Μανώλης Γλέζος (9/9/1922-30/3/2020)

 

Μανώλης Γλέζος (9/9/1922-30/3/2020)

• Συγκλονιστική ομιλία του Μανώλη Γλέζου στο Στρασβούργο: "Η Ευρώπη είναι γέννημα της Ελλάδας, δε σας τη χαρίζομε την Ευρώπη"
• Γλέζος σε Σουλτς: «Timeo hominem unius libri» («Να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου»)
• https://el.wikipedia.org/wiki/Μανώλης_Γλέζος
• Το αφιέρωμα της ΕΡΤ στον Μανώλη Γλέζο

διαΚρητικά 62: Νίκος και Αντώνης Ξυλούρης

https://www.youtube.com/watch?v=pW2bV1jQ1ic

ΝΙΚΟΣ & ΑΝΤΩΝΗΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ - ΜΕΡΑΚΛΙΝΑ (ΚΟΝΤΥΛΙΕΣ)

ΔΙΣΚΟΣ: ΝΙΚΟΣ & ΑΝΤΩΝΗΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ - ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΣΤΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΑΝΑ (ΑΕΡΑΚΗΣ, 2021)

Απόψε με σιρίγωσε τσ’αγάπης η κρυγιώτη

μούδε γαμπάς μου βούθηξε μούδε η παντέρμη νιότη

Που ‘ν’ ο καιρός πουλάκι μου που ‘ν’ ο καιρός πουλί μου

που σ’ έκανα βασιλικό και σ’ έβανα στ’ αυτί μου

Πολλά λογιάζω να σου πω μα σαν σε δω τα χάνω

κι απ’ την αγάπη την πολλή άλλη κουβέντα πιάνω

Μπέρδε και μπέρδε και μπερδέ και μπερδεμένος είμαι

και στα σγουρά σου τα μαλλιά περιπλεγμένος είμαι

Ω! Θεε μου πως ταιριάζουνε τα ρόδα με τα κρίνα

άντρα να πάρεις μερακλή γιατί ‘σαι μερακλίνα

Εσύ ’σαι διαφορετική ‘πο τα λουλούδια όλα

γι’ αυτό να πάρεις μερακλή να σου ταιριάζει κιόλα

Μια μερακλίδικη καρδιά έχω περιουσία

και την ε-κάνω στον βωμό τσ’ αγάπης σου θυσία

Ω! μερακλίνα μου καρδιά και που να σε χαρίσω

να σου πηγαίνει όμορφα να μην σε χαραμίσω

Μουσικόραμα 78: Dan Hartman

Dan Hartman - We Are The Young

https://www.youtube.com/watch?v=pQApbAjRepA

Δημήτρης Αγγελής, Καρφιά στο σώμα

Δημήτρης Αγγελής, Καρφιά στο σώμα: Τέσσερα κείμενα στην κόψη λογοτεχνίας και θεολογίας, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-615-386-0.

Ο Northrop Frye είχε υποστηρίξει ότι η Βίβλος υπήρξε η μήτρα όλων των λογοτεχνικών δυνατοτήτων και ο υπέρτατος «μύθος» του δυτικού πολιτισμού. Αν πράγματι ισχύει η φράση αυτή, καθώς υπάρχει παράλληλα και η επιρροή της αρχαίας ελληνορωμαϊκής κληρονομιάς, σίγουρα αφορά περισσότερο τον δυτικό πολιτισμό πριν την εκκοσμίκευση των Νέων Χρόνων. Τι συμβαίνει όμως από εκεί και πέρα; Ποιους ευρύτερους θεολογικούς προβληματισμούς φέρουν τα λογοτεχνικά κείμενα που ακολουθούν και πόσο μας βοηθούν να κατανοήσουμε την ιστορία της εξέλιξης των ιδεών στην Ελλάδα και στον κόσμο;

Στα κείμενα του βιβλίου συγκεντρώνονται μελετήματα που συνδέουν τη λογοτεχνία με τη θρησκευτικότητα στο πλαίσιο προβληματισμών που σχετίζονται ευρύτερα με την πίστη στην εποχή της νεωτερικότητας: τα κείμενα για τον Κάιν και τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη περιστρέφονται γύρω από την έννοια του κακού, το μελέτημα για τον Παπατσώνη εξετάζει τον προγραμματικό μυστικισμό της ποίησής του, ενώ στο τελευταίο κείμενο περιγράφεται ο αγωνιώδης πολιτικός χριστιανισμός του Ουναμούνο. Και τα τέσσερα κείμενα συμβάλλουν σε αυτή τη συζήτηση που διεξάγεται στην κόψη λογοτεχνίας και θεολογίας.

https://armosbooks.gr/shop/filosofia/dokimia-meletes/karfia-sto-soma/

ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

Του π. Δημητρίου Μπόκου 

Στα χρόνια του προφήτη Δανιήλ, ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορ ήταν ο ισχυρότερος κυρίαρχος της γης. Και, πράγμα σύνηθες, η πανίσχυρη εξουσία του συνοδευόταν από ανάλογη αλαζονεία. Μα ένα πολύ παράξενο όνειρο ήρθε ξαφνικά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. 

Ενώ λοιπόν ο βασιλιάς βρισκόταν στην κλίνη του, είδε ένα μεγάλο δέντρο να φυτρώνει στη μέση της γης. Το δέντρο μεγάλωσε τόσο πολύ, που η κορφή του έφτασε στον ουρανό και το πλάτος του στα πέρατα της γης. Είχε ωραίο πλούσιο φύλλωμα και άφθονους καρπούς, με τους οποίους τρέφονταν όλα τα ζωντανά πλάσματα, άνθρωποι και ζώα. Στη σκιά του κατασκήνωναν τα άγρια θηρία, ενώ στα κλαδιά του φώλιαζαν όλα τα αρπακτικά πουλιά του ουρανού. Και ενώ ο βασιλιάς θαύμαζε το θαυμάσιο δέντρο, κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό και με μεγάλη φωνή φώναξε: 

-  Κόψτε το δέντρο αυτό, μαδήστε τα κλαδιά του, τινάξτε τα φύλλα από πάνω του και σκορπίστε τους καρπούς του. Ας φύγουν μακριά τα θηρία που κατοικούν κάτω απ’ τη σκιά του και τα πτηνά που φωλιάζουν στους κλάδους του. Αφήστε μόνο το φύτρο των ριζών του μέσα στη γη. 

Τί νόημα είχαν τα περίεργα όσο και φοβερά εκείνα λόγια του αγγέλου; Το εξηγεί εν συνεχεία το αγιογραφικό κείμενο: 

-  Με σιδερένια και χάλκινα δεσμά δέστε τον άνθρωπο που συμβολίζεται με το δέντρο αυτό. Στο εξής θα κοιμάται έξω στη χλόη, κάτω απ’ τη δροσιά του ουρανού. Θα συναναστρέφεται με τα θηρία και θα τρώει χορτάρι της γης. Η καρδιά του δεν θα είναι πια ανθρώπινη, αλλά θα του δοθεί καρδιά θηρίου. Και θα ζήσει πολύ χρόνο, «επτά καιρούς», στην κατάσταση αυτή. 

Ο άγγελος είπε τα λόγια αυτά για να δείξει, ότι Κύριος των πάντων είναι ο Ύψιστος Θεός και αυτός ορίζει τη βασιλεία των ανθρώπων. Τη δίνει, αλλά και την αφαιρεί, όπου και όταν αυτός κρίνει καλό. Και μπορεί να ανεβάσει στην εξουσία ακόμα και τον πιο άσημο και περιφρονημένο άνθρωπο. 

