Hans Scholl, ἐπίσης φοιτητῆ τῆς ἰατρικῆς. Καὶ οἱ δυὸ σηκώνουν τὴν μονότονη στρατιωτικὴ καθημερινότητα, ἀλλὰ ὁ Ἀλέξανδρος ξεχωρίζει μὲ τὸ μεγαλόψυχο χαρακτήρα του, γεμάτο χαρὰ καὶ ἐλευθερία. Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν εὐθυμία ὅμως διακρινόταν κάποιες φορὲς μία βαθειὰ ἀναζήτηση καὶ σοβαρότητα.

«Πῆγα ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο». Ἔτσι σχολίασε ὁ Ἀλέξανδρος τὴν μετανάστευσή τους ἀπὸ τὴν ἐπαναστατημένη Ρωσία στὸ ναζιστικὸ Μόναχο. Πάντα ἐπισήμαινε, ὅτι τὸ καθεστὼς τοῦ Stalin καὶ τὸ καθεστὼς τοῦ Hitler ἦταν καὶ οἱ δυὸ ἀντίχριστα, εἶχαν τὴν ἴδια κακὴ ρίζα.

Μετὰ τὶς ἐμπειρίες στὸ μέτωπο - ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Hans Scholl καὶ ὁ Willi Graf παρακολούθησαν ὁμαδικοὺς φόνους στὴν Πολωνία καὶ τὴν δυστυχία στὸ Γκέτο τῆς Βαρσοβίας – ὁ Ἀλέξανδρος ἀποφάσισε τὸν Ἰούνιο 1942, ὅτι δὲν θὰ ἔπρεπε πιὰ νὰ ἀκοῦνε συζητήσεις, ἀλλὰ χρειαζόταν δράση. Ἔτσι πῆρε τὴν πρωτοβουλία μαζὶ μὲ τὸν Hans Scholl καὶ σύνταξαν τὶς πρῶτες τέσσερεις προκηρύξεις, οἱ ὁποῖες μοιράστηκαν ἀνώνυμα μὲ τὸ ταχυδρομεῖο. Ὀνομάσανε τὸ κίνημα ἀντίστασης «Λευκὸ Ρόδο (White Rose)» ῾Η ὀνομασία προτάθηκε ἀπὸ τὸν Νεομάρτυρα, ἐμπνευσμένη ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα τῶν «᾿Αδελφῶν Καραμαζώφ» τοῦ Ντοστογέφσκυ, τοῦ ἀγαπημένου του συγγραφέα· Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ περιγράφεται ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἀναστήσει ἐκ νεκρῶν ἕνα κοριτσάκι. «Τὸ κοριτσάκι ἀνασηκώνεται στὸ φέρετρο καὶ κοιτάζει τριγύρω, χαμογελώντας μὲ ὀρθάνοιχτα ἀπορημένα μάτια, κρατώντας ἕνα μάτσο ἀπὸ ἄσπρα τριαντάφυλλα, ποὺ εἶχαν βάλει στὰ χέρια της...». Τότε, ὁ Μέγας ῾Ιεροεξεταστὴς ἀναγνώρισε καὶ συνέλαβε τὸν Χριστὸ καὶ ἀκολούθησε ὁ περίφημος μονόλογός του...῾Αργότερα ἦρθε καὶ ὁ φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς Christoph Probst, μὲ τὸν ὁποῖο συνδέθηκε μία παλιὰ φιλία ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ ἡ ἀδελφή του Hans, ἡ Sophia Magdalena Scholl, φοιτήτρια τῆς Βιολογίας καὶ Φιλοσοφίας, καθὼς καὶ ὁ Willi Graf, καὶ αὐτὸς φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς.

Αὐτόπτες μάρτυρες ἀναφέρουν, ὅτι μία βαθειὰ πίστη ὁδηγοῦσε αὐτὰ τὰ παιδιὰ νὰ ἀντισταθοῦν. Ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένα ἀπὸ ἔγκυρες πηγές, ξεκίνησε τὴν ἀντίσταση – κάτι, ποὺ οἱ Γερμανικὲς ἀρχὲς στὶς ἐπίσημες γιορτὲς καὶ ἀναφορὲς ἀποσιωποῦνε - τοὺς ἐνέπνευσε μὲ ἱστορίες καὶ ποιήματα γεμάτα πνευματικότητα ἀπὸ τὴν Ρωσία, ὁδηγώντας τοὺς πνευματικά. Συχνὰ συγκεντρώνονταν στὸ σπίτι τοῦ Hans γιὰ νὰ διαβάζουν ποιήματα καὶ ἐντρυφοῦσαν στὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν σὲ θέση νὰ τοὺς ἀνοίξει τὸν θησαυρὸ τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Σὲ γράμματα στὴν ἀδελφή της Inge ἀναφέρει ἡ Sophia, ὅτι ἦταν ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος τοὺς στήριξε ἠθικὰ καὶ πνευματικά. Εἶχε, λέει ἡ Sophie, μία εὐθυμία καὶ δύναμη, ἡ ὁποία σὲ ἀνέβασε πάνω ἀπὸ κάθε μικροψυχία καὶ ἀμφιβολία γιὰ τὴν πίστη.

Ἂν καὶ οἱ δυό, ὁ Hans καὶ ἡ Sophie, μεγαλώσανε μὲ πολὺ πίστη καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τῆς πρεσβεῖες στὴν Παναγία καὶ στοὺς Ἁγίους της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοὺς ἐνθάρρυνε καὶ τοὺς ἐνέπνευσε γιὰ νὰ ἔχουν τὸ θάρρος τῆς γνώμης καὶ ἀποκλειστικὰ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ἀλήθεια. Ἔχοντας τὴν βαθειὰ πεποίθηση καὶ σιγουριά, ὅτι θὰ δώσουμε λόγο γιὰ ὁ, τί πράττουμε καὶ πιστεύουμε, ὁμολόγησαν χωρὶς κανέναν δισταγμὸ μπροστὰ στὰ SS καὶ ἀργότερα στὸ ναζιστικὸ δικαστήριο, ὅτι πράγματι πολέμησαν ἕνα κράτος, τὸ ὁποῖο ἦταν ἐνάντια σὲ κάθε ἠθικὴ καὶ τὴν χριστιανικὴ πίστη.

Ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὁ Hans ξεκίνησαν τὴν ἀντίσταση, ὅταν οἱ SS μαζεύανε τὰ ἀνάπηρα παιδιὰ ἀπὸ τὰ ἱδρύματα καὶ τὰ πήγαινε γιὰ ἐκτέλεση ἢ θανάτωση μὲ ἀέριο. Τὸ «Λευκὸ Ρόδο» φωτοτύπησε ἀντιφασιστικὰ ποιήματα μὲ τὴν ἔκκληση στὸ Γερμανικὸ λαὸ γιὰ ἀντίσταση. Οἱ πρῶτες τέσσερες προκηρύξεις δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ τὸν Hans τὸ Μάιο μέχρι τὸν Ἰούλιο τοῦ 1942 καὶ στάλθηκαν στὸ σπίτια τῆς Νότιας Γερμανίας καὶ τῆς Αὐστρίας.