Τρομοκρατημένος από το όνειρό του ο Ναβουχοδονόσορ κάλεσε όλους τους σοφούς της Βαβυλώνας, μάγους, Χαλδαίους αστρολόγους, εξορκιστές κ. λ. π., να του το εξηγήσουν. Κανένας όμως δεν μπόρεσε να το ερμηνεύσει. Τότε ο βασιλιάς κάλεσε τον Δανιήλ, που του είχε δώσει το όνομα Βαλτάσαρ, να του εξηγήσει το ενύπνιο, επειδή πίστευε ότι ο Δανιήλ είχε πάνω του «πνεύμα Θεού άγιον». Ο Δανιήλ, όταν άκουσε το όνειρο, έμεινε για μία ώρα περίπου άφωνος και οι σκέψεις του τον συγκλόνιζαν. Και όταν μίλησε, είπε: 

-  Κύριέ μου, μακάρι το όνειρο αυτό να εφαρμοζόταν στους εχθρούς σου και σε όσους σε μισούν. Το μεγάλο εκείνο δέντρο με το θαλερό φύλλωμα και τους πλούσιους καρπούς, όπου τα πάντα εύρισκαν καταφύγιο και τροφή, είσαι συ, βασιλιά, γιατί η μεγαλωσύνη σου φτάνει ως τον ουρανό και η κυριαρχία σου ως τα πέρατα της γης. Αυτό όμως που ο άγγελος είπε, θα συμβεί δυστυχώς γρήγορα σε σένα, τον κύριό μου και βασιλέα. Θα σε εκδιώξουν από τους ανθρώπους, θα κατοικείς με τα θηρία, θα τρέφεσαι με χορτάρι όπως το βόδι, θα κοιμάσαι στο ύπαιθρο κάτω απ’ τη δροσιά του ουρανού. Θα ζήσεις έτσι «επτά καιρούς», μέχρι να μάθεις, ότι ο Ύψιστος εξουσιάζει τα βασίλεια των ανθρώπων και δίνει τη βασιλεία του κόσμου σε όποιον θέλει. Η διατήρηση όμως της ρίζας του δέντρου σημαίνει πως η βασιλεία σου θα επανέλθει σε σένα, όταν αναγνωρίσεις τη δύναμη της ουράνιας βασιλείας Του. Γι’ αυτό, βασιλιά, δέξου τη συμβουλή μου: Φρόντισε να εξαλείψεις τις αμαρτίες σου και τις αδικίες σου «εν ελεημοσύναις και οικτιρμοίς πενήτων» (με ελεημοσύνες και φιλανθρωπίες προς τους φτωχούς). Ίσως έτσι φανεί μακρόθυμος ο Θεός στα αμαρτήματά σου. 

Όσα είπε ο Δανιήλ εκπληρώθηκαν μετά από δώδεκα μήνες ακριβώς. Ο Ναβουχοδονόσορ έχασε τα λογικά του και εκδιώχθηκε απ’ την ανθρώπινη κοινωνία. Έζησε με τα θηρία και, μετά τη λήξη της ορισμένης προθεσμίας, ήλθε ξανά στις φρένες του και αποκαταστάθηκε στη βασιλεία του. Του προστέθηκε δόξα μεγαλύτερη και δόξασε τον Ύψιστο, αναγνωρίζοντας ότι όλα τα έργα του είναι αληθινά, η εξουσία του αιώνια και όσους πορεύονται με υπερηφάνεια έχει τη δύναμη να τους ταπεινώνει (Δαν. κεφ. 4). 

Τη συμβουλή του προφήτη Δανιήλ προς τον Ναβουχοδονόσορα για μετάνοια και καθαρισμό από τις αμαρτίες και τις αδικίες του με την ελεημοσύνη, απευθύνει και προς ημάς η Εκκλησία απ’ την αρχή σχεδόν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. «Δεύτε εκκαθάρωμεν εαυτούς εν ελεημοσύναις και οικτιρμοίς πενήτων», λέγει το θαυμάσιο ιδιόμελο των αποστίχων του Β΄ Κατανυκτικοῦ Εσπερινού. 

Όταν αναφερόμαστε σε κάθαρση του εαυτού μας, ο νους μας αμέσως πηγαίνει στη μετάνοια, την εξομολόγηση των αμαρτιών μας και στον αντίστοιχο πνευματικό αγώνα για την απαλλαγή από τα πάθη μας. Στον αγώνα αυτόν ξεκινούμε με τη νηστεία. Εν συνεχεία επιδιώκουμε με ορθό πνευματικό προσανατολισμό να καθαρίσουμε όλες μας τις αισθήσεις από όσα επιφέρουν την πνευματική νέκρωση. 

Η όλη αυτή προσπάθεια απεικονίζεται άριστα σε μία ευχή της Προηγιασμένης: 

«Συ (Κύριε), πάσας ημών τας αισθήσεις της εμπαθούς νεκρώσεως ελευθέρωσον, 

αγαθόν ταύταις ηγεμόνα τον ένδοθεν λογισμόν επιστήσας, 

και οφθαλμός μεν απέστω παντός πονηρού βλέμματος, 

ακοή δε λόγοις αργοίς ανεπίβατος, 

η δε γλώττα καθαρευέτω ρημάτων απρεπών. 

Άγνισον ημών τα χείλη, τα αινούντα σε, Κύριε, 

Τας χείρας ημών ποίησον, των μεν φαύλων απέχεσθαι πράξεων, ενεργείν δε μόνα τα σοι ευάρεστα, 

πάντα ημών τα μέλη και την διάνοιαν τη ση κατασφαλιζόμενος χάριτι». 

Να, όμως, που για την κάθαρση του εαυτού μας δεν αρκούν αυτά. Λείπει κάτι ακόμα. Το και σπουδαιότερο. Η έμπρακτη αγάπη. Ο δρόμος μας προς τον Θεό περνάει πάντα μέσα από τους αδελφούς μας. Κανένας δεν σώζεται μόνος του, κλεισμένος στον εαυτό του, απομονωμένος απ’ τους άλλους. Αν για τον ειδωλολάτρη Ναβουχοδονόσορα είχαν μεγάλη αξία οι ελεημοσύνες, πόσο περισσότερο αξίζουν για τον Χριστιανό, που θα τις κάνει στο όνομα του Χριστού! Γιατί αυτό παραγγέλλει ο Κύριος. Ό,τι καλό κάνουμε, να το κάνουμε στο όνομά Του. Και στο πρόσωπο του κάθε αδελφού μας να βλέπουμε το πρόσωπο του Χριστού. Τότε και ένα ποτήρι νερό ακόμα στο όνομά Του, θα έχει πολύ μισθό από τον Θεό. 

Επιτρέπεται λοιπόν σε Χριστιανό να υστερήσει; Να αδιαφορήσει, ενώ ο Χριστός ζητάει να φάει, να πιεί και να ντυθεί από το χέρι του; Μακριά από μας τέτοια αναισθησία και πώρωση! 

Σαρακοστή 2022 

Γ. Κοντογιώργης, Η σύγκρουση εκλεγμένων «μοναρχών» και η παγκόσμια αναμέτρηση με επίδικο την Ουκρανία

https://contogeorgis.blogspot.com/2022/03/blog-post_22.html

https://www.youtube.com/watch?v=KuD6fUOZVWI&t=53s

Συνέντευξη του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης κ. Γ. Κοντογιώργη στον δημοσιογράφο Γ. Σαχίνη (ΡΑΔΙΟ 984, 22/3/2022)

Κυκλοφόρησε το τεύχος 161 του περιοδικού "Σύναξη" με κεντρικό θέμα "Για τα παιδιά"

Σύναξη, τεύχος 161, Ιανουάριος-Μάρτιος  2022.

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

- ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ, «Οἱ νέοι καὶ τὰ προβλήματα τῆς Ὀρθοδοξία».

- ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, «Ἐπίμετρο στὸ κείμενο τοῦ Παναγιώτη Νέλλα “Οἱ νέοι καὶ τὰ προβλήματα τῆς Ὀρθοδοξίας”».

- ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΣΑΛΑΜΠΟΥΝΗ, «Παιδὶ καὶ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὴν Καινὴ Διαθήκη».

- ΤΙΜΟΛΕΩΝ ΓΑΛΑΝΗΣ, «Ἡ θυσία τοῦ πρωτοτόκου στὴν Παλαιὰ Διαθήκη».

- ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ, «Ὁ δοξασμὸς τῆς ἀθωότητας».

- ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ καὶ ΧΡΥΣΗ ΚΑΡΙΩΤΟΓΛΟΥ,

π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΛΛΙΓΕΡΗΣ, «Τί ἔχουμε νὰ ποῦμε στὰ παιδιά».

- π. ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΖΟΥΧΟΣ, «Ἡ Χάρις, κἂν χάρις ᾖ, τοὺς θέλοντας σῴζει».

- Καθολ. Ἀρχιεπ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΠΙΤΕΡΗΣ, «Ἡ χριστιανικὴ μύηση τῶν παιδιῶν στὴν παράδοση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας».

- ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, «Κατῆλθες» (ποίημα).

- π. ΖΗΣΗΣ ΚΤΕΝΙΔΗΣ, «Παιδικὸς Κινηματογράφος/Κινηματογράφος γιὰ παιδιά: Μιὰ χαρτογράφηση τοῦ πεδίου».

- π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΧΑΒΑΤΖΑΣ, «Στὴν πορεία πρὸς τὴ συνειδητότητα».

- π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ, «Φύλο: παιδιὰ καὶ ἔφηβοι ὡς «στρατιῶτες» στὸν «πόλεμο» τῶν μεγάλων».

- ΜΑΡΩ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, «Πέτρος».

***

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Κ Ο

Σαράντα χρόνια κι ένα τεύχος δρόμος…

Το πρώτο τεύχος της «Σύναξης» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1982, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν ξημερώσει ο 21ος αιώνας. Έτσι φέτος, τον Ιανουάριο του 2022, συμπληρώθηκαν σαράντα ολοστρόγγυλα χρόνια, με την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα να έχει ξεκινήσει! Αν μετρήσουμε αυτό τον δρόμο με τεύχη, έχουμε 160 γέννες. Σαράντα χρόνια αδιάλειπτου γεννοβολήματος κάθε τρεις μήνες.

Με το τεύχος ετούτο λοιπόν (το 161ο) ανοίγουμε το βήμα στα μετά τα σαράντα! Και γι’ αυτό, το ανοίγουμε με ένα αφιέρωμα που εξ ορισμού παραπέμπει στην βίωση του σήμερα με λαχτάρα για το μέλλον, όπως περίπου γίνεται μετά τον «σαραντισμό» στην εκκλησία: Είναι αφιέρωμα στα παιδιά, και ειδικότερα στη σχέση τους με την πίστη και με τον θεολογικό κόσμο των ενηλίκων.

Σαράντα χρόνια…

Επί σαράντα χρόνια (κι ένα τεύχος) η έγνοια είναι καθημερινή. Το κάθε τεύχος εμφανίζεται κάθε τρίμηνο, όμως οι αθέατοι κόποι είναι ασταμάτητοι. Δεν ξεχωρίζουν μέρα από νύχτα, δεν διακόπτουν σε εγκλεισμούς ή νοσηλείες, πασχίζουν να πλουτίζουν όποτε ανταμώνουν αποτυχίες, απώλειες ή τραμπουκισμούς. Έτσι έχουν υπάρξει αυτά τα χρόνια, δρόμοι παντός καιρού, με ομορφιές μα και με κόστος. Ίσως μιαν άλλη στιγμή μιλήσουμε εξομολογητικά γι’ αυτά... Εδώ αρκεί να πούμε σε τι συνοψίζονται όλα αυτά. Συνοψίζονται λοιπόν σε δυο λέξεις: Χαρά και δέος! Χαρά που τη νιώθουμε ως δώρο, δέος που βιώνουμε μπροστά σε κάτι μυστήριο. Χαρά και δέος, που κρατούν το φως τους αν κρατούν μακριά τους τον κομπασμό. Έκδοση περιοδικού σημαίνει ασταμάτητους πυκνούς σχεδιασμούς, και σχεδιασμός σημαίνει πειρασμό της αυταπάτης ότι τάχα διαφεντεύεις το μέλλον. Και γι’ αυτό είναι ανυπερθέτως απαραίτητο, οι σχεδιασμοί να εμβαπτίζονται στα ζώντα ύδατα μιας ιδιαίτερης άσκησης: στο να καταλαβαίνεις με τα μύχια της ύπαρξής σου το εύθραυστό σου, κι όμως να το παντρεύεις με τη λαχτάρα για το μέλλον, αλλά και πάλι χωρίς να δένεις κόμπο ο,τιδήποτε. Είναι άσκηση στο να καταλαβαίνεις πως έχεις χίλιους λόγους να ευγνωμονείς για τόσες συναντήσεις, τόσες φιλίες που ολοένα αυγαταίνουν, τόσες αναμετρήσεις, τόσες διερωτήσεις, τόσους εκβραχισμούς. Πώς πέρασαν σαράντα χρόνια; Ειλικρινά, δεν μπορεί κανείς να το χωνέψει, ακόμα κι αν τα εικοσιτετράωρα αυτών των χρόνων τα ζει ήδη από την περίοδο που ο πρωτομάστοράς μας Παναγιώτης Νέλλας ετοίμαζε με χαρτί και μολύβι και συζητήσεις την εκκόλαψη της «Σύναξης». Και τώρα, όσοι ήμασταν τότε γύρω του και μαθητές στα εργόχειρά του, είμαστε σε ηλικία μεγαλύτερη απ’ αυτήν που είχε ο δάσκαλος όταν έφυγε – τόσο αιφνίδια! [1] Δεν είπα, δέος; Δέος όμως και για κάτι ακόμη: για την ευθύνη σου να αρθρώνεις λόγο, ευθύνη λιπαινόμενη –μακάρι– απ’ την επίγνωση πως έχεις να δώσεις λόγο… Η προσευχή είναι η γραμματική των θεατών και των αθέατων κόπων…

Η διαδρομή των σαράντα χρόνων σημαίνει ζήση τεσσάρων δεκαετιών με κάποιους κοινούς άξονες, μα και με τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, μέσα στους πνευματικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς αναδασμούς της ελληνικής κοινωνίας, μα και της παγκόσμιας Ορθοδοξίας. Φέρτε στον νου σας τα εμβληματικά γεγονότα και τη φυσιογνωμία καθεμιάς δεκαετίας: του 1980, κατόπιν του 1990, ύστερα του 2000, μετά του 2010 και πάει λέγοντας, με κρίσεις απρόβλεπτες, με απόνερα αναπόφευκτα, με ευκαιρίες άλλοτε εύφορες κι άλλοτε χαμένες. Αλλού τεράστιοι μετασχηματισμοί κι αλλού πανσθενή τέλματα, και συχνά διαύγαση του θεολογικού τοπίου με αναντίστοιχη επιδείνωση της εκκλησιαστικής ακαμψίας. Και σ΄ όλα αυτά η «Σύναξη» σε προσπάθεια να σπουδάζει αυτό που δεν χωράει στο τσεπάκι κανενός, να δίνει μαρτυρία εκτιθέμενη, να συζητά με ανθρώπους που σέβονται την πίστη χωρίς να την συμμερίζονται, να επιμένει στο όνειρο (όνειρο κοινό, κι όχι ιδιωτικό) για εκκλησιαστικές κοινότητες αδιάζευκτα λατρεύουσες και θεολογούσες και πράττουσες και πορευόμενες. Με δυο λόγια, πάντα σε προσπάθεια να διαλέγεται και να αναμετριέται με το εκάστοτε σήμερα. Αυτό βέβαια εύκολα διακηρύσσεται κι εύκολα γίνεται παντιέρα ανέξοδη. Μα όταν πασχίζεις αυτό να είναι ειλικρινά το εργόχειρό σου, τότε εσύ ο ίδιος, εσύ η ίδια οφείλεις να μη μένεις αλαζονικά μαρμαρωμένος. Αν, για παράδειγμα, καθηλωθώ στην ευκολία δεκαετιών που πέρασαν, τότε δεν είμαι πιστός. Προδότης γίνομαι˙ προδότης του χρέους για αντάμωμα με την κάθε εποχή σαν αυτή να χρειάζεται να γίνει το υλικό της αποκάλυψης του Θεού στο σήμερα, όπως τόνιζε ο Παναγιώτης Νέλλας. Ο Χριστός, μας έλεγε τολμηρά ο πρωτομάστορας, «προσφέρεται μέσα στην Εκκλησία στους ανθρώπους και ταυτόχρονα περιμένει απ’ αυτούς τη συγκεκριμένη σάρκα διά της οποίας μόνο το Σώμα του μπορεί να συγκροτηθεί. Αν ο Χριστός δεν βρει σε μια ορισμένη ιστορική περίοδο αυτή τη σάρκα, μένει σ’ αυτή την περίοδο αδρανής [...]. Η ενσωμάτωση στο Χριστό δεν αφορά μόνο τα ανθρώπινα όντα. Αφορά εξίσου τις ιστορικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες οι άνθρωποι είναι υπαρξιακά δομημένοι». [2]