Ὅταν οἱ πρῶτες προκηρύξεις ἐμφανιστῆκαν καὶ στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου καὶ ἔκαναν τὸν κύκλο στοὺς φοιτητές, - μία ἔκκληση νὰ πάρει κάθε πολίτης τὴν εὐθύνη ἐναντίον στὶς σκοτεινὲς ἐνέργειες μίας κλίκας τυραννίας καὶ ὁ καθένας νὰ προβάλλει παθητικὴ ἀντίσταση, γιὰ νὰ ἀναχαιτιστεῖ ἡ συνέχεια αὐτῆς τῆς ἀθεϊστικῆς μηχανῆς πολέμου - πολλοὶ φοιτητὲς ἀντέδρασαν παράξενα, μὲ ἕνα εἶδος ἐνθουσιασμοῦ. Ἄλλοι ὅμως ἀπέρριψαν αὐτὲς τὶς προκηρύξεις μὲ θυμό.

Στὰ τέλη Ἰουλίου τοῦ 1942 ὁ Ἀλέξανδρος παίρνει μέρος ἀναγκαστικὰ ὡς λοχίας ὑγειονομικοῦ στὴν ἐκστρατεία τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ κατὰ τῆς Ρωσίας μαζὶ μὲ τὸν Hans Scholl καὶ τὸν Willi Graf, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπεκόμισε μία καλύτερη κατανόηση τῆς πατρίδας του.

Μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὸ Μόναχο στὶς σπουδές του, στὶς 30 Ὀκτωβρίου, ὁ Ἀλέξανδρος ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ ἄλλες ἀντιστασιακὲς ὀργανώσεις στὸ Βερολίνο καὶ τὸ «Λευκὸ Ρόδο» συντάσσει τὴν 5η προκήρυξη – μὲ ἀριθμὸ ἀντιτύπων 6000 – 9000 – , τὸ ὁποῖο μοιράστηκε στὸ πανεπιστήμιο καὶ στὰ γραμματοκιβώτια σὲ ὁρισμένες πόλεις τῆς Γερμανίας, μέχρι καὶ τὴν Αὐστρία καὶ στὴν Ἀγγλία.

Τέλος Ἰανουαρίου, μετὰ τὴν μάχη τοῦ Στάλινγκραντ, ξεσπάει μία φοιτητικὴ πορεία ἐναντίον του πολέμου καὶ μὲ τὴν ἀφορμὴ αὐτὴ συντάχτηκε ἀπὸ τὸ «Λευκὸ Ρόδο» ἡ 6ο προκήρυξη, ἡ ὁποία μοιράστηκε στὰ σπίτια τοῦ Μονάχου. Στὶς 18 Φεβρουαρίου τὰ ἀδέλφια Sophie καὶ Hans Scholl πῆραν καὶ μοίρασαν τὰ ὑπόλοιπα φυλλάδια στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου. Τοὺς παρακολούθησε ὅμως ὁ θυρωρὸς Jakob Schmid καὶ ἐνημέρωσε τὰ SS. Τὰ παιδιὰ συλλαμβάνονται ἔπ΄ αὐτοφώρω καὶ ὁδηγοῦνται στὴν GESTAPO. Στὴ συνέχεια συλλαμβάνεται καὶ ὁ Christoph Probst ἐνῶ ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell διαφεύγει πρὸς στιγμὴν τὴν σύλληψη.

Λίγες μέρες ἀργότερα, τὶς 22 Φεβρουαρίου γίνεται ἡ πρώτη δίκη καὶ τὰ τρία παιδιὰ καταδικάζονται ἀπὸ τὸν δικαστὴ Roland Freisler ἐν καιρῷ πολέμου γιὰ ἐσχάτη προδοσία σὲ θάνατο διὰ τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ μὲ λαιμητόμο. Ο Hans Scholl, 25 ἐτῶν, ἡ Sophia Magdalena Scholl, 22 ἐτῶν καὶ ὁ Christoph Probst, 24 ἐτῶν, ἐκτελέστηκαν τὶς 22 Φεβρουαρίου τοῦ 1943, - κατὰ παράβαση τοῦ νόμου - τὴν ἴδια μέρα τῆς δίκης.

Ὁ Ἀλέξανδρος συλλαμβάνεται στὶς 24 Φεβρουαρίου καὶ καταδικάζεται στὶς 19 Ἀπριλίου στὴν δεύτερη δίκη, ἐπίσης ἀπὸ τὸν Roland Freisler μαζὶ μὲ τὸν Willi Graf καὶ τὸν καθηγητὴ τοὺς Prof. Kurt Huber γιὰ ἐσχάτη προδοσία σὲ θάνατο διὰ τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ μὲ λαιμητόμο. Ὁ Ἀλέξανδρος Schmorell, 25 ἐτῶν, ὁ Kurt Huber, 50 ἐτῶν καὶ ὁ Wilhelm Graf, 25 ἐτῶν,  ἐκτελοῦνται στὶς 13 Ἰουλίου τοῦ 1943.

***

(Γράμμα τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου στοὺς γονεῖς του ἀπὸ τὴ φυλακὴ Σταντελχάϊμ τοῦ Μονάχου στὶς 18 μασΐου 1943)

Ἀγαπητοί μου γονεῖς...διάβασα πρόσφατα κάτι σὲ ἕνα πολὺ καλὸ μὲ βαθιὰ νοήματα βιβλίο ποὺ φαίνεται νὰ ταιριάζει σὲ ὅλους : «ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ τραγωδία στὴ ζωὴ κάποιου, τόσο δυνατότερη πρέπει νὰ εἶναι ἡ πίστη του. Ὅσὸ πιὸ πολὺ φαίνεται ὅτι εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι, τόσο περισσότερο πρέπει μὲ ἐμπιστοσύνη νὰ ἐγκαταλείψουμε τὶς ψυχές μας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας». Ὁ Ἀββᾶς Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἔγραψε : «Εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς συμφορές μου καὶ ὑποτάσσομαι τελείως στὶς ἀνεξιχνίαστες βουλὲς τῆς προνοίας Του. Αὐτὸς μὲ τὴν ἀγαθότητά Του γνωρίζει ἤδη ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ δημιούργησε τὸν κόσμο τὸν χρόνο καὶ τὸν τόπο τοῦ θανάτου γιὰ κάθε ἄνθρωπο». Αὐτὸ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο πού σας εἶχα ἤδη γράψει. Θὰ ἤμουν πολὺ χαρούμενος, ἂν μπορούσατε νὰ σκὲ φτεστε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Τότε θὰ ἔφευγε μακριά σας ἕνα μεγάλο μέρος λύπης καὶ πόνου...

***

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ τελευταῖο γράμμα τοῦ Ἀλέξανδρου στοὺς γονεῖς του, λίγο πρὶν τὴν ἐκτέλεση)

«Μόναχο, 2 Ἰουλίου 1943

… Ἀλλὰ τώρα εἶμαι στὸ σημεῖο, ποὺ – ἀκόμα καὶ στὴ σημερινὴ κατάσταση – εἶμαι χαρούμενος, ἤρεμος καὶ αἰσιόδοξος. Μπορεῖ νὰ ἔρθει ὁ, τί θέλει. Ἐλπίζω, ὅτι ἔχετε περάσει μία παρόμοια πορεία καὶ ὅτι μετὰ τὸ βαθὺ πόνο τοῦ χωρισμοῦ μας, φτάσατε μαζί μου στὸ σημεῖο, ποὺ εὐχαριστεῖτε γιὰ τὰ πάντα τὸν Θεό.

Ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ ἦταν ἀπαραίτητο γιὰ μένα, νὰ ἀνοίξω τὰ μάτια μου – ὄχι μόνο γιὰ μένα, ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας, ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶναι παθόντες καὶ ἡ οἰκογένειά μας. Ἂς ἐλπίζουμε, ὅτι καὶ ἐσεῖς ἔχετε καταλάβει τὴ ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα σας παρακαλῶ ἀπὸ καρδιᾶς: Μὴ ξεχάστε τὸν Θεὸ !!!»

***

Ἀπόσπασμα τῆς 4ης προκήρυξης

«Κάθε λέξη ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χίτλερ εἶναι ἕνα ψέμα. Ὅταν μιλᾶ γιὰ εἰρήνη, ἐννοεῖ τὸν πόλεμο καὶ ὅταν κατὰ τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου, ἐννοεῖ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὸν ἐκπεσόντα ἄγγελο, τὸ Σατανᾶ. Τὸ στόμα τοῦ εἶναι τὸ δύσοσμο στόμιο τῆς Κολάσεως καὶ ἡ ἰσχὺς τοῦ ἐκ βάθρων καταραμένη.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε κατὰ τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ τρομοκρατικοῦ κράτους μὲ ὀρθολογικὰ μέσα. Ὅμως, ὁποιοσδήποτε ἐξακολουθεῖ νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν πραγματικότητα, τὴν ὕπαρξη δαιμονικῶν δυνάμεων, θὰ ἔχει ἀποτύχει σὲ μεγάλο βαθμὸ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴ μεταφυσικὴ διάσταση αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Πίσω ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα, ὁρατὰ περιστατικά, πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς ἀντικειμενικὲς καὶ λογικὲς διαπιστώσεις, βρίσκουμε τὸ ὑπέρλογο στοιχεῖο: Τὸν ἀγώνα ἐνάντια στὸ δαίμονα, ἐνάντια στοὺς ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου.

Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες παραμόνευαν στὸ σκοτάδι, περιμένοντας τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος: ὅταν μὲ τὴ δική του βούληση ἐγκαταλείπει τὴ θέση του στὴν τάξη τῆς Δημιουργίας, ὅπως δημιουργήθηκε γι’ αὐτὸν ἀπὸ τὸ Θεὸ ἐν ἐλευθερίᾳ – ὅταν ὑποχωρεῖ στὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὶς ἄνωθεν δυνάμεις – κι ἀφοῦ θεληματικᾶ κάνει τὸ πρῶτο βῆμα, ὁδηγεῖται ὀλένα στὸ ἑπόμενο μὲ ραγδαία ἐπιταχυνόμενο ρυθμό.

Παντοῦ καὶ σὲ ὅλους τους καιροὺς τῆς μεγαλύτερης κρίσης, ἔχουν ἐμφανισθεῖ ἄνθρωποι, προφῆτες καὶ ἅγιοι, ποὺ πονοῦσαν γιὰ τὴν ἐλευθερία, κήρυξαν τὸν Μοναδικὸ Θεό, καὶ μὲ τὴ βοήθειά Του ὁδήγησαν τὸ λαὸ στὴν ἀντιστροφὴ τῆς πτωτικῆς του πορείας.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι, βέβαια, ἐλεύθερος, ἀλλὰ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεὸ εἶναι ἀνυπεράσπιστος ἐνάντια στὸ κακό. Εἶναι σὰν καράβι χωρὶς πηδάλιο, στὸ ἔλεος τῆς θύελλας, σὰν μικρὸ παιδὶ χωρὶς τὴ μητέρα του, σὰν σύννεφο ποὺ διαλύεται στὸν ἀέρα. Καὶ σὲ ρωτάω, σὰν Χριστιανὸ ποὺ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὴ διαφύλαξη τοῦ πιὸ πολύτιμου θησαυροῦ σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στὴ δολιότητα, τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ἀναβλητικότητα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ σηκώσει τὸ χέρι γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπίσει; Δὲν σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ ἀγωνιστεῖς; Πρέπει νὰ χτυπήσουμε τὸ κακὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι πιὸ δυνατό, καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸ στὴν ἐξουσία τοῦ Χίτλερ».

***
Δείτε και: 



Τι σκέφτεστε;

Σκέφτομαι ότι κάποτε, πιτσιρικάδες, ακούγαμε Stereo Nova, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα, Τρύπες. Τραγούδια με υπέροχες μελωδίες και στίχους που μας σημάδεψαν ανεξίτηλα...
Απογοητεύομαι μόνο με τη σκέψη ότι ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας ακούει σήμερα αυτή την άθλια μουσική που αποκαλείται τραπ.




Στέρεο Νόβα - Ηλίθια αστεία

Κάποτε μπορεί κάπου μια μέρα
Να δεις το δίκιο μέσα από ένα στόχο στον αέρα
Θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα 'χουν χαθεί τόσοι
Από τη μόλυνση απ' τη μόδα από μια ισχυρή δόση
Από τον πάτο ως την κορφή αυτή η ζωή βρωμάει
Και ξέρω πώς να επιβιώνω γιατί έχω γίνει τομάρι
Κατάλαβέ το μάνα δε γυρίζω πίσω
Δε θα τα τινάξω μα ούτε κι έτσι θα τ' αφήσω
Η οργή είναι ένα διάστημα κλεισμένο στ' αυτιά
Αυτές τις μέρες πρέπει να φωνάζεις δυνατά
Με ταΐζουν βλακείες και περιμένουν να χωνέψω
Κοιτάζω τον κόσμο δεν ξέρω τι να πιστέψω
Μα ο θεός είναι δυνατός μου ανοίγει τα μάτια
Να σ' αγαπώ πιο πολύ να σε φυλάω από την κακία
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
Τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
Κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη μη ζεις στο ψέμα
Πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
Σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
Κάποτε μπορεί κάπου μια μέρα
Από τη θέση που είσαι να πας λίγο πιο πέρα
Θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα 'χεις διώξει άλλους
Από μια θέση στη ζωή απ' τον πλανήτη Γη
Μια αγελάδα σε μια αφίσα στέκει μολυσμένη
Αντανακλάται στα γυαλιά σου και μετά από λίγο φεύγεις
Ο χρόνος σου τελειώνει λες "η μέρα αυτή πάει"
Μα ο χρόνος επιστρέφει κι εσύ λες τα ίδια πάλι
Λες "τώρα μπορώ ν' αλλάξω μα είναι ήδη αργά"
Και αφήνεις τη ζωή σου να πνιγεί στα ρηχά
Οι πιο πολλοί αποφεύγουν να σε κοιτάξουν στα μάτια
Στο πίσω κάθισμα γλιστρούν και πνίγουν τα δάκρυα
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
Τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
Κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη μη ζεις στο ψέμα
Πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
Σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
Δε θ' αφήσω αυτές τις μέρες να με πάρουν από κάτω
Τους φόβους που με τρέφουν θα τους κάνω κάτι άλλο
Θα αλλάξω τη ζωή μου σε κάτι θετικό
Και κάθε άσχημη ενέργεια θα τη στείλω στο καλό
Θα δώσω σημασία σ' αυτά που εσύ πετάς
Μιας και στο τίποτα μπορείς να βρεις αυτό που ζητάς
Στα σκουπίδια βρίσκουν τα σκυλιά φαγητό
Τις περιοχές αυτές τις προστατεύει ο θεός
Όπως τους άνεργους τους άστεγους κι όσους ζουν στο μέλλον
Σε αυτούς που αγαπούν και πιστεύουν φιλιά στέλνω
Τώρα που τα σύννεφα προς το βορρά φεύγουν
Και χιλιάδες παιδιά σ' αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν
Ρίχνοντας το βλέμμα τους σε πλαστικά καλώδια
Σε κτίρια σε φώτα ή σε γυμνασμένα πόδια
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
Τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
Κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη μη ζεις στο ψέμα
Πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
Σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία

Πηγή: LyricFind


Δευτέρα 10 Ιουνίου 2024

Δήλωση του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου για το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών στην Θράκη

 https://www.youtube.com/watch?v=vAwqGn4TnK4



Αγίου Λουκά του ιατρού, Η κενοδοξία και η υπερηφάνεια






Η κενοδοξία είναι το πιο επικίνδυνο και το πιο ισχυρό πάθος. Υπάρχουν και άλλα πάθη εκτός από την υπερηφάνεια: η γαστριμαργία, η πορνεία, η οργή, η φιλαργυρία και άλλα. Αυτά όμως τα πάθη είναι τέτοιου είδους που, όταν τα νικάμε, μας αφήνουν για πάντα και δεν μπορούν στο εξής να μας πλησιάζουν. Τα δύο όμως ισχυρότερα πάθη, η κενοδοξία και η υπερηφάνεια, δεν μοιάζουν με τα υπόλοιπα. Μπορεί να τα πολεμάμε με όλες τις δυνάμεις μας, αυτά όμως με τίποτα δεν μας αφήνουν.

Δεν υπάρχουν άλλα πάθη, κατά των οποίων ο αγώνας θα ήταν τόσο δύσκολος. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κενοδοξία, και αυτοί που ζουν στον κόσμο, και μοναχοί, ακόμα και ερημίτες. Εμείς που ζούμε μέσα στον κόσμο για ποια πράγματα υπερηφανευόμαστε; Γι’ αυτά που δεν πρέπει να δίνουμε καμία σημασία και ούτε πρέπει να τα προσέχουμε.

Υπερηφανευόμαστε λοιπόν για την καλή μας φωνή, την εξωτερική μας ομορφιά, τα ακριβά ρούχα, τον πλούτο, την ευγένεια. Υπερηφανευόμαστε επίσης για την εξυπνάδα μας και την πρόοδο στις επιχειρήσεις μας. Κάθε μας βήμα είναι συνδεδεμένο με την κενοδοξία. Όλοι μας υπερηφανευόμαστε.

Οι μοναχοί για ποια πράγματα υπερηφανεύονται; Αυτοί που άφησαν τον κόσμο και αφιέρωσαν την ζωή τους στον Θεό για ποια πράγματα μπορούν να υπερηφανεύονται; Και όμως υπερηφανεύονται. Αλλά η υπερηφάνειά τους είναι πιο εκλεπτυσμένη. Μοναχός που νηστεύει πολύ και κάνει πολλές προσευχές μπορεί να υπερηφανεύεται επειδή ξεπέρασε στην νηστεία και προσευχή τους άλλους μοναχούς. Μπορεί κάποιον μοναχό να τον κάνουν ηγούμενο και να υπερηφανεύεται για την προαγωγή του. Προσεύχεται μοναχός, όμως το πάθος αυτό δεν τον αφήνει. Και δεν θα τον αφήσει ώσπου να γίνει τέλειος μοναχός και να νικήσει αυτό το πιο λεπτό και το πιο ισχυρό από τα ανθρώπινα πάθη.

Να αποφεύγουμε αυτό το πάθος και να θυμόμαστε πάντα τον λόγο εκείνο του Χριστού που λέει: «πώς δύνασθε υμείς πιστεύσαι, δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες, και την δόξαν την παρά του μόνου Θεού ου ζητείτε;» (Ιω. 5:44). Όλοι μας επιδιώκουμε την ανθρώπινη δόξα, θέλουμε να μας εξυπηρετούν οι άνθρωποι, όμως την δόξα από τον Θεό, την μόνη αληθινή δόξα, δεν την επιζητούμε. Σ’ αυτήν την περίπτωση, λέει ο Κύριος, δεν μπορούμε, να πιστεύουμε.

Όπως βλέπετε την βαθιά, αληθινή και καθαρή πίστη μπορούν να έχουν μόνο αυτοί που είναι ελεύθεροι από το πάθος της κενοδοξίας. Αυτοί που σε όλα τα έργα τους επιζητούν όχι την δική τους δόξα αλλά την δόξα του Θεού. Αυτοί που το καλό που έχουν το θεωρούν όχι δικό τους κατόρθωμα, αλλά το αποδίδουν στον Θεό, διότι πραγματικά το καλό δεν είναι κάτι δικό μας, αλλά είναι δώρο του Θεού.

Ακόμα και ο μεγάλος απόστολος Παύλος λέει για τον εαυτό του: «ου γαρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρω. 7:19). Αν έτσι έλεγε ο μεγάλος αυτός απόστολος, τότε εμείς οι δυστυχισμένοι τι να πούμε; Δεν πρέπει να μετανοήσουμε για την κενοδοξία μας και να καταλάβουμε επιτέλους ότι το καλό που έχουμε το έχουμε από τον Θεό; Εμείς οι ταλαίπωροι δεν πρέπει να επιζητούμε την δόξα από τους ανθρώπους αλλά μόνο από τον Θεό.


[Από το βιβλίο: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες, τόμος Β’. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη (απόσπασμα)]


(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)



Περί ακροδεξιάς



Όλοι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί στην τηλοψία εκφράζουν υποκριτικά τη θλίψη και την ανησυχία τους για την άνοδο της ακροδεξιάς. Κανείς όμως δεν αναφέρεται στις αιτίες που οδήγησαν σε αυτή τη ζοφερή εξέλιξη. 

9/6/2024
Γ.Μ.Β.


Διαπιστώσεις μετά την κάλπη

φωτό: ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ / Ρέθυμνο (2016)



Οι νεοφιλελεύθεροι εκτός από την ανελαστική δοκησισοφία τους, διακρίνονται για την ανερμάτιστη ειρωνεία, τους άκρατους ακκισμούς, την κενολόγο αδολεσχία και την ατέρμονη οικοφοβία τους.

9/6/2024
Γ.Μ.Β.


Σάββατο 8 Ιουνίου 2024

Αδημοσίευτα κείμενα του Αγίου Λουκά του Ιατρού

 



Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Πνεύμα, Ψυχή και σώμα, εκδόσεις Ακρίτας, Αθήνα 2024, ISBN: 978-618-5573-33-1.