Οι χαρές πλεονάζουν, μα και οι συγκρούσεις αφθονούν. Αυτή είναι η απλή αλήθεια. Όπως επίσης είναι αλήθεια της «Σύναξης» ότι η ίδια αρνείται προγραμματικά να γίνει δύναμη εκδίκησης. Και παιδεύεται να προχωρά προσηλωμένη στα τίμια και στα πολύτιμα, με υνί την ψυχή ανθρώπων που κάνουν το περιοδικό ζωή τους – όχι μία από πολλές δραστηριότητες. Με την άροση του Παναγιώτη Νέλλα (+ 1986), την σοφία των αδελφών Μάινα, Λευτέρη (+ 1996) και Ιάκωβου (+ 1998), και την τρυφεράδα της Ρίτας Νέλλα (+ 2018), η «Σύναξη» εκτείνεται και στην εδώ ζωή και στην επόμενη, ακουμπώντας στην ευχή των αγαπημένων που οδοποίησαν την περπατησιά ημών των περιλειπόμενων. Και κατόπιν με την προσφορά του Σωτήρη Γουνελά (αρχισυντάκτη ως τα τέλη του 1997), των μελών της Συντακτικής Επιτροπής (αληθώς συντακτικής) και των υπεύθυνων γραμματείας, και βεβαίως του Κώστα και της Πόπης Νέλλα, που συνεχίζουν τη νοικοκυροσύνη της οικογένειας Νέλλα. Κορυφαία ευλογία για το περιοδικό είναι ο ανείπωτος και καρδιακός συντονισμός των σταθερών συντελεστών του, πραγματικά νευρώνων του: των μαστόρων στοιχειοθετών Γιάννη, Μαριάνας και Δημήτρη Σούκη, της απερινόητης διορθώτριας Ντίνας Σαμοθράκη, των αφοσιωμένων στην έκδοση Γιώργου Χατζηιακώβου και Λουκά Σούλου. Είναι δώρο πελώριο, η συνεργασία να είναι πανηγύρι κι όχι αγγαρεία! Είμαστε όλοι συν-σκηνίτες μιας εξόδου που ξεπερνά πλέον τα σαράντα χρόνια, με την «Σύναξη» αποφασισμένη να είναι ελεύθερο, ευρύχωρο και ακηδεμόνευτο εργαστήρι σκέψης, δίχως τα χρυσά δεσμά χορηγών, πνευματικής υπαλληλίας και παγκαριών. Διαβαζόμαστε, βγαίνουμε˙ όταν δεν θα διαβαζόμαστε, δεν θα βγαίνουμε!

… κι ένα τεύχος δρόμος

Όπως είπαμε, το τεύχος τούτο προσεγγίζει τα παιδιά σε σχέση με την εκκλησιαστική ζωή, η οποία ουσιαστικά είναι δομημένη με κέντρο τους ενήλικες. Ωστόσο τα παιδιά δεν είναι ενήλικες σε σμίκρυνση. Είναι ιδιαίτερες παρουσίες και χρειάζεται να μετρούν ως τέτοιες. Είναι τόσο όμορφη και τόσο συμπεριληπτική η επισήμανση του αγίου Ειρηναίου Λυών: Ο Χριστός δεν προσπέρασε καμιά ανθρώπινη συνθήκη, αλλά εξαγίασε κάθε ηλικία, ζώντας την. Έγινε βρέφος για τα βρέφη, παιδί για τα παιδιά, νεαρός για τους νεαρούς κι ενήλικας για τους ενήλικες. [3] Χρειάζεται να το κρατάμε μπρος στα μάτια μας αυτό, διότι, μολονότι όλοι οι ενήλικες έχουμε υπάρξει παιδιά, υπολειπόμαστε του φιλότιμου που τους οφείλουμε. Υπάρχουν ζωές σε ακραία εγκατάλειψη και σε άκρα θεοφάνεια, όταν ένα παιδί μιλά στον Θεό μ’ αυτά τα λόγια – πραγματικά, κι όχι ως υπόθεση βιβλιογραφίας: «Μην κρύβεσαι από μένα! […] Μη μ’ αφήνεις και μη μ’ εγκαταλείπεις, Θεέ μου και σωτήρα μου. Η μάνα κι ο πατέρας μου μ’ εγκατέλειψαν, μα ο Κύριος με δέχεται». [4]

Πάμε λοιπόν στα κείμενα του αφιερώματός μας.

Το κείμενο του Παναγιώτη Νέλλα δεν αφορά τα παιδιά, αλλά τους νέους που βρίσκονται σε φάση αυτενέργειας. Ωστόσο έχει τη θέση του εδώ, διότι κατά κάποιον τρόπο γεφυρώνει την σαραντάχρονη πορεία της «Σύναξης» με το αφιέρωμά μας. Μιλώντας με ζέση για την ευθύνη των νέων, αναδεικνύει μείζονα ζητήματα εκκλησιαστικής ζωής και αποστολής, εκκρεμή και σήμερα. Το κείμενο, τη συγκυρία και τα συμφραζόμενά του σχολιάζει και διευκρινίζει αμέσως μετά ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου.

Η Αικατερίνη Τσαλαμπούνη ερευνά την θέση των παιδιών στην Καινή Διαθήκη, και τις ερμηνείες τους, τόσο ως υπάρξεων αγνών, αλλά και ως υποδειγμάτων των αδύναμων οι οποίοι κατ’ εξοχήν γίνονται πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Στη συνέχεια ο Τιμολέων Γαλάνης φωτίζει κάποια δύσκολα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης, όπου ο Θεός εμφανίζεται να μετρά την αφοσίωση των πατεράδων αξιώνοντας τη θυσία του πρωτότοκου γιου τους. Ύστερα ο Παναγιώτης Υφαντής εξετάζει τις ματιές που ρίχνει στα παιδιά η εκκλησιαστική γραμματεία, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια, προσπαθώντας να συνδέσουν τη Βιβλική οπτική με τις αγωνίες της εποχής τους.

Κατόπιν η Κυριακή Τριανταφυλλίδου, η Αγγελική Καριώτογλου, η Χρυσή Καριώτογλου και ο π. Αντώνιος Καλλιγέρης δίνουν τις δικές τους απαντήσεις στο ερώτημα αν έχουν και τι έχουν να πουν οι ενήλικες πιστοί στα παιδιά, και αν ναι, πώς.

Τα ζητήματα και τις δυσκολίες που αφορούν την είσοδο των παιδιών στην Εκκλησία προσεγγίζουν ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος (για τον νηπιοβαπτισμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία) και ο αρχιεπ. Ιωάννης Σπιτέρης (για την χορήγηση του χρίσματος και της θείας Κοινωνίας σε ηλικία 7-10 ετών στην πρακτική της Καθολικής Εκκλησίας).

Ο π. Ζήσης Κτενίδης ορύσσει τον κόσμο του κινηματογράφου, εντοπίζοντας ταινίες που προσφέρονται για την αγωγή της παιδικής ηλικίας – και για σχετικό προβληματισμό γονέων και εκπαιδευτικών. Ο π. Βασίλειος Χαβάτζας συζητά με παρρησία και ειλικρίνεια τη σχέση των παιδιών με το μυστήριο της εξομολόγησης, διερωτώμενος όχι μόνο για το «πώς» μιας τέτοιας σχέσης, αλλά ακόμη και για τον λόγο ύπαρξής της. Τέλος ο π. Βασίλειος Θερμός κρίνει τις πρόσφατες εξελίξεις στον κοινωνικό χώρο όσον αφορά ένα πολύ ευαίσθητο θέμα: την αντιμετώπιση της λεγόμενης δυσφορίας που βιώνουν ορισμένα παιδιά προς το φύλο τους, ως προβλήματος ή αντιθέτως ως κανονικότητας. Αυτό που μορφάζει εφιαλτικά πίσω από αυτό το ζήτημα (αλλά και ευρύτερα, πίσω από κάθε ιδεολογικό ή θρησκευτικό στρατωνισμό) είναι η πιθανότητα εργαλειοποίησης των παιδιών.

Καλό δρόμο, φίλες και φίλοι.

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

_________________________

[1] Πρβλ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, «Παναγιώτη Νέλλα μνήμη και παρουσία», Σύναξη 138 (2016), σ. 48.

[2] Παναγιώτης Νέλλας, «Γεννηθήναι άνωθεν. Οι δογματικές, μυστηριακές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής», Σύναξη 3 (1982), σ. 32.

[3] Ειρηναίος, Κατά αιρέσεων 2, 22, 4, Sources Chrétiennes 294:220.

[4] Ψαλμ. 27(26):9-10.

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

πηγή-φωτό: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 

Πρός

τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Θέμα: «Περί τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία»

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Δι­αρ­κής Ἱ­ερά Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σίας τῆς Ἑλ­λά­δος μέ αἴ­σθημα εὐ­θύ­νης ἐ­νώ­πιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς κοι­νό­τη­τος, κατά τήν συ­νε­δρί­αση Αὐ­τῆς τῆς 14ης Μαρ­τίου 2022, ἀ­σχο­λή­θηκε ἐ­πι­στα­μέ­νως καί μέ τό ζή­τημα τῶν τρα­γι­κῶν γε­γο­νό­των τοῦ πο­λέ­μου στήν Οὐ­κρα­νία.

Ἡ Ἱ­ερά Σύ­νο­δος, ἀ­φοῦ ἐ­νη­με­ρώ­θηκε ἀπό τόν Μα­κα­ρι­ώ­τατο Ἀρ­χι­ε­πί­σκοπο Ἀ­θη­νῶν καί πά­σης Ἑλ­λά­δος κ. Ἱ­ε­ρώ­νυμο τόσο γιά τίς ἐ­πι­στο­λές, τίς ὁ­ποῖες ἀ­πέ­στειλε πρός τόν Μα­κα­ρι­ώ­τατο Μη­τρο­πο­λίτη Κι­έ­βου καί πά­σης Οὐ­κρα­νίας κ. Ἐ­πι­φά­νιο καί τόν Μα­κα­ρι­ώ­τατο Πα­τρι­άρχη Μό­σχας καί πά­σης Ρω­σίας κ. Κύ­ριλλο, ὅσο καί γιά τήν δι­α­βού­λευση πού εἶχε μέ τό ἁρ­μό­διο Ὑ­πουρ­γεῖο Με­τα­να­στευ­τι­κῆς Πο­λι­τι­κῆς, ὡς πρός τήν πα­ροχή βο­η­θείας πρός τούς ἐκ τοῦ πο­λέ­μου πρό­σφυ­γες, ἀ­πο­φά­σισε νά ἀ­πευ­θυν­θεῖ καί πάλι πρός τόν Ἱ­ερό Κλῆρο καί τόν εὐ­σεβῆ Ὀρ­θό­δοξο Λαό, ἐκ­φρά­ζον­τας τήν θλίψη καί τήν ἀ­γω­νία Της γιά τόν κα­τα­στρε­πτικό πό­λεμο πού δι­ε­ξά­γε­ται ἐναντίον τῆς Οὐ­κρα­νίας.

Ἡ Ἱ­ερά Σύ­νο­δος αἰ­σθά­νε­ται ἔν­τονο τό χρέος νά κα­τα­δι­κά­σει τήν βί­αιη εἰ­σβολή τῶν ρωσικῶν στρατευμάτων καί τόν πό­λεμο στήν Οὐ­κρα­νία καί νά ὑ­ψώ­σει φωνή δι­α­μαρ­τυ­ρίας γιά ὅλα τά, ὡς μή ὤ­φειλε, θύ­ματα τοῦ πο­λέ­μου καί ὅ­λους τούς δι­ω­κο­μέ­νους. Θρη­νεῖ γιά ὅ­σους θα­να­τώ­θη­σαν, ἀλλά καί γιά ὅ­σους ἀ­κόμη δο­κι­μά­ζον­ται καί δι­ώ­κον­ται.

Ὁ πό­λε­μος δέν εἶ­ναι κάτι και­νούρ­γιο στήν ἀν­θρώ­πινη ἱστο­ρία, ὅ­μως τοῦτο δέν τόν κα­θι­στᾶ, ὡς γε­γο­νός, λι­γό­τερο ἀπο­τρό­παιο. Ὁ Κύ­ριός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ἀρ­νεῖ­ται καί κα­τα­δι­κά­ζει τήν βία σέ ὅ­λες τίς μορ­φές της. Μά­λι­στα, ποτέ δέν χρη­σι­μο­ποί­ησε βία ἐ­ναν­τίον τῶν ἀν­θρω­πί­νων προ­σώ­πων, ἀ­κόμη κι ὅ­ταν ὁ Ἴ­διος τήν ὑ­πέ­στη παν­τοι­ο­τρό­πως.

Ἐξ ἐ­πό­ψεως Ὀρ­θο­δό­ξου, κα­νένα γε­γο­νός, κα­μία πρό­κληση, κα­μία ἐ­πι­δί­ωξη καί κα­μία πρό­φαση δέν δύ­να­ται νά δι­και­ο­λο­γή­σει τήν θη­ρι­ω­δία τοῦ πο­λέ­μου, ἡ φύση τοῦ ὁ­ποίου προ­ϋ­πο­θέ­τει τήν ἐ­πι­βολή τῆς βου­λή­σεως τοῦ ἰ­σχυ­ροῦ στόν ἀ­νί­σχυρο. Τοι­ου­το­τρό­πως, πα­ρά­γε­ται τό λε­γό­μενο «δί­καιο» τοῦ ἰσχυ­ροῦ, τό ὁ­ποῖο, βε­βαίως, δέν ἔ­χει κα­μία σχέση μέ τήν ἔν­νοια τῆς δι­και­ο­σύ­νης, τῆς ἀ­γά­πης καί τῆς ἐ­λευ­θε­ρίας, πού εὐ­αγ­γε­λί­ζε­ται ὁ Χρι­στός.

Ὁ πό­λε­μος ὄχι μόνο δέν λύ­νει τά προ­βλή­ματα, ἀλλά ἐνερ­γεῖ πολ­λα­πλα­σι­α­στι­κῶς, ἀ­να­πα­ρά­γον­τας καί ἀ­να­τρο­φο­δο­τών­τας τόν κύ­κλο τῆς βίας, τοῦ μί­σους, τοῦ πό­νου, τοῦ ξε­ρι­ζω­μοῦ, τῆς προ­σφυ­γιᾶς, τῆς πεί­νας καί τῆς ἀ­πώ­λειας τῆς ἴ­διας τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ζωῆς, πού ὡς Χρι­στι­α­νοί ὀ­φεί­λουμε νά σε­βό­μα­στε, νά προ­στα­τεύ­ουμε καί νά τι­μοῦμε.

Τίς ἡ­μέ­ρες αὐ­τές, ἡ Οὐ­κρα­νία βι­ώ­νει τόν πα­ρα­λο­γι­σμό καί τήν σκλη­ρό­τητα τοῦ πο­λέ­μου. Ἄ­μα­χοι βομ­βαρ­δί­ζον­ται, μέ θύ­ματα ἀ­κόμη καί παι­διά, κα­τα­στρέ­φον­ται Ἱ­ε­ροί Ναοί καί Ἱ­ε­ρές Μο­νές, ζω­τι­κές ὑ­πο­δο­μές καί μνη­μεῖα μα­κραί­ω­νης πο­λι­τι­σμι­κῆς ση­μα­σίας, στρα­τιές προ­σφύ­γων ἀ­να­ζη­τοῦν ἀ­πελ­πι­σμένα δι­ό­δους δι­α­φυ­γῆς. Ἐ­πι­πλέον, ἐλ­λο­χεύει ὁ κίν­δυ­νος μιᾶς πυ­ρη­νι­κῆς κα­τα­στρο­φῆς, ἐνῶ τί­ποτε δέν ἀ­πο­κλείει ὁ πό­λε­μος νά λά­βει παγ­κό­σμιες δι­α­στά­σεις.

Ἡ εὐ­θύνη πάν­των ἡ­μῶν τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Χρι­στι­α­νῶν ἔναντι αὐ­τῶν τῶν ὀ­λε­θρίων κα­τα­στά­σεων συ­νε­πά­γε­ται ἔμ­πονη προ­σευχή καί ἔν­τονη δράση δι­ότι καί ὁ Ἱ­δρυ­τής τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, προ­σευ­χό­με­νος γιά τήν σω­τη­ρία μας, ἀ­νέ­λαβε, ἐν­τός τῆς ἱ­στο­ρίας, ρόλο ἐ­νεργό, ὁ ὁ­ποῖος Τόν ὁ­δή­γησε μέ­χρι τόν Σταυρό καί τόν θά­νατο, μέ σκοπό νά εὐ­αγ­γε­λι­σθεῖ τήν εἰ­ρήνη καί νά ἑ­νώ­σει τά πρίν δι­ε­στῶτα, δη­λαδή τόν ἄν­θρωπο μέ τόν Πλα­στουργό καί Θεό του.