Αδημοσίευτα κείμενα του Αγίου Λουκά του Ιατρού, ενός επιστήμονα και Αρχιερέα της Ορθοδόξου εκκλησίας που με την σκέψη και το έργο του σημάδεψε την πνευματική πορεία του 20ου αι.

Μερικά από τα ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει ο συγγραφέας:


• Υπάρχει τριμέρεια στον άνθρωπο; Αν ναι, ποια στοιχεία την αποτελούν; Ποια είναι η σχέση μεταξύ τους;

• Υπάρχει κάποιο μέρος αθάνατο στον άνθρωπο κι αν ναι ποιο;

• Είναι ο εγκέφαλος όργανο των σκέψεων και των συναισθημάτων ή όχι;

• Μπορεί η καρδιά να αποτελεί όργανο και κέντρο της γνώσης;

• Υπάρχουν επιστημονικές, φιλοσοφικές ή άλλες αποδείξεις;

• Μπορούν να ισχύουν οι Βιβλικές θέσεις για τα παραπάνω ή ήδη έχουν ξεπεραστεί;

Ο μεγάλος θεολόγος χρησιμοποιεί τις επιστημονικές, φιλοσοφικές και ψυχολογικές τοποθετήσεις της εποχής του για να στηρίξει τα επιχειρήματά του. Ταυτόχρονα επαναφέρει στο προσκήνιο παλαιά, αλλά πάντα επίκαιρα ερωτήματα για τον άνθρωπο. Η ορθόδοξη θεολογία κατά το διάβα των αιώνων διαμόρφωσε την δική της ανθρωπολογία που έχει πάντοτε ως αρχέτυπο και πρότυπο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Έχει δώσει τις δικές της απαντήσεις – μαρτυρίες κι αυτές ακριβώς επαναφέρει στην επικαιρότητα ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός.

***

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος

Κεφάλαιο Α'

Τι μπορούμε να συμπεράνουμε από τη σύγχρονη κατάσταση των φυσικών επιστημών

Κεφάλαιο Β΄

Η καρδιά ως όργανο ανώτερης γνώσης

Κεφάλαιο Γ΄

Εγκέφαλος και πνεύμα, πνεύμα και φύση

Κεφάλαιο Δ΄

Το πνεύμα των φυτών και των ζώων

Κεφάλαιο Ε΄

Η ψυχή των ζώων και των ανθρώπων

Κεφάλαιο ΣΤ΄

Το πνεύμα δεν είναι άνευ όρων συνδεδεμένο με την ψυχή και το σώμα

Κεφάλαιο Ζ΄

Υπερβατικές πνευματικές ικανότητες

Κεφάλαιο Η΄

Για τον εσωτερικό άνθρωπο

Κεφάλαιο Θ΄

Αθανασία



Κοινοτοπίες γύρω από το ελληνικό πρόβλημα

 


Η κυρίαρχη αντίληψη για την ελληνική κακοδαιμονία σε ένα μεγάλο μέρος της διανόησης είναι περίπου η ακόλουθη:
Για όλα τα κακά της μοίρας μας σε αυτή τη χώρα φταίνε οι παπάδες, τα Θρησκευτικά, η Γενιά του '30, ο "επαρχιωτισμός" (που κατά τη συγκεκριμένη αντίληψη είναι "πτωχοπροδρομισμός" δοθέντος του γεγονότος ότι δεν ακολουθεί τη νεοφιλελεύθερη Vulgata) και ο "αντιδυτικισμός".
Υπεραπλουστευτική και κοινότοπη μεν αλλά πολύ διαδεδομένη παρόλα αυτά.

8/6/2024
Γ.Μ.Β.


ΜΝΗΜΗ PAUL CELAN

 

φωτογραφία: Γ.Μ.Βαρδαβᾶς, Τὸ έργόχειρο τοῦ Μιχάλη

[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Φρέαρ στις 4/6/2024]




…alles ist wahr und ein Warten
auf Wahres.

Paul Celan

Μερικὲς φορὲς
εἶναι ἀπαραίτητο
ἀκόμα καὶ ἡ ἀναμονὴ
νὰ εἶναι δημιουργική.



Ἡράκλειο Κρήτης, 3 Ἰουνίου 2024

Γ.Μ.Βαρδαβᾶς



ΑΛΓΕΒΡΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ






[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Φρέαρ στις 4/6/2024]



Ἀρκετοὶ ἄνθρωποι συγχέουν ἠθελημένα, ἐτσιθελικὰ καὶ ἐνίοτε μὲ εἰρωνεία περισπούδαστη τὴν ἐμμονὴ καὶ τὴν ἐμμένεια. Ἡ ἔπαρση τους εἶναι ἀδικαιολόγητη∙ δὲν δύναται επ’ οὐδενὶ νὰ ὑποκαταστήσει τὴν ἀδιανόητη ἀνεπάρκεια τους.

Ἡράκλειο Κρήτης, 3 Ἰουνίου 2024

Γ.Μ.Βαρδαβᾶς




Δευτέρα 3 Ιουνίου 2024

Εκοιμήθη ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης

 


πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Εκοιμήθη σε ηλικία 90 ετών  το βράδυ της Κυριακής 2 Ιουνίου στη Γενεύη, όπου και διέμενε, ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου  π. Γεώργιος Τσέτσης.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ & ΕΔΩ.




ΠΟΛΙΤΕΙΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Η ΔΙΑΠΑΛΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

 





Επανακυκλοφορεί εμπλουτισμένο το βιβλίο του καθηγητή Εκκλησιαστικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών κ. Ιωάννη Μ. Κονιδάρη


Toυ Χάρη Ανδρεόπουλου*

Την τελευταία τριετία δύο ήταν τα μεγάλα ζητήματα που προκάλεσαν τριγμούς στις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας. Το πρώτο ήταν κατά την περίοδο της πανδημίας covid-19 όταν το Υπ. Υγείας, στο πλαίσιο των προληπτικών μέτρων που εισηγούνταν οι αρμόδιοι επιστήμονες, συμπεριέλαβε περιοριστικά μέτρα και στην άσκηση της ελευθερίας της λατρείας, ιδίως μάλιστα στη συλλογική έκφρασή της (περιορίζοντας τον αριθμό των πιστών στους ναούς) εν όψει της προστασίας ενός άλλου, επίσης σπουδαίου, συνταγματικώς κατοχυρωμένου εννόμου αγαθού, αυτού της δημόσιας υγείας.