Ὀ­φεί­λουμε, λοι­πόν, πρός δό­ξαν Θεοῦ νά πλη­ρο­φο­ρή­σουμε τήν δι­α­κο­νία μας. Ἡ Ἐκ­κλη­σία τῆς Ἑλ­λά­δος, σχε­τικά μέ τήν πα­ροχή ἀν­θρω­πι­στι­κῆς βο­η­θείας πρός τούς πρό­σφυ­γες, ἔχει ἤδη θέ­σει στήν δι­ά­θεση τῆς Πο­λι­τείας, σέ ἀ­γα­στή συ­νερ­γα­σία μέ τό ἁρ­μό­διο Ὑ­πουρ­γεῖο Με­τα­να­στευ­τι­κῆς Πο­λι­τι­κῆς, δο­μές τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Ἀρ­χι­ε­πι­σκο­πῆς Ἀ­θη­νῶν καί Ἱ­ε­ρῶν Μη­τρο­πό­λεων, κα­θώς καί ξε­νῶ­νες τῆς Ἀ­στι­κῆς Μή Κερ­δο­σκο­πι­κῆς Ἑται­ρείας «Συ­νύ­παρ­ξις» καί τοῦ Φι­λαν­θρω­πι­κοῦ Ὀρ­γα­νι­σμοῦ «Α­ΠΟ­ΣΤΟΛΗ», γιά τήν φι­λο­ξε­νία Οὐ­κρα­νῶν προ­σφύ­γων, ἰδίως παι­διῶν καί ἀ­συ­νό­δευ­των ἀ­νη­λί­κων. Ἐ­πι­προ­σθέ­τως, πολ­λές Ἱ­ε­ρές Μη­τρο­πό­λεις, σέ συ­νερ­γα­σία μέ φι­λαν­θρω­πι­κές ὀρ­γα­νώ­σεις καί φο­ρεῖς, προ­βαί­νουν σέ συγ­κέν­τρωση ἀν­θρω­πι­στι­κοῦ ὑ­λι­κοῦ, τό ὁ­ποῖο μέ φρον­τίδα τῶν προ­α­να­φερ­θέν­των φο­ρέων θά προ­ω­θη­θεῖ πρός τούς πλη­γέν­τες ἐκ τοῦ πο­λέ­μου.

Ταὐ­το­χρό­νως, ἡ Ἐκ­κλη­σία μας ἀ­νέ­λαβε τήν πρω­το­βου­λία καί σέ ἐκ­κλη­σι­α­στικό ἐ­πί­πεδο νά ἀ­πευ­θύ­νει ἔκ­κληση πρός τούς ἁρ­μο­δί­ους ἐκ­κλη­σι­α­στι­κούς ἡ­γέ­τες μέ σκοπό τήν οὐ­σι­α­στική πα­ρέμ­βασή τους πρός τούς κο­σμι­κούς ἄρ­χον­τες τῆς δι­και­ο­δο­σίας τους γιά τόν τερ­μα­τι­σμό τοῦ πο­λέ­μου.

Τέ­κνα ἐν Κυ­ρίῳ ἀ­γα­πητά,

Ἡ Ἐκ­κλη­σία τῆς Ἑλ­λά­δος, ὅ­πως ἔ­πραξε καί στό πα­ρελ­θόν κατά τόν πό­λεμο καί τήν βί­αιη εἰ­σβολή στήν Σερ­βία, τό Κοσ­συ­φο­πέ­διο καί τήν χει­μα­ζο­μένη καί αἱ­μάσ­σουσα ἐπί πε­ντη­κον­τα­ε­τία ὅλη Κύ­προ μας, το­νί­ζει ἐκ νέου ὅτι καί στήν πε­ρί­πτωση τῆς εἰ­σβο­λῆς στήν Οὐ­κρα­νία ὁ πό­λε­μος δέν ἐ­πι­λύει ὁποι­εσ­δή­ποτε ἀν­θρώ­πι­νες δι­α­φο­ρές, ὅσο ση­μαν­τι­κές κι ἄν εἶ­ναι, σέ κοι­νω­νικό, ἐ­θνικό ἤ παγ­κό­σμιο ἐ­πί­πεδο.

Δυ­στυ­χῶς, μέσα ἀπό αὐ­τές τίς τρα­γι­κές κα­τα­στά­σεις φα­νε­ρώ­νε­ται καί ἡ ἀ­πο­τυ­χία μας ὡς ἀν­θρώ­πων καί εἰ­δι­κό­τερα ὡς Χρι­στι­α­νῶν, ἀ­κόμη καί ὡς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν ἡ­γε­τῶν, νά ζοῦμε μέσα στήν εἰ­ρήνη πού μᾶς κλη­ρο­δό­τησε ὁ Χρι­στός: «Εἰ­ρή­νην ἀφί­ημι ὑ­μῖν, εἰ­ρή­νην τήν ἐ­μήν δί­δωμι ὑ­μῖν» (Ἰω. 14,27).

Γι’ αὐτό καί προ­τρέ­πουμε πα­τρι­κῶς τό εὐ­σε­βές πλή­ρωμα τῆς Ἐκ­κλη­σίας, τόσο τούς ἐκ τοῦ ἱ­ε­ροῦ Κα­τα­λό­γου, ὅσο καί τούς εὐ­λα­βεῖς πι­στούς, σέ ἐγ­κάρ­δια προ­σευχή πρός τόν Ἄρ­χοντα τῆς Εἰ­ρή­νης, τόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, μέ σκοπό νά φω­τί­σει τίς δι­ά­νοιες τῶν ἐ­χόν­των τήν κο­σμική ἐ­ξου­σία καί λαμ­βα­νόν­των ἀ­πο­φά­σεις, γιά τήν κατάπαυση κάθε πε­ραι­τέρω πο­λε­μι­κῆς ἐ­πι­βου­λῆς, τήν δι­ά­σωση τῶν ἀν­θρώ­πων καί τήν ἐ­πι­κρά­τηση παγ­κό­σμιας εἰ­ρή­νης.

Ἄς μᾶς κα­θο­δη­γή­σει ὅ­λους ἡ ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ, ἰ­δι­αι­τέ­ρως ὅ­σους εὑ­ρί­σκον­ται στήν δεινή δο­κι­μα­σία τοῦ πο­λέ­μου, ὥ­στε νά δι­έλ­θουμε τό ὑ­πό­λοιπο στά­διο τῆς Ἁ­γίας καί Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς ἐν εἰ­ρήνῃ, με­τα­νοίᾳ καί φι­λαλ­λη­λίᾳ καί νά ἀ­ξι­ω­θοῦμε τῆς με­το­χῆς στό σω­τή­ριο γε­γο­νός τῆς Ἀ­να­στά­σεως τοῦ Χρι­στοῦ μας ἀ­κέ­ραιοι καί εἰ­ρη­νι­κοί.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης,

† Ὁ Ἀ­θη­νῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρό­ε­δρος

† Ὁ Σά­μου καί Ἰ­κα­ρίας Εὐ­σέ­βιος

† Ὁ Φλω­ρί­νης, Πρε­σπῶν καί Ἐ­ορ­δαίας Θε­ό­κλη­τος

† Ὁ Κασ­σαν­δρείας Νι­κό­δη­μος

† Ὁ Σερ­ρῶν καί Νι­γρί­της Θε­ο­λό­γος

† Ὁ Σι­δη­ρο­κά­στρου Μα­κά­ριος

† Ὁ Ἐ­δέσ­σης, Πέλ­λης καί Ἀλ­μω­πίας Ἰ­ωήλ

† Ὁ Ἀρ­γο­λί­δος Νε­κτά­ριος

† Ὁ Θεσ­σα­λι­ώ­τι­δος καί Φα­να­ρι­ο­φερ­σά­λων Τι­μό­θεος

† Ὁ Με­γά­ρων καί Σα­λα­μῖ­νος Κων­σταν­τῖ­νος

† Ὁ Κε­φαλ­λη­νίας Δη­μή­τριος

† Ὁ Τρίκ­κης, Γαρ­δι­κίου καί Πύ­λης Χρυ­σό­στο­μος

† Ὁ Καρ­πε­νη­σίου Γε­ώρ­γιος

Ὁ Ἀρ­χι­γραμ­μα­τεύς

† Ὁ Ὠ­ρεῶν Φι­λό­θεος

http://pgdorbas.blogspot.com/2022/03/blog-post_20.html

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα με τίτλο "Δεν έχουν τον Θεό τους" στην "Άπειρο Χώρα" την Τετάρτη 23/3/2022 στις 19:00

 

Μουσικόραμα 77: Bad Boys Blue

Bad Boys Blue - I Wanna Hear Your Heartbeat (Sunday Girl)

LP: Heartbeat (1986)

https://www.youtube.com/watch?v=KrEs3KGn_J8

Γ. Κοντογιώργης: Πόλεμος και ανθρωπιστική κρίση στην Ουκρανία, δηλαδή στην Ευρώπη

https://www.youtube.com/watch?v=TbOdziNMP7E&t=442s

&

https://contogeorgis.blogspot.com/2022/03/blog-post_18.html

Συνέντευξη του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης κ. Γιώργου Κοντογιώργη στον δημοσιογράφο Αντώνη Κοκορίκο (ΒΕΡΓΙΝΑ TV, 17/3/2022)

Ψυχοσάββατα και κάλλος αρχαίον

 του Μάνου Στεφανίδη

πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, 13/3/2022

&

ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ

(Στη μνήμη όσων έφιαξαν τις εικόνες της πραγματικής πατρίδας, αυτής που ζει ασχέτως επετείων, κομμάτων, επικοινωνιακής λίγδας ή χυδαιότητας)

Εν συντομία: Πολιτισμό καλούμε το υλικό ή πνευματικό αποτύπωμα των δράσεων ενός συγκεκριμένου, κοινωνικού συνόλου. Τέχνη, πάλι, το ατομικό αποτύπωμα το οποίο, υπό προϋποθέσεις, επηρεάζει έμμεσα ή άμεσα το ανωτέρω κοινωνικό σύνολο. Σκέφτομαι πως κάθε φορά που θρηνούμε τον θάνατο ενός σημαντικού, ενός σπουδαίου συμπολίτη μας, δεν οδυρόμαστε τόσο για την φυσική του απώλεια. Πόσο μάλλον που παραμένει το έργο του ασπαίρον ως ζωντανή απόδειξη της ύπαρξης του και ένα είδος σταθερής ευλογίας απέναντι στην φθορά, φυσική ή συμβολική που μας απειλεί και κυρίως στην ασχήμια που μας ευτελίζει καθημερινά.

Θρηνούμε περισσότερο για εμάς τους ίδιους, για την δική μας απώλεια - ψυχική, αισθητική, ιδεολογική, πολιτισμική, ιστορική, υπαρξιακή. Επειδή οι δημιουργοί αυτοί με τον τρόπο τους έχουν καταστήσει και εμάς τους ίδιους σημαντικούς αφού συμμετείχαμε, ο καθένας με τις δυνατότητες του, στο δικό τους όραμα. Σαν ένα είδος συλλογικής γιορτής. Αυτό το όραμα, αυτήν την ιδεατή πατρίδα των εικόνων ή των λέξεων, των νοημάτων ή των τεχνουργιών τώρα θρηνούμε. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια. Η αναντικατάστατη. Καθώς επικρατεί σταθερά η δημοκρατία των μετρίων, τα σπιθαμιαία μεγέθη που κορδακίζονται εν ου παικτοίς. Οι ανάρχιδοι, οι σπουδαρχίδαι κι οι σταρχιδιστές.

Όλες αυτές προσωπικότητες, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Αλέκος Φασιανός ή ο Κυριάκος Κατζουράκης, ο Χρόνης Μπότσογλου μόλις χτες, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Γιάννης Κουνέλλης, ο Δημήτρης Μυταράς, ο Βλάσης Κανιάρης, η Αγγελάκη - Ρουκ, η Κική Δημουλά, ο Γιάννης Δάλλας προχτές, στάθηκαν σημεία αναφοράς και ταυτότητες μιας ολόκληρης εποχής και μιας άλλης πατρίδας. Εκπροσωπώντας την αληθινή ηγεσία του τόπου πάνω και πέρα από τους εμπόρους της εξουσίας, τους εργολάβους του τόπου, τους προσκυνημένους και τους "ρεαλιστές".

Μιας μεγάλης Ελλάδας, ενός έθνους και μιας χώρας εικόνων και ιδεών που δεν έχει σχέση με την μιζέρια των ημερών. Κοσμοπολίτες οι περισσότεροι αλλά και βαθιά χθόνιοι, αληθινοί δαίμονες του γενέθλιου τόπου, απέδειξαν ότι υφίσταται σύγχρονος, ελληνικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός που αντιστέκεται, με συνείδηση ελευθερίας και επαναστατικά ανακλαστικά και πως δεν πρόκειται για μιαν ακόμη έωλη κατασκευή των πολιτικάντηδων.

Ένας πολιτισμός που δεν χωράει στα μουσεία τους, τις επετείους τους, τον εφησυχασμό των διακηρύξεων τους. Στο πολιτικό ή πολιτιστικό τους κιτς.

Και ότι είναι κάτι, κάτι μοναδικό και πολύτιμο που αναβλύζει από την πιο μυστική ρίζα μας. Αυτό είναι που θάβουμε και που μοιρολογούμε κάθε φορά. Κάτι που δεν αναπληρώνεται. Κάτι για το οποίο δεν υπάρχει, φευ, ορατή συνέχεια.

Εξ ου και η ακατασίγαστη μελαγχολία μας.

Για αυτήν την συμβολική απώλεια, την τόσο μεγάλη θρηνούμε κάθε φορά και ιδιαίτερα τα ψυχοσάββατα της κάθε Άνοιξης. Των Χαιρετισμών και της χαρμολύπης της Μεγαλοβδομάδας. Επειδή μικραίνει δραματικά ο τόπος και δεν βρίσκονται πολλοί πια για να ανασχέσουν αυτές τις σταθερές, μικρές ή μεγάλες, ήττες που υφιστάμεθα διαρκώς. Και μάλιστα χωρίς πόλεμο. Που είναι το πιο αξιοδάκρυτο. Όχι και πάλι όχι στην αγκουσεμένη, την υποχρεωτική ευτυχία και τη μαζική συγκίνηση. Όχι στον εκμαυλισμό και την κατατονία μιας ολόκληρης κοινωνίας... Όχι στην ηθική των ατάλαντων, όχι στην αλήθεια των μετρίων. Η ηδονή και η ευχαρίστηση είναι και πρέπει να παραμείνουν ατομικά σπορ επιβράβευσης εκείνων των ψυχών που αγωνίζονται για την αθανασία των σωμάτων τους, όπως απαιτεί το αρχαίο έθος (κι όχι αντίστροφα). Και ο έρωτας πολεμική τέχνη χωρίς όμως σαδισμό, βία και ευτέλεια. Κυρίως αυτό. Έρωτας και για τους ανθρώπους και για τα πράγματα. Και μην ξεχνάτε: Οι λέξεις και οι θάλασσες μόνο τρικυμισμένες αποκαλύπτουν την αληθινή τους δύναμη. Μόνο τρικυμισμένες υπερασπίζονται την αλήθεια τους. Η μαγεία και η μαγγανεία των λέξεων.

ΥΓ 1. Αλλιώς... Πίσω από λέξεις έκρυψα τον δειλό που είμαι.

ΥΓ 2. Το Ρέκβιεμ, η νεκρώσιμη ακολουθία της καθολικής εκκλησίας, με τους στίχους του στερεότυπου, λατινικού κειμένου που αρχίζει με την αρχαία φράση Requiem aeternam dona eis Domine (Δώσε τους Κύριε ανάπαυση αιώνια), έχει εμπνεύσει τους σημαντικότερους συνθέτες της δυτικής μουσικής για να δημιουργήσουν κορυφαία μουσικά έργα που αναφέρονται στο πένθος, στη μεταφυσική αγωνία, στην απώλεια αλλά και στην επική σύγκρουση του θανάτου και της ζωής μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Ενδεικτικά αναφέρουμε το αγγελικό όσο και φοβερό Ρέκβιεμ του Mozart, το υπερβατικό Ρέκβιεμ του Fauré, το οπερατικό Ρέκβιεμ του Verdi, το δραματικό Ρέκβιεμ του Dvorak (ιδιαίτερα το υποβλητικό Dies Irae), κλπ.