Το δεύτερο ζήτημα που προκάλεσε, επίσης, ένταση στις σχέσεις Πολιτείας – Εκκλησίας ήταν πρόσφατο και συγκεκριμένα αυτό που αφορούσε στη ψήφιση του νομοσχεδίου για τη θεσμοθέτηση στην ελληνική έννομη τάξη του γάμου των ομοφύλων ζευγαριών. Eπρόκειτο για μια ενέργεια η οποία από την πλευρά της κυβερνήσεως θεωρήθηκε (ιδεολογικά) επιβεβλημένη με το (πολιτικό) σκεπτικό ότι προασπίζει και διασφαλίζει τη συνταγματική αρχή της ισότητας. Αντιθέτως, από την πλευρά της Εκκλησίας το περιεχόμενο της (ήδη ψηφισθείσης) διατάξεως του Υπ. Επικρατείας Άκη Σκέρτσου αποδοκιμάσθηκε εξ αρχής και καθ΄ ολοκληρίαν καθώς από θεολογικής σκοπιάς η ομοφυλοφιλία θεωρείται αμαρτία (Ρωμ. 1, 25-27), ενώ η έννοια του γάμου μπορεί να νοηθεί μόνο ως σχέση / συνάφεια άνδρα και γυναίκας. «Nuptiae sunt conjunctio maris et feminae consortium omni vitae, divini et humani juris communicatio…» (Γάμος εστίν ανδρός καί γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε καί ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία), σύμφωνα με τον επιγραμματικό ορισμό του σπουδαίου ρωμαίου νομικού του 3ου αι. μ.Χ, Μοδεστίνου περί του γάμου (Modestin, lib. I. Reg.1.1 Digest de ritu nupt 23,2), τον οποίο αποδέχεται η χριστιανική Εκκλησία και υπό την θεολογική / δογματική του διάσταση. Και οι δύο ενδεικτικές αυτές περιπτώσεις ανέδειξαν μια κρίσιμη παράμετρο που χαρακτηρίζει την αμφίθυμη σχέση Πολιτείας / Κράτους και Εκκλησίας˙ τη διαπάλη νόμων και κανόνων.

Η διαπλοκή δύo δικαίωv είvαι έvα θέμα oύτως ή άλλως ιδιαιτέρως εvδιαφέρoν, πoλύ περισσότερo όταv πρόκειται για δύo δικαιϊκά συστήματα τελείως διαφoρετικά μεταξύ τoυς, τόσο ως προς τη φύση τους, όσο και ως προς τα όρια της δεσμευτικότητάς τους όπως στηv περίπτωση τoυ δικαίoυ της Πoλιτείας (οι νόμοι της οποίας δεσμεύουν όλα τα υποκείμενα δικαίου που ευρίσκονται μέσα στα εδαφικά της όρια) και εκείνoυ των κανόνων της Ορθόδoξης Εκκλησίας (της οποίας οι κανόνες δεσμεύουν μόνο τα μέλη της, τους πιστούς της). Mε το θέμα αυτό της συγκρούσεως - διαπάλης Νόμων και Κανόνων έχει ασχοληθεί επισταμένως ο ομ. καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου της Νομικής Αθηνών κ. Ιωάννης Μ. Κονιδάρης με το προ 30ετίας (1994) μνημειώδες έργο του «Η διαπάλη νομιμότητας και κανονικότητας και η θεμελίωση της εναρμονίσεώς τους». Το βιβλίο, εξαντλημένο από πολλού χρόνου στην 1η του έκδοση, επανακυκλοφορεί από τις ευφήμως γνωστές εκδόσεις Σάκκουλα (2022, σσ. 286) εμπλουτισμένο με ένα εκτεταμένο επίμετρο, όπου ερευνώνται οι εξελίξεις κατά τη διαρρεύσασα τριακονταετία στον τομέα αυτό για την εναρμόνιση νομιμότητας και κανονικότητας με την επισήμανση των μεταβολών που έγιναν, αλλά και των περιοχών εκείνων των σχέσεων που παραμένουν προβληματικές. Στη 2η αυτή έκδοση παρατίθεται, επίσης, στο τέλος του βιβλίου, επιλεγμένη (και απολύτως εξειδικευμένη θεματολογικά) νεότερη βιβλιογραφία (1994-2022).

Τo βασικό πόρισμα της μακρόχρoνης εvασχoλήσεως του συγγραφέα με τη διαπάλη πoυ εvδημεί στις σχέσεις Πoλιτείας και Εκκλησίας στη χώρα μας, όπως αναλύεται με εύληπτο τρόπο στο πρώτο μέρος του βιβλίου, είvαι ότι πoλλά από τα ζητήματα πoυ ταλάvισαv θεωρία και πράξη έχoυv δημιoυργηθεί εκ τoυ μη όvτoς και θα ήταv ευχερής η επίλυσή τoυς, ακόμη και υπό τo σύστημα σχέσεωv Πoλιτείας και Εκκλησίας πoυ καθιερώvει τo ισχύoν Σύvταγμα και στο πλαίσιο των διακριτών τους ρόλων.

Στο δεύτερο μέρος, που αναφέρεται στην εναρμόνιση νομιμότητας και κανονικότητας στις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας, προτείνονται λύσεις για μείζονα εκκρεμή ζητήματα, όπως η συνταγματική κατοχύρωση όλων των ιερών κανόνων (δογματικών τε και διοικητικών - καθώς νομολογιακώς υπάρχει κατοχύρωση μόνο των δογματικών, επί τη βάσει αποφάσεων του ΣτΕ), η συμμετοχή των λαϊκών στη διοίκηση της Εκκλησίας, η αναμόρφωση της εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης (θέμα που θ΄ απασχολήσει και το Συνέδριο που προγραμματίζει για το ερχόμενο φθινόπωρο στη Λάρισα η Εταιρεία Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου σε συνεργασία με τον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο και την Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου, βλ. σχετ. εις ''ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ'', 25.04.2024), κ.α.

Με τον καθηγητή κ. Κονιδάρη με συνδέει μια πολύχρονη, διττή σχέση μαθητείας: πρώτον και εμμέσως, υπό την προτέρα ιδιότητά μου ως δημοσιογράφου – εκκλησιαστικού συντάκτη που προσέτρεχα στα επιστημονικά - περί το Εκκλησιαστικό Δίκαιο - συγγράμματά του για να τεκμηριώσω νομοκανονικά τα (εκκλησιαστικά) ρεπορτάζ μου - ιδίως σε περιόδους εξημμένων παθών και συσσωρευμένων εντάσεων (όπως κατά τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, οπότε την Εκκλησία ταλάνισε επί μακρόν η υπόθεση των 12 εκπτώτων – από το 1974 – “ιερωνυμικών” λεγομένων μητροπολιτών, μετά τη δικαιωτική γι΄ αυτούς - τον Οκτώβριο του 1990 - απόφαση του ΣτΕ) και δεύτερον, και αμέσως, υπό την σημερινή επαγγελματική μου ιδιότητα ως θεολόγου καθηγητή Β/θμιας και ιδίως στην περίπτωση της εκδόσεως σε εμπλουτισμένη μορφή της διδακτορικής μου διατριβής με θέμα που αφορά στο εκκλησιαστικό ζήτημα της Επταετίας (1967-1974).

Έχοντας προ πολλού ασχοληθεί και ο ίδιος ο κ. καθηγητής με το εν λόγω ζήτημα, από την 1η έκδοση (1994) του εν θέματι προαναφερθέντος μνημειώδους έργου του (το ειδικότερο μέρος του οποίου περί της Εκκλησίας κατά την Επταετία θεωρώ οιονεί πρόδρομο της δικής μου μελέτης), μου προσέφερε τις πολύτιμες επιστημονικές του συμβουλές για την έκδοση της διατριβής μου σε βιβλίο προσέτι δε μου έκαμε και την εξαιρετική τιμή να προλογίσει το υπό τον τίτλο «Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση» (Θεσσαλονίκη: Εκδ. Επίκεντρο, 2017, σσ. 424) κυκλοφορηθέν βιβλίο μου. Το θεωρώ υψίστη τιμή από τη θέση αυτή το καταθέτω· εγκαρδίως και ευγνωμόνως.

* Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων (ΠΕ01), δρ. Εκκλησιαστικής Ιστορίας του ΑΠΘ και μέλος της Εταιρείας Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου (xaan@theo.auth.gr)



Κυριακή 2 Ιουνίου 2024

Περί ιστορικού Ιησού




Οι εξωχριστιανικές μαρτυρίες για την ύπαρξη του Χριστού περιορίζονται, κατά την άποψη γνωστών νεοφιλελεύθερων κύκλων, μόνο στην -σαφώς αμφισβητούμενη- αναφορά του Ιώσηπου. Φρίξον ήλιε! Η ιστορικότητα του Ιησού εδώ και πολλά χρόνια δεν αμφισβητείται από κανένα σοβαρό ερευνητή. Οι εξωχριστιανικές μαρτυρίες είναι γνωστές: Τάκιτος, Σουετώνιος και φυσικά η πασίγνωστη επιστολή Πλινίου προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό. Υπάρχουν κι άλλες αλλά επειδή το θέμα είναι γνωστό δεν θα επεκταθώ για να μην κουράσω.

2/6/2024
Γ.Μ.Β.


Σάββατο 1 Ιουνίου 2024

Μοναχός Μωυσής, 10 χρόνια από την κοίμησή του και πάντα ανάμεσά μας!

 

Μοναχός Μωυσής (1952-2014)

πηγή-φωτό: Πεμπτουσία  &  Ολόγιομο/Πανσέληνος

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (1952-2014) συνέθεσε ποικιλοτρόπως τον άγιο κόσμο του Άθωνα μέσα σε μία μεγάλη συγγραφική παραγωγή και έκδοση αντίστοιχων βιβλίων. Στην μεγαλοπρεπή, λόγω του επιβλητικού όγκου της σύνθεση, περιλαμβάνονται βίοι αγιορειτών αγίων, εναρέτων, χαριτωμένων και χαρισματούχων Γεροντάδων, αλλά και όλη ιστορία του Αγίου Όρους και η βιοτή των πατέρων του.

Ο π. Μωυσής είχε ιδιαίτερη αγωνία και για τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη Εκκλησία. Άλλωστε κατά καιρούς δεχόταν προσκλήσεις από τις μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και από μητροπόλεις του εξωτερικού για να μιλήσει τόσο σε κληρικούς όσο και στο λοιπό ποίμνιο της Εκκλησίας.

Λοιπές προσκλήσεις για ομιλίες και συμμετοχή σε ποικίλα επιστημονικά συνέδρια τον έφεραν σε άμεση επαφή με τον κόσμο και τις αγωνίες του. Αντίστοιχες ανησυχίες του μετέδιδαν και οι επισκέπτες του στο Άγιον Όρος και έτσι δεν μπορούσε να μείνει μακριά και από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι λαϊκοί στον κόσμο, οι οικογένειες και τα παιδιά τους.

Γι’ αυτό και ασχολήθηκε και με ανάλογα κοινωνικά, ποιμαντικά θέματα μεταφέροντας με ιδιαίτερη διάκριση και αγάπη, ενίοτε και με ξεχωριστό πόνο, την πατερική, αλλά και την αγιορειτική γεροντική εμπειρία και παράδοση για τα θέματα και τα προβλήματα που απασχολούσαν τον κόσμο.

Έτσι, ο λόγος του με την απαλή και γλυκιά φωνή του και συγχρόνως αποφασιστική αγκάλιαζε τον κόσμο, αφού δεν έσπευδε ο ίδιος να κακίσει ή να ελέγξει τους αγωνιούντες ή και πονεμένους ακροατές του – όπως συνήθως οι κοσμικοί ιεροκήρυκες που… μαστιγώνουν το ακροατήριό τους αντί να συμπάσχουν μαζί με αυτό!

Ο π. Μωυσής απευθυνόταν με ιδιαίτερη αγωνία και πόνο και στους ανθρώπους οι οποίοι αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας, αλλά και στους θεράποντες ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων και των κλινικών. Εξάλλου η προσωπική του πάλη με τις ασθένειες που αντιμετώπισε από νωρίς στην ζωή του τον είχε «εξοικειώσει» με την αντιμετώπιση ανάλογων προβλημάτων.

Έτσι, μπορούσε να απευθυνθεί στους ασθενείς μέσω των ομιλιών του, αλλά και των βιβλίων του, με λόγια που αναδύονταν και μέσα από τον προσωπικό κόπο και πόνο, και μάλιστα, συμπάσχοντας πραγματικά με τους πονεμένους.

Και η συμπαράστασή του δεν περιοριζόταν σε γενικές ομιλίες ενώπιον μεγάλων ακροατηρίων και σε ειδικά ιατρικά επιστημονικά συνέδρια, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είχε προσωπική επαφή με τους αρρώστους, αλλά και με τους αγωνιούντες συγγενείς τους οι οποίοι απευθύνονταν σ’ αυτόν.

Και τότε θαύμαζες το ιδιαίτερο κουράγιο του λόγιου αυτού Μοναχού ο οποίος ξεχνούσε τη δική του ασθένεια και τις κοπιώδεις έρευνες, μελέτες και συγγραφές τους και ασκούσε και το διακόνημα του άμεσου συμπαραστάτη και παρηγορητή, προσφέροντας εγκάρδια πνευματική παραμυθία. Και φυσικά ακολουθούσε και ιδιαίτερη προσευχή για τους πάσχοντες και τους αγωνιούντες από τον ίδιο!

Ο π. Μωυσής μαθήτευσε βαθιά στην αγιορειτική εμπειρία και έτσι μπορούσε να βρίσκεται τόσο στο ησυχαστικό κελλί του όσο και ανάμεσα στα λοιπά προβλήματα του κόσμου που ζητούσαν λύση και μάλιστα άμεση. Και έτσι πάντα πρόσφερε παντού από καρδιάς.

Η ιδιαίτερη, εξάλλου, μαθητεία του στον βίο του αγίου Ιερωνύμου του Σιμωνοπετρίτη τον οποίο συνέγραψε κατόπιν μεγάλης έρευνας, του έδωσε ένα μοναδικό πρότυπο για να συγκρίνει το αυθεντικό από το κίβδηλο, ή ακόμη το αγιορειτικό από το κοσμικό. Ο άγιος Ιερώνυμος έζησε πάρα πολλά χρονιά στο Μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας στην Αθήνα, προσφέροντας με ιδιαίτερη διάκριση ποικίλο έργο στον κόσμο, πνευματικό και φιλανθρωπικό.