Αν υπάρχει ένας ακατάλυτος εσωτερικός σύνδεσμος ανάμεσα στη Ζωγραφική και τη Μουσική, αυτός σχετίζεται με την κοινή ροπή και των δυο αυτών εκφράσεων προς την αφαίρεση. Προς εκείνη δηλαδή τη δημιουργία που δεν αντανακλά την πραγματικότητα αλλά δημιουργεί μια καινούργια. Αυτή τη μυστική σχέση ανάμεσα στις οπτικές και τις ηχητικές φόρμες, το αφηρημένο, το μη αναπαραστατικό αλλά ούτε και αναπαραστάσιμο "γεγονός" διερευνά η έκθεση Requiem που διοργάνωσα πριν χρόνια, με έργα που εν πολλοίς φτιάχτηκαν για τον σκοπό αυτό ή ακολούθησαν, σε χρόνο ανύποπτο, ανάλογο προβληματισμό. Όμως η δική μας νεκρώσιμη ακολουθία, γραμμένη από τον Ιωάννη Δαμασκηνό, είναι ποιητικά υπέρτερη. Και σε γλώσσα ακατάλυτη: "Εις το καθ' ομοίωσιν επανάγαγαγε. Το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι"! Για το κάλλος που νικάει την ασχήμια του θανάτου.

http://manosstefanidis.blogspot.com/2022/03/blog-post_13.html

Γ. Κοντογιώργης, Τι διακυβεύεται στην Ουκρανία

https://contogeorgis.blogspot.com/2022/03/blog-post.html

&

https://www.youtube.com/watch?v=qsYL1NAI6ug

Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης μιλάει στην δημοσιογράφο Μαρία Αναγνωστίδου (TV100, 12/3/2022)

Δεν έχουν τον Θεό τους

 Το νέο βιβλίο του Θ. Ι. Ζιάκα μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός.

Θ.Ι.Ζιάκας, Δεν έχουν τον Θεό τους: Ο πόλεμος των φύλων και η ελληνικὴ παράδοση- Σώζεται η Δύση;, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2022, ISBN: 978-960-615-466-9.

Ο «πόλεμος των φύλων» μαίνεται στη Δύση. Παρότι οι φεμινιστικοί στόχοι του έγιναν ήδη θεσμοί. Καπελωμένος από τη σεξουαλική «περηφάνια», ο φεμινισμός έχει γίνει η αιχμή του δόρατος της «Υπερδύναμης», με στόχο την ανατίναξη της συνοχής των εθνών που διατηρούν ακόμη την αυτοκυριαρχία τους.

Άξονας του «πολέμου» είναι φυσικά το ζήτημα της Εξουσίας: Ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο; Ο πατέρας; Η μητέρα; Το παιδι;… Απάντηση: «Κανένας»!.. Τα ονόματα «πατέρας», «μητέρα», «γιος», «κόρη», καταργούνται… Το «κοινωνικό φύλο» προηγείται του βιολογικού. Τα παιδιά δικαιούνται να «επιλέγουν» το φύλο τους. Η κόρη «να γίνει αγόρι». Και το αγόρι «κορίτσι»… Κάτω η «ετεροσεξουαλική ηγεμονία». Κάτω η «ομοφοβία». Ή είναι ο άνθρωπος ελεύθερο Άτομο -Θεός του εαυτού του- ή είναι Τίποτα…

Δύο είναι ωστόσο τα κρίσιμα μεγέθη στη διαδρομή κάθε πολιτισμού: η συνοχή της Οικογένειας και η συνοχή της Πατρίδας. Στη σύγχρονη Δύση η διαδρομή αυτή στηρίχθηκε στην Ατομοκεντρική τους θέσμιση. Στην υποβάθμιση του Εμείς σε Σύμβαση. Το μόνο που έλειπε, ήταν να διακηρύξουν ότι και το Φύλο είναι Σύμβαση. Τελικά το έκαναν κι αυτό… Και το Άτομο δυστυχώς ή ευτυχώς «μας τελείωσε».

Τον πόλεμο των φύλων τον καταπαύει μόνο η αυθυπερβατική αμοιβαιότητα. Που την γεννά η αμοιβαία αγάπη προς ένα Τρίτο Πρόσωπο: Του Παιδιού στην Οικογένεια. Και του Υιού του Θεού, που είναι κι ο Υιός του Ανθρώπου, στην υπερσυμπαντική τους Κοινότητα. (Το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», κατά την Προσωποκεντρική Παράδοση του ελληνικού πολιτισμού.)

https://armosbooks.gr/shop/filosofia/dokimia-meletes/den-exoun-ton-theo-tous-2/

Ερτογανοποίηση

Όταν απομακρύνονται φοιτητές από τα πανεπιστήμια της Ευρώπης χωρίς να υπάρχει αποχρών λόγος πάρα μόνον εξαιτίας της (ρωσικής) καταγωγής τους τότε τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνε περίπατο! Μιλάμε για απροκάλυπτο μακαρθισμό και στυγνή ερτογανοποίηση.

Μεταμοντέρνος μακαρθισμός

 

Για τους αποκλεισμούς των ρωσικών πολιτιστικών φορέων

Θα πει κάποιος: "Και τι έγινε; Η υπουργός πολιτισμού απέκλεισε τη συνεργασία με πολιτιστικούς φορείς της Ρωσίας και όχι αυτά καθεαυτά τα έργα τέχνης".

Ωραία! Δεκτόν επί της αρχής. Καλό είναι να είμαστε ακριβείς. Όμως και το συμβολικό επίπεδο τέτοιων κινήσεων δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο... Σήμερα αποκλείονται οι πολιτιστικοί φορείς, αύριο τα έργα τέχνης... Εκτός κι αν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο και το αγνοώ.

***

[Ακολουθεί η ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού]

Μια συγκλονιστική μαρτυρία του Γιώργου Σεφέρη για την προσφυγιά

Ἄκουσα σήμερα ἀπὸ ἕναν πρόσφυγα τοῦτο: Βγῆκαν κυνηγημένοι σ’ ἕνα ἑλληνικὸ νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, ἔκλεισαν ὅλα μονομιᾶς. Αὐτὸς μὲ τὴν γυναίκα του μέσα στὸ κοπάδι. Τὸ μωρὸ ἕξι μέρες νὰ τραφεῖ· ἔκλαιγε, χαλνοῦσε τὸν κόσμο. Ἡ γυναίκα παρακαλοῦσε γιὰ νερό. Τέλος ἀπὸ ἕνα σπίτι τῆς ἀποκρίθηκαν: «ἕνα φράγκο τὸ ποτήρι». Καὶ ὁ πατέρας συνεχίζει: «Τί νὰ κάνω, κύρ-Στράτη, ἔφτυσα μέσα στὸ στόμα τοῦ παιδιοῦ μου γιὰ νὰ τὸ ξεδιψάσω».

Γιώργος Σεφέρης, Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, εκδόσεις Ερμής, ζ’ ανατύπωση, Αθήνα 1998, σελ.15.

[πηγή]

Άνοιξε σήμερα 1/3/2022 η εφαρμογή για το επίδομα παιδιού Α21

 

Κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.idika.gr/epidomapaidiou/

Brandenburg- Somewhere

Brandenburg- Somewhere

https://www.youtube.com/watch?v=GImfK2Mx3kw

https://www.youtube.com/channel/UCjGJXpaSBqDbSFGUUMoE2Gw

https://www.youtube.com/channel/UChy9PYVS4f_PA95Oiq1oojw

Η πολιτική ορθότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία

Η πολιτική ορθότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία. Προ ολίγου διαβάσαμε τα παρακάτω στην επίσημη σελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού στο facebook:

Απαράδεκτη η κίνηση του Υπουργείου Πολιτισμού! Τι λογοκρισία είναι αυτή; Άντε να αποκλείσουμε και τον Σοστακόβιτς, τον Σαλάμοφ, τον Ντοστογιέφσκι, την Αχμάτοβα, τον Γκρόσσμαν, τον Ταρκόφσκι, τον Ραχμάνινωφ, τον Προκόφιεφ, τον Ρουμπλιώφ, τον Καντίνσκυ και όλους τους Ρώσους, ων ουκ έστι αριθμός, μόνο και μόνο επειδή είναι Ρώσοι. Αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα!

NO PASARAN!