Βεβαίως, δεν πρέπει να παραλείψουμε την ζωντανή, απευθείας και άμεση μαθητεία του στον όσιο Γέροντα Αιμιλιανό Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, τον Γέροντά του. Ένα μεγάλο πανεπιστήμιο η υπακοή παρά τους πόδας του, αφού ο Γέροντας Αιμιλιανός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αγίους σύγχρονους ηγουμένους και Γέροντες του Αγίου Όρους.

Τα ποικίλα κείμενα του πατρός Μωυσή για την Αθωνική πολιτεία και τον κόσμο του δεν περιορίζονται στην εξωτερική περιγραφή του και την ιστορία του. Όλη η προσπάθειά του αποτελεί μια περιγραφή των αγίων εμπειριών που έζησαν οι Αθωνίτες στις σπηλιές, στα κελλιά, τις σκήτες και τα μοναστήρια του Αγίου Όρους και η μετάδοση τους ως φως εξ ακτίστου φωτός στην Εκκλησία και τον κόσμο.

Να υπογραμμίσω εδώ την σχέση και την επαφή του με σύγχρονους αγίους και χαρισματούχους Γέροντες του Άθωνα οι οποίοι και οι ίδιοι, όπως και οι παλαιότεροι Άγιοι και Γέροντες είχαν άμεση εμπειρία του ακτίστου φωτός.

Έτσι, το πλήθος των κειμένων του τα οποία εκφωνήθηκαν ή δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, περιοδικά, συλλογικούς τόμους και προσωπικά βιβλία αναδεικνύουν την ευρύτερη αγία ζωή του Άθωνα και των πατέρων του. Πρόκειται για ένα χαριτωμένο υλικό το οποίο ανέσυρε και μας παρουσιάζει μέσα από τις έρευνες που πραγματοποίησε. Και, βεβαίως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά στους αγίους και τους γέροντες του καιρού του τους οποίους και έζησε. Και όλα αυτά ραφιναρισμένα, θα λέγαμε, μέσα από τα προσωπικά του βιώματα και την πνευματική προκοπή του.

Γι’ αυτό και το έργο του που αφορά τον Άθωνα και τους πατέρες του, μοιάζει με μια αγιορείτικη αγρυπνία, ένα πανηγύρι στον Άθωνα.

Και έρχεται, ξαφνικά, στο νου μας η μοναδική παρουσία του στα αγιορείτικα αναλόγια ως επίσημος αναγνώστης, να διαβάζει και να σου μεταδίδει τις λέξεις και τα νοήματα ως δωρεά, σε ένα ξεχωριστό πνευματικό συμπόσιο που σε προσκαλούσε ο ίδιος να συμμετάσχεις. Πράγμα που σχεδόν σου το επέβαλε χαριτωμένα ως πρόλογο γι’ αυτά που θα ακολουθούσαν ή τελούνταν στην αγιορείτικη αγρυπνία, στο αθωνικό πανηγύρι. Το ίδιο και οι αναγνώσεις του στην τράπεζα την ώρα του φαγητού. (Ένα πραγματικό πνευματικό συμπόσιο στο οποίο περιθαλπόταν όλη η ύπαρξη)!

Κάθε λέξη και κάθε σημείο στίξης στα χείλη του μοναχού-ποιητή έβρισκαν την πραγματική απόδοση, μετάδοση ή και την ερμηνεία τους μέσα από τον χαριτωμένο του κόσμο. Και, μάλιστα, χωρίς κανέναν θεατρινισμό ή την φόρτιση τους με προσωπικό συναισθηματισμό ο οποίος συνήθως προβάλλει την ατομικότητα του αναγνώστη εις βάρος του κειμένου. Για να μην πούμε πως προσβάλει το ίδιο το κείμενο.

Αντίστοιχη, όμως, μπορούμε να πούμε πως ήταν και η αγωνία του όσον αφορά τους δικούς του λόγους. Δηλαδή, να ακουστεί από τα χείλη και την γραφίδα του ο λόγος του Αγίου Όρους. Χωρίς περιττά φτιασίδια και πομπώδεις εξωραϊσμούς, χωρίς, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση να είναι ο λόγος του χοντροκομμένος. Κάθε άλλο!

Άλλωστε η θητεία του στον λόγο της ποίησης και των λογοτεχνών δεν του επέτρεπε να παρουσιάζεται στον κόσμο με λόγο πρόχειρο και… ατημέλητο. Μήπως και ο ίδιος δεν ήταν πάντα ευπαρουσίαστος με τα απλά μοναχικά ενδύματά του;

Δεν απέπνεε πάντα τον αγιορείτικο κόσμο και ιδιαίτερα αυτόν των νέων συνοδειών;

Αυτόν τον κόσμο τον οποίο παρέλαβαν από τους παλαιότερους αγιορείτες, ως παλαιό μεστό πνευματικό κρασί που παρήγαγαν οι ίδιοι και τους το παρέδωσαν για να το γευτούν και να το δοκιμάσουν. Έκαστος, λοιπόν, από τους νέους Αγιορείτες μπορούσε να δοκιμάσει το κρασί αυτό και κατά την δική του κράση να πιει όσο αντέξει! Και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος διά της νηφαλίου πνευματικής μέθης να ψαύσουν και να γευτούν και αυτοί τις αγιοπνευματικές εμπειρίες των παλαιότερων. Ζώντας τις.

Έτσι, ο π. Μωυσής είναι κατά κάποιον τρόπο και ένας μεσάζοντας, αφού το αγιολογικό του έργο διασώζει όλην αυτήν την αγία εμπειρία.

Με την ίδια εμπειρία είναι εμποτισμένοι και οι λόγοι του για τα ευρύτερα κοινωνικά θέματα, γιατί μόνον έτσι μπορούν να επιλυθούν και να επουλωθούν οι πληγές τις οποίες προκαλούν. Στην ίδια εμπειρία είναι βαφτισμένη και η ποίησή του.

Ο πατήρ Μωυσής κοιμήθηκε πριν 10 χρόνια και μοιάζει σαν να ήταν μόλις χθες!

Τους πνευματικά χαριτωμένους, τους αγιοπνευματικά ζήσαντες αγίους δεν τους χωρά ο τάφος, αφού δεν πεθαίνουν ποτέ, και έτσι βρίσκονται συνέχεια ανάμεσά μας και μαζί μας!

Τον ευχαριστούμε γι’ αυτήν την παρηγοριά που μας μεταδίδει ακόμη και σήμερα!

Να έχουμε την ευχή του!





Αρχείο

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

ΣΥΝ-ΙΣΤΟΛΟΓΕΙΝ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται...

Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δὲν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε.

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός, Διδαχὴ Γ' (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας, ζ' ἔκδοση, Ἀθήνα 2004, σελ.154)

Επισκέπτες από 17/9/2009

Free counters!

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, ΠΕΡΙ "ΕΙΔΙΚΩΝ"

Τοῦτο εἶναι τὸ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας: ὅτι ἡ πρόοδος της δὲν βρίσκεται στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τῶν εἰδικῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πνευματικοὶ ἄνθρωποι.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ἀφορισμοὶ καὶ διαλογισμοί, τέταρτη σειρά, εκδ. Βιβλ. τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα 1972, σελ. 92.

台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Μετεωρίτικη Βιβλιοθήκη

ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ

ΕΛΛΟΠΟΣ

Αξίζει να διαβάσετε

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